Lijdt u onder het feit dat alles perfect verloopt? Of voelt u zich een weirdo omdat je prins nog niet is langs geweest?
Troost je, steeds meer mensen wijken af van het "huisje, tuin- en boomsyndroom".
Toch hebben traditionele mensen er een handje van weg om de boel te willen manipuleren. Trouwen moet je rond je vijfentwintigste. Een eerste kind ten laatste voor je dertigste en wil je die wens uitstellen tot je veertigste, wel dan scheelt er iets fundamenteels. Want hoe egoïstisch is het niet om zestig te zijn op het moment dat je kind nog studeert.
Clichéstellingen en kortzichtigheid ten troef. En toch laat het ons niet ongevoelig. We voelen de nood om ons gedurig te verantwoorden.
En waarom? Ben je een crimineel wanneer je bewust kiest voor een vrijgezellenbestaan? Bega je een zonde wanneer je volop voor die carrière gaat? Of ben je slecht net omdat je durft te zijn wie je bent? Denk er maar eens over na ;-)
Sommige mensen zijn zo vals dat je denkt dat hun platte borsten nep zijn. Een extreem voorbeeld, maar in feite is eenieder onder jullie min of meer vals.
Uiteraard bestaan er gradaties. Zo kan je je hele leven doorbrengen met een man waar je niet van houdt, puur omdat zijn portefeuille uitpuilt. Of we doen vriendelijk tegen onze schoonmoeder. Tja, dat kreng heeft er niet voor gekozen zo'n leuke partner op de wereld te zetten.
Daarom blijven we lachen.
Het geeft ons zelfs een kick want diep vanbinnen vinden we het fijn om cool te worden bevonden door een mens dat je in wezen verfoeit. Maar waarom je energie verspillen aan iemand die je daadwerkelijk haat? Omdat het dingen vergemakkelijkt. Je hoeft niet gedurig in discussie te gaan met iemand en bewaart je energie beter voor de seks. Zeg dat ik het je heb gezegd
Mocht ik een lijst kunnen maken van voorwerpen die ik heb uitgeleend, het werd een boek van jewelste. En somde ik op wat ik "nooit" meer terugzag, dan was die lijst al even lang. Je hebt van die mensen. Ze komen bij jou over de vloer, snuffelen rond en complimenteren je met dat fantastische boek of die prachtige stofzuiger. Net omdat jij precies die dingen in huis hebt, moet je wel een fantastisch iemand zijn. Vaak is het een bruggetje naar de volgende vraag: "zou ik het even kunnen lenen?", "je krijgt het zeker terug".
En dan volgt de vraag: doe ik het of doe ik het niet?
In het verleden heb ik vaak toegegeven. Telkens met de plechtige belofte van: "binnen de week krijg je het terug". Maar één week wordt twee weken en je komt tot de conclusie dat je niets meer van die mensen hoort. Wanneer je dan zelf contact opneemt, voelen ze zich op hun tenen getrapt. Die durft nogal: zijn eigen gerief opeisen. Of: ze herinneren zich er niets meer van. Het contact verwatert en de vervoerskosten om het bij die persoon op te halen, liggen hoger dan het voorwerp op zich. Dan moet je dingen afwegen.
Hetgeen ik me afvraag, is: doet een leenknecht dit met voorbedachten rade? Weet hij op voorhand dat de eigenaar in feite geen poot heeft om op te staan wanneer hij zijn goederen terug opeist? De psychologie achter het lenen, het blijft mij een raadsel.
Zelf ben ik opgevoed met de beleefdheid om zo'n dingen niet te vragen. Je kan niet alles hebben en soms is het beter om heel erg lang te sparen voor maar 1 cd, dvd of wat dan ook.
Als kind ben ik opgevoed met het belang van jezelf voor te stellen aan de telefoon.
Belde je naar een klasgenoot, dan zei je eerst je naam en vroeg je of persoon X soms thuis was. Iets in de trend van: dag mevrouw, u spreekt hier met Stef K, zou het soms mogelijk zijn om X te spreken aub?
Toch normaal? Of moeten we de boertigheid van: "Hallo, is Jos daar?" aanzien als het nieuwe fatsoen? Misschien maakt de groei der sociale media ons individualistisch en vinden we hierdoor onbeleefdheid een coole trend, maar ik heb nog altijd de neiging om - slijm slijm - beleefd te zijn.
