Waarschijnlijk wegens de overvloedige regenval, is er vandaag in Bogotà geen uitgebreide blog buiten te krijgen. Morgenavond, weer in de Caraïben, ondernemen we een nieuwe poging! Sloapel!
En zo zijn we dan voor de 2de keer in Bogotà, maar waar we eind okt 2017 nog aan het leren waren hoe we fotos moesten aanhechten bij een blog, kunnen we nu wel uitpakken met de nodige kiekjes. We verblijven 2 nachten in een eenvoudig maar gezellig gasthuis, dat zich verbergt achter de groene façade van foto 1 en Camilo lijkt ons een aardige huisbaas, dat zit wel snor. Engels zit er wel niet in, maar dat hoeft ook niet. Uiteraard dienen we 16 graden in te leveren: in Barranquilla was het 32 graden en bijna permanent zonnig, in de koude hoofdstad, immers op 2600 meter hoogte gelegen, is het precies de helft en onweerachtig, met 1 geweldige ontlading. Ja, zo kennen we Bogotà weer, het was in 2017 niet anders. Maar dit is wel DE cultuurstad van Colombia (en een van de beste van heel Zuid-Amerika) en dat zullen we deze namiddag, want we zijn al aangekomen om 1 hr pm, reeds merken. We verblijven eens te meer in La Candelaria, de koloniale wijk die niet zoals Panama City en Cartagena gegentrificeerd is, en daarom wel heel rafelige randen bezit (Camilo drukt ons op het hart s avonds onder geen beding verder te stappen dan Carrera 3, want verderop wordt het gevaarlijk). Maar dat is best wel fotogeniek, kijk hoe de kerk op de Montserrate-heuvel op foto 2 in dat onweer staat te wiebelen, met kleurrijke huisjes binnen handbereik. Van kerken gesproken: Bogotà heeft er veel. En veel mooie, zoals Iglesia de la Carmen, waar we even binnenstappen. De priester staat klaar om iedereen op Assewoensdag een zwart kruisje te geven (dat had onze taxichauffeur ook al op zijn voorhoofd), zouden we meedoen? Ach nee, wij vonden dat 55 jaar geleden al een vies gebruik. In het Claustro de San Agustin is nu een museum gevestigd, waar twee gelegenheidstentoonstellingen plaatsvinden. Die van beneden vinden wij maar niks: ze heet Cuerpo Social en is een uitgebreide video-performance van éne Joan Morey, die naar eigen vermoeiend zeggen schatplichtig is aan afgeserveerde kletsmajoors als Herbert Marcuse, Gilles Deleuze, Foucault, Artaud en zelfs heuse grootheden als Samuel Beckett en Ingmar Bergman, maar wij zien enkel pedanterie en neigingen tot shockeren, kijk maar naar die boekafbeelding. We begrijpen het eigenlijk maar half, maar die helft was ruim genoeg om Morey verder niet meer toe te laten tot ons cultureel leven. Nee, dan de bovenverdieping, waar Testigo getuigenis aflegt van La Violencia, nog maar eens. Je kan niet zeggen dat de Colombianen hun eigen verschrikkelijke geschiedenis niet onder ogen durven zien. Mooie fotos alweer, net zoals in dat nieuwe Medellin-museum. Bv van plattelanders op de vlucht met heel hun hebben en houden (soms enkel uit een ook al niet blij varken bestaand), eerst voor de guerrilla, daarna voor de paramilitairen, die hen ervan verdachten guerilleros te zijn. Je leest hier ook teksten (enkel Spaanstalig) die uitleggen dat die paramilitairen dikwijls uitgehongerde pitbulls en zelfs jaguars meebrachten, die ze loslieten op bewoners die hen niet ter wille waren. Er is echter ook hoop op deze verdienstelijke foto-expo. Zelfs tijdens La Violencia blijven kinderen tussendoor spelen, zo weerbaar is de mens. En in oktober 2016, toen het vredesakkoord met de FARC getekend werd, legde de grootste Colombiaanse visuele artieste, Doris Salcedo, heel het Plaza Bolivar vol met gedenksteen van slachtoffers van de burgeroorlog. Wij zagen die installatie in kleine versie in een Londonse galerij en geloof ons, dat was even indrukwekkend als een bezoek aan Auschwitz (al zullen de Joden wel weer beweren dat zij het alleenrecht op slachtofferschap hebben). Toch moet het allermooiste nog komen: een bezoek aan het Museo de Santa Clara. Cfr de laatste 2 fotos. Dat was vroeger een Arme Klaren-klooster, maar men heeft nu van de hoofdkerk een museum gemaakt, met veel video-uitleg (zelfs in het Engels) erbij. Ongetwijfeld het mooiste barokgebouw van Bogotà (ofschoon de vele schilderijen allemaal waardeloze religieuze kunst zijn), met een behoorlijk toffe zoldering, die de hemel voorstelt. Merkwaardig dat we hier in 2017 niet geweest zijn, maar dat komt wellicht doordat alle straten die ernaartoe leiden zwaar bewaakt zijn door militairen, omdat het presidentieel paleis hier vlakbij ligt. We zullen gedacht hebben dat het gebied ontoegankelijk was, maar dat is dus niet zo, de dienders willen enkel even in je rugzakje kijken en laten je vervolgens passeren.
