AMERICAN MUSIC 4: New Orleans, zydeco (x2) en jazz
Muziek in Nola, waar te beginnen? De bekendste club is Tipitinas, maar shows om 22 hr, dat is te laat voor bloggende en lezende senioren. We zouden het toch gedaan hebben als de Dr. John Memorial Night niet op 27 november had plaatsgevonden, maar in onze periode want van The Docter zijn wij een grote fan. Maar voor een brass band die je ook op straat kan zien in The French Quarter gaan we onze slaap niet laten. Toch drie live-joints gezien hoor, te beginnen met de Mid City Rock and Bowl, enkel op donderdagavond georganiseerd voor een cover charge van 10 usd. Curieuze plek! Inderdaad wordt aan 1 kant van de zaak druk gebowld (we menen ergens The Dude uit The big Lebowski te ontwaren), maar aan de andere kant is er zydeco muziek en dans, echter voorafgegaan door een Star spangled banner, niet in de versie van Jimi Hendrix op Woodstock maar voor echt. Iedereen staat recht, zwijgt en houdt de hand op het hart. Wij neuriën in gedachten Randy Newmans Rednecks en Neil Youngs Southern Man. Zwarten zie je hier trouwens niet veel, enkelen toch wel, maar het is gewoon hun muziek niet. En ook niet de onze, langer dan een halfuur zydeco kunnen wij niet aan, wegens een koele minnaar van trekzakken. Maar de dansjes zijn koddig en het orkest ok. Vooral dat levende wasbord op pootjes bevalt ons wel. Gisteren zagen we overigens nog meer zydeco, en wel in ons eigen Degas House. Dat was afgehuurd voor een avond aan de Franse kamer van koophandel voor een wijn en kaas-feestje. Niet dat wij uitgenodigd waren, maar we wonen hier immers en kunnen het gebeuren gadeslaan vanuit ons balkon. Mardi Gras is niet veraf, als je de klederdracht van enkele dames ziet. En de drukste danseres is, naar schatting, een honderdjarige, zelfs op haar eentje is ze niet van de dansvloer te krijgen. Maar de muzikale topavond was vrijdag, al kon dat evengoed een andere dag geweest zijn. Want in een kleine maar altijd volle kelder speelt de Preservation Hall Jazz band elke avond van 5 tot 10, een ticket geeft recht op een show van 45 minuten. Helaas is fotograferen verboden van zodra de muzikanten er zijn, maar het zijn 4 zwarten en zowaar ook 2 blanken die alle knepen van het jazz-vak kennen. De blanke klarinettist is een Zweed die als 4-jarige in New Orleans terechtkwam, komt dat tegen. Ze spelen heel erg goed, en de man met de schuiftrompet heeft nog een sterke stem ook, à la Louis Armstrong, wat ook het type jazz is dat ze spelen. Iedereen dolenthousiast, en een waardig laatste nummer als besluit: It dont mean a thing if it aint got that swing, zo is dat. Leuke epiloog: omdat The Passenger af en toe ook een Big Shot wil zijn, zit hij op de duurste plaatsen, vlak bij de band, en hij krijgt dan ook een hand van de bandleider. Where are you from? Antwerp, Belgium. Oh, we have toured there for The Lipstick Festival, do you know that? Nee, dat niet. Maar Camiel Van Breedam, de schilder en fan van New Orleans-muziek, kennen we wel, en die blijkt een vriend van de trompettist te zijn. Kijk es aan, Vlaamse wereldburgers, met of zonder eigen canon.
AMERIKA 2019: New Orleans (8), French Quarter 3: Night Life
Wat nu, is het al Mardi Gras? Welnee, Bourbon Street is 365 avonden en nachten per jaar partytown, al is het in de weekends net iets drukker dan anders. Volk, veel volk, muziek langs overal, wij nemen een paar kiekjes door de open vensters naar binnen, hier en daar wat kaartlezers, strippende meisjesclubs en voodoo-figuren, ook een aantal bedelaars en straatslapers, al is slapen in dit lawaai geen sinecure (er zijn ook vele kindertrommelaars, die hebben dat vast in Salvador de Bahia geleerd). Antiek kijken kan ook, voor zover de gesloten zaken verlicht zijn (er is heel fraaie antiek te krijgen in New Orleans, maar overdag mag je in die winkels niet fotograferen). En veel muziek dus, of hadden we dat al gezegd? Nou, dan is het tijd voor AMERICAN MUSIC 4, zie volgende blog.
