 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 23-02-2020 |
 COLOMBIA 2020: Barranquilla (carnaval) (1) |
Gisteren hebben we gemerkt dat die Joodse prof Yavul Noah Harari, waarvan we nu zijn 2de boek, HOMO DEUS, bijna uithebben, heus wel gelijk heeft in veel van de zaken die hij, uitstekend schrijvend, voor het voetlicht brengt. Met name het feit dat mensen geen een en ondeelbaar zelf hebben, maar eerder een ervarend en verhalend zelf, die met mekaar in concurrentie verkeren. Omdat Homo Sapiens een verhalenverteller is, wint meestal dat laatste zelf. Ook bij ons. Want ons ervarend zelf beleefde gisteren misschien wel de vervelendste dag van heel de reis. Niet in de voormiddag, dan vertoefden we nog op het idyllische strand van ons resort in Los Naranjos. Maar dan. Omdat de eerste rechtstreekse MARSOL-bus van 10 hr naar Barranquilla volgeboekt was, maakten wij via de hotelreceptie een reservatie op de bus van 1 hr pm. Ook goed, want luidens iedereen doet de bus daar maximaal 3 uur over, en voor alle zekerheid bellen wij ons volgend hotel op dat wij wellicht rond 4 uur arriveren. Muy bien, señor Joseph! Maar dat loopt grondig mis. De bus arriveert om te beginnen al te laat, en zit helemaal vol. De chauffeur wil ons laten staan, maar daar steekt de receptioniste van Barlovento een stokje voor. Nu mogen we wel mee, tenminste naar het officina (een staanplaats! En onze koffer geprangd in het middenpad). Daar wordt iemand die maar naar Santa Marta moet overgeheveld naar een taxi zodat wij kunnen zitten. Uiteindelijk vertrekt de overladen bus om 2 uur, waarna we met heel wat files geconfronteerd worden. Zodoende wordt het alsmaar later en wordt de voorziene puerta hasta puerta service (iedereen afgeleverd aan zijn of haar Barranquilla-hotel) veranderd in een officina/officina dienst. En dus moeten we om 7 hr nog een lokale taxi nemen, maar die kunnen we gelukkig meteen op de kop tikken. Geen prettige ervaring, eerder Colombia op haar smalst, maar als we eindelijk aankomen in Casa Colonial, ons verblijf voor 5 nachten, zijn we meteen gecharmeerd door deze prachtige villa, waarin het o.a heerlijk ontbijten is in de tuin. Ons verhalend zelf neemt het over en ziet de zaken meteen weer positief, en dat blijft zo vandaag. Madam Claudia, die de zaken hier bestiert, zegt waar we moeten zijn voor de zaterdag-parade van het 2de grootste carnaval van Zuid-Amerika, en drie andere gasten willen daar ook heen (20 minuutjes te voet). Samen met ons op de foto: een Duits-Amerikaanse die in Mississippi woont, samen met haar in New Jersey wonende Amerikaanse vriend. En de Noorse Kristin, die hier met haar lief is, maar die kerel voelt zich koortsig en blijft vandaag in bed. Noorse vrouwen zijn echter zelfstandig genoeg, geen sprake van dat zij bij hem zou blijven. Wij nemen haar graag onder onze hoede, want we vinden dat ze op Liv Ullman, de Bergmanactrice, lijkt. En zo negotiëren we voor 15 euro/man een zitplaats onder een tentzeil (een tribune staat er ook, de dief beneden vraagt daar 120 euro/man voor, geen sprake van!), waar we op de 5de rij kunnen plaatsnemen. Niet de beste plaatsen, maar toch zeker niet de slechtsten. En zo brengen we de eerste carnavalsdag door. Praalwagens, zangers, dansers, roepers, alles wat je kan verwachten. Natuurlijk worden we ook natgespoten met espuma, schuim dat geen schade verwekt. Wie is de dader? De kleine onverlaat achter ons, die we samen met haar ouders dan maar fotograferen. Het leger en de marine defileren natuurlijk ook, en we merken zelfs Karl Marx (niet op foto) en wijlen Hugo Chávez op. Ja, het onderdeel satire wordt niet vergeten. Maar Joden zijn er niet bij, we zijn hier niet in Aalst. Ach, laat ons dat schattig deugnietje achter ons nog maar eens in beeld nemen. Morgen meer carnavaleske toestanden, en maandag en dinsdag ook, want voor de rest is alles toch gesloten, net zoals in Rio De Janeiro 2 jaar geleden.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
