en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
31-03-2013
LDVD
Mijne verliefde Ruben heeft LDVD, hij heeft echt liefdesverdriet.
Zijn vlam heeft een 'lief'. Ja, het is echt waar. Zelf had hij het nog niet aangevraagd omdat hij heel zeker wil zijn voordat hij het aanvraagt, zodat hij ze later niet zou moeten kwetsen als hij het zou 'uitmaken' en nu heeft een vriend (nu dus vriend af, zeker weten!), jawel, het aangevraagd en tot overmaat van ramp heeft ze JA gezegd.
Hier ten huize al enkele avonden voor het slapengaan een enorm verdriet. Hartverscheurend gewoon. Mijn moederhartje breekt bij het zien van het verdriet van Ruben. Maar ja, ook dit hoort bij het leven. En ja, ik kan hem wel begrijpen, ze is mooi, ze is lief, ze is tof, ja, eigenlijk heeft ze alles wat een toffe meid moet hebben (tja, het is dan ook mijn metekindje) en Ruben is dus zwaar verliefd. Ik wist zelf niet dat het zo diep ging bij hem.
Maar het zit hem vooral in het verraad van zijn vriend, die hem plechtig beloofd had om het nooit aan te vragen en nu heeft hij dit toch gedaan. De vriendschap heeft dus een zware slag geleden en ik denk dat wat Ruben betreft, de vriendschap over and out is. For ever.
Maar de vraag is, hoe troost je een tiener met liefdesverdriet die hartverscheurend aan het huilen is? Die de eerste tranen om een meisje vergiet? Hij ziet het niet meer zitten, hij heeft nog nooit zoveel verdriet gehad en volgens hem, kan ik dit niet begrijpen. Toen ik hem zei dat ik ook wel liefdesverdriet heb gekend in mijn leven, zei hij: ja, maar nog niet op je 10 jaar.
Tja, na het troosten van Ruben en nadat hij eindelijk richting dromenland vertrokken is, mijmer ik toch wel eventjes over mijn eerste liefdesperikelen.
Wat was ik verliefd op een jongen in mijn straat, den Bart, een knappe, coole gast, de coolste van de straat ... en wat was ik diep intriest toen hij er met een ander vandoor ging... Ik denk dat ik toen 11 jaar was en ik dacht ook dat de wereld verging. Ja, het was uit maar ik kwam hem wel nog iedere dag tegen, hé. Afschuwelijk. Al mijn verdriet schreef ik neer in mijn roze dagboeken, hele bladzijden gevuld met een klaagzang in roze inkt.
En mijn 2de liefje, een vakantieliefje, de Jan, toen zal ik 12 jaar geweest zijn... Ik leerde hem kennen op vakantie in Wenduine. Wat was dit heerlijk. Het was dat jaar dat het liedje 'Annabel' een hit was. Zelfs nu associeer ik dat liedje nog met mijn vakantieliefje. Wat was ik blij toen het 'aan' was, ik maakte zelfs al plannen om te verhuizen naar Kermt, een gehuchtje in de Limburg, en wat was ik verdrietig toen het gedaan was. Gelukkig kon ik toen al bij mijn vriendinnetjes terecht, die dit verdriet ongelooflijk goed deelden, en ja, gedeelde smart is halve smart, hé. Maar ik moet wel zeggen, als ik nu 'Annabel' op de radio hoor, er toch wel een glimlach op mijn lippen verschijnt, dus deze liefde was geen lang leven gegund maar als ik aan Jan terug denk, is dit nog wel steeds met warme gevoelens.
En mijn 3de liefde, de Kurt. Toen was ik echt smoorverliefd en dit heeft toch wel wat langer geduurd. Heimelijke kusjes na de jeugdbeweging, liefdesbriefjes en stiekeme afspraakjes, ja, hij was toen wel echt 'de liefde van mijn leven. Zo zie je maar dat alles relatief is, hé. Persoonlijk vond ik hem de knapste gast van de wereld, terwijl mijn zussen mij uitlachten want die vonden dat hij een apensmoel had.
Ach, eigenlijk denk ik met veel plezier en warmte terug aan mijn eerste liefjes en kan ik toch wel concluderen dat mijn eerste liefdesverdrietjes mij geen levenstrauma hebben bezorgd (dit in tegenstelling tot mijn laatste lief).
En kan ik dan ook met een gerust hart mijne zoon zijn 1ste liefdesverdriet laten beleven en weet ik ook dat het ooit allemaal wel goed komt.
