Vandaag hebben we (Jeff en ik), nadat we inkopen gaan doen zijn, een uitkijkhut in elkaar gestoken. Het nam wat tijd in beslag, maar het eindresultaat mocht gezien worden. Deze namiddag zijn we het dan ook, samen met een andere uitkijkhut, gaan installeren. Het zal elke vorm van onweer met glans doorstaan en dat zal nodig zijn ook. Ik geloof dat ze tot en met morgen kans op onweer uitgeven en de hele dag zagen we rondom het depot harde regenbuien neervallen en dreigende wolken passeren. Wij zijn er, voor vandaag in ieder geval van gespaard gebleven.
Verder hebben we eigenlijk niet veel uilenwerk gedaan. Er zijn nog enkele vallen in elkaar gestoken en ik heb wat zitten werken aan het stage-dagboek dat ik voor school moet bijhouden. Ook hebben we nog eens een kijkje genomen hoe de kleine Great Horned Owl het stelt. Hij klimt al in de takken en begint zijn puber-pluimpjes te krijgen. De aaibaarheidsfactor blijft evenwel erg hoog!
Om nu te komen tot de titel van het bericht: het komt dagelijks voor dat we de avond voordien het plan voor de volgende dag opstellen, maar op de dag zelf komt er altijd wel iets tussen, waardoor de afgesproken planning wijzigt. Het zorgt voor wat variatie en verrassingen in het werk. Het stoort me in ieder geval niet, want vroeg of laat wordt hetgene dat werd afgesproken toch uitgevoerd. Oorspronkelijk ging ik tegen 24 of 26 mei met David vertrekken richting Utah om daar Holenuilen te vangen, maar vandaag kwam Kelsey (nieuwe vrijwilligster) aan en zij heeft nog geen ervaring met het hanteren van de uilen. Zij ging oorspronkelijk met Danielle en Kylie meegaan (een maand lang uilen vangen in andere staten dan David en ik), maar door technische problemen werd hun datum van vertrek steeds uitgesteld. Iedereen nog mee met het verhaal? Het komt erop neer dat Danielle en Kylie in een kortere tijdspanne evenveel plaatsen moeten bezoeken om daar zoveel mogelijk uilen te vangen, maar door hun vertraging (tot nu toe 3 dagen en ze vertrekken waarschijnlijk pas tegen woensdag) zullen ze wat harder moeten doorwerken. Hierdoor is het handig dat er iemand mee is die zelfstandig uilen kan vangen en geen 'vooropleiding' meer nodig heeft. Zodoende ben ik de gelukkige vrijwilliger om de plaats van Kelsey in te nemen en Kelsey zal met David meereizen. We zullen elkaar dan over 4,5 weken terug ontmoeten in Denver, Colorado. Ik zal dus geen Utah bezoeken, maar in de plaats gaan we als eerste stop richting Idaho. Het zal veel lachen, maar ook hard werken worden. De tijd zal vliegen!
Na Denver reizen David, Kelsey, Kylie en ik door naar South Dakota om daar een week lang te kamperen. Spannend! Hetgene dat het nog spannender zal maken, is de grote kans op het aanschouwen van onweders die er hard kunnen toeslaan (meestal in de verte). In het ergste geval (het onweer woedt boven ons hoofd, en die kans bestaat altijd), vormt de tent geen goede bescherming meer en worden we verplicht onder de auto te kruipen tot alles gepasseerd is. Als het ECHT tegenvalt en ook de auto geen goede bescherming meer biedt, dan moeten we schuilen in rioolbuizen. Laat ons hopen dat dat dus niet voorvalt! Een beetje avontuur, ok, maar ze moeten nu ook niet overdrijven ;) Ik begin te begrijpen waarom ze nog niet veel verteld hebben over onze campingtrip, behalve dan dat het uitzicht adembenemend is...
In ieder geval, het is te vroeg om daarvan wakker te liggen. Eerst een maand lang noordwest Amerika doorkruisen.
Voor degene die denken dat ik daarboven in de nok van het dak zit, bij het hoofdstukje over het ringen van de Barn Owl, ik ben met de 2 voetjes veilig op de grond blijven staan. Kylie en Holly waren de 2 acrobaten zonder hoogtevrees van dienst. Iemand moest toch dat weerloze gevalletje ringen!?
Het is nu al de vierde keer dat ik mn blog moet
herschrijven (internetproblemen, platte batterij en plotse uitval van de
laptop) en dit telkens wanneer de hele tekst bijna geschreven was. Om alles
OPNIEUW te schrijven is de zin een beetje over, dus ik zal in puntjes werken.
Dat gaat ook wat sneller vooruit, aangezien we morgen vroeg gaan opstaan om
naar de winkel te gaan en Holenuilenkuikens te ringen.
