Voor de familie van Rob Goris was het gisteren enkel gissen naar de oorzaak van zijn onverwachte hartfalen. En sportdokters vrezen zelfs dat er misschien nooit een volledig antwoord komt op de vraag waarom de ogenschijnlijk kerngezonde en topfitte wielrenner stierf tijdens zijn slaap. Net zoals zijn in 2009 overleden collega-wielrenner Frederiek Nolf. Ook onverwacht, ook een hartstilstand midden in de nacht.

‘Het is geweten dat topwielrenners 's nachts zeer trage hartritmefrequenties hebben. Op zich geen probleem, maar in uitzonderlijke gevallen kan er wel een hartritmestoornis ontstaan', zegt cardioloog en voorzitter van de Belgische Wielerbond Luc Janssens.

Een hartafwijking, dus?

De meeste gecontacteerde sportartsen zijn het erover eens dat Goris vermoedelijk met een hartafwijking kampte waarvan hij zelf niet wist dat hij ze had. Een stoornis die op de jaarlijkse screening ook niet waargenomen kon worden. En bijgevolg ook soms onverklaarbaar blijft.

‘Die tests zijn oerdegelijk, maar Rob moet in de grijze zone gezeten hebben. En dan was zijn hartafwijking niet opspoorbaar', aldus sportdokter Chris Goossens. Zelf klaagde hij volgens zijn entourage nooit over problemen. ‘Maar het kan bijvoorbeeld zijn dat er een bloedvat geklemd zat en de hartspier daardoor onvoldoende zuurstof kreeg.'

‘Zulke cardiogram- en inspanningstesten brengen 80 procent van de problemen aan het licht, maar er blijft altijd die grijze zone van 20 procent die je jammer genoeg niet kan uitsluiten', zegt ook Jan Mathieu, dokter bij Lotto-Belisol.

Zijn maniakale trainingsmethodes?

‘Rob was een ongelooflijk trainingsbeest. Eén en al gedrevenheid. Hij kon inspanningen aan met een fiets die andere renners nooit konden. Zijn testen waren ongelooflijk', zegt Peter T'Seyen, streekgenoot en dokter van Bart Wellens.

‘Maar zo bezeten trainen kan zijn dood nooit veroorzaken. Je kan er ziek van worden, maar dé oorzaak van zijn dood zal het niet zijn. Wel kan zo'n hels trainingsschema een afwijking, hoe minuscuul ook, verergeren.'

De specialisten zijn het erover eens: wielrennen is één van de meest veeleisende sporten. ‘Maar ook zonder intens hockeyverleden of profbestaan had dit vroeg of laat kunnen gebeuren.'

Zijn klierkoorts afgelopen winter?

‘Dat kan de onderliggende oorzaak zijn', klinkt het bij Goossens, T'Seyen en Luc Van den Broeck. Bij die laatste ging Goris een tijdje om advies. ‘Een virale of bacteriële infectie op de hartspier is een reële mogelijkheid', aldus Goossens. ‘Rob sukkelde de hele winter met klierkoorts en begon nadien maniakaal te trainen. Heeft hij wel voldoende gerust?', zegt Van den Broeck. Bloedtests wijzen uit dat de bacterie die klierkoorts veroorzaakt verschillende jaren in iemands lichaam kan achterblijven.

Doping?

‘Ik mocht alles op het wielrennen zetten. Maar mijn moeder, een apothekeres, had één regel: Als je de boel bedriegt, is het gedaan en flikker ik je buiten.' Dat zei Goris ooit in een interview met deze krant. Ook de sportdokters zijn opvallend duidelijk en anoniem in hun antwoord: ‘De wielersport heeft het zelf gezocht dat ze de perceptie tegen heeft. Maar in dit huidige klimaat en in deze specifieke situatie? Uitgesloten.'

(nieuwsblad  Pieter Huyberechts en Michaël Van Damme)

Voor ons blijf je eeuwig 21
Als Kuurnenaar , aandenken aan Frederiek Nolf geboren op 10.02.1987 en overleden in Qatar tijdens zijn slaap op 05.02.2009

'Ik wil een meisje zijn.' Senne zei het twee jaar geleden voor het eerst hardop. Vijf jaar oud was hij toen. 'Maar je bent een jongen', reageerde zijn moeder laconiek.

