en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
30-01-2013
Het fameuze gesprek
Hier dan mijn verslag van het gesprek met de papa van Ruben. Ofwel is mijn verstand te klein ofwel is mijn liefde voor mijne zoon te groot maar wat ik maandag weer allemaal heb moeten aanhoren, dat is kortweg onbegrijpelijk en zeer pijnlijk.
Langs de ene kant ikzelf, de mama die het gesprek positief wou laten verlopen in het belang van Ruben en langs de andere kant, de papa (hij is die naam jammer genoeg niet waard). Ik wou dit gesprek sereen laten verlopen, zonder verwijten en zonder emoties met enkel een positief einddoel in het vooruitzicht.
Ach, mijn conclusie is, met die man kan je geen zinnig gesprek voeren. Toen ik met mijn voorstel kwam (en ik heb dit echt positief verwoord) om eerst terug een tijdje naar hier thuis te komen, zoals vroeger, en als ik merkte dat het contact tussen hem en Ruben terug iets of wat normaal zou verlopen, dat hij Ruben dan af en toe eens komt halen om iets leuk mee te doen, jongens onder elkaar, en dat dit ook een oplossing was voor zijn huisgenoten die toch niet graag hebben dat Ruben komt, kreeg ik plots een heel defensieve man voor mij.
Hij: Kristel (zijn nieuwe madame) heeft geen probleem met Ruben. Ik: Neen, maar ze kan zelfs 1x per maand niet de moeite doen om lief te zijn tegen Ruben. Hij: Neen, ze is niet lief tegen Ruben. Ik: En dan moet Ruben zich daar welkom voelen? Hij: Wel, ik ben echt niet van plan om 's woensdag terug naar hier te komen. Ik: ja, dat mag van mij ook in het weekend. Hij: (begon te lachen) Allez Els, in het weekend gaat het zeker niet. Ik: Tja, dan kunnen we het gesprek hier afronden want op andere dagen zit Ruben op school. Tenzij jij een ander voorstel hebt? Hij: Ik ben niet van plan om Ruben zijn speelkameraadje te spelen. Ik: OK maar welke rol wil je dan invullen? De vaderrol neem je ook niet op. We hebben 4,5 maand niets van jou gehoord, welke rol wil je dan spelen? Hij: Ja, ik wachtte op een telefoontje van jou. Ik: Na al hetgene er de vorige keer gebeurd is, had ik echt geen behoefte om je te contacteren. En jij blijkbaar ook niet. Ik: Heb jij dan al die tijd eens niet aan Ruben gedacht? Hij: Ja, Els, je kent mij, hé, ik heb wel eens een keertje aan hem gedacht maar ja, ik heb het zo druk en dan vergeet ik dit, hé. Ik heb wel eens gedacht wat ik eventueel eens met Ruben zou kunnen doen maar dan was ik weer met iets anders bezig en dan vergat ik het. Ik: Dit gaat wel over jouw zoon, hé. Hij: Ja, Els, ik ben met iedereen zo, hé. Ik: Ruben is niet iedereen, Ruben is jouw zoon. En hij heeft recht op aandacht van zijn vader en zoveel aandacht heeft hij de voorbije 10 jaren nog niet gekregen. Hij: Els, zo ben ik, ken je mij nu nog niet? Ik: Ja, ik begin jou te kennen maar ik denk dat jij mij nog niet kent. Ofwel grijp je nu je kans om een iets of wat mooie relatie met Ruben op te bouwen op een positieve manier ofwel laat je het. Hij: Ik wil wel maar Ruben wil wel niet meer komen. Ik: wablief? Hij: Ja, de laatste keer heeft hij gezegd dat hij mij nooit meer wil zien. Ik: Dat was wel een uitspraak van een kind dat zich enorm in het nauw gedreven voelde, hé. Wat jij die dag allemaal gedaan hebt, was er toch wel over, hé? Hij: ja, daar heb ik een stommiteit mee begaan. Dat had ik niet mogen doen. En wie ben ik om Ruben een lesje te leren? Ik: (heb toen even niets gezegd maar ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak) Ruben heeft 3 zware operaties achter de rug waar ik hem heb doorgeloodst om er vooral geen trauma's aan over te houden en dan doe jij zo iets. Neen, dit kan echt niet en ik pik dit geen 2de keer meer. Hij: (nam toen zijn agenda) OK, dan zal ik eens verlof nemen op een woensdagnamiddag en eens komen, hé. Weet jij misschien een goede openingszin? Ik: je kan misschien sorry zeggen tegen Ruben, hetgeen dat er toen gebeurd is, was fout maar ik wil graag opnieuw beginnen.