Het voelt wat vreemd aan. Kinderen die het uitschreeuwen van opluchting omdat de vakantie is begonnen. "Eindelijk" zou ik zo zeggen.
Twee maanden zonder die vreselijke school: ik vond het gewoon zalig. Geen stress, geen schreeuwerige leerkrachten, zon, zee, bergen,...alles leek voorhanden om een perfect zomerscenario neer te pennen.
Maar op 1 augustus viel voor mij reeds de eerste bom. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat de zomer eindig was en op 1 september de deuren des hel werden heropend.
Nooit heb ik teruggeblikt op mijn schooltijd als zijnde een mooie periode. Ik vond het een marteling, een noodzakelijk kwaad waar ik mij kranig heb doorgevochten.
Na vele jaren zeg ik nog vaak tegen mezelf: het is over, Stef. Je hoeft niet meer naar school. Om maar te zeggen hoeveel trauma's het met zich mee heeft gebracht.
Professioneel bloggen, het lijkt me wat. Je geld verdienen met iets wat je graag doet, goed kan en boven blijf je bespaard van urenlang fileleed. In Amerika ( hoe kan het ook anders) is dit ingeburgerd. Daar luistert men tenminste naar werknemers en hoe zij hun job willen organiseren.
Dit soort flexibiliteit mis ik in België. Hier verloopt alles volgens regels die je doen afstevenen op een zoveelste burn out.
Ik word gek van een 9-5 sfeer en zal alles doen om daaraan te ontsnappen. Misschien moet ik een lijstje maken van wat ik wil. Mijn eigen blog is reeds een feit, maar hoe verdien ik er mijn boterham mee?
Ook een eigen youtubekanaal lijkt me fijn. Ik heb de ambitie om professioneel te acteren en weet dat ik ervoor in de wieg werd gelegd. Door omstandigheden liep mijn leven tot hiertoe niet over rozen. Dus moet ik op zoek naar een creatieve manier om mezelf in de kijken te gooien.
Ik dacht aan een introductiefilmpje waarin ik beschrijf dat ik als kind en jongvolwassene van thuis uit niet de kansen kreeg die ik verdiende MAAR dat iedereen met een geloof, een brandend vuur,....op welke manier dan ook zijn dromen kan bereiken. Al wat ik nodig heb, is een camera, een spandoek en eventueel wat belichting.
In een tweede filmpje speel ik dan een personage, in een derde filmpje nog iemand en zo zal ik uiteindelijk kunnen inschatten wat aanslaat en wat niet. Een ambitieus idee volgens velen, maar och: als je niets doet, bereik je ook niets. Het is voor een acteur net belangrijk dat je de middelen gebruikt waar jij je goed bij voelt om in de kijker te staan en ik denk dat Studio Stef me op het lijf is geschreven.
U hoort nog van mij......( en bij deze besef ik dat het uitroepteken van mijn bejaarde PC niet meer werkt waarvoor mijn excuses)
Mensen die geen armoede kennen, hebben twee politieke mogelijkheden. Ofwel ( en meestal) stemmen ze voor een partij die het kapitaal beschermt, maar heel soms stemmen ze links. Vanuit het naïeve geloof dat hun partij het opneemt voor zwakkeren.
In de realiteit blijkt niets echt minder waar. Met een linkse stem lijkt hun geweten gesust. Maar laten we eerlijk zijn: socialistisch en sociaal staan mijlenver uit elkaar. Sterker: tal van hun maatregelen zijn ronduit asociaal. Iemand in grote geld- en woonnood heeft geen recht op inschrijving voor een sociale woning.
Waarom niet?
Men kijkt naar het inkomen van drie jaar terug. Verdiende je toen ( een heel klein beetje) teveel en belandde je intussen door omstandigheden buitenom je wil ( ziekte, ontslag,...) in de armoede, dan kan men "niets" voor je doen. De wet is de wet.
Salonsocialisten verklaren op zo'n moment dat de behoeftige niet echt behoeftig is en wanneer dakloosheid dreigt, kunnen zij er jammer genoeg niets aan doen.
Nu, met sociale woningen wordt nogal gesjoemeld. Vaak worden ze toegewezen aan gezinnen die de wachtprocedure konden omzeilen. Hoe ze het doen, het blijft vooralsnog een raadsel.
