Ik kan er niet genoeg van krijgen, ik bedoel de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano.
(En moet ik daar dan 62 jaar voor geworden zijn...?)
Ik kan het uitleggen.. maar vertik het om U daarmee te confronteren en U bovendien onaangenaam leesgenot voor te schotelen.
Als ik niet meer weet wat te vertellen, start ik wel met een blog (-gen) waarom (waarop) ik gestrand ben, op mijn 23 jaar, met de muziekstudie.
Een uitslagprognose geven van een Koningin Elisabethwedstrijd, gelijk welke discipline, is een loterij Wie er echt mee begaan is heeft het gevoel van in een (vergeef me) assisen zaak, als jurylid, te fungeren.
Verantwoordelijkheid op te nemen.
Je beslist mee over de toekomst van een méér dan getalenteerde 'jongeling' (-gen).
Enkele korte, in morse-stijl, persoonlijke bedenkingen.
De bescheiden, grote winnaar (Denis Kozhukhin) vertolkte een 'kleine' sonate van Jozef Haydn.
Persoonlijk droeg het niet mijn voorkeur wat de interpretatie en 'lichte toets aanslag' betreft.
De moeilijkheidsgraad van deze sonate lag te laag voor zo'n gerenommeerde wedstrijd als deze. Ook andere kandidaten kozen voor het zekere voor het onzekere, maar als het treffelijk vertolkt wordt (bv. totaal in zijn licht-roccoco tijdskader wordt geprojecteerd enz.) kan ik er best mee leven. De vertolking van een sonate gespeeld door Kim Tae-Hyung zal ik me blijvend herinneren. Hij kreeg maar een vijfde plaats.
Maar hoe komt dat toch dat er een verschil is in beoordeling...ze spelen toch allemaal dezelfde noten, dezelfde ritmiek die genoteerd staat....dezelfde harmonie.
Dat is juist 'kunst', het onverklaarbare, het verder, dieper uitstralen van datgene wat er reeds geschreven staat. Het is enkel maar te benaderen, niet te vatten. Dat mag ook niet, het zou een menselijke desastreuze ontgoocheling betekenen. Het fantoom van kunst is dat het de ziel befoeterd, uitdaagt en datzelfde fantoom weet dat het de overwinnaar is en blijft. En de mens...hij ontgint, elk jaar opnieuw, met persoonlijke overtuiging.
Maar met dat wazig beeld van eerlijke onkunde.
Laureaten van de Koningin Elisabeth wedstrijd 2010. Het ga jullie goed
En morgen.. komt 'Ward'sen champetter', (Edward DeRoos)op bezoek.
Nee, hij was geen pianovirtuoos maar had wel een heel persoonlijke band met O.L.Heer.
''t Is weer voorbij....." zou de Nederlandse cabaretièr Gerard Cox gezongen hebben.
Hier is wel een verschil tussen theater- en -podium.
Laat het ons daar niet over hebben.
Ik heb genoten van deze Koningin Elisabeth-wedstrijd voor piano...misschien nog het allermeest om de tegenstrijdigheden van prominente muziek- of andere pianovirtuozen, vooral, wanneer zij voor de camera verschenen. Zij zijn nu eenmaal 'kunstenaar' en zijn (gelukkig) niet te vatten (gevoelsverstaanbaarheid).
Kunstenaars denken over een aureool van onaantastbaarheid te beschikken, althans zo stralen zij dat ook uit.
Dat moet zo omdat zij over KUNST spreken en hun medemens in eenzame gedachten achter laten zonder zelf te beseffen waar dé waarheid, het ultieme moment, de ziel's analyse en vele, vele andere betrachtingen aanwezig of gezocht kunnen worden.
Dit laatste is al een eerste stap waarvan ik hoop dat hij/zij dit nooit of nooit ontdekt.
Er waren, in deze finale tien mannen en twee vrouwen, gelukkig gedirigeerd door een (Amerikaanse) dirigente Marin Alsop die 'cum laude' verdient...
Maar... men vraagt om het kuchen en hoesten, tijdens het concert, te vermijden (?)...
Haar 'hielgeschuifel' terwijl zij dirigeert, is dan toch ook te vermijden wanneer er een klankopname is. Een dirigent moet binnen de perken (verhoog) blijven, eventueel gedrappeerd met tapis-plein. Gelukkig wordt er in de professionele muziekwereld geen onderscheid gemaakt tussen prioretaire, allesoverheersende masculaire 'geslachten'.
