Emmily en haar echtgenoot, samen met André waren in de dank mis aanwezig en lieten een bijzonder positieve indruk na, tot groot genoegen van Germaine en 'Rieken'.
En de 'past'r', ja.... die was blijkbaar de 'preek' van 'Rieken' nog niet vergeten maar haalde toch al zijn pastorale talenten boven om beiden, spreekwoordelijk, in de bloemetjes te zetten.
Hij was ook uitgenodigd op de receptie maar ...heeft hiervoor toch, in alle eerlijkheid, van harte bedankt.
Waarom?
Zie dat 'Rieken' begon over de pachtsontgoocheling van dat stukje weiland!!!.
Nee, de pastoor nam geen risico want 'Rieken' was wel in staat om op zo'n gelegenheid (Jubileum) aan ieder die het horen wilde, zijn ongenoegen en de onrechtvaardigheid dat er gebeurt was, in alle toonaarden zou uitbazuinen.
Nee...dat risico wilde de pastoor niet nemen.
Hij zou dat wel "compenseren", zei hij, wanneer hij eens in de buurt van 'Rieken's' huisje zou komen...., maar dat is nooit niet meer gebeurt....!!!
Toch bleef voor hen beiden een onverwoordbaar pijnlijk gevoel van machteloosheid bij.....hun kleinkinderen die zij niet hebben mogen zien opgroeien....hun, de zo broodnodige grootouderlijke liefde niet hebben kunnen (mogen) geven en...er was ook nog André...
'Rieken' overleed op kerstavond 24 december 1964, het jaar dat hij zijn gouden huwelijksjubileum mocht vieren.
Hij werd 74 jaar oud.
Germaine verbleef nog tot 1966 in het bescheiden huisje wonen, met een uitstekende verzorging van haar dochter Emmily tot zij stierf op 10 juni 1978 in de mooie leeftijd van 87 jaar?
De pijn, het verdriet over André heeft zij al die jaren in stilte gedragen.
Zolang het in haar mogelijkheden lag en met de hulp van Emmily, bleef zij André bezoeken in St-Niklaas die (André) tot op heden nog steeds verblijft in een psychiatrische inrichting.
M'nhiér de past're, da's ongeleufeluk wa da 'tour in stou..., nie te geleuv'n..da's echt nie te geleuv'n, ze mook em zoê slacht bij de mans'n...ze keek in zijne porte-monée, vertaalde oun alle man hoe kolleirig ij wel kon zijne terwijl da'k onze'n André toch wel goe genoeg kan zék'r,
ij dee ta veur goe te doene.
't Is sjuust, e kind da trekt altij naor z'n moed're, daor keunde as vaed're weinig of niets aon duune en oe miér de moed're toegeeft, hoe mind're
de vaod're iets te zaagen é. Ge zie toch euk, mennieer de past're, wa da 't er allemaol verkiéerd leupt, de'n dag van vandaoge!
Ze sliep'n al jaor'n niemer tueup. vaneigest gij kunt da nie weet'n wa da ta isas past're ...maor oe dikwels ze em ee verweet'n veur da tij naor schoole ging..., 'k zeg altij, veur da ge ne mens verwit moete altij ieést ies in de spieg'l kijk'n en daernae meu'de spreken.
Maans'n van soort kunn'n amaats art zijne.
Ij wist alleis nog nie waor da ze naor 't schoole zou'n gaene, zij commandeerde da allemaele....wa moest 't oare van komm'n.
Het 't ergste veur em was en da ston in zijne cahier...da z'n vra aenhield mee un and're vra, da zag toch genoeg hé m'nhieer de past're.
Onz'n André is van misérie beginn'n drink'n zô erg da tij nou in 't zothuis zit.
Geramine die zie 't our van af zulle, ze zal da neuit tieun'n maor nog ne kieer, da's allemaole vrieed erg.
Ge zou ons ies un plezier doene moeste em ies gaon bezoek'n gint're in Sinneklaos.
De pastoor, die met opvallende pastorale bereidheid, het verhaal aanhoorde, reageerde met overtuiging: "Rie, ik zal niet nalaten, binnen de eerstvolgende dagen, André te gaan bezoeken en ik doe dat niet alleen uit respect voor jullie maar ook vanuit humane overtuiging."
Op dat moment was het wenselijk dat er in het gesprek een rustpauze was.
