Als je 'zeven' verschillende dirigenten gekend hebt, bestaan er evenveel verschillende 'interpretanten' (intendanten ((?))) met eigen karakteriële ingesteldheid.
Iemand (dirigenten) die openhartig met 'kunst' omgaan, (verantwoordelijke) verdwalen in een demonisch labyrint van zelf overtuiging.
Een 'uitstrijkje' bevestigd in deze 'omstandigheden, geen geloofwaardig en jarenlange kunst-contractuele verbintenis.
Wanneer deze (dirigenten) U confronteren met 'kunst' wordt het nog net iets moeilijker.
Ze zijn (gevoelsmatig) 'handelbaar', maar raak hen niet aan wanneer het een persoonlijke 'interpretatie' betreft i.v.m. bv. koormuziek.
Voor het C.V. van Carlo Claes verwijs ik U naar zijn boeiende dagverse blogs. (Bijlage)
Talrijke vragen vervoegen ons 'absenteïsme binnen een 'bewogen' (levendige) kerk!
Een liturgie streeft naar 'modaliteit', (modernisme)
liefst rakelinks naast 'zoete' dromen van bezorgde ouders of verwaaide kandidaturen van 'gelovigen', en dan bestaat er reeds een 'appocalips'. (Bijbelverhaal)
De interne filosofie van geloof en humane werkelijkheid, bezit een regelrechte confrontatie van 'tijdelijke' overtuiging.
Een doopsel-, of vormsel-akte is geen deelgenoot meer van Christelijke waarden.
Hoe goed bedoeld en de zorgzaamheid van menig ouders dit ook moge wezen.
Anderzijds: Catechisten verdienen 'applaus'!
We verliezen de essentie.
"Niets overtuigt zich van zelfstandige overtuiging!".
Toch is en blijft dit een 'bareel'. (Slagboom)
Met gevouwen handen, en gefezelde bed resonanties, zullen wij terugdenken aan datgene
wat ons eerder (tijdloos) te beurt viel.
De 'poort' is er...
Burchten en kastelen.
Basilieken, kerken en kathedralen.
Zij verdragen geen theologisch intellectualisme meer.
Bevinden wij ons in een 'interludium'?
De voedingswaarde (geloof) geniet niet eens meer van 'vertedering', 'overtreding'
en bij wijlen ' vernedering'.
Het zeer interne, geheime gedeelte van een begijnhof vertaald ook geen levenslange 'opluchting'.
En...vragen blijven steeds bevoorrechte, levenslange tochtgenoten.
Als mens biedt het ons klanken, zelfs letters, lettergrepen, woorden, zinstructurele opbouw,
en allerhande... met steeds een 'benadering' van oprechte communicatie.
Koormuziek biedt ons, hecht zich in een ontoegankelijke 'symfonie' van aangeboden partituren.
Claudio Monteverdi, Josquin de Prez, Phillipus de Monte, Ockeghem en vooral niet te vergeten Giovanni Pierluigi da Palstrina bewezen hun overtuiging (Verstaanbaarheid van de teksten) op een platform van nederigheid.
Na het 2de Vaticaans Concilie worden wij geconfronteerd met 'bijlagen' van eerlijke biechtgeheimen.
Naast het luiden van de kerkklok, (verdrijven van de boze geesten, en hadden de primitieve volken dit al niet eeuwen 'gecultiveerd'? Vraag het maar aan nonkel Pater!)
zingt dit een vers:
'Verdraagzaamheid'.
'...gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren...'
Nostalgie wedijvert met hedendaagse bezinning.
maar dat 'fenomeen' circuleerde eeuwen geleden ook al.
Niet alleen onder KUNST maar onder de stil-zwijgende clerus.
Het gaf blinde inspiratie voor beeldhouwers, schilders, musici, literaturisten en anderen.
Het ordent (organiseert) een opzettelijk gevoel van verstevigde ontoegangkelijkheid.
Waarom ik deze 'verzilverde' collums (bloggen, o.a historiek van het Ruysscheveldekoor) schrijf, is mij nog steeds een raadsel.
Misschien omdat gevoelens zo kwetsbaar en onverwoordbaar (?) zijn. (Uitdaging)
Misschien...omdat een enkeling geen 'tegenspraak' duld (verdraagt) naar de neo-populariteit van een gewezen activist (-e) en een genoegen vindt de 'sleutel' tot creatieve, artistieke zinnigheid te ontnemen.
Mensen kunnen hard zijn, maar... dat weet je wel.
Faalangst dirigeert een levensloop.
Eigen overtuiging wentelt zich niet in een aangename dialoog,
maar wordt een monotone, driftige tafelgenoot zonder gehoor.
Na verloop van tijd, verloopt ook het 'imago' van een, voor zichzelf overtuigde en kansarme presentator.
In 1998 nam Sebastiaan Van Steenberge 'het roer' over.
Zonder afbreuk te doen aan zijn opvolgers, was dit een zéér goede keuze.
Hierna volgt een uittreksel (C.V.) uit een concert in de H.Kruiskerk van Stekene.
Sebastiaan Van Steenberge, componist en dirigent.
Sebastiaan Van Steenberge (1974) studeerde aan het Lemmensinstituut te Leuven.
In de klas van Peter Pieters behaalde hij het Meesterdiploma en het Specialisatiediploma voor orgel.