COLOMBIA 2020: Barranquilla (5), de laatste carnavalloodjes
Als we na het ontbijt ons elegant deurtje uitstappen, merken we het meteen: Barranquilla is karnavalsmoe op Mardi Gras. Er is geen mens op straat en alles is gesloten, behalve onze supermercado om de hoek, zodat we nog wat koekjes voor onderweg kunnen kopen, en voor de laatste maal geld bijtanken in een ATM. Zelfs ons hotel is bijna verlaten, het lijkt wel of alle gasten in het niets zijn opgelost, zoals in een verhaal van Gabriel García Marquez. We begeven ons wel naar de parade van Calle 84, maar dat is slechts een lauwe nageboorte van de stoeten die we zaterdag en zondag zagen. En bovendien lopen ze tegen de zon in, zodat fotograferen niet de moeite waard loont. Een ijssalon is wel open, maar deze ijsjes kunnen niet tippen aan die magistrale artisanale ijssalon van Panama City/Casco Viejo. Hé ja, we hebben Barranquilla helemaal uitgeknepen, het is op! En dus posten we nog maar wat mooie panden, en een aantal carnavalsfotos uit onze reserve van het afgelopen weekend, het is goed geweest. Al komen we altijd graag terug in ons Casa Colonial-hotel, een TOP 5-hotel van de hele reis, zeker weten. Dikwijls leuke gasten ook, zoals vandaag, net aangekomen, de Ossie Rainer Pratzka uit Jena, die een sabbatical van 1 jaar heeft gekregen van zijn werkgever Atos en op wereldreis is. Met hem wisselen we onze blogs uit, waarom niet, en drinken enige biertjes in de tuin. En zijn we het roerend eens dat reizigers nooit racisten kunnen zijn, alleen thuisblijvers zijn dat (soms). De laatste foto is onze Reina de Carnaval. Niet de officiële, maar voor ons part toch de mooiste die wij zagen. En hier mag je dat zeggen en je ernaar gedragen, want van een ME TOO beweging hebben ze in Colombia het eerste woord nog niet gehoord. Morgen een taxi om 8 uur, en dan Bogotà-waarts, onze voorlaatste stop.
COLOMBIA 2020: Gabriel GarcÃa Marquez, Cronica de una muerta anunciada
Barranquilla is natuurlijk ook een van de Màrquez-steden. De schrijver bracht er een deel van zijn schoolgaande jeugd door, en zette hier ook zijn eerste journalistieke schreden. Niet dat er in Barranquila een Màrquez-museum is. Dat bestaat sinds kort wel in Aracataca, de geboortestad van de schrijver, die op 3 uur bussen van hier ligt. Maar die lange rit kunnen we ons besparen want op Mardi Gras is het vast gesloten, zoals alle musea en kerken in Barranquilla. Tja, ergens had het wel gepast geweest dat we het hadden kunnen bezoeken, zeker op een reis dat we woonhuizen van Faulkner en Hemingway (twee grote voorbeelden van Màrquez, naast Kafka en de Mexicaan Juan Rulfo) bezochten, maar anderzijds is het nog altijd beter Màrquez te herlezen dan zijn heropgebouwd geboortehuis in Aracataca, waar verder niets te beleven is, op te zoeken. En dat werd de amper 100 blz lange novelle Kroniek van een aangekondigde dood, die volgens onze bescheiden mening het andere absolute meesterwerk van Màrquez is, naast Honderd jaar eenzaamheid natuurlijk. De kroniek was in 1981 de terugkeer van Màrquez naar de literatuur, na vele jaren van enkel journalistiek werk. En de novelle lijkt ergens ook wel een journalistiek onderzoek, naast het feit dat Santiago Nasars aangekondigde dood verwijst naar een gegeven dat een verre verwant van Màrquez ècht overkwam. Maar het is wel degelijk literatuur, en wel literatuur van zeer grote klasse. Wat heeft Santiago Nasar, een rijke Arabier in de Caraïben, misdaan dat twee broers hem opwachten om hem aan hun mes te rijgen? Hij heeft volgens een meisje seks met haar gehad, zodat zij geen maagd meer is tijdens haar huwelijksnacht en dientengevolge door haar nieuwbakken echtgenoot terug bij haar moeder wordt afgeleverd. Haar eer moet hersteld worden, dat is de reden van de actie van haar broers. Bij vele andere schrijvers zou dit een eenvoudig verhaal over achterlijke plattelanders zijn geweest, maar niet bij Màrquez. Bij hem wordt het een bespiegeling over het noodlot, dat onafwendbaar is, ofschoon de broers er zelf alles aan doen om geklist te worden voor hun wandaad, maar om één of andere reden lukt het niemand de onfortuinlijke Nasar, die volgens de verteller waarschijnlijk niet eens seks met het meisje gehad heeft, bijtijds te verwittigen dat twee messentrekkers hem opwachten. Want het noodlot maakt ons onzichtbaar, lezen we ergens. Uiteraard slipt het verhaal vanzelf weg in een magisch realisme, dat elke Màrquez-lezer vertrouwd is. De moeder van het slachtoffer is een trefzekere uitlegster van andermans dromen, maar enkel op voorwaarde dat ze haar op de nuchtere maag worden verteld. Iemand antwoordt naar waarheid op alle vragen, maar hij had evengoed wat anders kunnen antwoorden, want hij had een manier van praten die eerder diende om dingen te verbergen dan om ze te zeggen. Van die dingen. En alles is onzeker : regende het die fatale morgen of scheen de zon? De ik-verteller (een alter ego van de schrijver/onderzoeker) hoort beide weertypes met grote overtuiging verkondigen (zodat we in Màrquez nawoord een zin lezen waarin hij zich afvraagt of het leven zelf niet ook een uitvinding van het geheugen is). En wie was eigenlijk Santiago Nasar? Volgens diversen een toffe peer, volgens anderen een schoft die alle jonge meisjes onder de rokken zit. Zelfs het thema van deze unieke novelle is onzeker. Het lijkt een verhaal over een noodlottige ereschuld, maar zoals Màrquez zelf in zijn nawoord stelt is het misschien wel eerder de story van een verschrikkelijke liefde, omdat de bruidegom uiteindelijk na 23 jaar (!) alsnog terugkeert naar zijn versmade bruid, waarna ze een gelukkige oude dag beleven. Andere bouwstenen van de novelle bestaan uit spanningsopbouw (hoewel Màrquez al in de eerste zin de afloop prijsgeeft), het van deze schrijver bekende spel met de tijd (het verhaal wordt in 5 concentrische cirkels verteld, die steeds dichter bij het verminkte lichaam van Nasar komen, die op het einde met zijn darmen in zijn handen zijn huis binnenstrompelt), handige voorechos en een trefzekere deadpan-stijl, die we natuurlijk kennen van Honderd jaar eenzaamheid. Genre: Haar moeder, die oud was en niets van de ouderdom begreep, ontving mij als een lastig spook. En daar hoort dus inderdaad ook humor bij, hoe gruwelijk dit verhaal ook is. Een van de moordenaars heeft een druiper, en kan daarom niet goed meer plassen (het was alsof je gemalen glas urineerde). De parochiepriester, die bij gebrek aan een dokter de autopsie van Nasars opengereten lichaam moet uitvoeren wordt van afschuw nadien...vegetariër! Of denk aan de schijterij waardoor de moordende broers (anderzijds goeie, vrome jongens) overvallen worden na hun misdaad, of aan abrupte zinnen als: Dan nog, zei zij, er is geen dronkaard die zijn eigen kak opeet. He ja, dit is een heel aardse versie van Sophocles, maar toch blijft het een noodlotstragedie van zeer grote klasse, met een verrassend dubbel raadsel op de koop toe (de identiteit van de verkrachter, de heropgevatte liefde van het gedoemde bruidspaar). Kortom: peilloze klasse van een Hele Grote, die iedereen in Barranquilla kent en door de vorige president Santos bij zijn verscheiden in 2014 de grootste Colombiaan ooit werd genoemd.
