en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
28-10-2013
Storm
Het stormachtige weer past eigenlijk perfect bij mijn gevoelens van de voorbije dagen. Hoe eensklaps alles in je leven kan veranderen... Hoe de enige zekerheid in je leven nl. een dak boven je hoofd, plots kan wegvallen... Hoe mensen die je dacht te vertrouwen/te kennen, je ineens voor een voldongen feit zetten zonder enige mogelijkheid hierover te praten als volwassen mensen. Toch wel pijnlijk. Zeker de manier waarop dit alles is gebeurd, ik ga hier heel bewust niet over uitweiden, heeft me erg diep geraakt.
Eigenlijk wou ik hier helemaal niet over schrijven (om heel gevoelige redenen) maar ik zit zo vaak alleen tegen mijzelf te praten, me kapot te piekeren, van de ene paniekaanval in de volgende over te gaan, dat het neerschrijven me 'misschien' wat kan kalmeren.
Ik wil hier helemaal niet zielig over doen maar op zo'n moment als dit besef je pas dat je als 'alleenstaande' moeder erg zwak in de maatschappij staat.
Op een sociale woning moet je 4 jaar wachten - dus ook geen oplossing.
Een huurappartement valt amper nog te betalen... Allez, alles is betaalbaar maar als je dan beseft dat die huishuur bijna de helft van je loon omvat, dan maak ik me weer de bedenking dat ik misschien beter een appartementje kan kopen.
Als ik deze piste dan bekijk en besef dat al mijn geld naar dit koopappartement gaat en dat ik dan waarschijnlijk wel mijn 'eigen dak boven mijn hoofd' zal hebben maar er dan ook weer heel wat leuke dingen voor zal moeten laten staan, tja, dan ben ik weer terug af.
En waar wil ik wonen? Nog zo een vraag die ik moeilijk kan beantwoorden. Liefst hier in de buurt omdat ik het hier ken, omdat ik hier de mensen van de gazettenwinkel ken, omdat ik naar 'mijnen' bakker wil gaan, omdat het school vlakbij is, omdat mijn ouders in dezelfde straat wonen, ... ja, blijkbaar ben ik toch meer een gewoontediertje dan ik zelf beseft heb.
En al die beslissingen 'alleennemen', valt me toch ook wel zwaar. Want was is de juiste beslissing nemen? En familie en vrienden kunnen wel goede raad geven maar uiteindelijk ben ik diegene die de beslissing moet nemen. Pffffff.
Ach, ik wil gewoon een plek waar wij, Ruben, Choumike en ikzelf ons heel lekker in ons vel voelen (en die liefst enigzins betaalbaar is). Ik wil gemoedsrust. Ik wil vooruit. Ons leventje is de voorbije 11 jaar al zo vaak zo moeilijk verlopen, dat ik het knokken en vechten echt beu ben.
Ik weet dat ik best een sterke madam ben maar ik wil gewoon eens eventjes soepel kunnen meegaan met de stroom van het leven. Ik vraag echt geen grootse dingen, ik wil gewoon een fijn en gezellig leven met mijn zoon. Ik vind dat het nu eindelijk tijd is voor die 11 vette jaren.
Liefs, Els
PS 1: willen jullie morgen duimen voor Ruben? Voor de zoveelste keer weer eens onder narcose. Ditmaal voor zijn tanden. Pfff, ik kijk er niet naar uit.
PS 2: als jullie willen reageren op het verhuisverhaal, liefst niet op Facebook aub. De huisbaas leest ook Facebook en ik wil echt geen ruzie met bepaalde mensen.
PS 3: meezoeken mag dus. Liefst in de buurt van de Groenenhoek maar ik sta ook 'voorzichtig' open voor andere plekken. Huren of kopen, daar ben ik dus nog niet uit.
Zouden jullie mijn blog nog lezen als dit beveiligd zou zijn met een paswoord? Ik weet nog niet of ik dit ga doen maar dan heb ik enig idee of dit mensen zou weerhouden om mij te volgen. Indien jullie er niet mee inzitten om een paswoord in te geven, stuur dan even een mailtje naar mij: evdeynde@hotmail.com, dan heb ik ineens jullie adres en kan ik jullie op de hoogte houden.
Trouwens, Ruben is 2,4 cm. gegroeid! Omdat er deze week echter TE veel is gebeurd, heb ik gewoonweg niet de kans gehad om hiervan te genieten.
