Dat het R.V.-koor een bescheiden imago heeft, wil ik ergens betwisten.
Dat wil daarom niet zeggen dat vergeelde, verzegelde en verleden partituren geen 'dienstbaarheid' kunnen gebruiken.
'Ronkende' 'titels' verlangen naar expansie, expositie, misschien wél een uitdrukking van en binnen een kader van 'verlegen' uitvoerders.
Behalve...ze (oude koorpartituren) worden niet meer gebruikt...!
In het verleden werden koristen, bijna wekelijks vergast en verrast op nieuwe koorwerkjes
om het vuur 'brandend te houden'.
De afwerking liet soms op zich wachten.
Het stuitte op een 'onmogelijkheid'.
Vreemde 'aandoeningen' (Titels van koorwerkjes in bv. een uitvaartliturgie) verstevigen de aandacht van een gevoelige bijeenkomst naargelang de populariteit van de overledene.
Weinigen 'verstaan' de inhoud, maar met een passionele vertolking, geurt het naar medeleven.
Een overlijdens tekst, (Bieleken) onmiddellijk na de offergang is voldoende om het verdere sacrale gedeelte te verlaten.
Men keert het letterlijk: 'de rug toe'.
Sommige blog-importanten verdelen een gedachte, waarover ik het,
rakelings, niet eens ben.
'Het' kan leiden tot contraversiële meningsverschillen, (Dat zal ook zo)
beleefde woordenwisseling, met een goed glas wijn,
en bovendien een gesprekspartner die overtuigd is van zichzelf.
Als je het gezicht van een koorzanger 'bekijkt', ontdek je amper obesitas,
of ouderdomsrimpels.
Het hoeft geen betoog dat zingen zéér gezond is.
(Universitaire studies zijn het hierover eens.)
Natuurlijk ontgaat het ons niet dat een 'ambetant' dirigent hiervoor 'deeltijds' verantwoordelijk voor is!!!
Een dirigent verafschuwt het woord: 'Divertimento'. (=Amusement)
Hij/zij sereneert, (serenade of gemoedelijke avondmuziek) profileert, filtreert zich liever quasi buigzame armbewegingen, die de taal van kunst zouden 'moeten' uitdrukken.
Iemand die een eerste maal een 'koorherhaling' bijwoont, neemt deel aan een
Bourgondisch 'diner'...
maar....laat het a.u.b. niet wegzinken in een café(-t)aria!
Vandaag 'lijkt' een uitdagende confrontatie met: 'ik heb gelijk' én...met goed bedoelde, eigenzinnige overtuiging, dwarrelt hij/zij, met hoge 'frequentie naar een andere planeet waar het succes, een secundante ondersteuning betekent in het familiale gebeuren.
'Er was veel volk'...is de graadmeter van succes, maar daarom niet van kunst.
Een 'organisatie' bezit duidelijke 'steunfondsen', 'particuliere' fans.
Alhoewel het lidmaatschap over een overtuigende meerderheid beschikt, binnen een organisatorische en tevens actieve, wekelijke samenkomst van 'vreemde' polyfonie,
vraagt het bestuur om in de gunst te staan van (concert-)aanwezigen wat één van de doelstellingen 'moet' zijn.
(Toehoorders...zelfs luisteraars, wat niet altijd 'accordeert' ((programma)) met de visie van dirigent.)
Het (koor) mag geen wekelijks 'opvangcentrum' worden van verweesde volwassenen die hun loyale vocalises (in het kader van polyfonie) trachten te accentueren met eigen-overtuigende inbreng.
Klankdiversiteit maakt deel uit van dag-dagelijkse consumptie.
Hoe zo?
Zet uw 'radio' maar aan (keuze-zender) en 'onbewust' ontvang je een 'roulade' van aangename
of vervelende klanken.
'Onbewust' betekent ook:
'Denk jij na, wanneer jij je ontkoppelingspedaal indrukt bij het autorijden?'
Afscheid nemen is té moeilijk om het menselijk te aanvaarden.
Je indroctineert, met onaantastbare (onverstaanbare) gevoeligheid als 'alleenstaande' binnen 'gotische' Gods zuilen, waarvan enkel jijzelf de kwetsbaarheid ...zelfs niet wil..... aanvaarden.
('Afscheid nemen, je leert het nooit' ...)
