Gisteren hebben we gemerkt dat die Joodse prof Yavul Noah Harari, waarvan we nu zijn 2de boek, HOMO DEUS, bijna uithebben, heus wel gelijk heeft in veel van de zaken die hij, uitstekend schrijvend, voor het voetlicht brengt. Met name het feit dat mensen geen een en ondeelbaar zelf hebben, maar eerder een ervarend en verhalend zelf, die met mekaar in concurrentie verkeren. Omdat Homo Sapiens een verhalenverteller is, wint meestal dat laatste zelf. Ook bij ons. Want ons ervarend zelf beleefde gisteren misschien wel de vervelendste dag van heel de reis. Niet in de voormiddag, dan vertoefden we nog op het idyllische strand van ons resort in Los Naranjos. Maar dan. Omdat de eerste rechtstreekse MARSOL-bus van 10 hr naar Barranquilla volgeboekt was, maakten wij via de hotelreceptie een reservatie op de bus van 1 hr pm. Ook goed, want luidens iedereen doet de bus daar maximaal 3 uur over, en voor alle zekerheid bellen wij ons volgend hotel op dat wij wellicht rond 4 uur arriveren. Muy bien, señor Joseph! Maar dat loopt grondig mis. De bus arriveert om te beginnen al te laat, en zit helemaal vol. De chauffeur wil ons laten staan, maar daar steekt de receptioniste van Barlovento een stokje voor. Nu mogen we wel mee, tenminste naar het officina (een staanplaats! En onze koffer geprangd in het middenpad). Daar wordt iemand die maar naar Santa Marta moet overgeheveld naar een taxi zodat wij kunnen zitten. Uiteindelijk vertrekt de overladen bus om 2 uur, waarna we met heel wat files geconfronteerd worden. Zodoende wordt het alsmaar later en wordt de voorziene puerta hasta puerta service (iedereen afgeleverd aan zijn of haar Barranquilla-hotel) veranderd in een officina/officina dienst. En dus moeten we om 7 hr nog een lokale taxi nemen, maar die kunnen we gelukkig meteen op de kop tikken. Geen prettige ervaring, eerder Colombia op haar smalst, maar als we eindelijk aankomen in Casa Colonial, ons verblijf voor 5 nachten, zijn we meteen gecharmeerd door deze prachtige villa, waarin het o.a heerlijk ontbijten is in de tuin. Ons verhalend zelf neemt het over en ziet de zaken meteen weer positief, en dat blijft zo vandaag. Madam Claudia, die de zaken hier bestiert, zegt waar we moeten zijn voor de zaterdag-parade van het 2de grootste carnaval van Zuid-Amerika, en drie andere gasten willen daar ook heen (20 minuutjes te voet). Samen met ons op de foto: een Duits-Amerikaanse die in Mississippi woont, samen met haar in New Jersey wonende Amerikaanse vriend. En de Noorse Kristin, die hier met haar lief is, maar die kerel voelt zich koortsig en blijft vandaag in bed. Noorse vrouwen zijn echter zelfstandig genoeg, geen sprake van dat zij bij hem zou blijven. Wij nemen haar graag onder onze hoede, want we vinden dat ze op Liv Ullman, de Bergmanactrice, lijkt. En zo negotiëren we voor 15 euro/man een zitplaats onder een tentzeil (een tribune staat er ook, de dief beneden vraagt daar 120 euro/man voor, geen sprake van!), waar we op de 5de rij kunnen plaatsnemen. Niet de beste plaatsen, maar toch zeker niet de slechtsten. En zo brengen we de eerste carnavalsdag door. Praalwagens, zangers, dansers, roepers, alles wat je kan verwachten. Natuurlijk worden we ook natgespoten met espuma, schuim dat geen schade verwekt. Wie is de dader? De kleine onverlaat achter ons, die we samen met haar ouders dan maar fotograferen. Het leger en de marine defileren natuurlijk ook, en we merken zelfs Karl Marx (niet op foto) en wijlen Hugo Chávez op. Ja, het onderdeel satire wordt niet vergeten. Maar Joden zijn er niet bij, we zijn hier niet in Aalst. Ach, laat ons dat schattig deugnietje achter ons nog maar eens in beeld nemen. Morgen meer carnavaleske toestanden, en maandag en dinsdag ook, want voor de rest is alles toch gesloten, net zoals in Rio De Janeiro 2 jaar geleden.