AMERIKA 2019: New Orleans (7): Warehouse & Art District
Vier musea op een kluitje hengelen naar de aandacht in dit district, maar twee ervan laten wij gevoeglijk vallen. Het World War II Museum zal best ok zijn, maar die geschiedenis kennen we terdege, zelfs als het meer om de Pacific War dan om D-Day zou gaan. En over de Amerikaanse civil war hebben we onderhand ook genoeg gehoord. Van de twee kunstmusea is Ogden Museum of Southern Art beslist het beste. Niet voor de 19de en vroeg 20ste eeuwers, van de vaste collectie vinden wij enkel dat curieuze hyperrealistisch doek top, van ene Bo Bartlett, die zelf Gothic Art (zoals van Grant Wood) en Bruce Springsteen als inspiratiebronnen vermeldt. Wel ja. Het is sowieso een aantrekkelijk werk, bovendien voorzien van een...èchte hertenstaart, in het midden onderaan. Twee gelegenheidstentoonstellingen hier, de eerste heet Louisiana Contemporary en doet dus het museum aan de overkant concurrentie aan. Logisch is een dikke helft verwaarloosbaar, en het thema is gratuït (alleen dat alle artiesten uit Louisiana afkomstig zijn), maar hoe dan ook willen wij een potje breken voor drie artiesten. Thomas Deaton! Haal die man naar België! We posten alle drie zijn schilderijen, maar of het nu om Night game, Deans gun range of Garden, probably gaat: dit zijn stuk voor stuk hoogst verontrustende werken, van iemand die nog wat van titulatuur afweet ook. Want inderdaad, is dit wel een tuin? Van een zeer poreuze aard dan wel, de huizen lopen er dwars doorheen. En welke omineuze misdaad staat in dat nachtspel te gebeuren? En op wie of wat gaat Dean vuren en hoe komt het dat we enkel zijn reflectie zien, maar niet eens omgekeerd. Geweldige schilder, die wat te vertellen heeft. De geometrisch begaafde kunstenaar heet Luis Cruz Azaceta, naar wiens afkomst we niet moeten raden (heb je die toch nog binnengelaten Donald?). Interessanter is dat het doek Opioid crisis heet. Een eigentijds thema, naar verluidt stierven zowel Michael Jackson, Prince als Tom Petty aan zware medicamenten, die zomaar worden voorgeschreven terwijl ze onherroepelijk dodelijk zijn als je er iets te veel van inneemt. Knappe uitvoering! En ook het doek van John Alleyne mag er wat ons betreft zeker wezen. Maar dan hebben we nog iets moois te goed: de expo Memory is a strange bell, The art of William Christenberry. Van deze Christenberry (1936-2016) hadden wij nog nooit gehoord, maar deze mens uit Alabama verdient veel meer bekendheid. Zoals op de fotos merkbaar was hij van alle markten thuis, al werd hij als fotograaf eerst opgemerkt en wel door de grote depressie-fotograaf Walker Evans, die een soort geestelijke vader voor hem werd. Christenberry kon effectief goed kijken, cfr de foto van het groentenstalletje met LOAN ernaast. En een enorm knappe detaillist, zie de kale foto van de gourd tree, die je naar verluidt op velden in Alabama veel ziet staan. Een gourd is een huisje voor de Purple Martin, een trekvogel die in de lente en zomer de warmte van Alabama komt opzoeken. De boeren hopen dat de vogel hun veld uitkiest, want de Purple Martin eet zowat 2000 muggen per dag op, dat is winst voor de landbouwers. Christenberry maakte van die gourd trees echter ook abstracte tekeningen, heel aantrekkelijk. En hij hield van Alabama, heel duidelijk, maar een redneck was hij niet. Cfr dat lugubere anti-Ku Klux Clan doek, en het voorkomen van de typische KKK-hoed in veel van zijn werk. Christenberry had een oom die bij de KKK was (de kunstenaar kwam het bij toeval tot zijn ontzetting te weten), maar dat weerhield hem er niet van kritiek te leveren. Hij stopte daar zelfs niet mee toen hij bedreigingen kreeg, proficiat. Hoe dan ook een intrigerende en goeie kunstenaar, die men ook eens naar Europa zou moeten halen. Voor de kunstenaars aanwezig in het Contemporary Arts Centre lijkt ons dat minder noodzakelijk. Lauwe soep, al heeft Mickalene Thomas, een strijdbare zwarte lesbienne (twee problemen in een voor de rechtgeaarde redneck!) wel iets. Haar expo Femmes Noires is ons echter toch te expliciet om helemaal te overtuigen. Niettemin een leuke versie van Le dejeuner Sur lherbe, een aardige zithoek waarachter videos van iconische zwarte vrouwen en een gewaagde zwart-wit video waarin Mickalene en haar (witte!) vriendin mekaar eindeloos begluren. Liever lief maar toch te weinig subtiel om helemaal in onze smaak te vallen. Het is uit met de kunst, time for some nightlife!