COLOMBIA 2020: Barranquilla (4), Museo del Carnaval & Zeitbeobachtung carnaval Aalst
Het Museo del Carnaval bestaat nog maar sinds 2019, en het mag dus niet verbazen dat het een modern museum is geworden. En een zeer verdienstelijk bovendien, want je krijgt niet alleen videobeelden van eerdere carnavals (in Barranquilla en elders, inclusief Binche, maar van Aalst geen spoor) en poppen die de eerdere koninginnen en hun kledij weergeven, maar ook de hele geschiedenis terzake, te beginnen met de verering van de stier Apis in prechristelijke tijden, over carnaval in de Middeleeuwen (met een video waarin Bruegels Strijd tussen Carnaval en Vasten tot leven wordt gewekt) tot nu. Goed gedaan, en gezellig besloten met een benedenruimte die de Batalla de las Flores weergeeft (dat is de stoet die wij zaterdag zagen), onder begeleiding van een muziekgroepje zodat iedereen aan het meehossen slaat. Bovendien kan je jezelf fotografisch in een parade plaatsen en krijg je deskundige uitleg over alle onderscheiden dansen en hun geschiedenis. Dit alles inspireert ons tot een Zeitbeobachtung in den vreemde over de controverse mbt Aalst, die ons uiteraard niet ontgaan is, via items in Terzake, De Afspraak en een podcast op Doorbraak met Luckas Vandertaelen en André Gantmann, nav het recente boek van die laatste. Hebben de Joden lange tenen? Dat zal wel zijn. Dat de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken België vraagt het carnaval van Aalst te verbieden is even ongehoord als wanneer onze bewindslieden Israël zouden sommeren hun nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever te ontruimen, en dat Aalst plotsklaps de wereldhoofdstad van antisemitisme en xenofobie zou geworden zijn lijkt ons toch ook enkele bruggen te ver. Op die Doorbraak-podcast hadden Vandertaelen en Gantmann het over de eeuwenoude Jodenhaat die Hitler niet uitgevonden had. Uiteraard niet, de christelijke kerk draagt hier een middeleeuwse erfschuld (Joden als de zogezegde moordenaars van Christus). Maar er is meer dan dat. Waarom moeten de Joden zich zo nodig als HET UITVERKOREN VOLK beschouwen? Deze opmerking werd eerder door de schrijver Dimitri Verhulst gemaakt, en dus werd ook hij door Vandertaelen en Gantmann als antisemiet weggezet. Maar is Jonathan Littell dat dan ook? In De Welwillenden wordt de controversiële these verkondigd dat er maar 1 uitverkoren volk kan zijn, zodat de nazis, die zichzelf immers eveneens als Uebermenschen beschouwden, de Joden wel moesten verdelgen. En daarom bezigt die roman de parallel met de Oresteia, immers ook een familiale slachtpartij. Het werd Littell niet in dank afgenomen, maar je kan een mede-Jood moeilijk een antisemiet noemen - nog afgezien van het feit dat velen die moeilijke roman ueberhaupt niet begrepen hebben. Dan is een simpele carnavalist een makkelijker doelwit voor kritiek, maar dat betekent niet dat de Vismojlen van 2019 vrijuit gaan. Het zijn echter geen antisemieten, eerder gewoon domme onwetenden. Indien wij hun raadgever waren geweest, zouden we gezegd hebben: mannekens, beseffen jullie wel dat deze praalwagen de antisemitische iconografie van Nazi-Duitsland in de jaren 30 spiegelt? Dat doe je niet, net zo min als je spot met de wandaden van Marc Dutroux en de Bende van Nijvel (en inderdaad, dat doen ze in Aalst dan ook niet, want de Delhaize van Aalst ligt nog vers in het geheugen en Ann, Eefje, Julie en Melissa liggen dat ook. Of ligt het hemd nader dan de rok?). Nog een vergelijking: ongeveer 30 jaar geleden waren er zware rassenrellen in Watts, een wijk van Los Angeles, waar zwarten slaags geraakten met de niet van racisme verstoken politie. Op dat eigenste moment bracht een zwarte rapper (ICE-T of ICE Cube, daar willen we vanaf zijn) een single uit met de titel COP KILLER! Kreeg hij natuurlijk bakken kritiek voor, waarop hij zich voorspelbaar beriep op het recht van vrije meningsuiting. Hé ja, hij mocht die single uitbrengen, maar was het ook een slimme zet? Neen, het was dom, wansmakelijk en gevaarlijk. De betrokken praalwagen die de bal aan het rollen bracht was alleen maar dom en ongeïnspireerd (ongetwijfeld waren de Vismojlen zich niet bewust van de nazi-iconografie en zijn het evenmin antisemieten), maar je zou dan