en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
13-09-2014
Oogoperatie
Aanstaande woensdag moet ik aan mijn ogen geopereerd worden. Ik ben héél blij dat dit mogelijk is. Het is niet nu dat ik er naar uit kijk maar ik ben vooral opgelucht dat er iets aan te doen is.
Ik heb dus een lui oog (mijn linkeroog) waar ik maar 15 à 20% mee zie. Wel, ik ben hiermee geboren en tot hiertoe heb ik daar ook niet zoveel last van gehad (het enige waar ik last van had, was als ik héél moe ben, dat mijn oog wegsloeg naar de buitenkant). Tot nu dus!!!!! Allez, eigenlijk al een tijdje.
Ik was al een hele tijd verschrikkelijk moe. Ik was dan ook héél blij dat de vakantie in zicht was. Na 2 weken vakantie was ik nog steeds even moe. Toen we naar de kapper gingen en ik dan toch eens een hele tijd in de spiegel keek, zag ik dat er van mijn linkeroog bijna niets meer zichtbaar was en toen viel alles op zijn plaats. Ik was zo moe en dit kwam door mijn ogen. Ik heb dan ook onmiddellijk een afspraak gemaakt bij de oogarts.
Eergisteren mocht ik komen. Die oververmoeidheid komt dus van mijn ogen. Tja. Dat linkeroog slaat dus heel de tijd weg. Mijn oogspieren willen dit terug naar de binnenkant duwen maar mijn hersenen willen niet met dit oog samenwerken. Wat is er dus aan de hand? Heel de tijd een gevecht tussen mijn oogspieren en mijn hersenen. En volgens de oogarts is dit dus verschrikkelijk uitputtend, hetgeen ik allemaal maar kan bevestigen.
Dus met spoed een operatie. Wat gaan ze nu juist doen? Ze gaan mijn linkeroog terug in het midden plaatsen en mijn oogspieren verkorten of verlengen of verplaatsen (dat weet ik niet juist). Mijn rechteroog gaan ze ook opereren. Dit wil zeggen, de oogspieren. Want als mijn linkeroog wordt aangepast, moet mijn rechteroog ook aangepast worden. Dit kan achteraf wel terugkomen maar ik zou toch een 10 à 15 jaar ermee verder kunnen.
Enfin, ik ben ontzettend blij dat er iets aan te doen valt. Want ondertussen loop ik al maanden oververmoeid rond, met de laatste maand oogpijn, hoofdpijn, tranende ogen, een kloppend oog, etc.
Ik hoop dat de operatie mee zal vallen. Maar ik ga er maar van uit dat dit het geval zal zijn. Zo kan het ook niet langer.
Ik zal de eerste dagen wel last hebben en ik zal een tijdje rondlopen met gezwollen, rode (en misschien blauwe - please don't make my brown eyes blue...) ogen. Maar achteraf zal ik zoooooooooo opgelucht zijn.
MAAR nu eerst zoveel mogelijk organiseren want het is niet omdat ik geopereerd zal worden dat het leven stil staat, hé.
Ruben moet gewoon alles verder kunnen doen, zonder teveel hindernissen. Woensdagavond gaat hij bij mijn ouders logeren en ik hoop dat hij donderdag na het school terug gewoon naar huis kan komen. Dat hoop ik wel.
Dus boodschappen doen zodat we een tijdje toekomen want ik zal even geen auto kunnen rijden en de eerste dagen ook niet zoveel kunnen doen, maandag nog naar de tandarts, dinsdag naar het oudercontact en woensdag mag ik dan wat gaan slapen...... en wie weet, hoe uitgerust zal ik wakker worden.... zonder scheelkijkend oog.
Het is weekend en na toch wel een hectische school- en werkweek en info-avonden erbovenop, ben ik hier niet boos om.
Het spreekwoord luidt: goed begonnen, is half gewonnen.
Wel, Ruben is goed begonnen in het 1ste middelbaar, in Piustien, hetgeen toch wel enige aanpassing vergt van hem (en ook van mij). Tja, hij wordt groot en een nieuwe levensfase is gestart op 1 september 2014.
- Hij kan nu niet meer te voet naar school maar moet met 2 trams (tram 4 tot op de Belgiëlei en tram 2 tot aan het school), dit doet hij super. En dagelijks komt hij wel één (of meer) Hinkelpadvriend(en) tegen op de tram. - Vroeger opstaan (dit is niet zo leuk, ook voor mij niet) want hij moet om 7u21 de tram halen - Ieder lesuur een ander vak en een andere leerkracht, dit brengt de nodige afwisseling en ook wel de nodige hectiek bij het inladen van de rugzak (want in het middelbaar hebben ze geen boekentas meer), zodat hij zeker alle boeken en benodigdheden bij heeft voor de dag nadien. - Een (blauwe) agenda en dagboek - hier komen alle nota's in! Gelukkig heeft hij nog geen enkele nota in zijn dagboek gehad. En ja, er waren toch al kinderen die een nota hadden gekregen. Toen ik vroeg hoe dat kwam, zei hij: ja, mama, als ze onbeleefd of stout zijn, moeten ze het zelf maar weten (dit zegt mijne super brave zoon). - Weg met die groene uniform - nu geen uniform meer maar allemaal coole, nieuwe kleren (liefst zwart). - En niet te vergeten: een gsm! Ik moet zeggen: ik heb al veel leuke, lieve smsjes aangekregen. - Enkele voorbeeldjes: ben goed aangekomen, I love you, alles is hier goed, bel mij (want ik heb hem gezegd dat hij niet TE veel mag bellen want dat het anders te duur is).
Zijn lievelingsvakken zijn wiskunde en natuurwetenschappen (dat had ik al vantevoren kunnen weten). Zijn 2 keuzevakken zijn fotografie en technische activiteiten. Maar vandaag was hij zelfs enthousiast over 'plastische opvoeding' en ja, ongelooflijk maar waar, over Frans. De pauzes vind hij niet zo erg leuk want mama, in de middelbaar spelen ze niet meer, daar hangen ze maar wat rond. En voor mijne speelvogel is dit toch wel een beetje vreemd.
Enfin, ik ben héél blij dat het - tot hiertoe - allemaal zo vlot verloopt en ik duim dat dit zo mag blijven...
Tja, we zijn gestart met het nieuwe schooljaar maar ik denk toch wel met 'een beetje heimwee' terug aan 'Het Hinkelpad'.