Het centrum van The French Quarter is Jackson Square, de generaal op zijn paard hebben we al eerder gepost. De St Louis Cathedral mag er echter ook wezen, ook van binnen, en ze wordt symmetrisch omringd door twee identieke Spaanse gebouwen (immers gebouwd in de korte periode dat de Spanjaarden het hier voor het zeggen hadden). Links de Cabildo waarin opgenomen het historisch stadsmuseum (in de vorige French Quarter-blog al belicht), rechts de Presbytere waar de achtergronden van het befaamde Mardi Gras festival worden uitgespit. Die zijn multicultureel, inderdaad, en dat er zoveel gay parade & pride in voorkomt is verklaarbaar door de initiële protesten tegen de homofobe repressie die in de USA vooral in de jaren 50 woedde; toen ontstonden in Nola de meeste carnavalsgroepen. Maar sinds een twaalftal jaar brengt het Presbytere ook een indrukwekkende visie op Hurricane Katrina die hier eind augustus 2005 zo lelijk huishield. Inclusief videobeelden door onbemande cameras van de direct hit, bangelijk. Er wordt terecht op gewezen dat het verlies van zoveel wetlands (door menselijke activiteiten als boomkap en kanaalwerken) de impact van orkanen op de stad versterken, want een natuurlijk wetland is een veel betere dam dan gelijk welke Levee. Voeg daar aan toe de stijging van de waterspiegel door de klimaatopwarming en dan is de conclusie dat New Orleans elk jaar weer risico loopt onder te lopen (al werd er in 2005 wel degelijk een verplichte evacuatie verordend, de weersvoorspellers hadden het goed ingeschat, maar niet iedereen ging daarop in). Weer buiten op het gezellige plein, waar tarotkaartlezers en andere spirituele fake newsleveranciers (een vrouw roept naar ons: you will have a rich wife!) een standplaats hebben, is de verleiding groot nog eens balkonnetjes te gaan kijken, maar we hebben nog een museum te doen in de buurt, in de St Philip Street die vroeger zoals alle straten een Spaanse naam had. En dat is het Jazzmuseum, al wordt daar ook enige aandacht aan andere muziekvormen besteed. OK, we gunnen Nola de jazz, maar om nu te zeggen dat alle moderne muziekvormen hier ontstaan zijn (wat niet wegneemt dat Cissy Strut van The Meters effectief een prima funknummer is)? Daar gaan ze in Nashville, Memphis en de Mississippi Delta niet mee lachen hoor! Niettemin: gezellig museum, met muziekjes allerhande en een aparte expo ter ere van Professor Longhair, vanwege dit jaar 30 jaar dood, en door sommigen de Bach van de r&b genoemd, nou. Hij leerde als arm jochie piano spelen op kapotte toestellen die toetsen misten en ontleende waarschijnlijk daaraan zijn springerige speelstijl. Geweldige kerel die in tijden dat het met zijn carrière niet goed ging in speelholen kaartavonden organiseerde. Ook fijne fotos van andere lokale helden als Fats Domino en de geweldige Lee Dorsey (wiens hitjes Working in The coalmine & Do-re-mi in ons geheugen gegrift staan), terwijl Allen Toussaint de hoogbejaarde B.B.King iets in het oor fluistert. Hé ja, ze staan allemaal op onze eigen playlist, behalve die pianist op de laatste foto, die we niet eens kennen. Maar hij ziet er zo geinig uit. Waarna we The French Quarter uitwandelen en op Canal Street terechtkomen, waar we met Dre in 2006 de parade van Mardi Gras in ogenschouw namen. Links van de Marriott The French Quarter, rechts aan de andere kant het Warehouse District, waar architecturaal niet veel te zien is, maar wel 4 musea terug te vinden zijn. Maar dat is voor de blog van morgen.
