Die laatste stop geldt Little Havana, een kleine maar levendige wijk waar de exil-Cubanen kind aan huis zijn. In het weekend wordt verwoed domino gespeeld in Maximo Gomez Park, en dat is geen lacheding, de regels staan geafficheerd in het Spaans. Geen mouwloze T-shirts gewenst, en zeker geen obscene woorden, malas palabras voor wie obscenas niet verstaat. Wie tegen de regels zondigt wordt 2 tot 4 weken uitgesloten van het dominospel. Valsspelen wordt niet vermeld, dat mag misschien wel? Verder een memoriaal voor de slachtoffers van de Varkensbaai (bedoeld worden de Cubanen die meestreden aan de kant van de Amerikanen natuurlijk), en een heuse Walk of Fame voor allerlei Cubanen in Miami die ons totaal onbekend zijn. Laatste shoppingkans, denken onze dames, snel toeslaan! Little Havana is werkelijk een schattige wijk met leuke winkeltjes allerhande, weinig Engels en een heel goede lounge bar, de Ball and Chain. Mooie patio achterin en Buena Vista-achtige muzikanten voorin. Het Cubaanse kerstmeisje mag er overigens ook wezen. Ergo worden de laatste mojitos soldaat gemaakt en de laatste heildronk uitgesproken. Hé ja, het beroepsleven wenkt weer in Belgenland, maar nog lang niet voor The Passenger. Slechts 6 km scheiden ons van de luchthaven, wat de Miami Vice Gang de gelegenheid biedt nog tweemaal de lokale kraker Miami van Will Smith luidkeels mee te zingen. Welcome in Miami, bienvenido en MiAmi (klemtoon op de voorlaatste lettergreep, zoals in het Spaans), werkelijk een voortreffelijk en zeer koddig rapnummer. Heel goede week geweest, een mens zou erbij vergeten dat Miami en Zuid-Florida van mei tot begin november absoluut te mijden is, wegens veel te warm en te vochtig, om van het orkaangevaar nog te zwijgen.
AMERIKA 2019: Miami (7), Coral Gables focus The Biltmore Hotel
Coral Gables was vroeger een aparte stad, ongeveer 100 jaar gelden uit de grond gestampt door James Merrick, een soort van opvolger van Henry Flagler. Ook hij wilde de rijke noorderlingen naar Zuid-Florida lokken, en hoe beter dat te doen door een residentiële buurt te scheppen in het spoor van het vlaggenschip: The Biltmore Hotel. The Passenger, nergens voor verlegen, was hier al eerder 8 jaar geleden, nu wil hij het aan The Gang laten zien. Ja, die zijn tevreden. Een Historic Building in Spaanse Sevilla stijl, een voorname lobby, buitengewoon ontbijten rond de fontein (domweg vergeten te fotograferen, teveel geschoefeld), dineren in stijl (Italiaans of Frans restaurant), volmaakte service, maar vooral: het grootste zwembad van continentaal Amerika, nog altijd. Het was een kleine 100 jaar geleden al beroemd, zoals op de oude foto te zien, en Johnnie Weismuller zette hier zijn eerste schreden naar wereldroem. Als badmeester dan, een poosje voor hij Tarzan werd. Er is niet zoveel veranderd, zoals Hanne, die we in bikini aan de rand ontwaren, proefondervindelijk wenst vast te stellen. Maar het is ook niet verkeerd in de fraaie buurt even rond te lopen (we moeten pas om 1 hr pm uitchecken). Mooie huizen, veelal in mediterraanse stijl, en prachtige door stoere eiken omzoomde dreven. Het zijn geen sukkelaars die hier wonen, al hebben we van een Pakistaanse taxichauffeur gisteren gehoord dat de gewone lonen in Miami laag liggen, lager dan in andere steden. Kitscherige kerstversieringen zie je hier ook, en als dat ons teveel dreigt te worden, keren we op onze stappen terug. Nooit moeilijk het hotel terug te vinden, het steekt in Coral Gables overal bovenuit. Nog 1 stop te gaan in Miami, waarna de huurauto binnen moet en iedereen een avondvlucht heeft. Drie stuks naar Belgenland via Zürich, 1 stuk naar Houston, Texas. Tweemaal raden wie de aanhoudende reiziger is.
