Ik ben Tony De Ruysscher
Ik ben een man en woon in Pauwel Hauweplein 1 9190 Stekene.(B) () en mijn beroep is gepensioneerd leerkracht..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Interesse in: religie, filosofie, klassieke koormuziek en passieve voetbal.
21-02-2010
Rowiljototo's.
Waar ik met bijzonder veel genoegen aan terugdenk zijn: de rowiljototo's. Ronny, Wilfried, Jo, Ton en Tony (gast stranger was Peter) die zowaar The Strangers gingen nadoen. Weet je..., we hadden allemaal de illusie dat we nog beter waren dan de echte the strangers zelf?
Lachsalvo's wisselden af met ernst, bij het inoefenen van de verschillende act's. We kregen zowaar nog een optreden in een naburig dorp tot .........een optreden in het buitenland. (?)
Onze microfoon bestond uit een, met bladgoud beschilderd zeefje en op afstand kon je het verschil niet merken tussen een echte en 'onze'n microfoon'. Soms sprongen ons vrouwen bij met een arsenaal attributen zoals hoeden....grootmoeders onderbroeken war meer leek op een 'zeilschip' e.z.v. We haalden zelfs een 'gouden' (kartonnen) plaat die hier in mijn beperkt bureautje, samen met een fotoafdruk van ons allen, (al jaaaaaren) aan de muur prijkt. Er stonden wel vijf kontaktadressen en telefoonnummers op vermeld, maar betwijfel of er wel ooit één iemand ....
Ik herinner me nog als gisteren: de jaarvergaderingen.
Ik wist 'begot' niet wat het betekende.
Had nog nooit zoiets meegemaakt.
Wist van het bestaan niet af.
Het werd mij al snel duidelijk. Koorleden mochten voor één keer hun zegje doen en wel in het openbaar.
Ik dacht:' nu gaan we het krijgen'! Opmerkingen over de'n dirigent...ik zat te trillen op mijn stoel...en dacht toch altijd; wat de dirigent zegt is heilig.
(enkel op muzikaal vlak natuurlijk.)
Al bij al viel het eigenlijk nog mee, maar ja'....nieuwe messen snijden goed....! Een zéér aangenaam gevolg van zo'n jaarvergadering was de 'koffieklets' en zeer zeker: het kaartspel. Het geheel verliep altijd in goeie banen door bemiddeling van Ton als voorzitter.
Het was tevens het moment om te luisteren wat er bij de koorleden leefde als b.v. koorprogrammatie.
En dan, de jaarlijkse terugkerende 'teeravond'. Ik keek er naar uit. Koorleden lieten zich van hun beste zijde zien én horen en dat werd door iedereen bijzonder gewaardeerd. (Carnavalsstemming was hier niet vreemd aan.) Ik durf geen namen noemen want dan zou ik op zere tenen trappen maar... ze blijven in mijn herinnering.
De koorherhalingen werden gedisciplineerd attent gevolgd, wat altijd, zowel bij koorleden als de dirigent aangenaam ervaren werd.
Er stonden vier koorstemmen op mijn partituur en...soms klonk het vijfstemmig. 'Een hele kunst' vond ik.
Ook de gasvrije bestuursvergaderigen deden hun duit in het zakje om het geheel van de zangvereniging in goeie banen te leiden.
Ondertussen zijn er enkele mensen ons voorgegaan naar het rijk der hemelen waar wij, vroeg of laat elkaar zullen terugzien; niet met onze ogen, oren noch gevoel, maar in de Geest.
Op een woensdagavond van het jaar 'stillekes' was er een voetbalwedstrijd: Nederland-België!!! Twee dagen voordien hadden wij koorherhaling in 'De Langen Akkers' (Refter) Het zaaltje hing vol met oranje vlaggen, en talrijke koorleden hadden zich, die avond 'opgetut' met een oranje T-Short of een oranje hoed. Zelf op mijn muziekstaander hing er een oranje vlag. En ik..., ik was een belg en...bovendien ... het was hét moment om revance te nemen na de wekelijkse repetities en met de nodige opmerkingen van de dirigent. (Ondergetekende dus)
De uitslag kan ik me niet meer herinneren maar ik meen te weten dat de Belgen voor één keer gewonnen hadden en dus... de week nadien had ik een
Belgische stikkrer op mijn muziektas geplakt en één koorlid (Rosette, ook van Belgische origine) was aangekleed in de Belgische driekleur.
