Ik herinner me dat dit drie-stemmig lied (1981) een schuchtere poging was, het R.V.-koor in te wijden (?) in een, in die tijds periodiek, vreemd 'engagement' van vocale, wereldse samenhorigheid.
De tessituur (in dit geval; sopranen ((?)) alten én ... van de mannen) werd 'getest' op het 'eigen' kunnen en niet zo zeer op de artistieke, compositorische waarde inhoud.
Polyfonie had dit 'keer' geen homofone bazaltzuilen, (bv.koralen) maar bezat een 'zwijgzame' imitatieve (bescheiden fugatische) proclamatie voor talrijke, overtuigde enthousiastelingen.
Als dirigent (1979) kreeg ik een 'blanco cheque'.
Eerlijkheidshalve was dit gemakkelijk, omdat het toenmalig kerkkoor (1980) op sterven na dood was.
Met alle respect trouwens..., maar er kwamen andere tijden.
Zowel het kerkkoor als het R.V.-koor participeren (cum laude) in een huidige fragiele, katholieke geloofsgemeenschap.
In de loop der jaren (kwaliteitswaarde) heeft zich dat,
tot op heden, gekronkeld met een soms zéér aangenaam-verrassende (koor-)presentatie.
De eerstvolgende blog dagen zullen weinig aantrekkelijk zijn voor niet musicofielen.
Foto:Koorpartituur met piano (orgel-) begeleiding.
Het zijn de voorpagina's van eigen 'composities'.
Bv. het Maria-lied (handschrift) uit 1990 het welke ik van onder het stof gehaald heb.
Maria-'liederen' (Latijn) kregen pas in de 11de eeuw een plaats in de Katholieke en 'aparte' wereld met een erfgoed van eeuwenlange verduistering door 'paarse en andere heren'.
Maria was een Moeder...en dus vrouw.
Het éne werd geprezen, het andere 'ontweken'!
Troubadours, trouvéres, minnestrelen maakten de populariteit van: 'een wonder der schepping' werelds.
Magnificale composities vonden hun inspiratie in gewoon: ....'Mama'!
Een klanknabootsend woord met 'reusachtige' 'vertalingen (kunst) van 'gevoels'-inhoud door monumentale 'Creators' uit de kunstgeschiedenis.
Het allereerste woordje van een kind...'Mama' ....
Enkele weken geleden mocht ik een onverwacht bezoekje ontvangen van een gewezen verdwaalde 'zendeling'. (Missionaris)
Na een gemoedelijk, druk en animatief namiddaggesprekje, verzeilde of verplaatste het 'gesprek' zich naar de 'mannelijke' waardebon (?) in ontwikkelingslanden op de 'evenaar'.
Zijn ouderdomsfactor kreeg geen vat op z'n steeds jonge profilatie.
Noch qua 'cat-walk',
noch wat betreft woordkeuze.
Ik vroeg 'hem', wat in zijn idee, het belangrijkste 'gebod' was.
"De gemeenschap van de heiligen....!"
Nu,... in gans mijn 10-geboden-carriére, komt dit niet voor, ten ware met andere bewoordingen.
Vrouwen ondersteunen hun belangen,
mannen hebben het 'in de handen'!
Beiden 'verzilveren' een gelukkige bezorgde dag voor morgen.
Een 'revolutie' in de katholieke liturgie en meer dan dat.
De 'mensen', 'aanwezigen', een overdosis 'Katholieken' gingen de taal van de priester verstaan.
En niet alleen dat. (Een 'bescheiden' onderdeel van een vier-jaar durend concilie.)
Ook de onschatbare waarde van Gregoriaanse gezangen werden vervangen door de 'volkstaal'.
Het uitnodigend, actief 'beleven' van liturgie.
Als je regelmatig naar de eucharistieviering (zondag) op nederland 2 kijkt, merk je, hoor je, dat amper na 60 'gelovige' jaren, het 'Latijn' reeds in 'renaissance' is.
Erg opvallend.
In de kerkgeschiedenis een 'miskleun'.