We lopen een dag achter vanwege de ellendig zwakke WiFi in Finca Barlovento (anderszins zeker een Top 10-verblijf van deze reis), maar dat euvel is in Barranquilla, waarover morgen meer, hersteld. Gezien de sluiting van Parque Nacional Tayrona hebben we hier de tijd voor een extra dagtrip: naar Minca met de resortchauffeur Javier. Minca, op zich een plaatsje van niks waar vele backpackers rondhossen, ligt in de Sierra Occidental boven Santa Marta, op 600 meter hoogte zou het hier luchtiger moeten zijn dan aan de hete Caraïbische kust, maar dat is niet zo, want hier staat geen wind en aan de kust wel. Nu goed, het landschap, met de stoffige stad Santa Marta ver aan de horizon, is mooi genoeg en twee watervalsystemen met natuurlijke swimming pool kunnen hier bezocht worden. Te voet? Dat is masochisme, te warm. The thing to do is achterop gaan zitten op een moto-taxi, al dan niet met een helm op je kruin. Dat doen we, zij het gelukkig niet te lang (je achterwerk zou snel beginnen te protesteren), maar de eerste stopplaats, Pozo Azul, bevalt ons niet. Dit waterfestijn is gratis, en daarom stikt het er van Colombianen die denkelijk thuis geen bad hebben. We hebben ook al beter gezien, zeker in Costa Rica. Veel beter zijn de Cataratas de Marinka, waar ook minder volk is, want je moet er het luttele bedrag van 5000 pesos (1,5 euro) betalen, anders kom je niet voorbij dat huisje op de foto. Niet slecht, je kan er zelfs zonnen, als je niet bang bent te verbranden in de evenaarszon (wij kijken wel uit) en alles is er piekfijn ecologisch georganiseerd. Gratis straffe douche voor ieder die wil! Meer dan dat is er in Minca ook niet te doen, zodat we om 3 hr pm al terug in de Finca zijn. Waar je eindeloos kan luieren, maar ook langdurig keuvelen met de andere internationale gasten, als daar zijn Fransen, Zwitsers, Duitsers en kijk, ook twee Belgen, een meisje uit Diest en een jongen uit Limburg, die samen in Leuven wonen. Het meisje spreekt voorbeeldig Spaans, en heeft al veel meegemaakt in Zuid-Amerika. Inclusief de nodige diefstallen, dat hoort er bij (ook in Bangkok werd ze ooit van een geldtas beroofd). Meest van al zijn we nog in gesprek met een Nederlands koppel, die immers de kamer naast de onze betrekken. Veel-reizigers, want meneer is zelfstandige en kan het zich gerust permitteren een jaar eens niets te doen. Want hij is scheepstimmerman, gespecialiseerd in luxe-yachten, die hij soms in Monaco onder handen moet nemen, al komen ze hem even vaak opzoeken in Scheveningen, waar hij woont. De toekomst is aan de stielmannen! Nooit stress, en de rijke lui betalen zijn vraagprijs, hoe hoog die ook is, toch met de glimlach. En dan wordt het weer avond, en eeuwig zingen de bossen.
Over het openbaar vervoer in Zuid-Amerika zijn wij zeer te spreken, vooral in Brazilië. Colombia is doorgaans een goede tweede, maar gisteren liep het net iets minder. Eerst blijkt onze reservatie bij busmaatschappij MARSOL niet bekend, waardoor we om 10 hr enkel meekunnen op de bus naar Santa Marta (waar we dan een duurdere taxi van 45 min moeten nemen naar onze eindbestemming), en daarna blijkt de rit, incl 2 stops, 5 uur ipv 3 uur te duren, vooral te wijten aan een staking voor meer werkgelegenheid onderweg (Colombianen bezetten dan graag de openbare weg) en filevorming rond Barranquila. Maar OK, om 4 hr pm zijn we ter plekke in Finca Barlovento, een idyllisch resort aan de Caraïbische zee waar alles naturel is (vandaar ook geen warm water, wat bij 32 graden niet zo erg is). Als we uit onze kamer met uitzicht komen zien we links wat op foto 1 staat en rechts wat op foto 2 te zien is. Het is toch iets anders dan wat we uit ons venster in de Joseph Wuytslaan in Deurne zien. En dus zijn we blij dat we het bij deze verblijfplaats voor 2 nachten gehouden hebben, ofschoon we wisten dat het aanpalende Parque Nacional Tayrona gesloten is (op last van de Indianen, die het beheren en met als reden de regeneratie van de natuur, twee keer per jaar wordt het park voor een maand gesloten). Maar dat is niet echt een probleem, want ook Barlovento heeft een eigen strand, waarop je kan paardrijden. En een wilde zee (waarin je kan lopen maar niet zwemmen, te veel onderstroming, wel surfen, als je dat kan). En een rustige poel links van het strand, maar daar zitten dan weer kaaimannen in. Het kan allemaal de ongerepte schoonheid van deze kuststrook in het noordwesten van Colombia niet storen. Via een aardig wandelpad lopen wij ook een stukje strand af, en als de zon ondergaat wordt het helemaal toppie. Daar wordt een mens pas echt zen van, Magnette!
