De standaard lanceerde destijds een project waarbij bekende personen brieven schreven naar hun zestienjarige zelf. Welke raad zou je jezelf geven mocht je alles mogen herdoen? Wat maakte het leven zo moeilijk destijds? Waar droomde je van? Wat is er van die dromen intussen gerealiseerd? Om eerlijk te zijn, krijg ik tranen in de ogen als ik er nog maar aan denk. Vele herinneringen. Pakken melancholie. So here we go.
Beste Stef,
ik neem je terug naar het jaar 1998. Een tijd waarin de wereld nog zo anders was. Vandaag vieren we je zestiende verjaardag. Je volgt les op een streng college te Brussel en bent die school beu.
Stiekem droom je weg naar het vijfde middelbaar. Het jaar waarin alles zal veranderen. Op die bewuste dag - 1 mei 1998 - stond jouw besluit reeds vast. Ondanks goede schoolresultaten binnen het ASO moest en zou je kunsthumaniora volgen.
In je vrije tijd droom je weg bij de muziekzender MTV. Het is een kwestie van tijd vooraleer jij zou opdraven in je eigen videoclip. Zingen kan je, al komt er van niemand bevestiging. Het internet is nog niet doorgebroken en je moet het doen met jezelf te beluisteren op cassettetape. Na schooltijd ben je omringd door je mama, broer en grootouders die een deel van het huishouden op zich nemen. Misschien voel je niet de warmte van een typisch gezin. Thuis heb je problemen om te praten over pesterijen op school. Nergens wordt er naar je geluisterd of geeft iemand het gevoel dat je wordt aanvaard.
Het is geen leuke tijd en toch zal je er ooit nostalgisch op terugblikken. Omdat alles mogelijk lijkt. Je hebt je jeugd nog voor je liggen en toch vind je zestien reeds oud. Want je hebt nog geen lief en voelt je lelijk en niet aanvaard. Enerzijds ben je zo uniek, creatief, zelfs speciaal en toch doe je alle moeite van de wereld om erbij te horen. Ik vind het jammer dat niemand je een knuffel geeft. Dat niemand durfde zeggen dat hij of zij van je houdt en dat alles goed zal komen.
Ik vind het moeilijk om je de kunsthumaniora al dan niet aan te raden. Enerzijds zal je leren hoe oppervlakkig en vals die wereld wel niet is. Je wordt sneller volwassen omdat je nu eenmaal met de grond wordt gelijk gemaakt. Je bent een zeer artistiek en creatief persoon. Volgens mij bezit je grootse mogelijkheden, maar op die school zal men je leren om kunst te haten, om jezelf niet te zien als een kunstenaar, maar als een verliezer. De school dringt ook zijn mening op en staat niet open voor andere artistieke invalshoeken. Puur omdat je op jouw leeftijd nog niet de maturiteit hebt om hier mee om te gaan, zou ik twijfelen. En waarom?
Weet je waar de oorzaak ligt, Stef? Je familie toonde reeds lange tijd een desinteresse in wie je werkelijk was. Nooit kreeg je ook maar één schouderklopje of werd je gestimuleerd hierin verder te gaan. Het is een proces van jaren, maar heeft nu reeds de nodige impact op hoe je je voelt. Dat heeft zeker bijgedragen tot een gevoel van onzekerheid, machteloosheid zelfs. Wat zouden de mensen niet van je denken mocht je je hart volgen?
Stef, ik vind je zo puur en apart. Vind je het erg als ik even een typische weekdag van de zestienjarige Stef beschrijf.
Je staat 's ochtends vroeg op. Niet uitgerust want je hebt de hele nacht zitten piekeren. Bang over wat er op school zal gebeuren. Zonder ontbijt vertrek je naar bushalte. Op een overvolle bus hou je jezelf vast aan de paal en word je regelmatig plat gedrukt. Na een kwartiertje stap je over op een andere bus. Hierna stap je nog tien minuutjes alvorens je de speelplaats betreed. Op woensdag zie je dat de halve school de joepie heeft gekocht. Er wordt hysterisch gedaan rond een poster van Leonardo Di Caprio of the backstreet boys. Die zijn toch oh zo populair.
Je krijgt godsdienst van een priester waarbij je je koest moet houden. Anders volgt een strafstudie. Gelukkig gedraag je je in de klas voorbeeldig. Nooit zal je worden gestraft.
Daarna volgt de les Frans. Je bent bang van die vrouw. Ze heeft een streng uiterlijk en gedraagt zich als een kolonel. Je was altijd al supergoed in die taal en toch voel je je slecht omdat je weet dat het merendeel van je klasgenootjes franstalig is. Later zal je beseffen dat het je hielp om je talenkennis te perfectioneren, maar nu....Nooit ben je ontspannen tijdens haar lessen. Ze is ook niet tuk op jou. Die vrouw houdt niet van angstige mensen en doet haar best om je onzekerheid te voeden.
Een soortgelijk gevoel ervaar je bij de lessen fysica en chemie. De leerkracht kan zo zijn gestolen uit "the exorcist" en heeft een niet al te beste reputatie. Rebelleren heeft geen zin. Je gedraagt je voorbeeldig waardoor je slaagkansen niet in het gedrang komen.
Tijdens de middagpauze ga je studeren. Of je praat met iemand uit een andere klas die volgend jaar ook kunsthumaniora zal volgen. Spannend toch om samen dat avontuur aan te gaan. De lessen Engels en Nederlands verlopen iets beter. De leerkrachten lijken het "minder" op jou te hebben gemunt. Maar toch kom je nooit volledig tot Jezelf. Je onrustige ziel speelt je parten.
Na schooltijd onderga je hetzelfde traject dat je 's ochtends reeds hebt doorstaan. Dezelfde stress. Je voelt ook weinig ontspanning thuis. Veelal omdat je altijd wel nog iets moet studeren of afwerken. Je verdrinkt wel in een oase van televisie. Waarschijnlijk omdat je voelt dat je ook TV wilt maken. Daar liggen je passies, je grote talent. Zo kijk je naar MTV select waarin kijkers van over heel Europa hun favoriete muziekclip aanvragen. Wanneer je later zo'n clip opnieuw ziet, zal je met heimwee terugblikken op die tijd. Het is de periode van Oasis, All saints, Texas, Anouk, the verve, Robbie Williams, Massive Attack, Smashing pumpkins,.....Later op de avond volgt "thuis" en "Witterkerke".
Alvorens in je in bed duikt, pen je wat neer in een dagboek en droom je weg. De toekomst? Daarin zal het gebeuren.