Maar dat komt nog wel... bij het ontwakend bewustzijn van 'eeuwenlange onderdanig vrouw zijn'. De eerste vonk is gegeven door dirigente Aslop. Zij is de eerste vrouwelijk dirigente van zo'n muziekwedstrijd en de instrumentisten... zij zagen dat het goed was!
En...wanneer gaan die muziek-intellectuelen eens leren, om te spreken over:
Van Beethoven en niet Beethoven...!!!! Jij zegt toch ook niet Beckevoort maar toch Vanbeckevoort..., (om zo maar een 'lucratief' voorbeeld te nemen).
Ofwel schiet mijn Germaanse leerstof te kort ofwel die van die heren en dame's...maar ik heb niemand, in deze zes dagen, horen spreken over een sonate van Van Beethoven.
Als slotakkoord nog even dit: alle 24 laureaten waren en zijn virtuozen, 's wereld's beste onder de besten.
Ieder van hen verdient applaus!
Moge hun carrièrre bezaaid worden met korrels waarvan niemand weet welke vruchten het zal voort brengen.
Dàt, is het mystieke, tevens ondraaglijke van kunstbeoefening.
Ik zeg altijd:"Als mijn kiekens maar eieren leggen..."!
Uitslag Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano 2010.
1° Denis Kozhukhin.
2° Evgeni Bozhanov.
3° Hannes Minnaar.
4° Yuri Favorin.
5° Kim Tae-hyung.
6° Kim Da Sol.
P.s. uitnodiging tot het lezen van mijn blog: Koningin Elisabeth wedstrijd 2010 van 28 mei ll. en ook blog Koningin Elisabeth wedstrijd 2010 van 29 mei ll.
Tot op vandaag heb ik, met steeds groeiende belangstelling, gekeken en voornamelijk geluisterd naar deze uitputtende piano wedstrijd van wereldformaat en daar mogen wij, als Belgen, terecht fier over zijn. Als je merkt welk grote namen er in internationale dertien koppige koppige jury zetelen, wordt je al 'onpasselijk'... als luisteraar alleen al.
Een negatief punt in deze wedstrijd is, het ontbreken van onze Belgische pianisten!
Toen ik gisterenavond mevr.Kim Kyu Yeon, ( verdient 12 de plaats) de keuze-sonate hoorde vertolken, dacht ik bij mezelf dat toch één van de drie Belgische kandidaten toch wel in staat zou moeten zijn deze Koreaans op zijn minst te evenaren...! (In deze finale van twaalf kandidaten.)
Over het opgelegd werk van de Koreaan Jeon Minje is reeds vijf dagen lang een negatief beeld (compositorisch) geschetst en naar mijn gevoel ook terecht.
Wat mij sterk verwonderde was de contraversiële versie's tussen de panelleden uit de loge, de twee zaal luisteraars anderzijds (Erkens en Ritzen) en een toevallige gevestigde waarde uit de pianistieke wereld.
Om een voorbeeld te geven: wanneer het over de Bulgaar Evgeni Bozhanov ging met de vertolken van een Van Beethoven sonate (écht subliem, uniek gebracht) en Daniël Blumenthal sprak, dat zo'n 'pianist' nooit in zijn klas nog maar zou mogen beginnen studeren....(omdat hij onvoldoende pianist was) rezen mijn haren ten berge (En naar ik vermoed, ook van anderen.)
Ieder zijn mening.
Nu nog uitkijken wat de laatste kandidaten, deze avond, er terecht van gaan brengen.
Je moet stalen zenuwen hebben om je door dit alles heen te loodsen.
Omstreeks 23u zal de laatste noot gespeeld zijn en geef ik (onmiddellijk op deze blog) mijn prognose-uitslag op gevaar af van een persoonlijk debacle.
Vanaf 00u30 kan het jury verdict verwacht worden.
Nog dit meegeven: had de Bulgaar Bozhanov zijn attitude wat bijgeschaafd, op het einde van zijn optreden, had hij heel waarschijnlijk de eerste laureaat van deze wedstrijd geworden. Toch vermeld ik hem nu reeds samen de Koreaan Kim Tae Hyung.
Een mooie afsluiter zou zijn: eerste en laatste plaats voor de Koreanen.(?)
Nog even wachten naar Claire Huangci en Denis Kozhukhin,..... je weet maar nooit...
Gisterenavond heb ik gekeken én geluisterd naar de Koningin Elisabethwedstrijd wat ik, in geen jààààààren gedaan heb. Ja, het wordt soms ook een 'kijkspel', alhoewel dit niets maar dan ook niets voor de luisteraar iets te betekenen zou mogen hebben.