Je kan wel blijven rondhossen in Getsemani, maar uiteindelijk moeten we toch terug naar Ciudad Antigua, waar we immers een afspraak hebben met Petra en Sven. Niet op het terras van het okergele hotel, maar wel op dat van Café del Mar. Colombia is geen uitblinker qua terrassen (op vele plaatsen is het ook veel te warm daarvoor), maar Cartagena is een uitzondering. Aan de zee staat een strakke, weldoende bries, vanaf 5 hr toch, voordien zijn alle terrassen gewoon leeg. Maar om 5.30 hr zitten ze vol en worden het heuse mas tu vu-plekken, alsof je in California of Zuid-Frankrijk bent. In Popayan hadden wij getrakteerd, nu is Sven aan de beurt, en die laat zich niet pramen. Een hele teil Margarita voor 30 usd, daar komen we wel even mee rond, tijd voor people watching, waarna we elk ons weegs gaan en ontroerd afscheid nemen van mekaar. En van Cartagena, een toch wel ongelooflijk mooie stad, die alleen te toeristisch voor haar eigen goed dreigt te worden. Er is zelfs een Russische bar, stel je voor. En, in tegenstelling tot de rest van Colombia, zitten de kerken nooit vol. Want dit is een hedonistische stad, die in schril contrast staat met Los Naranjos, waar we nu zijn aanbeland en de WiFi zwak is maar de natuur fraai genoeg. Daarover morgen meer, als we er in slagen onze fotos verkleind te krijgen.
En we blijven onze ogen uitkijken op Getsemani, waar de backpackers nog kunnen verblijven, want hoe duur de oude stad ook is, hier kan je nog voor 12 euro een slaapplek krijgen, bv in het hostel van foto 1 (verwacht dan wel geen eigen badkamer). Op foto 9 staat een rood-groen huis, dat te koop staat voor 120 miljoen pesos, dat is ongeveer 33000 euro. Niet al te veel geld voor een huis, maar als je het maar kan verhuren voor 40000 pesos zal het toch lang duren voor je de investering eruit hebt. We zullen dus maar gewoon eigenaar van ons modaal appartement in Deurne blijven.
Yep, als de Bijbelse tuin waar Christus gearresteerd werd zo pittoresk was als Cartagenas wijk Getsemani, hebben wij nog meer zin naar Israël te trekken dan we toch al hadden. Vergeleken met nov 2017 zijn de graffiti fel toegenomen, en al is er geen Banksy bij, toch mogen sommigen er heus wel wezen (ERRE is overigens een echt bekende naam in Latijns Amerika) en fotogeniek is het altijd. Al betwijfelen we of Gabriel García Marquez ooit de trekzak heeft bespeeld. Een leuk idee is de opschildering van vleugels allerhande in een kleine steeg, waar je dus van jezelf een vogel kan maken. Dat waren wij al, maar alla, we laten ons door een Noord-Californisch meisje (een niet praktiserende Joodse, die zich verbaast over het feit dat wij het Oud TEstament gelezen hebben) toch ook maar even kieken. Wat meer is: we laten ons zelfs knippen! Want ja, ons haar was niet meer om aan te zien, blijkbaar hebben we het medio dec in Texas niet kort genoeg laten stileren. Of anders groeit het beter door al die zon hier. We vinden in Getsemani bij toeval een kleine kapperszaak, zo te zien gedreven door een homoseksuele local, die er echt werk van maakt. 40 minuten, prima gedaan, en dat alles voor 8 euro, terwijl we aan die dief achter onze Deurnese hoek 25 euro betalen. Fijn, wij gaan voortaan permanent naar de coiffeur in Cartagena!