Vorige woensdag kreeg ik namelijk een aangetekende zending met mijn huuropzeg. Donderslag bij heldere hemel, zo kan je het wel noemen. Nu één week verder ben ik er nog steeds mottig van, hoewel ik al wel enkele positieve acties heb ondernomen. Het idee om hier weg te moeten uit onze vertrouwde omgeving, brengt heel wat bij ons naar boven, ook bij Ruben (voor hem vind ik dit nog het ergste). Zelfs onze kat, Choumike, merkt dit op en voelt ook het één en ander aan. Tja, we hebben ons alle 3 al beter in ons vel gevoeld.
En morgen moet ik naar het ziekenhuis voor het fameuze darmonderzoek. Daar kijk ik ook niet echt naar uit. Alhoewel, dit zal onder algehele verdoving gebeuren. Ik zal vragen dat ze wat meer inspuiten, zodat ik eens goed lang kan slapen Ik heb na deze rotweek het een en ander in te halen....
Wat heb ik 2 heerlijke dagen achter de rug... Zo veel gelachen, allez, gegierd van het lachen. Gewoonweg zalig. Als ik eraan terugdenk, krijg ik hier zelfs achter mijn computer terug de slappe lach. I love it. Ik ben er zoooooooo goed gezind van geworden.
Doordat mijn collegaatje in een romantische bui is, heeft ze mij zowaar met deze vibe aangestoken. Haar verhalen zijn zo schattig, hilarisch en aandoenlijk. Ik zit hier al héél de avond romantische liedjes te spelen en tot ergenis van mijn zoon, keel ik die dan ook luidkeels mee. SING THAT SONG.
Maar het fijnste van alles is, dat ik gisterenavond (na nog een toffe dansles) in zo een romantische bui ben gaan slapen en natuurlijk ook een romantische, sexy, overheerlijke droom heb gehad. En ja, ik weet het wel, de meeste dromen zijn bedrog (maar als ik wakker word naast jou, dan droom ik nog...) maar dit fijne gevoel wil ik toch nog eventjes vasthouden en toch een heel stille hoop koesteren dat deze droom waarheid mag worden.
Ik leerde een alleenstaande man kennen met 1 zoon, die een jaartje ouder is dan Ruben. Het zat allemaal zo goed! Het klikte op alle fronten. Het klikte met hem, het klikte met zijn zoon, het klikte met Ruben, het klikte met zijn zoon en Ruben. Het klikte met mijn familie en vrienden. Yes! Hij danste ook graag en best wel erg goed (en sexy, hmmmmmmm). Yes! Hij las graag boeken. Yes! De aantrekkingskracht was er. Yes Yes Yes! Ja, echt de perfecte match (bestaat dit? - please zeg dat dit bestaat?).
Ach, ze zeggen dat op ieder potje een dekseltje past. Ik ben alleen mijn dekseltje nog niet tegengekomen. Maar als het betekent dat mijn dekseltje op mijn nachtelijke date lijkt, laat het dekseltje dan maar snel komen... Ik ben er helemaal klaar voor.
Krijgt Ruben nu puberkuren? De wensen zijn er in ieder geval al wel.
1. Hij vind dat hij TE vroeg moet gaan slapen. Hij moet van mij om half 9 in zijn bed en dan mag hij lezen tot 9 uur. Dit vind hij echter veel TE vroeg. Er zijn kinderen in zijn klas die in de schoolweek tot 23 uur opblijven. Ik geef als repliek dat hij hier woont en dat de regels hier nu éénmaal zo zijn.
2. Hij wil 'zondag' krijgen. Dit heeft hij ook vernomen van andere klasgenoten dat die dit krijgen en ja, dat ziet hij ook wel zitten. Liefst 20 Euro per week. WABLIEF? Ja, er zijn kinderen die dit krijgen. Ik heb hem gezegd dat ik hier eens over moest nadenken. Awel, ik heb nagedacht maar ik ben er nog altijd niet uit. Hoeveel zondag geef je dan? Wat doen jullie hier mee? Leuke tips altijd welkom. Maar ik had aan enkele euro's per week gedacht.
3. Hij wil een tablet. Ja, zijn 2 vriendinnen, Hannelore en Dorien hebben dit en ook andere van zijn klas, en nu wil hij dit ook.
4. Hij wil een GSM, neen, hij wil een I Phone. Als ik dan vraag wat hij hiermee gaat doen, zegt hij: ja mama, sms-en en spelletjes spelen, ... Als ik dan zeg, Ruben, dan zal je moeten sparen, dan komen we weer bij puntje 2 terecht. Want hoe kan hij nu sparen, als hij geen zondag krijgt?