Gisteren (vrijdag) meegemaakt:
40 minuten offroad gereden op zoek naar nestplaatsen. Het
mooie zonlicht op de talrijke bloemen en vegetatie maakte de hobbelige rit bijzonder
aangenaam.
Holenuilenkuikens (groot formaat) gezien in 2 (!)
nestbakken, op 1 nestsite. Ik dacht eerst dat het mannetje 2 vrouwtjes aan de
haak had geslagen, maar blijkbaar gaan de jongen aan die leeftijd op
ontdekkingstocht en zijn ze zo in de andere nestkamer (waar normaal voedsel
werd opgeslagen) beland. Het zijn deze kuikens die we morgen gaan ringen.
Een Zwarte Weduwe is aan de plunger (spons bevestigd op een
lange flexibele stok, waarmee we de nesttunnel afsluiten zodat de volwassen
uilen binnen handbereik zitten om ze te vangen en op te meten) blijven plakken.
Haar poot geraakte wat beschadigd, maar ze was zo vriendelijk om aan mn voeten
te blijven zitten. Hopelijk weet ze te overleven.
Jongen van de Barn Owl gaan ringen. Slechts 1 van de 4
jongen kunnen ringen aangezien ze buiten bereik zaten van de 4 armen die hen
probeerde te vangen. Hij was nog klein en hulpeloos, maar toch zo schattig. De
Barn Owl heeft treffende gelijkenissen met onze Kerkuil, maar sinds kort
behoren ze niet tot dezelfde soort. De wetenschappelijke naam van onze Kerkuil
is Tyto alba en deze die hier voorkomt is Tyto furcata (excuses voor de eerdere,
foute informatie).
Vandaag was het een gewone werkdag. We hebben vallen
klaargemaakt voor gebruik (zwart schilderen en inpakken in een nieuwe
plastiekfolie, zodat de vallen volledig donker zijn om de uilen erin te lokken)
en uitkijkhutten plaatsen nabij 2 nestsites, zodat de fotografe van National
Geographic een goede uitkijkpost heeft om de perfecte cover-foto te trekken.
Over 2 weken komt ze hier een maand lang uilen fotograferen. Ze zal in de uitkijkhut
(1mx0,80mx1,20m groot) zitten van 4u tot 9u s ochtends en van 4u - 9u s
avonds. Wat een mens allemaal niet moet overhebben om voor National Geographic
fotos te nemen! Daarbij nog eens te bedenken dat het buiten gemakkelijk 30°C
wordt .
Het leukste dat we vandaag gezien hebben was opnieuw een
slang. Ik liep van de talud waarop het gebouwtje stond waarin we de vallen
schilderden, en op de overgang met de weg zat een gat in het asfalt waarin de
slang verscholen zat. Het bleek opnieuw om een Gopher Snake te gaan, maar we
hebben haar rustig laten zitten.
Vandaag was het ECHT bakken en braden. 35°C gaf de gsm-thermometer aan. Net of we in een hete oven stapten telkens we de deur van ons busje open deden! Een beetje teveel van het goede zou ik zeggen. Zelfs de holenuilen bezweken eraan. Na 50 minuten kwamen we een val controleren en we hadden het koppeltje van de nestsite gevangen. Helaas heeft het vrouwtje (die op 8 eitjes broedde) het niet overleefd. Kwam het van de warmte, van de stress of van het mannetje die gek werd door het constant moeten aanhoren van zijn 'rivaal'-mp3 speler, we weten het niet. Het vrouwtje voelde wel enorm heet aan. Misschien een combinatie van factoren. Danig onder de indruk hebben we onze vang-namiddag dan maar stopgezet en morgenvroeg om 7u gaan we terug op pad. Het zal dan trouwens de eerste keer zijn dat we de vang-techniek 's ochtends toepassen, dus hopelijk hebben we veel succes.
'Gelukkig' hadden we een plan B om de namiddag nuttig te spenderen. Lacey had ons uitgenodigd om na het uilenvangen te gaan kijken naar een nest van de Saw-Whet Owl op 10 minuten rijden van het depot. Het nest is gelegen in een Populierenkwekerij van 15x15 km groot. De populieren worden na 10-15 jaar gekapt en gebruikt om paletten en/of papier van te maken. De bomen noemen hier Cottonwood. De naam komt van de pollen die gelijken op katoenpluis. Op sommige plaatsen zag de baan wit van de pollen en als we achter ons keken, leek het alsof we in een sneeuwstorm terecht waren gekomen.
Er hangen 100 nestbakken omhoog voor 1 of ander onderzoek en slechts 1 ervan wordt gebruikt door de Saw-Whet Owl. We waren dus bevoorrecht om het uiltje en haar kuikens te zien.