Germaine die niets afwist van het dagboek van André, had haar hand op de schouders van 'Rieken' gelegd, net zoals 'Rieken' dat deed, telkens zij van St_Niklaas terugkwam (Elke week reed zij met de fiets naar St-Niklaas enkel om André te bezoeken) en Germaine, terug thuis gekomen, een stil Moeder-kind-verdriet moest verwerken.
Na dit gesprek werd er veel minder uitvoering gesproken over het nakende jubileeum feest, maar je merkte aan 'Rieken' dat zijn hart gelucht was.....en dat tegenover een pastoor!!!
Dat had hijzelf in de verste verte niet durven bedenken.
Toch kon hij zich niet inhouden en begon als Luciferiaanse aanklager over God en al zijn heiligen een pleidooi te houden wat inhoudelijk zeer boeiend was.
Bij het verlaten van de woning fluisterde 'Rieken' nog in het oor van de pastoor dat hij, in de homilie van hun jubileummis, Germaine maar eens flink in de 'bloemekes' moest zetten...zij verdiende dat.
"Mijnheer pastoor, het is ongelooflijk wat er instaat, 't is niet te geloven, het is echt niet te geloven.
Ze doorzocht zijn geldbeugel..ze vertelde aan iedereen hoe opstandig (razend) hij wel is...terwijl ik onzen André zelf toch goed genoeg ken...
't Is juist, een kind is meer aanhankelijker aan zijn Moeder, daar kun je als Vader weinig tegen in brengen.
Hoe meer de Moeder toegeeflijker is hoe minder de Vader iets te zeggen heeft.
Ge ziet toch ook mijnheer pastoor wat er allemaal fout loopt de dag van vandaag.
Ze slapen al jaren niet meer samen, natuurlijk kunt U dat niet weten wat dat betekent als pastoor, maar hoeveel maal zij hem vernederd heeft, al vorens hij naar 't school ging werken...
Ik meen, dat vooraleer men iemand vernederd, men zelf eerst eens in de spiegel moet kijken en daarna mag je spreken.
Mensen van afkomst kunnen soms 'hard' zijn.
Hij wist nog niet eens waar zijn kinderen onderwijs kregen, zij besliste dat allemaal.
Wat moest er van geworden.
Het ergste voor hem was,...en dat stond in z'n dagboek, dat hij dacht dat ze 'aanhield' met een andere vrouw...dat betekent toch genoeg hé mijnheer pastoor?
Onze'n André is van armoede beginnen drinken.. zo erg..dat hij nu in een psychiatrische instelling verblijft.
Germaine verdraagt veel leed hoor...ze zal dat nooit uiten, maar nogmaals..'t is allemaal erg.
Ge zou er ons een genoegen mee doen mocht je hem eens gaan bezoeken in St-Niklaas."
"Van in het begin zag ik dat er niet veel goeds aan haar was, een mooi model maar daar zijt ge 'vet' mee.
Ze had geen geldnood.
André deed er nog verzekeringen bij naast zijn onderwijzer functie.
Wanneer het u bevalt, koop je het ook.
't Bracht allemaal niets op.
Ze wilde alles hebben." (Bis)
Germaine kwam tussenbeide: " Maar 'Rie' toch, 't zal wel goed komen."
Onze André beseft het niet meer, de ongelukkige, hij beseft het niet meer
Het is niet voor niets dat hij in een psychiatrische instelling verblijft. Hij heeft nooit voor zijn kinderen mogen 'vader' zijn, bij het minste verzette zij zich ertegen en weet je, hij was toch al twintig in functie als onderwijzer, dan weet je toch wel iets van opvoeding.
Germaine kwam nogmaals tussenbeide: " Maar 'Rie' toch, 't zal wel beteren."
"Toen hij geïnterneerd werd, hebben Germaine en ikzelf zijn kledij gaan samen zoeken omdat hij enig zin's zonder problemen zou kunnen vertrekken. Zij verbleef in Antwerpen met de kinderen in een hoe noemt men dat een fitness-centrum samen met haar vriendin als je weet wat ik bedoel.
En weet je wat wij in zijn huis nog gevonden hebben, zijn dagboek...!"
'Rieken' kreeg opnieuw waterige ogen en nam zijn 'witte-bolletjes-zakdoek' en wreef z'n tranen weg.
"Die verblijft al zes maanden in een psychiatrische instelling te St-Niklaas en weet je waarom....omdat hij niet geluisterd heeft naar zijn vader...,'k heb hem zo gezegd dat hij een meisje moest kiezen met zijn oren en niet met zijn ogen..., hij moest kost-wat-kost dat meisje hebben en nu zit hij ermee opgezadeld.