Hij behaalde eveneens het Meesterdiploma voor compositie in de klas van Luc Van Hove.
Ook de volgende mentoren tekenen voor zijn muzikale ontwikkeling:
Kurt Bikkembergs, (koorcompositie) Frans Geysen, (seriële technieken) Reitze Smits, (improvisatie) Christiaan Vereecke, (fuga) Hedwig Bilgram. (orgel, Bonn-D)
Reeds vroeg werd hij gebeten door de compositiemicrobe.
Als componist schreef hij reeds werken voor de Hoge Raad voor Diamant, (Antwerpen) Pro Civitate, (Gemeenschapskrediet) Nationale Muziekwedstrijd(Dexia), Leuvens Universitair Koor, Gentse Oratoriumvereniging, Abdij Keizersberg. (Leuven).....
Sinds april 2000 is deze organist-componist verbonden aan de Kathedraal van Antwerpen waar hij benoemd is tot kapelmeester.
In die functie werkt hij o.m.als dirigent van de Kathedraalkoren.
Bij mijn memoires aan het Ruysscheveldekoor, kan ik niet anders dan mezelf als eerste 'boorling' in het labyrint van toekomstige collega-dirigenten, profileren.
Ik kan het niet beter zeggen dan ....te klikken op bijlage. (pps)
Als U klikt, rechts onderaan deze blog,
hoofdpunten andere blog,
onder Maria de Meester, vindt U nog enkele gegevens.
Ik ben een' onbeminnelijk' voorstander van dirigenten wissels.
Op basis van een mondeling, contractueel akkoord, wanneer deze gestoffeerd wordt met een 'ruim salaris' per avond voor onbepaalde duur, hij/zij,de muzikale verantwoordelijkheid ter harte zal nemen en door het bestuur (overeenkomst), stilzwijgend kan worden verlengt.
Het 'klikt' of het 'klikt' niet tussen dirigent, koorleden én...bestuur., ook al heeft de 'geëxamineerde' zoveel 'diploma's aan de muur'.
Muziek, in zijn totaliteit, straalt steeds dat ondragelijk gevoel van 'onoverwinnelijkheid' uit.
Gelukkig maar.
Wanneer er geld op tafel ligt, vindt je genoeg en bovendien, talentrijke jonge kandidaturen die een 'opstart' (prostaat is nog vér weg) als toekomstig beroemd koordirigent, beleven in hun eigenste en voor hen zelf studie soms 'stage-periode'
'Oudere' dirigenten hebben een ernstig gevoel voor ervaring's rijkdom het welke niet altijd begrepen wordt koor-consumenten.
De koor-dirigenten-jubilarissen sterven uit.
Je moet tegenwoordig vlug zijn om uw 10- jarig huwelijks (koor) jubileum te vieren.(?)
Jonge (academisch gevormde) 'ondernemers' vertoeven in een landschap (oase) van eigen-overtuigde zinnigheid en confronteert hen soms met een onverstaanbaar, gewoon modaal populisme van een 'Panis Angelicus' 'Ave Verum' of andere kenbare 'schlagers' uit een geparfumeerd verleden.
De waarde van het 'ouder' worden, (stemband functionaliteit) verstevigd zich in een 'onverstaanbare' (koor modernisme) oppositie van eigen waarheid.
'Glissando's, onverstaanbare mede klinkers, klank kleuren,.... ach, een pleiade van onfatsoenlijke opmerkingen die je als dirigent minder populair maken t.o.
een 'individualist.(-e)
Overtuigd, en met de nodige frequentie, maar met transparante, kunst-humanistische inhoud verteren de 'genodigden' de 'menu-kaart'. (Koor programma.)
Hier eindigt mijn persoonlijke visie, schriftelijke 'actieve' bijdrage (ex-dirigent) uit de leefwereld van het Ruysscheveldekoor en waarvan ik overtuigd ben dat deze
'bijdrage' (-n) niet de sympathie deelt van meerdere enkelingen.
Maar...als god bestaat...laat hij/haar...dan delen in het verdriet van zovele ouders
die hun kind verloren in een busongeval.....want, zoals in vele koorwerken te lezen is:
God is Liefde.
Er resteren nog, voor mezelf althans, enkele 'toekomst'-gerichte 'adviezen'.
Weinig belangrijk, maar toch voldoende om een onaanvaardbare 'ouderdom's-factor' te leren accepteren binnen een collectieve gemeenschap die modale en religieuse 'kunst' hoog in z'n vaandel draagt.
Een pleiade van volgende jaar-activiteiten
(vanaf 1998)
met diverse dirigenten,
mag geen afbreuk doen aan verleden 'prestaties'
van een Steken'se koorgemeenschap.
Het spiegelbeeld 'binnen en van' een koorbestuur, 'moet' aanzetten (mag zich niet blinderen) tot een verantwoordelijke, actieve initiatief-neming, en eindigt niet met een 'invititatie' (invulling t.g.v. een kerstconcert) van een ' betaalbaar, gewaardeerd en hoogstaand Madrigaalkoor uit Gent. (Klik op foto)
Applaus enerzijds en toch met een licht wrang gevoel van afwezigheid (R.V.-koor) anderzijds. (2010)
Toch is er een positieve tendens aanwezig.
En...naar men de beelden (en vooral de koorklank) waarneemt (Kerstconcert Stekene-Temse 2011) groeit het vertrouwen in een culturele gemeenschap die erkenning, waardigheid en samenhorigheid hoog in hun vaandel dragen.
