en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
29-12-2012
Blijft duren
Dat ziek zijn, dat blijft hier maar duren... Niet te doen.
Vanmiddag gaan we toch eens een wandelingetje doen, een frisse neus halen zodat ik de kans heb om hier thuis eens alles goed te verluchten zodat de ziektebacillen snel uit ons huisje wegvliegen... Hoe sneller, hoe beter.
Ikzelf blijf maar hoesten en proesten maar nu zit die rothoest terug vast en doen ook mijn longen pijn. Hopelijk is dit niet het begin van een longontsteking... Ik heb dit al eens gehad in het verleden en ik herken de symptomen (aaaaaaaargh).
Ik denk dat ik vandaag of morgen naar de dokter van wacht ga, om eens een 2de opinie te krijgen want dit duurt echt TE lang en ik zou er nu echt héél graag vanaf geraken. Kotsbeu ben ik het. Dit is nu al de 3de week dat ik ziek ben en op den duur ben je zo verzwakt dat je niets meer kan doen.
En ik had zo veel leuke plannen voor de vakantie, echt niet tof. Die zullen allemaal uitgesteld moeten worden naar de volgende vakantie en die is - jammer genoeg - nog ver weg.
Ruben hoest gelukkig niet meer en gelukkig vind hij de kalorierijke drankjes lekker want eten, is héél miniem, echt te weinig om verder aan te sterken. Dus hopelijk doen de drankjes en de vitaminen hun werk want hij ziet er echt niet uit. En ik wil kost wat kost vermijden dat hij naar het ziekenhuis moet want daar kan je enkel nog meer bacteriën en weer andere virussen opdoen.
Wat wij nodig hebben? Een weekje in de zon kunnen vertoeven. Wat zou dat ontzettend goed doen.... Maar dat zal ook voor een volgende vakantie zijn, hier kan ik nu enkel van dromen... maar uitstel is geen afstel, hé en dromen is ook al leuk. Misschien toch eens een weekje zon boeken in de paasvakantie. Dan hebben we alvast iets fijns om naar uit te kijken.
Gisteren voor de zoveelste keer deze maand naar de dokter geweest... Tja, die heeft goed verdiend aan ons de laatste weken.
Diagnose: Als Ruben niet snel terug zou eten en drinken, moet hij naar het ziekenhuis om aan te sterken. Ja, 800 gram vermagerd op 6 dagen tijd en dit bij mijn lichtgewichtje, dat is dus echt niet zo goed.
Hij kreeg vitaminen voorgeschreven, alsook kalorierijke drankjes, die hij zeker gedurende 1 maand moet drinken. En gelukkig ook een zeer duidelijke uitleg van de dokter dat hij MOET eten en MOET drinken want dat hij anders aan een baxter in het ziekenhuis moest gaan liggen.
De preek van de dokter met het nodige schrikeffect en het bezoek van zijn 2 vriendinnen gisterennamiddag, heeft wel geholpen om de dagen van niet eten en niets doen (echt raar, zelfs eng, om mijne levendige zoon zo te zien) te doorbreken en heeft hij al een beetje gegeten en ook goed gespeeld, wat een groot verschil was met de dagen ervoor. Hannelore, Dorien, Leen en Geert, jullie mogen nog komen, hé.
Ook vandaag heeft hij zijn speciale drankje en vitaminen goed gedronken, alsook een klein beetje gegeten.
Weliswaar nog veel te weinig maar hopelijk is dit voldoende om stilletjesaan 'thuis' te kunnen aansterken en kunnen we een ziekenhuisopname vermijden.
Ja, de ziektebacillen hebben ons goed te pakken gehad, ikzelf hoest nog steeds erg veel en ben eigenlijk ook niet echt in staat om veel te doen, we zijn beiden erg verzwakt.
Maar allez, morgen is er weer een nieuwe dag en hopelijk gaat het iedere dag wat beter.
Geen seconde tijd voor jezelf hebben, dat begint serieus op mijn systeem te werken (en het feit dat ik nog steeds niet genezen ben).