AMERIKA 2019: MIAMI (6): Design-district en Superdesigner Versace
Het kan geen verwondering baren dat een hippe mas tu vu-stad als Miami een design district heeft. Het mag ook gezien worden, zeker qua gebouwen, als je design maar niet verwart met kunst, dat is immers niet hetzelfde en zeker niet evenwaardig. Winkelen met een Lamborghini is hier geen aardigheid, al zou het natuurlijk kunnen dat de meneer die eruit is gestapt die wagen gehuurd heeft, want dat kan ook, voor 1000 usd per dag (hebben we geleerd van een taxichauffeur). Maar als je nu toch met design bezig bent, en in het gezelschap verkeert van twee fashionistas, waarom dan niet meteen bij GIANNIS gaan eten? Welke Gianni? Versace natuurlijk, die in april 1997 voor de deur van zijn villa in South Beach doodgeschoten werd door een psychopaat. We wilden hier eigenlijk verleden week gaan dineren, maar toen was alles al volgeboekt. Een week later lukte wel, en zodoende, eigenlijk best wel een geschikte afsluiter voor de laatste avond in Miami en de laatste vakantie-avond tout court van onze drie bezoekers. Op de plek waar Versace vroeger ontbeet en in het zwembad dook, bevindt zich nu het restaurant, dat elke avond volgeboekt is. Met fashionistas, en met de nodige homos natuurlijk, maar dat is ook wel gepast, Versaces vriend, en ook Elton John en Freddy Mercury kwamen hier meer dan eens over de vloer. Je kan alleszins niet zeggen dat Versace geen smaak had. En wij zitten vlak aan het zwembad dus ons hoor je niet klagen (het eten is overigens niet minder verrukkelijk). Waarna we ons weer in het nachtleven storten. En overwegen taxichauffeur te worden, ze zoeken daar juist mensen voor, zien we op de laatste foto. Een centje bijverdienen is aangewezen na de rekening van GIANNIS!
AMERIKA 2019: MIAMI (5): Midtown, Street Art (Wynwood Walls) en Real Art (Margulies Collection)
Miami mag dan al een hedonistische sunshine City zijn, er wordt heus ook wel aan kunst gedaan. Meer bepaald in Midtown, tot 30 jaar geleden een verloederde buurt met veel kleine criminaliteit, tot een zekere Johnny Goodman ze opwaardeerde door straatartiesten er muren te laten bekladderen. Dat gaf aanleiding tot vele galeries en nog meer murals, in wat nu de Wynwood Walls heet. Geen Real art, wel leuke Street art, met veel sfeer en terrasjes. De Real art is te vinden in de Margulies Collection, een baken van contemporaine kunst, meneer Margulies, ondermeer persoonlijk bevriend met George Segal, wist van wanten. Ons viel vooral op: het leger mergelmannen van Magdalena Abakanowicz, alles van Anselm Kiefer, we houden het op twee voorbeelden, de ontroerende Depression Bread Line van George Segal, het grappige ruimtemannetje van Tony Oursler, de elegante nylon structuur van Ernesto Neto, de prefab huiskamers-met-terroristen van Thomas Hirschhorn, alle fotos (vooral die van een Death Row-gevangenis en de bangelijke Nigeriaanse club die hyenas als huisdieren hebben), de levenscyclus van Jennifer Steenkamp (het is een video die van lente tot winter loopt, maar dat zie je natuurlijk niet op foto) en de geestige visie op bejaarde Amerikaanse superhelden in het RVT van Gilles Barbier. Dat laatste een beetje een metafoor voor The Passenger himself, eigenlijk. Maar een prima museum, de Margulies collectie.
Hé ja, we verlaten onze lusthof in Key West met enige tegenzin, maar het moet. Er komt, na meer dan 3 uur rijden, en terug in Miami, een andere lusthof voor in de plaats. Hoewel we toch al beter hebben gezien dan Viscaya, het eermalig huis van industrieel James Deering (baas van Intl Harvester), dat hij liet oprichten in 1906. De naam van het huis verwijst naar Biscaye in Spanje, maar eigenlijk is dit pand opgebouwd in een ratjetoe van stijlen, en het komt ons voor dat Deering meer geld dan smaak had, waarmee hij zich niet onderscheidde van vele van zijn gilded age-soortgenoten (Rockefeller was een heilzame uitzondering). Neemt niet weg dat vooral de Franse tuinen de moeite waard lonen. Allemaal echter klein bier vergeleken met ons laatste verblijf in Miami: het Biltmore Hotel in de Coral Gables-wijk. S Avonds een beetje een drakenburcht, zo te zien, maar hola! Maar daarover meer de volgende dagen.