Een wekelijkse samenkomst occulteert zich niet alleen in een wijnrank maar zou (moet) ook vruchten kunnen voortbrengen.
M.a.w. een kort 'optreden' (R.V.-koor, kerstconcert 2010) zou zeer 'voedzaam' geweest zijn voor de 'aanwezige' sympathysanten.
Zij (koorleden) worden gevoed door een dirigent, die 'veel' bepaald';
kwaliteit, lied keuze's onuitgesproken impressie's....geassisteerd door een niet al te bemoeizuchtig bestuur.
Simplistisch is het niet maar toch de moeite waart om cultuurwaarden (koorzang, enz.) te verspreiden.
Uit ervaring weet ik dat je midden in de zomer 'moet' beginnen aan een 'kerstlied' (-eren) wanneer je een 'presence' 'installeert' (kerstconcert) met een gevoelige buurt-gemeenschap als toezichter's. Luisteraars, aanwezigen en andere fraaie superlatieven accentueren de ondersteuning van een 'zangkoor' maar neemt geen zins weg dat de 'visualisatie' van het koor door de 'steunkaart' (-en) hier een vreemde 'weg' ( viation in het vlaams) inslaat.
De uitvaartdiensten 'swingen de pan uit'. (Opluistering door het R.V.-koor anno 2012)
maar steeds met een behoorlijke aanwezigheid van de koorzangers. (Volgens horen zeggen)
En bekoorlijk voor een dirigent en koorbestuur.
Dat siert weerom de 'harmonie' binnen de koorgroep.
Mijn 'populariteit's-pol' zal weer eens met een flinke duik naar beneden 'tuimelen'...
St-Job-in-'t-Goor....een buiten gemeentelijke uitstap met Carl Darquennes als 'gedelegeerde' dirigent en oude- mede student van het Lemmens instituut.
Zijn 'kot' (kamer) was net naast het mijne en dan moet je 'voor'-'nachten' kunnen verdragen.
Tafeltennis partijën begonnen om 233Ou. in de kelder van ons 'luxueus' verblijf. bij de 'Witte Paters' en 's anderendaags te O9u. waren wij toch 'aanwezig' (op maar niet wakker) in een les waar toekomstige musici 'gevormd' werden.
Celestijnenlaan-Heverlee-Leuven.
Op 17 april vond er een kerkconcert plaats waarvan ik 'bewust' was dat dit mijn laatste 'openbaar' optreden zou zijn met het R.V.-koor.
Niemand wist hiervan.
Ik vocht tegen een eigen-loze besluitvorming.
Bezorgdheid t.o. 'mijn' geliefd koor....
Een dirigent die de fakkel wilde doorgeven met 'vernieuwde' ideeën.
Koorleden zouden geboeid worden door een jong-ogende (op dat moment niet bekent) prospectus.
Tot op vandaag is dat, naar mijn gevoel, steeds zo geweest.
Een vernieuwd koor repertorium waarvan het 'oude', verdwaalde (verdween) in een 'la' met sloten (gesmolten) van 'kaarsvet'.
De 'zondigheid' van een dirigent bestaat ook hierin, dat hij/zij niet teruggrijpt naar een 'ouderwetse' verzamelplaats van 'antieke' koor literatuur.en transformeert zich naar een andere 'cat-walk' presentatie.
Na 19 jaar was het genoeg geweest en wat ik ook mag 'zeggen' of antwoorden...op een relatief vaak gestelde vraag:
"Tony, heb je nu geen spijt van uw beslissing....?" is in de loop van de 14 jaren, een accidentele vraag geworden vanuit een gesprekspartner,.... een toevallige huis bezoeker.
Ik was 'voldaan' of beter, als dirigent kon ik geen boeiendere 'avondvoorstelling' meer 'rechtvaardigen' t.o. het Ruysscheveldekoor, en het is beter geweest dat ik er op dat 'moment' stopte dan een rekbaar alternatief te fulmineren.
Waarom geen 20 jaar 'afronden'?
Niemand kent het antwoord en als je, zelfs met fanatieke overtuiging (wat is dat gevaarlijk) het zou weten, zou je 'denken':
"Dat begrijp ik...."!
Op 2 november zong het R.V.-koor in het crematorium van Lochristi. (2de maal) gevolgd door een koor optreden 'op' de Keizersberg in Leuven. (Zie foto)
En zoals altijd, (cfr. vorige bloggen) komen er na zeven droevige 'mysteries' ook zeven glorierijke mysteries. (Of is het vise-versa?)
Althans, zo leerden wij toch uit de Catechismus met: E.H. Oelbrandt, Mattheeuws en De Malsche in de hoofdrol als ondervrager.
De huidige pastoor van een vlaams-brabanse parochie,kende de Catechismus (1959) uit het hoofd en mocht bijgevolg geen antwoord geven, want dan leek het 'allemaal' te 'gemakkelijk' voor overige kandidaturen van de 'zeven weken' actie.
Londen.
Een verplaatsing (boottocht) naar Engeland was een zoveelste uitdaging binnen het 'stramien' van ' noot-uitdragers.
De Noordzee is het drukst bevaren 'kanaal' van Europa, en de Ruysschevelderken's' waagden zich op een toevallige kalm vaarwater.