Een vrouw is toch machtig hé mijnheer pastoor.
We hebben twee kleinkinderen... die mochten van haar hier nooit komen, begrijp je wat dat betekent voor ons.
Een mooie verschijning ja....een wandelende beauty-case, gaat alle weken naar de haarkapper of het scheelt niet veel of naar de zonnebank om toch maar een bruine kleur te krijgen.
Ze heeft verdorie juist maar haar zesde studiejaar gedaan...maar kijkt naar mijn hond...kijkt eens naar zijn kop...,
dat is zeker niet fraai met zo'n kop maar dat is het trouwste en liefste dier dat er rond loopt over gans de wereld,... zo is dat.
Ze hebben hier éénmaal geweest.... met het doopsel...dat is het zowat.
Voor ons Germaine is dat pijnlijk weet je.
Esthetiek en humanisme gaat moeilijk samen...en van een ongelovige een halve gelovige maken is moeilijker dan van een halve gelovige een gelovige te maken, maar kom, 't is moeilijk te realiseren.
"Die zi 't al zes maenden in't zothuis van sinneklaos en wete waarom....omda 't un nie geluisterd ée naer z'n vaedere...'k hem em zoé gezei dat 't um un meisken moest kiez'n mee z'n oor'n en nie meé z'n oeêgen. ij moest 'malgré da scheps'l emm'n en nou zit ij meé de gebakk'n peiren....un vra is toch machtig é meniéer de pastre.
We ebben twieê kleinkind'ren.....die mochten ier nueêt komm'n van da scheps'l, weet'te gij wa da wil zêgg'n?
Een scheun opgetailleurd model ja...un lêupende smikdêuze...alle wek'n naor de coiffeur of 't schil nie veele...of naor da spellement om toch maor bruin te word'n....zé God-van Marije alleis eur zesde studiejaor gedoune....maor ziede mijn'n hond...kijkt ies naor zijne kop...da's giën schoonheid mee zij'n kop..maor da's traouste en 't liefste bieest dat 't ur rondleupt op g'eul de weireld;..zeg't dakke tikke ou gezée enne.....
Z'enne ier iéne kiêr gewist...mee ulder duéps'l...da's alles.....Veur ons Germaine is da pijnluk zulle...weete gij da?"
'Rieken' wreef eventjes over zijn waterige ogen en vervolgde:
"Schêunheid en mans'lijkheid da gou moeilijk soum'n zulle...en van ne'n ongeleuvig'n ne'n halve'n geleuvige'n maoken, da's vrieêd moeilijk'r dan van
'Rieken was toch wel lichtelijk geschrokken van de 'verschijning' maar zou dat zeker nooit getoond hebben...
Een pastoor in burgerkleding...
dan zou de 'weireld' vergaan, dacht hij.
Hij herinnerde zich nog van heel vroeger, dat pastoor's enkel maar in lange 'rokken' met véél 'knopjes' vooraan...., met een bonnet op hun hoofd......,
vaak rijdend op een 'oma-fiets'..., met de daaraan verbonden elegantie, dus gebrek aan testosteron..,
een zeker respect afdwongen.
In enkele seconden moest 'Rieken' bekomen van deze 'religieuze' overval want hij was toch, per slot van rekening, een 'straf' socialist geworden nadat de vrijgekomen pachtgrond hem 'ontfutselt' werd.
'Rieken' vervolgde alsof 'lucifer' zijn triomfantelijke buit binnen had:
" En a's ge dan toch bezig zij met uw'n fameuz'n baes van hierboven, vraegtd'em dan euk (ook) ies (eens) om onz'n André te genez'n...oune (uw) baes die kan toch alles, hé...'t zelf op 't waetre leup'n. (Water lopen)
Zie zo, dat was er uit, dacht 'Rieken'.
"André" antwoordde de pastoor met een schijnheilige mimiek alsof hij uit de hemel kwam nedergedaald.
"Ja, onz'n André...weete gij da nie...de mans'n (mensen) weet'n pertan (nochtans) altij mieér as da ge zelf peist,as ze maer slecht kunn'n vertaal'n... dan voel'n ze zich goe. en... eet ons Germaine da neuit gezei ( nooit gezegd) van onz'n André."
"André..?" vroeg de pastoor opnieuw met verbale nieuwsgierigheid en ook...om misschien een verdwaald-gelopen 'zieltje' te winnen.