Help - vandaag kom ik tot de ontdekking dat mijn vakantie al dik over de helft zit. En ja, dat ook bijna de grote vakantie alweer bijna voorbij is.
Dit geeft niet zo een fijn gevoel! Het voorbije half jaar kan ik - zonder meer - hectisch noemen.
TE druk op het werk, TE druk thuis, een verhuis achter de rug (fysiek en mentaal niet te onderschatten), afscheid van ons Choumike (ook niet te onderschatten en nog steeds niet verwerkt), nog steeds verbouwingen hier in het gebouw (dit zuigt je helemaal leeg), ....
Toen ik aan mijn vakantie begon (vrijdag 1 augustus) was ik dan ook doodop. Ik denk dat ik mij in mijn hele leven nog nooit zo moe heb gevoeld. Ik kon bijna niet meer uit mijn ogen kijken en was dan ook niet in staat om met de auto op vakantie te vertrekken, dit zou echt onverantwoord zijn geweest. Spijtig want thuisblijven is toch wel niet hetzelfde als op vakantie gaan. De gewone, alledaagse dingen gaan gewoon verder. Alhoewel ik wel minder gepoetst heb, minder gekookt heb, zelfs minder gestreken heb (onze donsovertrekken heb ik voor de 1ste keer in mijn leven eens niet gestreken terug op het bed gelegd).
Ach, ondertussen heb ik mij er bij neergelegd dat we deze vakantie in ons thuisland blijven en genieten van ons nieuwe stekje (als mijn bovenbuurvrouw niet aan het verbouwen is en mijn plafond niet afbreekt). Genieten om 's morgens lang in onze pyama te zitten, genieten van korte uitstapjes met zoonlief, genieten om te borduren, genieten van een goed boek... En ja, ondertussen ben ik dan ook 'een beetje uitgerust'. Ik voel dat mijn ogen stilletjesaan terug beginnen te beteren (alhoewel ik toch maar eens een afspraak ga maken bij de oogarts), ik voel ook dat ik rustiger begin te worden.
Maar volgende week donderdag moet ik terug gaan werken en daar kijk ik dus helemaal niet naar uit. Op het werk zijn er verschillende veranderingen en ja, dit kan positief zijn maar het brengt toch wel weer wat spanningen teweeg. En ik heb juist geen nood aan spanningen in mijn leven...
En dan nog het nieuwe schooljaar... Ruben die naar het middelbaar gaat... nieuwe school, nieuwe kinderen, nieuwe route, ... Ik hoop dan ook dat dit super goed zal meevallen want ook dat is wel héél spannend. Ook voor hem. Ik vermoed dat de laatste nachtjes van de grote vakantie wel eens een paar minder goede nachtjes kunnen zijn.
Maar allez, ik ga nog maar niet voorlopen op de feiten. Ik ga nu nog 1,5 weekje genieten van de rust. NIETS MOET EN ALLES MAG. Zalig toch?
En proberen om naar alles te kijken met een 'open' en 'positieve' blik...
Tot later xxx
PS: ik heb het idee dat Ruben nu toch echt wel aan het groeien is. Misschien dat die nieuwe spuit beter helpt... Deze week moeten we zeker nog gaan shoppen voor nieuwe broeken en nieuwe truien want alles is te klein aan het worden. Super!
Onze laatste controle was op 4 juli 2014 bij Dokter Dotremont in het UZA.
Ruben is 3 cm. gegroeid en ja, ongelooflijk maar waar (ik kan dit nog niet geloven), hij is 4 kg. bij gekomen.
Hij is dus nu 138,2 cm. groot en hij weegt 26 kg. Hij zit dus nu juist op de onderste groeicurve. Dit is dus wel positief nieuws. En hopelijk komt die groeispurt er nu snel eens aan.
Vanaf nu mogen we meer groeihormonen spuiten maar wel met een nieuwe spuit. Dit is een wegwerpspuit, die we na 7 dagen gewoon in de vuilbak mogen werpen.
De nieuwe spuit gaf Ruben ook weer wat extra stress maar na enkele keren te prikken en te merken dat dit niet meer pijn deed als de vorige spuit, was het voor hem wel in orde.
Hij vraagt wel meer en meer: "mama, kunnen we vandaag eens niet een dagje overslaan met prikken?"
Ja, het is en blijft natuurlijk niet leuk, ook al is hij het ondertussen gewoon.
De laatste dagen/weken heb ik echt last van eenzaamheid. Heel eigenaardig hoe dit gevoel je zo plots kan overvallen... Dit is me de laatste jaren al vaker overkomen - ik denk dat veel mensen zich hier in herkennen - en dit gevoel ebt dan meestal ook wel snel weer voorbij maar nu blijft dit hangen... En ik vind dit niet fijn omdat het me niet lukt dit van me af te schudden.
Ik heb het gisterenavond geprobeerd op de dansvloer - ik heb geschud met alles waar ik maar mee kan schudden - maar tevergeefs. Ik heb het geprobeerd door in een mooi boek te kruipen - met oorstoppen in mijn oren om de verbouwingen boven en naast mijn hoofd buiten te sluiten - maar tevergeefs. Ik heb het geprobeerd door extra met mijn zoon te knuffelen - dit heeft wel een beetje geholpen - maar tevergeefs.
Ik probeer dan ook te analyseren van waar dit gevoel nu zo plots komt. Maar ik kan er niet echt de vinger op leggen.
Ja, ik mis 'ons Choumike' (dit heeft er wel héél zwaar ingehakt), ik mis 'ons Britteke' (dit heeft me meer verdriet gedaan dan ik had kunnen inschatten), ik mis mijn beste vriendinneke Leen (te weinig tijd om met mekaar af te spreken en eens goed bij te babbelen), ...
Ja, ik mis iets. Iets essentieels.
Weet je, als je lang alleen bent, dan stel je je in het alleenzijn maar ik ben ook maar een mens, met verlangens en gevoelens. En ja, ik wil ook eens een beetje 'speciale' aandacht, ik wil ook wel eens een dikke knuffel, ik wil ook wel eens in iemand zijn armen slapen, ik wil ook nog wel eens een stomende stoeipartij, ik wil ook intimiteit in mijn leven. Hoe erg is het met je gesteld als je geniet van de aandacht van een lieve, Poolse werkman, die hier in het appartementsgebouw aan het werken is.