Maar hoeft iemand met een kritische blik ten opzichte van o.a. het vreemdelingenbeleid zich te excuseren? Moeten wij een scheefgelopen beleid blijven tolereren omdat niemand het aandurft om op te komen voor wat er werkelijk verkeerd liep?
Mensen veroordelen gedurig en projecteren hun eigen tekortkomingen op anderen.
Wat kan het jou schelen dat een loketbediende piercings heeft? Of een hoofddoek draagt? Zeker wanneer de service uitstekend verloopt? Heb je dan reden tot klagen?
Heeft elke dakloze zijn "misérie" zelf gezocht? Ken je het verhaal achter zijn lijden of bied je hem liever zelf onderdak?
En neem nu die werkloze die al eeuwen geen werk vindt. Zal jij hem helpen aan een job? Veroordeel je het feit dat hij een uitkering krijgt terwijl je zelf een villa en auto van papa en mama kreeg? Dat is eveneens "geld" waar je nooit voor hebt gewerkt.
En zekerheden zijn er niet, want de feiten die "jij" graag veroordeelt, kunnen morgen bittere ernst zijn. Ook voor jou. En waar sta je dan?
Omdat ik zelf sausjes wil maken, trok ik richting bioplanet. Daar vind je alle nodige ingrediënten om zelf een gezonde variant van je lievelingsdressing te creëren.
Zoals gewoonlijk was de sfeer erg verzuurd. Wat wil je? Een die hard biofan heeft meer oog voor zijn organisch geteelde appel dan voor zijn medemens die even voorbij wil met zijn kar. Sorry, excuseer, mag ik door? Doof misschien? Ik gaf het op en zou die rij later nog eens aan doen.
Opnieuw schrok ik mij rot van de belachelijk hoge prijzen. Des te meer omdat sommige onderzoeken aantonen dat bio niet noodzakelijk gezonder is dan Aldi. Moet ik het zien als een levenswijze en mijn laatste geld spenderen aan iets dat eerder naar commerce neigt? Met enige argwaan vulde ik mijn kar en begaf ik me richting kassa.
De drang om hierna den aldi te bestormen, was nooit zo groot. En dat deed ik ook. Een volle kar. Lekkere groenten, fruit, zelfs garnalen en zalm en toch een zeer bescheiden kassaticket. Zo hoort het, vind ik. De tijd dat ik ten prooi viel van een zoveelste lobbygroep ligt al eeuwen achter mij.
Ik ga voor gezond EN voor kwaliteit en dat hoeft niet het duurste te zijn. Mensen die toch graag meer betalen. Het probleem zit vaak niet in je portemonnee, maar in de omvang van je ego.
De standaard lanceerde destijds een project waarbij bekende personen brieven schreven naar hun zestienjarige zelf. Welke raad zou je jezelf geven mocht je alles mogen herdoen? Wat maakte het leven zo moeilijk destijds? Waar droomde je van? Wat is er van die dromen intussen gerealiseerd? Om eerlijk te zijn, krijg ik tranen in de ogen als ik er nog maar aan denk. Vele herinneringen. Pakken melancholie. So here we go.
Beste Stef,
ik neem je terug naar het jaar 1998. Een tijd waarin de wereld nog zo anders was. Vandaag vieren we je zestiende verjaardag. Je volgt les op een streng college te Brussel en bent die school beu.
Stiekem droom je weg naar het vijfde middelbaar. Het jaar waarin alles zal veranderen. Op die bewuste dag - 1 mei 1998 - stond jouw besluit reeds vast. Ondanks goede schoolresultaten binnen het ASO moest en zou je kunsthumaniora volgen.
In je vrije tijd droom je weg bij de muziekzender MTV. Het is een kwestie van tijd vooraleer jij zou opdraven in je eigen videoclip. Zingen kan je, al komt er van niemand bevestiging. Het internet is nog niet doorgebroken en je moet het doen met jezelf te beluisteren op cassettetape. Na schooltijd ben je omringd door je mama, broer en grootouders die een deel van het huishouden op zich nemen. Misschien voel je niet de warmte van een typisch gezin. Thuis heb je problemen om te praten over pesterijen op school. Nergens wordt er naar je geluisterd of geeft iemand het gevoel dat je wordt aanvaard.