Een buurland....Engeland.
Londen...., waarmee talrijke 'kandidaturen' uit de show -wereld, een eerder ''geblindeerd' geschenk universaliseren, binnen het rijk der 'slecht' horenden.
Men wil...., vraagt..., 'schreeuwt' om 'paperazi', (belangstelling) maar wel binnen de 'limieten'. (De levieten is een ander woord, maar dat verstaan huwelijks-jubilarissen wel.)
Zing, en ik zeg wie je bent.
De taal veroverde geen performatie van algehele 'verbroedering', maar, en...de verbale uitnodiging, naast de Eucharistieviering, bleef een verhaal van blijvende waarde.
Naast Frans en Duits werd er ook Engels zij het minimaal gezongen.
Je moet maar Vlaming zijn om zich in te calculeren in een 'vreemde' cultuur.
Wij hebben daar geen moeite mee, het lijkt wel een normaliteit, tot op het moment dat je je eigen taal gebruikt...!
Het werkjaar bood garanties voor interne en externe 'obligaties'.
Vichte, Puurs, Antwerpen, (Carolus-Borromeüs en Theresiakerk in Berchem) West-Vlaanderen, Hoeselt, Lamswaarde (N), en buur gemeenten als St-Pauwels...zelfs tot in het crematorium van Lochristi...
Ook huwelijks-opluisteringen boden een 'tragische' moment van tijdelijke belangstelling t.o. het 'koppel'.
Een echt-paar is 'deelbaar' maar waarom geeft de bijbel ons zo'n talrijke onpare, ondeelbare getallen, cijfers....., met een 'slagroom' van fictieve legende's?
Misschien omdat wij ons vragen zouden blijven stellen!
In de (kunst-) geschiedenis bestaan én behoren onpare getallen (Symfonieën-Triptiek-Bouwkunst-Beeldhouwkunst- Schilderkunt...enz....) uit gevoelige 'sensoren' en nodigen vooraf uit tot een 'aantrekkelijke' assimilatie.
Let op het woord: on-paar....dus niet: écht-paar.
Het opnemen van 'iets' waarvan je eerlijkheidshalve geen 'antwoord', kunt verzinnen.
In deze beide jaren, vertegenwoordigde onze Kon.Harmonie 'De Ware Vrienden' een opvallende plaats binnen het Cultuur gebeuren en in samenwerking met het R.V.-koor.
Ook kunstvereniging 'Focus' boodt een aangeboden plaats binnen een geblindeerde, cultuur amnestie aan infiltranten.
En hier gaat, binnen het 'focus'-bestuur een welgemeende dank uit naar de toenmalige Burgemeester Herman Rollier.
Of hij het mij kwalijk neemt of niet, en diegene die deze 'pagina' willen overslaan, doe het maar....maar Hij verdient applaus.
Maar vooraf ging het R.V.-koor een 60 jarig (klooster-jubileum) luister bij zetten in Berchem-Antwerpen.
En verdorie, het was nog op de grote steenweg, waar ik gedurende 9 jaar 'gewerkt' heb.
Deze moderne Theresiakerk kerk met een oogstrelend kerkorgel, ruim dokzaal, prachtige muurschildering zijn een open 'Christelijke invitatie zonder woorden'.
Dit was het huis van de 'toekomst'.
De jubilaris noemde Pater Albert, die ik leren kennen heb in Eksaarde. (Tweede helft van de jaren zeventig, toen zijn spits-broeder ((Pater-organist)) plots kwam te overlijden)
Hij ging (bedelde) reeds jaren voor het tijdschrift 'Theresia' in en rond Stekene.
Elke zondagmorgen reed ik naar Eksaarde om de 'hoogmis' op te 'fleuren' met, naar mijn gevoel, onbetaalbare klanken en onmiddellijk na de 'H.Mis' werd ik uitgenodigd in de refter van het Karmelieten huis.
Ook de 'overste' hield mijn hand, bij de wekelijkse ontmoeting, 'onopvallend' langdurig vast, zoals bij een beschermde Pater (-s) het hart op een 'andere' plaats ligt....
De eet-restanten van afgelopen avond,vertoefden nog op de 'tafel' en ik mocht genieten van een ijs-taartje, binnen het 'gesacrificeerd heiligdom'.
Zelfs in het suikervaatje zocht een vlieg, tevergeefs zijn 'weg' in een afgesloten beglazing.
Op het dokzaal stond een harmonium dewelke ik nooit in mijn hele leven ben 'tegengekomen'.
Het had zowaar twee klavieren en toch maar twee 'trappers'.
Tijdens het maandelijks Priesteruurgebed (+-1961-62) in de kapel van het OCMW stond er ook een harmonium (Zie foto) dat ik mocht bedienen, in samenspraak met twee unieke 'zusterkes'.
Maar 'er zat een gat in de'n blaasbalg', en aangezien ik een opkomend musicus in 'speé' was, durfde ik dat zo maar niet, zelfs niet met artistiek, christelijk gefundeerde overtuiging, mededelen aan die maagden van ergens een plaatsje in het Vlaamse land.
Ik trapte de ziel uit mijn lijf om toch maar in de gunst te staan bij die twee 'zusterke's'
Zij waren reeds voorbestemde 'engelen' en als zestienjarige, voel je hét wel maar kun je het niet 'verwoorden' zonder een 'parfum' van zondigheid of raakpunten van ongenoegen achter te laten.
