en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
21-04-2013
Joepie
Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeee, Ruben is weer 3 cm. gegroeid EN is ook bijgekomen. JOEPIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.
Hij meet nu 130,3 cm. en weegt 24 kilo. In het totaal is hij nu ongeveer 8 cm. gegroeid op 9 maanden tijd. Dit is, volgens de professor, een héél goed resultaat. Hij nadert nu stilletjesaan de onderste curve.
Op 28 juni worden we terug verwacht en dan gaan ze bloed trekken, platen nemen van zijn linkerhand, etc... en dan zal aan de hand van deze resultaten beslist worden of we mogen verder doen met de groeispuitjes. De dokter zal nagaan of de verwachte eindlengte op basis van de radiografie van zijn linkerhand wel degelijk met minstens 6 cm. is toegenomen. Is dit het geval, mogen we de spuitjes verder blijven toedienen. Is dit niet het geval, dan zal er gestopt moeten worden met de spuitjes. Dus, dit wordt weer spannend.
Hopelijk zijn er tegen 28 juni nog enkele centimetertjes/kilootjes bij. Hopelijk terug 3 cm. maar dat zal nipt worden want het is nog maar 2 maanden, hé. Maar we blijven positief denken.
Ach, we zien het wel. Dit ligt, jammer genoeg, niet in mijn handen, ik blijf dapper iedere dag mijn zoon spuitjes toedienen en ik ben ondertussen al blij met iedere centimeter dat erbij is gekomen.
En mijn gevoel zegt dat hij verder zal mogen blijven spuiten... Dus daar vertrouw ik dan maar op.
Iedereen héél hartelijk bedankt om te duimen en bedankt om de virtuele centimetertjes op te sturen. Je ziet, het heeft gewerkt!
Vanmorgen heb ik mijn 24-uur-bloeddrukmeter met veel plezier afgegeven. Wat was ik blij dat ik van dit om de 20 minuten-zoemende ding van af was, mijn hand zag knalrood van de spanning van die manchet. Enfin, dit zit er al op. Toen mocht ik onmiddellijk bij de specialist langsgaan en tja, het resultaat is dus echt niet goed. Mijn bloeddruk, zowel mijn bovendruk als mijn onderdruk is veel TE hoog, zowel overdag als 's nachts.
De medicatie wordt nu verdubbeld en volgende week woensdag moet ik dan al terug op controle bij de specialist want tegen dan moet die bloeddruk naar omlaag zijn gegaan.
Ik moet dan ook bijkomende onderzoeken laten doen want dit kan volgens de specialist niet enkel van stress zijn. Pfffff. Op 2 mei moet ik om 8u30 in het Sint-Augustinusziekenhuis zijn voor een bloedafname, een scan van mijn nieren, een echo van mijn nieren en een hartonderzoek.
En op 29 mei weet ik dan alle resultaten, alhoewel ik volgende week ga vragen of dit niet vroeger kan. Een TE hoge bloeddruk is volgens hen zoooooooooooo gevaarlijk maar je moet dan wel kei lang op het resultaat wachten. Ondertussen kan je al 5 beroertes gekregen hebben.
Ach, we zullen het wel zien. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik voel mij niet zo lekker. Ik ben ijl in mijn hoofd, met een druk op mijn linkeroog en vooral erg moe. En ik ben dat moe-zijn beu. Ik had nu mijn gras moeten afrijden in mijn tuintje maar ik heb er de energie niet voor. Lastig. Erg lastig. Deze bezige bij voelt zich moe en lui maar met de beste wil van de wereld, het lukt me niet om in gang te schieten. Ach, het hoofdnoodzakelijke zal gebeuren en de rest moet dan maar even wachten, niets aan te doen.
Overmorgen moeten we dan weer in het UZA zijn voor de 3-maandelijkse controle bij de groeidokter. Ik ben erg benieuwd hoeveel Ruben weer gegroeid is. Volgens mij is hij zeker gegroeid want zijn zomerschooljas van vorig jaar is te klein en het zadel van zijn fiets moet verzet worden. JOEPIE!!!!!!!!!!!!!! Hopelijk zijn er toch wel weer wat centimetekers bij, hé. Duimen maar!
Omdat ik dus blijf sukkelen met een TE hoge bloeddruk, moet ik een 24-uur bloeddrukmeting houden. Dit houdt dus in dat ik sinds vanmorgen met een bloeddrukmeter rondloop die om de 20 minuten een meting doet. Pffff. Die manchet aan mijn arm zit zo strak dat ik vermoed dat mijn arm morgen blauw zal zien. Merde merde merde, wat een gedoe, en die meting gaat ook vannacht door, dus om de 20 minuten bromt dat machientje en drukt die manchet mijn arm bijna plat. Veel slapen zal er vannacht dus niet inzitten. Pfffff.
Maar allez, ik zal maar niet klagen, er zijn veel ergere dingen, morgenvroeg om half 10 mag het er af en om 10 uur mag ik ineens bij de specialist langsgaan en weten ze ook ineens van wat dit komt (stress?).
Wat ik erger vind en wat mij al héél de week enorm bezighoudt, is mijn collega die al gedurende 1 week met haar babytje van 9 maanden op de kinderoncologie van het UZ Gent ligt. Hoe erg is dit. Dit wil je toch echt niet meemaken. Afgrijselijk gewoon. Ik wacht echt op verlossend nieuws hieromtrent dat het om een cyste gaat en niet om een of andere vorm van kanker. Wat moet er niet allemaal door hun hoofd gaan? Wat een angst moeten zij doorstaan? Ik leef zo met ze mee maar vind het vooral zo erg dat ik niet kan helpen. Behalve bidden, kaarsjes branden en duimen, hetgeen ik dan ook al een hele week voor hen doe. Collega, via deze weg wens ik je veel moed toe. Weet dat ik aan jullie denk.
Een andere vriendin moet haar huis openbaar verkopen en moet verhuizen binnen 1 maand na de openbare verkoop. Daar sta je dan als alleenstaande moeder met 3 kinderen plots van de ene op de andere dag op straat... En dan goed weten dat dit allemaal komt doordat haar ex-man 'dingen' heeft gedaan die zo erg zijn, die zo smerig zijn, die zo walgelijk zijn en omdat het gerecht in België blijkbaar geen rekening houdt met de slachtoffers maar wel met de daders. Lieve vriendin, via deze weg wil ik je laten weten dat ik jouw moed bewonder, dat ik je een ongelooflijke, dappere vrouw vind en een fantastische moeder voor haar 3 kids. En ik kijk wel mee uit naar een nieuwe woonst. Het zal een moeilijke, zware periode voor je worden maar hier kom je ook wel weer doorheen. Samen, met je lieve kinderen, sterk! Dikke knuffel.