Ik kan dit echter niet zomaar veranderen, dus ik zal ook dit moeten wegslikken.
Net zoals ik het wegslepen van mijn auto deze week + bijhorende kosten (235 Euro) moet wegslikken, betalen, vergeten en doorgaan. Net zoals ik de verbouwingsperikelen en bijhorend lawaai (zuigt je helemaal leeg) hier in mijn appartementsgebouw moet wegslikken, moet ondergaan en doorgaan. Net zoals ik de werkdruk en veranderingen op het werk moet wegslikken, moet aanvaarden en doorgaan.
En ja, we zullen ook wel doorgaan... Nu is het ook niet dat ik mij héél de tijd doodongelukkig voel, hé. Integendeel. Maar er knaagt zoiets onbestemds en ja, het blijft knagen.
Ach ja, ik hou mijzelf dan maar voor: er komen betere tijden aan. En ondertussen onderga ik dit gevoel van eenzaamheid en hoop dat dit gevoel snel voorbijwaait.
Bedankt om even mijn geklaag te lezen. xxx
PS: nog even over mijn blogje hier. Ik heb er een paswoord op gezet omdat er misbruik van mijn blog wordt gemaakt. Dus als je mijn blog nog verder wilt volgen, mag ik je dan ook vragen om aub geen reacties op Facebook te zetten (behalve BG). Je mag altijd via dit blog of via e-mail reageren. Graag zelfs.
Wat keek ik uit naar het 'verlengde' weekend (behalve vrijdag - dan moest ik werken) en wat zal ik nu blij zijn dat het weekend voorbij is.
Ondertussen wonen we hier in ons prachtige, mooie, nieuwe appartementje maar de andere appartementen worden ondertussen nog gerenoveerd. Dit betekent een vuile gang waardoor mijne mooie vloer ook steeds vuil is want je neemt dat vuil (bezetsel e.d.) mee in je eigen appartementje.
Maar wat het allerergste is, is het lawaai. Wat een lawaai. Wat een inbreuk op alles wat je in je hebt. Gisterenavond stond mijn nek in kramp van al dat lawaai. Ik ben al héél de week wat ziekjes en ik en mijn lichaam had het echt nodig om eventjes tot rust te kunnen komen. Pffff. We hadden beter weggegaan maar ja, je wilt niet altijd weg zijn, hé, je wilt ook eens gewoon thuis zijn. RUSTIG thuis zijn. RUSTIG thuis uitzieken.
Wat keek ik dus uit naar zondagdag = rustdag. Maar vanmorgen hebben dan mijn Afrikaanse buren mij wakker gekwetterd. Dat kwetteren is dus kei hard roepen en tieren. Hatelijk gewoon. Die houden dus met niets of niemand rekening.
Ja, die burengeluiden, dat is toch wel even serieus wennen. Amai.
En dan verlang ik heimelijk naar vakantie. Ergens rustig zitten met zicht op zee en de zon op ons snoeteke. Ik zal toch maar eens beginnen uitkijken om toch met vakantie te kunnen gaan. 3 weken zal er dit jaar niet inzitten maar 1 weekje of 10 dagen moet misschien wel lukken.
Ik zal nog eens meespelen met de Lotto...
PS: liefst geen reacties op Facebook, mijne Ruben leest mee op FB.
Wat valt het mij moeilijk om van jou 'afscheid' te nemen...
Ik weet dat het morgen jouw laatste werkdag bij PwC zal zijn en ik ben hier 'eerlijk gezegd' al een hele tijd echt niet goed van. Ik hoop dan ook dat ik mij morgen kan inhouden maar ik vrees dat er toch wel tranen gaan vloeien.
Vanaf de 1ste dag klikte het tussen ons en als ik nu denk dat vanaf morgennamiddag de plaats over mij 'leeg' zal zijn, tja, dan voel ik mij vanbinnen ook heel leeg worden want jij zal - op alle vlakken - een enorme leegte achterlaten.
Op werkvlak zullen we allen een serieus tandje (ik vrees: een gebit) moeten bijsteken, hoe we dit gaan klaarspelen, daar durf ik zelfs niet over nadenken. Jij was niet zomaar een collega, je was iemand die ontzettend hard kon werken en bakken werk kon verzetten. Er zullen er weinigen dit jou nadoen.
Op persoonlijk vlak ga ik onze babbeltjes enorm missen, ons gezaag tegen elkaar, de grapjes, jouw leuke verhalen, ... Vanaf de 1ste dag klikte het tussen ons en ik heb altijd gezegd, jij bent dezelfde als ik maar dan wel een aantal jaren jonger.
Liefste Britt, ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat je de job van je leven gevonden hebt en dat je daar een fijne tijd tegemoet gaat. Maar ik hoop vooral dat je gewaardeerd zal worden om wat je kan en vooral om wie je bent. Een toffe, sympathieke, warme en eerlijke vrouw.
Ga er tegenaan, vlieg er in en maar wees vooral jezelf en blijf jezelf. Laat nooit het vuur in je doven en blijf de warme vrouw die je bent.
Ik wens je in ieder geval het aller-aller-aller-allerbeste toe. Ik ga je zooooooooooooo missen maar 'uit het oog is niet uit het hart'. Voor de rest van mijn leven zal ik de momenten met jou koesteren en ik hoop dat we toch nog contact zullen houden. Dat hoop ik echt.
Juist terug van het UZA. En jammer genoeg is het niet zo goed verlopen.
Ruben was amper gegroeid en begint dus terug af te wijken van de groeicurve.
Hij is nu 135,5 cm. 'klein' en weegt 26 kg. DUS zelfs nog niet 1 cm. gegroeid.
Zeer confronterend.
Ruben zelf was in ALLE staten, zeker toen er dan nog besloten werd om bloed te trekken om zo te weten te komen aan wat dit kan liggen.
Hopelijk komen we nu de volgende keer ook bij Dokter Dotremont en niet bij de assistente, die blijkbaar toch niet echt onderlegd is in groeistoornissen. We mogen vanaf nu wel meer groeihormoon spuiten en hopen dan maar verder... alhoewel...
Enfin, Ruben is nu met zijn vriend aan het spelen en ik ben aan het bekomen van ons UZA-bezoek en zeker van het bloedtrekken, dit blijft voor Ruben toch een verschrikkelijke ervaring en zijn reactie hierop is dan ook buiten alle proporties.