Ze had haar zoon al vaker gezegd dat hij 'een jongen was'. Toen hij een pop vroeg voor Sinterklaas, waarna hij met tegenzin een auto van Cars op zijn verlanglijstje zette en vanaf 6 december alleen maar met de cadeaus van zijn zus speelde. Of toen hij vroeg of mama zijn nagels wilde lakken en hij begon rond te lopen op haar hoge hakken. Of toen hij alleen maar meisjes wilde uitnodigen op zijn verjaardagsfeestje. En ook elke keer wanneer hij kwam paraderen met de rokjes van zijn grote zus.

'Ik wil een meisje zijn.' Senne zei het sindsdien meermaals per maand. Zijn ouders bleven er tegen vechten. Tot drie maanden geleden, Senne was toen net 7 jaar. 'Mag ik een jurkje voor mijzelf', vroeg hij tijdens het winkelen aan zijn moeder. 'Je bent een jongen', antwoordde zij. Maar toen ze het verdriet zag in de ogen van haar zoon, zwichtte ze. 'Toen ze dat eerste jurkje paste, straalde ze helemaal', zegt de mama nu, zorgvuldig kiezend voor de 'ze'. Senne kwam die dag dolgelukkig thuis. Zijn moeder lag de hele nacht te huilen.

De dag erop hebben de ouders de moeilijkste beslissing uit hun leven genomen. Als het Senne echt zo gelukkig maakte, mocht hij voortaan een meisje zijn. Sindsdien spreken de ouders consequent over Sanne, over 'zij' en over 'haar'. 'Soms zeg ik uit verstrooidheid nog Senne', zegt de mama. 'Maar dan antwoord ik niet', zegt Sanne onmiddellijk.

'Geen bevlieging'

De ouders zijn er vast van overtuigd dat het geen bevlieging is. 'Als we nu terugkijken naar filmpjes van vroeger, dan zien we het ook. Er was iets, dat wisten we altijd al. Maar we konden er vroeger de vinger niet op leggen.'

'Dit', dat is dan genderdysforie of een geslachtsidentiteitsstoornis. Naar schatting één op de tweeduizend kinderen wordt als het ware in het verkeerde lichaam geboren. Sanne is niet alleen. Net daarom willen haar ouders met hun verhaal het taboe doorbreken.

'Als we haar zouden tegenhouden, belandt ze misschien in een depressie. We hebben het verhaal gehoord van een kind dat met dezelfde vragen worstelde en zelfmoord pleegde. Dat willen we voorkomen. We kennen een leraar die zelf van geslacht is veranderd, hij zegt dat er op zijn school twee kinderen zitten in hetzelfde geval als Sanne. Maar de ouders durven er niet mee naar buiten komen. Ik hoop dat ons verhaal daartegen helpt.'

Gevecht

Het begon bij Sanne met kleine dingen. 'Ze vroeg me of ik haar nagels wou lakken', vertelt de mama. 'Geen sprake van, antwoordde ik. Maar na lang aandringen kreeg ze dan toch van mij gedaan dat ik één teennagel lakte. Maar ik was vergeten dat ze de volgende dag zwemles had, waardoor iedereen het kon zien. Ze heeft daar staan paraderen, naar het schijnt. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo fier was, zei de juf die avond.'

De wens werd almaar concreter. 'Mama, zou je me nog graag zien als ik een meisje was, vroeg ze eens. En: Wat zou er gebeuren als mijn piemeltje eraf was? Het werd voor ons erg duidelijk dat het geen spel was, dat het geen fase was. We laten haar nu sinds zes weken toe om met leggings en in meisjes-T-shirts naar school te gaan. En nu huppelt ze haar bed uit.'