Ach, en zo ging dit gesprek maar verder en verder en verder, te gek en te triestig om veel woorden aan te verspillen. Er is nog veel meer gezegd maar ik kan en wil dit niet allemaal neerschrijven. Het is te pijnlijk. Wat ik ook wel straf vond was dat hij niet wist in welk leerjaar Ruben zit... en dat hij voordat hij doorging nog vroeg hoe het met mijn ouders gaat. Je moet maar durven.
Wat ik wel eerlijk kan zeggen, is dat ik toch wel een knakje heb gekregen en dat de tranen gisteren en vandaag geregeld tevoorschijn kwamen. Ik vind dit zo erg voor Ruben. Als ik dan denk aan mijn mama en papa, wat schatten van ouders dit zijn, kan ik alleen maar intens droevig zijn voor Ruben dat ik hem dit niet kan geven. Fijne ouders, die altijd klaarstaan voor hem. Op mij zal hij altijd kunnen rekenen maar langs vaderskant vrees ik dat dit stilletjes gaat uitdoven. Er is teveel gebeurd en ik weet niet of dit nog 'kan' rechtgezet worden en nog meer of de 'wil' er wel is.
Voor mij persoonlijk hoeft dit niet meer want ik vind het gemakkelijker om hem niet meer te zien, dan moet ik mij er ook niet in ergeren, niet druk in maken, etc., maar voor Ruben vind ik dit wel erg.
Erg dat je als kind van 10 jaar moet voelen dat je vader eigenlijk niet zo veel met je inzit, je eigenlijk niet echt graag ziet, ...
En daarom voel ik mij op dit moment triest en eenzaam. Ik besef nu ten volle dat ik er als 'ouder' helemaal alleen voor sta. Neen, dat mag ik niet zeggen, ik heb fantastische ouders die mij blijven steunen, lieve zussen, lieve nichtjes en lieve vriendjes en vriendinnekes en lieve bloglezerkes... dus, ik sta er niet helemaal alleen voor. Niettegenstaande, voel ik mij op dit moment toch alleen.
Op het verslag van het gesprek van gisterenavond zullen jullie nog even moeten wachten. Dit heeft me TE hard aangegrepen en ik moet dit even laten bezinken en hier toch wel een traantje om wegpinken. Te grof voor woorden. Allez, eigenlijk te erg om nog veel woorden aan te verspillen.
Maar het volgende wil ik toch al vertellen. Zondag heeft Ruben gevochten. Ja, echt waar, hij heeft gevochten met 1 van zijn beste vrienden (1,5 kop groter dan Ruben).
Toen ik dit hoorde en kwaad werd op hem, zei hij het volgende: mama, ik moet mij toch verdedigen, hé, of moet ik mijn keel laten dichtknijpen?
Ik zei: neen, je moet opkomen voor jezelf maar moet dit op zo een manier? Kan dit niet op een andere manier?
Toen zei Ruben: ja mama, ik heb wel voor jou gevochten, hé (smelt smelt smelt). Ik werd zo kwaad want 'mijn vriend' zei: 'uw moeder is een dikke'. En wie iets over mijn moeder zegt, die krijgt er van langs!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (smelt smelt smelt)
Ik kan nog steeds een gevecht niet goedkeuren maar het feit dat Ruben zo opkomt voor zijn mama, dat vind ik toch wel ongelooflijk mooi en ja, ik mag dit niet tegen hem zeggen want dan keur ik vechten goed, maar eigenlijk ben ik heimelijk toch wel trots op hem.