Het is geen leuke tijd en toch zal je er ooit nostalgisch op terugblikken. Omdat alles mogelijk lijkt. Je hebt je jeugd nog voor je liggen en toch vind je zestien reeds oud. Want je hebt nog geen lief en voelt je lelijk en niet aanvaard. Enerzijds ben je zo uniek, creatief, zelfs speciaal en toch doe je alle moeite van de wereld om erbij te horen. Ik vind het jammer dat niemand je een knuffel geeft. Dat niemand durfde zeggen dat hij of zij van je houdt en dat alles goed zal komen.
Ik vind het moeilijk om je de kunsthumaniora al dan niet aan te raden. Enerzijds zal je leren hoe oppervlakkig en vals die wereld wel niet is. Je wordt sneller volwassen omdat je nu eenmaal met de grond wordt gelijk gemaakt. Je bent een zeer artistiek en creatief persoon. Volgens mij bezit je grootse mogelijkheden, maar op die school zal men je leren om kunst te haten, om jezelf niet te zien als een kunstenaar, maar als een verliezer. De school dringt ook zijn mening op en staat niet open voor andere artistieke invalshoeken. Puur omdat je op jouw leeftijd nog niet de maturiteit hebt om hier mee om te gaan, zou ik twijfelen. En waarom?
Weet je waar de oorzaak ligt, Stef? Je familie toonde reeds lange tijd een desinteresse in wie je werkelijk was. Nooit kreeg je ook maar één schouderklopje of werd je gestimuleerd hierin verder te gaan. Het is een proces van jaren, maar heeft nu reeds de nodige impact op hoe je je voelt. Dat heeft zeker bijgedragen tot een gevoel van onzekerheid, machteloosheid zelfs. Wat zouden de mensen niet van je denken mocht je je hart volgen?
Stef, ik vind je zo puur en apart. Vind je het erg als ik even een typische weekdag van de zestienjarige Stef beschrijf.
Je staat 's ochtends vroeg op. Niet uitgerust want je hebt de hele nacht zitten piekeren. Bang over wat er op school zal gebeuren. Zonder ontbijt vertrek je naar bushalte. Op een overvolle bus hou je jezelf vast aan de paal en word je regelmatig plat gedrukt. Na een kwartiertje stap je over op een andere bus. Hierna stap je nog tien minuutjes alvorens je de speelplaats betreed. Op woensdag zie je dat de halve school de joepie heeft gekocht. Er wordt hysterisch gedaan rond een poster van Leonardo Di Caprio of the backstreet boys. Die zijn toch oh zo populair.
Je krijgt godsdienst van een priester waarbij je je koest moet houden. Anders volgt een strafstudie. Gelukkig gedraag je je in de klas voorbeeldig. Nooit zal je worden gestraft.
Daarna volgt de les Frans. Je bent bang van die vrouw. Ze heeft een streng uiterlijk en gedraagt zich als een kolonel. Je was altijd al supergoed in die taal en toch voel je je slecht omdat je weet dat het merendeel van je klasgenootjes franstalig is. Later zal je beseffen dat het je hielp om je talenkennis te perfectioneren, maar nu....Nooit ben je ontspannen tijdens haar lessen. Ze is ook niet tuk op jou. Die vrouw houdt niet van angstige mensen en doet haar best om je onzekerheid te voeden.
Een soortgelijk gevoel ervaar je bij de lessen fysica en chemie. De leerkracht kan zo zijn gestolen uit "the exorcist" en heeft een niet al te beste reputatie. Rebelleren heeft geen zin. Je gedraagt je voorbeeldig waardoor je slaagkansen niet in het gedrang komen.
Tijdens de middagpauze ga je studeren. Of je praat met iemand uit een andere klas die volgend jaar ook kunsthumaniora zal volgen. Spannend toch om samen dat avontuur aan te gaan. De lessen Engels en Nederlands verlopen iets beter. De leerkrachten lijken het "minder" op jou te hebben gemunt. Maar toch kom je nooit volledig tot Jezelf. Je onrustige ziel speelt je parten.
