en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
30-03-2014
En we zijn verhuisd!
Ondertussen zijn we al 1 week geleden verhuisd! Via deze weg wil ik iedereen die geholpen heeft, nog eens heel hartelijk danken! Ongelooflijk hoeveel werk er kan verzet worden als krachten gebundeld worden. Merciekes iedereen.
En nu zitten we in ons 'eigen' appartementje. Maar het is toch wel even aanpassen.
Nieuwe geluiden, nieuwe indrukken, nieuwe buurt, nieuwe apparaten. Ja, het vergt toch wel wat aanpassing en ik heb nog geen thuis-gevoel.
We woonden voorheen in een achter-appartement, zonder boven of onderburen met tuin en ja, nu wonen we op een 2de verdieping in een gebouw dat ze nog volledig aan het renoveren zijn, dus er zijn wel wat geluiden waar we aan moeten wennen. Zeker gisteren, dan zijn we om kwart voor 8 uit ons bed geklopt. Niet zo fijn. Wat zeg ik, afschuwelijk. Ik had zo'n nood aan wat rust, want een verhuis is echt wel vermoeiend en stresserend, gelukkig was het vandaag zondag en was het hier muisstil. Oef. Oef. Oef.
En ja, we missen ons Choumike, hé (aub geen reacties op Facebook zetten hierover want Ruben heeft het er erg moeilijk mee). Gelukkig hebben we een goede, warme thuis voor haar gevonden bij een collega van mij. Ze zit daar voorlopig nog wel het meeste achter de keukenkast maar ook dat zal wel goedkomen. Lieve Carolina, merciekes, hé, ik ben je eeuwig dankbaar. Maar we missen onze poezevriendin.
Dus ja, ook al is het hier héél mooi en knus en gezellig, we zullen toch een beetje tijd nodig hebben om te wennen maar ach ja, dat zal ook wel komen. We wonen er nog maar pas, hé.
Morgen afspraak met huisbaas voor overdracht van de sleutels en dan is het de ECHTE start van ons nieuwe leven, in ons nieuwe stekje.
Alles is uitgeladen en heeft min of meer een plaatske gekregen, nu nog op zoek naar mooie gordijntjes. Maar dat zal nog niet voor direct zijn. Eerst even wennen, werken en wat rusten. Vooral wat rust, na een woelige periode, is héél welkom.
Gisterenavond was het hier een hartverscheurende avond. Ruben zijn laatste avond hier want vanavond gaat hij bij oma en vake slapen.
Ruben wil niet verhuizen! Hij wil hier niet weg! Hij wil Choumike niet achterlaten!
Mama, Choumike is onze familie! Mama, het voelt alsof ze een stuk van mijzelf wegnemen (en ja, dan moet je je als mama groot en droog houden).
Ruben en ikzelf hebben dan op 'onze manier' geprobeerd om afscheid te nemen van Choumike, onze poes. Choumi voelde dit haarfijn aan en zo is ze nog 1 uur bij Ruben op zijn bed (wat voorheen niet mocht) komen zitten ronken en knuffels geven en zo hebben we op een hele lieve, zachte, erg ontroerende manier afscheid kunnen nemen. Maar vanmorgen blijft het natuurlijk ook moeilijk en dit zal nog wel een hele tijd nazinderen.
Tja, we verhuizen naar een 2de verdieping (zonder tuin) waar het beesteke niet meer buiten zou kunnen en nu blijft ze bij onze buurvrouw in haar oude, vertrouwde omgeving met haar poezevriendinnen. Mijn egoïsme zou ze meenemen maar mijn hart voor dieren zegt dat ik dit het beesteke niet mag aandoen (alhoewel sommige meningen anders zijn). Ik kon er juist altijd van genieten hoe ze in het gras in het zonnetje lag te rollebollen, hoe ze achter de vogeltjes aanzat, hoe ze speelde met andere katten...
Dju toch, zo moeilijk. Ach, misschien als ik vannachter een terras heb, dat ze dan kan komen, misschien......
Ik zie ze hier nog als klein kittentje, zo klein en zo bang. En stilletjesaan heb ik haar vertrouwen gewonnen door 1 week lang 's avonds op mijn buik voor de kast te liggen waar ze zich achter verstopt had. Choumike, wat hebben wij zaaaaaaaaaaaaaalige momenten samengehad en wat heb jij mij vaak getroost in eenzame en moeilijke momenten.