Ja, het is echt de week van de zeer intrieste berichten. Bovenstaande berichten zijn niet de enige, ze blijven precies maar binnenstromen. Meestal zijn zulke berichten ver van je bed maar nu komen ze in snelvaart heel erg dicht in mijn buurt. Angstaanjagend gewoon.
Daarom zou ik zeggen, laat ons maar stoppen met klagen en zeuren over toch wel vaak onbenullige dingen (het weer bijvoorbeeld) en laat ons zo veel mogelijk van het leven genieten op momenten dat het mogelijk is.
Dikke, dikke knuffel aan al diegenen die ik ken, die het zo moeilijk hebben op dit moment... Mijn gedachten zijn bij jullie xxx
Mijne verliefde Ruben heeft LDVD, hij heeft echt liefdesverdriet.
Zijn vlam heeft een 'lief'. Ja, het is echt waar. Zelf had hij het nog niet aangevraagd omdat hij heel zeker wil zijn voordat hij het aanvraagt, zodat hij ze later niet zou moeten kwetsen als hij het zou 'uitmaken' en nu heeft een vriend (nu dus vriend af, zeker weten!), jawel, het aangevraagd en tot overmaat van ramp heeft ze JA gezegd.
Hier ten huize al enkele avonden voor het slapengaan een enorm verdriet. Hartverscheurend gewoon. Mijn moederhartje breekt bij het zien van het verdriet van Ruben. Maar ja, ook dit hoort bij het leven. En ja, ik kan hem wel begrijpen, ze is mooi, ze is lief, ze is tof, ja, eigenlijk heeft ze alles wat een toffe meid moet hebben (tja, het is dan ook mijn metekindje) en Ruben is dus zwaar verliefd. Ik wist zelf niet dat het zo diep ging bij hem.
Maar het zit hem vooral in het verraad van zijn vriend, die hem plechtig beloofd had om het nooit aan te vragen en nu heeft hij dit toch gedaan. De vriendschap heeft dus een zware slag geleden en ik denk dat wat Ruben betreft, de vriendschap over and out is. For ever.
Maar de vraag is, hoe troost je een tiener met liefdesverdriet die hartverscheurend aan het huilen is? Die de eerste tranen om een meisje vergiet? Hij ziet het niet meer zitten, hij heeft nog nooit zoveel verdriet gehad en volgens hem, kan ik dit niet begrijpen. Toen ik hem zei dat ik ook wel liefdesverdriet heb gekend in mijn leven, zei hij: ja, maar nog niet op je 10 jaar.
Tja, na het troosten van Ruben en nadat hij eindelijk richting dromenland vertrokken is, mijmer ik toch wel eventjes over mijn eerste liefdesperikelen.
Wat was ik verliefd op een jongen in mijn straat, den Bart, een knappe, coole gast, de coolste van de straat ... en wat was ik diep intriest toen hij er met een ander vandoor ging... Ik denk dat ik toen 11 jaar was en ik dacht ook dat de wereld verging. Ja, het was uit maar ik kwam hem wel nog iedere dag tegen, hé. Afschuwelijk. Al mijn verdriet schreef ik neer in mijn roze dagboeken, hele bladzijden gevuld met een klaagzang in roze inkt.
En mijn 2de liefje, een vakantieliefje, de Jan, toen zal ik 12 jaar geweest zijn... Ik leerde hem kennen op vakantie in Wenduine. Wat was dit heerlijk. Het was dat jaar dat het liedje 'Annabel' een hit was. Zelfs nu associeer ik dat liedje nog met mijn vakantieliefje. Wat was ik blij toen het 'aan' was, ik maakte zelfs al plannen om te verhuizen naar Kermt, een gehuchtje in de Limburg, en wat was ik verdrietig toen het gedaan was. Gelukkig kon ik toen al bij mijn vriendinnetjes terecht, die dit verdriet ongelooflijk goed deelden, en ja, gedeelde smart is halve smart, hé. Maar ik moet wel zeggen, als ik nu 'Annabel' op de radio hoor, er toch wel een glimlach op mijn lippen verschijnt, dus deze liefde was geen lang leven gegund maar als ik aan Jan terug denk, is dit nog wel steeds met warme gevoelens.
En mijn 3de liefde, de Kurt. Toen was ik echt smoorverliefd en dit heeft toch wel wat langer geduurd. Heimelijke kusjes na de jeugdbeweging, liefdesbriefjes en stiekeme afspraakjes, ja, hij was toen wel echt 'de liefde van mijn leven. Zo zie je maar dat alles relatief is, hé. Persoonlijk vond ik hem de knapste gast van de wereld, terwijl mijn zussen mij uitlachten want die vonden dat hij een apensmoel had.
Ach, eigenlijk denk ik met veel plezier en warmte terug aan mijn eerste liefjes en kan ik toch wel concluderen dat mijn eerste liefdesverdrietjes mij geen levenstrauma hebben bezorgd (dit in tegenstelling tot mijn laatste lief).
En kan ik dan ook met een gerust hart mijne zoon zijn 1ste liefdesverdriet laten beleven en weet ik ook dat het ooit allemaal wel goed komt.
Vandaag - ongelooflijk maar waar - is mijn oudste zusje 50 jaar geworden. Haar kinderen hebben aan heel de familie gevraagd om iets te maken om in een 'herinneringsboek' te kleven. Ruben heeft een rebus gemaakt en ik heb het volgende geschreven (met de nodige fotootjes bij):
Er was eens een klein meisje met mooie, lange, zwarte krullen, die menig fotoboek zou vullen.
Ze was zo schattig, lief en fier en bezorgde haar trotse ouders veel plezier.
Steeds met haar handtasje op sleeptouw, veranderde dit meisje in een toffe vrouw.
Zij is ons magnifieke, sympathieke, unieke,
Annemieke.
En geloof het of niet, het is echt waar, dit prachtexemplaar wordt op 28 maart
50 jaar.
Wat?Ja ja, ik weet het, je zou het niet zeggen maar de jaren kunnen we, jammer genoeg, niet stilleggen.
Waar zijn toch al die jaren naar toe?Eerlijk waar, ik weet het zelf niet goe(d).
Waar is toch de tijd gebleven dat wij als zusjes samenwoonden in de Lode van Berckenlaan?Genietend van ons jeugdig, zorgeloos bestaan.