Men verdwaalt in een tijdelijk (wat dat ook is) imperium (ook tijdelijk) van een actuele 'akte of (passie) de prèscense', maar er is een medeburger....de 'ouders', de 'pedagoog' met vertwijfelde overtuiging wat je begeleidt binnen een straal van een huishoudelijk 'abba' gevoel.
Het maakt deel uit van ....een levensloop en ieder van ons kan een boek schrijven over zijn/haar eigen levensloop.
Je verveelt anderen omdat het te gevoelsmatig, onbegrijpbaar in uw gedachten circuleert.
Als er een begin is, is er ook een einde...maar dat einde heeft geen begin...
Tijd en ruimte bestaat niet.
Wél in het menselijk denken....10.000.000.000.000 cellen.
"Ik ben de Alpha en de Omega..."!
Zonder begin en zonder einde.....
Dit onderdeel brengt mij dagelijks, in een aangename geloof's-depressie midden een collectiviteit (collectie) van fugatische deel klanken, harmonie en andere voorstelbare...
én eerlijkheidshalve verwachtte 'cat-walk'.
Kunst verduidelijkt zich niet. (Met een accent op analyse)
Het is wél een genot's partner en de kunst heeft een mannelijk ...heu..lid..heu..,woord.
Het is een 'menselijk' 'tijdelijk' afscheid wat zich ook met beperkte visuele, gevoelsmatige, (psyche) en andere mens-denkende, vreemde voorstellingen, een 'bevoegdheid' geeft binnen 'ouderlijke' 'antieke' .......soms als alleenstaande!
Stille bezoekers van deze site, zullen reeds gemerkt hebben dat een aantal bloggen vergezeld worden door een power point, met diepzinnige inhoud. (Dewelke, voor allle duidelijkheid, niet van mezelf komt maar...'gebeesd is nie gestooool'n hé').
Iets waarvan ikzelf houd. (Power point)
Het toetst ons 'zijn',... onze labiele, onstandvastige overtuiging, in welk opzicht ook, aan 'fragiele' naastenliefde, een craquelé-glas met uiterlijke barsten maar zalig om de (drank) inhoud te consumeren.
Een mens zou tweemaal 'moeten' leven,.... met een 'stramijn' (stramien of kolenzifter) in de hand met als gevolg dat de Leuvense stoof en tweede maal werd aangestoken met restanten van de eerste 'keer'. (Kolen)
"Dit en dat kon ik anders geformuleerd..., geschreven hebben...met diepere inhoud....",
Het zijn dwaze gedachten 'iets' met ziele-kundigheid te beletteren.
Wanneer het hét 'model', 'muziek' betreft, loopt het helemaaaaaaal 'mank'.
Het treft enkel maar 'ontgoochelde' 'creatievelingen' (ook dirigenten) met een eigenzinnige, ondeelbare waarde van overtuigde personalisering t.o.medebewoners in een 'aangename' leefgemeenschap (gemeente, stad) van minzame 'broeders en zusters'.
En over een rusthuis wordt voorlopig niet gesproken.
Ik kan, voor mezelf, niet nalaten, een secundaire 'invasie' te plegen op 'eigen' werk. (schriftuur) in de wetenschap dat ook dàt een 'boterpapierke'n' (Martha Potters) zal zijn in een (mijn) 'testament'. (Nalatenschap)
Een begeleiding van een auditief én visueel bestand, als ondersteuning bij de blogs, is een uitdaging voor mezelf.
Het sacrament van de biecht behoort tot een 'gisteren-verleden'.
Gezondigd of niet,...
naar de biechtstoel moest je...
En je zocht naar gefantaseerde en toch nog fatsoenlijke gedachten, want dat behoorde (gelukkig) tot zondigheid en je moest dat, bij-god, nog vertellen aan 'iemand' ook.
Hoe groter uw 'penitentie', hoe 'zwaarder' uw zonden....en tijdens de 'zeven weken', voorafgaand aan het vormsel, werd dit, met interne zorgzaamheid verspreid in een 'college' van klas-makkers.
Mijn(sorry voor het woord) bloggenworden steeds enkele dagen vooraf geprogrammeerd, en wanneer ik dan 'de's morgen's' mijn eigen blog las, vond ik het 'over de schreef' en schrapte kwetsbare gedeelten die niet in een patrimonium van 'successierechten' thuis hoorde.
Laat me duidelijk stellen dat deze versie (blog-titel) een algemeen probleem vormt voor vele parochies en profane koorconsumenten, en niet gefocust op het R.V.-koor.