toch wensen dat iemand met meer Brains en geschiedkundig besef dan de gemiddelde carnavalist de betrokkenen enige goede raad zou verschaft hebben. Maar nogmaals: de Joden moeten ook niet overdrijven. En antisemitisme niet verwarren met kritiek op de politiek van de staat Israël. Wij vinden trouwens dat lui als Gantmann niet thuishoren in het bestuur van de Dossinkazerne, en dat juist OMDAT hij zijn eigen grootvader in Auschwitz verloor. Je zet toch ook geen familieleden van een slachtoffer in een Assisen-jury? Dat hij via zijn familiegeschiedenis emotioneel oordeelt is heel begrijpelijk, maar een Raad van Bestuur heeft rationele leden nodig, genre Ludo Abicht of Herman Van Goethem. Die de betrokken praalwagen ook niet zouden uitgestuurd hebben, net zomin als wij (er was ook niets grappigs aan), maar evenmin meegaan in de politiek-correcte hetze die nu bezit heeft genomen van eerbiedwaardige instanties als Unesco of de Europese commissie, beiden duidelijk niet gehinderd door veel kennis terzake. Voilà. Zomaar wat bedenkingen van iemand die sterk geïnteresseerd is in de Joodse cultuur (maar zich ook ergert aan dat Promised Land en Uitverkoren Volk-gedoe en die van politieke recuperatie doordrongen slachtoffersrol) en danig ontroerd was tgv zijn bezoeken aan Auschwitz-Birkenau, Dachau en diverse Joodse musea, en tgv talloze visies van films als Schindlers List en La Vita e Bella. We kijken alleszins uit naar ons voorgenomen bezoek van Israël, eindelijk, eind oktober dit jaar. Als we nog binnenmogen natuurlijk, want Antwerpen ligt niet ver van Aalst. En we zullen aan Customs Immigration ook maar niet zeggen dat we van plan zijn te verblijven in een hotel op de Westbank, dat aan de kunstenaar Banksy, niet bepaald een vriend van Netanyahu, toebehoort en pal aan de door de Palestijnen versmade Muur staat. En vooral niet die oude wansmakelijke mop over hoe je 30 Joden in 1 auto krijgt in Israël gaan vertellen!
Onze Lonely Planet, laatste editie, besteedt totaal geen aandacht aan Barranquilla, afgezien van een klein kaderstukje over het carnaval. Dat is toch onterecht, want waar wij daarom een stoffige, oninteressante en bloedhete stad verwachtten, blijkt de werkelijkheid, althans in onze wijk El Prado, toch enigszins anders te zijn. Toegegeven, er is buiten de carnavalsperiode niet veel te doen in deze nijvere stad, zodat we dat ene huis dat te koop staat op de fotos onder niet gaan kopen, maar langs Carrera 58 (een lange straat net ten zuiden van ons voortreffelijk hotel) word je verwend door talloze mooie koloniale stulpjes, waarvan ons hotel op foto 1 er natuurlijk ook een is. En met de hitte valt het ook wel mee. Ja, het is 32 graden (heel het jaar door), maar er staat niet zelden een zeebries (ofschoon de Caraïbische Zee 12 km verder ligt) die alles verteerbaar maakt, mits je niet constant in de zon loopt. Wij maken in El Prado vandaag een lange stadswandeling en doen het dus eens zonder carnavalsdefile (morgen, slotdag van het carnaval - Mardi Gras - lassen we nog wel een straatparade in). De mooie Iglesia de la Immaculada Concepcion is vandaag wel gesloten, net als de buitengewoon lelijke kathedraal, een schoolvoorbeeld van onberaden modernisme. Aan de overkant daarvan, op het ruime Plaza de la Paz, vindt vandaag een muziekfestival plaats, Torhout Werchter Tropical, zeg maar. Het is echter ook betalend, en geen haar op ons hoofd dat eraan denkt te betalen om in volle zon (geen enkel strookje schaduw op dat plein) naar muziek te luisteren die toch al niet de onze is (een brass band trapt af, waarna salsa de hoofdtoon voert). En daarbij, de bekoorlijke Shakira, die in Barranquilla geboren werd, staat niet op het programma. Wel installeren we ons een uurtje, zoals vele locals, tegen het hekken van de kathedraal waar je wel schaduw hebt. Via een groot scherm kunnen de niet-betalenden op die wijze de show enigermate volgen. Na dàt uur zijn we al die salsa al zo beu als iets, maar gelukkig is er in de buurt van het Plaza de la Paz een nieuw museum, dat als enige geopend is, omdat het aan carnaval gewijd is. Zie volgende blog, alsmede een bespiegeling over het carnaval van ons eigen Aalst want al het gedoe daarrond hebben we via onze I-Pad uiteraard ook gevolgd.