En ja, het is natuurlijk niet fijn om iedere dag te moeten prikken en geen resultaat te zien. Ik ben dan zelf ook enorm teleurgesteld. Enorm.
Mag ik jullie wel vragen om aub geen reacties op Facebook te zetten, Ruben zit ondertussen ook op Facebook en hij vind het niet zo fijn als ik hier op Facebook over praat.
Reacties via dit blog of via e-mail zijn natuurlijk ALTIJD welkom.
En dan nu naar frituur Draakske, hopelijk helpen de frietjes de pijn wat te verzachten.
Ondertussen zijn we al 1 week geleden verhuisd! Via deze weg wil ik iedereen die geholpen heeft, nog eens heel hartelijk danken! Ongelooflijk hoeveel werk er kan verzet worden als krachten gebundeld worden. Merciekes iedereen.
En nu zitten we in ons 'eigen' appartementje. Maar het is toch wel even aanpassen.
Nieuwe geluiden, nieuwe indrukken, nieuwe buurt, nieuwe apparaten. Ja, het vergt toch wel wat aanpassing en ik heb nog geen thuis-gevoel.
We woonden voorheen in een achter-appartement, zonder boven of onderburen met tuin en ja, nu wonen we op een 2de verdieping in een gebouw dat ze nog volledig aan het renoveren zijn, dus er zijn wel wat geluiden waar we aan moeten wennen. Zeker gisteren, dan zijn we om kwart voor 8 uit ons bed geklopt. Niet zo fijn. Wat zeg ik, afschuwelijk. Ik had zo'n nood aan wat rust, want een verhuis is echt wel vermoeiend en stresserend, gelukkig was het vandaag zondag en was het hier muisstil. Oef. Oef. Oef.
En ja, we missen ons Choumike, hé (aub geen reacties op Facebook zetten hierover want Ruben heeft het er erg moeilijk mee). Gelukkig hebben we een goede, warme thuis voor haar gevonden bij een collega van mij. Ze zit daar voorlopig nog wel het meeste achter de keukenkast maar ook dat zal wel goedkomen. Lieve Carolina, merciekes, hé, ik ben je eeuwig dankbaar. Maar we missen onze poezevriendin.
Dus ja, ook al is het hier héél mooi en knus en gezellig, we zullen toch een beetje tijd nodig hebben om te wennen maar ach ja, dat zal ook wel komen. We wonen er nog maar pas, hé.
Morgen afspraak met huisbaas voor overdracht van de sleutels en dan is het de ECHTE start van ons nieuwe leven, in ons nieuwe stekje.
Alles is uitgeladen en heeft min of meer een plaatske gekregen, nu nog op zoek naar mooie gordijntjes. Maar dat zal nog niet voor direct zijn. Eerst even wennen, werken en wat rusten. Vooral wat rust, na een woelige periode, is héél welkom.
Gisterenavond was het hier een hartverscheurende avond. Ruben zijn laatste avond hier want vanavond gaat hij bij oma en vake slapen.
Ruben wil niet verhuizen! Hij wil hier niet weg! Hij wil Choumike niet achterlaten!
Mama, Choumike is onze familie! Mama, het voelt alsof ze een stuk van mijzelf wegnemen (en ja, dan moet je je als mama groot en droog houden).
Ruben en ikzelf hebben dan op 'onze manier' geprobeerd om afscheid te nemen van Choumike, onze poes. Choumi voelde dit haarfijn aan en zo is ze nog 1 uur bij Ruben op zijn bed (wat voorheen niet mocht) komen zitten ronken en knuffels geven en zo hebben we op een hele lieve, zachte, erg ontroerende manier afscheid kunnen nemen. Maar vanmorgen blijft het natuurlijk ook moeilijk en dit zal nog wel een hele tijd nazinderen.
Tja, we verhuizen naar een 2de verdieping (zonder tuin) waar het beesteke niet meer buiten zou kunnen en nu blijft ze bij onze buurvrouw in haar oude, vertrouwde omgeving met haar poezevriendinnen. Mijn egoïsme zou ze meenemen maar mijn hart voor dieren zegt dat ik dit het beesteke niet mag aandoen (alhoewel sommige meningen anders zijn). Ik kon er juist altijd van genieten hoe ze in het gras in het zonnetje lag te rollebollen, hoe ze achter de vogeltjes aanzat, hoe ze speelde met andere katten...
Dju toch, zo moeilijk. Ach, misschien als ik vannachter een terras heb, dat ze dan kan komen, misschien......
Ik zie ze hier nog als klein kittentje, zo klein en zo bang. En stilletjesaan heb ik haar vertrouwen gewonnen door 1 week lang 's avonds op mijn buik voor de kast te liggen waar ze zich achter verstopt had. Choumike, wat hebben wij zaaaaaaaaaaaaaalige momenten samengehad en wat heb jij mij vaak getroost in eenzame en moeilijke momenten.
Lieve Choumi, wij wensen je het aller-aller-allerbeste toe en hopen dat je het héél fijn mag hebben bij Diane (dikke mercie). Weet dat je voor altijd in ons hart zit en dat we je héél hard zullen missen.
Dit was dus ons laatste weekend in onze oude woonst. en
Volgende zaterdag verhuizen we naar ons nieuwe stekje. Ik kan het zelf nog niet echt geloven maar als ik hier even rond kijk, besef ik toch wel echt dat ik hier weg ga (wat een rommel). Ik heb namelijk een appartementje gekocht op de Gitschotellei. Om welbepaalde redenen (waar ik het nu niet over wil hebben) moeten wij ons huidig appartement verlaten en omdat ik het zo beu ben om steeds uit 'mijn huis = mijn thuis' gezet te worden, heb ik nu gekozen om iets te kopen, zodat ze mij er niet meer kunnen uitzetten. Een mooi, gerenoveerd appartement(je) met 2 slaapkamers en 2 terrasjes, een mooie keuken en een prachtige badkamer.
Een hele, toch wel spannende stap dus en echt een heel nieuw begin, een nieuwe start voor Ruben en mijzelf.
Ik voel dat ik weer op een nieuw kruispunt in mijn leven sta en hier komen ook welbepaalde gevoelens/emoties bij. Blij, triest, opgewonden, bang, gestresseerd, nieuwsgierig, ... Ik zit hier toch met een dubbel gevoel.
