en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
21-04-2013
Joepie
Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeee, Ruben is weer 3 cm. gegroeid EN is ook bijgekomen. JOEPIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.
Hij meet nu 130,3 cm. en weegt 24 kilo. In het totaal is hij nu ongeveer 8 cm. gegroeid op 9 maanden tijd. Dit is, volgens de professor, een héél goed resultaat. Hij nadert nu stilletjesaan de onderste curve.
Op 28 juni worden we terug verwacht en dan gaan ze bloed trekken, platen nemen van zijn linkerhand, etc... en dan zal aan de hand van deze resultaten beslist worden of we mogen verder doen met de groeispuitjes. De dokter zal nagaan of de verwachte eindlengte op basis van de radiografie van zijn linkerhand wel degelijk met minstens 6 cm. is toegenomen. Is dit het geval, mogen we de spuitjes verder blijven toedienen. Is dit niet het geval, dan zal er gestopt moeten worden met de spuitjes. Dus, dit wordt weer spannend.
Hopelijk zijn er tegen 28 juni nog enkele centimetertjes/kilootjes bij. Hopelijk terug 3 cm. maar dat zal nipt worden want het is nog maar 2 maanden, hé. Maar we blijven positief denken.
Ach, we zien het wel. Dit ligt, jammer genoeg, niet in mijn handen, ik blijf dapper iedere dag mijn zoon spuitjes toedienen en ik ben ondertussen al blij met iedere centimeter dat erbij is gekomen.
En mijn gevoel zegt dat hij verder zal mogen blijven spuiten... Dus daar vertrouw ik dan maar op.
Iedereen héél hartelijk bedankt om te duimen en bedankt om de virtuele centimetertjes op te sturen. Je ziet, het heeft gewerkt!
Vanmorgen heb ik mijn 24-uur-bloeddrukmeter met veel plezier afgegeven. Wat was ik blij dat ik van dit om de 20 minuten-zoemende ding van af was, mijn hand zag knalrood van de spanning van die manchet. Enfin, dit zit er al op. Toen mocht ik onmiddellijk bij de specialist langsgaan en tja, het resultaat is dus echt niet goed. Mijn bloeddruk, zowel mijn bovendruk als mijn onderdruk is veel TE hoog, zowel overdag als 's nachts.
De medicatie wordt nu verdubbeld en volgende week woensdag moet ik dan al terug op controle bij de specialist want tegen dan moet die bloeddruk naar omlaag zijn gegaan.
Ik moet dan ook bijkomende onderzoeken laten doen want dit kan volgens de specialist niet enkel van stress zijn. Pfffff. Op 2 mei moet ik om 8u30 in het Sint-Augustinusziekenhuis zijn voor een bloedafname, een scan van mijn nieren, een echo van mijn nieren en een hartonderzoek.
En op 29 mei weet ik dan alle resultaten, alhoewel ik volgende week ga vragen of dit niet vroeger kan. Een TE hoge bloeddruk is volgens hen zoooooooooooo gevaarlijk maar je moet dan wel kei lang op het resultaat wachten. Ondertussen kan je al 5 beroertes gekregen hebben.
Ach, we zullen het wel zien. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik voel mij niet zo lekker. Ik ben ijl in mijn hoofd, met een druk op mijn linkeroog en vooral erg moe. En ik ben dat moe-zijn beu. Ik had nu mijn gras moeten afrijden in mijn tuintje maar ik heb er de energie niet voor. Lastig. Erg lastig. Deze bezige bij voelt zich moe en lui maar met de beste wil van de wereld, het lukt me niet om in gang te schieten. Ach, het hoofdnoodzakelijke zal gebeuren en de rest moet dan maar even wachten, niets aan te doen.
Overmorgen moeten we dan weer in het UZA zijn voor de 3-maandelijkse controle bij de groeidokter. Ik ben erg benieuwd hoeveel Ruben weer gegroeid is. Volgens mij is hij zeker gegroeid want zijn zomerschooljas van vorig jaar is te klein en het zadel van zijn fiets moet verzet worden. JOEPIE!!!!!!!!!!!!!! Hopelijk zijn er toch wel weer wat centimetekers bij, hé. Duimen maar!
Omdat ik dus blijf sukkelen met een TE hoge bloeddruk, moet ik een 24-uur bloeddrukmeting houden. Dit houdt dus in dat ik sinds vanmorgen met een bloeddrukmeter rondloop die om de 20 minuten een meting doet. Pffff. Die manchet aan mijn arm zit zo strak dat ik vermoed dat mijn arm morgen blauw zal zien. Merde merde merde, wat een gedoe, en die meting gaat ook vannacht door, dus om de 20 minuten bromt dat machientje en drukt die manchet mijn arm bijna plat. Veel slapen zal er vannacht dus niet inzitten. Pfffff.
Maar allez, ik zal maar niet klagen, er zijn veel ergere dingen, morgenvroeg om half 10 mag het er af en om 10 uur mag ik ineens bij de specialist langsgaan en weten ze ook ineens van wat dit komt (stress?).
Wat ik erger vind en wat mij al héél de week enorm bezighoudt, is mijn collega die al gedurende 1 week met haar babytje van 9 maanden op de kinderoncologie van het UZ Gent ligt. Hoe erg is dit. Dit wil je toch echt niet meemaken. Afgrijselijk gewoon. Ik wacht echt op verlossend nieuws hieromtrent dat het om een cyste gaat en niet om een of andere vorm van kanker. Wat moet er niet allemaal door hun hoofd gaan? Wat een angst moeten zij doorstaan? Ik leef zo met ze mee maar vind het vooral zo erg dat ik niet kan helpen. Behalve bidden, kaarsjes branden en duimen, hetgeen ik dan ook al een hele week voor hen doe. Collega, via deze weg wens ik je veel moed toe. Weet dat ik aan jullie denk.
Een andere vriendin moet haar huis openbaar verkopen en moet verhuizen binnen 1 maand na de openbare verkoop. Daar sta je dan als alleenstaande moeder met 3 kinderen plots van de ene op de andere dag op straat... En dan goed weten dat dit allemaal komt doordat haar ex-man 'dingen' heeft gedaan die zo erg zijn, die zo smerig zijn, die zo walgelijk zijn en omdat het gerecht in België blijkbaar geen rekening houdt met de slachtoffers maar wel met de daders. Lieve vriendin, via deze weg wil ik je laten weten dat ik jouw moed bewonder, dat ik je een ongelooflijke, dappere vrouw vind en een fantastische moeder voor haar 3 kids. En ik kijk wel mee uit naar een nieuwe woonst. Het zal een moeilijke, zware periode voor je worden maar hier kom je ook wel weer doorheen. Samen, met je lieve kinderen, sterk! Dikke knuffel.
Ja, het is echt de week van de zeer intrieste berichten. Bovenstaande berichten zijn niet de enige, ze blijven precies maar binnenstromen. Meestal zijn zulke berichten ver van je bed maar nu komen ze in snelvaart heel erg dicht in mijn buurt. Angstaanjagend gewoon.
Daarom zou ik zeggen, laat ons maar stoppen met klagen en zeuren over toch wel vaak onbenullige dingen (het weer bijvoorbeeld) en laat ons zo veel mogelijk van het leven genieten op momenten dat het mogelijk is.
Dikke, dikke knuffel aan al diegenen die ik ken, die het zo moeilijk hebben op dit moment... Mijn gedachten zijn bij jullie xxx
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
