en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
31-08-2012
Razend kwaad
Wat ben ik RAZEND kwaad! Niet gewoon kwaad maar echt WOEDEND!
Ruben is vandaag voor de 1ste keer, nee sorry, ik lieg, de 2 de keer in héél de grote vakantie naar zijn papa geweest.
Wat een leuke dag moest worden, is weer geëindigd in een drama (dit is niet de 1ste keer en mama heeft weer heel de avond moeten troosten, bespreken, niet te doen).
De papa had een nieuwe regel ingevoegd. Ruben gaat sinds 2 jaar 'af en toe' naar zijn papa en zijn nieuwe gezin.
Vanaf vandaag was er een nieuwe regel dat er al 'zitten moest geplast worden'. JA, JE LEEST HET GOED! Ik wist niet wat ik hoorde. Dit zou beter zijn voor de gezondheid.
Ruben wist niet waar hij het had. Al 9 jaar plast hij al 'staande' en vanaf nu zou hij daar 'zittend' moeten plassen. Ja, hij wou hem eens een lesje leren! Hem leren dat regels regels zijn! Ongelooflijk maar waar! En die 2 kinderen van de 2 verschillende mannen van zijn nieuwe madam deden er nog een schepje bovenop door te zeggen: "riskeer het maar niet om al rechtstaand te 'pissen' (en ik probeer mijne zoon mooi te leren praten) want er hangen camera's" (flauwe grap, zenne).
Ik ben hier echt niet goed van. Ruben is geboren met hypospadie en heeft hiervoor al 3 héle zware operaties achter de rug en voor hem is het dus uiterst belangrijk dat hij al RECHTSTAAND plast en niet al zittend. En dat weet zijn papa... En dat dit een heel delicaat onderwerp is, voor mij toch, want ik heb Ruben hier doorgeloodst (samen met mijn familie) zodat hij hier geen enkel complex over heeft (waar was de papa toen?).
Maar ik kan je verzekeren als je klein ukkie gedurende 2 weken (en dit 3x - eerste keer op 3 maanden oud, tweede keer op 1 jaar oud en 3de keer op 2,5 jaar oud) niet mag bewegen en als je gedurende 2 weken 24 uren (dus dag en nacht) met hem rondwandelt, vastgegespt in een buggy omdat het ventje niet mocht bewegen (waar was hij toen?) , omdat de operatie niet mocht mislukken, dat die nieuwe regel vandaag niet goed bij mij aankwam. Integendeel.
En dan hier nog zo roepen tegen Ruben dat hij wint (en niet Ruben) en dat Ruben zo op hem lijkt. Enzovoort. Ik ben er echt niet goed van. Ik ben dan ook zo boos geworden (en mij jammer genoeg ingehouden omdat Ruben er bij stond).
Maar hij is uiteindelijk wel met zijn staart tussen de benen vertrokken en heeft beloofd aan Ruben dat hij de nieuwe regel niet meer zou toepassen.
En ja, het moet gezegd worden, ik heb dan ook geen nieuwe afspraak gemaakt. Voor mij moet het eventjes niet. En voor Ruben ook niet.
Zielig.
Sorry maar ik moest eventjes ventileren... Zittend plassen, te belachelijk voor woorden!
Na nog heel wat diepzinnige, ver-door-gedreven gesprekjes (met alle pro's en contra's) heeft Ruben beslist om toch te gaan voetballen. Hij wil zijn ploeg niet in de steek laten en hij denkt dat hij de voetbal echt gaat missen (tja, voetbal is een verslaving, hé) en dat hij er spijt van zou hebben om te stoppen. En mama, als je iets volhoudt, kan je echt wel goed in iets worden (tja, dat heb ik waarschijnlijk in het verleden net iets té veel gezegd).
Dus vanavond gaan we naar de training om alles een beetje af te tasten. Wie zijn de nieuwe trainers? Wie zijn de nieuwe ploegmaten? Zit hij bij de A's of bij de B's (ik weet het antwoord al wel)?
Hij gaat gewoon een aantal keren proberen en dan kunnen we nog altijd beslissen om ermee door te gaan of om ermee te kappen. Klikt het met de trainers en ploegmaten? Ach, we zien het dan wel weer.
Mijn voorstel om bij een zwemclub te gaan of voorstellen voor andere sporten klonken toch niet zo aanlokkelijk voor Ruben.