Na schooltijd onderga je hetzelfde traject dat je 's ochtends reeds hebt doorstaan. Dezelfde stress. Je voelt ook weinig ontspanning thuis. Veelal omdat je altijd wel nog iets moet studeren of afwerken. Je verdrinkt wel in een oase van televisie. Waarschijnlijk omdat je voelt dat je ook TV wilt maken. Daar liggen je passies, je grote talent. Zo kijk je naar MTV select waarin kijkers van over heel Europa hun favoriete muziekclip aanvragen. Wanneer je later zo'n clip opnieuw ziet, zal je met heimwee terugblikken op die tijd. Het is de periode van Oasis, All saints, Texas, Anouk, the verve, Robbie Williams, Massive Attack, Smashing pumpkins,.....Later op de avond volgt "thuis" en "Witterkerke".
Alvorens in je in bed duikt, pen je wat neer in een dagboek en droom je weg. De toekomst? Daarin zal het gebeuren.
Toen ik vroeger solliciteerde of langs ging bij de VDAB zei ik dingen die ze wilden horen. Maar wat heeft het me opgeleverd? Een hoopje frustraties, ellende, werkloosheid en beroepsziekten. Nu, mijn angst was niet ongegrond. De VDAB is vaker boeman dan bondgenoot. Doe je niet wat zij je vragen, dan wordt je dossier overgemaakt aan de RVA en verlies je je recht op uitkeringen. Een gevoelig thema. Ik ben allesbehalve rijk en moest mijn boterham verdienen. Toch had ik assertiever uit de hoek mogen komen. Daarom ook dit interview met mezelf waarin ik de vroegere Stef vergelijk met de Stef van vandaag. Je weet wel, de enige echte ;-)
- Dag meneer, naar welk type job bent u op zoek?
-----Stef toen: ik hou van communicatie, van contacten met mensen, afwisseling met administratie is fijn. Ik heb ervaring in contact centres en het lijkt me leuk om dat opnieuw te doen.
-----Stef nu: ik wil me creatief kunnen ontplooien. De dingen kunnen doen die me aan het hart liggen. Mijn grote passie is zingen en acteren. Ik heb een zeer goede stem die ik wil gebruiken voor allerhande doeleinden. ik hou ook van schrijven, zowel artikels als scenario's. Om eerlijk te zijn, liggen mijn filmscenario's, sketches, songteksten, ....me nauw aan het hart. Ik geloof dat ze erg goed zijn en als u me wil helpen om daar iets in te bereiken, dan zou ik blij zijn. Ik ben niet het type sollicitant dat u elke dag ziet, maar wat is het alternatief? Wegkwijnen aan een bureau. Ik dacht het niet.
Wat wil u verdienen?
---- Stef toen: wat zijn de barema's ook alweer? Ik ben tevreden met een klein beetje geld hoor.
---- Stef nu: het leven is duur. Ik heb niet het geluk om iets te hebben gekregen van thuis uit. Daardoor weet ik dat geld wel degelijk gelukkig maakt. Misschien wel omdat ik het nooit heb gehad, maar om even concreet op uw vraag te antwoorden: als ik goed ben in iets wil ik ook wel behoorlijk worden verloond. Er mag nog wat marge zijn, maar ik weet wat ik waard ben.
Beschrijf me je ideale werkplek?
----Stef toen: ik hou van sociaal contact, dus wil ik best worden omgeven door collega's.
----Stef nu: ik werk graag van thuis uit. Ik kan me niet voorstellen om 5 dagen op 7 in de file te staan. Waarom zou iemand krantenartikels moeten schrijven op de redactie terwijl er vandaag voldoende mogelijkheden zijn om thuiswerk te accepteren? Om het fileprobleem in stand te houden, meer en meer burnouts te creëren? Ik hou ook van afwisseling. Op maandag repeteren, op dinsdag schrijven aan mijn nieuwste scenario, op woensdag filmen,....en tijdens het weekend zingen. I love it.
Wat zou je over tien jaar willen hebben bereikt?
----Stef toen: ik wil vooral ervaring op doen en deze ( saaie) job lijkt me een prima begin.
----Stef nu: ik stel mezelf geen al te concrete doelen voor ogen. Ik weet wat ik graag doe. Ik weet wat ik haat, dus wil ik vooral blijven groeien in de dingen waar ik van hou. Dan ben ik een zeer gelukkig mens.
Beschrijf kort je CV
----Stef toen: ik ging naar school x, ik werkte bij werkgever y en daarna bij werkgever z ....