Het uiltje zit rechtsboven in de boom, haar nest nauwlettend gade te slaan, terwijl wij ons fototoestel overuren lieten draaien.
1 Kuiken (links) stond al veel verder in de ontwikkeling dan de andere, dat schijnt normaal te zijn.
Nu ga ik me klaarmaken om de opkomst van de maan te bewonderen op het depot. Hopelijk zitten de wolken niet in de weg. Tot morgen!
Eindelijk kan ik zeggen, vandaag was een normale werkdag. Geen slangen op de weg, geen onverwachte uilennesten gevonden, geen coyotes die rare toeren uithaalden...
Deze morgen zijn we twee recorders gaan opstellen om de ultrasounds van vleermuizen op te nemen. Om 's nachts te jagen produceert de vleermuis om de zoveel tijd (ongeveer elke seconde?) een voor-de-mens-niet-waarneembaar geklik. Dat geluid botst dan tegen een voorwerp of een prooi, waardoor de vleermuis een beeld kan vormen van zijn omgeving en zijn voedsel kan lokaliseren. Het ultrasone geluid verschilt van soort tot soort, waardoor we aan de hand van de recorder 98% zeker zijn welke soort(en) hier rondvliegen. Over enkele dagen zullen we het resultaat weten. Een andere manier om te weten welke soort(en) hier rondvliegen is door ze te vangen met mistnetten (netten met een heel fijne gaas). Het probleem hiervan is echter dat vleermuizen graag hun tandjes in onze vingers zetten en zo rabiës (hondsdolheid) kunnen overbrengen.
In de namiddag zijn we dan het veld ingetrokken om Holenuiltjes te vangen. We hebben er 9 gevangen in 4 uur tijd en in 31°C. Het was puffen en blazen, maar elke keer we 'prijs' hebben, vergaten we de brandende zon. Morgen en overmorgen zal het nog warmer worden (morgen 34°C), ik kan er maar beter aan wennen. De uiltjes blijken er evenwel geen last van te hebben. De mannetjes zitten meestal op de uitkijkstok voor het nest een siësta te houden wanneer we er aankomen.
In de week dat ik hier nu al ben, is het groene grasland al geëvolueerd naar een bruin grasland. De Cheatgrass (invasieve exoot) wordt droger en hun zaden venijniger. Gelukkig zijn de wandelbottines hoog genoeg om geen zaden in de schoenen te hebben. Hier en daar komen we wel nog groene eilandjes tegen met Stipa, Poa secunda (Bunch Grass), Salie, Alfalfa (Luzerne, veevoeder, niet-inheems)..., welke uit de akkers overgewaaid is in het depot en zich nu ongestoord verspreidt. Hopelijk houden de konijnen en andere grasetende dieren de Alfalfa enigszins onder controle.
Het strafste van alles vind ik dat we hier in zeer droog klimaat zitten en dat ieder huis (ook hier rond de leefgebouwen van het depot) een mooi groen gazon heeft. Iedereen gebruikt namelijk sprinklers om hun gras voldoende water te geven. Zonde van het water denk ik dan, al snap ik ook ergens wel de drang van mensen om een mooi groen grasveldje rond het huis te hebben. Ook de boeren gebruiken giga-sprinklers om hun gewassen van voldoende water te voorzien. Het zijn geautomatiseerde, verrolbare armen met tientallen sprinklers aan, welke rond hun as draaien terwijl het water geeft. Dit zorgt voor groene cirkels die afsteken in een bruin en dor landschap. Wat een contrast!
Als afsluiter nog een zoekertje. Toen Jeff deze morgen de vleermuizenrecorders plaatste, stapte Kylie bijna op een nest van een Killdeer (kleine vogel met lange poten). Had de moeder niet weggelopen, dan had ze het nooit gezien. Voor degene die dus veel tijd over hebben, zoek het nest! De foto eronder geeft een detail weer (enkel te bekijken voor degene die het zoeken bijna opgeven). Tot morgen!
Ik denk dat het gelukt is om vandaag "spectaculairder" te maken dan gisteren. Het begon deze morgen al, het GHO-jong werd geringd en als vinder van het nest was ik de gelukkige om het te mogen uitvoeren! Ik heb er nog geen foto's van ontvangen, dus nog even geduld daarvoor. Ik kan in ieder geval zeggen dat het bolletje pluis zich voorbeeldig gedragen heeft! De voorbije 2 jaar werden alle jongen vergiftigd teruggevonden, dus laat ons hopen dat dit jong daarvan gespaard mag blijven...!
Na deze geweldige belevenis zijn we in het veld terug uilen gaan vangen. Ik denk dat we 10 of 12 nesten hebben bezocht en we hebben 7 uilen gevangen de andere uilen liepen niet in de val of lieten zich niet vangen. Morgen beter.