Ons hotelletje hier is dermate leuk dat je het met moeite verlaat, werkelijk waar. Het staat in de El Prado-wijk van Barranquilla, een betere wijk, dat blijkt uit nog enkele aangename koloniale huisjes en zelfs enkele hypermoderne gebouwen. Barranquilla is dan ook een redelijk welvarende stad, de 4de grootste van Colombia (1,2 miljoen inwoners), waar scheepsbouw en textiel altijd de nodige welstand hebben gebracht (wat niet wegneemt dat er natuurlijk ook barrios zijn waar je als toerist beter wegblijft). We maken een mentale nota later eens in de kerk van de Onbevlekte Ontvangenis terug te komen; tijdens de zondagsdienst kunnen we de aantrekkelijke loodglasramen niet op ons gemak bekijken, en begeven ons vervolgens wedermaals naar de Carrera 40, waar vandaag een andere parade plaatsvindt. Ditmaal zijn we alleen (de Duits-Amerikaanse alliantie is heel vroeg vertrokken en het Noorse koppel zien we ook niet aan het ontbijt) en we pakken het professioneel aan. Eerst vragen we aan een wachter of we bij hem tribuneplaatsen kunnen bekomen, kwestie van wat comfortabeler te zitten dan gisteren. Nee, dat kan niet, alle boletos zijn in handen van revendadores , zegt hij. Slim bekeken natuurlijk, die kopen alles op en verkopen de tickets dan met winst, commerce op zn Zuid-Amerikaans. Ja, maar wat moet dat dan kosten? Hangt van de verkoper af, zegt de wachter, maar ik zou niet meer dan 100000 betalen (dat is het dubbele van de niet-tribune kaarten van gisteren, 30 euro dus). Die kerel die gisteren 400000 pesos vroeg was dus wel degelijk een dief. We vinden daadwerkelijk een straatverkoper die ons voor 100000 pesos een tribuneplaats aanbiedt en om zeker te zijn dat het geen bedrog is betalen we hem pas als de wachter onze kaart afstempelt en adelante zegt. Mooi, en we zitten effectief comfortabeler, zelfs met een mobiele WC vlak in de buurt, altijd handig. Luidens het Colombiaanse gebrek aan stiptheid moeten we wel wachten tot 2.30 hr pm om eindelijk een stoet te zien (hij zou nochtans beginnen om 1 hr), maar goed, we hebben een boekje in onze rugzak zitten en worden bovendien af en toe vermaakt door potsenmakers, zoals die man die met een zwarte pop danst en haar El Negrita noemt. Dat zou in België alweer een item voor de politiek-correcte kerk zijn: neger zeggen tegen een zwarte, is dat geen racisme? In Colombia doen ze daar niet moeilijk over, een zwarte ziet toch zwart en daar zijn deugdelijke biologische redenen voor, waarom zou dat dan geen Negrita mogen zijn? Inderdaad, gelijk hebben ze. Er wordt in deze parade trouwens veel aandacht ingeruild voor de Afro-Caraïbische erfenis, maar zonder spot, want het carnaval van Barranquilla is meer een volksfeest met veel allegria, een beetje nationalisme (in het begin telkens open doekjes voor de politie en de brandweer, net als bij een 4th of July-viering in de USA) en slechts een beetje satire (gisteren aanwezig, vandaag helemaal niet). Het lijkt ook niet op dat van Rio de Janeiro, waar de blocos veel wilder zijn en de Sambodromo-parade veel professioneler, want die wordt immers gejureerd en er zijn grote geldprijzen mee te winnen. Hier doet iedereen maar wat, je moet niet in de pas lopen, zolang je je maar amuseert. Best zo. Het enige wat ons stoort zijn die tribunekijkers die uithalen met een smartphone op een hoog statief, want dat statief staat in onze weg. Dat soort toestellen zou door dictator Oostvogels zonder pardon verboden worden, en de bezitters zouden verbannen worden naar de selfiehel!
Gisteren hebben we gemerkt dat die Joodse prof Yavul Noah Harari, waarvan we nu zijn 2de boek, HOMO DEUS, bijna uithebben, heus wel gelijk heeft in veel van de zaken die hij, uitstekend schrijvend, voor het voetlicht brengt. Met name het feit dat mensen geen een en ondeelbaar zelf hebben, maar eerder een ervarend en verhalend zelf, die met mekaar in concurrentie verkeren. Omdat Homo Sapiens een verhalenverteller is, wint meestal dat laatste zelf. Ook bij ons. Want ons ervarend zelf beleefde gisteren misschien wel de vervelendste dag van heel de reis. Niet in de voormiddag, dan vertoefden we nog op het idyllische strand van ons resort in Los Naranjos. Maar dan. Omdat de eerste rechtstreekse MARSOL-bus van 10 hr naar Barranquilla volgeboekt was, maakten wij via de hotelreceptie een reservatie op de bus van 1 hr pm. Ook goed, want luidens iedereen doet de bus daar maximaal 3 uur over, en voor alle zekerheid bellen wij ons volgend hotel op dat wij wellicht rond 4 uur arriveren. Muy bien, señor Joseph! Maar dat loopt grondig mis. De bus arriveert om te beginnen al te laat, en zit helemaal vol. De chauffeur wil ons laten staan, maar daar steekt de receptioniste van Barlovento een stokje voor. Nu mogen we wel mee, tenminste naar het officina (een staanplaats! En onze koffer geprangd in het middenpad). Daar wordt iemand die maar naar Santa Marta moet overgeheveld naar een taxi zodat wij kunnen zitten. Uiteindelijk vertrekt de overladen bus om 2 uur, waarna we met heel wat files geconfronteerd