Maar een 'probleem' moet zich stellen, hoe onaangenaam dit ook mag zijn!
Stel je voor dat je 365 gelukkige dagen zou hebben. (Ik wens het U niet toe.)(!)
Dan ga je op zoek naar dat uitdagende 'moment', waarvan je, als mens, geen 'meester' bent en ontgoocheld zou zijn met een ontbrekende 'confrontatie'.
Een zoektocht naar..., steeds opnieuw...., elke morgen met een zeker onopvallende gedachte:'Wat zal deze dag brengen?'....
En 's avonds...'Wat zal de dag van morgen brengen....misschien is er iemand die aan me denkt...een e-mailtje stuurt, ook al heb je dat reeds ontvangen...het deert niet....er is iemand die aan je denkt............ (Een Emmaüsganger...)
Vroeger was een kerkgebouw een wekelijkse (wettelijke((?))) inval basis met eigen- 'overtuigende' ziel genootschap... en nu een uitval... met Oosterse 'invalide' -logementairs.
Het kerstverhaal 'schrijft' ons toch: 'Er is geen plaats in de herberg....'.
Zeg dat maar eens aan een zwangere vrouw die haar weeën heeft.
Ik ga niet vragen om U te transformeren naar een 'Vaderschap', aan de zijde van uw accidenteel 'liefje', want ook U, beste lezer, zou zich kunnen beschamen aan een 'new-born life' wat des-al-niet-te-min recht heeft op LEVEN.
Misschien wil geen enkele man, Moeder worden, want dat is te moeilijk.
Het maakt deel uit van: het was, het is en het zijn...
De w's: waarom, waarvoor, waarvan, waarin, waarmee...schetsen een 'fragile' overtuiging van humane presentatie. (Macht en Sexualiteit of-te-wel, Freud t.o. Adler, of-te-wel, U en ik, of-te-wel het bestaan van een zielig denkpatroon......of misschien wel 'denken' voorbij het heelal, kosmos, universum...kan niet zonder een denkbeeldige voorstelling.
Het houdt ons recht, met een rechtstreekse confrontatie uit het christelijk verleden, maar ook dat confronteert ons met de onaangename 'verstuifde' 'energie' van een sterk verleden.
Wanneer wij het ons kunnen voorstellen, verdwalen wij in nietige tienduizend miljarden (hersen) cellen.
De 'kunst' bestaat hierin dit te comprimeren met een genoot en dit mag geen alledaagse 'opdracht' zijn. (Je wordt er niet 'oud' van!)
Het 'moment' heeft geen deelbaarheid, met een neurologische, unieke aangename, kwetsbaarheid binnen het menselijk lichaam. Of toch...
Jozef (Ook al was Hij niet de Vader) was oud en wijs genoeg om hier geen eeuwenlange Joods-christelijke nostalgie aan toe te voegen.
Al deze 'verhaaltjes' brengen ons één maal per jaar (kaarten) samen, om kerst wensen met elkaar te delen op een bedje van 'Vergeet-me-nietjes'.
Toch gaan we achteloos voorbij aan de christelijke, laat me toe: humane 'essentie'!
Het verveelt nooit, omdat dit een 'aankondiging' is van een nieuwe lente en bovendien een alibi is om 'vrienden' te herinneren aan hun schriftelijke 'contractuele' overeenkomst van waardering.
Koren dragen (droegen) bij tot een, twee duizend jaar geleden, herdenking. (Eucharistie)
Welkome (koor-)gasten was en is een ruggesteun van de voorganger.
Maar... wat nu?
De Kerk loopt leeg en het koor wordt 'ouder'.
Deze 'pancartes' zijn ons voldoende bekent, met weinig opbeurende, christelijke gevoelens.
Elkeen maakt dit (geloofscrisis) voor zich zelf uit..maar een mens kan niet zonder de andere! (Bomans)
Ieder vindt wel een reden om de'n hemel te komen.
Als ik een religieus boek koop omwille van, niet alleen de titel maar er ook de antwoorden in hoop terug te vinden, ontgoocheld het me telkens opnieuw.
Deze zoektocht van een Christen, is misschien de sterkte van het 'geloof' want, een antwoord zou 'desastreus' zijn.
Het 'einde' van alles betekenen.
Geloof, HOOP en Liefde staat er ergens genoteerd.