In afwachting van het controleren van de laatste val zijn we in een verlaten gebouw (waar munitie onklaar werd gemaakt en waar een coyote de wacht hield) op zoek gegaan naar de Barn Owl. We kwamen er vooral duiven (en hun sporen) tegen, maar in de laatste ruimte hadden we prijs. Helaas was de vogel al gaan vliegen toen ik het fototoestel uithaalde, maar hij maakte aan de achterkant van het gebouw eerst een cirkel alvorens in de velden te verdwijnen. Oef.
Erg speciaal klinkt de dag natuurlijk niet (op het ringen van de Great Horned Owl na) dus, om de trend van de afgelopen dagen te volgen, moesten we nog een klepper van formaat vinden om de dag af te sluiten en dat is nog gelukt ook!!! Op weg naar ons huisje heeft de attente, wildlife-lievende chauffeur nog net een slang op de weg weten te ontwijken. We keerden op onze stappen terug en daar lag hij, een Gopher Snake, uitgestrekt op de weg. Ik geloof dat hij zo'n 70 cm lang was, wat volgens Wikipedia duidt op een nog-niet-volwassen exemplaar (ze worden tot 2m lang). Een foto mag natuurlijk ook niet ontbreken :)
En met deze klepper van formaat sluiten we de blog af voor vandaag. Tot morgen!
Elke dag denk ik "straffer dan vandaag kan het niet worden" en toch... Elke volgende dag wordt precies NOG beter!
Het oorspronkelijke plan deze morgen was dat David en ik naar Washington reden achter een busje waarin 8 personen kunnen, om rond te toeren op het domein. David ging op terugweg met het busje rijden, ik met zijn pick-up. Hij vertrouwde het precies toch niet helemaal (en hij was niet de enige) en hij heeft gelukkig iemand anders gevonden die het busje naar ons bracht. Tijdens de gaan-we-zelf-naar-Washington-rijden-of-niet-periode, waren de overige 2 andere vrijwilligers het veld in getrokken. Toen dus bleek dat het busje naar ons kwam, had ik een berg vrije tijd voor me. Ik ging dan maar op zoek naar de Great Horned Owl. Wie weet wat voor fratsen hij ging uitsteken... Ik tuurde in de kruinen van de bomen, maar zonder resultaat. Tot een soort specht m'n aandacht trok.
Ik stond ernaar te kijken en plots zag ik een andere, zwarte vogel het gat in de tak induiken (het gat naast de specht). Stond ik daar dan even naar te kijken en plots trok iets fluffy op de stam m'n aandacht.
Ik dacht is dat een uilenjong? Dat kan toch niet, zo'n groot jong en de Great Horned Owl zou dit jaar geen jongen hebben. En een moeder/vader die halfblind is en al nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, hoe zou die een jong kunnen grootbrengen... Toch zei er iets dat dit een Great Horned Owllenkuiken was. Ik ging David halen en die bevestigde tot zijn grote verbazing dat het inderdaad een GHO-jong was. Het was een geweldig onverwachts cadeau dat plots in de boom zat! Het is alsof je iets niet voor mogelijk houdt, maar het gebeurt toch...
Aangezien er nog tijd over was, toonde David me het nest van de Red Tailed Hawk aan de rand van het domein. Daar heb ik de rest van de voormiddag doorgebracht. Kijkend naar jongen in het nest, terwijl mama Buizerd boven m'n hoofd, luidroepend aan het cirkelen was.
In de namiddag gingen we Ravenjongen ringen. Het waren al grote jongen, met een gigantische bek. Het had iets prehistorisch. Het enige waar we moesten op letten was dat ze niet in onze ogen konden pikken. Het was een aparte ervaring! Nu ik er trouwens aan denk, we waren bezig de ladder op te zetten (het nest zat in de nok van het dak van een vervallen gebouwtje) toen een Barn Owl (kerkuil) uit het niets, boven onze hoofden naar buiten vloog.
Na het ringen van de Raven zijn we Holenuilen gaan vangen. We hebben er in totaal 8 gevangen. Vandaag heb ik zelfs m'n eerste 3 vogels mogen opmeten en 1 ervan ringen.