Dergelijke hoogst kunstvolle klanken (compositorische 'vaardigheid') projecteert men naar het hart... én de ziel. Het ontwijkt visuele inmenging want dat is schadelijk voor dat éne...het gevoel... en kan aanleiding geven tot een humane, desastreuze, verdere levenswandel.
Voor de eerste maal waren, zowel de panelleden alsook de professionele 'zaaltoehoorders' (Marc Erkens en Peter Ritzen, van wie we nu wel genoeg weten dat hij vaak in China en omstreken vertoeft) het sprakeloos eens.
Wij hoorden een kandidaat-winnaar m.n.Kim Tae-Hyung. (Leerling van de in München docerende pianovirtuoze Elisso Virdaladze en zetelt bovendien in de jury wat een niet onaardig voordeel oplevert alhoewel we dat niet mogen scanderen, noch fluisteren.)
Toch blijft het uitkijken naar bv. de Bulgaar Eugeni Bozhanov, van wie ikzelf, tot in de halve finale, hoge verwachtingen koester. (Niet alleen omdat hij Glen Gould allures uitstraald maar overheerlijke Bach vertolkingen presenteert. En mocht hij als zevende eindigen krijgt hij nog altijd een, naar Bulgaarse normen, fiks bedrag (4000 euro) van de ...nationale loterij.(?)
Màààààààààààr, in de loge en als ik het goed gehoord heb, sprak mevr. Boon tegenover de heer Vanbeckenvoort over een Let (Andrejs Osokins) die "zijn smoel" (bek) mee had....???? Dit gaat er over.
Ik heb een stil vermoeden dat Katelijne zich niet al te zeer op haar 'gemak' voelt te midden van Belgische eminente piano virtuozen en als ik eerlijk moet zijn ...waar is Fred Brouwers gebleven?
Gelieve niet te 'niezen', kuchen of nog minder te hoesten, tijdens deze wedstrijd, het kan de kandidaten uit hun concentratie brengen...
Gelieve dus ook niet luidop te lachen met wat hierna volgt....!
De wedstrijd van gisteravond....
Als ik de commentaren van de panelleden vanuit de loge hoo,r met mevr. Katelijne Boon als intervieuwer, overweeg ik sterk om mijn 'commentaar' te toetsen aan deze en (toevallige) gasten uit het 'publiek'. (Of eerder, en dat zou het eigenlijk moeten zijn..luisteraars, maar zij zijn het wèl.)
Het valt mij telkens op hoe verschillend de indrukken zijn van gevestigde Belgische top pianisten,.... de ene spreekt van 'sublieme vertolking' de andere... met ''gematigd' enthousiasme.
Ikzelf ben zeker geen wedstrijd-freak, verre van.
Waarom?
"Degustibus non est disputandum" was, is, en blijft een onverzettelijk gedachte, waarmee je alle kanten uit kunt. (Ook bij internationale 'concours'.)
Wat ontegensprekelijk 'floreert' en wij als luisteraars ervaren is, .. naarmate het optreden van de kandidaat vordert, er een rijpere, overtuigendere prestatie van het desbetreffende pianowerk volgt, en dat is zeer opvallend en bovendien erg menselijk...het vertrouwen groeit...
Maar,... de jury is niet van gisteren...
Eerst een eigen keuze pianosonate die kans maakt om te verwateren omdat er in het achterhoofd, onmiddellijk hierna, een opgelegd werk moet vertolkt worden.
Bij mijn allereerste analyse (=beluistering) vond ik dit zeker geen gelukkig uitgekozen werk uit de 147 inzendingen voor het 'concours' (Compositie) wat nadien bevestiging kreeg van de pannelleden.
Het zal zeker de concert programmatie niet sieren in één of ander wereld's continent.
(Maar daar spreken we zelfs niet meer over.) Laat componisten maar ideologeren over hun eigen creatie, ik heb nog altijd het gevoel dat zij wel ooit eens 'groot' zullen worden maar dat zal wel na hun bewust 'zijn' gebeuren!
De Minnaar van deze wedstrijd zal de duimen moeten leggen tegen over Koreanen en andere. Deze Cassanova is misschien wel de publiekslieveling, maar kunst laat zich niet inpalmen door claque's en bovendien was hij té 'aandachtig' voor het opgelegd werk.
Wie kan (zal) de eerste zijn om dit verplicht werk uit het hoofd te spelen...
Een immense uitdaging...Enkel de groten kunnen en durven dit aan.
Ik kijk er naar uit. Maar tot op heden is er, voor mij, nog geen uitgesproken 'primus inter pares'.
Toen Marlène de Wouters, gisteravond (Dinsdag 25 mei 2010) in vlekloze meertaligheid aankondigde: " Gelieve niet te hoesten tijdens het concert..." kon ik mijn lach niet inhouden.