Ik ben precies nog nooit zooooooooo blij geweest om terug mijn gras te zien. Weg met dat witte tapijt en welkom terug aan mijn mooie, groene gras. En hiermee is het voor mij toch wel echt duidelijk, ik hou niet van die lange winter en bovenal, ik hou echt niet van sneeuw. Velen hebben het over het prachtige winterlandschap maar mij kan het echt niet bekoren. Echt niet. De koude bezorgt mijn handen en voeten afschuwelijke kloven en zelfs het wit van de sneeuw doet pijn aan mijn ogen. Geloof het of niet maar ik heb zelfs een beetje ontstoken ogen.
Geef mij dus maar de lente en vooral de zomer. Wat kijk ik uit naar de eerste zonnestralen, de warmte van de zon die ons hartje en huid verwarmt, de geur van pas gemaaid gras, ... Dit weekend heb ik zelfs al zitten surfen voor de zomervakantie maar ondanks het zalige wegdromen, heb ik nog niets beslist of geboekt. Dat is niet erg, zo kan ik nog veel virtuele reisjes maken naar mooie vakantiebestemmingen. Zalig, toch?
Maar eerst even de voetjes terug op de grond om mij mentaal voor te bereiden op het gesprek met de papa van Ruben. Morgenavond is het zo ver. Ik verwacht hem rond 18u-18u30 en hem kennende zal dit 19 uur worden maar deze keer ga ik voet bij stuk houden, te laat is te laat. Na half 7 zal de deur niet meer geopend worden (ben ik nu TE streng? ik vind dit nochtans een goed lesje).
Eerlijk? Als ik denk aan de laatste keer dat ik hem zag, wel dan kijk ik er echt niet naar uit om hem weer te zien en hoop dat ik er vannacht niet van wakker zal liggen. Hij is het niet waard om mijn nachtrust voor te laten maar ondertussen ken ik ook mijzelf wel een beetje en weet ik dat ik er deze nacht toch mee bezig zal zijn.
Maar ik ga mijn uiterste best doen om het gesprek wel positief te houden (ik zeg 'proberen', hé) en voor Ruben, hoop ik ook echt dat dit me zal lukken. Ik heb geen zin meer in zinloze, domme kritiek, ik heb geen zin in valse beloften, ik heb geen zin in ruzie, er moeten eenvoudigweg een héél aantal dingen dringend veranderd worden in het belang van Ruben.
Ik hoop dat hij de voorbije 4,5 maanden - allez ondertussen bijna 5 maanden - toch eens heeft benut om na te denken hoe hij zijn rol als vader verder wil invullen en ik kan alleen maar hopen dat dit een toegevoegde waarde zal bieden aan het leven van Ruben. Indien dit niet het geval is, dan laat hij het maar.
Ruben en ik, wij zijn ondertussen een fantastisch, super, sterk team, wij redden het wel samen!
Ja, de volgende bijna 2 cm. zijn een feit. Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
Het is niet zo een goed resultaat als de vorige keer (+ 3,5 cm.) maar dat had ik ook niet verwacht mits gedurende 1 maand minder dan de helft te moeten spuiten. Dus ja, ik was dan toch wel blij met dit resultaat.
Het betekent dat Ruben op een half jaar tijd 5,4 cm. gegroeid is. Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeee! De normale groei van een kind van zijn leeftijd is 5 à 6 cm. per jaar, dus dit resultaat na een half jaar is zeker niet slecht. De dokter was dan ook héél positief.
Ruben is dus nu 127,9 cm. groot en weegt 23,1 kg. (dus de 800 gram die hij vermagerd was door ziek te zijn, was er nu al terug bij, zelfs 100 gram meer).
Voorlopig moeten we 0,8 mg. blijven prikken (en geen 1 mg.) tot aan onze volgende controle op 19 april 2013. Door 0,8 mg. te prikken komen we normaal gezien met het groeihormoon toe tot in juli.
De dokter gaat in april al nieuw groeihormoon bestellen, wat zou inhouden dat we het 2de jaar mogen starten... (joepie joepie joepie) Maar we kraaien nog geen victorie want er zal dan in mei of juni een foto van zijn pols genomen worden, alsook een bloedonderzoek en nog wat andere, vieze testen maar als dit resultaat goed is en Ruben aan de nodige voorwaarden voldoet, zullen we 'waarschijnlijk' verder mogen prikken. En dat zou pas echt fantastisch nieuws zijn, hé.