Ook de school heeft beslist om de keuze van de ouders te volgen. 'Vanaf september noemt de juf haar Sanne en mag ze met rokjes en jurkjes naar school. Want daar zien ze ook dat ze helemaal is opengebloeid.' (nieuwsblad kba)

Lees het hele verhaal in Het Nieuwsblad van woensdag 4 juli

Wie Piet Huysentruyt vandaag tegen het lijf loopt, ziet wellicht geen spoor van de hachelijke situatie waarin hij zich een kleine drie weken geleden bevond. Begin juni was hij in zijn woonplaats in de Franse Ardèche in de tuin aan het werken toen hij zich niet goed voelde. Hij dacht aan een insectenbeet omdat hij een slaperig gevoel kreeg in de ledematen, mogelijk gepaard met een zwelling. Toen die symptomen bleven aanhouden, belde hij met zijn huisarts in België. Die vermoedde dat er meer aan de hand was en stuurde Piet meteen die avond of nacht op controle in het ziekenhuis.

Huysentruyt bleef uiteindelijk een week in het ziekenhuis van Aubenas. Er werd een bloedklonter in een ader vastgesteld. Mogelijk ging het om een klonter in een dieper liggende ader, want dat leidt vaak tot verlammingsverschijnselen in armen of vooral benen. Zo'n trombose of bloedklonter in de ader begint vaak in de kuit en doet een been opzwellen en rood worden. Als er niet snel ingegrepen wordt, kan zo'n klonter de ader volledig blokkeren of doorschieten naar het hart, de hersenen of de longen. Dan is er sprake van een embolie.

Hoe acuut de toestand van Huysentruyt was, is onduidelijk. Feit is dat er zich een trombose heeft voorgedaan en dat hij midden juni uit het ziekenhuis is ontslagen. Vorige week is hij op controle geweest in een ziekenhuis in Antwerpen, en dat is goed verlopen. Huysentruyt lijkt volledig hersteld en keert deze week terug naar zijn vaste stek in Frankrijk. Daar moet hij het een paar maanden rustig aan doen, iets wat hij ook van plan is. Hij heeft diabetes type 2 en moet zijn levensstijl aanpassen om onder meer de kans op hart- en vaatziekten drastisch te verkleinen.

(nieuwsblad tdl)

Een gesprek met dé man van 2011 in hotel Le Petit Dru in Morzine. Op de vooravond van zijn laatste dag in de driekleur van Hooglede 2011. Daags nadien schonk hij dit collector's item weg aan de burgemeester van het Franse Châtel, dat verbroederd is met Seraing. Het stadje waar de Ardennees volgende week zondag wil schitteren in de Tour. 'De originele tricolore heb ik wel nog. Die ligt bij mij thuis in Monaco. Je ruikt nog de champagne van het podium.'

Wordt dit Belgisch kampioenschap de kroniek van de aangekondigde massaspurt?

'Een massaspurt op een BK? Dat is een sprint met misschien 25 renners. Er zijn in dit land niet zoveel coureurs die in staat zijn over een afstand van 250 kilometer vol te koersen. Er is Boonen, maar ik denk ook aan mijn vroegere ploegmaat Jürgen Roelandts die de waarde kent van zo'n tricolore. Op zo'n omloop kan zelfs Kenny Dehaes winnen. Hij is heel snel. Er zijn verschillende kandidaten.'

Hoe pak je deze wedstrijd aan?

'We zijn met vier man van BMC: Yannick Eijssen, Klaas Lodewyck, Greg Van Avermaet en ikzelf. Dat is niet slecht. In het verleden bij Française des Jeux moest ik het met nog minder doen. Daarenboven is Van Avermaet altijd gemotiveerd voor het BK. Dat kan me helpen. Het wordt niet gemakkelijk, maar vorig jaar in Hooglede was het ook zogezegd vlak. In Antwerpen was ik ook al tweede achter Eeckhout op een biljartvlakke omloop. Ik vind het mooi dat ik na drie zilveren medailles vorig jaar eindelijk die trui had. Ik glom van trots.' (nieuwsblad hc)

In januari vorig jaar kreeg Philip Gheskiere in de bib een hersenbloeding. Na een coma van vijf maanden overleed hij op 63-jarige leeftijd. Sindsdien namen Claudine Decocker en Katrien Bonte zijn taken over. In memorium

‘De bibliotheek is alleen maar kunnen blijven draaien omdat alle zeven personeelsleden een serieus tandje hebben bijgestoken', zegt schepen van cultuur Francis Benoit (CD&V). ‘De opvolging liet op zich wachten, omdat we iedereen, ook interne kandidaten, de kans wilden geven en daarvoor moesten we eerst het profiel van de kandidaat aanpassen.'