(André woonde, sinds zijn huwelijk, in St-Niklaas en was daar onderwijzer van beroep en... de ziekte waarover 'Rieken' sprak was veel ernstiger dan 'reuma', maar dat wist 'Rieken' zelf niet of....mocht het niet weten.)
Germaine, die alles vanuit de gang terughoudend had gevolgd, kwam bij hen staan. knikte bescheiden tegen de pastoor en ging naast 'Rieken' op de bank zitten.
'Rieken' ging onweerstaanbaar verder met zijn gedoog.
"Vanaf 't begin zaa'k da 't ur nie veel goe was aon eur...u model jao, maor daor zijde wa mee, z'at niets te kort want onz'n André dee 't ur nog wa aschranse bij, 't sjein z'n schoolmiésterschap.
Goestinge da's kuup hé meneer de past're..'t was allemaol nie genouderd ...
ze wilde winkel en wabeke saom'n...ze moest all's aene...
as uk eur moest ziene...,k' zou'n eur e peire stoov'n op z'n zachts't gezee...
Germaine kwam tussenbeide: "Allée, allée 'Rie' da zal allemoal wel goe kom'n".
'Rieken' vervolgde:
"Onze'n André wee ta allemaole nie meer...de sukkeleir...hij besaft da nie miér.
Da's nie veur niets da 't hij in 't zothuis zit.
Hij ee neuit iets meugen vertal'n aon z'n mannekes...bij 't minste sprong ze d'r veur en ge moe wet'n da't hij al mieer as twintig jaor schoolmiéstre was hé, dan weete toch wel iets om kind'ren te kweeken hé.
Toen z'em weggestok'n eine, ein Germaine en ikke z'n kleer'n moet'n gaon saomen raopen
omda 't em zou keunen vertrekk'n om da zij al in Antwerp'n zat mee de kind'rs...in un ...hoe noem'n ze da nou euk wér..un soort gymnasstiekhuis...saom'n mee ur vriendinne as ge wét wa da'k bedoel..
Weete wa dam'n in z'n uis euk nog gevond'n eane,...z'n dagboek...de sukk'laire."
'Rieken' kreeg opnieuw waterige ogen en haalde zijn 'wittebolletjes-zakdoek' boven, wreef deze over zijn ogen en vervolgde:
'Rieken', die zijn 'franse pots', voor het indutten, over zijn ogen had getrokken, maar toch nog, in geval van 'alarm' voldoende kon zien, zette zich iet-wat rechter op de bank terwijl hij zijn 'pots' in de juiste 'positie' bracht.
"Jaê....zolang da we gezond meugen blijv'n hé...maer ka'k ou elpen.." (Ja, zolang we gezond mogen blijven maar kan ik U helpen...)
'Rieken' reageerde met een lichte schijnheiligheid om er maar vlug vanaf te zijn en om zich nog wat mentaal voor te bereiden op de komst van mijnheer pastoor.
"Jawel, ik kom uwen gouden jubileum eens doornemen, Germaine heeft mij dat afgelopen zondag verteld en ook uw dochter Emmely sprak mij daarover... hoe dat we dat gaan 'arrangeren'.
"Dan zijde gij de past'r danne?", (zijt gij depastoor ) vroeg 'Rieken', heel wat bescheidener dan tegen Germaine daarnet.
"Jawel, 'Rie', ik ben uwen pastoor....de'n grote'n baas van hiervoor heeft mij ooit geroepen....ik ben de helper van uwen Schepper, de Creator die onze natuur zo mooi heeft gemaakt en waar wij zo van kunnen genieten hé 'Rie'."
"Ja,... maer nie te gelieêrd gaen dune mee die moeilukke woord'n hé,... de'r steken veel geleerd'n zich achter weg zulle en...waer 't verstand zit kan giên hour groôn"
( Ja maar niet te geleerd gaan doen met die moeilijke woorden, er steken zich veel geleerden achter weg en waar het verstand zit kan geen haar groeien)antwoordde 'Rieken' licht venijnig,
"en daerbij..vraeg tan maer ies aen aenen boas om mij van mijn'n reumatiek te genez'n."
(En daarbij, vraag maar eens aan uwen baas om mij van mijn reuma te genezen.)
Foto: Giovanni Pierluigi da Palestrina. (1525-1594)
"En ...sins waniêre word'n d'r mijns'n in de kerke begraov'n...da's zeker al 200 jaere geleeên as't nie miêr is da't ur nog mijns'n in de kêrke zijn begraov'n, as't nie miêr is....op 't kerkhof jou...of lieg'k misschien?"