Een Nederlands Bisschop laat toe, de eucharistieviering deels in het Latijn, deels in het Nederlands te 'doen'.
Soms ben ik verbaasd dat relatief jonge 'priesters' (voorgangers in een T.V.uitzending)
dermate met de Latijnse taal perfect omspringen en 'aanwezigen' 'zingend' dit beantwoorden...
Nogmaals,.... na 60 jaar 'vernieuwde' liturgie. (?)
Weeral een 'wankele' toestand binnen een reeds verdwaalde kerk.
Op dit eigenste moment (zondag 6 mei 2012) is er een T.V.uitzending vanuit St-Truiden met volkszang....in het Gregoriaans???
Maar laat 'ons' toch voorzichtig zijn met 'actuele' (liturgie) 'curves'.
Een panorama van: geen 'verplichtingen' meer hebben en toch in de hemel te komen.
Misschien is het Katholiek woord, lied, dat we niet verstaan, vreemder, mystieker en daarom acceptabeler dan: hedendaagse (?) 'klare wijn' die ons geserveerd wordt met 'onfatsoenlijke'
"Gij zijt artiest........." was een 'benoeming' die ik in mijn pensioenerings verblijf kon appreciëren, waarderen en moest aanvaarden.
Het heeft natuurlijk een secondaire 'volksbetekenis...' maar daar durfde ik, op dat moment niet aan denken.
'Artiesten' eigenen zichzelf (nar-positie) het voorrecht toe alles te mogen zeggen (schrijven) met weinig oppervlakkige duidelijke, soms kwetsende reflexie want..het komt van 'ne'n artiest'.
Als...als men mij zou vragen: "Wat is uw teleurstelling in het R.V.-koor?" is mijn antwoord; het 'ontwijken' van mijn eigenste 'compositie's, hoe bescheiden (aantal en inhoud) deze ook moge zijn. (M.a.w. het verwijderen hiervan.)
Als..als men mij zou..... vragen:
"Wat is uw stille hoop voor het R.V.-koor, toekomst gericht?"
Op de eerste plaats, de samenhorigheid, het goede te bewaren.
Tijd heb je niet in handen. Het overwint de mens.
Restanten zijn de 'witte en zwarte' bolleke's' of programma's die zich 'vaak', met inkt-verstuiving een weg banen in de gemeentelijk historiek van bezorgde 'huisgenoten'.
Antwoord graag?!!!!
Mijn 'realistische' kijk op het R.V.-koor....,
bv. een opluistering in een kathedraal. (Brugge en/of Gent.)
De twee enige vlaamse kathedralen die nog niet 'bezocht' zijn. door het R.V.-koor.
En daarnaast?
Een opluistering in de Frauenkirche van Dresden. (D) (Zie foto)
"Ja, je hebt het nogal hoog op...?"
Vroeger sprak je zelfs van de Sint-Pieters in Rome...?
"Dat is zo...!
Klik op foto.
Ook op bijlage, maar ik vrees dat er voor dit concert slechts nog enkele toegangskaarten meer beschikbaar zijn.
Best even vooraf contact opnemen. (Zie bijlage onderaan)
Mijne' velo' was mijn 'lief' en of ik nu richting hemel of hel reed...., 'in panne' viel... of wat dan ook...., ik passeerde voorbij 'Zeuntje koopman' (Hellestraat) en die ging er zeker iets op vinden.
Aan de fiets-presentatie zal het zeker niet ontbroken hebben.
Hawaiaanse 'Floskes' aan de stuurstang, een vlagje van eender welke merk, fel gekleurde, 'bizoux' aan de 'freinskoppeling', ..als het even kon..ook een achteruitkijkspiegel om een adolicentie-'presentie' nog meer 'cassette' te geven maar zonder functionaliteit.
Een fietspomp en een drinkbeker die gevuld was met 'kalliesenhout sap'.
Maar er ontbrak nog iets.
Het 'brommer gevoel...! (Geluid)
Rond nieuwjaar kregen mijn ouders, Anna en Oscar uit het Café St-Hubert, van mijnheer Leon, (Thuysbaert, 1895-1974) enkele nieuwe 'batten' speelkaarten.