Hé ja, het blijft leuk zomaar wat rond te strompelen in de oude stad, en net zoals in Venezia helpt het een beetje de onderbuik van de stad op te zoeken, daar is iets minder volk. Al gaan we nu niet zo ver een fruitkorf op onze kop te zetten voor een zotte foto, zoals die ene toeriste (je moet uiteraard betalen voor zo een foto). Via een aardig park met volwassen vijver, kom je vervolgens niet in Havana, maar wel in Getsemani terecht, een Bijbels betitelde volksere wijk met heel veel schwung, waar alle nationaliteiten blijkens de vlaggetjes welkom zijn. Ook de kredietkaartlozen? Want vanmorgen bereikte ons het bericht dat Belfius onze Mastercard geblokkeerd heeft vanwege geconstateerde fraude. En inderdaad, als wij de Belfius app openen zien we op 11 en 12 februari niet minder dan een 25-tal transacties van telkens 78 euro onder de mysterieuze titel Google NCSOFT. Transacties in Amerika nota bene, terwijl we daar toch al bijna twee maanden niet meer zijn. Enfin, ook dat komt wel weer goed en het is niet van aard onze opperbeste stemming te verstoren. Omdat we nog een normaal werkende CC overhebben natuurlijk, met de Visa-kaart is niets mis. Gelukkig, anders zaten we wel degelijk in zak en as. Volgende keer nemen we 5 kredietkaarten mee! En benieuwd welke verdere verklaringen de bank ons zal verschaffen. Hacking van Poetin? Koen Geens die weerwraak neemt omdat we hem de oppertjeef hebben genoemd? Enfin, de rest van Cartagena is voor morgen, dan hebben we meer tijd (bus van 10 hr naar Los Naranjos, waar we al tegen 14 hr denken aan te komen voor 2 nachten in de natuur).
Cartagena revisited! We verbleven hier in nov 2017 een volle week, en enkel het veel te drukke Caraïbische strand Playa Blanca viel ons toen tegen. Voor deze herhalingsoefening van 1 dag dus geen plat-commercieel strand, maar ook geen stadspanorama vanaf het 5 km buiten de stad gelegen Convento de Popa (foto 1 en 2 uit 2017), geen Castillo de San Felipe (foto 3 uit 2017), geen onafhankelijkheidsfeesten met schattige kleintjes (foto 4) en zelfs geen grote wandeling op de forse stadswallen (foto 5 uit 2017). Nee, vandaag houden we ons enkel met het beste bezig: La Ciudad Antigua en de aanpalende wijk Getsemani, een halve dag voor elk. En dat vanaf ons aardige Bantu-hotel, dat bestaat uit twee samengevoegde herenhuizen en de Afrikaanse roots van een deel van de Caraïbische bevolking handig bespeelt. In de oude stad kan je aan Plaza Bolivar de schoonheidskoninginnen van de laatste 100 jaar op de grond zien liggen, maar in werkelijkheid is natuurlijk Cartagena zelf de enige echte La Perla de las Indias, waarvan we in 2017 heel de boeiende geschiedenis op de blog hebben gezet, zodat we ons nu die moeite kunnen besparen. Ook musea laten we geheel terzijde, temeer het Museo de Arte Moderna tot donderdag gesloten is vanwege de opbouw van een nieuwe tentoonstelling (een galerietje lopen we wel even binnen, maar er is niets hoogstaands te zien). Het is altijd wel een goed idee als er ergens een deur opengaat snel een foto te nemen, valt nooit tegen. Net zo min als de belangrijkste gebouwen, als daar zijn het Teatro Heredia en natuurlijk de Catedral, die van ver zichtbaar is. Maar de som is altijd groter dan de delen, daarin gelijkt Cartagena sterk op andere kunststeden, zoals Venezia of Brugge. Helaas ook in andere opzichten, want ofschoon er nu niets speciaals aan de hand is, zoals de onafhankelijkheidsfeesten in nov 2017, is er nog meer volk dan toen in de oude stad. Vooral nog meer Amerikanen, afkomstig van nog meer cruiseschepen. En dan zijn de Chinezen nog niet gearriveerd, want die hebben we niet gezien. Het laat zich dus aanzien dat Cartagena weldra hetzelfde lot zal beschoren zijn als Venezia, en dat is jammer. Wel goed nieuws voor de opdringerige verkopers, dat wel. Alles kan je hier op straat kopen: sombreros, fruit, dranken allerhande, snoep, sigaren, noem maar op. Alleen een Belgische federale regering niet.