Het kan zijn dat ik het één en ander ben vergeten te vermelden want tijdens zo'n controle zeggen ze zoveel maar dat laat ik dan één van de dagen nog wel weten.
Nu is het tijd om samen met Ruben + Choumike + drankjes + hapjes gezellig naar de Voice te zien. Want ja, zeg nu zelf, die + 1,9 cm., daar gaan we wel een glaasje op drinken. Het had mooi geweest als er meer centimeters bij waren gekomen maar wij zijn nu al ontzettend dankbaar. En ja, langzaam maar zeker komen we er wel.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, het doet zo goed te weten dat er zoveel mensen met ons meeleven. Merciekes.
Maar we kunnen jullie duimen nog steeds goed gebruiken, alsook de blauwe kadootjes van 1 cm.
Morgen is het weer zo ver, onze 3-maandelijkse controle bij de groeispecialist. Ik ben benieuwd. Heel erg benieuwd, gewoonweg curieus.
Benieuwd naar het aantal centimeters dat er bij is gekomen OF naar het aantal centimeters dat er niet bij is gekomen en vooral naar de uitleg van de dokter hierover.
Ik kijk een beetje met gemengde gevoelens naar deze afspraak. Omdat de dokter de dosis verlaagd heeft, denk ik dat Ruben deze 3 maanden niet voldoende gegroeid is en dat hierdoor ook de studie van 1 jaar een beetje in het gedrang komt en dat je daar als 'mama' weinig of niets aan kan veranderen. Dit maakt me een beetje droevig en ook een beetje boos.
We hebben maar 1 kans en die kans is dit jaar, die kans krijgen we NU. Tijdens dit jaar moet het gebeuren want anders hebben we geen recht meer op groeihormonen.
Als je dit aan de dokter zegt, zegt hij: mevrouw, het is een gunst dat Ruben de groeihormonen krijgt.
Tja, dan moet je zwijgen, hé maar ik wil wel dat de studie juist verloopt en als het dan blijkt dat Ruben niet aan de voorwaarden voldoet, tja, dan heb ik als mama toch alles geprobeerd maar als het betekent dat hij niet aan de voorwaarden voldoet omdat hij een te lage dosis heeft gekregen, ja, daar word ik toch wel opstandig van.
Momenteel kan ik er echt niet veel aan veranderen, dus ik zal vanavond nog eens een speciaal gebedje doen voor Ruben en laat het verder maar eventjes los (ja, ik word echt nog een heldin in loslaten)...
Ik wou vragen, duimen jullie mee? Maar ik weet niet zo goed waarvoor jullie nu moeten duimen... Dat we terug 1 mg. mogen spuiten (ook al is hij hier wat opstandig van)? Ik weet het niet...
Daarom stel ik gewoon het volgende voor.
Wie wil Ruben 1 cm. kado geven? Nu hoor ik je denken, ja, als ik dat kon, dan deed ik het onmiddellijk. Awel, je kan dit.
Geef Ruben in gedachten een héél, mooi, prachtig, glanzend, blauw geschenkje. Dit mooie geschenkje omvat 1 cm.
Als nu IEDEREEN die mijn blog leest, Ruben in gedachten dit virtuele kadootje van 1 cm. schenkt en daarbovenop dit kadootje omringd met oprechte, positieve gedachten en kracht, ja, als nu IEDEREEN die mijn blog leest, dit toch eens probeert, wie weet wat een resultaat zal dit opleveren?
Doe je mee? (laat gerust een berichtje achter op mijn blog) Ik wist wel dat ik op jullie kon rekenen.
Volgende vrijdag moeten wij terug op controle bij Professor Dr. DuCaju. SPANNEND!
Ik ben héél héél héél erg benieuwd om te weten hoeveel Ruben gegroeid is. Bij de vorige afspraak was Ruben 126,2 cm. groot en woog hij 23 kg. (= + 3,5 cm.).