Nog 'stijf' van de pers en amper gebruikt.
De kaarters, na 't achtsen' (zondagsmis) moeten dit gemerkt hebben want ze telden de kaarten vooraf (32) en gaven de voorkeur aan een eerder goed-gebruikte kaarten bundel, want 'spik-splinter-nieuwe kaarten' waren gevoelig aan ontvreemding, hadden zij gemerkt.
(Wasknijper ((en daar was weeral een verschil in: een natuurlijke houder of met en spanveer)) en een (speel-)kaart, tussen de spaken van mijne 'velo' en dat 'brommerde' dan gelijk een 'solex'-geluid en gaf het gevoel van een slot moment uit een 'escape'-verhaal (film) met Steve Mc Queen in de hoofdrol.
Toen de Hellestraat nog een 'kasseiweg' weg was, moest je al uw (fiets-) stuur virtuositeit pretenderen of pedaleren om in een smal 'spoor' en naast de blauwe natuurlijke bordstenen een weg te vinden naar bv. de hoogmis. (Kerk)
(Alhoewel er maar één mis ((Eucharistieviering)) was)
Na E.H. Rooms kwam Pastoor Geilleit.
Ik hield van hem en hij van mij, maar het bleef altijd bij een onopvallende langdurige handdruk.
Waarom?
Voor de hoogmis kwam Hij naar het oksaal, vragen of ik een koraal van Bach kon spelen en of ik 'geen zin had, na de mis in de pastorie te komen om een 'tasken' koffie te drinken.
Dit gebeurde meerdere malen.
Nadien deed mij dit allemaal denken aan Pastoor Munte en 'de witten'. (Ernest Claes)
Hij bedoelde natuurlijk: 'O hoofd vol bloed en wonden' uit de Matthëuspassie van Bach.
Maar deze grootmeester onder de grootmeesters had het ook 'gestolen' van Lutherse 'theologen'.
De Eigenzinnige E.H. Ignace De Sutter, (Leraar Normaalschool St-Niklaas) wierp al zijn bescheiden gewicht in de schaal, om nog net voor het 2de vaticaan's concilie, een vlaamse liturgische zangbundel, met eigen bescheiden inbreng, te publiceren, in een genootschap van Huybers-Oosterhuis, Willem Barnard en andere Protestantse of Calvenistische model- volgelingen.
De brede gang naar de kamers van verblijvende 'collebaars', deed geen vermoeden rijzen dat er zich een 'slordige' 'studiekamer' van 'professoren' bevond, achter een ongesloten deur.
Het leverde hem (Sutterken) 'Op het matje te moeten komen'! (Bisdom)
Een 'vrijage' met de protestanten....!
Je zou voor minder...tegenwoordig.
Hij (E.H.Gelleit) vroeg dit telkens opnieuw en deed of hij het niet meer wist van vorige keer.
Hij wist dat ik dit kon 'spelen' en misschien vroeg hij het me juist daarom.
(Ik mocht 'Meester' Van der Linden vervangen.)
Met mooi, jong volk, rond en voor het harmonium, (iets anders dan een orgel) waar ik, tussen haakjes de ziel uit mijn lijf 'getrapt' heb, (er zat een gaatje in de blaasbalg) wist ik dat de harmonisatie van dit Protestants(lijdens) koraal toch rakelings perfect klopte met de geschreven partituur.
(En de pastoor was geboren tussen een galerij van protestanten.Terneuzen.((N)))
Meer nog, ik speelde het uit mijn hoofd omdat er mij zeker geen onvergetelijke blik van appreciatie zou ontglippen.
Ik bleef kansloos..., ook na een steile trap naar boven. (Oksaal)
Na de hoogmis kon ik, in de woonkamer', meegenieten van een echt 'geurende' pijp-tabak van 'de pastoor'....., met een meer dan bezorgde huisgenote. (Meid)
De gespreksonderwerpen zullen wel richting klassieke muziek gegaan zijn,
maar daar herinner ik mij niet veel meer van.