AMERIKA 2019: New Orleans (5): Treme & Jean Laffite State Park (Barataria Preserve)
De Treme-wijk, de oudste Afro Amerikaanse van het land, ligt maar een kwartiertje stappen van het Degas House, dat is een goeie ochtendwandeling. Er is niet veel te zien, maar het is een historisch belangrijke wijk (of hier nu ook de jazz geboren werd is weer een andere kwestie) en de oudste kerk van Nola, St.Augustine, staat hier. Elke zondag om 10 hr gospelmis, misschien een ideetje. Bepaald geen mooie kerk, maar wel een authentieke slavenkerk, men probeert verwoed de genaamde Henriette Delille heilig te laten verklaren, maar de bewijslast voor een wonder is slapper dan die voor Trumps impeachment, en zelfs dat zal er niet van komen. In deze wijk bevindt zich ook het grote Louis Armstrong Park - tuurlijk, Satchmo was van hier en zijn Basin Street Blues is een pareltje dat natuurlijk op onze Southern Passenger playlist staat. Toch geen sjiek Park, al is Congo Square historisch alweer significant, lees het bordje maar en wordt Mahalia Jackson en passant ook in de huldiging betrokken. New Orleans overdrijft een beetje met hun manie om alle, werkelijk alle muziek op deze stad te betrekken, maar dat het een muzikale partytown is kan uiteraard niet betwijfeld worden. De rest van de dag besteden wij, uit nostalgie, aan de Bayou en de swamps ten zuiden van New Orleans. In het Jean Laffite State Park, waar de piraat met zijn legertje ongeregeld ooit de smokkelhandel controleerde, tot hij zich door generaal Andrew Jackson voor de kar van de Amerikaanse 2de onafhankelijkheidsoorlog liet spannen. We zijn toe aan W28, een combinatie van 3 beeldig aangelegde trails (plankieren boven de Bayou) die ons twee uur in beslag neemt (plus een uur lezen op een bank). Maar oppassen voor de alligators, en ze zeker niet voeden! Jaja, komaan, we gaan zoeken, in gezelschap van slechts enkele andere Crocodile Dundees. En ja hoor, we trappen er bijna op: een moeder die met 1 oog haar kroost in het oog houdt en met het andere ons. Verder veel stemmige jungle, Spanish moss in overaanbod en een Air boat - echter niet voor de toeristen, er zitten slechts twee Rangers in. Je kan er maar beter van genieten, want het bordje in het Visitor Centre spreekt boekdelen: wat rood ziet is al verloren land, wat oranje ziet wordt verwacht binnenkort overgeleverd te worden aan de Golf van Mexico. Allemaal te wijten aan de stijgende waterspiegel ten gevolge van de klimaatopwarming. Wat jij, Donald? Weer fake news zeker, of een complot van Deep State?
AMERIKA 2019: New Orleans (4): City Park, Sculpture Garden
We dachten dat we met Storm King Art Centre in de staat New York het beste terzake hadden gezien, maar de Sculpture Garden van het NONA is evenzeer een pareltje, en doet ons Middelheim alweer royaal de broek af. Zoals foto 1 aantoont zijn er niet eens beeldhouwwerken nodig om gecharmeerd te worden door deze prachtige plek (die je natuurlijk bij zonnig weer moet zien), maar goed, hierbij nog eens een persoonlijke Top 15 van de werken die ons het meest aanspraken en allen tegemoetkomen aan onze visie op kunst, die, al zeggen we het zelf, nogal wat volwassener is dan die van NVA-er Peter De Roover, die we enkele dagen geleden op De Afspraak hoorden bazelen over schoonheid in Kunst, iets waar de linkse cultuurkerk in Vlaanderen zijns inziens te weinig aandacht aan schonk. Arm Vlaanderen! Foto 2: Karma van Do-Ho-Suh. Ècht wel onze chouchou Koreaan geworden, deze man die afgelopen lente ook in Museum VOORLINDEN te Wassenaar aan het feest was. Yep, je Karma draag je mee zolang je leeft, het is je privé-huis. Foto 3: Anish Kapoor met een van zijn mysterieuze structuren. Bekend, maar hier zo knap opgesteld dat het tuig wel het omliggende bos lijkt te verzwelgen. Een perceptie-oefening. Foto 4: Larry Bell, een van die knappe Californische jongens die zo mooi met het licht kan spelen. La vie en Rose! Foto 5,6 en 7: het Mirror Labyrinth van Jeppe Hein. Ook al dikwijls gezien, maar hier komt het helemaal tot zijn recht, en wel dermate dat E er drie fotos van posten. Danish Dynamite, leuk voor de kids, maar op zich ook een perceptie-oefening uiteraard. Net als: Foto 8: Tony Craggs loper, zie hem wervelen, en net als, binnen in het sculptuurpaviljoen: Foto 9: The hinged view van Olafur