Dit is precies al een heel leven geleden en toch lijkt het pas gisteren dat we zondags op onze fiets samen naar de jeugdbeweging reden.
Een leerkrachtendiploma, een loopbaan en 4 kinderen ... later, heb je toch al wel wat mogen proeven van het levenstheater. Mooie, ontroerende momenten en ook wat minder leuke evenementen.
Voor de komende jaren (nog minstens 50), hoop ik dat je nog veel fijne gebeurtenissen mag ervaren, geen tegenslagen maar ik wens je vooral veel, gezellige dagen.
En lieve grote zus van mij, heb je het eens moeilijk met één of andere levensvraag, ik ben er steeds voor jou, want
ik zie je graag!
Een hele fijne verjaardag en 50 dikke kusjes van je kleinste zusje,
Ik kan dit niet lang meer volhouden... 3x per nacht is Ruben wakker omdat hij slecht gedroomd heeft en dan ontzettend bang is.
3x per nacht een half uur opzitten want hij is dan zo bang en wilt dat ik dan in de living blijf, anders blijft hij roepen en dan slaap je ook niets.
Dat betekent dat ik per nacht 1,5 uur minder slaap en dat begint toch wel zijn tol te eisen.
Dit is nu gelukkig niet ALLE nachten maar toch wel een paar keer per week. En dan moet je weten dat hij meestal voor 22 uur 's avonds niet in slaap valt, hé. Pfffffffffffffffffffff.
Als je een boeleke hebt, weet je dat je nachtjes korter zijn, maar bij een tienjarige is dit normaal gezien toch wel al opgelost. Het ironische is dat Ruben als boeleke na 2 weken doorsliep en dat hij steeds wijzertje rond sliep, min 10 minuten. Een zaligheid dus.
Tja, wat doe je hier toch weer aan, hé? Het vreemde is dat als hij bij mijn ouders blijft slapen, dat hij daar geen nachtmerries heeft of ook niet wakker word. Zou het aan zijn kamer kunnen liggen?
Mijn vader beweert dat de kamer te donker is maar ik vind zijn saffierblauwe kamer met luchtige, voile, blauwe gordijntjes met witte sterretjes op, zo mooi. En er brandt steeds een lichtje, zo een luchtbevochtiger met lavendelolie (om te relaxen) die van kleur verandert.
Ach, ik weet het niet meer. Ik ga nu proberen om stilltjes terug naar mijn bedje te sluipen in de hoop dat hij al terug naar dromenland is vertrokken en in de hoop dat ik toch nog 2 uurtjes aan 1 stuk mag slapen.
Slaap zacht.
Groetjes van mama zombie (dwz morgen weer héél de dag moe).
Op 19 april, dus nog zo'n goede 3 weken te gaan, hebben we terug een afspraak bij Professor DuCaju. Spannend! Spannend! Spannend! Wat ben ik benieuwd hoeveel Ruben gegroeid is. Volgens het laatste medisch onderzoek op school is hij gekrompen (ik denk dat het belangrijk is om steeds op dezelfde manier te meten) maar ... zijn schoolbroek is toch te kort.
Dus ik gok dat hij wel 1 à 2 cm. is gegroeid. (en ik hoop dat ik verkeerd gok en dat het nog meer centimeters zijn)
Ik wou nochtans gaan voor de 132 cm en 25 kg. maar dit was misschien toch TE hoopvol gedacht, zelfs met 1 mg. per dag te spuiten, vrees ik dat hij geen 4 cm. gegroeid is en veel verdikt is hij ook niet. Maar als jullie nu allemaal nog eens wat virtuele centimeters naar Ruben toesturen, dan komt dit misschien nog wel in orde. Please? Aub?
Ach, we zullen het wel zien. Iedere centimeter erbij is er 1 bij, hé.
Ik had ook gedacht dat door het bijgeven van zink, zijn eetlust wel zou vergroten, maar dat is toch jammer genoeg niet het geval. Pffff.
Ach, hij heeft nog tijd tot juli, dan zal de beslissing vallen of we verder mogen gaan met de groeihormonen, dus tegen dan zouden er toch nog wel wat centimeters bij mogen komen. Dus veel virtuele centimetertjes aub, veel gebedjes aub, veel duimen aub en een klein wonder. Hiervoor zal ik de engel van groei eens aanspreken.
Mijn bloeddruk is door de medicatie terug wat gezakt maar jammer genoeg ook nog te hoog met als gevolg duizeligheid, vlug moe maar de druk op mijn linkeroog is aan de beterhand. Ik ben terug aan het werken maar ik voel dat ik het nog steeds heel rustig aan moet doen. Dit is niet zo simpel want rustig aan doen staat ook niet in mijn woordenboek. Volgende week moet ik weer op controle en dan weet de dokter misschien de uitslag van al de onderzoeken.
En nu kruip ik dan maar weer op tijd in mijn bedje........ slapen is volgens mij nog steeds het beste medicijn voor héél veel kwaaltjes.
Al eens het gevoel gehad dat je het leven niet meer aankan? Al eens het gevoel gehad dat alles wat je moet doen, teveel is? Al eens het gevoel gehad dat zelfs spreken vermoeiend is? Awel, vorige week dinsdagavond heb ik mijn 'krakje' gekregen (een serieus krakje). Ik heb 3 uur aan een stuk gehuild, zonder op te houden. Ik zag het eventjes niet meer zitten (te veel zorgen, te veel stress, te druk, te eenzaam, ...).
Toen ik woensdag naar de huisdokter ging, bleek dat mijn bloeddruk en hartslag VEEL TE HOOG was (16 onderdruk en 18,5 bovendruk). Alarmerend hoog. Omdat zij dacht dat dit niet enkel van stress kon zijn, heeft ze wat onderzoeken laten doen (nog niet al de uitslagen zijn bekend).
Ik ben dus echt wel wat op de sukkel. De bloeddruk is ondertussen wel 'een beetje' gezakt maar nog te hoog en ik moet het dus rustig aan doen en alle vormen van stress proberen te vermijden. In theorie is dit klare taal maar in de praktijk is dit toch nog wel iets anders. De momenten dat Ruben op school was, heb ik zoveel geslapen en nog ben ik steendood kapot en heb constant een vervelende hoofdpijn en druk op mijn linkeroog waardoor je de neiging hebt om steeds je ogen dicht te willen doen en te slapen.
Mijn vraag aan het universum om mij een 'gewoon' leventje te geven, zonder al te veel hoogtes en laagtes, daar heb ik nog geen antwoord op gekregen. Ik vrees dat ik het zelf zal moeten oplossen en moet zoeken naar mogelijke manieren om mijn stressgehalte zo laag mogelijk te houden.