Wél bv. dat het torentje met luidsprekers werd gevoedt met het klokkengeluid van een L.P. en in een latere tijd door een bandje.
Het toegangeklijk antwoord stond, bewust, op de keerzijde van mijn schoolbord met Gotische letters geschreven en elke maandagmorgen draaide ik het bord,
met eerder schijnheilige kennis, om.
"Een middel om gedachten en gevoelens uit te drukken."
Studenten hadden daar weinig hinder van, maar voor mezelf gaf het me een 'fictief' gevoel van eigen-overtuiging..en daar deed ik hét dan een vol schooljaar mee.
Dat het R.V.-koor een bescheiden imago heeft, wil ik ergens betwisten.
Dat wil daarom niet zeggen dat vergeelde, verzegelde en verleden partituren geen 'dienstbaarheid' kunnen gebruiken.
'Ronkende' 'titels' verlangen naar expansie, expositie, misschien wél een uitdrukking van en binnen een kader van 'verlegen' uitvoerders.
Behalve...ze (oude koorpartituren) worden niet meer gebruikt...!
In het verleden werden koristen, bijna wekelijks vergast en verrast op nieuwe koorwerkjes
om het vuur 'brandend te houden'.
De afwerking liet soms op zich wachten.
Het stuitte op een 'onmogelijkheid'.
Vreemde 'aandoeningen' (Titels van koorwerkjes in bv. een uitvaartliturgie) verstevigen de aandacht van een gevoelige bijeenkomst naargelang de populariteit van de overledene.
Weinigen 'verstaan' de inhoud, maar met een passionele vertolking, geurt het naar medeleven.
Een overlijdens tekst, (Bieleken) onmiddellijk na de offergang is voldoende om het verdere sacrale gedeelte te verlaten.
Men keert het letterlijk: 'de rug toe'.
Sommige blog-importanten verdelen een gedachte, waarover ik het,
rakelings, niet eens ben.
'Het' kan leiden tot contraversiële meningsverschillen, (Dat zal ook zo)
beleefde woordenwisseling, met een goed glas wijn,
en bovendien een gesprekspartner die overtuigd is van zichzelf.
Als je het gezicht van een koorzanger 'bekijkt', ontdek je amper obesitas,
of ouderdomsrimpels.
Het hoeft geen betoog dat zingen zéér gezond is.
(Universitaire studies zijn het hierover eens.)
Natuurlijk ontgaat het ons niet dat een 'ambetant' dirigent hiervoor 'deeltijds' verantwoordelijk voor is!!!
Een dirigent verafschuwt het woord: 'Divertimento'. (=Amusement)
Hij/zij sereneert, (serenade of gemoedelijke avondmuziek) profileert, filtreert zich liever quasi buigzame armbewegingen, die de taal van kunst zouden 'moeten' uitdrukken.
Iemand die een eerste maal een 'koorherhaling' bijwoont, neemt deel aan een
Bourgondisch 'diner'...
maar....laat het a.u.b. niet wegzinken in een café(-t)aria!
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
'De vreugde van de kleine dingen.'
Herinneringen spijzigen een bejaarde.
Enkele weken geleden mocht ik een onverwacht bezoekje ontvangen van een gewezen verdwaalde 'zendeling'. (Missionaris)
Deze dagen wordt er uitbundig gevierd.
Een 'revolutie' in de katholieke liturgie en meer dan dat.
Tijd.
Toen de Hellestraat nog een 'kasseiweg' weg was, moest je al uw (fiets-) stuur virtuositeit pretenderen of pedaleren om in een smal 'spoor' en naast de blauwe natuurlijke bordstenen een weg te vinden naar bv. de hoogmis. (Kerk)
Wat is dat tegenwoordig allemaal met die seksuele intimidatie?
Wat is beeldhouwkunst.
Dat het R.V.-koor een bescheiden imago heeft, wil ik ergens betwisten.
Als je het gezicht van een koorzanger 'bekijkt', ontdek je amper obesitas,
De 'kerk' beweegt zich tegenwoordig met hoffelijkheid t.o. koorzangers.