Wanneer dit 'godshuis' (kerk) zou vervallen in een on-functionele 'toestand' zonder medebewoners als gevolg van bv. 'verwarde' priesters, vervalt ook de occasionele opdracht van een koor.
En dan...?
Het 'religieus' koorrepertorium is nog steeds omvangrijker dan het profane en je kan toch niet elke maand een 'Gildenhuis'-concert geven in vervanging van een Eucharistieviering,
ten ware...!
De opdracht van een koor-bestuur (om nog maar niet over de 'kerk' te spreken) is lang niet eenvoudig en nestelt zich in een cocon van een beschermd verleden.
Met uitsterven bedreigt.....en daarvoor voelen 'wij' ons nog te jong.
Het behoort éénmaal tot een 'roulade' van eeuwenlange stilzwijgendheid.
De 21ste eeuw zal zich performeren in de geschiedenis, en ook de huidige actualiteit (laat ons geen pers mededelingen meer doen...) zoals deze op een ander artistiek vlak werden ingevuld (Concilie van Trento) genieten van historische dwalingen.
'Paarse heren' voerden oppositie t.o. de onverstaanbaarheid van het Latijn. (Polyfonie)
Gelukkig heeft de componist, Giovanni Pierluigi da Palestrina het 'recht gezet' met zijn Missa Papae Marcelli,... (naam van de toenmalige paus) en wilde deze uitzonderlijke componist dat: met polyfonie, ook 'latijn' verstaanbaar moest blijven.
Genietbaar wat het verleden betreft, maar toch met een 'licht' gevoel van hedendaagse 'resistentie' om het pinkster-licht te accepteren.
Maar om te leren lopen moet je 'kunnen' vallen...en daarna weer opstaan....!
Een kind ervaart dat met luidruchtig gevolg.
Een volwassen verdraagt dat met ingehouden tranen.
Jarenlang kampen (kamperen) amateur koren met het wegblijven van 'jonge' gegadigden.
Het kerkgebouw doet flink z' best en toch biedt het geen alternatief.
Dat zou té zondig zijn in een heterogene (?) leefwereld van de 21ste eeuw (maar...eeuwen lang verzwegen) met een uiteindelijke collectie van onaanvaardbare 'gewijde' handen.
Elkeen verteert dat voor zichzelf, en de keuze tussen katholiek, protestant, orthodox, angelicaan of wat dan ook, maakt hij/zij zelf uit.
We mogen ons niet vervelen in een 'testosteron' of 'oestrogeen' -gehalte.
Alhoewel dit heel wat menselijke problematiek oplevert, werpt dit een schaduw op het toekomstig verrijzenis feest. (Levensovergang)
Het bood, voor 'componisten' (Kerstklanken en passiecomposities)) een uitdagende 'vrijage' met open 'symfonische' polyfonie en nog zo meer, terwijl het 'woord' toch een 'primaire', 'gekazuivelde', brocante, expositionele 'hou vast'-nocturne voorstelde.
Het programma is 'van de'n oude'n tijd'... vertoefd reeds meer dan een halve eeuw in een onhoudbaar paternalisme.
Er wordt veel accent gelegd op het religieus koor repertorium...,
(Christelijke dienstbaarheid.)
Er is te weinig 'moderne' (?) muziek.
'En hierin ligt een vorm van waarheid maar, kennen zij 'moderne' koormuziek of is het een alibi om....?'
Wil men een 'renaissance', en een toch niet (verwaarloosd) gewaarborgd 'reveille' uitdagen, zal men een R.V.-koor, 'jongeren' 'moeten' opstarten met meer dan mediatieve verspreiding!
Hoe?
Enkele jongeren (Bv. acht in aantal,.... 'k zeg zo maar iets) een zelfstandige verantwoordelijk geven met, en dit is zéér belangrijk, de financiële steun van het R.V.-koor.
Ik ben overtuigd dat, een selectie uit het vroegere Jeugdkoor van Zuster Lieve, wanneer men deze adressen of gewoon mondeling, zou kunnen terugvinden, er, uit de honderden, toch wel een 'dubbel-kwartet' kan samengebracht worden wanneer dit gebeurt met de nodige 'diplomatie'.
De keuze van een dirigent (-e) is zeer belangrijk, maar op dat moment laat je dit aan henzelf over na mondelinge overeenkomsten.... met financiële steun van.....
met accommodatie....'stand-by' waar nodig is....