We moeten pas om 1 uur uitchecken, zodat we nog een paar uur in La Ciudad Blanca kunnen rondlopen. Waar we zowaar 1 Museum ontdekken dat op maandag geopend is, het draagt de pompeuze naam Fundacion Casa Museo Luis Eduardo Ayerbe Gonzalez, is nog maar een jaar open en je mag er, helaas, enkel fotograferen op de patio, maar niet in de binnenruimten, die volgestouwd zijn met collectioneursartikelen, waaronder zelfs etsen van Albrecht Durer. Dat komt omdat president-militair Julio Arboleda, die nabij Popayan geboren werd en hier een poos leefde, een bereisd politicus was, die veel tijd doorbracht in Parijs, diverse plekken in Italië en New York en in al die plaatsen van alles op de kop tikte. Het atrium is trouwens gebaseerd op Pompei, dat hij bezocht, maar veel geluk bracht het onze man niet, want hij werd in 1861 op 45-jarige leeftijd vermoord. Dit alles komen we te weten van een vriendelijke madam, die ons een (verplichte) rondleiding geeft, en ze zegt er nog bij dat het museum gerund wordt door een nazaat van Arboleda. Een mooi slotakkoord voor een mooie stad, waarvan we eigenlijk gisteravond al in stijl afscheid hadden genomen, door nog eens die heuvel te beklimmen tijdens de zonsondergang al valt die wegens te veel wolken aan de horizon tegen. Maar daar laat de lokale jeugd zich niet door tegenhouden, het is hier een drukke bedoening en we zien zelfs een tent, vergezeld door een op het eerste gezicht gevaarlijke hond, waarom anders die muilband. Ook na de sunset blijft Popayan een aardige stad, die s avonds sfeervol belicht wordt. Een goede koloniale tweede na Cartagena, waar we net zijn aangekomen. Natuurlijk is er, cfr de laatste foto, een pleintje met muziek vlak bij ons hotel, dat is hier de normaalste zaak ter wereld. In november 2017 vertoefden we een volle week in La Perla de las Indias, nu is het slechts een korte tussenstop richting Santa Marta en het carnaval van Barranquila. Maar het zal morgen zeker een prettig weerzien zijn met de oude stad, en trouwens ook met Petra en Sven.
Een rustige zondag, die aan het ontbijt begint met een spectaculaire informatie van die Fransman die samen met ons en de twee Duitsers in een privé-wagen ontsnapt is uit San Agustín. Nadat wij allemaal gepasseerd zijn hebben ze op de weg autos in brand gestoken, zegt hij, we zijn goed weggekomen, wij zijn helden! Tja. Toch fake news, want samen met Petra en Sven, waarmee we ook samen ontbeten hebben, checken we zelf achteraf de kranten in de lobby en die brandende autos blijken zich in een gans andere provincie te bevinden, maar niet tussen San Agustín en Popayan. Niettemin: er is wel wat loos in Colombia, nog steeds, ondanks de Nobelprijs voor de vrede voor de vorige president en het nog steeds geldende, maar wankele, akkoord met de FARC, dat blijkt ook uit een interview met een politiechef dat we deze namiddag in een lokale krant zullen lezen. 281 geïdentificeerde terroristenbendes, volgens zijn telling, dat is wel wat. Na het ontbijt neemt The Passenger Petra en Sven mee op sleeptouw naar Tres Cruces, een panoramapunt buiten de stad waar je naar verluidt beter in groep kan naartoe gaan. Dat feest gaat niet door, want een voorbijganger vertelt ons dat het niet veilig is met een dure camera (die Sven aan zijn schouder heeft hangen) dat eenzame pad naar boven te nemen. Nou, safety first dan maar, vindt iedereen. Temeer we wel de Morro de Tulcan, bijna even hoog en vlakbij de stad, langs de gemakkelijkste kant (die wij afgelopen dinsdag even niet vonden) kunnen oplopen, waar we door twee politielui verwelkomd worden. Als dat niet veilig is! We hebben een hele babbel met de dienders (Sven spreekt net zoals wij redelijk Spaans, dat hij geleerd heeft van een buurman van hem in Hamburg - een Colombiaan uit Cali die met een Duitse getrouwd is), die op foto 4 vereeuwigd zijn samen met onze Duitse vrienden. Terug in de witte stad met haar gezellige centrale plein, bezoeken we nog het Museo Valencia, tevens het enige dat op zondag geopend is. Onderschat deze uit Castillia afkomstige familie niet, ze leverden 1 nationale dichter (die hier begraven ligt) en zelfs een president, die Colombia bestuurde van 1962 tot 1966. Mooi woonhuis alleszins, zoals gebruikelijk scoren de patios met al hun bloemen het hoogst. Waarna we terug wandelen naar ons kloosterhotel en iedereen zich separaat aan de leesarbeid begeeft. In ons geval Homo DEUS, boek 2 van de Joodse intellectuele rockster Yavul Noah Harari (waarover in maart meer via de geijkte kanalen). Tot Petra en Sven zich opnieuw bij ons voegen en we ons samen aan de cocktails begeven. Volgende afspraak: het terras van Café del Mar in Cartagena, want ja, daar gaan ook zij morgen naartoe (maar met een veel vroegere vlucht dan wij). Dinsdagavond om 5 uur, de eerste houdt een tafeltje vrij!