Lieve Choumi, wij wensen je het aller-aller-allerbeste toe en hopen dat je het héél fijn mag hebben bij Diane (dikke mercie). Weet dat je voor altijd in ons hart zit en dat we je héél hard zullen missen.
Dit was dus ons laatste weekend in onze oude woonst. en
Volgende zaterdag verhuizen we naar ons nieuwe stekje. Ik kan het zelf nog niet echt geloven maar als ik hier even rond kijk, besef ik toch wel echt dat ik hier weg ga (wat een rommel). Ik heb namelijk een appartementje gekocht op de Gitschotellei. Om welbepaalde redenen (waar ik het nu niet over wil hebben) moeten wij ons huidig appartement verlaten en omdat ik het zo beu ben om steeds uit 'mijn huis = mijn thuis' gezet te worden, heb ik nu gekozen om iets te kopen, zodat ze mij er niet meer kunnen uitzetten. Een mooi, gerenoveerd appartement(je) met 2 slaapkamers en 2 terrasjes, een mooie keuken en een prachtige badkamer.
Een hele, toch wel spannende stap dus en echt een heel nieuw begin, een nieuwe start voor Ruben en mijzelf.
Ik voel dat ik weer op een nieuw kruispunt in mijn leven sta en hier komen ook welbepaalde gevoelens/emoties bij. Blij, triest, opgewonden, bang, gestresseerd, nieuwsgierig, ... Ik zit hier toch met een dubbel gevoel.
Langs de ene kant ben ik heel blij met mijn nieuwe appartement maar ik heb het toch ook wel heel moeilijk om hier te vertrekken. We wonen hier bijna 9 jaren. Ik ben hier gekomen met een klein kleutertje en nu ga ik vertrekken met een jonge gast die volgend jaar naar het middelbaar onderwijs gaat. We hebben hier toch wel heel wat meegemaakt gedurende al die jaren en ja, het doet dan toch raar om het te moeten achterlaten. Mijn lieve buren ga ik missen, mijn tuintje ga ik missen (dus vriendjes met tuin, als de zon schijnt, mogen wij dan komen?), mijn bakker ga ik missen, mijn krantenwinkel ga ik missen...maar vooral ons Choumike ga ik missen. Zij kan niet mee verhuizen omdat ze daar echt niet meer buitenkan. En dat wil ik haar niet ontzeggen. Ze gaat ook een hele, fijne, nieuwe thuis krijgen bij de allerliefste buurvrouw ter wereld (Dianeke, merciekes hiervoor) maar toch heb ik (en Ruben ook) het hier niet gemakkelijk mee. Dit valt ons heel zwaar. Maar ik wil dat Choumi buiten kan spelen en kan ravotten met haar poezevriendinnen in haar oude, vertrouwde omgeving.
Langs de andere kant, ben ik ook wel bang voor de verandering, bang voor het onbekende, bang dat de afbetaling in mijn eentje wel vlotjes zal verlopen, bang voor de nieuwe buren, ... Maar waarschijnlijk is dit wel normaal dat je op zo'n moment in je leven met deze gevoelens worstelt. Maar ik zie het ook wel als een nieuwe, mooie kans.
Ondertussen is het hier een slagveld! Wat een mens niet allemaal verzamelt in de loop der jaren, om mottig van te worden. Ik heb dan ook echt grote kuis gehouden (alhoewel, er hadden nog spullen weggemogen). Heel veel verkocht (dank u lieve kopers), heel veel naar de kringloopwinkel gedaan, heel veel naar het containerpark gedaan, en ja, dit voelt wel bevrijdend aan. Alle ballast en rommel is nu de deur uit! Zaaaaaaaaaaalig. We zijn er klaar voor! Klaar voor ons nieuwe leven. Maar nu eerst nog een vermoeiende, vervelende en spannende week tegemoet. De laatste dingen doen die nog moeten gebeuren, gaan werken, afscheid nemen van Choumike en dan natuurlijk de verhuis zelf. Daar kijk ik echt niet naar uit. Vreselijk! Maar samen met familie en vrienden en verhuisfirma zal het wel lukken.
Ik hou jullie op de hoogte.
Ik ben echt van plan om vanaf nu terug meer neer te schrijven, hetgeen er de voorbije maanden om verschillende redenen niet van gekomen is. Maar wees gerust, I am back!
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
Dit was dus ons laatste weekend in onze oude woonst. 
en 