Ik bewaar er de beste herinneringen aan, en zij zullen het wel 'meelezen' vanuit de'n hemel Een dirigent kan 'gasten' vertederen met een 'voorgerecht' van opgestapelde 'kleur devoties'.
Een Priesteruurgebed (E.H.Weyn) werd gehouden na de zondags vespers, en dit laatste had reeds een 'tatouage' in je knieën en diende als uiterlijke 'penitentie' van zonden die je eigenlijk nooit begaan had.
En t.g.v. de week van de Vriendschap kunt U op de bijlage 'drukken'.
Restauratie van het kerkorgel. (Kerkconcert29 april 1994)
Er toch eventjes op wijzen dat orgelisten hoofdzakelijk in Amsterdam (N) te vinden zijn. (Draaiorgel).
Organisten 'bespelen' een kerkpijp orgel.
Het (ons) kerkorgel (voor de goede verstaanders; kerkpijporgel((?))) biedt een modale aantrekkelijkheid, maar veel en veel minder een verlokkende klankdevotie.
Zet U maar eens voor een zuid-duits orgel.
Je 'vecht' daarmee en je hoeft zelfs geen waarborg te krijgen van de 'consument', want het is goed.
Dus geen 'pand-verzekering'.
Een musicus is nooit 'baas' over de 'diepte' van de 'noten'.
Vertoont zich als 'conservator' waarin 'bezoekers' het zich laten welgevallen.
Een uitdaging om uw gelijk te krijgen, stoffeert zich in een ontoegankelijke, soms onfatsoenlijke wereld van 'Kunst' met aantrekkelijke 'disgenoten'.
De verleidelijkheid is soms té groot om zichzelf niet als Benidorm-bastaard' te distanciëren van aangeboden (koorpolyfonie) successieve 'Ik ben er, wars van neo-modernistische, esthetische 'prescense'.
Kunst laat zich niet tot in het diepste 'verleiden'.
De klanken van toetsinstrumenten, reageren op 'vingerknippen', op het juiste moment en dàt 'vergeet' (vergeef je) een 'Frans' orgel wel eens (Romantiek en ....daarmee verleid (( of tracht te)) een 'mannen mens' in de gunst te staan van zelf's een 'onzijdig voorwerp'.) (Het orgel) ...
Maar we hebben het hier over Kunst...!
Zolang een solist (-e) dirigent,(-e) gebonden is de 'textuur' te 'moeten' volgen in de 'partituur', verzeild deze 'voordrachtgever' (-ster) in een schijnheilige 'up-to-date' model.
Echte grote dirigenten, solisten, vertolken, tot zelfs een opgelegd werk toe, uit het 'hoofd'.
Maar daar mogen wij (Nederlandtaligen) ons (nog) niet mee vergelijken.
Harmonie (samenklank) is een vreemde taal waarin componisten niet slagen hét, tot wél gevoelige maar niet afgeronde of voldane 'genoeglijkheid te 'realiseren' met academische opleiding of te 'peilen' naar hun eigen 'psyche'.
Dat mag je wel benaderen maar niet invullen.
Gelukkig maar.
Met een presentatie van 'zwarte bolleke's' (noten), serveer je wel een illusie van kunstbeoefening met 'makkelijke' volgelingen. (Tot op zekere hoogte)
Het is een tijdelijke overwinning als 'passage'-vriend.
Juist deze uitdaging (orgel) creeërt een klankrijke ruimte, maar daar ben je niet tevreden mee.
Het was eenmaal een Romaans getint orgel en Cecaer Franck heeft, (als Belg) in Parijs, zijn aimabele orgelcomposities omgezet in drie koralen waarvan ikzelf het derde mocht 'gebruiken'.
Toen ik de allereerste maal op een Scheyvenorgel 'speelde', moest' ik 'ferme' vingerspieren' hebben om de toetsen neergedrukt te krijgen maar Schyven had zijn 'glorie' verdient met de klank en niet met het 'practicum' van een organist.
Geconstrueerd, met de restanten uit het 'failliete' attelier van Vader Schyven, en 'geholpen' (na diens overlijden) door de twee zonen, verzeilde het restante 'pijpwerk' het in de H.Kruiskerk van Stekene.
(Pijpen en gans de'n annekesnest)
Zoals elk kerkgebouw, bezit ook ons Godshuis (H.Kruiskerk) een historische, inhoudelijke visueel aantrekkelijk waarde, ware het niet dat er zich achteraan een 'complex' (orgel) bevindt met opvallend stofferige bekleding.
'Tot op het bot' afbreken en deze dokzaal ruimte 'versieren' met een (vol-)waardig instrument dat de liturgie tot in lengte van jaren zal kunnen dienen.
(Dat zal nodig zijn, maar een Kerk moest eerst 'leeglopen' vooraleer zij terug gevuld kan worden...dixit E.H.Omér Vermeersch.)
Ik word nog steeds nerveus wanneer ik een rock-festival lees als Cultuur-evenement binnen of op een parkeerplaats van een Godshuis.
'Een kerk zonder orgel is als een altaar zonder bloemen'
een ruimte zonder 'Christenen',
een bezinning-plaats zonder zoekende medebewoners,
een loflied, zonder herder.
En morgen...morgen wordt er ook nog 'Eucharistie' gevierd.
