Mijne verliefde Ruben heeft LDVD, hij heeft echt liefdesverdriet. :cry:

Zijn vlam heeft een 'lief'.  Ja, het is echt waar.
Zelf had hij het nog niet aangevraagd omdat hij heel zeker wil zijn voordat hij het aanvraagt, zodat hij ze later niet zou moeten kwetsen als hij het zou 'uitmaken' en nu heeft een vriend (nu dus vriend af, zeker weten!), jawel, het aangevraagd en tot overmaat van ramp heeft ze JA gezegd. :-(

Hier ten huize al enkele avonden voor het slapengaan een enorm verdriet. Hartverscheurend gewoon.
Mijn moederhartje breekt bij het zien van het verdriet van Ruben.  Maar ja, ook dit hoort bij het leven.
En ja, ik kan hem wel begrijpen, ze is mooi, ze is lief, ze is tof, ja, eigenlijk heeft ze alles wat een toffe meid moet hebben (tja, het is dan ook mijn metekindje) en Ruben is dus zwaar verliefd.  Ik wist zelf niet dat het zo diep ging bij hem.

Maar het zit hem vooral in het verraad van zijn vriend, die hem plechtig beloofd had om het nooit aan te vragen en nu heeft hij dit toch gedaan.
De vriendschap heeft dus een zware slag geleden en ik denk dat wat Ruben betreft, de vriendschap over and out is.  For ever.

Maar de vraag is, hoe troost je een tiener met liefdesverdriet die hartverscheurend aan het huilen is?  Die de eerste tranen om een meisje vergiet?
Hij ziet het niet meer zitten, hij heeft nog nooit zoveel verdriet gehad en volgens hem, kan ik dit niet begrijpen.  Toen ik hem zei dat ik ook wel liefdesverdriet heb gekend in mijn leven, zei hij: ja, maar nog niet op je 10 jaar.

Tja, na het troosten van Ruben en nadat hij eindelijk richting dromenland vertrokken is, mijmer ik toch wel eventjes over mijn eerste liefdesperikelen.

Wat was ik verliefd op een jongen in mijn straat, den Bart, een knappe, coole gast, de coolste van de straat ... en wat was ik diep intriest toen hij er met een ander vandoor ging... Ik denk dat ik toen 11 jaar was en ik dacht ook dat de wereld verging.  Ja, het was uit maar ik kwam hem wel nog iedere dag tegen, hé.  Afschuwelijk.  Al mijn verdriet schreef ik neer in mijn roze dagboeken, hele bladzijden gevuld met een klaagzang in roze inkt.

En mijn 2de liefje, een vakantieliefje, de Jan, toen zal ik 12 jaar geweest zijn...  Ik leerde hem kennen op vakantie in Wenduine.
Wat was dit heerlijk.  Het was dat jaar dat het liedje 'Annabel' een hit was.  Zelfs nu associeer ik dat liedje nog met mijn vakantieliefje.
Wat was ik blij toen het 'aan' was, ik maakte zelfs al plannen om te verhuizen naar Kermt, een gehuchtje in de Limburg, en wat was ik verdrietig toen het gedaan was.  Gelukkig kon ik toen al bij mijn vriendinnetjes terecht, die dit verdriet ongelooflijk goed deelden, en ja, gedeelde smart is halve smart, hé.  Maar ik moet wel zeggen, als ik nu 'Annabel' op de radio hoor, er toch wel een glimlach op mijn lippen verschijnt, dus deze liefde was geen lang leven gegund maar als ik aan Jan terug denk, is dit nog wel steeds met warme gevoelens.

En mijn 3de liefde, de Kurt.  Toen was ik echt smoorverliefd en dit heeft toch wel wat langer geduurd. 
Heimelijke kusjes na de jeugdbeweging, liefdesbriefjes en stiekeme afspraakjes, ja, hij was toen wel echt 'de liefde van mijn leven.  Zo zie je maar dat alles relatief is, hé.  Persoonlijk vond ik hem de knapste gast van de wereld, terwijl mijn zussen mij uitlachten want die vonden dat hij een apensmoel had.

Ach, eigenlijk denk ik met veel plezier en warmte terug aan mijn eerste liefjes en kan ik toch wel concluderen dat mijn eerste liefdesverdrietjes mij geen levenstrauma hebben bezorgd (dit in tegenstelling tot mijn laatste lief). 

En kan ik dan ook met een gerust hart mijne zoon zijn 1ste liefdesverdriet laten beleven en weet ik ook dat het ooit allemaal wel goed komt.

Trouwens, een zalige Pasen!