Langs de ene kant ben ik heel blij met mijn nieuwe appartement maar ik heb het toch ook wel heel moeilijk om hier te vertrekken. We wonen hier bijna 9 jaren. Ik ben hier gekomen met een klein kleutertje en nu ga ik vertrekken met een jonge gast die volgend jaar naar het middelbaar onderwijs gaat. We hebben hier toch wel heel wat meegemaakt gedurende al die jaren en ja, het doet dan toch raar om het te moeten achterlaten. Mijn lieve buren ga ik missen, mijn tuintje ga ik missen (dus vriendjes met tuin, als de zon schijnt, mogen wij dan komen?), mijn bakker ga ik missen, mijn krantenwinkel ga ik missen...maar vooral ons Choumike ga ik missen. Zij kan niet mee verhuizen omdat ze daar echt niet meer buitenkan. En dat wil ik haar niet ontzeggen. Ze gaat ook een hele, fijne, nieuwe thuis krijgen bij de allerliefste buurvrouw ter wereld (Dianeke, merciekes hiervoor) maar toch heb ik (en Ruben ook) het hier niet gemakkelijk mee. Dit valt ons heel zwaar. Maar ik wil dat Choumi buiten kan spelen en kan ravotten met haar poezevriendinnen in haar oude, vertrouwde omgeving.
Langs de andere kant, ben ik ook wel bang voor de verandering, bang voor het onbekende, bang dat de afbetaling in mijn eentje wel vlotjes zal verlopen, bang voor de nieuwe buren, ... Maar waarschijnlijk is dit wel normaal dat je op zo'n moment in je leven met deze gevoelens worstelt. Maar ik zie het ook wel als een nieuwe, mooie kans.
Ondertussen is het hier een slagveld! Wat een mens niet allemaal verzamelt in de loop der jaren, om mottig van te worden. Ik heb dan ook echt grote kuis gehouden (alhoewel, er hadden nog spullen weggemogen). Heel veel verkocht (dank u lieve kopers), heel veel naar de kringloopwinkel gedaan, heel veel naar het containerpark gedaan, en ja, dit voelt wel bevrijdend aan. Alle ballast en rommel is nu de deur uit! Zaaaaaaaaaaalig. We zijn er klaar voor! Klaar voor ons nieuwe leven. Maar nu eerst nog een vermoeiende, vervelende en spannende week tegemoet. De laatste dingen doen die nog moeten gebeuren, gaan werken, afscheid nemen van Choumike en dan natuurlijk de verhuis zelf. Daar kijk ik echt niet naar uit. Vreselijk! Maar samen met familie en vrienden en verhuisfirma zal het wel lukken.
Ik hou jullie op de hoogte.
Ik ben echt van plan om vanaf nu terug meer neer te schrijven, hetgeen er de voorbije maanden om verschillende redenen niet van gekomen is. Maar wees gerust, I am back!
Vandaag onze 3-maandelijkse controle bij de groeidokter. Dit keer niet bij de vertrouwde Professor DuCaju (met pensioen) maar bij Dr. Dotremont en uiteindelijk was het Dr. Depourque, die onder supervisie staat van Dr. Dotremont.
Ruben is maar 1 cm. gegroeid en ja, 1,25 kg. vermagerd (door goed ziek te zijn geweest). Zijn lengte en gewicht is nu: 134,7 cm en 25,35 kg. Dit wil zeggen: KLEIN MAAR DAPPER! Dit is niet zo goed maar het kan best zijn dat dit nu eventjes stilstaat om daarna een groeispurt te maken (laat ons hopen). Over het gewicht en het slecht eten maakt de dokter zich niet zo druk. Volgens haar zal hij altijd mager blijven (alhoewel ik vroeger ook zo'n magere spriet was en dit nu toch duidelijk andere vormen aanneemt) wat niet erg is maar hij moet wel voldoende voedingstoffen binnenkrijgen om de hoogte te kunnen ingaan. Ze heeft Ruben wel een beetje bang gemaakt met een 'stille dreiging' van aan de baxter te gaan liggen. Maar of dit veel effect heeft gehad? Ik vrees van niet... Alhoewel....
Ach, we blijven dapper dagelijks verder prikken. MAAR nu komt het... we moeten vanaf heden aan de voorkant van zijn been prikken. En dit zal zo dadelijk nog het een en ander teweeg brengen. Ik kijk er echt niet naar uit. Hij ziet dit dus echt niet zitten maar dit zou het groeihormoon beter absorberen en dus ook de groei bevorderen. Tot hiertoe hebben we steeds aan de achterkant geprikt en dan zag hij het natuurlijk ook niet, dus het zal sebiet weer een spannend moment worden.
Door te vermageren, mogen we - jammer genoeg - nog maar steeds 1 mg. prikken, anders zou het verhoogd zijn geweest, met natuurlijk meer kans op groei. Ach, ik voel het, de komende maanden zal dit wel verbeteren...
Hoe het voor de rest met ons gaat? Wel, veel kan en wil ik hier om welbepaalde redenen 'nog niet' over kwijt. Maar binnenkort (zeer binnenkort) zal ik hier natuurlijk alles in geuren en in kleuren neerschrijven. Het zijn bewogen, spannende maanden geweest maar stilletjesaan komt er licht aan het einde van de donkere tunnel.
Het stormachtige weer past eigenlijk perfect bij mijn gevoelens van de voorbije dagen. Hoe eensklaps alles in je leven kan veranderen... Hoe de enige zekerheid in je leven nl. een dak boven je hoofd, plots kan wegvallen... Hoe mensen die je dacht te vertrouwen/te kennen, je ineens voor een voldongen feit zetten zonder enige mogelijkheid hierover te praten als volwassen mensen. Toch wel pijnlijk. Zeker de manier waarop dit alles is gebeurd, ik ga hier heel bewust niet over uitweiden, heeft me erg diep geraakt.
Eigenlijk wou ik hier helemaal niet over schrijven (om heel gevoelige redenen) maar ik zit zo vaak alleen tegen mijzelf te praten, me kapot te piekeren, van de ene paniekaanval in de volgende over te gaan, dat het neerschrijven me 'misschien' wat kan kalmeren.
Ik wil hier helemaal niet zielig over doen maar op zo'n moment als dit besef je pas dat je als 'alleenstaande' moeder erg zwak in de maatschappij staat.
Op een sociale woning moet je 4 jaar wachten - dus ook geen oplossing.
