Providencia is ook het eiland van de beruchte piraat Henry Morgan, die talloze Spaanse schepen aanviel en van hieruit Panama City en Santa Marta brandschatte. Dit alles met medeweten van een meesmuilende Engelse kroon natuurlijk. Volgens onze daggids Eusebio is de reden voor Nicaraguas interesse voor zowel San Andres, Providencia als het piepkleine Santa Catalina (op zich allen vulkanische eilanden zoals Hawai, maar van zolang geleden dat je hier geen krater meer ziet) dat ze geloven dat hier nog ergens een buit van de oude piraat ligt. Zo dom kunnen Sandinisten toch niet zijn?
En waarom hebben we een daggids nodig? Omdat we onze 6 maanden willen besluiten met een ambitieuze W 52 (4 uur + rustpunten), en wel naar The Peak, de hoogste berg van Providencia, 360 meter boven zeeniveau. Deze wandeling kon je vroeger alleen doen, maar dat is niet meer toegelaten sinds een toerist van een klip viel (ja, dat overkomt ook anderen, Dirk B!) en zijn been brak, wat tot een spectaculaire reddingsactie aanleiding gaf (Eusebio laat ons een video terzake zien op zijn smartphone). Nu, dit is op zich geen aartsmoeilijke klim (of afdaling), maar het bos is dermate dicht dat je constant lucht tekort komt en je kapot zweet en vanwege veel regen afgelopen nacht ligt het er ook wat drassig bij, en wij zijn dus erg blij dat we de helpende hand van stoere Eusebio, een Lukaku-type (maar dan van Jamaicaanse slaven-komaf, hij houdt van reggae), binnen handbereik hebben. Dan nog worden we danig moe, de geest wil wel, maar sleept het oude lichaam als een koppige muilezel met zich mee. Kijk maar hoe we er verfomfaaid bijzitten aan La Sirena, een beeld aan een bron, maar dan zijn we bijna boven (toch geen zwarte krab gezien, spijtig, wel massas iguanas). Op de top een grote mirador en voorspelbaar mooie panoramas. Wij rusten uit (en praten met een Duitser die met zijn gids net toekomt), Eusebio volgt zowaar de Heilige Mis op zijn smartphone. Een goeie jongen hoor, die zijn jonge vrouw 3 maanden geleden verloor aan kanker. Moeten wij hem nu vragen waarom de goede God hem dat aangedaan heeft? Of hem een prachtige quote van Yuval Harari voorleggen: als duizend mensen gedurende 1 maand geloven in een onwaarschijnlijk verhaal, noemen we dat fake news. Maar als miljoenen mensen gedurende duizenden jaren geloven in een onwaarschijnlijk verhaal, noemen we dat een godsdienst waarvoor we respect moeten opbrengen. Nee, dat kan je die mens niet aandoen. Kom Eusebio, naar beneden, en dan die scooter op terug naar ons hotel. Je zou hier nog van alles kunnen doen. Duiken naar de koraalriffen bv, Providencia staat nr 3 op de lijst van grootste koraalriffen, na Australië en Belize. Maar dat kieken we liever uit een boek en bovendien kunnen we geen pap meer zeggen. Ergo de ligstoel en hangmat in in ons hotel, waar ons echter ook een probleem wacht, want onze safe, waarin ons paspoort ligt, is ineens zo dood als een pier en niet meer open te krijgen. Gelukkig heeft de receptie een sleutel, maar ze zijn er toch 10 minuten mee bezig, maar goed dat we het euvel niet op het laatste moment (morgenvroeg om 7 uur, als we moeten uitchecken) ontdekken. Tevens hebben we even diarree gehad, maar die verdween even mysterieus als hij verscheen (en niet dankzij Immodium, want die steekt in onze grote koffer te Bogotà). En tenslotte ook tijdelijk een hevige kramp in ons rechterbeen, allicht te wijten aan de vermoeiende wandeling. Hé ja, het is tijd dat dit oudje naar huis komt, al staat er ons nog een korte namiddag in Bogotà te wachten, dat zal dan de finale blog zijn morgen.
02-03-2020, 03:44 geschreven door Joe 
|