Eliasson. Niet echt te fotograferen want het werk verandert naarmate je perspectief verandert, daarom heet het zoals het heet. Gemaakt net na de vorige Amerikaanse verkiezingen, misschien is het geen toeval. Foto 10: Mississippi meanders, een brugtekening van Elyn Zimmerman. Mooi in situ-werk. Foto 11: Louise Bourgeois. Ja, haar moederspinnen zijn de De 4 Seizoenen van de beeldhouwkunst, maar deze joekel is bijzonder goed opgesteld onder die boom. Klaar om aan te vallen, maar ook zichzelf verschuilend, bescherming zoekend, en zo dubbel was het thematisch voor Bourgeois ook. Foto 12: Helemaal een one trick pony is onze vriend Jaume Plensa maar dit is een van de betere koppen uit een lange reeks. Het heet Overflow en ja, deze man lijdt aan een teveel aan letters/inhoud. Foto 13: wij zijn doorgaans geen fan van de vergroters Claes Oldenburg & Coosje Van Bruggen, maar deze hoeknagel maakt indruk. Om het huis van een reus vast te maken! Foto 14: La poetesse van Ossip Zadkine. Een beetje klassieker mag ook, zo mooi gebeeldhouwd dit is! Foto 15: een memoriaal voor weerstanders van Arnaldo Pomodoro. Spannend en knap opgesteld in een verzonken stuk land onder een dreigende boom. Foto 16: Fernando Botero, die mag er altijd bij, en kan niet verdacht worden van een gebrek aan humor. Foto 17: William Zorach, een Amerikaan van Litouwse afkomst. Zoals Zadkine knappe klassieke beeldhouwkunst, een moeder met kind op heterdaad betrapt, en hoe goed opgesteld weer. Foto 18: de bankzitters van George Segal, die we ook wel een one trick pony vinden, maar met The Passenger ernaast wint het geheel meteen aan kracht nietwaar. En dan vonden we niet eens plaats voor erkende grote namen als Henry Moore en Barbara Hepworth, ja, het is hier een feestje hoor. Twee uur doorgebracht in deze lusthof, en zeven uur in totaal in het City Park, een plek waar New Orleans nu eens niet swingt, maar die je toch zeker niet mag overslagen als je hier een week woont.
AMERIKA 2019: New Orleans (3): City Park, NOMA en Botanic Garden
Vandaag laat België allerwege van zich horen, als om ons eraan te herinneren dat The Passenger kan rondhossen zoveel hij wil maar zijn roots toch niet kan verloochenen. Onze buurvrouw Liliane, die de sleutels van ons appartement heeft, had ons al eerder laten weten dat onze eermalige superbuur Jos gestorven was, nu voegt ze eraan toe dat het ook slecht gaat met Marcelleke (die is intussen al wel 88), en dat ze opnieuw waterschade in de vorm van vochtvlekken heeft geconstateerd in onze flat. En dat terwijl we dachten lang genoeg gewacht te hebben met opnieuw schilderen en behangen. Over naar de verzekering, Liliane - tevens syndicus van het gebouw - doet het nodige. Bovendien krijgen we een sms van Belfius, om te zeggen dat een van onze twee kredietkaarten geblokkeerd is wegens een vermoeden van fraude. Bellen graag, met een snelcode. Overkomt ons niet voor de eerste keer, en het is ongetwijfeld fake news, te wijten aan dat eeuwige swipen met CCs waar Amerikanen zo dol op zijn. Doe je dat als bediende verkeerd, grijpt de fraudedienst van Belfius in. Enfin, bellen, uitleggen, en kaart opnieuw geactiveerd. Over naar New Orleans, waar we eerst wat kleren inleveren bij een laundry and cleaning service, elegante creoolse huizen blijven zien, en vervolgens naar City Park rijden, waar er gratis parkeergelegenheid zat is, in tegenstelling tot in The French Quarter, dat doe je beter te voet of met de taxi als je er niet verblijft. City Park is groter dan Central Park in New York, dat gaan we heus niet helemaal bewandelen. En ook niet varen op de vijver, laat dat maar aan de eenden en ganzen over. Maar er huizen drie attracties in die meer dan de moeite lonen. De Sculpture Garden is de topper, die verdient een aparte blog. Het New Orleans Museum of Art (NONA) is geen echte must, maar in de duisternis wel mooi belicht door de structuur van Lichtenstein die er voor staat. En van binnen mooi ruimtelijk en licht, met steevast goed belichte kunstvoorwerpen (dit is een heel breed opgevat museum, er zijn buiten schilderijen ook designartikelen, meubelen en Japanse, Oceanische en Afrikaanse kunst). Drie gelegenheidstentoonstellingen, geen van alle van aard onze jaar TOP 30 te halen. De contemporaine is waardeloos, die van de fotografe Tina