Geef hen vertrouwen en zij krijgen 'vleugels'.
Sommige 'Ruysschevelderkes' weten nog goed hoe de 'twaalf', in de loop der jaren gegroeid zijn, maar na verloop der jaren kan er een probleem ontstaan waar je niet onmiddellijk aan denkt maar er vandaag (ongevraagd) mee geconfronteerd wordt.
Bezorgdheid voor 'morgen', wat een koorbestuur zeker siert.
Hoe velen van ons genieten niet (op onze leeftijd) van 'vroegere' opgedane' kind' ervaringen. (Dromen)
Dat geldt ook voor toenmalige kinderen die nu ook (misschien) grootouder zijn.
Muziekgeschiedenis heeft een ander paar 'Winterse' mouwen, maar dan spreken we over de late middeleeuwen, vroeg renaissance waar vlamingen naar zuid-europa trokken om kunstvolle, artistieke erkenning te verkrijgen. (En ook verkregen)
Dit was van noord naar zuid. (16de eeuw)
Nu is het van oost naar west. (21ste eeuw)(???)
In een droge ruimte is elke fractie van een seconde, bij een te vroege inzet van één of andere stem, hoorbaar en storend voor een 'verdwaalde' criticus. (?)
De ruimte is een zeer belangrijke klank beker voor dirigent en uitvoerders.
(En lege ruimte's klinken nu eenmaal voller, aangenamer....) (!)
Maar laat ons dat absoluut terzijde schuiven en geen verdere grijze haren verzamelen.
T.g.v. de jaarlijks uitvoering van de Mattheüspassie (J.S.Bach) in de Basiliek van Hulst (N),
zag ik, in het stevig programmaboekje, (Rotary Project Hulst) terloops de naam:
Ruysscheveldekoor vermeld staan, en dit anno 2012.
Hollanders zullen hier een 'vapeurken' van gekregen hebben.
De Mattheüs-passie (Mendelsshon-idee) werd uitgevoerd zonder patente Nederlanders,
terwijl de traditie: koren, solisten, instrumentisten én dirigent, jarenlang het uithangbord was van Hollandse 'devotie'. (De Gentse oratoriumvereniging niet meegerekend)
In 1986 kreeg het Ruysscheveldekoor, samen met het Gent's Kathedraalkoor
o.l.v. Luc Van Meersche met begeleiding van de Kathedraalorganist uit Mechelen, Peter Pieters en het 'Blauwe Hoeve-koor (Hulst) in deze historische Basiliek, een 'net over de grens' deeltijdse opdracht het concert 'luister' bij te zetten.
Daar geloof ik niet direct in, want...dan is er ook een begin geweest.
Beide 'begrippen' (begin en einde) vormen geen onderdeel (als het dit al is) van niet eens voorbijgaande, en naar mijn gevoel; intellectuele 'levenslust'.
De architectuur van een 'schooltijd' (man-vrouw, man-man, vrouw-vrouw)
geniet van een korte 'levensduur'.
Natuurlijk ontwikkeld zich hier de vraag:
"Wat is...leven....?"
Genot van visuele, auditieve..., onmiddellijk (onvermijdelijk) gevolgd door, én/of sexualiteit én macht.
LIEFDE zou dan als 'beschermheer' moeten 'tussenkomen'.
Zich performeren in een draaglijk, tevens momentopname, gevoel van hét 'zijn'?
Het creeërt in geen geval een toevallige bezoeker.
Integendeel, de deurbel oxydeert zichzelf met afwezigheid van buitenhuiselijk gebruik.
Een 'galadiner' van voortreffelijke dis-genoten met 'krokante' bevoegdheid,
geven soms een illusie van 'waardige' aanwezigheid.
Het waar dat het Ruysscheveldekoor mijn dagboek is geworden van glorieficante 'eenzaamheid'.
(Retorische analyses van ((ver-))draagzame mensen.)
Humane, kunstzinnige geestdrift met een 'contractuele' overeenkomst die zich niet liet scheiden door 'bekwame' muziek redacteurs', maar wél door interniteit.
Het is waar dat het R.V.-koor zich laat 'drijven' op een neo-populariteit.
(Gevraagde opluisteringen van uitvaarten...
aanwezigheid van zéér talrijke 'claqués' tijdens bv. een 'koffieconcert', e.d.)
Het is waar: ik geniet van eigen 'geschilferde' schriftuur.