Vrijdag ben ik dan ook voor de 1ste keer naar een kinesiologe/kinesiste/EFT (heeft iemand hier al ervaring mee?) geweest. Zij zou mij kunnen helpen om trauma's uit het verleden te verwerken en ook om ontspannende technieken aan te leren en anders te leren omgaan met stress. Ik hoop dat het me toch een beetje verder zal helpen.
Ik heb ook terug 2 kei schattige naailappen besteld (zie fotootjes hierbij) omdat borduren mij steeds enorm veel rust biedt. Op dat moment ben ik enkel bezig met het telpatroon en maak ik mijn hoofdje zo leeg dat erna alles veel beter gaat.
En verder zal ik proberen om deze week zoveel mogelijk te rusten zodat ik snel weer de oude zal zijn. Normaal moest ik volgende week ook nog thuisblijven maar ik hoop dat ik maandag terug fit en gezond terug kan gaan werken.
Ik besef wel dat dit niet 1 2 3 opgelost zal zijn maar ik hoop met bovenstaande toch wat verbeteringen te merken.
Ik hou jullie op de hoogte.
Als iemand nog 'een recept' heeft om stress te reduceren, laat het mij gerust weten.
De hoge bloeddruk is stilletjesaan terug onder controle maar ik voel dat ik mij absoluut niet TE veel mag opwinden of die bloeddruk gaat onmiddellijk en onheroepelijk terug de hoogte in (pfffffffffffffffff).
De les die ik nu moet leren is: 'maak je niet dik, dun is de mode'. Tja...
Dit is echter niet zo eenvoudig. Ik ben namelijk iemand die graag alles 'goed' wil doen. Zo wil ik 'een goede mama' zijn, zo wil ik een 'goede werknemer' zijn, zo wil ik 'een goede dochter' zijn, zo wil ik 'een lieve zus' zijn, zo wil ik 'een trouwe vriendin' zijn en zo wil ik ook soms 'gewoon Els' zijn.
Hectische periode op het werk, een tiener in huis die ik met momenten tegen het plafond zou willen hangen (aaaaaaaaaaaarggggggggh), ... met als gevolg dat ik geen van bovenstaande kan waarmaken en mij dus ook niet echt lekker voel (en ik eerder naar het dikke dan naar het dunne begin te balanceren, tja, maak je niet dik...).
Ik heb echt nood aan 'innerlijke' rust en ook aan 'rust' in ons alledaagse leventje. Dat 'gewoon' alles eens eventjes 'gewoon' mag verlopen, zonder héél hoge maar zeker ook zonder héél lage pieken. Dit is toch niet teveel gevraagd, toch? Maar blijkbaar is dit niet voor mij weggelegd.
Ach, moest je mij 10 jaar geleden hebben gevraagd of ik zo'n leventje wou, zou ik flagrant neen hebben geantwoord. Ik wou geen saai, voorspelbaar leven, ik wou pit in mijn leven, ik wou spanning en actie in mijn leven en ja, je krijgt wat je vraagt, hé (daarom dat ik tegenwoordig zo voorzichtig ben met dingen te vragen).
En ja, ik heb zeker gekregen wat ik vroeg, ik wou zo graag een kindje, awel, ik heb mijn kindje gekregen en ik moet toegeven, het minste wat je van Ruben kan zeggen, is dat hij saai is (integendeel). Een leven met Ruben is iedere dag opnieuw een serieuze uitdaging, verveling komt hier zeker niet aan te pas (integendeel), actie is ook voldoende aanwezig en pit heeft hij zeker meer dan genoeg.
Maar ik ben zo moe. Ik heb de voorbije 10 jaren meer dan genoeg uitdaging gehad. Ik snak naar 'rust' en naar het eventjes gewoon gezellig hebben...
Vandaar dat ik het waag om toch nog eens een vraag op te sturen naar het Universum. Ik wil gewone, saaie, gezellige, lieve dingen doen voor mekaar en met mekaar. Samen met Ruben, samen met mijn familie, samen met mijn vriendjes en vriendinnekes. Dit is toch niet te veel gevraagd, toch?
Lang geleden dat ik nog eens een blogje geschreven heb.
Wat heb ik vandaag genoten van het zonnetje... Alhoewel ik het enkel vanachter het raam mocht aanschouwen, toch werd ik er blij van. Tussen de middag 1 uurtje genoten van dit prachtige weer. En dromen van warmere tijden en ja, ook dromen van de vakantie.
Onze vakantie is geboekt. Van 3 tot en met 24 augustus gaan we naar Palavas-Les-Flots, een idyllisch plekje aan de Middelandse zee, vlakbij Montpellier. Dit jaar voor ons geen Bretoense landschappen, geen wisselvallig weer, we rijden via de Autoroute du Soleil recht naar zonnige oorden. Wat kijk ik hier naar uit. 3 weken zalig weer, zalig doen wat je maar wilt, heerlijk.
Maar dit is pas voor binnen enkele maanden. En ondertussen gaat het leventje hier gewoon zijn dagelijks gangetje. Druk thuis met een drukke tiener (= drukke, franke en ja, stoute tiener), druk op het werk met ook veel frustraties omdat bepaalde computersystemen het begeven (grrrrrrrrrrrrrrr). Vorige week heb ik mij zooooo druk (ik weet het, dit haalt niets uit) gemaakt dat ik nu kamp met een te hoge bloeddruk, vandaar dat ik de laatste dagen zo moe was en ook geen fut/geen zin had om nog iets te doen. Het voorbije weekend heb ik me 'veiligheidshalve' dan maar heel rustig gehouden, dit was echt nodig.
Dus aub laat die zonnige dagen maar komen, zodat we terug wat zonne-energie/warmte kunnen opslaan en dat we er terug beter tegen kunnen. Die winter heeft wat mij betreft, veel TE lang geduurd. Ik kijk dan ook met volle teugen uit naar de lente.
Zondag had ik een mailtje gestuurd aan de Amerikaanse schrijfster van het boek "Het effect van voeding op de gezondheid van je kind", Kelly Dorfman. En geloof het of niet, gisteren zat er dus een antwoord in mijn mailbox 'from Maryland'. Echt ongelooflijk! We gaan dus starten met 220 mg. magnesium en 30 mg zink en trachten de suikers te beperken.