Het was schitterend! Als je zelf kalm bent en met een linnenzak over hun kopjes zijn ze erg gewillig en rustig. Alleen de laatste wou niet goed mee. We hebben er ruim 2 uur over gedaan om haar te vangen. De 9 eieren die in het nest lagen voelden koud aan, dus we dachten dat er iets met het vrouwtje gebeurd was. Toen we de uil echter vast hadden, bleek het om een vrouwtje te gaan die zo licht als een pluimpje woog (slechts 141 gram!). Waarschijnlijk is het mannetje enkele dagen geleden iets overkomen waardoor hij geen voedsel meer kwam brengen. Het vrouwtje werd dan voor de keuze gesteld, ofwel op het nest blijven zitten en verhongeren, ofwel het nest in de steek laten en eten zoeken voor zichzelf. Ze heeft voor het laatste gekozen, maar ze is nog steeds overstuur. Hoe zou je zelf zijn, je partner komt niet naar huis en plots hoor je een mannetjesstem roepen uit de naburige kamer. Dat zal dan ook de reden geweest zijn dat we haar zo moeilijk konden vangen. Dat de natuur wreed is, is vandaag nog maar eens bewezen. Gelukkig heeft ze ook zijn overweldigende, mooie kanten!
(zoek de Burrowing Owl)
Zo, de blog is klaar voor vandaag. Benieuwd wat er ons morgen te wachten zal staan, al zal het moeilijk worden om dit nog te overtreffen. Om de avond hier in schoonheid af te sluiten gaan Leigh en ik zodadelijk buiten zitten, met zicht op het GHO-jong in de hoop dat we het zien gevoed worden. Het resultaat volgt morgen. Slaapwel!
Vandaag zijn we voor het eerst uilen gaan vangen om ze op te meten en eventueel ook te ringen. Het was een drukke dag met veel over en weer rijden van nestbak naar nestbak. We zetten een val op aan de ingang van de nesttunnel, met daarachter een mp3speler die de territoriumroep afspeelt. Daarna gaan we naar de volgende nestbak en ongeveer 45min later keren we terug om de vangst te controleren. Dat is de werkwijze om meneer Uil te vangen. Voor mevrouw Uil hopen we dat ze op haar nest zit, om haar van daaruit uit de nestkamer te plukken. Als ze niet aanwezig is, zetten we ook voor haar een val op aan de ingang van de tunnel, zonder mp3speler, want ze komt sowieso terug naar haar eitjes/jongen.
Vandaag hebben we aan zo'n 10 nestbakken val(len) gezet en ongeveer 18 uilen gevangen. Het zijn prachtige vogels! Klein lichaam met grote vleugels en mooie kleuren. Het vrouwtje is iets donkerder dan het mannetje (zij spendeert meer tijd in het nest, waardoor haar kleuren niet verbleken door de zon) en ze is ook iets groter. Je kan duidelijk zien dat ze familie zijn van de Steenuil, alleen de poten zijn een stuk langer.
Niet alle uilen hebben evenveel vertrouwen in onze handelingen...
Toen Hollee deze namiddag op zoek wou gaan naar een vrouwtje in de nestkamer hield ze net op tijd haar hand tegen. Een Zwarte Weduwe versperde de doorgang. David zei gisteren dat deze spinnen in zowat ieder Holenuilennest voorkomen, maar dat ze nog nooit voor problemen (beten) hebben gezorgd. Goed om te weten! Net eens gekeken op Wikipedia, de beten kunnen in zeldzame gevallen dodelijk zijn. Ze zorgen vooral voor erge pijn en verlammingsverschijnselen. Gelukkig bijt de spin alleen maar als ze in het nauw gedreven is...
Deze middag zijn we in de pauze rond ons huisje op zoek gegaan naar de Great Horned Owl en in 1, 2, 3 hadden we hem gevonden. De foto mag natuurlijk niet ontbreken! Foto's zijn heel handige gebruikstools. Je kan er eieren mee tellen in een nest of nagaan of het een uil is die buiten zijn nest op de uitkijk zit. Dankzij de foto hebben we vandaag dan ook ontdekt dat de Great Horned Owl die we zagen zijn rechteroog mist. Dit maakt zijn leven er niet makkelijker op (onder andere jagen gaat moeilijker), maar hij weet er blijkbaar toch mee te overleven. Misschien gaan we hem in een van deze weken vangen, opmeten en een bloedstaal nemen. Iemand in Minnesota voert onderzoek naar deze soort en waar mogelijk willen we haar daar graag bij helpen. Het Great Horned Owl-verhaal is dus nog niet uitverteld!
Wat een dag...! Het begon met weinig bijzonders, zo'n dag waarvan je zegt: "wat zal ik vanavond in Godsnaam schrijven in de blog?".