Ik wil 'leuke dingen' doen en daarmee bedoel ik, dingen die IK leuk vind. Dit klinkt misschien heel egoïstisch maar ik denk dat iedere ouder als ze eerlijk zijn, zich hier wel eens in kan vinden. Momenteel is alles er zo op gericht om Ruben uit dat ziekenhuis te houden en te doen eten, dat ik bijna een hele dag bezig ben met eten. Ik kan geen eten meer rieken of zien. Ik heb nog nooit zoveel eten weggegooid als deze week en voel me daar zeer slecht over.
Zorgen voor ..., alles in functie van je kind..., wel dat is voor mij een evidentie maar nu begint dit toch zwaar te wegen. Ik heb een beetje tijd nodig voor mijzelf. Tijd om eens te kunnen lezen zonder dat zoonlief of onze andere huisgenoot, Choumike, mijn aandacht opeist. Tijd om eens te kunnen borduren, tijd om te schrijven, gewoon tijd om te doen waar ik zin in heb. Tijd om mij mentaal te kunnen opladen.
Maar ik vrees dat het er nog eventjes niet in zit. Nu geniet ik eventjes van het feit dat zoonlief nog slaapt en ik hier gezellig in alle rust met enkel mijn eigen gedachten aan mijn computerke wat kan zitten schrijven. Maar vanaf de eerste kik in zijn slaapkamer, staat mama Els weer paraat, voor weer een dag trachten er zo veel mogelijk eten en drinken in te krijgen (tips om aan te sterken zijn welkom) en hopelijk vandaag met betere resultaten dan de voorbije dagen, zodat ik terug met andere dingen bezig kan zijn dan eten en aansterken.
Mama, hoor ik hem roepen. Tja, de 1ste kik in de slaapkamer is er, dus we beginnen maar weer 'met een klein beetje moed' aan onze dagtaak.
Via deze weg wil ik al mijn bloglezertjes een zalig kerstfeest toewensen.
Wij hebben gisterenavond kerstavond gevierd bij mijn ouders, het was een héél gezellig samenzijn met de familie, mama met de nieuwe knie en nog herstellende en papa, bedankt voor dit supergeslaagd feest. Dat we zo nog vele feestjes mogen meemaken... Zoals steeds héél lekker eten, heel gezellig, leuke spelletjes, leuke kwis en een tof gezelschap (ook leuk om mijn gedurende-1-jaar-in-Londen-wonende nichtje terug te zien).
Ikzelf ben héél blij dat we aanwezig waren (Ruben lag om 17u30 nog in zijn bed en we moesten er om 18 u zijn) want wij zijn al een tijdje 'goed' ziek, vandaar dat het lang geleden is dat ik nog een blogje geschreven heb. Eerst ontsteking van de luchtwegen, dan buikgriep, dan bronchitis, grieperig, .... Mijn hoofd en lichaam stond echt niet naar een blog schrijven. Het is ongelooflijk hardnekkig, we geraken er maar niet van genezen en zijn erg verzwakt. Echt niet fijn en het allerergste is dat Ruben zo goed als niets meer kan eten, wat voor hem een ramp is (hij mag echt niet nog meer vermageren).
Vorige woensdag bij de dokter woog Ruben 23 kg (maar ik vrees dat er ondertussen 2 kilo af is) en was hij 127 cm. groot. Als de berekeningen juist zijn, is hij 0,5 cm. gegroeid, hetgeen echt niet veel is. Maar omdat we toch gedurende 1 maand veel minder hebben mogen prikken, is dit misschien - jammer genoeg - wel normaal.
Ach, nu is het een kwestie van Ruben er zo snel mogelijk weer bovenop te krijgen (levertraan misschien?) Ik denk dat hij ontzettend veel vermagerd is, hij ziet spierwit, zijn gezichtje staat superscherp en hij wil zo goed als niet meer eten. Ik hoop echt dat we niet in het ziekenhuis aan de baxter eindigen.
Maar genoeg gezaagd over onze ziektebacillen.
Vandaag gaan mijn gedachten speciaal uit naar alle mensen die een dierbare verloren hebben en waarvoor deze periode van feesten, ontzettend moeilijk moet zijn, naar alle eenzame mensen die niemand hebben om samen mee te feesten en naar alle zieke mensen die niet meer kunnen feesten.