Ik heb de indruk dat dit erg weinig zal zijn (alhoewel de mouwen van zijn nieuwe pyama te kort zijn geworden), hetgeen natuurlijk niet zo fijn is. Natuurlijk, iedere centimeter erbij is super maar volgens mij had het véél meer kunnen zijn. Die lange tijd 0,4 mg. (van 19 oktober 2012 tot en met 14 november 2012) moeten spuiten in plaats van 1 mg. en dan vanaf 14 november 0,8 mg. ipv 1 mg. heeft hier geen goed aan gedaan. Spijtig.
Dit is zo jammer omdat dit ook mee het 'eindresultaat' zal beïnvloeden. En als het eindresultaat niet is wat het zou moeten zijn, zullen we moeten stoppen met de groeispuitjes.
Ach, ik loop misschien al weer voor op de feiten en ik maak mij misschien te vroeg zorgen. Ik wacht gewoon de afspraak af en zal dan zien wat de dokter hierop te zeggen heeft.
Misschien toch de 0,8 mg. die we nu spuiten terug verhogen tot 1 mg? Dat zou super zijn als we dit zouden kunnen doen het komende half jaar. Dan krijgt hij echt de optimale dosis volgens zijn gewicht en kan hij een optimaal resultaat bereiken.
En ja, ik denk dat jullie mij ondertussen ook al wel een klein beetje kennen, ik ga er dan ook alles voor doen om de dokter te overtuigen om nog 1 keertje te bestellen zodat we voldoende groeihormoon in huis hebben en een juiste dosis kunnen inspuiten.
Duimen jullie mee?
Alhoewel ik wel de indruk heb dat Ruben een veel korter lontje heeft met die 0,8 mg. groeihormoon dan met de helft. En dat is natuurlijk ook niet altijd even plezant. Soms zelfs afschuwelijk vervelend.
Wat een mens al niet moet over hebben voor enkele centimeters erbij, hé.
En nu een weekendje lekker cocoonen met Ruben, ik ben al geen sneeuwliefhebber en bovendien is dit weer voor mij VEEL TE KOUD. Weer even nostalgie naar dat warme couveuseke...
Ik heb dus vrij snel een reactie gekregen van de papa van Ruben (de dag na mijn sms-je).
Aanstaande maandag kon hij niet en nu zijn we op 28 januari om 18u-18u30 (hetgeen waarschijnlijk 1 u later zal zijn - of hij moest zijn gewoontes hebben veranderd) afgesproken om eens te praten over een nieuwe regeling (allez, dat weet hij natuurlijk nog niet).
Ik ben héél erg benieuwd en vind het toch ook wel spannend, ik heb hem ook al die lange tijd niet gezien of gehoord. En de laatste keer dat ik hem zag, is een dag om best zo snel mogelijk te vergeten.
Maar enfin, ik ga proberen om het gesprek zo positief mogelijk te laten verlopen met een zo positief mogelijk resultaat voor Ruben.
De papa van Ruben is terug van weggeweest... Ja, u leest dit goed.
Na 4,5 maand NIETS van hem gehoord te hebben (ik verwijs hierbij naar mijn blog van 31 augustus 2012), ontving ik maandagavond een smsje van de papa van Ruben:
"Dag Els, al effe geleden dat we hebben afgesproken. Ik denk dat het tijd is om opnieuw te beginnen. Daarom een vraagje of Ruben komende zondag nieuwjaar wil komen vieren bij mijn ouders? Ik kom hem dan rond 1u halen en zal hem rond 7u terug thuis afzetten. Laat me maar weten of Ruben zin heeft om mee te komen."
Omdat ik maandagavond laat terug was van de scholenbeurs, kon ik het die avond niet meer vragen aan Ruben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf behoorlijk aangedaan was door deze sms. 4,5 maand hoor je niets van hem en nu mag Ruben opdraven voor een nieuwjaarsfeestje bij zijn familie. Niets hebben we gehoord van hem, zelfs geen smsje om Ruben gelukkig nieuwjaar te wensen.
Ik was dan ook serieus in de war, boos, verdrietig ... Tijd om opnieuw te beginnen, tja, dat is natuurlijk positief maar hij vergeet wel dat hij Ruben erg pijn heeft gedaan en dat dit jammer genoeg toch nog niet vergeten is.