Rond 11u vertrokken we richting nestbakken voor controle op uilennesten, maar ons team (we waren in 2 groepen gesplitst) had nergens het geluk om nesten tegen te komen. Ruim 4 uur lang reden we rond, off-road, om bak na bak te controleren. We kwamen wel terug muizen tegen, maar niet de gehoopte vogels... In onze laatste bak hadden we wel een 'jackpot' gewonnen. Een Pocket Gopher (zie blogbericht van 8/5) was erin geslaagd om zijn zand in een nestbak te lossen, terwijl die bak onderaan met een kippengaas net daartegen beveiligd was. We hebben dus de hele nestkamer moeten uitgraven om al het zand IN de bak te verwijderen (de nestbakken zijn onderaan open, dus een Pocket Gopher kan er ongestoord in- en uitlopen. Om dat te voorkomen, wordt er kippengaas op de bodem gelegd, zodat de Gopher niet in de nestbak kan om zijn zand in te lossen. Helaas hebben degene die het gaas geplaatst hebben eerst een laag zand gelegd tussen de bak en het net, waardoor de Gopher er toch toegang toe had.) Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we hebben een halfuur staan graven om de bak en het gaas te kunnen verwijderen (onder een stralend zonnetje was de klus net iets lastiger dan gedacht) en dan duurde het 15 minuten om de bak correct te installeren en terug in te graven. We waren blij dat het gelukt was!
Nu moet het wel gezegd worden, achteraf gezien, wat een geluk dat we zoveel tijd moesten spenderen aan die nestbak. Op terugweg naar ons verblijf kruisten 3 coyotes onze weg. Eerst een duo die achter elkaar aanzat (en helaas niet stilstonden om te poseren voor de camera) en zo'n 100m verder een eenzaat, die gelukkig wel de tijd nam om eerst netjes in de lens te kijken alvorens het terug op een rennen te zetten :) :) :)
Na een korte rust zijn we daarna Thai's gaan eten in Hermiston (stadje, 20 minuten rijden van het depot). In Hermiston is een High school gelegen en net vanavond ging hun senior prom door, een bal om het einde van hun secundaire schoolcarrière te vieren. Een 20-tal van de feestvierders hadden ook de Thai uitgekozen om te dineren, dus we konden onze ogen de kost geven aan de jurken van de dames. Het was overduidelijk dat dit een feest was die niemand voor geen geld ter wereld wou missen en dat ze er niet naartoe konden gaan in gewone uitgaanskleren. Er zijn ergere dingen om naar te kijken als je uit gaat eten ;)
Maar dan, Het moment waarop het laatste lotto-cijfer valt en je merkt dat je alle getallen juist hebt..............
We wouden net het kleine baantje richting ons 'huis' oprijden toen ik iets groots zag zweven tussen de bomen. Ik wist dat het alleen maar de Great Horned Owl kon zijn, maar het was in een flits gebeurd, dus twijfel kan vlug de kop opsteken. In al m'n enthousiasme heb ik Hollee (chauffeur van dienst) wat verder kunnen laten doorrijden, maar niets te zien. We reden dan maar langzaam terug richting ons huisje, allen turend naar de bomen (we zaten met 4 in de auto) en daar zat hij dan in een dennenboom. Een schim die ons met zijn wijze ogen in de gaten hield en even later terug wegvloog. Hij vluchtend in de lucht, wij achtervolgend op de grond. We kregen hem vlug terug in de gaten en hadden net genoeg tijd om bewijsmateriaal voor het thuisfront te verzamelen, alvorens hij zijn grote vleugels opnieuw uitsloeg. Wat een beest! Met een glimlach van oor tot oor keerden we alle 4 huiswaarts, terwijl de Great Horned Owl ons een goede nacht toeriep :)
Gisteren (donderdag) was een dag van weinig spectaculaire belevingen. Onze hoofdbezigheid was het klaarzetten/-maken van alle materiaal die nodig is om later de uilen te vangen, ringen en op te meten. Het kan niet elke dag uilen en coyotes spotten zijn :)
Vandaag zijn we dan terug het veld ingetrokken, samen met 3 vrijwilligers. Een vader en dochter van 11 die er samen een weekend op uit trekken om mee te helpen met het controleren van nestbakken en een (vrijwillige) brandweerman die ons van zijn baas mocht komen helpen. Vader en dochter komen al vier jaar naar het depot om te helpen. 3 Grappige en sympathieke mensen, al is dat vast een eigenschap van ALLE Amerikanen... We hadden trouwens succes, ruw geschat denk ik dat we in 6 van de 10 bakken een nest aantroffen met 5-8 eitjes.
Naast de Holenuilen troffen we nog tal van diertjes aan, de ene al wat schattiger dan de andere. Tussen haken, de krekel en muis vormen prima voedsel voor de uilen (en we komen ze veel tegen), dus mogelijks zal de populatie holenuilen dit jaar weer een boost krijgen (veel voedsel = veel jongen die kunnen gevoed worden = de populatie holenuilen kan weer aangroeien). De populatie Burrowing Owls (die bijna overal in Amerika aan het krimpen is) had vorig jaar een stevige deuk gekregen door een slecht voedseljaar, dus: hoe meer muizen, hoe beter. Al hoeven we dat niet te luid te zeggen tegen de stadsmensen (gelijk waar in de wereld) ;) Helaas ken ik (nog) niet van alles de correcte naam, dus dat zal moeten wachten om te vertellen tot bij thuiskomst. Kwestie van tegen dan toch nog iets te vertellen hebben ;)
Naast de dieren moeten de planten ook niet onderdoen in diversiteit. Ik sta er van te kijken hoe gevarieerd alles hier is, ondanks het drogere klimaat (de regen van gisteren maar buiten beschouwing laten, al zal dat er wel voor gezorgd hebben dat er overal bloemen te zien waren). Het uitzicht was trouwens ook weer adembenemend!