Vandaag - ongelooflijk maar waar - is mijn oudste zusje 50 jaar geworden. Haar kinderen hebben aan heel de familie gevraagd om iets te maken om in een 'herinneringsboek' te kleven. Ruben heeft een rebus gemaakt en ik heb het volgende geschreven (met de nodige fotootjes bij):
Er was eens een klein meisje met mooie, lange, zwarte krullen, die menig fotoboek zou vullen.
Ze was zo schattig, lief en fier en bezorgde haar trotse ouders veel plezier.
Steeds met haar handtasje op sleeptouw, veranderde dit meisje in een toffe vrouw.
Zij is ons magnifieke, sympathieke, unieke,
Annemieke.
En geloof het of niet, het is echt waar, dit prachtexemplaar wordt op 28 maart
50 jaar.
Wat?Ja ja, ik weet het, je zou het niet zeggen maar de jaren kunnen we, jammer genoeg, niet stilleggen.
Waar zijn toch al die jaren naar toe?Eerlijk waar, ik weet het zelf niet goe(d).
Waar is toch de tijd gebleven dat wij als zusjes samenwoonden in de Lode van Berckenlaan?Genietend van ons jeugdig, zorgeloos bestaan.
Dit is precies al een heel leven geleden en toch lijkt het pas gisteren dat we zondags op onze fiets samen naar de jeugdbeweging reden.
Een leerkrachtendiploma, een loopbaan en 4 kinderen ... later, heb je toch al wel wat mogen proeven van het levenstheater. Mooie, ontroerende momenten en ook wat minder leuke evenementen.
Voor de komende jaren (nog minstens 50), hoop ik dat je nog veel fijne gebeurtenissen mag ervaren, geen tegenslagen maar ik wens je vooral veel, gezellige dagen.
En lieve grote zus van mij, heb je het eens moeilijk met één of andere levensvraag, ik ben er steeds voor jou, want
ik zie je graag!
Een hele fijne verjaardag en 50 dikke kusjes van je kleinste zusje,
Ik kan dit niet lang meer volhouden... 3x per nacht is Ruben wakker omdat hij slecht gedroomd heeft en dan ontzettend bang is.
3x per nacht een half uur opzitten want hij is dan zo bang en wilt dat ik dan in de living blijf, anders blijft hij roepen en dan slaap je ook niets.
Dat betekent dat ik per nacht 1,5 uur minder slaap en dat begint toch wel zijn tol te eisen.
Dit is nu gelukkig niet ALLE nachten maar toch wel een paar keer per week. En dan moet je weten dat hij meestal voor 22 uur 's avonds niet in slaap valt, hé. Pfffffffffffffffffffff.
Als je een boeleke hebt, weet je dat je nachtjes korter zijn, maar bij een tienjarige is dit normaal gezien toch wel al opgelost. Het ironische is dat Ruben als boeleke na 2 weken doorsliep en dat hij steeds wijzertje rond sliep, min 10 minuten. Een zaligheid dus.
Tja, wat doe je hier toch weer aan, hé? Het vreemde is dat als hij bij mijn ouders blijft slapen, dat hij daar geen nachtmerries heeft of ook niet wakker word. Zou het aan zijn kamer kunnen liggen?
Mijn vader beweert dat de kamer te donker is maar ik vind zijn saffierblauwe kamer met luchtige, voile, blauwe gordijntjes met witte sterretjes op, zo mooi. En er brandt steeds een lichtje, zo een luchtbevochtiger met lavendelolie (om te relaxen) die van kleur verandert.
Ach, ik weet het niet meer. Ik ga nu proberen om stilltjes terug naar mijn bedje te sluipen in de hoop dat hij al terug naar dromenland is vertrokken en in de hoop dat ik toch nog 2 uurtjes aan 1 stuk mag slapen.
Slaap zacht.
Groetjes van mama zombie (dwz morgen weer héél de dag moe).
Op 19 april, dus nog zo'n goede 3 weken te gaan, hebben we terug een afspraak bij Professor DuCaju. Spannend! Spannend! Spannend! Wat ben ik benieuwd hoeveel Ruben gegroeid is. Volgens het laatste medisch onderzoek op school is hij gekrompen (ik denk dat het belangrijk is om steeds op dezelfde manier te meten) maar ... zijn schoolbroek is toch te kort.
Dus ik gok dat hij wel 1 à 2 cm. is gegroeid. (en ik hoop dat ik verkeerd gok en dat het nog meer centimeters zijn)
Ik wou nochtans gaan voor de 132 cm en 25 kg. maar dit was misschien toch TE hoopvol gedacht, zelfs met 1 mg. per dag te spuiten, vrees ik dat hij geen 4 cm. gegroeid is en veel verdikt is hij ook niet. Maar als jullie nu allemaal nog eens wat virtuele centimeters naar Ruben toesturen, dan komt dit misschien nog wel in orde. Please? Aub?