Uitbreiding
Katrien Bonte(46), die sinds 2006 in de bib werkt, wil vooral verderzetten waarmee haar voorganger bezig was. ‘Met zachte hand kreeg Philip alle neuzen in dezelfde richting. Ik wil die stijl verder zetten. Hij wist ook duidelijk waar hij met de bib heen wilde. Net als hem vind ik de klantgerichtheid essentieel. De gebruikers komen op de eerste plaats, wij moeten ons aanpassen. Als bibliotheek hebben we ook een steeds grotere informatieve rol. We moeten mensen die op zoek zijn naar informatie, zo snel mogelijk kunnen helpen. Daarnaast mogen we ook zeker de jeugd niet vergeten, het is onze taak om hun leesplezier te bezorgen. De uitbreiding van de bib zal daarin een belangrijke rol spelen. De jeugdafdeling barst nu immers uit haar voegen. We hebben evenveel jonge lezers als volwassenen, terwijl de afdeling maar een derde groot is. Als de uitbreiding een feit is, kunnen we meer klassen ontvangen.'

De uitbreiding van de bibliotheek start normaal volgend jaar.

Verzekeringsmakelaar
Bij Katrien zat de liefde voor boeken er al heel vroeg in. ‘Mijn eerste droomjob was bibliothecaris. Als kind woonde ik in de Gasthuisstraat, dicht bij waar de bib vroeger was. Ik heb er heel veel uren gesleten.' Toch studeerde Katrien voor verzekeringsmakelaar, een beroep dat ze vijftien jaar uitoefende. ‘De microbe voor lezen en schrijven liet mij niet los. Ik heb dan het roer volledig omgegooid. Ik ging studeren aan de Bibschool in Gent en schreef ondertussen voor de pers, onder meer voor Het Nieuwsblad. Toen ik de kans kreeg om in een bib een zieke medewerker te vervangen, heb ik niet getwijfeld. De afgelopen zes jaar heb ik alle functies doorlopen. Van boeken kaften tot nu bibliothecaris.'

Katrien is getrouwd met Dirk Pinoy en de moeder van vier kinderen: Nele(21), Stien(20), Staf(17) en Marte(12).
(nieuwsblad Evelien Vantomme)

Klaprozen –of papavers– zijn pioniersplanten. Daar waar alles dood is en niets meer bloeit, op omgewoelde en vervuilde grond, op verarmde weiden: daar floreert de klaproos en als ze er staat, dan is dat meestal in groten getale. Haar prachtige, rode, fragiele blaadjes staan symbool voor het bloed van de gesneuvelden, het hart van de klaproos is zwart van de rouw en je kan er zelfs de vorm van een kruis in zien. Er zijn onschuldige klaprozen, maar er is ook de slaapbol die wordt gebruikt om opium van te maken – de verdovende drug. Klaprozen en papavers zijn bloemen met veel geschiedenis en grote betekenis: ze verdienen dus absoluut onze aandacht.

De klaproos is een echte selfmade bloem. Klaprozen gaan niet bepaald zuinig om met hun zaadjes. Ze zaaien zichzelf bijzonder enthousiast uit, waardoor ze wel eens op plekken in je tuin tevoorschijn komen waar je ze niet meteen had verwacht. Maar moeten we ze daarom als onkruid afdoen? Daarvoor vinden wij ze écht te mooi. De meest bekende soort is de papaver rheoas, met grote, rode bloembladeren. Soms lijkt het wel alsof ze magische krachten beheersen, want hoe komen die rode pop-upbloemen eigenlijk terecht in onze tuin? Eerst zijn er in geen velden of wegen klaprozen te bekennen, en dan ineens zijn ze daar, op jouw erf. Dat komt zo: hun zaad is heel erg licht en kan soms kilometers ver meegenomen worden door de wind. Op de koop toe zijn het ook nog eens zaden die heel lang onder de grond verstopt kunnen zitten zonder aan kiemkracht in te boeten. En dan plots, wanneer ze licht zien, ontluiken ze in volle glorie. Het kan dus best zijn dat ze al jaren in je tuin lagen te wachten op het juiste moment: dit is aangebroken wanneer jij bijvoorbeeld je schop in de grond hebt gestoken en een stuk grond hebt omgespit. Of wanneer je bepaalde gewassen hebt weggenomen en daarbij de grond hebt omgewoeld.
Klaprozen doen het goed op quasi elke ondergrond. Ze staan alleen niet graag met hun voeten in het sop. Echt in hun nopjes zijn ze op droge, zanderige gronden en ze kunnen bijzonder goed tegen zon en hitte. Ze geven kleur aan je tuin, ze komen soms zo talrijk voor dat je je in een schilderij van Monet waant. Redenen genoeg dus om ze het licht van de zon te gunnen in jouw tuin.