(Sinds wanner worden er mensen in de kerk 'begraven, dat is zeker al 200 jaar geleden als het niet meer is dat er nog mensen in de kerk zijn begraven als het niet meer is.)
'Rieken kreeg het op zijn heupen als hij nog maar dacht dat de pastoor langs zou komen.
De immer opgewekte 'Ko Bonne' met zijn onafscheidelijke 'Mattiel', of Lone Boerkes, zou geen enkel probleem geweest zijn,.... maar ne'n past'r was wel het laatste wat hij verwachtte en dit creeërde bij 'Rieken' een lichtelijk gevoel van 'ambetantisme'.
Hij zou hier nog een hele resem aan kunnen voort breien, maar verzonk in oppervlakkige gedachten en ...
Germaine trok zich terug in de wijsheid dat de zwaarste onweersbui geleden was.
Afwegend wat nu het belangrijkste was; genietend van de voorjaarszon of de overdenking van hun gouden huwelijksjubileum.
'Rieken' wist het zelf ook niet meer...
En de gedachte aan vlezige frieten,....gebakken in écht varkensvet...met zelf bereide mayonaise of zelfs zoals Germaine het voor vandaag voorgesteld had, konden hem op geen andere gedachten brengen.
'Rieken' soesde in een lichte slaaproes toen hij gewekt werd door het geluid van de scharnieren van het toegangspoortje aan de voortuin.
Een man, totaal kaalhoofdig, eind van de veertig, met opvallende vrijetijdskleding en met aan zijn hand een fiets met omgekeerd stuur,
wandelde vol belangstelling door het kleuren-mozaïek van de krokussen richting 'Rieken'.
'Rieken' dacht; 'weer zo'n 'marteko (dommerik) die de weg komt vragen naar de grenspaal.
De pastoor kon het niet zijn want die reed niet met zo een fiets en zijn ook properder gekleed.
Terwijl de 'vreemdeling' laveerde tussen de krokussen en zijn fiets plaatste tegen een acaciaboom zei hij:
Germaine voelde dat dit eerste hoofdstuk 'nood' had aan een afsluiting en verdween terug in de huiskamer.
Het poëtisch, naturalistisch gevoel van 'Rieken', het genot van de eerste morgenwarmte, de voorjaarslucht, enz. was duidelijk naar een andere golflengte verplaatst.
Hij overpeinsde de gegeven situatie.
Na enig tijd riep hij Germaine die aanstonds bij hem stond.
"Germaine, en wanniëer komt die'n paster danne?"
'Rieken' zou zich optimaal willen voorbereiden om met de parochiepastoor te 'praten' en hem zijn bewierookte zaligheid te geven in verband met de verpachting van dat stuk weiland, jaren geleden en waar hij zo naar getracht had en wat bovendien nog 'zwaar op z'n maag lag'.
"Awel, ij é gezee da as hum geeên begravinge é ij vandaog zou komm'n."
( Hij heeft gezegd dat, als hij geen uitvaartdienst heeft, hij vandaag langs zou komen.)
"En wannier is't da tanne?" (Wanneer is het?) vroeg 'Rieken' aanstonds.
"Awel, vandaege...in de veurmiddag, as ij giën begravinge é", (vandaag, in de voormiddag, als hij geen uitvaartdienst heeft.) reageerde Germaine bescheiden in de weteschap dat dit voor 'Rieken' niet in goede aarde zou vallen.
"Milijaarde, nonde dju, koste mij da nie ëer zegg'n, ge gou hieël turp vertell'n da'l socialist geworden ben en zuust da vertaalde mij nie. (?....kon je me dat niet eerder vertellen, ge gaat heel het dorp vertellen dat ik een socialist geworden ben en juist dat vertelde ge me niet!!!"
Germaine wilde toch, dat na 25 jaar elkaar graag zien en vervolgens 25 jaar van elkaar leren houden en daarna elkaar trachten te behouden, hun 50 jarig huwelijksjubileum, samen met hun twee 'kinderen' optimaal zou verlopen maar wist ook vooraf dat 'Rieken' zou trachten het te minimaliseren.
Het kerkkoor was al lang gevraagd.... maar 'Rieken' in de kerk krijgen was een ander paar mouwen.