Ach, we zullen het wel zien. Iedere centimeter erbij is er 1 bij, hé.
Ik had ook gedacht dat door het bijgeven van zink, zijn eetlust wel zou vergroten, maar dat is toch jammer genoeg niet het geval. Pffff.
Ach, hij heeft nog tijd tot juli, dan zal de beslissing vallen of we verder mogen gaan met de groeihormonen, dus tegen dan zouden er toch nog wel wat centimeters bij mogen komen. Dus veel virtuele centimetertjes aub, veel gebedjes aub, veel duimen aub en een klein wonder. Hiervoor zal ik de engel van groei eens aanspreken.
Mijn bloeddruk is door de medicatie terug wat gezakt maar jammer genoeg ook nog te hoog met als gevolg duizeligheid, vlug moe maar de druk op mijn linkeroog is aan de beterhand. Ik ben terug aan het werken maar ik voel dat ik het nog steeds heel rustig aan moet doen. Dit is niet zo simpel want rustig aan doen staat ook niet in mijn woordenboek. Volgende week moet ik weer op controle en dan weet de dokter misschien de uitslag van al de onderzoeken.
En nu kruip ik dan maar weer op tijd in mijn bedje........ slapen is volgens mij nog steeds het beste medicijn voor héél veel kwaaltjes.
Al eens het gevoel gehad dat je het leven niet meer aankan? Al eens het gevoel gehad dat alles wat je moet doen, teveel is? Al eens het gevoel gehad dat zelfs spreken vermoeiend is? Awel, vorige week dinsdagavond heb ik mijn 'krakje' gekregen (een serieus krakje). Ik heb 3 uur aan een stuk gehuild, zonder op te houden. Ik zag het eventjes niet meer zitten (te veel zorgen, te veel stress, te druk, te eenzaam, ...).
Toen ik woensdag naar de huisdokter ging, bleek dat mijn bloeddruk en hartslag VEEL TE HOOG was (16 onderdruk en 18,5 bovendruk). Alarmerend hoog. Omdat zij dacht dat dit niet enkel van stress kon zijn, heeft ze wat onderzoeken laten doen (nog niet al de uitslagen zijn bekend).
Ik ben dus echt wel wat op de sukkel. De bloeddruk is ondertussen wel 'een beetje' gezakt maar nog te hoog en ik moet het dus rustig aan doen en alle vormen van stress proberen te vermijden. In theorie is dit klare taal maar in de praktijk is dit toch nog wel iets anders. De momenten dat Ruben op school was, heb ik zoveel geslapen en nog ben ik steendood kapot en heb constant een vervelende hoofdpijn en druk op mijn linkeroog waardoor je de neiging hebt om steeds je ogen dicht te willen doen en te slapen.
Mijn vraag aan het universum om mij een 'gewoon' leventje te geven, zonder al te veel hoogtes en laagtes, daar heb ik nog geen antwoord op gekregen. Ik vrees dat ik het zelf zal moeten oplossen en moet zoeken naar mogelijke manieren om mijn stressgehalte zo laag mogelijk te houden.
Vrijdag ben ik dan ook voor de 1ste keer naar een kinesiologe/kinesiste/EFT (heeft iemand hier al ervaring mee?) geweest. Zij zou mij kunnen helpen om trauma's uit het verleden te verwerken en ook om ontspannende technieken aan te leren en anders te leren omgaan met stress. Ik hoop dat het me toch een beetje verder zal helpen.
Ik heb ook terug 2 kei schattige naailappen besteld (zie fotootjes hierbij) omdat borduren mij steeds enorm veel rust biedt. Op dat moment ben ik enkel bezig met het telpatroon en maak ik mijn hoofdje zo leeg dat erna alles veel beter gaat.
En verder zal ik proberen om deze week zoveel mogelijk te rusten zodat ik snel weer de oude zal zijn. Normaal moest ik volgende week ook nog thuisblijven maar ik hoop dat ik maandag terug fit en gezond terug kan gaan werken.
Ik besef wel dat dit niet 1 2 3 opgelost zal zijn maar ik hoop met bovenstaande toch wat verbeteringen te merken.
Ik hou jullie op de hoogte.
Als iemand nog 'een recept' heeft om stress te reduceren, laat het mij gerust weten.
De hoge bloeddruk is stilletjesaan terug onder controle maar ik voel dat ik mij absoluut niet TE veel mag opwinden of die bloeddruk gaat onmiddellijk en onheroepelijk terug de hoogte in (pfffffffffffffffff).