Na hier met enkele mensen (bedankt voor jullie steun, lieve schatten) over gediscussieerd te hebben en na dit ook met Ruben besproken te hebben, heb ik hem gisterenavond het volgende geantwoord:
"Na 4,5 maanden geen enkel contact met Ruben, ligt dit heel moeilijk. Ik denk dat wij eerst moeten praten. Past aanstaande maandag om 18 u voor jou? Groeten, Els."
Hij kan niet verwachten dat wij na zo'n lange tijd geen contact te hebben gehad, zomaar even gaan doen alsof er niets is gebeurd. Dit voelt absoluut niet goed, noch bij Ruben, noch bij mijzelf. Ik ben wel voorstander van een nieuwe start maar ik vind dat ik eerst met hem moet praten over toekomstige afspraken want Ruben meenemen naar hem thuis, was duidelijk niet zo een goede keuze. Als het TE moeilijk is om lief te zijn tegen een kind dat maar af en toe eens komt, dan kunnen we beter voor andere oplossingen zoeken want ik heb ook geen zin/energie meer om iedere keer als Ruben is geweest, hem uren te moeten troosten/kalmeren.
Daarom ga ik hem voorstellen om in het begin terug naar ons thuis te komen (zoals 8 jaar héél vlot is verlopen) en als het contact terug een beetje is opgebouwd - weliswaar op een positieve manier - dat hij Ruben bijvoorbeeld om de 2 à 3 weken eens komt halen om iets leuks mee te doen, iets typisch voor jongens, jongens onder mekaar.
Op deze manier kan Ruben toch een fijn contact opbouwen met zijn papa, kan zijn papa toch een beetje een toegevoegde waarde aan Ruben zijn leven bieden en hebben de andere, betrokken partijen (nieuwe vriendin van papa en kids) er geen last van.
Ruben zag het zelf trouwens niet zitten om te gaan. Hij heeft er bang van, zegt hij. En als Ruben het niet ziet zitten en ik eigenlijk ook niet, tja, dan is de beslissing snel gemaakt.
Tot hiertoe heb ik nog geen enkele reactie ontvangen en ik ben héél benieuwd of ik zelfs een reactie ga krijgen. Ik denk, eerlijk gezegd, dat de papa van Ruben, die sms heeft gestuurd onder druk van zijn familie (maar ik kan verkeerd zijn). Enfin, we wachten wel af, ik vind zelf dat ik een positief, duidelijk en correct signaal heb teruggegeven en ik hoop dan ook op een positief, volwassen antwoord.
Waar is de tijd dat ik Ruben met een brok in mijn keel ging afzetten aan het instapklasje? Waar is de tijd dat hij superflink binnen stapte en ik huilend buiten stapte? Waar is de tijd dat hij met z'n 1ste knutselwerkje thuiskwam en ik zo fier als een gieter was? Waar is de tijd dat hij zijn 1ste woordjes leerde schrijven?
Ja, waar is die tijd toch naartoe?
Tja, vanavond ben ik uitgenodigd op een scholenbeurs. En dit gaat niet over de kleuter- of lagere school maar over het middelbaar onderwijs. HELP. Nog 1 jaartje achter dit schooljaar en het is zover. Niet te geloven.
Weer een serieuze mijlpaal in ons leven want hier moet gekozen worden voor een andere school (en die keuze zal ik ook weer alleen moeten maken). En na al die jaren op Het Hinkelpad, waar ik ondertussen toch de meeste leerkrachten ken, en waar de kinderen toch nog goed beschermd zijn, zal het middelbaar een stap naar het onbekende zijn.
Nieuwe school, nieuwe kinderen, nieuwe uniform of geen uniform, nieuwe regels, ... en vooral als mama, je kind toch weer wat meer loslaten. Want dan zijn ze echt groot. Ik mag er niet te veel over nadenken.
Ach, laat mij nog maar eventjes genieten van mijnen tiener in het 5de leerjaar.
Alhoewel ik vind dat het 5de leerjaar best een zwaar jaar is en ik mij de voorbije week enorm geërgerd heb in het vele huiswerk en lessen. Misschien ook wel omdat Ruben zich er niet TE druk in maakt, dat ik mij er enorm druk in maak. Ruben neemt het allemaal nog gemakkelijk op maar niettegenstaande heeft hij schitterende resultaten. Dus ja, waarom heb ik dan eigenlijk stress?