worden. Zodoende wordt het alsmaar later en wordt de voorziene puerta hasta puerta service (iedereen afgeleverd aan zijn of haar Barranquilla-hotel) veranderd in een officina/officina dienst. En dus moeten we om 7 hr nog een lokale taxi nemen, maar die kunnen we gelukkig meteen op de kop tikken. Geen prettige ervaring, eerder Colombia op haar smalst, maar als we eindelijk aankomen in Casa Colonial, ons verblijf voor 5 nachten, zijn we meteen gecharmeerd door deze prachtige villa, waarin het o.a heerlijk ontbijten is in de tuin. Ons verhalend zelf neemt het over en ziet de zaken meteen weer positief, en dat blijft zo vandaag. Madam Claudia, die de zaken hier bestiert, zegt waar we moeten zijn voor de zaterdag-parade van het 2de grootste carnaval van Zuid-Amerika, en drie andere gasten willen daar ook heen (20 minuutjes te voet). Samen met ons op de foto: een Duits-Amerikaanse die in Mississippi woont, samen met haar in New Jersey wonende Amerikaanse vriend. En de Noorse Kristin, die hier met haar lief is, maar die kerel voelt zich koortsig en blijft vandaag in bed. Noorse vrouwen zijn echter zelfstandig genoeg, geen sprake van dat zij bij hem zou blijven. Wij nemen haar graag onder onze hoede, want we vinden dat ze op Liv Ullman, de Bergmanactrice, lijkt. En zo negotiëren we voor 15 euro/man een zitplaats onder een tentzeil (een tribune staat er ook, de dief beneden vraagt daar 120 euro/man voor, geen sprake van!), waar we op de 5de rij kunnen plaatsnemen. Niet de beste plaatsen, maar toch zeker niet de slechtsten. En zo brengen we de eerste carnavalsdag door. Praalwagens, zangers, dansers, roepers, alles wat je kan verwachten. Natuurlijk worden we ook natgespoten met espuma, schuim dat geen schade verwekt. Wie is de dader? De kleine onverlaat achter ons, die we samen met haar ouders dan maar fotograferen. Het leger en de marine defileren natuurlijk ook, en we merken zelfs Karl Marx (niet op foto) en wijlen Hugo Chávez op. Ja, het onderdeel satire wordt niet vergeten. Maar Joden zijn er niet bij, we zijn hier niet in Aalst. Ach, laat ons dat schattig deugnietje achter ons nog maar eens in beeld nemen. Morgen meer carnavaleske toestanden, en maandag en dinsdag ook, want voor de rest is alles toch gesloten, net zoals in Rio De Janeiro 2 jaar geleden.
We lopen een dag achter vanwege de ellendig zwakke WiFi in Finca Barlovento (anderszins zeker een Top 10-verblijf van deze reis), maar dat euvel is in Barranquilla, waarover morgen meer, hersteld. Gezien de sluiting van Parque Nacional Tayrona hebben we hier de tijd voor een extra dagtrip: naar Minca met de resortchauffeur Javier. Minca, op zich een plaatsje van niks waar vele backpackers rondhossen, ligt in de Sierra Occidental boven Santa Marta, op 600 meter hoogte zou het hier luchtiger moeten zijn dan aan de hete Caraïbische kust, maar dat is niet zo, want hier staat geen wind en aan de kust wel. Nu goed, het landschap, met de stoffige stad Santa Marta ver aan de horizon, is mooi genoeg en twee watervalsystemen met natuurlijke swimming pool kunnen hier bezocht worden. Te voet? Dat is masochisme, te warm. The thing to do is achterop gaan zitten op een moto-taxi, al dan niet met een helm op je kruin. Dat doen we, zij het gelukkig niet te lang (je achterwerk zou snel beginnen te protesteren), maar de eerste stopplaats, Pozo Azul, bevalt ons niet. Dit waterfestijn is gratis, en daarom stikt het er van Colombianen die denkelijk thuis geen bad hebben. We hebben ook al beter gezien, zeker in Costa Rica. Veel beter zijn de Cataratas de Marinka, waar ook minder volk is, want je moet er het luttele bedrag van 5000 pesos (1,5 euro) betalen, anders kom je niet voorbij dat huisje op de foto. Niet slecht, je kan er zelfs zonnen, als je niet bang bent te verbranden in de evenaarszon (wij kijken wel uit) en alles is er piekfijn ecologisch georganiseerd. Gratis straffe douche voor ieder die wil! Meer dan dat is er in Minca ook niet te doen, zodat we om 3 hr pm al terug in de Finca zijn. Waar je eindeloos kan luieren, maar ook langdurig keuvelen met de andere internationale gasten, als daar zijn Fransen, Zwitsers, Duitsers en kijk, ook twee Belgen, een meisje uit Diest en een jongen uit Limburg, die samen in Leuven wonen. Het meisje spreekt voorbeeldig Spaans, en heeft al veel meegemaakt in Zuid-Amerika. Inclusief de nodige diefstallen, dat hoort er bij (ook in Bangkok werd ze ooit van een geldtas beroofd). Meest van al zijn we nog in gesprek met een Nederlands koppel, die immers de kamer naast de onze betrekken. Veel-reizigers, want meneer is zelfstandige en kan het zich gerust permitteren een jaar eens niets te doen. Want hij is scheepstimmerman, gespecialiseerd in luxe-yachten, die hij soms in Monaco onder handen moet nemen, al komen ze hem even vaak opzoeken in Scheveningen, waar hij woont. De toekomst is aan de stielmannen! Nooit stress, en de rijke lui betalen zijn vraagprijs, hoe hoog die ook is, toch met de glimlach. En dan wordt het weer avond, en eeuwig zingen de bossen.