De les die ik nu moet leren is: 'maak je niet dik, dun is de mode'. Tja...
Dit is echter niet zo eenvoudig. Ik ben namelijk iemand die graag alles 'goed' wil doen. Zo wil ik 'een goede mama' zijn, zo wil ik een 'goede werknemer' zijn, zo wil ik 'een goede dochter' zijn, zo wil ik 'een lieve zus' zijn, zo wil ik 'een trouwe vriendin' zijn en zo wil ik ook soms 'gewoon Els' zijn.
Hectische periode op het werk, een tiener in huis die ik met momenten tegen het plafond zou willen hangen (aaaaaaaaaaaarggggggggh), ... met als gevolg dat ik geen van bovenstaande kan waarmaken en mij dus ook niet echt lekker voel (en ik eerder naar het dikke dan naar het dunne begin te balanceren, tja, maak je niet dik...).
Ik heb echt nood aan 'innerlijke' rust en ook aan 'rust' in ons alledaagse leventje. Dat 'gewoon' alles eens eventjes 'gewoon' mag verlopen, zonder héél hoge maar zeker ook zonder héél lage pieken. Dit is toch niet teveel gevraagd, toch? Maar blijkbaar is dit niet voor mij weggelegd.
Ach, moest je mij 10 jaar geleden hebben gevraagd of ik zo'n leventje wou, zou ik flagrant neen hebben geantwoord. Ik wou geen saai, voorspelbaar leven, ik wou pit in mijn leven, ik wou spanning en actie in mijn leven en ja, je krijgt wat je vraagt, hé (daarom dat ik tegenwoordig zo voorzichtig ben met dingen te vragen).
En ja, ik heb zeker gekregen wat ik vroeg, ik wou zo graag een kindje, awel, ik heb mijn kindje gekregen en ik moet toegeven, het minste wat je van Ruben kan zeggen, is dat hij saai is (integendeel). Een leven met Ruben is iedere dag opnieuw een serieuze uitdaging, verveling komt hier zeker niet aan te pas (integendeel), actie is ook voldoende aanwezig en pit heeft hij zeker meer dan genoeg.
Maar ik ben zo moe. Ik heb de voorbije 10 jaren meer dan genoeg uitdaging gehad. Ik snak naar 'rust' en naar het eventjes gewoon gezellig hebben...
Vandaar dat ik het waag om toch nog eens een vraag op te sturen naar het Universum. Ik wil gewone, saaie, gezellige, lieve dingen doen voor mekaar en met mekaar. Samen met Ruben, samen met mijn familie, samen met mijn vriendjes en vriendinnekes. Dit is toch niet te veel gevraagd, toch?
Lang geleden dat ik nog eens een blogje geschreven heb.
Wat heb ik vandaag genoten van het zonnetje... Alhoewel ik het enkel vanachter het raam mocht aanschouwen, toch werd ik er blij van. Tussen de middag 1 uurtje genoten van dit prachtige weer. En dromen van warmere tijden en ja, ook dromen van de vakantie.
Onze vakantie is geboekt. Van 3 tot en met 24 augustus gaan we naar Palavas-Les-Flots, een idyllisch plekje aan de Middelandse zee, vlakbij Montpellier. Dit jaar voor ons geen Bretoense landschappen, geen wisselvallig weer, we rijden via de Autoroute du Soleil recht naar zonnige oorden. Wat kijk ik hier naar uit. 3 weken zalig weer, zalig doen wat je maar wilt, heerlijk.
Maar dit is pas voor binnen enkele maanden. En ondertussen gaat het leventje hier gewoon zijn dagelijks gangetje. Druk thuis met een drukke tiener (= drukke, franke en ja, stoute tiener), druk op het werk met ook veel frustraties omdat bepaalde computersystemen het begeven (grrrrrrrrrrrrrrr). Vorige week heb ik mij zooooo druk (ik weet het, dit haalt niets uit) gemaakt dat ik nu kamp met een te hoge bloeddruk, vandaar dat ik de laatste dagen zo moe was en ook geen fut/geen zin had om nog iets te doen. Het voorbije weekend heb ik me 'veiligheidshalve' dan maar heel rustig gehouden, dit was echt nodig.
Dus aub laat die zonnige dagen maar komen, zodat we terug wat zonne-energie/warmte kunnen opslaan en dat we er terug beter tegen kunnen. Die winter heeft wat mij betreft, veel TE lang geduurd. Ik kijk dan ook met volle teugen uit naar de lente.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
