Voor de familie van Rob Goris was het gisteren enkel gissen naar de oorzaak van zijn onverwachte hartfalen. En sportdokters vrezen zelfs dat er misschien nooit een volledig antwoord komt op de vraag waarom de ogenschijnlijk kerngezonde en topfitte wielrenner stierf tijdens zijn slaap. Net zoals zijn in 2009 overleden collega-wielrenner Frederiek Nolf. Ook onverwacht, ook een hartstilstand midden in de nacht.

‘Het is geweten dat topwielrenners 's nachts zeer trage hartritmefrequenties hebben. Op zich geen probleem, maar in uitzonderlijke gevallen kan er wel een hartritmestoornis ontstaan', zegt cardioloog en voorzitter van de Belgische Wielerbond Luc Janssens.

Een hartafwijking, dus?

De meeste gecontacteerde sportartsen zijn het erover eens dat Goris vermoedelijk met een hartafwijking kampte waarvan hij zelf niet wist dat hij ze had. Een stoornis die op de jaarlijkse screening ook niet waargenomen kon worden. En bijgevolg ook soms onverklaarbaar blijft.

‘Die tests zijn oerdegelijk, maar Rob moet in de grijze zone gezeten hebben. En dan was zijn hartafwijking niet opspoorbaar', aldus sportdokter Chris Goossens. Zelf klaagde hij volgens zijn entourage nooit over problemen. ‘Maar het kan bijvoorbeeld zijn dat er een bloedvat geklemd zat en de hartspier daardoor onvoldoende zuurstof kreeg.'

‘Zulke cardiogram- en inspanningstesten brengen 80 procent van de problemen aan het licht, maar er blijft altijd die grijze zone van 20 procent die je jammer genoeg niet kan uitsluiten', zegt ook Jan Mathieu, dokter bij Lotto-Belisol.

Zijn maniakale trainingsmethodes?

‘Rob was een ongelooflijk trainingsbeest. Eén en al gedrevenheid. Hij kon inspanningen aan met een fiets die andere renners nooit konden. Zijn testen waren ongelooflijk', zegt Peter T'Seyen, streekgenoot en dokter van Bart Wellens.

‘Maar zo bezeten trainen kan zijn dood nooit veroorzaken. Je kan er ziek van worden, maar dé oorzaak van zijn dood zal het niet zijn. Wel kan zo'n hels trainingsschema een afwijking, hoe minuscuul ook, verergeren.'

De specialisten zijn het erover eens: wielrennen is één van de meest veeleisende sporten. ‘Maar ook zonder intens hockeyverleden of profbestaan had dit vroeg of laat kunnen gebeuren.'

Zijn klierkoorts afgelopen winter?

‘Dat kan de onderliggende oorzaak zijn', klinkt het bij Goossens, T'Seyen en Luc Van den Broeck. Bij die laatste ging Goris een tijdje om advies. ‘Een virale of bacteriële infectie op de hartspier is een reële mogelijkheid', aldus Goossens. ‘Rob sukkelde de hele winter met klierkoorts en begon nadien maniakaal te trainen. Heeft hij wel voldoende gerust?', zegt Van den Broeck. Bloedtests wijzen uit dat de bacterie die klierkoorts veroorzaakt verschillende jaren in iemands lichaam kan achterblijven.

Doping?

‘Ik mocht alles op het wielrennen zetten. Maar mijn moeder, een apothekeres, had één regel: Als je de boel bedriegt, is het gedaan en flikker ik je buiten.' Dat zei Goris ooit in een interview met deze krant. Ook de sportdokters zijn opvallend duidelijk en anoniem in hun antwoord: ‘De wielersport heeft het zelf gezocht dat ze de perceptie tegen heeft. Maar in dit huidige klimaat en in deze specifieke situatie? Uitgesloten.'

(nieuwsblad  Pieter Huyberechts en Michaël Van Damme)

Voor ons blijf je eeuwig 21
Als Kuurnenaar , aandenken aan Frederiek Nolf geboren op 10.02.1987 en overleden in Qatar tijdens zijn slaap op 05.02.2009

'Ik wil een meisje zijn.' Senne zei het twee jaar geleden voor het eerst hardop. Vijf jaar oud was hij toen. 'Maar je bent een jongen', reageerde zijn moeder laconiek.

