STEKENE EN ZIJN......

Op de valreep nog een Marialied voor vierstemmig koor en pianobegeleiding. (1990)

Deze titel is geschilderd op een muur in een nabijgelegen Nederlandse Kerk.

Hic est panis de coelo,

descendens ut si quis ex ipso.

Manducatverit non moriatur!

'Dit is het brood dat uit de hemel neerdaalt.

Eet men daarvan,

dan sterft men niet.

In mijn voorgaande leven fluisterde de priester:

"Hic est panis corpus meam...."

Het laat uiteraard vermoeden dat deze tekstinhoud gericht is naar de gelovige 'vergangkelijkheid' van een menselijk, levend 'wezen' en naar mijn gevoel geschikt is als tussenzang (Epistel en Evangelie) tijdens een katholieke uitvaartliturgie.

Eveneens (dienstig) als acclamatie nà het Evangelie. (Eerste deel van het lied)

Wat de muzikale analyse betreft, bespaar ik U verdere 'saaie momenten'.

De melodische aanvang is ongetwijfeld gespijzigd door een 'introïtus' (Gregoriaans) uit een vèr verleden.

Tussen de 4de en 9de eeuw? (M.a.w. tijdens een euforium van een ziele-heil,... zelfs meer dan een millennium jaar later tracht hét zich te 'performeren' binnen een 'ontwakende' geloofsgemeen-schap.)

Het maakt er 'ons' niet 'beter' van, op basis van antieke en 'modernistisch' intellectualisme.

Helaas kent ook dit werkje geen 'soulaas'.

Gustav Klimt behoort tot de vijf duurste 'schilders', in aankoop, ter wereld.

Toch gebruikte hij maar een penseel, wat verf en in het gunstige geval, een 'doek'.

'Kunstgeschiedenis' is een vreemd boek dat ik nooit uitgelezen mag krijgen!

Het bestaat uit twee woorden: kunst en geschiedenis.

Kunst???

Geschiedenis!

Geschiedenis bestaat uit: laat me toe te zeggen, een concreet verleden.

Kunst?

Indien wij dat zouden kunnen ontleden....zelfs... en ook met ontwikkeling van de meest moderne technologie, komt uit de 'psyche', onver(-be)taalbaar.

Pas wanneer de ziel ontleed zou worden, (waarmee een mens dagelijks 'bezig' is) betekent dit het 'einde' van een naar menselijke normen 'tijdperk' voor onze nakomelingen.

Het onderbewustzijn is steeds 'present', maar verdraagt, 'misschien' geen bewuste woordelijke letters-lettergrepen-woord-half-en volzinnen, in een 'ritueel' van soms kwetsende zelf-overtuiging t.o. uw 'gesprekspartner'.

In sommige gevallen leidt dit tot 'scherpe' reacties, omwille van eigen (en toch wel -zinnige) overtuiging.

Elk mens (vrouw-man) wordt hiertoe 'uitgenodigd' in een labyrint van voortplanting.

Dit laatste houdt hen soms samen, met een installatie van bezorgd 'oudersschap'.

Het luisteren heeft altijd een voorrecht op het spreken.

(Een mens heeft dikwijls spijt, gesproken te hebben.

maar veel minder...geluisterd te hebben.)

De 'kunst' bestaat o.a. hierin om te 'luisteren',

en dat is een hèle opdracht.

De virtuositeit van eigen woordgebruik (overtuiging) propageert een 'back-ground' van stillisme, maar zelfs het focus-gedeelte blijft een wazig voorbeeld van tastbare, onaantastbare communiecatie, (gelukkig) en...morgen?

Morgen wordt het anders!

En wie schreef ooit:

"Als er een hemel bestaat, wil ik U daar niet tegenkomen....!"

Alleen nog dit; het lied ( polyfonie) dateert van 23 mei 1993. (tdr)

Zie bijlagen.

Zaterdag 25 Mei 2013

'Gisteren', een mand vol gedachten.

'Vandaag' is m'n mand leeg..

en 'morgen' heb ik misschien geen mand meer.

Ik vrees dat 'Tante Alice', want zo werd zij, in de kindermond genoemd,

zich toch enigzins vergist heeft in de plaats- en de 'geboorte' naam van 'ons' koor niet tegen staande haar goede bedoelingen en alhoewel Haasdonk toch niet zo bijster ver verwijderd 'ligt' van Stekene.

Tevens had zij een tekst geschreven voor het toenmalig Jeugdkoor van Stekene, wat helaas in de vergeethoek is verzeild. (Huidig Toermalijn-koor)

Toch nog er even aan toevoegen dat...één van de allereerste polyfone liederen, wat het 'Ruysscheveldekoor' gezongen heeft van haar hand was:

'De vreugde van de kleine dingen...!'

Wanneer je er even, textueel (humanistisch) bij stil staat, ontdek je de waarde van de inhoud, de talenten van deze dichteres.

De bijlage bedoelt een tekst én muziek over 'Het Soete Waesland'!

PROFICIAT AAN HET RUYSSCHEVELDEKOOR EN

LEERLINGEN VAN DE ACADEMIE.

In de kunstgeschiedenis of gewoon geschiedenis, werden heel wat schilders, beeldhouwers, architecten, musici, literaturisten, krankzinnig wanneer deze hun eigen 'cretatie' in de breedste vorm van het woord, zelf aanschouwden, analyseerden en in hun desolate eenzaamheid achtergelaten omdat zij zich niet 'begrepen' voelden.

Dit creeërt ongevraagde frustraties, ongesteldheid, maar...

de kunstgeschiedenis vermeld (bijna) niets anders.

Een kunstenaar, wat dit ook moge inhouden,

bezit een tijdelijk certificaat van 'wereldverbeteraar'.

(Toch wel iets anders dan een graduaat of aggregaat.)

Waarom?

Omdat zij/hij de 'psyche' wel konden benaderen, maar niet 'ontleden'.

O.a. dit is een 'brave' simplistische, tevens in 2013, actuele 'ontkleding'.

Maar waarom kunnen wij 'kunst' niet analyseren?

De samenstelling van het 'universum' niet 'doorgronden'?

Het blijft een visueel-auditieve vreemde presentatie t.o. 'de mens'.

Laat het zo blijven en laat de:

'medebewoners', uitvoerders, concertanten, verantwoordelijken', genieten van een kort 'verblijf' in een wereld van de 'Ideé fixe' zoals Hector Berlioz het in zijn symfonie heeft verklankt.

Het vormde een uitnodiging (invitatie) met een ongevraagde suïcidale zoektocht naar dat éne véél omvattende maar tevens onvatbare ceremonie van eeuwenlange prospectie.

Wanneer het antwoord, reprensatief op tafel lag, zou ik het U niet durven zeggen.

Bijna elke dag luister ik naar de (orgel) Toccata uit de 5de symfonie van Ch.M.Widor.

"Het zegt U oogst waarschijnlijk niets..." zong Wim Sonneveld... (Het dorp)

maar in ieder van ons 'schuilt' een 'reservoir' van bereikbaarheid.

Foto: Hector Berlioz. (1803-1869)