Freeman doet wat al te veel haar best om het op geijkte wijze over de klimaatverandering te hebben (de foto waarin de bruine Mississippi in de blauwe Golf van Mexico uitmondt is wel aardig) en Inventing Acadia bevat weinig of geen picturale meesterwerkjes want de 19de eeuwse Amerikaanse schilders waren eerder afschilders dan artiesten, zoals eerder opgemerkt. Dit is nochtans wel een didactisch interessante expo, omdat je ziet hoe mythevorming beeldvorming beïnvloedde. Veel Evangeline-geklieder, alsof die deerne echt zou bestaan hebben, en een weergave van Louisiana als een soort van verloren tuin van Eden. En de slavernij dan? Er is hier een onbetekenend doek waarop 3 blanke kinderen staan, waarvan radiografische studie toevallig aantoonde dat er een vierde figuur in de loop der tijden werd weggeschilferd. Dat vierde kind was een zwart jongetje, vandaar. Boeiend. Net als het ene doek op foto, van ene Marie Adrien Persac, een Frans-Creoolse. Je ziet een idyllische plantage, alles is peis en vree, maar waar zijn de zwarte slaven? Weggedacht. Overigens hier ook 1 doek van een zwarte Amerikaan, misschien de enige zwarte schilder uit heel de Amerikaanse 19de eeuw. Hij borstelde wel slaven neer, maar in een sentimentele setting, oom Tom die onderwezen werd door Little Eva, zoals in het wereldberoemde boek van Harriet Beecher Stowe, wiens huis in Connecticut we in oktober nog bezochten. Wat de vaste collectie betreft: die is goed geordend en met spots uitstekend belicht, maar er is weinig superieur werk. Hier en daar wel iets verdienstelijk, zoals een geinige Max Ernst of een Kandinsky-achtige Amerikaan die Will Henry Stevens heet (is dat nu weer familie van Guy Stevens?), maar uiteindelijk slechts drie chefs doeuvres die een podium mogen delen: de onvermijdelijke Jackson Pollock met een van zijn eerste dripping-doeken, een heel goeie Mick Jagger van Andy Warhol, vervaardigd kort nadat Warhol de hoes van Sticky Fingers had ontworpen, en een indrukwekkende muur-mural van de Amerikaan geworden Nigeriaan Odili Donald Odita. Niet ver van het NONA bevindt zich de Botanic Garden, waarin de Amis nog eens mogen bewijzen dat ze alles afweten van gardening, ze hebben het vast van de Engelsen geleerd. Inclusief bloeiende camelias en begonias en een broeikas met waterval. Heerlijk om even in rond te wandelen, al hebben we ook niet minder dan 2 uur op een bank in de zon gezeten om een beetje verder te lezen in Exit Ghost, een prima Philip Roth waarover later meer.
Ha, mooie herinneringen aan febr 2006 toen we met Dr.Dre (in New Orleans is iedereen dokter of professor, denk maar aan Dr. John, Dr. Michael White of Professor Longhair) in Bourbon Street en andere French Quarter-straten kralen stonden op te vangen tijdens de wilde Mardi Gras-feesten (hey Mister, throw me some Beads!). Een partytown is dat Franse kwartier heel het jaar door, daar komen we zeker nog op terug later deze week, maar het is ook reuzeleuk er op een zonnige middag doorheen te lopen. Zoals de tekst van foto 1 aantoont is de sfeer hier eerder Spaans, omdat na twee grote branden onder het kortstondige Spaanse bewind deze wijk in veelal Iberische stijl werd heropgebouwd, vandaar al die soms schitterend versierde balkons. Maar een melting pot blijft het: de creoolse exuberantie en de uitbundige tropische vegetatie is bepaald niet Spaans, en een drankje als een handgranaat zal je op het Iberisch schiereiland ook niet gauw vinden, net zo min als een voodoo-ritueel of kaartlezers. De man op het paard is Andrew Jackson, de generaal die de slag van New Orleans won tegen de Britten anno 1815, noem het gerust de tweede Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd, de man aan de fontein is de bescheiden Passenger. Jackson zou later president worden, en de piraat Jean Laffite, die Jackson hielp met zijn kennis van het gebied, zou zich ontpoppen tot een populaire figuur in tal van films, zoals The Buccaneer van Cecil B. de Mille, terwijl hij een schurk was die vrijstelling van zijn misdaden zocht. Mooie geschiedenis, na te trekken in de Cabildo (het stadsmuseum) maar vooral: supergezellige buurt, niet kapot te krijgen, en voorzien van enkele fabuleuze, zij het dure, restaurants, zoals BAYONA, waar wij vanavond gebraden eend eten en een chocolade crème brulee. Yummie!