Vandaag zijn we dus al gestart met de magnesium maar de zinkpilletjes kan Ruben jammer genoeg niet slikken. Het zijn nogal lange, smalle pilletjes zonder glazuur en hij krijgt ze niet doorgeslikt. Dju dju dju toch. Nu ga ik aan de apotheker vragen of deze kunnen omgevormd worden tot kleinere pilletjes. Die man gaat mij weer graag zien komen En dan zijn we hier ook weer mee vertrokken en ben ik ook weer héél benieuwd naar het effect. Mocht ik nog vragen hebben, mag ik een 'skype appointment' maken met Kelly Dorfman en wil ze ons zeker verderhelpen. Gewoon super!
Trouwens, de laatste dagen heb ik echt de indruk dat Ruben weer aan het groeien is... en morgen mag ik de extra groeihormonen gaan afhalen in het UZA en wie weet welk effect gaat dit samen met de zink wel niet geven... Hoop doet leven, hé.
Ah ja, volgend leuk gesprek met Ruben (waar hij het vandaag haalt, weet ik niet) wil ik toch zeker ook met jullie delen.
Ruben: "mama, als ik later met Dorien (ja, lieve schat, go for it, zij is mijn petekind en mijn favoriete, toekomstige schoondochter) getrouwd ben en jij wordt ontslagen op je werk, dat is niet zo erg, hoor, dan krijg je geld van mij". Ik: "amai, dat is wel héél lief van je". Ruben: "Ik ga al veel vroeger geld geven, hoor". Ik: "Ah ja, hoezo?" Ruben: "Op mijn 12 jaar ga ik babysitten en dan krijg je ook al geld van mij". Ik: "Op je 12 jaar gaan babysitten is wel wat vroeg, hé. Dit kan vanaf 16 jaar". Ruben: "Dan vanaf 16 jaar en dan ga ik met die kinderen op de playstation spelen". Ik "En wat als het nu 3 meisjes zijn, die liever met de barbies spelen?" Ruben: "Dan speel ik mee met de barbies, ja, mama, voor geld moet je iets over hebben, hé".
Is dit niet goddelijk? Wat een schat van een kind. Dus met een beetje geluk, kan ik binnen 6 jaar stoppen met werken
En nu tijd om in mijn zeteltje te kruipen en mij mentaal sterk te maken want morgennamiddag komt namelijk de papa van Ruben, na bijna 6 maanden, nog eens een keertje op bezoek.
Pffff, ik moet eerlijk zijn, ik sta hier niet onmiddellijk voor te springen maar we maken er het beste van.
Omdat ik de laatste tijd heel wat aan mijn hoofd had en het voor de rest ook een drukke boel was, is het er niet van gekomen om een blogje neer te schrijven. Ik had er gewoon de energie niet meer voor. Ik ben echt bekaf en ondanks dit weekend al goed en veel geslapen te hebben, blijf ik me moe voelen. Ach, 't zal wel beteren van zodra we het zonnetje meer te zien krijgen, daar ben ik zeker van. Vorige woensdag zijn we 2 uur gaan stappen in het bos met vrienden, wat deed dat goed, stappen met het zonnetje op je gelaat. Heerlijk. Voor herhaling vatbaar. @ Ilse en Co, wanneer gaan we nog eens stappen?
Wel nu toch eventjes terug over de groeihormonen... Vrijdag toen ik op mijn werk was, kreeg ik telefoon van Professor Dr. DuCaju. Ik mag extra groeihormoon voor Ruben komen oppikken en mag dus terug 1 mg. prikken. Als dit geen goed nieuws is! Fantastisch gewoon!
Wel, ik moet jullie eerlijk zeggen dat ik juist een weekje minder aan het prikken was (maar dat heb ik de dokter maar niet verteld) omdat Ruben zo humeurig en slecht geluimd was en daarbovenop weer zo slecht aan het eten was, dat ik echt dacht dat dit aan het groeihormoon lag. Wel, de dokter heeft mij ervan overtuigd dat dit NIET het geval is en sinds vrijdagavond zijn we terug 1 mg. aan het prikken. Laat die centimeters nu maar komen. Het is tot juli héél erg belangrijk dat hij goed groeit, dus bij deze nog eens een kleine oproep om Ruben blauwe kadootjes van 1 cm. te schenken. Alvast heel erg bedankt.
Donderdag had ik trouwens ook een boek gekocht 'het effect van voeding op de gezondheid van je kind'. Dit omdat Ruben weer zoooooooo slecht aan het eten is en omdat ik hier wel eens meer over wou lezen. Wel, daar staan ontzettend interessante dingen in. Bijvoorbeeld dat je bij een groei-achterstand waarschijnlijk een groot tekort hebt aan zink. Bijvoorbeeld door elimineren van bepaalde voedingstoffen, je bij kinderen met ADHD grote sucessen kan boeken. Bijvoorbeeld dat kinderen met ADHD vroeger héél vaak oorontstekingen hadden en daardoor hun auditief gebeuren niet goed hebben kunnen ontwikkelen en dingen vaak verkeerd begrijpen. Enzovoort...
Echt enorme interessante zaken, waar ik toch wel mee aan de slag wil gaan. Ik zou nu graag gedurende 2 weken 'alle suikers' weglaten. Maar omdat het niet eevoudig is om een patroon radicaal te veranderen, zou ik graag starten met gedurende 2 weken frisdrank en vruchtensappen te laten (en ondertussen eens goed voedseldetective spelen en nagaan in wat er nog allemaal suikers zitten) en eens te zien wat dit geeft. Door minder suikers, zou een kind ook meer eten en daarom ook meer gewicht krijgen.
Ook wil ik Ruben 30 mg zink per dag bijgeven, want bij een zinktekort verandert de smaak zo sterk dat eten smakeloos proeft en dat is momenteel wel het geval bij Ruben. Ook een tekort aan vitaminen B kan de eetlust negatief beïnvloeden. En ook het magnesiumgehalte bij hyperactieve kinderen zou erg laag zijn. Ze spraken ook over DMAE (zit in sardientjes) maar daar heb ik nog maar weinig van gehoord. Kent iemand dit?
Dus nu moet ik op zoek naar bovenstaande supplementen, in pilletjesvorm of druppeltjesvorm, die gemakkelijk door een kind in te nemen zijn. Als er iemand tips heeft waar ik dit kan kopen? in de buurt van Berchem? of online? Dan mag je dit altijd laten weten.
Als je me ook wilt helpen met het suikervrije dieet, alle tips zijn welkom. Ik ga beginnen met suikerrijke dranken te laten en zo stilletjesaan verder opbouwen. Als je je geroepen voelt om een lijstje te maken met eten waar suiker in zit, daar zou je me zelfs een groot plezier mee doen.