Foto: Schyven orgel, Kathedraal Antwerpen.
Ik kan me niet houden.
In bijlage (klik op foto) vindt (ziet en hoort) U een uitvoeing van de Toccata uit de 5de orgel symfonie van C.M.Widor hetgeen ook door de heer Maurice Truyers is vertolkt op het Steken's Schyvenorgel t.g.v. de orgel-restauratie.
Als Pastoors zoveel noten op hun zang hadden als dat er in deze toccata voorkomen...
Na één jaar van Wiener-absenteïsme, (menopauze?) koos het bestuur voor een achtste Wienerconcert.(25 september)
Het groepeerde onze goede vrienden uit Salzkotten (D) (Wolfgang Rust) en de zanggroep Aveland ( Robert Crommen) uit Hoeselt. (Foto) in één Wiener-concert.
Dit was weer, in het kader van Steken'se 'folklore', een hoogvlieger.
Hun optreden, 'Aveland', was prachtig ...enfin, hier verbruik ik geen woorden aan want...
Als een auteur een boek laat uitgeven is hij/zij vaak ontgoocheld wanneer hij/zij zijn eigen laatste pagina 'omslaat', omwille van bv. woordkeuze's....
Na hun optreden werd, binnen de 'contrijën' van het R.V.-koor gedacht aan een eigen operette-optreden.
Gekostumeerd etc..
Het is bij deze gedachte gebleven.
Eén week later (2-3 oktober) ondernam het R.V.-koor een gastbezoek aan Bad-Oeyenhausen. (D)
Deze stad is bekend omwille van zijn Kur-ort (hart patiënten), en zijn voorzitter was, naar mijn gevoel een hevig Willy Brandt-fan. (Dus, niet al te katholiek)
Een plaatselijke opluistering van het R.V.-koor in de St-Petrus en Pauluskerk brachten hem
(voorzitter) op geen andere gedachten en bleef buiten staan wachten tot de Eucharistische dienst 'afgelopen' was. (Ieder zijn waarheid)
Ik had en heb nog steeds het gevoel dat Bad-Oeyenhausen zocht naar een verbroedering met een 'zusterstad' gelijkwaardig aan...!
Waarschijnlijk heb ik, bij onze eerste contacten en om de gunst te komen,
Stekene vergelijkbaar gesteld met bv. Brugge, maar een Stekense vaart kan je niet vergelijken met de rijën.
Als een mens doet voor goed te doen, komt hij/zij soms van een kale reis terug.
Maar...'we hebb'n toch maar g'at'!
En dat verblijf in Bad-Oyenhausen,....onze toenmalige eigenste Burgemeester: Herman Rollier, kan getuigen van een gewaardeerd optreden van het R.V.-koor in de aula van dit gezondheidscentrum.
Onaangekondigd en geheel onverwacht vermelde ik bij de 'inleiding' (Programma van het R.V.-koor) dat ook de Burgemeester van Stekene in de zaal aanwezig was!
Het moet een onaangenaam gevoel gegeven hebben aan de voorzitter en leden van het Bad-Oeyenhausen-koor dit, tussen mond en lippen, te vernemen tijdens een live-opname van een koorconcert.
Wij, Stekenaar's, in deze welige tijden, blijven toch bescheiden hé....
Met de St-Michielskerk in Gent (Artiestenmissen) kregen wij 'ommenduur' een koor- LAT-relatie.
De contacten met Herman Struelens (Titularis-organist) en de Pastoor verliepen zonder enig probleem, al moet je, in de huidige en ook verleden actualiteit erg voorzichtig zijn.
En ik herinner me nog dat een 'nieuw'-koorlid haar eerste 'optreden' meemaakte en alhoewel zij 'de rust op zich zelf is', toch mij aanmaande vlug genoeg in de ruimte, waar het inzingen gebeurde, aanwezig te zijn.
Haar haastige 'stap-pas' gaf mij een aangename vervreemding als muzikaal verantwoordelijke, maar bood toch een afstandelijke 'co-operatie' met een individueel alert en (nog steeds) tevens idealiste, ...
Een 'back to the point' 'idool'.
De 'sliert' van 'Ruysschevelderkens' volgde, met al even luidruchtige, plaatselijk-actuele nieuwsberichten van de voorbije dagen in een slaperige ochtendsfeer van:
'Gand se reveille'.
In Gent worden ze daar niet 'wakker' van..., maar wacht maar...!
Het is steeds een ervaring daar (St-Michielskerk) te mogen zingen, maar vooral een 'loflied' (-eren), vanuit een persoonlijke (?) overtuiging te verklanken binnen een ruimte van zwijgzame Gotische zuilen.
'Dicht bij god'.
Zo voel je je.
Wervelende verwelkoming's orgelklanken die een verloren ('semenaristisch') gevoel voor christelijke dienstbaarheid aantasten, een nieuw gevoel gaven, een verloren weg gevonden te hebben en dit als ouverture van een 'koor-apostel' aan de maaltijd des Heren.
Het is soms maar eventjes, (een moment) maar voldoende om een avondoverdenking te voeden.
Na de opluistering vertoefden wij in het bescheiden 'receptielokaal' van 'Nova Fuga' en de 'serveuses' herkenden ons al....ook al vertoefde de gesprek's animatie van lage tot hoge frequentie, het vormde geen enkel probleem.