Dus of ik het nu wil of niet, de voetbalschoenen en voetbaloutfit ligt klaar en ik, ja ik sta weer 3x per week naast het voetbalveld om te supporteren voor mijne voetballer
Zoals beloofd, zou ik jullie op de hoogte houden van het aantal centimeters. Nu moet ik wel zeggen dat mijn groei-aanduiding met streepjes op de muur, toch niet zo een vernuftig systeem is. Daarom ga ik vandaag de lieve mevrouw van Pfizer terug contacteren die ons nog een zeer specifieke groeimeter zou bezorgen. Misschien toch wel een beetje handiger
MAAR als ik de streepjes juist heb gezet, zou er + 1,6 cm. bij zijn gekomen. DIT IS GEWOONWEG FANTASTISCH! Dit kan ik dus bijna echt niet geloven, daarom dat ik ook enorm begin te twijfelen aan mijn meting. Ja, je kan niet in alles goed zijn, hé
Gisterenavond toen ik gezellig mee op Ruben zijn bed zat, hebben we nog één (van de zovelen) diepzinnige, laatavond babbeltjes gehad. Ik stelde hem de vraag of hij nu terug wou gaan voetballen en toen kreeg ik toch wel een lesje in 'doorzettingsvermogen'.
"Mama, ik weet dat ik niet de beste voetballer ben maar nu kan ik het toch al een beetje, dan zou het toch jammer zijn toch ik het opgeef, hé? "En ik wil ook mijn ploeg niet in de steek laten, maar ik vind het wel niet tof dat ik uitgemaakt word voor 'prutser', of als ze zeggen: je bent mijn vriend niet meer want jij kan niet voetballen."
Als moeder is dit enorm pijnlijk om te horen en als het aan mij lag, zou ik misschien liever hebben dat hij ophield met dat voetbalgedoe. Ruben is geen groot talent (door te weinig spierkracht), maar ja, hij heeft gelijk, de volhouder wint en wie weet kan hij nog wel goed worden, zeker als hij wat groter en sterker begint te worden. Voor mij een heel groot dilemma dus en ik weet niet met wat ik goed doe. Langs de ene kant vind ik het tof dat hij wil doorzetten en vind het ook fijn dat hij het graag doet maar langs de andere kant voel ik mij als een leeuwin die haar welp moet beschermen tegen gepest en dan vooral tegen zeer onsportief gedrag van andere spelertjes. Alhoewel ik die spelertjes ook begrijp, ze zijn zeer gedreven en willen winnen!
Maar het is en blijft tenslotte een hobby en ik wil in geen geval dat het zelfvertrouwen van Ruben ondermijnt zou worden door andere tieners die dan misschien wel beter kunnen voetballen maar dan op veel andere vlakken nog heel wat van hem kunnen leren. Tja... Hier moet ik nog eventjes ZWAAR over nadenken...
Toen kwam de vraag: "mama, in welke sport was jij vroeger echt goed of in wat was jij echt goed"? (wat een vraag...) "Wel, Ruben, ik heb zowat alle sporten gedaan maar ik was in niets echt een uitblinker, ik was een goede middelmaat en dat ben ik eigenlijk nog. Ik kan eigenlijk van alles wel iets maar ik ben in niets echter super goed." (alhoewel?)
Ik weet nog dat ik in het 1ste leerjaar naar de balletschool ging. Ons 1ste optreden kwam er aan en ik stond zo fier als een gieter op het podium, weliswaar op de laatste rij, omdat ik het waarschijnlijk toch niet zo heel goed kon maar al de kindjes mochten toch mee optreden. De muziek begon en toen riep ik (dit vertellen mijn ouders nog geregeld) met hele luide stem door de zaal naar diegene die voor mij stond: "zeg, ga eens wat opzij want de mensen kunnen mij niet goed zien.... " Tja. Je moet toch voor jezelf opkomen in 't leven, niet?
Mijn 2de optreden met de turnkring was al een even groot succes. Dit optreden heeft mijn papa gefilmd en ik kan je verzekeren, als je dit ziet, krijg je gewoon de slappe lach. Elske in turnoutfit was spectaculair maar hetgene ik daar deed, was een show op zich maar had niet zoveel weg van turnen. Echt hilarisch !!!
Buiten turnen heb ik ook nog gevolksdanst, getennist, gebadmintont, muziekschool gedaan (was ik wel goed in) en jawel, ook toneel (musical - een superervaring) gespeeld. Het moet gezegd worden, ik heb van thuis alle kansen gekregen om mij op alle vlakken te ontplooien maar uitblinken was er jammer genoeg niet bij - nu niet dat ik mij daar slecht over heb gevoeld - integendeel, ik zat heel lekker in mijn vel.