Het is een nieuwe piste om te bewandelen. In het verleden heb ik hier al enkele zaken van gedaan maar nooit niet lang genoeg volgehouden. Ik ga het nu proberen en wie weet welke ongelooflijke resultaten gaan we hiermee boeken. Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte.
Ik heb echt zin in een winterslaap..... Ik ben zo moe, ik heb eigenlijk in niets zin.... maar dan echt in niets, hé. Dus slapen tot de lente begint, lijkt mij een ongelooflijk, fijn idee.
Depressie? Neen, nog net niet Winterblues? Ik vrees het. Ik verlang naar de lente, ik verlang naar de zon, ik verlang naar buiten vertoeven.
De krokusvakantie nadert voor de kinderen en ik merk aan Ruben dat deze vakantie net op tijd komt. Genoeg Franse woordjes in zijn koppeke gepropt, genoeg huiswerk en lessen gedaan. Tijd voor vakantie!
Maar ik heb geen vakantie in het vooruitzicht (snik snik) en ik sleep mij door de dagen heen. Als ik mij met een boek in de zetel plof, val ik binnen de 10 minuten in slaap en de 8 uurtjes slaap (als ik die haal) per nacht zijn onvoldoende om verkwikkend op te staan. Niet te doen.
Ik concludeer: ik heb licht, lucht en zon nodig. Veel licht, veel lucht en héél veel zon.
Weg met die dikke winterkleren, weg met die handschoenen, weg met de chauffage, weg met die donkere ochtenden, weg met die warme kousen...
Ik wil terug blote benen, ik wil de wind tegen mijn blote benen voelen blazen. Ik wil de zon op mijn gezicht voelen. Ik wil al mijn ramen hebben openstaan. Ik wil gras afrijden. Ik wil terrasjes doen.
Wat kijk ik hier naar uit?
Maar ik zal maar al eens proberen om vanavond echt op tijd in mijn bedje te kruipen... en te dromen van bovenstaande heerlijkheden, dit kan misschien ook al een beetje helpen. Want ja, de meeste dromen zijn bedrog en we moeten eerst nog die ellenlange winter verder doorkomen maar dan liefst een klein beetje minder moe.
Ik had aan Ruben gezegd: dit weekend moet een lachweekend worden.
Ik heb zo een zin om plezier te maken, om al onze zorgen eens goed weg te lachen. En ja, we zijn het weekend goed gestart....
Ruben mocht vanavond bij een vriend gaan spelen tot 21 uur.
Om 21 uur ging hier de bel. Via onze parlofoon zei ik: 'hallo'. Toen zei een (zware) stem: 'bent u Els Van den Eynde?' Ik zei: 'ja'. De stem zei: 'U bent geselecteerd voor de Voice van Vlaanderen'.
Hilariteit alom toen bleek dat Ruben voor de deur stond. Hilariteit alom toen ik héél de avond aan het oefenen ben geweest voor de Voice van Vlaanderen.
Ja, ons weekend is goed ingezet. Onze lachbuien deden zo goed. Niets heerlijker om je kind zo te horen en te zien gieren van het lachen...
Strumming my pain with his fingers.... singing my life with his words...Killing me softly.... (@ Leen, waar is de tijd?) Love shine a light.... (@ Leen, memories...) The summer of ... (@ Trein der Traagheid, waar ben je...) ....
Verdorie, ik kan niet meer stoppen met zingen... Verdorie, nu heb ik niet alleen zin om te lachen, nu heb ik ook nog eens zin om te zingen... ZALIG!!!!!!!!!!!!!
Hier dan mijn verslag van het gesprek met de papa van Ruben. Ofwel is mijn verstand te klein ofwel is mijn liefde voor mijne zoon te groot maar wat ik maandag weer allemaal heb moeten aanhoren, dat is kortweg onbegrijpelijk en zeer pijnlijk.
Langs de ene kant ikzelf, de mama die het gesprek positief wou laten verlopen in het belang van Ruben en langs de andere kant, de papa (hij is die naam jammer genoeg niet waard). Ik wou dit gesprek sereen laten verlopen, zonder verwijten en zonder emoties met enkel een positief einddoel in het vooruitzicht.
Ach, mijn conclusie is, met die man kan je geen zinnig gesprek voeren. Toen ik met mijn voorstel kwam (en ik heb dit echt positief verwoord) om eerst terug een tijdje naar hier thuis te komen, zoals vroeger, en als ik merkte dat het contact tussen hem en Ruben terug iets of wat normaal zou verlopen, dat hij Ruben dan af en toe eens komt halen om iets leuk mee te doen, jongens onder elkaar, en dat dit ook een oplossing was voor zijn huisgenoten die toch niet graag hebben dat Ruben komt, kreeg ik plots een heel defensieve man voor mij.
Hij: Kristel (zijn nieuwe madame) heeft geen probleem met Ruben. Ik: Neen, maar ze kan zelfs 1x per maand niet de moeite doen om lief te zijn tegen Ruben. Hij: Neen, ze is niet lief tegen Ruben. Ik: En dan moet Ruben zich daar welkom voelen? Hij: Wel, ik ben echt niet van plan om 's woensdag terug naar hier te komen. Ik: ja, dat mag van mij ook in het weekend. Hij: (begon te lachen) Allez Els, in het weekend gaat het zeker niet. Ik: Tja, dan kunnen we het gesprek hier afronden want op andere dagen zit Ruben op school. Tenzij jij een ander voorstel hebt? Hij: Ik ben niet van plan om Ruben zijn speelkameraadje te spelen. Ik: OK maar welke rol wil je dan invullen? De vaderrol neem je ook niet op. We hebben 4,5 maand niets van jou gehoord, welke rol wil je dan spelen? Hij: Ja, ik wachtte op een telefoontje van jou. Ik: Na al hetgene er de vorige keer gebeurd is, had ik echt geen behoefte om je te contacteren. En jij blijkbaar ook niet. Ik: Heb jij dan al die tijd eens niet aan Ruben gedacht? Hij: Ja, Els, je kent mij, hé, ik heb wel eens een keertje aan hem gedacht maar ja, ik heb het zo druk en dan vergeet ik dit, hé. Ik heb wel eens gedacht wat ik eventueel eens met Ruben zou kunnen doen maar dan was ik weer met iets anders bezig en dan vergat ik het. Ik: Dit gaat wel over jouw zoon, hé. Hij: Ja, Els, ik ben met iedereen zo, hé. Ik: Ruben is niet iedereen, Ruben is jouw zoon. En hij heeft recht op aandacht van zijn vader en zoveel aandacht heeft hij de voorbije 10 jaren nog niet gekregen. Hij: Els, zo ben ik, ken je mij nu nog niet? Ik: Ja, ik begin jou te kennen maar ik denk dat jij mij nog niet kent. Ofwel grijp je nu je kans om een iets of wat mooie relatie met Ruben op te bouwen op een positieve manier ofwel laat je het. Hij: Ik wil wel maar Ruben wil wel niet meer komen. Ik: wablief? Hij: Ja, de laatste keer heeft hij gezegd dat hij mij nooit meer wil zien. Ik: Dat was wel een uitspraak van een kind dat zich enorm in het nauw gedreven voelde, hé. Wat jij die dag allemaal gedaan hebt, was er toch wel over, hé? Hij: ja, daar heb ik een stommiteit mee begaan. Dat had ik niet mogen doen. En wie ben ik om Ruben een lesje te leren? Ik: (heb toen even niets gezegd maar ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak) Ruben heeft 3 zware operaties achter de rug waar ik hem heb doorgeloodst om er vooral geen trauma's aan over te houden en dan doe jij zo iets. Neen, dit kan echt niet en ik pik dit geen 2de keer meer. Hij: (nam toen zijn agenda) OK, dan zal ik eens verlof nemen op een woensdagnamiddag en eens komen, hé. Weet jij misschien een goede openingszin? Ik: je kan misschien sorry zeggen tegen Ruben, hetgeen dat er toen gebeurd is, was fout maar ik wil graag opnieuw beginnen.