Tijdens mijn 'misdienaars-carrière' werd er wèl gehoest onmiddellijk na de consecratie, het was een vorm van erkenning, geloof's participatie voor dat mystieke gebeuren dat de 'priester' voor het altaar uitvoerde, ook al was het in onverstaanbaar latijn, maar misschien of juist dàt vormde de vreemde 'introïtus' van persoonlijke zielezaligheid.
Marc Erkens (Departementshoofd van het Lemmens instituut) vergeleek het, in zijn geëigende virtuoze, aangename sprekerstijl, dat je een belangrijke voetbalwedstrijd ook 'live' moet meemaken wil je het volledig meebeleven.
Juist..., maar daar mag je roepen, tieren, hoesten, kabaal maken zoveel je maar wil... als het je favoriete ploeg maar een hart onder de riem kan steken en dit als twaalfde man...
En het weze gezegd...een twaalfde man is nu niet direct een ideale 'plaats' om een finale-wedstrijd als Koningin Elisabeth af te sluiten...!
Zaterdag a.s. is er het Eurovisie-Songfestival finale en zonder een Nostradamus-gevoel te scanderen weet ik nu reeds welk programma op de buis komt; dit laatste of de Koningin Elisabeth wedstrijd finale en belangrijk natuurlijk, de uitslag.
Het zal in uitgesteld 'relais' zijn.
Vandaag start in Eeklo de ronde van België voor wielrenners.
't Zal toch ook geen Koreaan worden zeker...?
Tussen haakjes, ik moet mijn menig herzien wat betreft de drie (primus) laureaat finalisten na het horen van de Koreaan Park die, na de halve finale tot mijn persoonlijk top behoorde. Nee dus....!
In deze, voor België althans, hoogdagen van de professionele klassieke muziek met de Koningin Elisabeth wedstrijd oftewel concours Reine Elisabeth,
voor piano, beleven wij hoogdagen in ons toch al on-harmonieus klein landje.
Maar op het vlak van muziek-wedstrijden organiseren, zijn wij toch echt toonaangevend.
Ikzelf volg het niet op de voet maar dit jaar wilde ik echt weten waarom er geen Belgen in de halve finale hun 'kunnen' mochten laten horen.
83 kandidaten waarvan 21 uit Zuid-Korea, 16 uit Rusland en drie Belgen.
(1 Nederlander die de finale haalt.)
Waar staan wij met onze Belgische piano-virtuozen?
Je zou gaan twijfelen wanneer een Belgisch pianist aan het woord is!
Het viel mij trouwens sterk op dat er, tijdens een intervieuw met gerenomeerde Belgische pianisten een hemelsbreed verschil in 'uitleg' te horen was i.v.m.de interpretatie van een Mozart concerto gespeeld door één van de kandidaat finalisten.
De ene zei: " Deze kandidaat is meer dan een finaleplaats waardig...'de andere sprak ...een robot-uitvoering....(?)
Om den duur ga ik mijn eigen visie nog waarderen ook?
Dit bewijst hoe vreemd 'muzische kunst' en hoe relatief een beoordeling wel is.
Ieder in eigen overtuiging, maar men zou zich het recht toe eigenen om te twijfelen aan de muzische onderlegdheid van sommige, en zeker niet van de minste, grote piano virtuozen.
Als professionelen het onderling niet eens zijn...dan pas spreken we over KUNST, welke vreemde magie dit ook moge inhouden.
Misschien juist daarom!
Wie een graantje wil meepikken: vanaf vandaag 24 mei 2010 begint de finalewedstrijd.
(Zonder Belgen)
Dit is een concours van wereldniveau.
De top van internationale pianisten, vaak gewezen finalisten van deze prestigieuze wedstrijd, zetelen in de jury en vonden onze Belgische kandidaten onvoldoende presterend.
Moeten wij ons licht gaan opsteken in bv. Zuid-Korea?
(Volgens het ochtend nieuws 'rommelt' het daar ook weeral...!)
Misschien wel, maar laat ons a.u.b bescheiden blijven in onze, schijnbaar overtuigende uitspraken...!
P.s. Tot mijn topfavorieten behoren: Evgeni Bozhenov, Tae-Yyung Kim en Jeng-Hai Park.
Afwachten hoe sterk hun zenuwen zijn in de loop van de week....
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Vrijdag 14.39u.
In deze, voor België althans, hoogdagen van de professionele klassieke muziek met de Koningin Elisabeth wedstrijd oftewel concours Reine Elisabeth,
