|
Elke dag denk ik "straffer dan vandaag kan het niet worden" en toch... Elke volgende dag wordt precies NOG beter!
Het oorspronkelijke plan deze morgen was dat David en ik naar Washington reden achter een busje waarin 8 personen kunnen, om rond te toeren op het domein. David ging op terugweg met het busje rijden, ik met zijn pick-up. Hij vertrouwde het precies toch niet helemaal (en hij was niet de enige) en hij heeft gelukkig iemand anders gevonden die het busje naar ons bracht. Tijdens de gaan-we-zelf-naar-Washington-rijden-of-niet-periode, waren de overige 2 andere vrijwilligers het veld in getrokken. Toen dus bleek dat het busje naar ons kwam, had ik een berg vrije tijd voor me. Ik ging dan maar op zoek naar de Great Horned Owl. Wie weet wat voor fratsen hij ging uitsteken... Ik tuurde in de kruinen van de bomen, maar zonder resultaat. Tot een soort specht m'n aandacht trok.
Ik stond ernaar te kijken en plots zag ik een andere, zwarte vogel het gat in de tak induiken (het gat naast de specht). Stond ik daar dan even naar te kijken en plots trok iets fluffy op de stam m'n aandacht.
Ik dacht is dat een uilenjong? Dat kan toch niet, zo'n groot jong en de Great Horned Owl zou dit jaar geen jongen hebben. En een moeder/vader die halfblind is en al nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, hoe zou die een jong kunnen grootbrengen... Toch zei er iets dat dit een Great Horned Owllenkuiken was. Ik ging David halen en die bevestigde tot zijn grote verbazing dat het inderdaad een GHO-jong was. Het was een geweldig onverwachts cadeau dat plots in de boom zat! Het is alsof je iets niet voor mogelijk houdt, maar het gebeurt toch...
Aangezien er nog tijd over was, toonde David me het nest van de Red Tailed Hawk aan de rand van het domein. Daar heb ik de rest van de voormiddag doorgebracht. Kijkend naar jongen in het nest, terwijl mama Buizerd boven m'n hoofd, luidroepend aan het cirkelen was.
In de namiddag gingen we Ravenjongen ringen. Het waren al grote jongen, met een gigantische bek. Het had iets prehistorisch. Het enige waar we moesten op letten was dat ze niet in onze ogen konden pikken. Het was een aparte ervaring! Nu ik er trouwens aan denk, we waren bezig de ladder op te zetten (het nest zat in de nok van het dak van een vervallen gebouwtje) toen een Barn Owl (kerkuil) uit het niets, boven onze hoofden naar buiten vloog.
Na het ringen van de Raven zijn we Holenuilen gaan vangen. We hebben er in totaal 8 gevangen. Vandaag heb ik zelfs m'n eerste 3 vogels mogen opmeten en 1 ervan ringen.
Het was schitterend! Als je zelf kalm bent en met een linnenzak over hun kopjes zijn ze erg gewillig en rustig. Alleen de laatste wou niet goed mee. We hebben er ruim 2 uur over gedaan om haar te vangen. De 9 eieren die in het nest lagen voelden koud aan, dus we dachten dat er iets met het vrouwtje gebeurd was. Toen we de uil echter vast hadden, bleek het om een vrouwtje te gaan die zo licht als een pluimpje woog (slechts 141 gram!). Waarschijnlijk is het mannetje enkele dagen geleden iets overkomen waardoor hij geen voedsel meer kwam brengen. Het vrouwtje werd dan voor de keuze gesteld, ofwel op het nest blijven zitten en verhongeren, ofwel het nest in de steek laten en eten zoeken voor zichzelf. Ze heeft voor het laatste gekozen, maar ze is nog steeds overstuur. Hoe zou je zelf zijn, je partner komt niet naar huis en plots hoor je een mannetjesstem roepen uit de naburige kamer. Dat zal dan ook de reden geweest zijn dat we haar zo moeilijk konden vangen. Dat de natuur wreed is, is vandaag nog maar eens bewezen. Gelukkig heeft ze ook zijn overweldigende, mooie kanten!
(zoek de Burrowing Owl)
Zo, de blog is klaar voor vandaag. Benieuwd wat er ons morgen te wachten zal staan, al zal het moeilijk worden om dit nog te overtreffen. Om de avond hier in schoonheid af te sluiten gaan Leigh en ik zodadelijk buiten zitten, met zicht op het GHO-jong in de hoop dat we het zien gevoed worden. Het resultaat volgt morgen. Slaapwel!
|