Ach, en zo ging dit gesprek maar verder en verder en verder, te gek en te triestig om veel woorden aan te verspillen. Er is nog veel meer gezegd maar ik kan en wil dit niet allemaal neerschrijven. Het is te pijnlijk. Wat ik ook wel straf vond was dat hij niet wist in welk leerjaar Ruben zit... en dat hij voordat hij doorging nog vroeg hoe het met mijn ouders gaat. Je moet maar durven.
Wat ik wel eerlijk kan zeggen, is dat ik toch wel een knakje heb gekregen en dat de tranen gisteren en vandaag geregeld tevoorschijn kwamen. Ik vind dit zo erg voor Ruben. Als ik dan denk aan mijn mama en papa, wat schatten van ouders dit zijn, kan ik alleen maar intens droevig zijn voor Ruben dat ik hem dit niet kan geven. Fijne ouders, die altijd klaarstaan voor hem. Op mij zal hij altijd kunnen rekenen maar langs vaderskant vrees ik dat dit stilletjes gaat uitdoven. Er is teveel gebeurd en ik weet niet of dit nog 'kan' rechtgezet worden en nog meer of de 'wil' er wel is.
Voor mij persoonlijk hoeft dit niet meer want ik vind het gemakkelijker om hem niet meer te zien, dan moet ik mij er ook niet in ergeren, niet druk in maken, etc., maar voor Ruben vind ik dit wel erg.
Erg dat je als kind van 10 jaar moet voelen dat je vader eigenlijk niet zo veel met je inzit, je eigenlijk niet echt graag ziet, ...
En daarom voel ik mij op dit moment triest en eenzaam. Ik besef nu ten volle dat ik er als 'ouder' helemaal alleen voor sta. Neen, dat mag ik niet zeggen, ik heb fantastische ouders die mij blijven steunen, lieve zussen, lieve nichtjes en lieve vriendjes en vriendinnekes en lieve bloglezerkes... dus, ik sta er niet helemaal alleen voor. Niettegenstaande, voel ik mij op dit moment toch alleen.
Op het verslag van het gesprek van gisterenavond zullen jullie nog even moeten wachten. Dit heeft me TE hard aangegrepen en ik moet dit even laten bezinken en hier toch wel een traantje om wegpinken. Te grof voor woorden. Allez, eigenlijk te erg om nog veel woorden aan te verspillen.
Maar het volgende wil ik toch al vertellen. Zondag heeft Ruben gevochten. Ja, echt waar, hij heeft gevochten met 1 van zijn beste vrienden (1,5 kop groter dan Ruben).
Toen ik dit hoorde en kwaad werd op hem, zei hij het volgende: mama, ik moet mij toch verdedigen, hé, of moet ik mijn keel laten dichtknijpen?
Ik zei: neen, je moet opkomen voor jezelf maar moet dit op zo een manier? Kan dit niet op een andere manier?
Toen zei Ruben: ja mama, ik heb wel voor jou gevochten, hé (smelt smelt smelt). Ik werd zo kwaad want 'mijn vriend' zei: 'uw moeder is een dikke'. En wie iets over mijn moeder zegt, die krijgt er van langs!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (smelt smelt smelt)
Ik kan nog steeds een gevecht niet goedkeuren maar het feit dat Ruben zo opkomt voor zijn mama, dat vind ik toch wel ongelooflijk mooi en ja, ik mag dit niet tegen hem zeggen want dan keur ik vechten goed, maar eigenlijk ben ik heimelijk toch wel trots op hem.
Ik ben precies nog nooit zooooooooo blij geweest om terug mijn gras te zien. Weg met dat witte tapijt en welkom terug aan mijn mooie, groene gras. En hiermee is het voor mij toch wel echt duidelijk, ik hou niet van die lange winter en bovenal, ik hou echt niet van sneeuw. Velen hebben het over het prachtige winterlandschap maar mij kan het echt niet bekoren. Echt niet. De koude bezorgt mijn handen en voeten afschuwelijke kloven en zelfs het wit van de sneeuw doet pijn aan mijn ogen. Geloof het of niet maar ik heb zelfs een beetje ontstoken ogen.
Geef mij dus maar de lente en vooral de zomer. Wat kijk ik uit naar de eerste zonnestralen, de warmte van de zon die ons hartje en huid verwarmt, de geur van pas gemaaid gras, ... Dit weekend heb ik zelfs al zitten surfen voor de zomervakantie maar ondanks het zalige wegdromen, heb ik nog niets beslist of geboekt. Dat is niet erg, zo kan ik nog veel virtuele reisjes maken naar mooie vakantiebestemmingen. Zalig, toch?
Maar eerst even de voetjes terug op de grond om mij mentaal voor te bereiden op het gesprek met de papa van Ruben. Morgenavond is het zo ver. Ik verwacht hem rond 18u-18u30 en hem kennende zal dit 19 uur worden maar deze keer ga ik voet bij stuk houden, te laat is te laat. Na half 7 zal de deur niet meer geopend worden (ben ik nu TE streng? ik vind dit nochtans een goed lesje).