----Stef nu: ik haat CV's waarin men ervaringen chronologisch opsomt, het zegt zo weinig over de persoon in kwestie. Ik hou veeleer van een CV waarin me zijn sterke punten naar voren brengt. Wat wil je doen? Wat wil je niet doen? Ik wil muziek maken. Ik ben geen al te theoretisch muzikant. Ik heb een goede stem, schrijf teksten,....Ik hou ook van spelen, scenario's bedenken, nog eens spelen, typetjes, personages creëren, een beetje journalistiek hier en daar. Misschien heb ik volgens sommigen onvoldoende ervaring, maar ik wil u best wel bewijzen dat ik goed ben in wat ik wil doen.
Verklaar het gat in jouw CV
----Stef toen: ik was toen werkzoekend en vond niet meteen een gepaste job
----Stef nu: ik heb in die periode misschien niet kunnen werken, maar heb wel een pak levenservaring opgedaan. Ervaring die me kan helpen om nog beter te worden in wat ik wil doen.
Waarom zouden we u moeten aanwerven?
----Stef toen: omdat ik meerdere talen spreek, goed overweg kan met klanten, communicatief ben ingesteld, administratief sterk sta,....( bla bla bla)
----Stef nu: omdat ik uniek ben in zijn soort. Je zal er geen spijt van krijgen.
Ik heb geen geld. Nooit gehad. Of toch niet in die mate dat ik meer kon dan te overleven.
Naar Belgische normen ben ik arm. Natuurlijk vervliegt dit in het niets wanneer ik mezelf vergelijk met stervende kinderen uit Afrika. Dan voel ik me schuldig om een woord als "armoede" in de mond te nemen.
Maar we leven hier en nu. Elke maand rijst diezelfde vraag: zal ik de huur kunnen betalen? En hoe zit dat met de elektriciteit? Komen er onverwachte facturen aan? Moet ik extra hulp inschakelen van het OCMW? Klote is het.
Het begon reeds als kind. Mijn moeder was een alleenstaande vrouw zonder vermogen. Ze kreeg weinig hulp van naasten en moest het rooien met een bescheiden loon. Zelden droeg ik mooie kledij. Vaak afdankertjes.
Water dronken we van de kraan en winkelen deden wij bij de goedkoopste supermarkt.
Na de zomervakantie keek ik ertegen op om naar school te gaan. Elk kind had wel een reisverhaal, maar ik? Om me sterker voor te doen dan ik was, liet ik blijken dat "thuis" blijven ook zijn voordelen had. Maar eerlijk: ik zou ook wel eens Spanje willen zien. Of Italië. Wow. Lijkt me geweldig.
Sociaal raak je door armoede geïsoleerd. Ik durfde geen vriendjes uit te nodigen. Uit angst dat ze zouden zien hoe moeilijk wij het hadden. Kwam er toch iemand langs, kreeg ik een sneer genre: "zo'n kleine slaapkamer". Het toppunt was toen onze toilet moest worden doorgespoeld met emmers. Een zoveelste loodgieter kon het probleem niet herstellen en we zaten al in bemiddeling omwille van andere zaken.
Momenteel heb ik rugproblemen omdat mijn bed is doorgezakt en ik niet in staan ben hier iets aan te doen. Het is kiezen tussen de cholera en pest: ofwel betaal je de huur niet en sta je op straat. Ofwel....ik krijg er tranen van in de ogen.
Door o.a. de ziekte van mijn moeder liep het uiteindelijk de spuigaten uit. De ene deurwaarder na de andere kwam over de vloer. Alles werd ons ontnomen. Behalve dat sprankeltje hoop. Geloof dat alles zou keren. Tot op heden is het niet gebeurd.
Het is gewoon niet eerlijk. Ik ken mijn talenten, weet wat ik moet doen om die te benutten, maar het ontbreekt me aan vermogen. Door mijn jeugd aanschouw ik rijkdom nog steeds als iets vies. Welstellende mensen, die moet wel gevoelloos zijn. Een cliché met de nodige kern aan waarheid.
Als niet-vermogend persoon kan je misschien meeleven met die het minder heeft. Toch moet je het hebben meegemaakt om te weten wat het is. Het gekke is: er komt een dag dat ik mee geen zorgen meer zal maken. Dat voel ik.