Op mijn 17de ben ik begonnen met dansen (salsa, jive, rumba, tango, ...). Dit heb ik 5 jaar heel intensief gedaan. En 12 jaar later ben ik terug begonnen met mijn grote passie. Toen Ruben onlangs eens meeging naar de dansschool en mij had zien dansen, zei hij toen we naar huis reden: "mama, jij bent de beste danseres van de dansschool" (smelt smelt smelt).
Zo zie je maar... Misschien heb ik dan toch uiteindelijk de middelmaat overstegen en mag ik nu op mijn gezegende leeftijd zeggen: "awel, Ruben, ik ben goed in dansen". Ja, zo zie je maar...
De vakantie zit er weeral op... We zijn alweer terug van weggeweest. Al 2 wasmachines gedraaid, het huis staat al op stelten, ja ja, het gewone leventje van alledag kan weer beginnen. Maar gelukkig heb ik nog 3 dagen om alles terug op orde te brengen vooraleer ik weer moet gaan werken.
Bretagne... het weer is er zéér wisselvallig maar de omgeving maakt heel veel goed. Zo een mooie streek. En de camping is enorm meegevallen. Alhoewel kamperen kan je dit niet echt meer noemen, dit is verblijven in een 'luxe cottage' met alles erop en eraan, inclusief het prachtige, panoramische uitzicht op de baai 'Anse du Saint Laurent'. Magnifique!
Als ik dan nu hier naar buiten kijk, is het uitzicht wel enigzins bedroevend. Maar ik wil niet klagen, mijn tuintje ligt er - dankzij mijn superbuurvrouw Dianeke - prachtig bij. Diane, ik wist al dat jij de beste poezensitster van Berchem bent maar je hebt verdorie ook nog tuinierderskwaliteiten, dikke dikke dikke mercie, hé.
Ruben heeft echt een supervakantie gehad (behalve de marktjes = saai). Veel vrienden gemaakt, van Nederlandse origine. Die hebben zich samen reuze geamuseerd. Echt fijn om te zien. Alleen viel het telkens afscheid nemen hem wel zwaar maar de emailadressen zijn uitgewisseld en van vriend Daniël heeft hij al een mailtje en foto's aangekregen. Kei tof.
En nu is het weer eventjes aanpassen, hé. Jammer genoeg komt aan alle mooie liedjes een einde... Maar hetgeen we gehad hebben, kan niemand ons meer afpakken.
En morgen gaan we Ruben eens meten, ik ben heel benieuwd. Maar nu vertrek ik naar dromenland, mijn pijp is echt uit na de route La-Forêt-Fouesnant - Anvers.
Onze idyllische vakantieplek veranderde vannacht in iets griezeligs. Nu was er niet enkel het spookhuisje maar ook onze mooie baai veranderde in een echte spookbaai. Een verschrikkelijk onweer hield mij vannacht uit mijn slaap.
De baai werd verlicht door bliksemschichten, het ene moment was de lucht en de omgeving pikdonker en de andere moment was de baai spierwit.Het was adembenemend en echt angstaanjagend. Eerlijk gezegd was ik blij dat mijn mama ook wakker van was geworden van dit grillige schouwspel.
Toen ik om half 7 terug in mijn bedje kroop, werd ik wakker gehouden door de regen die op ons huisje kletterde en rare geluiden uit het andere bed. Daar lag precies een brombeer en ik vond het echt raar dat een kind van 10 jaar zon geluid kan teweegbrengen. En toen moest ik eraan denken dat wij Ruben vroeger als babytje knorretje noemden omdat hij toen soms ook zo knorde.
Uiteindelijk ben ik dan toch nog in slaap gevallen en om 9 uur gewekt omdat Knorretje bij mij in bed kroop en me bedolf onder de kusjes: gelukkige moederdag, liefste mama van heel de wereld (smelt, smelt).
En bij deze, aan alle mamas ter wereld, vanuit Bretagne, een hele fijne moederdag toegewenst.
De storm is hier ondertussen gaan liggen en het zonnetje komt er al door. Hopelijk blijft het zo. En als dit niet zo is, ik heb juist een mooie fleece trui van mijn zoon gekregen maar ik duim en hoop dat ik die niet al te veel zal nodig hebben.
Vanop ons terras met zicht op zee, krijgen de schrijfkriebels de overhand.