Een huurappartement valt amper nog te betalen... Allez, alles is betaalbaar maar als je dan beseft dat die huishuur bijna de helft van je loon omvat, dan maak ik me weer de bedenking dat ik misschien beter een appartementje kan kopen.
Als ik deze piste dan bekijk en besef dat al mijn geld naar dit koopappartement gaat en dat ik dan waarschijnlijk wel mijn 'eigen dak boven mijn hoofd' zal hebben maar er dan ook weer heel wat leuke dingen voor zal moeten laten staan, tja, dan ben ik weer terug af.
En waar wil ik wonen? Nog zo een vraag die ik moeilijk kan beantwoorden. Liefst hier in de buurt omdat ik het hier ken, omdat ik hier de mensen van de gazettenwinkel ken, omdat ik naar 'mijnen' bakker wil gaan, omdat het school vlakbij is, omdat mijn ouders in dezelfde straat wonen, ... ja, blijkbaar ben ik toch meer een gewoontediertje dan ik zelf beseft heb.
En al die beslissingen 'alleennemen', valt me toch ook wel zwaar. Want was is de juiste beslissing nemen? En familie en vrienden kunnen wel goede raad geven maar uiteindelijk ben ik diegene die de beslissing moet nemen. Pffffff.
Ach, ik wil gewoon een plek waar wij, Ruben, Choumike en ikzelf ons heel lekker in ons vel voelen (en die liefst enigzins betaalbaar is). Ik wil gemoedsrust. Ik wil vooruit. Ons leventje is de voorbije 11 jaar al zo vaak zo moeilijk verlopen, dat ik het knokken en vechten echt beu ben.
Ik weet dat ik best een sterke madam ben maar ik wil gewoon eens eventjes soepel kunnen meegaan met de stroom van het leven. Ik vraag echt geen grootse dingen, ik wil gewoon een fijn en gezellig leven met mijn zoon. Ik vind dat het nu eindelijk tijd is voor die 11 vette jaren.
Liefs, Els
PS 1: willen jullie morgen duimen voor Ruben? Voor de zoveelste keer weer eens onder narcose. Ditmaal voor zijn tanden. Pfff, ik kijk er niet naar uit.
PS 2: als jullie willen reageren op het verhuisverhaal, liefst niet op Facebook aub. De huisbaas leest ook Facebook en ik wil echt geen ruzie met bepaalde mensen.
PS 3: meezoeken mag dus. Liefst in de buurt van de Groenenhoek maar ik sta ook 'voorzichtig' open voor andere plekken. Huren of kopen, daar ben ik dus nog niet uit.
Zouden jullie mijn blog nog lezen als dit beveiligd zou zijn met een paswoord? Ik weet nog niet of ik dit ga doen maar dan heb ik enig idee of dit mensen zou weerhouden om mij te volgen. Indien jullie er niet mee inzitten om een paswoord in te geven, stuur dan even een mailtje naar mij: evdeynde@hotmail.com, dan heb ik ineens jullie adres en kan ik jullie op de hoogte houden.
Trouwens, Ruben is 2,4 cm. gegroeid! Omdat er deze week echter TE veel is gebeurd, heb ik gewoonweg niet de kans gehad om hiervan te genieten.
Vorige woensdag kreeg ik namelijk een aangetekende zending met mijn huuropzeg. Donderslag bij heldere hemel, zo kan je het wel noemen. Nu één week verder ben ik er nog steeds mottig van, hoewel ik al wel enkele positieve acties heb ondernomen. Het idee om hier weg te moeten uit onze vertrouwde omgeving, brengt heel wat bij ons naar boven, ook bij Ruben (voor hem vind ik dit nog het ergste). Zelfs onze kat, Choumike, merkt dit op en voelt ook het één en ander aan. Tja, we hebben ons alle 3 al beter in ons vel gevoeld.
En morgen moet ik naar het ziekenhuis voor het fameuze darmonderzoek. Daar kijk ik ook niet echt naar uit. Alhoewel, dit zal onder algehele verdoving gebeuren. Ik zal vragen dat ze wat meer inspuiten, zodat ik eens goed lang kan slapen Ik heb na deze rotweek het een en ander in te halen....
Wat heb ik 2 heerlijke dagen achter de rug... Zo veel gelachen, allez, gegierd van het lachen. Gewoonweg zalig. Als ik eraan terugdenk, krijg ik hier zelfs achter mijn computer terug de slappe lach. I love it. Ik ben er zoooooooo goed gezind van geworden.
Doordat mijn collegaatje in een romantische bui is, heeft ze mij zowaar met deze vibe aangestoken. Haar verhalen zijn zo schattig, hilarisch en aandoenlijk. Ik zit hier al héél de avond romantische liedjes te spelen en tot ergenis van mijn zoon, keel ik die dan ook luidkeels mee. SING THAT SONG.
Maar het fijnste van alles is, dat ik gisterenavond (na nog een toffe dansles) in zo een romantische bui ben gaan slapen en natuurlijk ook een romantische, sexy, overheerlijke droom heb gehad. En ja, ik weet het wel, de meeste dromen zijn bedrog (maar als ik wakker word naast jou, dan droom ik nog...) maar dit fijne gevoel wil ik toch nog eventjes vasthouden en toch een heel stille hoop koesteren dat deze droom waarheid mag worden.
Ik leerde een alleenstaande man kennen met 1 zoon, die een jaartje ouder is dan Ruben. Het zat allemaal zo goed! Het klikte op alle fronten. Het klikte met hem, het klikte met zijn zoon, het klikte met Ruben, het klikte met zijn zoon en Ruben. Het klikte met mijn familie en vrienden. Yes! Hij danste ook graag en best wel erg goed (en sexy, hmmmmmmm). Yes! Hij las graag boeken. Yes! De aantrekkingskracht was er. Yes Yes Yes! Ja, echt de perfecte match (bestaat dit? - please zeg dat dit bestaat?).
Ach, ze zeggen dat op ieder potje een dekseltje past. Ik ben alleen mijn dekseltje nog niet tegengekomen. Maar als het betekent dat mijn dekseltje op mijn nachtelijke date lijkt, laat het dekseltje dan maar snel komen... Ik ben er helemaal klaar voor.
Krijgt Ruben nu puberkuren? De wensen zijn er in ieder geval al wel.