Ik herinner me nog, de aangename pauze-minuten in het 'rokerskot waar iedereen de nodige verhalen én ...moppen te vertellen had. Ik noemde het stiekem: het zaaltje waar een schilderij hing van een dame met opvallend lange armen.
Het negatieve was altijd toen er iemand en altijd vééééél te vroeg met forse kracht op de deur bonkte en riep: "Mannen..'t is tijd"!!!
Voor mij blijft nog steeds het hoogtepunt: de viering van het 25 jarig bestaan van het St-Ceciliakoor met een grandioos concert. De uitvoering van de 4-stemmige mis van J.Gruber met begeleiding van het 'Ostinato'-kamerorkest blijven nog nazinderen.. Maar.....en bovenal, het optreden van de Maastrichter Star in aanwezigheid van de president Down NL
Een organisatie die af was.
Datzelfde jubeljaar werden er maandelijks gastkoren uitgenodigd voor een opluistering van de eucharistieviering.
Ik herinner me nog: in de Dom van Keulen, toen de Bisschop, bij het begin van de plechtige eucharistieviering op 15 november (1987), ons verwelkomde met: "Dass ist ein chor aus Koeweit!". Ik weet niet of de arme man zich realiseerde wat het verschil was tussen een 'vlassersdorp' en rijke oliesheiks.
Nog voor we één woord gezongen hadden, kregen we allemaal een 'prinselijk Arabisch' gevoel....!
Toch heb ik later gehoord dat er onaangekondigd 'nachtlawaai' op de slaapkamers was (?) en de slaaprust gestoord werd door 'boomzagen'.
Een hele ervaring en prestatie, op een vrijdagavond (generale repetitie) te staan zingen in een vrij koude kathedraal, met het St-Cecilia-koor én het Ruysscheveldekoor en met ondersteuning van de militaire muziekkapel van de landmacht. Onder leiding van mevr. Daniëlle Hendricks (echtgenote van de korpscomandant) en mezelf, zongen wij; 'Dominus salvum fac'; het 'Sanctus' van Bruckner; het monumentale 'Te deum' van G.Bizet (iets waarover ik bijzonder fier ben) en zo meer.......Nog een kleine anekdote; mijn echtgenote (Louisa) en ikzelf, samen met nog vier andere peronen, overnachten in het gastenhuis van de militairen. Dat zijn ongeveer zes alleenstaande woningen die allen identiek hetzelfde uitzicht hebben, zowel interieur als exterieur.
Voordat wij naar de generale repetitie ging hadden wij onze bagage in de kamers gezet en toen de buschauffeur ons terug bracht naar onze kamers en wij halverwege de trap waren, riep Marcel (Colman): "Maer da's hier nie zenne...." Je moet weten dat de hoofdingang altijd open was.
Een video-opname van dit alles koester ik met bijzondere gevoelens.
Vooraleer ik toezegde, wenst ik eerst het 'zangkoor' eens te horen wat gebruikelijk is. Dus, op een maandagavond begaf ik mij naar de turnzaal van de lagere school waar de wekelijkse koorherhalingen plaats vonden. Ik wenste de 'repetitie niet te storen en kwam bewust ietwat later.
Ik weet niet of de koorleden op de hoogte waren van 'een nieuwkomer'? Geruisloos sloop ik binnen en zette me helemaal achteraan op een soort Zweedse bank zodanig dat ik de koorleden goed horen en zelfs, met zicht op hun rug was ik overtuigd 'dit moet het worden'.
Ik had een positieve indruk om er 'iets' van te maken... als men mij de kans zou geven. Het was Ton Jansen (overleden op 29 maart 2006) die, op haar geeigende wijze, de 'zang' leidde. Ik ben daar niet lang gebleven, maximum een half uurtje en ben dan, net zo stil als ik binnengekomen was, met een positieve indruk terug huiswaarts vertrokken.
Diezelfde week nam ik contact op met de voorzitter voor verdere afspraken en zowaar, ik heb het me nooit beklaagd.