Hij zou nog éénmaal in de kerk komen maar dan zouden ze hem wel moeten binnen dragen..."tussen vier planken" had hij verteld na de pacht's ontgoocheling.
Met een feministische maar brave koppigheid vervolgde Germaine:
"'k Heb daer euk mee de paster over geklapt...veur die messe...ei ging ies afkom'n om mee ou te praeten...hij moe toch weten wa zegg'n hé 'Rie'. (Ik heb daar ook met de pastoor over gesproken voor die misviering, hij gaat eens langs komen om met u te spreken, hij moet toch weten wat te zeggen, hé 'Rie'.)
"Ge weét, Germaine,da'k gee'n past'r op mijn'n n'of nog wil...da ons Emmily da maer gaet expliceren."
Germaine hielde het ijzer warm en vervolgde:
"'k En zondag de paster de'r zelf over gesprok'n..., ij ging ies afkomm'n."
"Jae jae..da ede al gezei", antwoordde 'Rie' bitsig.
"'k gae van de'n noene (namiddag) patatten mé pillekessaase en salou maok'n, is da goe? (Aardappelen met stukjes spek en salade.)
Germaine wist maar al te goed dat dit een 'feestmenu' was voor 'Rieken'.
"Jou, jou" (ja, ja) was zijn kort antwoord.
"Zeg Rie, edde gij al ies gepeisd da we...." (Hebt gij al een gedacht...)
Rieken onderbrak haar fors met: "Is da ost welle...ge doe maer oppe...'t is allemael goe...ge moe da nie altij vraegen, al wa da gij klaermaekt is goe...
da wete toch al lang'r as vandaege.... (Is't nu bijna gedaan, ge doet maar, het is allemaal goed, ge moet dat niet altijd vragen, al wat gij bereid is goed, dat weet je toch al langer als vandaag.)
"Nee neeju, maer edde gij al ies gepeisd op onz'n zubilée....da's binn'n un paer maenden hé...de'n 18 augustus...da wete toch nog welle hé...
en wa damme allemael gaen dune" vervolgde Germaine met een toch lichte terughoudendheid. (Hebt gij al eens gedacht aan ons jubileum, de 18 augustus, dat weet je toch nog wel hé, en wat we allemaal gaan doen.)
Rieken was duidelijk niet op zijn gemak met deze vraag en had er zich ook niet aan verwacht.
"Ik mieende da ons Emmily daer ging veur zorg'n, die ging toch alles op poeëten zett'n hé...saem mee euren kwibus en daerij...ons Emmily kom goe overeên mee de paster...as ze mij maer goe mee grust laeten...we gaon d'r nie vele aon doene".
(Ik dacht dat ons Emmily dat in orde ging brengen, die ging toch alles in orde brengen,samen met haar man en ook, ons Emmily kent de pastoor goed, dat ze mij maar gerust laten, men moet er niet veel aandacht aan besteden.)
Dit heeft bij 'Rieken' , die een tuinliefhebber was, kwaad bloed gezet tegen over alles wat met de kerk en de parochie te maken had.
Hijzelf kwam weinig buitens huis en het nieuws uit het dorp zou Germaine wel komen vertellen als zij bv. van de 'repetitie' kwam.
Daarom had hij geen bezwaar dat zij koorlid was en bleef van de parochie.
'Rieken' genoot met volle teugen van de eerste, vroege voorjaarszon.
Gezeten op de bank voor hun woning; met de onweerstaanbare pijp gevuld met grove Semois tabak; naast hem zijn hond van een soort boxers-ras, overschouwde 'Rieken' de landerijen.
Reeds bijna 50 jaar lang kende hij elke boom...elk vogelgeluid...en nog steeds boeide het hem...de ongerepte natuur...de rust waar hij zoveel van hield.
Zijn dagblad 'De Volkskrant' dat naast hem lag, interesseerde hem op een ochtend als deze niet zozeer.
"Moete gij een wièrme kom kaffe emmen Rie", (Warme tas koffie) vroeg Germaine vanuit de voordeur.
"Neeju" antwoordde 'Rieken', bezonken in gedachten.
"Moete gij dan iets aenders ein..." (Moet gij iets anders hebben.)
"Neeju,neeju....'t is goe" was zijn lichtelijk nors antwoord.
Germaine voelde algauw dat 'Rieken' meer genoot van de morgenzon dan van haar aanwezigheid.
De eerste frisse zonnestralen waagden zich over het maagdelijk landschap dat klaar lag om bewerkt te worden en doorkliefd werd door één lange rechtte dreef, gekorseteerd door rijen stoere knotwilgen.