1. Hij vind dat hij TE vroeg moet gaan slapen. Hij moet van mij om half 9 in zijn bed en dan mag hij lezen tot 9 uur. Dit vind hij echter veel TE vroeg. Er zijn kinderen in zijn klas die in de schoolweek tot 23 uur opblijven. Ik geef als repliek dat hij hier woont en dat de regels hier nu éénmaal zo zijn.
2. Hij wil 'zondag' krijgen. Dit heeft hij ook vernomen van andere klasgenoten dat die dit krijgen en ja, dat ziet hij ook wel zitten. Liefst 20 Euro per week. WABLIEF? Ja, er zijn kinderen die dit krijgen. Ik heb hem gezegd dat ik hier eens over moest nadenken. Awel, ik heb nagedacht maar ik ben er nog altijd niet uit. Hoeveel zondag geef je dan? Wat doen jullie hier mee? Leuke tips altijd welkom. Maar ik had aan enkele euro's per week gedacht.
3. Hij wil een tablet. Ja, zijn 2 vriendinnen, Hannelore en Dorien hebben dit en ook andere van zijn klas, en nu wil hij dit ook.
4. Hij wil een GSM, neen, hij wil een I Phone. Als ik dan vraag wat hij hiermee gaat doen, zegt hij: ja mama, sms-en en spelletjes spelen, ... Als ik dan zeg, Ruben, dan zal je moeten sparen, dan komen we weer bij puntje 2 terecht. Want hoe kan hij nu sparen, als hij geen zondag krijgt?
Tja, mijne Ruben wordt groot, niet alleen fysiek zijn er toch wel weer wat centimetertjes (dat weten we volgende vrijdag - duimen!) bij maar ook verbaal is hij 'groter' geworden. En of ik dit nu zo leuk vind, dat weet ik eigenlijk niet. Ben ik hier al helemaal klaar voor? Waar is mijn klein, schattig, guitig jongetje naartoe?
Ze zeggen dat iedere fase in het leven zijn charme heeft maar heimelijk voel ik toch wel wat spijt dat er blijkbaar weeral een nieuwe fase aanbreekt. Ach, ik heb dan maar wat foto's opgehangen van Ruben als hij klein was.
Als ik hier naar kijk, naar dat vrolijke, schattige jongetje met bolle wangetjes en blonde krulletjes, dan kan ik alleen maar met heel veel liefde en plezier terugkijken op die mooie, hartverwarmende tijd.
En zal ik mij 'heel zachtjes' toch maar al wat voorbereiden op de puberfase...
Hier ben ik dan nog eens met een blogje. Ja, ik weet het, het is echt TE lang geleden. Op deze manier ga ik al mijn trouwe volgers verliezen en dat mag niet, hé. DUS BLIJVEN LEZEN AUB!
Ik zal eerst een beetje over mijzelf vertellen... Ik heb een slechte start genomen van het begin van het schooljaar en van het begin van weer een nieuw werkjaar. Op vakantie voelde ik al dat ik absoluut geen zin had om terug te komen naar huis. Ik voelde zo een weerstand om terug te komen, ik had geen zin om terug te gaan werken, ik zag op tegen het nieuwe schooljaar en huiswerkperikelen, ik zag op tegen het Belgische weer, ik was zelfs niet thuis in ons huisje. Heel vreemd, het voelen van zo een innerlijke weerstand tegen het alledaagse leven.
Ik ben dan ook vrij snel ziek geworden. Begrijpelijk, niet? Die ziekteweek heeft me nog niet genezen (ik zit namelijk met een maag- en maagvliesontsteking, alsook een darmontsteking - zeer hardnekkig en ik geraak er maar niet van af) maar toen heb ik wel mijn verzet opgegeven tegen de alledaagse dingen en getracht om alles positiever te bekijken en positiever aan te pakken (het nemen van wat Sint-Janskruid heeft hier ook wel geholpen).
Al mijn vrije tijd ging naar lezen, lezen en nog eens lezen, en slapen, slapen, slapen (na de vakantie was het slaapritueel van Ruben een ramp; dus ik had wel wat in te halen) wat ook een soort vlucht is van de werkelijkheid. Ik ben dan maar eindelijk uit mijn boeken gekropen en begonnen met een beetje grote schoonmaak te doen in ons huisje. Ondertussen is mijne living spik en span, alle kasten uitgerommeld, erg véél weggegooid, beetje schilderwerkjes gedaan en nu zit ik hier in een zaaaaaaaaaaalige, supergezellige, opgeruimde, mooie living waar ik mij héél lekker thuisvoel.
Het plan is om nu kamer per kamer uit te rommelen. Best veel werk want ik woon hier nu 8 jaar en wat een mens niet allemaal vergaart op 8 jaar, gewoonweg niet te doen. Alle spullen die ik de laatste 2 jaar niet heb gebruikt, gaan buiten. Verkopen, weggeven, weggooien, naar de kringloopwinkel, ... ik wil orde in mijn huis en zo ook rust in mijn hoofd. Want ik wil tijd hebben om leuke, inspirerende dingen te doen en dit in een mooie, gezellige omgeving.
Ruben daarentegen is zijn 6de schooljaar goed gestart. Hij zit bij een ongelooflijke, enthousiaste juf en ja, ik denk dat hij ook wel weer wat gegroeid is. Volgende vrijdag 18 oktober hebben we onze 3-maandelijkse controle in het UZA. Ik ben echt benieuwd. Spannend!
Binnen 2 weken start hij wel met therapie om iets aan zijn angsten te doen (vooral 's nachts is dit een fiasco) en om zich ook beter te leren beheersen, zodat hij minder snel kwaad wordt (volgens mij het gevolg van de groeihormonen). Ik hoop maar dat het iets zal helpen.
Zo, en nu ga ik, na vandaag weer heel wat opgerommeld te hebben, verdiend even een uurtje in een boek lezen om daarna aan het avondeten te beginnen.
Ik heb echt de vakantieblues! Ik heb geen zin om te werken, ik heb geen zin in het nieuwe schooljaar, ik heb gewoon nergens zin in. Ik loop hier thuis echt verloren.
We zijn een weekje terug van het zonnige Zuiden en ik heb al een hele week heimwee naar de zon, de Middelandse zee, het gezelschap, ... Wat mis ik het ruisen van de zee... Wat mis ik het mooie weer... Wat mis ik het zalig nietsdoen, het rondkuieren in Franse dorpjes, véél tijd voor Ruben, een lekker glaasje wijn drinken op ons terrasje... Niets moet en alles mag...