Ruben heeft gelijk - mama, relax, het komt allemaal wel goed (en inderdaad na heel wat gepush en getrek en gesleur komt het wel allemaal goed).
Enfin, op naar de scholenbeurs, ik ben benieuwd...
Het einde van de kerstvakantie is nabij. Vandaag zullen kerstbenodigdheden, dwz kerstboom, kerstballen, ... terug opgeruimd worden en kan vanaf morgen terug het gewone, alledaagse leventje beginnen. En eerlijk, ik ben er niet kwaad om. Normaal gezien ben ik op het einde van de vakantie steeds een beetje weemoedig dat het gedaan is maar nu echt niet. Zo een leuke vakantie was het niet. Van de dokter in de zetel, van de zetel in bed, terug naar de dokter, .... Zelf ben ik er nog niet helemaal door (ik hoest me nog steeds te pletter en nek/schouder nog steeds verkrampt) maar als je ziet van waar we komen, hoor je mij niet klagen.
Wat wel zal pikken, is dat morgenvroeg de wekker veel TE vroeg (om 6u30) zal aflopen en ik nu al kan voorspellen dat er ééntje niet uit zijn bed zal geraken en er weer een hele strijd zal moeten geleverd worden om op tijd de deur uit te geraken. Ook hou ik mijn hart al vast voor het avondritueel want tijdens de vakantie mocht Ruben langer opblijven en ik vrees dat hij vanavond moeite zal hebben om stipt om 21 uur te gaan slapen.
Maar na enkele dagen is het vertrouwde ritme van alledag er weer en uiteindelijk brengt dit ritme ook rust met zich mee. En daar snak ik naar. Duidelijke regels, duidelijke dagindeling is voor Ruben toch wel erg belangrijk om alles vlotjes te doen verlopen. En wat ga ik genieten als Ruben om 20.30 uur in bed kruipt met een boek en gaat lezen en dat om 21 uur het licht onheroepelijk uitgaat en de rust hier ten huize om 21 uur wederkeert en ik ook nog een beetje tijd voor mijzelf overhoudt. Ik kijk er nu al naar uit.
Maar eerst valt er hier vandaag nog héél véél te doen. Door de ziekte-bacillen van de laatste weken heb ik mijn huishouden een beetje verwaarloosd (een klein beetje maar) en vandaag staan er dus enorm veel klusjes op het programma (opruimen, kerstboom opruimen, poetsen, grote afwas, grote strijk, eten maken, nog huiswerk met Ruben maken, ...) zodat we morgen goed georganiseerd aan een nieuw trimester kunnen beginnen en zodat ik geen bang moeten hebben dat de bel hier gaat want ik zou op dit moment niet graag hebben dat er onverwacht bezoek kwam... (ja, zo erg is het hier, precies een bom ontploft in ons huisje).
Dus we zullen er maar eens onmiddellijk invliegen, hoe sneller ik er aan begin, hoe sneller dat alles achter de rug is.
Ik wens morgen iedereen een goede start van het schoolleventje, voor kleine kindjes die morgen voor de 1ste keer naar 't school gaan wens ik vooral de mama's veel sterkte en voor diegene die terug moeten beginnen werken na de vakantie, veel plezier morgen. Zelf hoop ik vooral dat de file zal meevallen want de laatste tijd valt dit toch wel erg tegen.
10 jaar geleden op dit moment wist ik nog niet wat er boven mijn hoofd hing (gelukkig maar).
Morgen, op de kop af, ben ik 10 jaar alleen. Op onze papa zijne verjaardag.
Morgen, 10 jaar geleden wist de papa van Ruben (toen 5 maanden jong) mij te zeggen dat hij - ja, u leest het goed - al 7 maanden iemand anders had (en wat voor iemand!). Ik kan u verzekeren dat ik dacht dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Neen, de grond onder mijn voeten zakte weg en het heeft zeer lang geduurd voor ik terug grond onder mijn voeten voelde.