Over het openbaar vervoer in Zuid-Amerika zijn wij zeer te spreken, vooral in Brazilië. Colombia is doorgaans een goede tweede, maar gisteren liep het net iets minder. Eerst blijkt onze reservatie bij busmaatschappij MARSOL niet bekend, waardoor we om 10 hr enkel meekunnen op de bus naar Santa Marta (waar we dan een duurdere taxi van 45 min moeten nemen naar onze eindbestemming), en daarna blijkt de rit, incl 2 stops, 5 uur ipv 3 uur te duren, vooral te wijten aan een staking voor meer werkgelegenheid onderweg (Colombianen bezetten dan graag de openbare weg) en filevorming rond Barranquila. Maar OK, om 4 hr pm zijn we ter plekke in Finca Barlovento, een idyllisch resort aan de Caraïbische zee waar alles naturel is (vandaar ook geen warm water, wat bij 32 graden niet zo erg is). Als we uit onze kamer met uitzicht komen zien we links wat op foto 1 staat en rechts wat op foto 2 te zien is. Het is toch iets anders dan wat we uit ons venster in de Joseph Wuytslaan in Deurne zien. En dus zijn we blij dat we het bij deze verblijfplaats voor 2 nachten gehouden hebben, ofschoon we wisten dat het aanpalende Parque Nacional Tayrona gesloten is (op last van de Indianen, die het beheren en met als reden de regeneratie van de natuur, twee keer per jaar wordt het park voor een maand gesloten). Maar dat is niet echt een probleem, want ook Barlovento heeft een eigen strand, waarop je kan paardrijden. En een wilde zee (waarin je kan lopen maar niet zwemmen, te veel onderstroming, wel surfen, als je dat kan). En een rustige poel links van het strand, maar daar zitten dan weer kaaimannen in. Het kan allemaal de ongerepte schoonheid van deze kuststrook in het noordwesten van Colombia niet storen. Via een aardig wandelpad lopen wij ook een stukje strand af, en als de zon ondergaat wordt het helemaal toppie. Daar wordt een mens pas echt zen van, Magnette!
Je kan wel blijven rondhossen in Getsemani, maar uiteindelijk moeten we toch terug naar Ciudad Antigua, waar we immers een afspraak hebben met Petra en Sven. Niet op het terras van het okergele hotel, maar wel op dat van Café del Mar. Colombia is geen uitblinker qua terrassen (op vele plaatsen is het ook veel te warm daarvoor), maar Cartagena is een uitzondering. Aan de zee staat een strakke, weldoende bries, vanaf 5 hr toch, voordien zijn alle terrassen gewoon leeg. Maar om 5.30 hr zitten ze vol en worden het heuse mas tu vu-plekken, alsof je in California of Zuid-Frankrijk bent. In Popayan hadden wij getrakteerd, nu is Sven aan de beurt, en die laat zich niet pramen. Een hele teil Margarita voor 30 usd, daar komen we wel even mee rond, tijd voor people watching, waarna we elk ons weegs gaan en ontroerd afscheid nemen van mekaar. En van Cartagena, een toch wel ongelooflijk mooie stad, die alleen te toeristisch voor haar eigen goed dreigt te worden. Er is zelfs een Russische bar, stel je voor. En, in tegenstelling tot de rest van Colombia, zitten de kerken nooit vol. Want dit is een hedonistische stad, die in schril contrast staat met Los Naranjos, waar we nu zijn aanbeland en de WiFi zwak is maar de natuur fraai genoeg. Daarover morgen meer, als we er in slagen onze fotos verkleind te krijgen.
En we blijven onze ogen uitkijken op Getsemani, waar de backpackers nog kunnen verblijven, want hoe duur de oude stad ook is, hier kan je nog voor 12 euro een slaapplek krijgen, bv in het hostel van foto 1 (verwacht dan wel geen eigen badkamer). Op foto 9 staat een rood-groen huis, dat te koop staat voor 120 miljoen pesos, dat is ongeveer 33000 euro. Niet al te veel geld voor een huis, maar als je het maar kan verhuren voor 40000 pesos zal het toch lang duren voor je de investering eruit hebt. We zullen dus maar gewoon eigenaar van ons modaal appartement in Deurne blijven.
Yep, als de Bijbelse tuin waar Christus gearresteerd werd zo pittoresk was als Cartagenas wijk Getsemani, hebben wij nog meer zin naar Israël te trekken dan we toch al hadden. Vergeleken met nov 2017 zijn de graffiti fel toegenomen, en al is er geen Banksy bij, toch mogen sommigen er heus wel wezen (ERRE is overigens een echt bekende naam in Latijns Amerika) en fotogeniek is het altijd. Al betwijfelen we of Gabriel García Marquez ooit de trekzak heeft bespeeld. Een leuk idee is de opschildering van vleugels allerhande in een kleine steeg, waar je dus van jezelf een vogel kan maken. Dat waren wij al, maar alla, we laten ons door een Noord-Californisch meisje (een niet praktiserende Joodse, die zich verbaast over het feit dat wij het Oud TEstament gelezen hebben) toch ook maar even kieken. Wat meer is: we laten ons zelfs knippen! Want ja, ons haar was niet meer om aan te zien, blijkbaar hebben we het medio dec in Texas niet kort genoeg laten stileren. Of anders groeit het beter door al die zon hier. We vinden in Getsemani bij toeval een kleine kapperszaak, zo te zien gedreven door een homoseksuele local, die er echt werk van maakt. 40 minuten, prima gedaan, en dat alles voor 8 euro, terwijl we aan die dief achter onze Deurnese hoek 25 euro betalen. Fijn, wij gaan voortaan permanent naar de coiffeur in Cartagena!
Hé ja, het blijft leuk zomaar wat rond te strompelen in de oude stad, en net zoals in Venezia helpt het een beetje de onderbuik van de stad op te zoeken, daar is iets minder volk. Al gaan we nu niet zo ver een fruitkorf op onze kop te zetten voor een zotte foto, zoals die ene toeriste (je moet uiteraard betalen voor zo een foto). Via een aardig park met volwassen vijver, kom je vervolgens niet in Havana, maar wel in Getsemani terecht, een Bijbels betitelde volksere wijk met heel veel schwung, waar alle nationaliteiten blijkens de vlaggetjes welkom zijn. Ook de kredietkaartlozen? Want vanmorgen bereikte ons het bericht dat Belfius onze Mastercard geblokkeerd heeft vanwege geconstateerde fraude. En inderdaad, als wij de Belfius app openen zien we op 11 en 12 februari niet minder dan een 25-tal transacties van telkens 78 euro onder de mysterieuze titel Google NCSOFT. Transacties in Amerika nota bene, terwijl we daar toch al bijna twee maanden niet meer zijn. Enfin, ook dat komt wel weer goed en het is niet van aard onze opperbeste stemming te verstoren. Omdat we nog een normaal werkende CC overhebben natuurlijk, met de Visa-kaart is niets mis. Gelukkig, anders zaten we wel degelijk in zak en as. Volgende keer nemen we 5 kredietkaarten mee! En benieuwd welke verdere verklaringen de bank ons zal verschaffen. Hacking van Poetin? Koen Geens die weerwraak neemt omdat we hem de oppertjeef hebben genoemd? Enfin, de rest van Cartagena is voor morgen, dan hebben we meer tijd (bus van 10 hr naar Los Naranjos, waar we al tegen 14 hr denken aan te komen voor 2 nachten in de natuur).