Ach.... spanning en ontspanning, tractie en contractie, eb en vloed, dag en nacht, (iets anders dan Nacht und Nebel) zomer en winter, een lach en een traan, man-vrouw, (och als Gods 'schepping' niet zo mooi was geweest...)..... en nog zo veel meer, wat wij met overtuiging (homo sapiens)
soms anderen kwetsen met eigenzinnige en niet altijd 'ware' overtuiging.
De verbeelding van liefde en geliefd te worden (serveert) is een ademplaats van ons denken, het zijn ......en daar stopt het o.a. het gevoelsmatige, (pijn) de psyche, het visuele, enfin de drang naar voortplanting en macht.
Het mag geen totaliteit vormen van mens zijn, maar talrijke bibliotheken zijn gevuld met 'raakpunten' boven, naast en onder deze 'materie'.
Het ene kan niet zonder het andere en daarin verblijven alle mensen.
Laat ons niet voorbij het heelal denken, maar denkelijk aanwezig zijn bij het verleden.... en het heden bestaat niet dus is er niets en dat niets is juist 'iets'.
Het creeërt een waanzinnig beeld van 'non-sollution' en dàt ondersteund ons bestaan.
Ik ben er...., en morgen 'zien' we wél.
Het corpuleert, laat me toe te zeggen, accidenteert met een geloofsovertuiging dewelke niet correspondeert met een katholiek popularisme van de 21ste eeuw.
Het is een vergane glorie....en diegenen die 'onderdanig' waren, bezaten een benijdenswaardige 'positie' in vergelijking met onze huidige pontificale 'menselijkheid'.
De Kerk, dat ben je zelf. maakt deel uit van een introvert, onzichtbaar levensverloop,
vaak onbegrepen, maar in eigen overtuiging, een 'juweel' van persoonlijke overtuiging.
Elkeen maakt het voor zichzelf uit..!
M.a.w.... "Ik ga niet meer naar de kerk!"
Hoeveel aard-genoten hebben een kruistocht meegemaakt of lijden op dit moment...., die eigenlijk ook Jezus van Nazareth mochten (kunnen) genoemd worden.
In uw onmiddellijke nabijheid kent U zo'n mensen....
Vertoeven wij in een 'vagevuur'.
Ik denk het en laat het ons 'hopen'!
Maar als ik beelden zie van nog maar één mens, die lijdt, en ik bid (zing): " Ik geloof in god, de almachtige vader....", heb ik het daar vreselijk moeilijk mee.
1993 is gepland (naar mijn gevoel althans) met 'uitstappen' die de annalen van Stekene zullen halen.
Gent, Nordhausen-Blankenburg (D), Bad Oeyenhausen.(D) en nog een akkefietje in Nederland. (Koewacht en Lamswaarde.)
In de loop van het jaar werd het Ruysscheveldekoor uitgenodigd een herdenking op te luisteren in Nordhausen. (D)( Toenmalig Oost-Duitsland)
Een meer dan een sympatisch gebaar van een gewezen krijgsgevangene (Dora).
Hoe vaak heb ik mijn schoonvader horen spreken over Dora, Gros-Rossen Flossenburg en andere concentratie kampen.
Hij was de enige uit gans Bornem, die vanuit de 'partizanen' de zwarte hand, (Klein Brabant) werd bevrijd.
Klik op bijlage.
Wat Hij (Albert Polfliet) jarenlang verzwegen heeft voor zijn eigen kinderen,
(en hierin erken ik andere toekomstige schoondochters of -zonen, of wat dan ook) een gedisciplineerdheid.
De verantwoordelijke organisator was en is, met naam en toenaam nr.75623.
Hij zal het me niet kwalijk nemen, dat ik als schoonzoon van een politiek gevangene,
(Albert Polfliet) zijn werkelijke naam vernoem; Albert Van Hoeij
HIJheeft ( en, op z'n Hellestraat's te zeggen; is nog 'bezig' er een levenswerk van te maken voor 'morgen' met en in de stille omgeving van zijn dierbare echtgenote)
een encyclopedie samengesteld (Dora-bulletin, ) met, laat ons nooit hopen, 'vergane' menselijke impressies, 'onmenselijke samenleving' maar actueel, ook voor hen die volzinnen, half-zinnen, woorden en letters uit deze gestoficiceerde 'opstellen' (Hij was onderwijzer) , bijna ondraaglijk vinden. (Kampverhalen, verhalen van mede lotgenoten, véél en véél meer.
Het (zijn) unieke Dora bulletin .)
Misschien is zijn boodschap; ' wel vergeven maar nooit vergeten!'
Klik op bijlage, misschien verdraag je deze beelden wel....
Na zeven (?) opeenvolgende jaren een Wienerconcert georganiseerd te hebben, werd er gedacht het koorrepertorium wat bij te schaven met eerder religieuze koorwerken.
Waarom?
Een kort fragment uit één of andere populaire operette, vroeg maanden van intense voorbereiding en we mochten toch geen 'Gloria in excelsis Deo' vergeten.
Dirigenten weten....kennen dat 'fenomeen'.
Er stonden twee 'kerkconcerten op het jaar-'menu'. (Nederland)
Het overwegend progressieve Nederland (enkele decennium jaren geleden) zou 'balen' als er bijvoorbeeld een wereldse 'amour' in de tekst zou voorkomen.