AMERIKA 2019: New Orleans (1): Esplanade Avenue (=onze B&B buurt)
Het is van eind september geleden dat we het nog zo warm hebben gehad: 23 graden vandaag, zon alom, heel aangenaam. Ja, je moet echt tot de zee, in casu de Golf van Mexico, doorzakken om herfst en winter kwijt te spelen. Wij verblijven 7 nachten in het Edgar Degas House, de plek waar de jonge schilder in 1872-1873 enkele maanden woonde, op bezoek bij de creoolse familie van zijn moeder. Op Degas komen we later terug, want we hebben als gast van de B&B (zie foto 1 en 2) natuurlijk recht op een House Tour, die door een achternicht van de Degas-familie gegeven wordt, maar daar hebben we nog tijd genoeg over, we sparen dat op voor een dag met minder zonnig weer. Het heeft voor- en nadelen in zo een antiek huis te verblijven. Het is aantrekkelijk, zeker (we hebben ons eigen achterbalkon, vanwaar we naar de huiskat kunnen turen), de auto kan voor de deur staan zonder kosten en het yacuzzibad is geweldig (bijna een mini-zwembad, het duurt een eeuwigheid voor het volgelopen is), maar de WiFi is wispelturig zodat we het raadzaam achten tekst en fotos separaat door te sturen en er is geen enkel restaurant op wandelafstand. Toch niet zo erg, daar we nog benen hebben en wandelen op Esplanade Avenue, misschien wel de mooiste Avenue van de stad, bepaald geen straf is. Wèl integendeel, het is een parade van fraaie huizen in tal van stijlen, en niet zelden ingekaderd door alweer machtige bomen. Op die wijze ben je toch sneller dan verwacht in The French Quarter, je zou het op een dik halfuur stappen kunnen afbrengen als je niet voortdurend zou stilstaan om een foto te nemen. Nog een beetje verder lopen brengt je aan het waterfront, dat bepaald niet het mooiste van Amerika is, maar je kan er wel een Mississippi Steamer op voor een Cruise, al hoeft naar Natchez varen voor ons bepaald niet, want daar zijn we al geweest. Als het donker is wordt uitgebreid wandelen in New Orleans niet aangeraden, er zijn ook veel armoedige buurten naast de toeristische trekpleisters, maar dat hoeft ook niet: een taxi in The French Quarter is snel gevonden en de kost terug naar het Degas House bedraagt niet meer dan 11 usd, dat is veel goedkoper dan wanneer je je eigen auto ergens in een garage zou moeten stallen. We zullen nog dikwijls te voet downtownwaarts trekken overdag, want op die creoolse huizen raken wij maar niet uitgekeken. Al is de Spaanse invloed minstens even groot als de Franse, zie daarvoor de volgende blog.
Op de River Road, tussen Baton Rouge en New Orleans, zijn tal van oude Creeolse plantages bewaard gebleven (de rijkelijkste van allen, Petit Versailles, is wel verdwenen) en wij doen er drie aan. Je zou zeggen, dat is toch driemaal hetzelfde, maar dat klopt niet, ze hebben allemaal hun eigen karakter. De eerste, Oak Alley, maakt zijn naam waar door die iconische dreef met kunstig gedraaide eikenbomen, we herinneren ons dat vintage plaatje nog heel goed van 2006. Maar de gidsuitleg is nogal oppervlakkig en de slavernijbarakken zelfs hypocriet, want dit zijn eigenlijk de verblijven van de sharecroppers na de burgeroorlog, die toch iets beter af waren dan hun voorzaten. Wel een voortvarende dokter, lees het tekstplaatje maar. De tweede, Laura Plantation, is qua familiehistorie zeer interessant, en dit dankzij het feit dat Laura DuParc, die zomaar eventjes 102 werd, haar memoires te boek stelde. De mannelijke DuParcs waren veelal heethoofden (de peetvader uit Normandië vluchtte in de zeemacht nadat hij iemand vermoord had en kwam zo in Louisiana terecht, zijn kleinzoon doodde een slaaf zonder reden en kwam er vanaf met het betalen van een geldsom aan diens eigenaar), de vrouwelijke veelal ueberbitches, met uitzondering van Laura zelf. Boeiend slavenregister hier ook. Jean-Pierre, een braaf werkdier, moest een centje kosten, maar le lunatique Smathe kon je bijna gratis kopen. En een zeer fraaie tuin heeft Laura eveneens. Maar de ontroerendste plantage is toch Whitney. Aan het huis is weinig te zien daar dit een werkplantage was (de familie Heider, Duitse inwijkelingen, verbleef meestal in New Orleans), maar de geschiedenis van de slavernij is hier very touching en zeer persoonlijk, want gebaseerd op opgetekende verhalen van de Federal Writers, die in de jaren 30 na een initiatief van Roosevelt het land doortrokken op zoek naar verhalen. En vele bejaarde zwarten konden zich hun kinderslavernij nog goed herinneren. En de straffen wel het allerbest: eenmaal weglopen = oren scheren, een tweede maal vluchten = gebrandmerkt worden, zoals de beesten. Drie keer is scheepsrecht: executie en onthoofding, en de afgehakte hoofden op een paal ter afschrikwekkend voorbeeld. Voor kleinere vergrijpen stond de cat with Nine Tails (een soort zweep) ter beschikking. En dan had je nog al die verkrachte slavinnen; daar zat een systeem achter, want een kind betekende op termijn een gratis slaaf erbij. Vele plantagehouders gebruikten hun slaven ook als onderpand om een lening te krijgen, het waren de eerste kredietkaarten. Zo zie je, Donald, hoe het Amerikaans kapitalisme eigenlijk uit slavenarbeid geboren is. Make America Great again, maar vergeet je verleden niet.