Ze had haar zoon al vaker gezegd dat hij 'een jongen was'. Toen hij een pop vroeg voor Sinterklaas, waarna hij met tegenzin een auto van Cars op zijn verlanglijstje zette en vanaf 6 december alleen maar met de cadeaus van zijn zus speelde. Of toen hij vroeg of mama zijn nagels wilde lakken en hij begon rond te lopen op haar hoge hakken. Of toen hij alleen maar meisjes wilde uitnodigen op zijn verjaardagsfeestje. En ook elke keer wanneer hij kwam paraderen met de rokjes van zijn grote zus.

'Ik wil een meisje zijn.' Senne zei het sindsdien meermaals per maand. Zijn ouders bleven er tegen vechten. Tot drie maanden geleden, Senne was toen net 7 jaar. 'Mag ik een jurkje voor mijzelf', vroeg hij tijdens het winkelen aan zijn moeder. 'Je bent een jongen', antwoordde zij. Maar toen ze het verdriet zag in de ogen van haar zoon, zwichtte ze. 'Toen ze dat eerste jurkje paste, straalde ze helemaal', zegt de mama nu, zorgvuldig kiezend voor de 'ze'. Senne kwam die dag dolgelukkig thuis. Zijn moeder lag de hele nacht te huilen.

De dag erop hebben de ouders de moeilijkste beslissing uit hun leven genomen. Als het Senne echt zo gelukkig maakte, mocht hij voortaan een meisje zijn. Sindsdien spreken de ouders consequent over Sanne, over 'zij' en over 'haar'. 'Soms zeg ik uit verstrooidheid nog Senne', zegt de mama. 'Maar dan antwoord ik niet', zegt Sanne onmiddellijk.

'Geen bevlieging'

De ouders zijn er vast van overtuigd dat het geen bevlieging is. 'Als we nu terugkijken naar filmpjes van vroeger, dan zien we het ook. Er was iets, dat wisten we altijd al. Maar we konden er vroeger de vinger niet op leggen.'

'Dit', dat is dan genderdysforie of een geslachtsidentiteitsstoornis. Naar schatting één op de tweeduizend kinderen wordt als het ware in het verkeerde lichaam geboren. Sanne is niet alleen. Net daarom willen haar ouders met hun verhaal het taboe doorbreken.

'Als we haar zouden tegenhouden, belandt ze misschien in een depressie. We hebben het verhaal gehoord van een kind dat met dezelfde vragen worstelde en zelfmoord pleegde. Dat willen we voorkomen. We kennen een leraar die zelf van geslacht is veranderd, hij zegt dat er op zijn school twee kinderen zitten in hetzelfde geval als Sanne. Maar de ouders durven er niet mee naar buiten komen. Ik hoop dat ons verhaal daartegen helpt.'

Gevecht

Het begon bij Sanne met kleine dingen. 'Ze vroeg me of ik haar nagels wou lakken', vertelt de mama. 'Geen sprake van, antwoordde ik. Maar na lang aandringen kreeg ze dan toch van mij gedaan dat ik één teennagel lakte. Maar ik was vergeten dat ze de volgende dag zwemles had, waardoor iedereen het kon zien. Ze heeft daar staan paraderen, naar het schijnt. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo fier was, zei de juf die avond.'

De wens werd almaar concreter. 'Mama, zou je me nog graag zien als ik een meisje was, vroeg ze eens. En: Wat zou er gebeuren als mijn piemeltje eraf was? Het werd voor ons erg duidelijk dat het geen spel was, dat het geen fase was. We laten haar nu sinds zes weken toe om met leggings en in meisjes-T-shirts naar school te gaan. En nu huppelt ze haar bed uit.'

Ook de school heeft beslist om de keuze van de ouders te volgen. 'Vanaf september noemt de juf haar Sanne en mag ze met rokjes en jurkjes naar school. Want daar zien ze ook dat ze helemaal is opengebloeid.' (nieuwsblad kba)

Lees het hele verhaal in Het Nieuwsblad van woensdag 4 juli