Verder wens ik iedereen een zalige kerstmis toe en wens ik onszelf veel beterschap toe want het mag hier ten huize echt gaan keren. Ik ben de ziektebacillen meer dan beu.
Speciaal voor diegene die mij de vraag stelde, wanneer er een nieuwe blog aankwam. Dus bij deze, hier zijn we weer.
Mijn nieuw levensjaar is dus niet zo goed begonnen. Sinds donderdag zitten Ruben en ikzelf ziekjes thuis. Ontsteking van de bovenste luchtwegen. Hoesten, proesten, snuiten, zoetgevooisde stem .... ja, de ziektebacillen vliegen door ons huis. Er zat dus niets anders op dan gezellig samen onder ons zacht fleecedekentje te kruipen (met een doos zakdoeken naast ons) met ons tasje thee, gezellig samen ziek te zijn.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet kwaad was dat we met het sneeuwweer lekker binnen mochten blijven.
Toen ik zoveel jaren geleden geboren ben, lag er ontzettend veel sneeuw. Omdat ik te vroeg geboren was, lag ik in de couveuse en kwamen mijn ouders en mijn twee zusjes mij dagelijks bezoeken met de slee (zij liever als ik). En raar maar waar, ik kan totaal niet tegen sneeuw. Ik heb er echt een bloedhekel aan. Ik krijg er de kriebels van. Het is precies of mijn onderbewuste terug verlangt naar dat lekker, warm couveuseke... Het is zelfs zo erg dat ik hier al dagen met dikke, echt dikke, wollen kousen aanzit en mijn voeten zijn en blijven ijsklompen (zelfs de dokter schrok hiervan). Tja, het witte sneeuwtapijt is dus echt niet aan mij besteed, geef mij maar de zomer...
Vandaag is Ruben iets beter (alhoewel) maar met mij jammer genoeg nog niet. Ik heb dan ook niet echt kunnen uitzieken gezien mijn huisgenoot ook ziek was en wat doen mama's dan? Hun zieke kindje in de watten leggen en vertroetelen. Maar wat zou het fijn geweest zijn als er eens iemand mij een tasje thee bracht... wat zou het fijn zijn geweest als niemand mij wekte als ik juist in een verkwikkende slaap was gevallen...
Ikzelf zit ook met een verkrampte nek die jammer genoeg niet uit de kramp wil gaan. Ik heb eigenlijk een blijvend nek- en schouderprobleem en nu is het weer een acute aanval en de medicijnen (spierontspanners en pijnstillers en speciale gel) doen niet voldoende hun werk om hier van af te geraken, dus zal ik weer een aantal keren langs de kinesist moeten gaan. Pfffff, wanneer moet ik dit nu nog gaan doen? Ik heb al zo weinig tijd. Maar het is zo pijnlijk, ik kan niet naar links of naar rechts kijken en die zeurende hoofdpijn hangt ook mijne frak uit, dus ik zal wel moeten. Ellendig.
Dus ik ben gedwongen om wat rust te nemen, om alles op een laag tempo te doen, enkel het hoognodige te doen en voor de rest mijzelf te verwennen met een goed boek onder het zalige fleece dekentje. En nu Ruben een beetje beter is, heeft hij mij vanmorgen al verwend met een heerlijke massagebeurt. Wat een zalig gevoel, die kleine vingertjes en handjes die proberen om die pijnlijke nek te ontkrampen. Jammer genoeg is het hem niet gelukt maar hij gaat het straks nog eens proberen.
Toen ik hem vroeg of hij later kinesist wou worden, zei hij: ik denk wel dat dat tof is want dan kan ik veel mensen helpen (toch lief, hé) maar hij denkt (nu) dat hij later architect gaat worden. Ik denk gewoon dat hij TE veel 'minecraft' op de computer heeft gespeeld. Dit is natuurlijk ook wel 'een vorm' van huizen en dergelijke bouwen maar een architect is toch nog iets anders. Er zijn echter al verschillende beroepen de revue gepasseerd, o.a. uitvinder, Mr Bean, bankdirecteur (want dan verdien je veel geld volgens Ruben), kinesist, architect, ..... Maar gelukkig heeft hij nog voldoende tijd om te beslissen wat hij later gaat worden...
Tot de volgende keer, mijn fleece dekentje roept...
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