Tja, mijne Ruben wordt groot, niet alleen fysiek zijn er toch wel weer wat centimetertjes (dat weten we volgende vrijdag - duimen!) bij maar ook verbaal is hij 'groter' geworden. En of ik dit nu zo leuk vind, dat weet ik eigenlijk niet. Ben ik hier al helemaal klaar voor? Waar is mijn klein, schattig, guitig jongetje naartoe?
Ze zeggen dat iedere fase in het leven zijn charme heeft maar heimelijk voel ik toch wel wat spijt dat er blijkbaar weeral een nieuwe fase aanbreekt. Ach, ik heb dan maar wat foto's opgehangen van Ruben als hij klein was.
Als ik hier naar kijk, naar dat vrolijke, schattige jongetje met bolle wangetjes en blonde krulletjes, dan kan ik alleen maar met heel veel liefde en plezier terugkijken op die mooie, hartverwarmende tijd.
En zal ik mij 'heel zachtjes' toch maar al wat voorbereiden op de puberfase...
Hier ben ik dan nog eens met een blogje. Ja, ik weet het, het is echt TE lang geleden. Op deze manier ga ik al mijn trouwe volgers verliezen en dat mag niet, hé. DUS BLIJVEN LEZEN AUB!
Ik zal eerst een beetje over mijzelf vertellen... Ik heb een slechte start genomen van het begin van het schooljaar en van het begin van weer een nieuw werkjaar. Op vakantie voelde ik al dat ik absoluut geen zin had om terug te komen naar huis. Ik voelde zo een weerstand om terug te komen, ik had geen zin om terug te gaan werken, ik zag op tegen het nieuwe schooljaar en huiswerkperikelen, ik zag op tegen het Belgische weer, ik was zelfs niet thuis in ons huisje. Heel vreemd, het voelen van zo een innerlijke weerstand tegen het alledaagse leven.
Ik ben dan ook vrij snel ziek geworden. Begrijpelijk, niet? Die ziekteweek heeft me nog niet genezen (ik zit namelijk met een maag- en maagvliesontsteking, alsook een darmontsteking - zeer hardnekkig en ik geraak er maar niet van af) maar toen heb ik wel mijn verzet opgegeven tegen de alledaagse dingen en getracht om alles positiever te bekijken en positiever aan te pakken (het nemen van wat Sint-Janskruid heeft hier ook wel geholpen).
Al mijn vrije tijd ging naar lezen, lezen en nog eens lezen, en slapen, slapen, slapen (na de vakantie was het slaapritueel van Ruben een ramp; dus ik had wel wat in te halen) wat ook een soort vlucht is van de werkelijkheid. Ik ben dan maar eindelijk uit mijn boeken gekropen en begonnen met een beetje grote schoonmaak te doen in ons huisje. Ondertussen is mijne living spik en span, alle kasten uitgerommeld, erg véél weggegooid, beetje schilderwerkjes gedaan en nu zit ik hier in een zaaaaaaaaaaalige, supergezellige, opgeruimde, mooie living waar ik mij héél lekker thuisvoel.
Het plan is om nu kamer per kamer uit te rommelen. Best veel werk want ik woon hier nu 8 jaar en wat een mens niet allemaal vergaart op 8 jaar, gewoonweg niet te doen. Alle spullen die ik de laatste 2 jaar niet heb gebruikt, gaan buiten. Verkopen, weggeven, weggooien, naar de kringloopwinkel, ... ik wil orde in mijn huis en zo ook rust in mijn hoofd. Want ik wil tijd hebben om leuke, inspirerende dingen te doen en dit in een mooie, gezellige omgeving.
Ruben daarentegen is zijn 6de schooljaar goed gestart. Hij zit bij een ongelooflijke, enthousiaste juf en ja, ik denk dat hij ook wel weer wat gegroeid is. Volgende vrijdag 18 oktober hebben we onze 3-maandelijkse controle in het UZA. Ik ben echt benieuwd. Spannend!
Binnen 2 weken start hij wel met therapie om iets aan zijn angsten te doen (vooral 's nachts is dit een fiasco) en om zich ook beter te leren beheersen, zodat hij minder snel kwaad wordt (volgens mij het gevolg van de groeihormonen). Ik hoop maar dat het iets zal helpen.
Zo, en nu ga ik, na vandaag weer heel wat opgerommeld te hebben, verdiend even een uurtje in een boek lezen om daarna aan het avondeten te beginnen.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