Over Koewacht zelf wist ik zeer weinig, mijn tante Marie (van Gassen echtgenote van August Celie en woonende achteraan de karnemelkstraat) vertelde wel eens, toen ik er op vakantie was, over de 'schutterskantine, (Gust was een verwoed 'schutter') en het patronaat, waarvan ik het woord niet eens verstond, maar verder reikte mijn kennis niet. Mijn Moeder, Anna van Gassen (derde dochter van Lucia Boon ) was geboren 'op de'n Hollandsen heikant, en daarmee voelde ik mij toch een stukje biologische Nederlander.
Een muzikant houdt van een rijk-akkoustische ruimte en de kerk van Koewacht was hiervan een schitterend voorbeeld.
Ik mag ook niet het uitnodigend karakter van het gebouw vergeten en bovendien; ik kreeg een honorarium voor de geleverde koorprestaties wat in ons 'jargon' en in die tijd niet zo vanzelfsprekend was. Dus, alles was aanwezig om er een flinke start van te maken. Een goede voorzitter, een aktief bestuur, een grote groep geïnteresseerde koorleden en een dirigent, die denkt dat hij het kan, (?) moet af en toe een 'zaag' kunnen spannen....!!!
Afscheid nemen kan zwaar doorwegen, omdat het een punt zet achter iets wat zinvol en dierbaar was.
Iets dat een deel van je leven was geworden.
Iets dat van 'ons' was met mensen waarmee je een kunst-vreemde wereld bewandelde.
Afscheid nemen tracht je te verdragen omdat je, in je hart, vele herinneringen koestert uit diepe dankbaarheid en
dit wil delen met anderen.
Alsof het gisteren was herinner ik mij nog die woensdagavond in 1985 (of was het '86) dat een bestuurslid, de heer Rudolf van Veen van het
St-Ceciliakoor Koewacht langs kwam om te spreken over een mogelijkse opvolging van hun koordirigent, de heer de Puntert die op té vroege leeftijd was overleden en een leemte naliet bij talrijke koorleden.
Nu,.... Koewacht (N) lag mij nauw aan het hart omdat ik heel mijn eerste levensjaar werd grootgebracht bij mevr.Maria de Meester (overleden op 8 juni 2000 in de leeftijd van 87 jaar)en wonende in de karnemelkstraat. In 1976 heb ik een schuchtere poging ondernomen om haar op te zoeken alhoewel ik zelfs geen naam noch straat kende. Gewoon naar de nieuwstraat gereden, aangebeld aan twee verschillende woningen..., het korte verhaal vertelt..en ...of zij niemand kenden die in 1947 een kindje, bij haar ( ik kende de naam dus niet) reeds drukke gezin, had bijgenomen.
Ik kwam van een kale reis terug. Over dit verhaal (pleeggezin) heb ik thuis nooit één woord horen vertellen, daar werd over gezwegen, trouwens, ik vernam dat pas maar op veel latere leeftijd. Voorts heb ik een onbezorgde jeugd gehad. En eigenlijk is het, dank zij een onverwachte 'aanbieding' als koordirigent van het St-Ceciliakoor, dat ik mijn 'pleegmoeder' ontmoet heb in het jaar 1987 in 'de'n Tragel' waar Maria samen met Coos nog mooie jaren van hun leven doorbrachten. Iemand die ik zeker niet mag vergeten is mevr. Maria Scholter. Zij beheerde, met de nodige zorgzaamheid en punctualiteit, de financiële boekhouding van het koor en maandelijks mocht ik ten huize van Maria mijn dirigenten-honorarium opvragen. Bij een gezellig praatje en een 'kopje koffie' kwam mijn verre verleden ter sprake en zij vertelde me: "Dat kan niemand anders zijn dan Maria De Meester." Enkele dagen later ben ik haar gaan opzoeken en werkelijk, het hele verhaal van mijn eerste levensjaar werd door haar bevestigt.
U, beste lezer, zal zich afvragen; waarom heb ik 40 jaar gewacht.
Een tante had mij ooit eens gezegd: "Laat dat potje maar gesloten..." wat ik dan ook gedaan heb.
Nogmaals, mijn jeugd was niet luxueus en ik bedank mijn ouders voor mijn onbezorgde kinderjaren.
En beide Maria's.........oprechte dank voor alles!