In de vorige blog hadden we het nog over inteelt, maar kijk nu naar onze bootsman Jonathan. Daar is toch iets mee? Onmogelijk zijn leeftijd vast te stellen, hij lijkt wel een figurant uit de film Deliverance. Maar hola, hij leidt ons wel vlekkeloos doorheen de Bayou met zijn platbodem en onderweg zien we waterlievende bomen, Spanish Moss in overaanbod, vele vogels en schildpadden, en natuurlijk ook enige alligators. Met als ster van de show een pas bevallen moeder, die haar kleintjes in het oog houdt die aan de andere kant van die struik zitten. Dat kan ze beter doen, want volwassen alligators eten heel kannibalistisch vele kleintjes op, zij het niet die van henzelf. Ineens begrijpen we ook hoe het met Jonathans overgevulde mond zit: die heeft de tanden van een alligator getrokken en heel die handel in zijn eigen bek gestoken! Grappig momentje in de boot, als de dame vooraan haar leesbril in het water laat vallen. Niet te recupereren natuurlijk, Jonathan kan er toch moeilijk zijn tanden achtergooien. Geen probleem, zegt The Passenger, now there will be at least one gator who will be able to read its menu better tonight! Jonathan vindt het ook een goeie, zijn tanden vallen bijna uit zijn mond van het lachen. Serieus, dit was de beste boottrip van ons Bayou-weekend. Lekker intiem, en niks geen insecten, want de bomen van de Bayou scheiden een zuur af dat mosquitoes niet kunnen lijden, sympathiek! En zo valt het doek over dit intrigerend gebied, al gaan we toch proberen de swamps ten zuiden van New Orleans ook nog even te verkennen een van de volgende dagen. Maar morgen zijn we eerst aan enige plantages toe.
Louisiana is trots op haar gecompliceerde geschiedenis, en dat merk je in het Vermilion Centre in de provinciehoofdstad Lafayette (waarvan Vermilionville de oorspronkelijke benaming was). Het is een soort Bokrijk, en dus het soort instellingen waar ook onze Jan Jambon graag subsidies aan geeft, met oude werkplaatsen, lui in antieke klederdrachten en een gezellige veerpont die je met eigen armkracht over de Swamp moet voortbewegen. Interessants vonden wij het oude schoolgebouw, dat getuigenis aflegt van de pogingen het Frans uit het systeem van de leerlingen te krijgen. En de gekke benamingen. Een vacherie is hier geen smeerlapperij, maar gewoon een ranch, en een traiteur brengt geen broodjes, maar is een adept van de natuurgeneeskunde, met kruiden en zo. Zoals Azalea Stevens, vast familie van Guy Stevens. Je kan hier voor 5 usd ook smullen van cochon du lait, oude gerechten van vroeger, en weliswaar niet geschikt voor vegetariërs. In de buurt maken we ook W27, a wetland walk (20 min), klein maar fijn, met plankieren over de Swamp. De eerste burgervader van Vermilion was Jean Mouton, die het land waarop nu de forse kerk staat aan de stad schonk, op voorwaarde dat het gerechtsgebouw er vlak naast stond. Niet meteen een voorstander van de scheiding tussen kerk en staat, denken wij. Het kerkhof ligt overigens vol met lieden die Mouton of Brossard heten; geen gebrek aan inteelt bij de Creolen en Cajuns als u het ons vraagt. Wel staat er ook hier een prachtige eikenboom naast de kerk, een van de oudsten van Amerika, overal in Louisiana kom je indrukwekkende eiken tegen. Maar de bekendste eik (nadat we ons verbaasd hebben over de reclame voor een antiekshop in de buurt) staat toch iets verder, in Martinsville. Die heeft te maken met het bekende Evangeline-gedicht van de romantische poëet Longfellow, dat een smartelijke love story situeert in de grote volksverhuizing van de Acadians/Cajuns van Canada naar Louisiana. Een verhaal dat de culturele identiteit van de Cajuns geweldig opkrikte, alweer iets wat onze NVA geweldig moet aanstaan. Tijl Uilenspiegel onder een machtige boom plaatsen? Maar zulke eiken hebben we nog nooit gezien in Vlaanderen, pech voor Jan Hesp. Enfin, voor ons volstaat het nummer Evangeline van The Band, te vinden op The Last Waltz Suite en uiteraard ook op de Southern Passenger playlist. Maar we zijn vandaag ook voor de 2de maal gaan varen, zie volgende blog.