Wat een idyllisch plekje, hier in Bretagne.Onze 1ste vakantieweek is voorbijgevlogen, wat wilt zeggen dat het een fijne week is geweest. We zijn op een terrassencamping in La-Forêt-Fouesnant en ons vakantiedomein ligt in een mooie baai.Bijna iedere plek op de camping biedt zeezicht, alhoewel het eerder op een Italiaans meer lijkt.Zo rustig, zo vredig, veel groen, hele kleine vogeltjes, ... leven als God in Frankrijk.
Als je heel goed kijkt, het was ons eerst niet opgevallen, staat er aan de overkant van de baai een piepklein huisje.Het was omdat er s avonds een lichtje aanging, dat we het ontdekten, echt een beetje een spookhuisje tussen de bomen. Toen wij met ons lantaarntje zwaaiden, ging het licht aan en uit.Het leek precies of ze gaven ons antwoord.Of zou er iemand in nood zijn? Bij laag tij loopt de baai hier zo goed als leeg en kan je oversteken.Toen we op een dag toch beslisten om een kijkje te gaan nemen (je weet nooit of er niet echt iemand in nood is) en we het laatste stukje moesten zwemmen, botsten we op een hele rotsformatie met als gevolg dat de onderkant van mijn voeten een schrammenschilderij is geworden (pijnlijk) en het dus wel heel duidelijk werd dat we om de één of andere reden de overkant niet mochten bereiken. Tja, dit piepklein spookhuisje heeft al tot heel wat verhalen geleid en als je van schrijven houdt, zou je hier een knap spookverhaal rond kunnen breien, ja, mijn schrijvershand draait op volle toeren.
Ruben heeft deze week heel veel vrienden gehad, van de Nederlandsenationaliteit (hup Holland hup) en heeft zich hier al super geamuseerd, nerfgewerengevecht, met de walkie-talkie, in het zwembad van de glijbanen, op het strand, ...
Hij is jammer genoeg ook wel wat lastig en opstandig geweest.De groeihormonen brengen toch wel wat teweeg.En dan zit je toch wel weer met een dubbel gevoel, hé.Is dit wel echt goed? Maar als ik dan zie hoeveel groter die Nederlandse kinderen zijn, dan weet ik wel zeker dat ik de juiste beslissing heb gemaakt.Zijn lichaam moet hier duidelijk aan wennen en misschien gaat het na verloop van tijd wel beter.Dat hoop ik dan maar.Want zo is het ook niet zo leuk en vooral energievretend voor de mama.
En is vakantie niet om uit te rusten? En betekent vakantie ook niet vrij van zorgen zijn?Ja toch!
Ondanks dat ik deze week al genoten heb van zon, zee, marktjes, boeken, ... betrap ik mijzelf er op dat ik ook veel piekermomenten heb maar dat is waarschijnlijk de aard van het beestje.
Dus vanaf nu alle zorgen aan de kant en genieten, genieten, genieten. Gedurende nog 2 weken genieten van ons mooie uitzicht en van het Bretoense leven.
Zoals jullie gelezen hebben, lag ik er gisteren al veel TE laat in na lekker genoten te hebben van een goed glaasje wijn (2 eigenlijk).
Om 2 uur 's nachts roept Ruben dat hij zo'n pijn heeft aan zijn knie. Zou dit misschien groeipijn kunnen zijn? (ja, dat zal het zeker zijn - ). Ik heb er dan maar wat zalf opgedaan, in de hoop dat hij snel zou slapen. Dit was jammer genoeg NIET het geval.
Om kwart voor 3 heb ik hem dan bij mij in bed genomen (dit doe ik raar of zelden), omdat ik echt wel wou slapen en aanvoelde dat er anders niets van in huis zou komen. Ik was al zoooooooo moe en ik wist dat ik nog uitgerust moest geraken tegen vrijdag (mislukt dus).
Ruben is vrij snel in slaap gevallen maar ikzelf, dat is een ander verhaal. Na al bijna 10 jaar alleen in mijn bedje te liggen, was het zeer raar om een bedgenoot naast me te hebben liggen. En ja, in het begin viel het nog wel mee, dan was het allemaal maar wat 'geknor' (nog net geen gesnurk) maar na een half uurtje begon de nachtelijke gymnastiek. Arm 1 in mijn gezicht, dan been 2 dat tegen me stampt, verdorie, wat is dat allemaal.
En toen hij dan in zijn dromen toch een goed plekje had gevonden en ik net begon weg te dommelen, was daar madame de Mug. Om zot van te worden...
