Over het openbaar vervoer in Zuid-Amerika zijn wij zeer te spreken, vooral in Brazilië. Colombia is doorgaans een goede tweede, maar gisteren liep het net iets minder. Eerst blijkt onze reservatie bij busmaatschappij MARSOL niet bekend, waardoor we om 10 hr enkel meekunnen op de bus naar Santa Marta (waar we dan een duurdere taxi van 45 min moeten nemen naar onze eindbestemming), en daarna blijkt de rit, incl 2 stops, 5 uur ipv 3 uur te duren, vooral te wijten aan een staking voor meer werkgelegenheid onderweg (Colombianen bezetten dan graag de openbare weg) en filevorming rond Barranquila. Maar OK, om 4 hr pm zijn we ter plekke in Finca Barlovento, een idyllisch resort aan de Caraïbische zee waar alles naturel is (vandaar ook geen warm water, wat bij 32 graden niet zo erg is). Als we uit onze kamer met uitzicht komen zien we links wat op foto 1 staat en rechts wat op foto 2 te zien is. Het is toch iets anders dan wat we uit ons venster in de Joseph Wuytslaan in Deurne zien. En dus zijn we blij dat we het bij deze verblijfplaats voor 2 nachten gehouden hebben, ofschoon we wisten dat het aanpalende Parque Nacional Tayrona gesloten is (op last van de Indianen, die het beheren en met als reden de regeneratie van de natuur, twee keer per jaar wordt het park voor een maand gesloten). Maar dat is niet echt een probleem, want ook Barlovento heeft een eigen strand, waarop je kan paardrijden. En een wilde zee (waarin je kan lopen maar niet zwemmen, te veel onderstroming, wel surfen, als je dat kan). En een rustige poel links van het strand, maar daar zitten dan weer kaaimannen in. Het kan allemaal de ongerepte schoonheid van deze kuststrook in het noordwesten van Colombia niet storen. Via een aardig wandelpad lopen wij ook een stukje strand af, en als de zon ondergaat wordt het helemaal toppie. Daar wordt een mens pas echt zen van, Magnette!