Deze avond zijn we gaan dineren in een populair steak house. David had al gewaarschuwd dat de porties erg royaal waren en hij had niet gelogen. M'n small spaghetti was de naam 'small' feitelijk niet waardig. Er zouden wel 2 mensen van kunnen eten! Ook de dranken waren gigantisch. Het bier wordt praktisch in liter-glazen gegeven en ook de wijn was zeker 4x de hoeveelheid dan ik gewoon ben van te zien. Verhongeren zal ik hier dus zeker niet doen :)
Wat een dag! Deze morgen zijn we naar Pendleton gegaan, op zoek naar een wollen deken om koude nachten te overleven (heb ik trouwens al geschreven dat we de komende 20 dagen in de staat Oregon verblijven?). Woolen Mills is hiervoor de beste plaats. Ze weven er zelf de dekens in alle maten en gewichten, met tekeningen op die gebaseerd zijn op tekeningen/taferelen van de Native Americans. Het atelier is net naast de winkel gelegen en we hebben de kans gekregen om rondgeleid te worden. Eerst wordt de wol gekaard, daarna tot draad gesponnen en dan geweven volgens een bepaald patroon, tussen katoenen draden (ik geloof dat deze voor extra stevigheid zorgen). Daarna worden alle, lange rollen dekens visueel gekeurd (zowel voor als achterkant) om vervolgens naar Washington te worden opgestuurd. Hier worden ze gewassen, op maat geknipt en omzoomd. Tenslotte zendt men de dekens terug op naar enkele winkels en de dekens met een default gaan naar een outletshop. In de outletshop hebben we het perfecte deken gevonden, dus laat die koude nachten maar komen!
Rond 16u zijn we dan vertrokken richting veldwerk op het depot. (kleine tussentijdse nota, het depot is gelegen in Umatilla, vernoemd naar een stam van Native Americans. Oorspronkelijk leefden ze in Pendleton, alwaar ze nu nog steeds in een reservaat wonen.) Nadat we het nodige gerief hadden opgehaald in een iglo (een soort bunkers waarin vroeger wapens, munitie en explosieven werden opgeslagen) reden we door de depot (8000ha groot) en niet veel later kwamen we de eerste uil tegen! Het was een mannetje die naast de ingang van het artificiële nest aan het rusten was. Mevrouw uil zat in het nest op eieren. Onze opdracht deze avond was een tiental ondergrondse nestbakken controleren op broed en de ingang (een pijp die een drietal meter verder uit de grond komt) vrijmaken van onkruid. Bij lege bakken werd de pijp (eventueel) vrijgemaakt van aarde, zodat uilen erin kunnen trekken. Vaak is de pijp van lege nestbakken gevuld met aarde, afkomstig van de Pocket Gopher. Die maakt ondergrondse gangen en houdt er blijkbaar van om de aarde via zijn wangzakken naar de nestbakken te brengen. Wanneer de nestbakken/tunnels gevuld zijn met aarde kan de Burrowing Owl er natuurlijk niet meer in en is er kans dat ze geen geschikte nestplaats vinden (wat ze hier natuurlijk met alle macht proberen te vermijden aangezien het aantal Holenuilen daalt).
In ieder geval, we zijn enkele uren zoet geweest met het controleren van de nestbakken en het doorkruisen van de depot. Op terugweg had David een coyote opgemerkt en als bewijs volgt hier de foto. Hij liep natuurlijk net weg toen ik op de knop drukte, maar met enige verbeelding kan je hem nog scherp zien ;) Achter de coyote zijn iglo's te zien, waarin dus vroeger wapens en dergelijke lagen.
Om jullie ook nog enkele landschappelijke sfeerbeelden te geven, volgen hier nog enkele foto's van tijdens ons veldwerk.
11 Uur vliegeren en met het hoofd in de wolken zitten, zit er al op. De eerste luchtdoop kon feitelijk niet beter verlopen! Ook de eerste kennismaking met Amerika verliep erg smooth. Ik botste bijna direct op David, m'n begeleider en compagnon voor de komende 10 weken en dan begonnen we aan de 2,5uur durende trip richting een oude militaire basis. Ons thuis voor de komende 20 dagen.