Cartagena revisited! We verbleven hier in nov 2017 een volle week, en enkel het veel te drukke Caraïbische strand Playa Blanca viel ons toen tegen. Voor deze herhalingsoefening van 1 dag dus geen plat-commercieel strand, maar ook geen stadspanorama vanaf het 5 km buiten de stad gelegen Convento de Popa (foto 1 en 2 uit 2017), geen Castillo de San Felipe (foto 3 uit 2017), geen onafhankelijkheidsfeesten met schattige kleintjes (foto 4) en zelfs geen grote wandeling op de forse stadswallen (foto 5 uit 2017). Nee, vandaag houden we ons enkel met het beste bezig: La Ciudad Antigua en de aanpalende wijk Getsemani, een halve dag voor elk. En dat vanaf ons aardige Bantu-hotel, dat bestaat uit twee samengevoegde herenhuizen en de Afrikaanse roots van een deel van de Caraïbische bevolking handig bespeelt. In de oude stad kan je aan Plaza Bolivar de schoonheidskoninginnen van de laatste 100 jaar op de grond zien liggen, maar in werkelijkheid is natuurlijk Cartagena zelf de enige echte La Perla de las Indias, waarvan we in 2017 heel de boeiende geschiedenis op de blog hebben gezet, zodat we ons nu die moeite kunnen besparen. Ook musea laten we geheel terzijde, temeer het Museo de Arte Moderna tot donderdag gesloten is vanwege de opbouw van een nieuwe tentoonstelling (een galerietje lopen we wel even binnen, maar er is niets hoogstaands te zien). Het is altijd wel een goed idee als er ergens een deur opengaat snel een foto te nemen, valt nooit tegen. Net zo min als de belangrijkste gebouwen, als daar zijn het Teatro Heredia en natuurlijk de Catedral, die van ver zichtbaar is. Maar de som is altijd groter dan de delen, daarin gelijkt Cartagena sterk op andere kunststeden, zoals Venezia of Brugge. Helaas ook in andere opzichten, want ofschoon er nu niets speciaals aan de hand is, zoals de onafhankelijkheidsfeesten in nov 2017, is er nog meer volk dan toen in de oude stad. Vooral nog meer Amerikanen, afkomstig van nog meer cruiseschepen. En dan zijn de Chinezen nog niet gearriveerd, want die hebben we niet gezien. Het laat zich dus aanzien dat Cartagena weldra hetzelfde lot zal beschoren zijn als Venezia, en dat is jammer. Wel goed nieuws voor de opdringerige verkopers, dat wel. Alles kan je hier op straat kopen: sombreros, fruit, dranken allerhande, snoep, sigaren, noem maar op. Alleen een Belgische federale regering niet.
We moeten pas om 1 uur uitchecken, zodat we nog een paar uur in La Ciudad Blanca kunnen rondlopen. Waar we zowaar 1 Museum ontdekken dat op maandag geopend is, het draagt de pompeuze naam Fundacion Casa Museo Luis Eduardo Ayerbe Gonzalez, is nog maar een jaar open en je mag er, helaas, enkel fotograferen op de patio, maar niet in de binnenruimten, die volgestouwd zijn met collectioneursartikelen, waaronder zelfs etsen van Albrecht Durer. Dat komt omdat president-militair Julio Arboleda, die nabij Popayan geboren werd en hier een poos leefde, een bereisd politicus was, die veel tijd doorbracht in Parijs, diverse plekken in Italië en New York en in al die plaatsen van alles op de kop tikte. Het atrium is trouwens gebaseerd op Pompei, dat hij bezocht, maar veel geluk bracht het onze man niet, want hij werd in 1861 op 45-jarige leeftijd vermoord. Dit alles komen we te weten van een vriendelijke madam, die ons een (verplichte) rondleiding geeft, en ze zegt er nog bij dat het museum gerund wordt door een nazaat van Arboleda. Een mooi slotakkoord voor een mooie stad, waarvan we eigenlijk gisteravond al in stijl afscheid hadden genomen, door nog eens die heuvel te beklimmen tijdens de zonsondergang al valt die wegens te veel wolken aan de horizon tegen. Maar daar laat de lokale jeugd zich niet door tegenhouden, het is hier een drukke bedoening en we zien zelfs een tent, vergezeld door een op het eerste gezicht gevaarlijke hond, waarom anders die muilband. Ook na de sunset blijft Popayan een aardige stad, die s avonds sfeervol belicht wordt. Een goede koloniale tweede na Cartagena, waar we net zijn aangekomen. Natuurlijk is er, cfr de laatste foto, een pleintje met muziek vlak bij ons hotel, dat is hier de normaalste zaak ter wereld. In november 2017 vertoefden we een volle week in La Perla de las Indias, nu is het slechts een korte tussenstop richting Santa Marta en het carnaval van Barranquila. Maar het zal morgen zeker een prettig weerzien zijn met de oude stad, en trouwens ook met Petra en Sven.