Eerlijk? Als ik denk aan de laatste keer dat ik hem zag, wel dan kijk ik er echt niet naar uit om hem weer te zien en hoop dat ik er vannacht niet van wakker zal liggen. Hij is het niet waard om mijn nachtrust voor te laten maar ondertussen ken ik ook mijzelf wel een beetje en weet ik dat ik er deze nacht toch mee bezig zal zijn.
Maar ik ga mijn uiterste best doen om het gesprek wel positief te houden (ik zeg 'proberen', hé) en voor Ruben, hoop ik ook echt dat dit me zal lukken. Ik heb geen zin meer in zinloze, domme kritiek, ik heb geen zin in valse beloften, ik heb geen zin in ruzie, er moeten eenvoudigweg een héél aantal dingen dringend veranderd worden in het belang van Ruben.
Ik hoop dat hij de voorbije 4,5 maanden - allez ondertussen bijna 5 maanden - toch eens heeft benut om na te denken hoe hij zijn rol als vader verder wil invullen en ik kan alleen maar hopen dat dit een toegevoegde waarde zal bieden aan het leven van Ruben. Indien dit niet het geval is, dan laat hij het maar.
Ruben en ik, wij zijn ondertussen een fantastisch, super, sterk team, wij redden het wel samen!
Ja, de volgende bijna 2 cm. zijn een feit. Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
Het is niet zo een goed resultaat als de vorige keer (+ 3,5 cm.) maar dat had ik ook niet verwacht mits gedurende 1 maand minder dan de helft te moeten spuiten. Dus ja, ik was dan toch wel blij met dit resultaat.
Het betekent dat Ruben op een half jaar tijd 5,4 cm. gegroeid is. Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeee! De normale groei van een kind van zijn leeftijd is 5 à 6 cm. per jaar, dus dit resultaat na een half jaar is zeker niet slecht. De dokter was dan ook héél positief.
Ruben is dus nu 127,9 cm. groot en weegt 23,1 kg. (dus de 800 gram die hij vermagerd was door ziek te zijn, was er nu al terug bij, zelfs 100 gram meer).
Voorlopig moeten we 0,8 mg. blijven prikken (en geen 1 mg.) tot aan onze volgende controle op 19 april 2013. Door 0,8 mg. te prikken komen we normaal gezien met het groeihormoon toe tot in juli.
De dokter gaat in april al nieuw groeihormoon bestellen, wat zou inhouden dat we het 2de jaar mogen starten... (joepie joepie joepie) Maar we kraaien nog geen victorie want er zal dan in mei of juni een foto van zijn pols genomen worden, alsook een bloedonderzoek en nog wat andere, vieze testen maar als dit resultaat goed is en Ruben aan de nodige voorwaarden voldoet, zullen we 'waarschijnlijk' verder mogen prikken. En dat zou pas echt fantastisch nieuws zijn, hé.
Het kan zijn dat ik het één en ander ben vergeten te vermelden want tijdens zo'n controle zeggen ze zoveel maar dat laat ik dan één van de dagen nog wel weten.
Nu is het tijd om samen met Ruben + Choumike + drankjes + hapjes gezellig naar de Voice te zien. Want ja, zeg nu zelf, die + 1,9 cm., daar gaan we wel een glaasje op drinken. Het had mooi geweest als er meer centimeters bij waren gekomen maar wij zijn nu al ontzettend dankbaar. En ja, langzaam maar zeker komen we er wel.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, het doet zo goed te weten dat er zoveel mensen met ons meeleven. Merciekes.
Maar we kunnen jullie duimen nog steeds goed gebruiken, alsook de blauwe kadootjes van 1 cm.
Morgen is het weer zo ver, onze 3-maandelijkse controle bij de groeispecialist. Ik ben benieuwd. Heel erg benieuwd, gewoonweg curieus.
Benieuwd naar het aantal centimeters dat er bij is gekomen OF naar het aantal centimeters dat er niet bij is gekomen en vooral naar de uitleg van de dokter hierover.
Ik kijk een beetje met gemengde gevoelens naar deze afspraak. Omdat de dokter de dosis verlaagd heeft, denk ik dat Ruben deze 3 maanden niet voldoende gegroeid is en dat hierdoor ook de studie van 1 jaar een beetje in het gedrang komt en dat je daar als 'mama' weinig of niets aan kan veranderen. Dit maakt me een beetje droevig en ook een beetje boos.
We hebben maar 1 kans en die kans is dit jaar, die kans krijgen we NU. Tijdens dit jaar moet het gebeuren want anders hebben we geen recht meer op groeihormonen.
Als je dit aan de dokter zegt, zegt hij: mevrouw, het is een gunst dat Ruben de groeihormonen krijgt.
Tja, dan moet je zwijgen, hé maar ik wil wel dat de studie juist verloopt en als het dan blijkt dat Ruben niet aan de voorwaarden voldoet, tja, dan heb ik als mama toch alles geprobeerd maar als het betekent dat hij niet aan de voorwaarden voldoet omdat hij een te lage dosis heeft gekregen, ja, daar word ik toch wel opstandig van.
Momenteel kan ik er echt niet veel aan veranderen, dus ik zal vanavond nog eens een speciaal gebedje doen voor Ruben en laat het verder maar eventjes los (ja, ik word echt nog een heldin in loslaten)...
Ik wou vragen, duimen jullie mee? Maar ik weet niet zo goed waarvoor jullie nu moeten duimen... Dat we terug 1 mg. mogen spuiten (ook al is hij hier wat opstandig van)? Ik weet het niet...
Daarom stel ik gewoon het volgende voor.
Wie wil Ruben 1 cm. kado geven? Nu hoor ik je denken, ja, als ik dat kon, dan deed ik het onmiddellijk. Awel, je kan dit.
Geef Ruben in gedachten een héél, mooi, prachtig, glanzend, blauw geschenkje. Dit mooie geschenkje omvat 1 cm.
Als nu IEDEREEN die mijn blog leest, Ruben in gedachten dit virtuele kadootje van 1 cm. schenkt en daarbovenop dit kadootje omringd met oprechte, positieve gedachten en kracht, ja, als nu IEDEREEN die mijn blog leest, dit toch eens probeert, wie weet wat een resultaat zal dit opleveren?
Doe je mee? (laat gerust een berichtje achter op mijn blog) Ik wist wel dat ik op jullie kon rekenen.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
