 |
|
|
| Profession: reporter |
|
|
| 27-02-2020 |
 COLOMBIA 2020: Bogotà (1) |
En zo zijn we dan voor de 2de keer in Bogotà, maar waar we eind okt 2017 nog aan het leren waren hoe we fotos moesten aanhechten bij een blog, kunnen we nu wel uitpakken met de nodige kiekjes. We verblijven 2 nachten in een eenvoudig maar gezellig gasthuis, dat zich verbergt achter de groene façade van foto 1 en Camilo lijkt ons een aardige huisbaas, dat zit wel snor. Engels zit er wel niet in, maar dat hoeft ook niet. Uiteraard dienen we 16 graden in te leveren: in Barranquilla was het 32 graden en bijna permanent zonnig, in de koude hoofdstad, immers op 2600 meter hoogte gelegen, is het precies de helft en onweerachtig, met 1 geweldige ontlading. Ja, zo kennen we Bogotà weer, het was in 2017 niet anders. Maar dit is wel DE cultuurstad van Colombia (en een van de beste van heel Zuid-Amerika) en dat zullen we deze namiddag, want we zijn al aangekomen om 1 hr pm, reeds merken.
We verblijven eens te meer in La Candelaria, de koloniale wijk die niet zoals Panama City en Cartagena gegentrificeerd is, en daarom wel heel rafelige randen bezit (Camilo drukt ons op het hart s avonds onder geen beding verder te stappen dan Carrera 3, want verderop wordt het gevaarlijk). Maar dat is best wel fotogeniek, kijk hoe de kerk op de Montserrate-heuvel op foto 2 in dat onweer staat te wiebelen, met kleurrijke huisjes binnen handbereik. Van kerken gesproken: Bogotà heeft er veel. En veel mooie, zoals Iglesia de la Carmen, waar we even binnenstappen. De priester staat klaar om iedereen op Assewoensdag een zwart kruisje te geven (dat had onze taxichauffeur ook al op zijn voorhoofd), zouden we meedoen? Ach nee, wij vonden dat 55 jaar geleden al een vies gebruik. In het Claustro de San Agustin is nu een museum gevestigd, waar twee gelegenheidstentoonstellingen plaatsvinden. Die van beneden vinden wij maar niks: ze heet Cuerpo Social en is een uitgebreide video-performance van éne Joan Morey, die naar eigen vermoeiend zeggen schatplichtig is aan afgeserveerde kletsmajoors als Herbert Marcuse, Gilles Deleuze, Foucault, Artaud en zelfs heuse grootheden als Samuel Beckett en Ingmar Bergman, maar wij zien enkel pedanterie en neigingen tot shockeren, kijk maar naar die boekafbeelding. We begrijpen het eigenlijk maar half, maar die helft was ruim genoeg om Morey verder niet meer toe te laten tot ons cultureel leven. Nee, dan de bovenverdieping, waar Testigo getuigenis aflegt van La Violencia, nog maar eens. Je kan niet zeggen dat de Colombianen hun eigen verschrikkelijke geschiedenis niet onder ogen durven zien. Mooie fotos alweer, net zoals in dat nieuwe Medellin-museum. Bv van plattelanders op de vlucht met heel hun hebben en houden (soms enkel uit een ook al niet blij varken bestaand), eerst voor de guerrilla, daarna voor de paramilitairen, die hen ervan verdachten guerilleros te zijn. Je leest hier ook teksten (enkel Spaanstalig) die uitleggen dat die paramilitairen dikwijls uitgehongerde pitbulls en zelfs jaguars meebrachten, die ze loslieten op bewoners die hen niet ter wille waren. Er is echter ook hoop op deze verdienstelijke foto-expo. Zelfs tijdens La Violencia blijven kinderen tussendoor spelen, zo weerbaar is de mens. En in oktober 2016, toen het vredesakkoord met de FARC getekend werd, legde de grootste Colombiaanse visuele artieste, Doris Salcedo, heel het Plaza Bolivar vol met gedenksteen van slachtoffers van de burgeroorlog. Wij zagen die installatie in kleine versie in een Londonse galerij en geloof ons, dat was even indrukwekkend als een bezoek aan Auschwitz (al zullen de Joden wel weer beweren dat zij het alleenrecht op slachtofferschap hebben).
Toch moet het allermooiste nog komen: een bezoek aan het Museo de Santa Clara. Cfr de laatste 2 fotos. Dat was vroeger een Arme Klaren-klooster, maar men heeft nu van de hoofdkerk een museum gemaakt, met veel video-uitleg (zelfs in het Engels) erbij. Ongetwijfeld het mooiste barokgebouw van Bogotà (ofschoon de vele schilderijen allemaal waardeloze religieuze kunst zijn), met een behoorlijk toffe zoldering, die de hemel voorstelt. Merkwaardig dat we hier in 2017 niet geweest zijn, maar dat komt wellicht doordat alle straten die ernaartoe leiden zwaar bewaakt zijn door militairen, omdat het presidentieel paleis hier vlakbij ligt. We zullen gedacht hebben dat het gebied ontoegankelijk was, maar dat is dus niet zo, de dienders willen enkel even in je rugzakje kijken en laten je vervolgens passeren.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