Ach, ik heb gewoon geen zin in de alledaagse sleur met de alledaagse probleempjes. Maar ja, aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan de vakantie.
We zullen het snel genoeg terug gewoon zijn en we zullen snel genoeg terug aan vakantie toe zijn (maar dan kunnen we ook weer nieuwe plannen maken).
Ondertussen staat hier de 'blauwe' boekentas klaar en ligt de 'groene' uniform klaar. Ja ja, morgen begint Ruben aan zijn 6de leerjaar in Het Hinkelpad. Ongelooflijk maar echt wel waar. Ik ben benieuwd hoe alles gaat verlopen en ik hoop dat het goed klikt met zijn nieuwe juf, jammer genoeg zit er geen enkele vriend in zijn klas en gaat een andere vriend naar een nieuwe school. Pfffff.
We hebben Ruben vorig weekend ook gemeten en als we juist gemeten hebben, is hij toch weer bijna 3 cm. gegroeid op 2 maanden tijd, dus dat is zeker positief.
Vanmiddag ga ik nog even wat relaxen om morgen met goede moed te beginnen aan het nieuwe schooljaar en om met volle moed te beginnen aan een volledige werkweek. Ik mag er gewoon niet over nadenken.
Aan alle kindjes en leerkrachten die ik ken, ik wens jullie een hele goede start van het nieuwe schooljaar! En natuurlijk ook aan de mama's en papa's.
Ik weet in ieder geval dat ik mijne Ruben ga missen... Van hele dagen samenzijn tot Ruben op school en ik op mijn werk, ... Pffff.
Hier eindelijk nog eens een blogje. De voorbije maand is zo druk - hectisch - geweest dat ik geen tijd/energie heb gehad om te schrijven. Maar nu mijn vakantie in het zicht komt - YES nog maar 2 dagen werken YES - neem ik toch nog maar eventjes de tijd voordat ik weer in een drukke dag duik.
De 1ste schoolvakantiemaand is voorbijgevlogen. Ruben vind ook dat het veel TE snel gaat. Ruben zijn kamp was goed meegevallen (maar hij gaat volgend jaar wel niet meer mee terug).
En nu ben ik al bezig met wat vakantievoorbereidingen want volgende vrijdag om 5 uur 's morgens vertrekken we (Ruben, mijn ouders en ikzelf) richting het zuiden van Frankrijk. Vrijdag rijden we tot in Valence (860 km) waar we in een hotelletje gaan overnachten en zaterdag vertrekken we na het ontbijt richting Palavas-les-Flots, een mooi plekje aan zee, op 5 km. van Montpellier. Ik hoop enkel dat we niet TE veel fileleed zullen hebben want het is natuurlijk wel het bewuste, zwarte weekend. Dus duimen maar!
Wat kijk ik er naar uit! 3 weken genieten van mekaar, van zon, zee, uitstapjes, stapels boeken, .... HEERLIJK! Ik ben er echt aan toe. Op 't werk juist een hele, zware periode achter de rug, dus ik zal ontzettend blij zijn als ik daar dinsdagavond de deur achter mij kan dichttrekken en het werk aan mijn lieve collega's kan overdragen. Mijn pijpje is uit, het is gewoon tijd voor vakantie.
Gisteren samen met Ruben zijn spulletjes (behalve de kleren) ingepakt. Waterpistolen, soldaatjes om op het strand weer heel der legerbasissen te creeëren, gezelschapsspelletjes, stapels boeken, ping pong palletjes, badmintonraketten, zijn boot (gekregen van mijn petekind, Joost), roeispanen, nintendo en spelletjes, dvd speler en grote selectie filmkes voor in de auto, .... Ik denk dat alles is ingepakt... De kleren en de groeihormoonmedicatie + spuitjes + naaldjes + speciale koelbox, dat is voor donderdag. Dat kan ik nu nog niet van ons lijstje afvinken.
Mijn boeken zijn ook al ingepakt, dus het voornaamste heb ik al zeker bij.
Vandaag de TomTom goed installeren, de auto nog wat opkuisen, checken of alle opladers (TomTom, nintendo, DVD speler) nog goed werken, gras afrijden (als het niet te nat is) en ik ben er bijna klaar voor.
Woensdag nog eerst met Ruben naar de tandarts en kapper, dan naar de carwash en dan de laatste strijk doen en dan begin ik finaal in te pakken.
LEVE DE VAKANTIE! JOEPIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik kijk er zo naar uit!
Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje je kindje ergens anders droppen... Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje tijd hebben om iets leuks voor jezelf te doen... Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje stilte om je heen willen hebben... Soms (heel soms) zou je als mama ...
En dan ... heb je ineens enkele uurtjes voor jezelf omdat zoonlief (met een klein hartje) op sportkamp is vertrokken.
En als je dan ineens enkele uurtjes tijd hebt voor jezelf, neen, als je ineens 6 dagen tijd hebt voor jezelf waartoe zelfs 1 zaterdagmiddag en volledig zondag hoort (wauw), dan loop je de muren op en weet je met jezelf geen blijf.
Dan vraag je je af hoe het met zoonlief is... zou hij het leuk vinden? zou hij zich amuseren? zou hij ....?
Tja, het mama zijn is inderdaad iets heel erg raars. Ze hadden het mij vantevoren niet kunnen voorspellen maar vanaf dat je mama bent, ben je eigenlijk toch wel vrij veel bezig met het wezentje dat je op de wereld hebt gezet. En ondertussen is mijn venteke 'bijna' 11 jaar maar dag en nacht zit hij in mijn hoofd en in mijn hart.
Zou dit liefde noemen? Ik denk het wel. Onvoorwaardelijke liefde.
Awel, Ruben, ik hoop dat je een fantastisch, toffe week mag hebben. Toen je me daarstraks zei: "mama, ik ga je zoooooooooooo missen", heb ik er niet te hard op willen doorgaan om het afscheid niet te bemoeilijken, maar ook al ga ik blij zijn met enkele uurtjes voor mijzelf (zeker weten), eigenlijk merk ik dat ik Ruben gewoon graag dicht bij mij heb en dat mijn moederkloekenhartje het liefste heeft dat Ruben 's nachts lekker in zijn eigen bedje licht te knorren. Dus lieve schat, ik ga je ook zooooooooooooo missen...
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
Dit was dus ons laatste weekend in onze oude woonst. 
en 