Het is de streek tussen de Nederlandse grens en Stekene met zijn talrijke smokkel- en 'komiezenpaadjes'.
Enkel fietstoeristen en af en toe een boer met kar en paard, naargelang het seizoen, maakten gebruik van dit stukje ongerept natuurschoon.
In één van die weinig witgekalkte huisjes met vooraan het 'plansier' (stoep) en een zitbank, of wat er op leek, bewoonde bijna 50 jaar lang Hendricus (Rieken) Martinus Verley, een eenvoudig maar toch belezen man samen met zijn echtgenote Germaine.
Het huisje had bovendien een opvallend mooi voortuintje.
Zoals velen in de streek was 'Rieken', heel vroeger, vlasser geweest, maar zoals velen moeten stoppen met de stiel omwille van 'economische' inflatie.
Toch was hij nog 'jong' genoeg om 30 dienstjaren te sprokkelen aan den 'ijzeren weg', (NMBS) en genoot sinds kort van zijn pensionering.
Hier en daar wel een 'reuma-scheut' in de ledematen deerden hem niet.
Germaine daarentegen was nog 'goed te been'.
Een T.V. of auto bezaten zij niet en Germaine deed dan ook alles met de fiets.
Haar enige ontspanning was het kerkkoor waar zij stipt en in de mate dat de weersomstandigheden het toe lieten, aanwezig was op alle koorherhalingen en mis-opluisteringen.
'Rieken' vond dit goed, niet tegen staande hij een passief socialist was geworden toen,
onmiddellijk na de 2de wereldoorlog, een stukje weiland, dat paalde achter hun huisje, verpacht werd aan de zoon van een bestuurslid van de 'kerkfabriek' daar, waar hijzelf er sterk op gehoopt had dit beperkt stukje weiland te kunnen pachten vàn de kerkfabriek.
Als 'bejaarde' geniet je van datgene wat je 'binnenkrijgt' op je 'computer'. (PPS)
Ook al heb je datzelfde reeds verschillende malen op 'het scherm' toegezonden gekregen.
Met diverse inhoud. (?)
Er zijn 'mensen' die U dat toezenden.
Daar heb je waardering voor.
Dagdagelijks lees ik in het boek van Anselm Grun.
Zijn 'collum' van de dag.
Op 10 'regels' las ik 26 maal het woordje: 'Je'.
Ongeloofwaardig, maar toch is het zo.
De voorstelling van een 'embleem' (R.V.-koor) ligt 'gevoelig bij een 'oud-gediende'.
Maar het embleem heeft een 'serieuze' fout!!!
Waarom?
Net boven de derde lijn van de notenbalk...!
Die 'do'.
'Och, Gottekes toch...!' hoor ik U al zeggen.
Maar het is wel een 'embleem' van een Culturele 'genootschap'
en dat maakt mij 'iet-wat 'verdrietig'.
Op de derde lijn, mag je en keuze maken.
Links of rechts, maar deze keuze geniet van het ...vervolg van nieuwe 'recepten'.
Een enkele noot, boven de derde lijn, beschikt over een mathematische voorstelling.
Links vooraan.
Een Requiem.
De voorlaatste compositie van Mozart, was zijn Requiem. (Onafgewerkt)
Z'n laatste...compositie.. was het AVE VERUM. (1791)
Maar W.A.Mozart was, met veel 'dingen' tegelijk bezig.
Compositorisch weinig vernieuwing, maar ...dat wist Amadeus ook wel omdat in de eenvoud, na een proces van intelligentie, HIJ z'n leven afsloot een muzisch 'betiteld' gebed.
Persoonlijk geniet ik (mee) van het tot stand komen van het 'Ruysscheveldekoor' met tastbare, weliswaar unieke, sfeervolle flitsen uit het verleden.
In de epiloog ga ik trachten de beginjaren van het Ruysscheveldekoor te schetsen vanaf 1979 tot......
Het Ruysscheveldekoor.
Iets waar ik trots op ben en zal blijven.
Talrijke videobeelden zijn hiervan mijn stille getuigen.
Een dirigent die 'blaakt' van zelfvertrouwen,
(enfin, zo uit hij zich toch naar compagnen toe) mag zich dan ook verwachten aan gezonde post-observatieve kritiek.
Een nieuwkomer eet de resten van gisteren en eergisteren en ontvangt dit als voorgerecht voor morgen.
