en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
30-01-2013
Het fameuze gesprek
Hier dan mijn verslag van het gesprek met de papa van Ruben. Ofwel is mijn verstand te klein ofwel is mijn liefde voor mijne zoon te groot maar wat ik maandag weer allemaal heb moeten aanhoren, dat is kortweg onbegrijpelijk en zeer pijnlijk.
Langs de ene kant ikzelf, de mama die het gesprek positief wou laten verlopen in het belang van Ruben en langs de andere kant, de papa (hij is die naam jammer genoeg niet waard). Ik wou dit gesprek sereen laten verlopen, zonder verwijten en zonder emoties met enkel een positief einddoel in het vooruitzicht.
Ach, mijn conclusie is, met die man kan je geen zinnig gesprek voeren. Toen ik met mijn voorstel kwam (en ik heb dit echt positief verwoord) om eerst terug een tijdje naar hier thuis te komen, zoals vroeger, en als ik merkte dat het contact tussen hem en Ruben terug iets of wat normaal zou verlopen, dat hij Ruben dan af en toe eens komt halen om iets leuk mee te doen, jongens onder elkaar, en dat dit ook een oplossing was voor zijn huisgenoten die toch niet graag hebben dat Ruben komt, kreeg ik plots een heel defensieve man voor mij.
Hij: Kristel (zijn nieuwe madame) heeft geen probleem met Ruben. Ik: Neen, maar ze kan zelfs 1x per maand niet de moeite doen om lief te zijn tegen Ruben. Hij: Neen, ze is niet lief tegen Ruben. Ik: En dan moet Ruben zich daar welkom voelen? Hij: Wel, ik ben echt niet van plan om 's woensdag terug naar hier te komen. Ik: ja, dat mag van mij ook in het weekend. Hij: (begon te lachen) Allez Els, in het weekend gaat het zeker niet. Ik: Tja, dan kunnen we het gesprek hier afronden want op andere dagen zit Ruben op school. Tenzij jij een ander voorstel hebt? Hij: Ik ben niet van plan om Ruben zijn speelkameraadje te spelen. Ik: OK maar welke rol wil je dan invullen? De vaderrol neem je ook niet op. We hebben 4,5 maand niets van jou gehoord, welke rol wil je dan spelen? Hij: Ja, ik wachtte op een telefoontje van jou. Ik: Na al hetgene er de vorige keer gebeurd is, had ik echt geen behoefte om je te contacteren. En jij blijkbaar ook niet. Ik: Heb jij dan al die tijd eens niet aan Ruben gedacht? Hij: Ja, Els, je kent mij, hé, ik heb wel eens een keertje aan hem gedacht maar ja, ik heb het zo druk en dan vergeet ik dit, hé. Ik heb wel eens gedacht wat ik eventueel eens met Ruben zou kunnen doen maar dan was ik weer met iets anders bezig en dan vergat ik het. Ik: Dit gaat wel over jouw zoon, hé. Hij: Ja, Els, ik ben met iedereen zo, hé. Ik: Ruben is niet iedereen, Ruben is jouw zoon. En hij heeft recht op aandacht van zijn vader en zoveel aandacht heeft hij de voorbije 10 jaren nog niet gekregen. Hij: Els, zo ben ik, ken je mij nu nog niet? Ik: Ja, ik begin jou te kennen maar ik denk dat jij mij nog niet kent. Ofwel grijp je nu je kans om een iets of wat mooie relatie met Ruben op te bouwen op een positieve manier ofwel laat je het. Hij: Ik wil wel maar Ruben wil wel niet meer komen. Ik: wablief? Hij: Ja, de laatste keer heeft hij gezegd dat hij mij nooit meer wil zien. Ik: Dat was wel een uitspraak van een kind dat zich enorm in het nauw gedreven voelde, hé. Wat jij die dag allemaal gedaan hebt, was er toch wel over, hé? Hij: ja, daar heb ik een stommiteit mee begaan. Dat had ik niet mogen doen. En wie ben ik om Ruben een lesje te leren? Ik: (heb toen even niets gezegd maar ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak) Ruben heeft 3 zware operaties achter de rug waar ik hem heb doorgeloodst om er vooral geen trauma's aan over te houden en dan doe jij zo iets. Neen, dit kan echt niet en ik pik dit geen 2de keer meer. Hij: (nam toen zijn agenda) OK, dan zal ik eens verlof nemen op een woensdagnamiddag en eens komen, hé. Weet jij misschien een goede openingszin? Ik: je kan misschien sorry zeggen tegen Ruben, hetgeen dat er toen gebeurd is, was fout maar ik wil graag opnieuw beginnen.
Ach, en zo ging dit gesprek maar verder en verder en verder, te gek en te triestig om veel woorden aan te verspillen. Er is nog veel meer gezegd maar ik kan en wil dit niet allemaal neerschrijven. Het is te pijnlijk. Wat ik ook wel straf vond was dat hij niet wist in welk leerjaar Ruben zit... en dat hij voordat hij doorging nog vroeg hoe het met mijn ouders gaat. Je moet maar durven.
Wat ik wel eerlijk kan zeggen, is dat ik toch wel een knakje heb gekregen en dat de tranen gisteren en vandaag geregeld tevoorschijn kwamen. Ik vind dit zo erg voor Ruben. Als ik dan denk aan mijn mama en papa, wat schatten van ouders dit zijn, kan ik alleen maar intens droevig zijn voor Ruben dat ik hem dit niet kan geven. Fijne ouders, die altijd klaarstaan voor hem. Op mij zal hij altijd kunnen rekenen maar langs vaderskant vrees ik dat dit stilletjes gaat uitdoven. Er is teveel gebeurd en ik weet niet of dit nog 'kan' rechtgezet worden en nog meer of de 'wil' er wel is.
Voor mij persoonlijk hoeft dit niet meer want ik vind het gemakkelijker om hem niet meer te zien, dan moet ik mij er ook niet in ergeren, niet druk in maken, etc., maar voor Ruben vind ik dit wel erg.
Erg dat je als kind van 10 jaar moet voelen dat je vader eigenlijk niet zo veel met je inzit, je eigenlijk niet echt graag ziet, ...
En daarom voel ik mij op dit moment triest en eenzaam. Ik besef nu ten volle dat ik er als 'ouder' helemaal alleen voor sta. Neen, dat mag ik niet zeggen, ik heb fantastische ouders die mij blijven steunen, lieve zussen, lieve nichtjes en lieve vriendjes en vriendinnekes en lieve bloglezerkes... dus, ik sta er niet helemaal alleen voor. Niettegenstaande, voel ik mij op dit moment toch alleen.
xxx
Reacties op bericht (0)
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