Toch blijft de opluistering van een Eucharistieviering in de Saint-Madeleine (foto) te Parijs (6-7 juni) het hoofdgerecht van dit (1992) 'werkjaar'.
Laat ons eens opzoeken hoe men deze 'eigennaam' schrijft en wie zij was.
Het blijkt toch een meer ingewikkelder verhaal, omdat het woord; 'waarschijnlijk' zo vaak voorkomt in de encyclopedische beschrijving van deze dame.
Een fantasierijke samenleving plukt de bloemen van zuurstof (verbeelding) tot een moment-opname van onherkenbare en zeer verdraagzame gevoelens die hedendaags, (maar ook sinds het ontstaan van één enkele bacterie) zich tijdelijk opsluiten in een huidige passage van wat U en ik, amper vijfduizend jaar geleden hebben voorgesteld.
Namelijk:. de home sapiens!
Terwijl de aarde vier miljard zeshonderd miljoen jaren geleden en eerste zonlicht kreeg.
Meer informatie, klik op bijlage.
Mijn drie 'classeur's', (Ruysscheveldekoor) die kandidaat zijn voor een liposuctie,
(ver-)dragen een historiek van, indertijd, onopvallende aanwezigheid binnen een landelijke gemeente als Stekene.
Het doet mij telkens denken aan vergane toneelgezelschappen, fanfare's en andere... uit het begin van de vorige eeuw.
Of het geleerd woord: 'statuten' reeds bestond weet ik niet, maar en als ze betonden zitten deze in een beschermde 'la' en dat is zelfs voor een geschoolde vocaliste een vrij hoge noot om te zingen. Ik kan me herinneren dat de sopranen er in twee koorwerken mee geconfronteerd werden; nl. Het Te Deum van G.Bizet en het Halleluia van G.F.Haendel.
In 1991 vond het zevende Wienerconcert plaats. Deze kenden steeds een regelmatige ruime belangstelling. Wellicht om het 'luchtig' programma.
'Luchtig' in die zin dat de koorherhalingen zich voornamelijk toespitsten op operette-gedeelten, met een continu attente aanwezigheid van de diva's.
Ook aan het gastkoor of instrumentaal 'gezelschap' werd gevraagd, eerder een 'luchtig' programma te serveren.
Och, Stekene kende misschien ook wel zijn 'sossen' en 'de blau', de 'schapen en de bokken' de 'ongeleuvig'n.
Het is lang.....heel lang blijven 'natrillen'.
Het is een apart volkje.
Vraag dat maar eens aan een infiltrant.
Maar, als het er op aan komt .....
Foto: Mandolinen Konzert Gesellschaft Gelsenkirchen. (D)
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
Als je 'zeven' verschillende dirigenten gekend hebt, bestaan er evenveel verschillende 'interpretanten' (intendanten ((?))) met eigen karakteriële ingesteldheid.
Wie zijn geschiedenis vergeet staat 'padderkluts'!
Gebeden en liederen?
Elke dirigent 'verleidt' een koor (instrumentaal-vocaal) met buigzame nederigheid en verbale overtuiging.
Gevoelswaarden.
Waarom ik deze 'verzilverde' collums (bloggen, o.a historiek van het Ruysscheveldekoor) schrijf, is mij nog steeds een raadsel.
'Puer Natus', 'Victimea Paschali Laudes', 'Spiritus Domini', 'Viri Galilei'...
Het R.V.-koor bevond zich tussen mijmeren (opstarten) en ontwaken,
Bij heldere weersomstandigheden zie ik, vanuit m'n gemakkelijke, beschadigde
In 1998 nam Sebastiaan Van Steenberge 'het roer' over.
Het is en blijft boeiend de diverse aspecten van het R.V.-koor te plaatsen binnen een continuïteit van ook hedendaagse activiteiten.
Bij mijn memoires aan het Ruysscheveldekoor, kan ik niet anders dan mezelf als eerste 'boorling' in het labyrint van toekomstige collega-dirigenten, profileren.
Buiten 'kreunt' en carnavalswagen. (17 maart 2012)
Een dirigent: 'sloeft', 'sjaalt', filosofeert, analyseert, 'herdert', memoreert en................
Ik ben een' onbeminnelijk' voorstander van dirigenten wissels.
En zoals altijd, (cfr. vorige bloggen) komen er na zeven droevige 'mysteries' ook zeven glorierijke mysteries. (Of is het vise-versa?)
In deze beide jaren, vertegenwoordigde onze Kon.Harmonie 'De Ware Vrienden' een opvallende plaats binnen het Cultuur gebeuren en in samenwerking met het R.V.-koor.
Na één jaar van Wiener-absenteïsme, (menopauze?) koos het bestuur voor een achtste Wienerconcert.(25 september)
Met de St-Michielskerk in Gent (Artiestenmissen) kregen wij 'ommenduur' een koor- LAT-relatie.
Ach.... spanning en ontspanning, tractie en contractie, eb en vloed, dag en nacht, (iets anders dan Nacht und Nebel) zomer en winter, een lach en een traan, man-vrouw, (och als Gods 'schepping' niet zo mooi was geweest...)..... en nog zo veel meer, wat wij met overtuiging (homo sapiens)
Na zeven (?) opeenvolgende jaren een Wienerconcert georganiseerd te hebben, werd er gedacht het koorrepertorium wat bij te schaven met eerder religieuze koorwerken.
St-Caecilia.