Klaprozen bloeien bij ons van mei tot oktober, dus op dit moment zie je ze overal opduiken – net zoals de margrieten deze dagen in de wegbermen hun opwachting maken. Geniet ervan, bewonder ze, aanbid ze, maar pluk ze niet! Klaprozen horen niet in een vaas, ze laten hun kopje al hangen zodra jij eraan denkt om ze daarin te zetten. Wil je klaprozen gaan zaaien – dat is kinderspel, maar hou er wel rekening mee dat je tot volgend jaar moet wachten als je op dit moment, of in de zomer of herfst, de zaadjes uitstrooit. Om in hetzelfde jaar nog zeker te zijn van bloemen, moeten klaprozen in maart of april gezaaid worden. Een stukje geschoffelde grond of een grasveldje, eigenlijk is elke zonnige plek prima: doe het maar!

Wist je dat...
… De slaapbol of papaver somniferum opium levert, waaruit heroïne wordt vervaardigd. Do not try this at home! We willen niemand op ideeën brengen.
... Dezelfde slaapbol of papaver somniferum een lichte klaproos is met een bolle vruchtdoos, en hieruit het maanzaad wordt gewonnen voor op de broodjes. Dit mag je zeker wel thuis uitproberen, lekker!
... Klaprozen klaprozen heten, omdat ze dichtklappen als het gaat onweren. Een barometer in je tuin.
... Het slaapmutsje (Eschscholzia californica) een neefje is van de klaproos: het heeft –in grote lijnen toch– dezelfde eigenschappen. Het zijn mooie, oranje bloemetjes die afstammen uit de Verenigde Staten. (nieuwsblad)

Voor Kuurnenaren André Schietgat(65) en Jean-Pierre Victor(68) is het al de 25ste keer dat ze vanuit Kuurne de 84kilometer wandelen naar de basiliek met de zwarte Madonna. De bedevaart is voor het duo slecht een stevige training, want meteen daarna ondernemen ze een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela.
 
Lees eens tussen de regels in hoe Claire uit Kuurne en Jean Pierre uit Zwevegem het er vanop gebracht hebben op hun blog.
Go santiago

vervolg André Schietgat en Jean Pierre Victor,
'Het wordt al mijn vijfde tocht naar Compostela', vertelt Jean-Pierre. 'In 2005 ben ik alleen geweest. Het was een soort oude belofte. Toen mijn zoon, toen 27 jaar, genas van kanker, nam ik mij voor om uit dankbaarheid ooit naar Compostela te gaan. Het was een geweldige belevenis.'

1.100 kilometer

In 2008 ging André voor het eerst mee en sindsdien gaan ze om de twee jaar. 'Deze tocht wordt de moeilijkste', weet Jean-Pierre. 'We reizen naar Sevilla en van daaruit gaan we te voet naar Compostela. Daarna wandelen we nog door naar Finisterra, volgens de Romeinen het einde van de wereld. In totaal zullen we in vijf weken bijna 1.100km afleggen. Dat is iedere dag zo'n dertigtal kilometer wandelen.'

'We weten nu al dat we gaan afzien, want het zal veel warmer zijn en dat met een rugzak van zo'n 15 kg', gaat André verder. 'En toch kijken we er geweldig naar uit. Het is fantastisch om al die verschillende nationaliteiten te ontmoeten. Het onderweg zijn is voor ons veel belangrijker dan in Compostela aankomen.'

Het duo is vastberaden om tweejaarlijks naar Compostela te gaan. 'Ik zou graag eens vanuit Kuurne vertrekken. André is er niet voor te vinden, maar ik overweeg om het eens alleen te doen', besluit Jean-Pierre. (eva)