Ikzelf blijf achter met een prachtig bloemstuk.
Een te vroeg 'afscheid' wat ikzelf niet in handen had.
Vertederd door het verleden.
Ik moest aanvaarden dat dit behoort tot de menselijke gedrags-psychologie en... had het daar moeilijk mee.
Ik oversliep het daglicht omdat de nacht mij een rijkelijk aanbod gaf van diepgaande ego-analyse.
Dit negatieve gevoel werd nog meer geaccentueerd door onbegrip van enkelingen binnen het (ons) koor en ..ik mocht (kon) hen geen antwoord geven over het 'waarom' van mijn onverwachts 'stoppen' als dirigent.
Verdere persoonlijke en oppervlakkige innocente 'verklaringen' verleiden mij niet voor verdere duidelijkheid.
Ik kan een imago van Benedictijnse allergie vertonen, een soort goedertierende 'Lam Gods' aflevering.
Wanneer men het échte antwoord zou weten, zal hij/zij overtuigd zeggen:
De laatste dagen van Johannes-Paulus II sierden deze Paus in zijn liturgische aanhef van onverstaanbare tekstueel-vocale 'aanhef' zonder enige accentuatie van aanstellerij en dit verdient applaus.
Buiten de huidige Paus weet ik er niet veel die de belangrijkheid van dit 'modelleren' (het zingen bedoeld) uitstraalden.
Ze lieten het over aan 'anderen', en ... wie bv. de kerst- of paasviering op t.v. volgt weet dat zelfs het Vaticaans koor geen nood heeft aan tenoren....(?)
Maar er is 'iets' dat 'vertrouwen' noemt.
Een dirigent is hiervan op de hoogte.
Hij maakt bezit van; neemt beslag op universele intelligentie en met de nodige diplomatie verwerft hij enige waardering, wat naar mijn gevoel toch een belangrijk onderdeel vormt van zijn totale aanwezigheid.
Het wordt van hem verwacht, zo niet, is er gevaar voor vroegtijdig erosie bij de koorleden.
Het is niet meer voldoende dat je van 'iets' alles weet, (Conservatoriumopleiding) maar veeleer verwacht de 'ontvanger' dat een dirigent van alles 'iets' weet (Lemmensinstituut) in de brede betekenis van het woord.
Dit was een algemene gedachte die tijdens mijn opleiding aan het Lemmensinstituut circuleerde binnen het studentenmilieu.
Een goede 'service' activeren de smaakpapillen... toch....?
Een dirigent kan zich de vraag stellen:"Geef ik 'mijn' koorleden een beperkte verzadiging van boeiende genoeglijkheid, of...
een avondvullend programma".
M.a.w. 'hun avond is weeral gepasseerd'....!.
Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat deze laatste gedachte ongevraagd in mijn hoofd circuleerde na een 'koorherhaling.
Ik troostte me dan met de woorden:"Een vriend luistert altijd, ook al is hij er niet" en begon aan mijn zoveelste nachtelijke evaluatie over: koordirectie in 'samenzang' met koorleden.
M.a.w.,de 'dux' (leider) en de 'comes' (meegaande)
Indien U op de foto klikt hoort U het koor van het Lemmensinstituut o.l.v. Kurt Bikkenbergs in de kathedraal van Mechelen.
En geloof het of niet, maar....Kurt Bikkembergs (+-14 jaar oud) heeft, samen met het koor van Stevoort, (Hasselt) toen o.l.v. Ludo Claessens, nog een namiddagconcert verzorgd in het Gildenhuis van Stekene in het jaar 'stillekes'.
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
We staan aan de vooravond van een 'nieuw' jaar.
Het 'verhaal' van 'Rieken' en Germaine kan ons allen overkomen....
Emmily en haar echtgenoot, samen met André waren in de dank mis aanwezig en lieten een bijzonder positieve indruk na, tot groot genoegen van Germaine en 'Rieken'.
(Vervolgverhaal)(Dialectisch)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal) (Vertaling uit het dialect)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal-vertaling)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal)
(Vervolgverhaal)
(Vervolg)
4 Maart 1964.
Als 'bejaarde' geniet je van datgene wat je 'binnenkrijgt' op je 'computer'. (PPS)
De zuster van mijn broer kwam 'binnen gewandeld'.
Persoonlijk geniet ik (mee) van het tot stand komen van het 'Ruysscheveldekoor' met tastbare, weliswaar unieke, sfeervolle flitsen uit het verleden.
