Hoe ouder men wordt, hoe meer het verleden, een aangenaam beslag op U legt.
En toch is er steeds die vraag: 'Mocht ik mijn leven herdoen...!'
Dat komt nog... maar met een niemaals...!
(Nihil... maar dàt is ook al 'iets' omdat het reeds: 'niemaals' betreft, dus ...het bestaat... of toch niet.....maar reeds omdat men deze vraag stelt, is er een reële kans dàt het bestaat.
En toch...en toch bestaat het niet...)
Waarom?
Omdat men zich deze vraag stelt....!!!!!
Daarom bestaat het niet!
En onmiddellijk hierna kan men zich de vraag stellen:
"U stelt zich een vraag???"
En daar sta je dan...
(Een titel van een reeks pocketvehalen door de schrijver Bos)
Over dit laatste ben ik 'overtuigd' al hoewel ik mij laat 'verleiden' door twee millennium jaren geleden 'genoteerde' schriftuur.
(Bijbel..of hoe je het ook noemen wilt én... ik lees het ook Bijbels..!
M.a.w. een vrijheid van meningsinterpretatie, en zeker uiting.)
Daarvoor leven wij toch in de 21ste eeuw.
Moet men daar 'fier' over zijn?
En zeg me:"Wie was er het gelukkigst?"
Aan een sterfbed zijn vaak de stiltste, verdoken woorden, het luid klinkenste voor de stervende.
(Misschien wel het hardst klinkende)
Wij, met onze gecultiveerde, analytische en rebellerende uitdaging of zij (grootouders) die met een Pater Noster tussen hun vingers, afscheid namen van dit aards leven.
(Al hoewel een volgend 'leven' niet bestaat maar wél 'iets'...Dus niet in de betekenis van 'leven' want dàt zou te menselijk zijn.
Maar hierover, beste lezer, zult ook U een persoonlijke gefundeerde 'uitleg' hebben dat aanstuurt tot een boeiend, maar 'onvruchtbare' confrontatie met ondergetekende.
Symptomen van tienduizend miljarden hersencellen die, ongevraagd, beslag op U leggen.
Het lichaam én geest vertonen uitwendige, wellicht weinig aanvaardbare symptomen van jarenlange optimalisatie. (Niet roken of alchohol....)
Een geparfumeerd bezit van verstuifde uitwendige en manuele verdraagzaamheid, geeft steeds een illusie van tijdelijke, humane actualitiet of aantrekkelijkheid.
("Ik mag nog gezien worden.....")
Een totaal ander, onaanvaardbare eigenschap is:
pijn.
Ik stel mij vragen over euthanasie: maar het zal wel weer veel ingewikkelder zijn dan dat ik mij dat kan voorstellen.
Dat 'belet' niet dat ik hierover ook mijn gedacht mag schrijven en als het aan mij lag...!
Je hebt niet gevraagd om dit 'leven' dus...terwijl je anderzijds geëcht bent aan dit leven.
Misschien niet voor uzelf, maar om uw omgeving, in eerste instantie: de kinderen, kleinkinderen...familie enz.
Dat is het 'ouderlijk' gevoel wat in ieder van ons aanwezig is.
Het lijkt wel op een erfzonde...en dan is God er in geslaagd ons dat onbeschrijfbaar gevoel van 'verlies' door te geven.
Bijlagen:
Foto.gif (452.3 KB)
Rozenzijnrood.pps (2.6 MB)
16-09-2013 om 00:00
geschreven door Tony De Ruysscher 
Categorie:Senioren.
|
Foto's van 'ons' eerste jubileumjaar...een verhaal appart...