Op weg naar de basis kruisten we de Cascade mountains en reden we bijna voortdurend naast de Columbia river, één van de grootste rivieren van Noord-Amerika die (een deel van) de grens vormt tussen Washington en Oregon. Geleidelijk aan veranderde het landschap van bebost (aan de westkant van de bergen, daar valt iets van 1,5m water/jaar) naar graslanden (voorlopig nog groen, maar binnen 3 weken bruin en verdord. Hier valt maar 20cm regen/jaar). De militaire basis zelf ligt in vlakker, droog, winderig gebied. De foto volgt nog. Eerst wat uitblazen en dan over enkele uren trekken we naar buiten op zoek naar de eerste Burrowing Owls. Blijkbaar zou er naast ons 'huis' ook 1 of een koppel Great Horned Owls zitten (je moet maar eens googelen, best indrukwekkende vogels). Hopelijk krijgen we die binnenkort ook te horen (of te zien). Enfin, meer van dat is voor later :)
Stap 1: maak de valies en zorg dat je niets vergeet. Paspoort, check. Tickets, check. Visum, check. Goed humeur, dubbelcheck.Veel meer heeft een mens niet nodig om op reis te gaan zeker?
Stap 2: vind het hotel, ook al kent de gps hier en daar de weg niet. Gelukkig leiden niet alleen alle wegen naar Rome, ze leiden blijkbaar ook allemaal naar Schiphol. OEF :)
Stap 3: Ga lekker eten, 0,0000000001% kans (blijkbaar) dat het het laatste avondmaal is. Fifteen in Amsterdam is een dikke aanrader gebleken. Jamie Oliver hemzelf heeft dit restaurant-project opgestart om kansarme jongeren via het koken een goede start in het leven te geven. Ze hebben de kookkneepjes erg goed onder de knie, want de gerechten waren om duimen en vingers van af te likken! Als (voorlopig) laatste avondmaal op Europese bodem, kon dat wel tellen.
Stap 4: ga vroeg slapen dat je goed uitgerust bent. Dat wordt een 'probleem'. Elke 5 minuten stijgt naast het hotel een vliegtuig op en het wk snooker is nog niet afgelopen. Gelukkig wachten morgen 11 uren van slapen, tv kijken, naar buiten kijken, lezen en niets doen. Daar zal ik wel wat extra rust-tijd kunnen inhalen :)
Het things-to-do-lijstje verkleint, de stapel things-to-pack vergroot. Om het op zijn Urbanus te zeggen: de dag van vertrek komt nu snel dichter en dichter en dichter en.... :)
Alle begin is moeilijk en dat blijkt des te meer als ik hier wil beginnen met het eerste tekstje te typen. Wat moet ik in Godsnaam schrijven en voor wie? Het is vooral moeilijk omdat ik nog niet vertrokken ben op stage, waardoor er nog niet veel spannends te vertellen is. 2 Weken lang op een blanco blog staren, is natuurlijk ook niet 'dat' te noemen, dus een inleidende tekst zal wel voldoende zijn om te beginnen.
Voor degene die nog niet mee zijn met het verhaal, over 2 weken vertrek ik naar het verre westen in Amerika om een kleine 3 maanden lang stage te lopen. Bedoeling van de stage is dat ik meehelp met uilen (Burrowing Owl en Flammulated Owl) te vangen, te bezenderen en op te meten en hierrond een artikel te schrijven. Voor het onderzoek gaan we zeker de staten Oregon, Idaho, Utah, Colorado, Wyoming en California aandoen. Het staat nu al vast, het wordt iets groots en uniek en ik kan nauwelijks nog wachten om te vertrekken!
Het was een mannetje die naast de ingang van het artificiële nest aan het rusten was. Mevrouw uil zat in het nest op eieren. Onze opdracht deze avond was een tiental ondergrondse nestbakken controleren op broed en de ingang (een pijp die een drietal meter verder uit de grond komt) vrijmaken van onkruid. Bij lege bakken werd de pijp (eventueel) vrijgemaakt van aarde, zodat uilen erin kunnen trekken. Vaak is de pijp van lege nestbakken gevuld met aarde, afkomstig van de Pocket Gopher. Die maakt ondergrondse gangen en houdt er blijkbaar van om de aarde via zijn wangzakken naar de nestbakken te brengen. Wanneer de nestbakken/tunnels gevuld zijn met aarde kan de Burrowing Owl er natuurlijk niet meer in en is er kans dat ze geen geschikte nestplaats vinden (wat ze hier natuurlijk met alle macht proberen te vermijden aangezien het aantal Holenuilen daalt). 
Achter de coyote zijn iglo's te zien, waarin dus vroeger wapens en dergelijke lagen.