Het biedt 'adem' voor 'morgen', in de nabijheid van enkele 'passanten'.
Ik heb lang getwijfeld volgende tekst kenbaar te maken,
misschien omdat ik ... Stekenaar ben en inwijkelingen (couriers) geen popularisme verdragen.
Het 'ontwijken' van tafelgenoten kan toch geen basis vormen van Christelijk 'gedrag'?
In 1999 was er het laatste Wienerconcert (Sporthal) met verblauwde inhoud.
Dirigent (Sebastiaan Van Steenberge) kon zich (stilzwijgend) niet verzoenen met een jarenlange 'traditie' qua populaire, zij het veel minder contrapuntische inhoud.
Jonge opgeleide dirigenten houden van ingewikkelde koor-polyfonie.
Een uitdaging voor henzelf en ontwijken de belangstelling van het aanbod.
In het programmaboekje werd uiteraard geschreven over Sebastiaan en z'n docenten (namen) aan het Lemmens instituut.
Hierover werd geen woord gerept (tdr) als één van de véle begeleiders (docenten) van deze 'begenadigde' kapelmeester. (Kathedraal van Antwerpen)
Het geeft me nog steeds een wrang gevoel afwezig te blijven van 'vergulde' historiek.
In m'n 20 jarige 'carrière' (zitbank) aan het Lemmens instituut, stak Sebastiaan, samen met Patrick S. met 'kop en schouders' uit t.o. z'n medestudenten. (Individueel onderricht.)
Foto: Orkest van het Lemmensinstituut o.l.v. Edmond Saveniers.
Met eigenzinnige, verwarde overtuiging, ondergaan wij deze 'stille zaterdag'.
Literatuur uit een 'stil' verleden met (nogmaals) actuele opstandigheid.
In de 'Goede week' wordt elkeen (of ieder-één) uitgenodigdtot het biechten van 'zonden' t.o. een priester.
(Of, zoals men dat 'proper' schrijft: openbare biecht.)
Sinds een paar decennia jaar geleden is de 'biechtstoel' een premature geworden, binnen een historisch gebouw (Laat ons hopen.)
Het gordijntje, (geheim) het schuifdeurtje, (onherkenbaar) één of twee trapjes op (calvarieberg) ingecalculeerd met een bijzonder, opvallend houtsnijwerk (totaliteit)
geniet mede van het 'interieur'.
Eigen woorden kregen een 'absolutie' met zegening van de 'overbuur'.
Het sacrament van de biecht (er zijn er nog andere) maakt een 'menopauze' door.
Koptelefoon op, ogen sluiten en luisteren naar het Ruysscheveldekoor. (Bijlage)
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Dat het R.V.-koor een bescheiden imago heeft, wil ik ergens betwisten.
Als je het gezicht van een koorzanger 'bekijkt', ontdek je amper obesitas,
De 'kerk' beweegt zich tegenwoordig met hoffelijkheid t.o. koorzangers.
Musiceren (instrumentaal-vocaal) met een strakke metronomische 'getijde' (tik..tik..tik..) beleefd geen enkele gevoelswaarde.
Stille bezoekers van deze site, zullen reeds gemerkt hebben dat een aantal bloggen vergezeld worden door een power point, met diepzinnige inhoud. (Dewelke, voor allle duidelijkheid, niet van mezelf komt maar...'gebeesd is nie gestooool'n hé').
In het zwijgen luister je naar iemand anders woorden.
Laat me duidelijk stellen dat deze versie (blog-titel) een algemeen probleem vormt voor vele parochies en profane koorconsumenten, en niet gefocust op het R.V.-koor.
Jarenlang kampen (kamperen) amateur koren met het wegblijven van 'jonge' gegadigden.
T.g.v. de jaarlijks uitvoering van de Mattheüspassie (J.S.Bach) in de Basiliek van Hulst (N),
"Aan alles komt een einde,
Het is vandaag vrijdag.
Vervolg:
De Gouden jaren (50 jaar jong...jubileum of wat dan ook) verzwoegen, verzinnen of doorwezen soms een 'rantsoen' van minnelijke schikking.
Het waar dat het Ruysscheveldekoor mijn dagboek is geworden van glorieficante 'eenzaamheid'.
Als iemand tegen je zegt:
Met eigenzinnige, verwarde overtuiging, ondergaan wij deze 'stille zaterdag'.