Uiteindelijk ben ook ik dan in slaap gesukkeld tot het wekkertje naast me om kwart voor 5 klaar, maar dan ook echt KLAARWAKKER was.
Enfin, ik moest nog wel héél veel doen maar om daar nu zo vroeg voor op te moeten staan, op mijn 1ste vakantiedag, AAAAAAAAAAAAARGH, ik kon er echt niet mee lachen. Echt niet!
En weet je, als ik echt moe ben, dan laat ik alles vallen. Vandaag heb ik dus meermaals van alles laten vallen maar gelukkig is er niets gebroken. Of ja, misschien wel mijn klein teentje, ik ben over de steel van een bezem gevallen, die naast mijn auto lag en ik heb mijn klein teentje enorm verzeerd .
Dus nu zit ik hier met een kleine, dikke, pijnlijke teen maar geen geklaag, alles is ingepakt, de auto is ingeladen, we kunnen vertrekken, richting Bretagne (of richting spoed als mijn teentje morgenvroeg iets anders vertelt).
A bientôt. Je vous souhaite une belle nuit (et moi aussi)
Wat een heerlijk gevoel was het om vandaag om 17 uur te deur op mijn werk te sluiten (ik had er echt genoeg van) en de deur te openen van de vakantie op weg naar Bretoense avonturen. Heerlijk. Tot en met 27 augustus doen waar we zin in hebben. Heerlijk. Wat heb ik er zin in... 3 weken luieren, zwemmen, slenteren (alhoewel, ah ja, ik ben niet met Leen op vakantie), terrasjes doen, lekkere wijn drinken, BOEKEN LEZEN, ... yeah man, that's life !!!
Vanavond mijn laatste was gedaan, morgenvroeg mijn laatste strijk en dan inpakken maar... Dankzij het lijstje van de mama van mijn collega'tje Britt, ben ik er zeker van dat ik niets maar dan ook niets zal vergeten. Merciekes, hé. Alhoewel dat ik een beetje vrees dat als ik alles meeneem wat er op die lijst staat, dat ik dan een serieuze aanhangwagen nodig heb.
Wat er op het lijstje natuurlijk niet staat vermeld, is alle groeihormoonprikbenodigdheden, ja ja, en dat is toch wel meer dan je denkt. Prikpennen check, groeihormoon voor 3 weken check, naaldjes voor 3 weken check, naaldencontainer check, zalf voor 3 weken check, Frio koeltas check, billen van Ruben dubbelcheck. Ja, ik denk dat ik wel alles zal bijhebben.
Wat vandaag ook zo fijn was, ik heb een mailtje gekregen van mensen die op mijn blog waren terechtgekomen omdat hun kindje, net als Ruben, veel te klein is. Heel hun gezin had mijn volledige blog gelezen (amai) en ze wilden me wat vraagjes stellen. Dit vond ik zooooooooooooo leuk want ook ik heb gezocht op internet en eigenlijk heel weinig informatie gevonden. Het is echt tof dat je dan ervaringen met elkaar kan delen en uitwisselen met fijne mensen die met dezelfde problematiek zitten. Via deze weg, wens ik jullie heel veel geluk met jullie zoektocht toe.
Ja, dit werkt echt motiverend om verder te blijven bloggen. Ik krijg zoveel oprecht, fijne reacties en dit doet me echt zoveel plezier. Ik heb altijd al graag geschreven (mijn grote droom was om schrijfster te worden - niet thuisverpleegster ) en sinds ik met dit blog begonnen ben, kan ik precies niet meer stoppen met schrijven. Ik ga zelfs mijn laptop meenemen op vakantie omdat ik voel dat ik nood heb aan schrijven. Of ik dit met jullie zal delen, zal afhangen van de wifi ter plekke.
Alhoewel ik eerlijk moet zijn, ik durf echt niet al mijn gedachten en overpeinzingen neer te pennen maar wie weet, komt dat nog wel..., met als risico dat niemand mijn blog meer leest of dat ik dubbel zo veel publiek krijg
Maar aan alle trouwe volgertjes, echt bedankt.
Het doet mij echt ontzettend veel plezier dat de teller van mijn blog vandaag al op 555 staat, ONGELOOFLIJK MAAR WAAR! Bedankt, lieverdjes.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
) en sinds ik met dit blog begonnen ben, kan ik precies niet meer stoppen met schrijven. Ik ga zelfs mijn laptop meenemen op vakantie omdat ik voel dat ik nood heb aan schrijven. Of ik dit met jullie zal delen, zal afhangen van de wifi ter plekke.