Daar sta je dan ... Als ik er 10 jaar later aan terugdenk, word ik er toch terug een klein beetje triestig van. Hoe 1 persoon je leven kan veranderen, hoe 1 persoon je zo kan beliegen en bedriegen, hoe 1 persoon zo weinig respect heeft, ... En hoe ikzelf te eerlijk en te goedgelovig niets doorhad. Ja, ik hoor het graag zeggen: als mijne man op een ander gaat, ik zou dat weten. Misschien zou ik mij vroeger ook aan zo'n uitspraken hebben gewaagd, maar als je hetzelf aan de lijve mag ondervinden, dan zing je toch een toontje lager, hoor.
Achteraf bekeken, als hij alles had verteld, vielen veel puzzelstukjes in elkaar. Die puzzelstukjes hebben een wrange bijsmaak gegeven aan een periode in mijn leven, die de mooiste periode uit mijn leven had moeten zijn. Ja, van het moederhuis naar de nieuwe, grote liefde ... dat moet je kunnen.
Ach, ik kan hier hele hoofdstukken neerschrijven - eigenlijk een echte thriller - maar dat ga ik niet doen. Dit is energieverspilling.
Bovenstaande heeft mij - eerlijk gezegd - voor een groot stuk gekraakt. Voorheen was ik een vrolijke, plezante, optimistische, sociale, toffe madam maar lange tijd heb ik echter toch maar gewoon overleefd. Overleefd met een baby-tje met de nodige medische zorgen.
Gelukkig heb ik dit niet alleen moeten doen en heb ik héééééééééééééééél vééééééééééééééél hulp gekregen van mijn ouders, zussen en enkele vrienden. Ik wil diegene die trouw aan mijn zijde zijn blijven staan dan ook oprecht bedanken. Ja, want op momenten dat alles tegenzit en je niet meer de vrolijke Els kan zijn, dan leer je je vrienden wel kennen.
Dit alles heeft mij wel nederig gemaakt. Ik zal niet snel meer zeggen: bij mij zou dat niet waar zijn.... of ik zou dat weten... Lieve mensen, wees daarom steeds voorzichtig in uw oordeel want het kan iedereen overkomen.
En om deze blog positief te beëindigen, wil ik toch eventjes alle alleenstaande moeders (of vaders) in de bloemetjes zetten want simpel is het niet, ik doe het nu al 10 jaar alleen, het waren geen eenvoudige jaren maar toch ben ik vandaag trots om te zeggen dat ik het toch maar gedaan heb en misschien nog niet zo slecht.
En aan een vriendinneke van mij, binnenkort gaan we samen de bloemekes buitenzetten, hé. Zij haar 5-jaar alleen-zijn en ik mijn 10-jaar-alleen-zijn vieren. Zeg nu zelf, dat verdient toch een glaasje cava, niet? WAT? Een hele fles!!!!!!!!!!!!
En oh ja, aan mijn liefste papa, alvast een fijne verjaardag morgen! Door jouw dagje vergeet ik mijn 'vieze' dag 'een klein beetje'. Dikke verjaardagskusjes van Ruben en mijzelf. SMAK SMAK SMAK
Via deze weg wil ik iedereen een fantastisch, gezond, plezant en tof 2013 toewensen. En dat al jullie wensen en dromen mogen uitkomen...
Ikzelf ben het nieuwe jaar ingestapt met het begin van een longontsteking. Zaterdag naar dokter van wacht geweest, bloed getrokken, platen laten nemen en nu heeft mijn huisarts héél deze week vakantie, vervangdokter kan niet aan de uitslag van het bloed, ... Dus morgen beginnen we terug te werken met het begin van een longontsteking (en met pijn) en zonder serieuze medicatie. Tja, de feestdagen is dus duidelijk geen periode om ziek te worden.
Ruben is er terug stilletjesaan bovenop aan het komen. Alhoewel héél sterk vermagerd en héél erg verzwakt.
Wij hopen dus van harte dat we voor de rest van het jaar gespaard blijven van ziekte en dat wij een super 2013 tegemoet gaan. En dat wensen wij jullie ook toe. En Ruben wens ik veel kilo's en centimeters bij maar vooral veel fun.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