AMERIKA 2019: Key West, Fla (2): Hemingway House & Sunset celebration
Key West is arm aan kunst en cultuur (in tegenstelling tot Miami), hier komt men om hedonistisch te genieten. Toch is er een must do: het Hemingway House & Gardens. Papa zat hier goed en schreef in de jaren 30 in dit huis enkele van zijn bekendste boeken, waaronder For whom The Bell tolls, en hij hield zich onledig met macho-activiteiten als vissen, zuipen en boksen, zoals de foto aantoont. Maar ook met het verzamelen van katten. Hemingway had er talloze, waarvan velen afstamden van een zestenige kat. Nu lopen er 59 afstammelingen rond, waarvan de helft genetisch nog steeds belast is met die teen te veel. Ze zijn hier de baas in huis en storen zich totaal niet aan de vele bezoekers, heel het jaar door. Een andere must do van Key West is het kijken naar de zonsondergang. Een beetje een zen-activiteit, die ook wordt opgeroepen door het feit dat in vele hotels, waaronder het onze, geen bijbel maar wel een Story of The Buddha op het nachttafeltje ligt. En eens te meer storten we ons in het nachtleven, waarbij we ook niet nalaten een blik te werpen op de vele gezellige winkeltjes. Waaronder natuurlijk een sigarenhandel, met echte Cubaanse. Alles is open tot middernacht, voor 9 uur s ochtends is er niet eens een ontbijt mogelijk, laat staan dat je mensen op straat zou zien. Moet kunnen hoor, al vinden we dat The Passenger ook op privé-feestjes welkom zou moeten zijn. Anyhow: morgen karren we terug naar Miami, want daar hebben we lang nog niet alles gezien en is het de bedoeling afscheid te nemen van ons bezoek in grote stijl.
Key West is het meest zuidoostelijke plekje van Amerika, en de afstand tot Cuba bedraagt slechts 140 km, terwijl Miami op meer dan 200 km afstand ligt. Dus staat er op de meest zuidoostelijke tip een lelijke paal, waaraan elke massatoerist getrokken wil worden. Er staat zelfs een halfuurtje file voor vandaag, belachelijk, wij zijn het helemaal eens met Ilya Leonard Pfeiffers kritiek daarop. Bovendien dan ook nog een nog lelijker en uiterst nationalistisch memoriaal voor verdronken Cubaanse bootvluchtelingen, terwijl ze op weg waren naar de meest perfecte democratie van de moderne wereld, tjonge, ja, zo staat het er. Key West is vanzelfsprekend heel commercieel en ontzettend populair bij Amerikaanse verlofgangers, maar onze kritiek hierboven wil niet zeggen dat er niets te zien zou zijn. Integendeel, de plek staat vol met fraaie huizen, en een oude cinema is zelfs een apotheek geworden. Chillen met een drankje aangewezen, het is 30 graden. Bijvoorbeeld op het terras van een luxe gasthuis dat vroeger, tijdens de drooglegging, een speakeasy van Al Capone was. Of waar talloze presidenten kind aan huis waren. Het mooiste huis voor ons part staat op de laatste fotos, eermalig eigendom van de heer Milton Curry, jongste zoon van de rijkste handelaar van Key West in de 19de eeuw. Stof tot nadenken aan het zwembad, alweer chillen!
AMERIKA 2019: The Everglades & aankomst Key West, Fla
En wat voert Team Passenger vandaag uit? Bij wijze van afscheid aan Everglades National Park gaan we nog wat alligators en vogels allerhande spotten aan het Ahinga Trail (W31 - 30 min), genoemd naar de meest voorkomende vogel, de ahinga, die onderwater kan zwemmen om vissen te vangen maar vervolgens uitgebreid zijn of haar vleugels moet drogen om terug het luchtruim te kunnen kiezen. Mooie boardwalkwandeling, niets mis mee. En daarna zetten we koers naar Key West, de uiterste zuidpunt van Amerika, veel dichter bij Havana dan bij Miami en dus volle 4 uur rijden van Everglades City, via machtig uitgebouwde bruggen over de zee (eigenlijk ligt de Highway over de voormalige spoorwegbedding van Henry Flagler, die grotendeels werd weggespoeld door een orkaan in 1935). We verblijven hier in het tropisch paradijsje Eden House, waar The Passenger 8 jaar geleden ook al verbleef. En storten ons aansluitend meteen in het nachtleven, dat zich grotendeels rond Duval Street, de hoofdstraat, afspeelt. Met veel live music en nog meer booze. Right on, maar jammer dat Trump in Key West populair genoeg is om op een T-shirt te figureren.
The Everglades National Park! Het derde grootste nationaal park van Amerika, als we Alaska buiten beschouwing laten, zo groot als België. En wat doe je hier? Nou, een vaart nemen met een air boat, en een officiële Tram Tour nemen in het National Park zelf. En wat zie je? Allogators, in drommen, al dan niet gedomesticeerd, en nog meer vogels allerhande, waaronder Oostvogels. Veel meer moet dat niet zijn, zie fotos
Toch goed dat Miami in de jaren 20 een zware orkaan over zich heen kreeg. Want zo moest South Beach helemaal opnieuw worden opgebouwd, en wel in de vigerende Art Deco stijl van die tijd. Vergeet alle steden die zichzelf aanmatigen Art Deco hoofdsteden te noemen. Enkel Miami verdient die titel. En daarom verder zonder woorden: zie fotos.
