en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
25-01-2013
+ 1,9 cm.
Ja, de volgende bijna 2 cm. zijn een feit. Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
Het is niet zo een goed resultaat als de vorige keer (+ 3,5 cm.) maar dat had ik ook niet verwacht mits gedurende 1 maand minder dan de helft te moeten spuiten. Dus ja, ik was dan toch wel blij met dit resultaat.
Het betekent dat Ruben op een half jaar tijd 5,4 cm. gegroeid is. Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeee! De normale groei van een kind van zijn leeftijd is 5 à 6 cm. per jaar, dus dit resultaat na een half jaar is zeker niet slecht. De dokter was dan ook héél positief.
Ruben is dus nu 127,9 cm. groot en weegt 23,1 kg. (dus de 800 gram die hij vermagerd was door ziek te zijn, was er nu al terug bij, zelfs 100 gram meer).
Voorlopig moeten we 0,8 mg. blijven prikken (en geen 1 mg.) tot aan onze volgende controle op 19 april 2013. Door 0,8 mg. te prikken komen we normaal gezien met het groeihormoon toe tot in juli.
De dokter gaat in april al nieuw groeihormoon bestellen, wat zou inhouden dat we het 2de jaar mogen starten... (joepie joepie joepie) Maar we kraaien nog geen victorie want er zal dan in mei of juni een foto van zijn pols genomen worden, alsook een bloedonderzoek en nog wat andere, vieze testen maar als dit resultaat goed is en Ruben aan de nodige voorwaarden voldoet, zullen we 'waarschijnlijk' verder mogen prikken. En dat zou pas echt fantastisch nieuws zijn, hé.
Het kan zijn dat ik het één en ander ben vergeten te vermelden want tijdens zo'n controle zeggen ze zoveel maar dat laat ik dan één van de dagen nog wel weten.
Nu is het tijd om samen met Ruben + Choumike + drankjes + hapjes gezellig naar de Voice te zien. Want ja, zeg nu zelf, die + 1,9 cm., daar gaan we wel een glaasje op drinken. Het had mooi geweest als er meer centimeters bij waren gekomen maar wij zijn nu al ontzettend dankbaar. En ja, langzaam maar zeker komen we er wel.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, het doet zo goed te weten dat er zoveel mensen met ons meeleven. Merciekes.
Maar we kunnen jullie duimen nog steeds goed gebruiken, alsook de blauwe kadootjes van 1 cm.
Morgen is het weer zo ver, onze 3-maandelijkse controle bij de groeispecialist. Ik ben benieuwd. Heel erg benieuwd, gewoonweg curieus.
Benieuwd naar het aantal centimeters dat er bij is gekomen OF naar het aantal centimeters dat er niet bij is gekomen en vooral naar de uitleg van de dokter hierover.
Ik kijk een beetje met gemengde gevoelens naar deze afspraak. Omdat de dokter de dosis verlaagd heeft, denk ik dat Ruben deze 3 maanden niet voldoende gegroeid is en dat hierdoor ook de studie van 1 jaar een beetje in het gedrang komt en dat je daar als 'mama' weinig of niets aan kan veranderen. Dit maakt me een beetje droevig en ook een beetje boos.
We hebben maar 1 kans en die kans is dit jaar, die kans krijgen we NU. Tijdens dit jaar moet het gebeuren want anders hebben we geen recht meer op groeihormonen.
Als je dit aan de dokter zegt, zegt hij: mevrouw, het is een gunst dat Ruben de groeihormonen krijgt.
Tja, dan moet je zwijgen, hé maar ik wil wel dat de studie juist verloopt en als het dan blijkt dat Ruben niet aan de voorwaarden voldoet, tja, dan heb ik als mama toch alles geprobeerd maar als het betekent dat hij niet aan de voorwaarden voldoet omdat hij een te lage dosis heeft gekregen, ja, daar word ik toch wel opstandig van.
Momenteel kan ik er echt niet veel aan veranderen, dus ik zal vanavond nog eens een speciaal gebedje doen voor Ruben en laat het verder maar eventjes los (ja, ik word echt nog een heldin in loslaten)...
Ik wou vragen, duimen jullie mee? Maar ik weet niet zo goed waarvoor jullie nu moeten duimen... Dat we terug 1 mg. mogen spuiten (ook al is hij hier wat opstandig van)? Ik weet het niet...
Daarom stel ik gewoon het volgende voor.
Wie wil Ruben 1 cm. kado geven? Nu hoor ik je denken, ja, als ik dat kon, dan deed ik het onmiddellijk. Awel, je kan dit.
Geef Ruben in gedachten een héél, mooi, prachtig, glanzend, blauw geschenkje. Dit mooie geschenkje omvat 1 cm.
Als nu IEDEREEN die mijn blog leest, Ruben in gedachten dit virtuele kadootje van 1 cm. schenkt en daarbovenop dit kadootje omringd met oprechte, positieve gedachten en kracht, ja, als nu IEDEREEN die mijn blog leest, dit toch eens probeert, wie weet wat een resultaat zal dit opleveren?
Doe je mee? (laat gerust een berichtje achter op mijn blog) Ik wist wel dat ik op jullie kon rekenen.
Volgende vrijdag moeten wij terug op controle bij Professor Dr. DuCaju. SPANNEND!
Ik ben héél héél héél erg benieuwd om te weten hoeveel Ruben gegroeid is. Bij de vorige afspraak was Ruben 126,2 cm. groot en woog hij 23 kg. (= + 3,5 cm.).
Ik heb de indruk dat dit erg weinig zal zijn (alhoewel de mouwen van zijn nieuwe pyama te kort zijn geworden), hetgeen natuurlijk niet zo fijn is. Natuurlijk, iedere centimeter erbij is super maar volgens mij had het véél meer kunnen zijn. Die lange tijd 0,4 mg. (van 19 oktober 2012 tot en met 14 november 2012) moeten spuiten in plaats van 1 mg. en dan vanaf 14 november 0,8 mg. ipv 1 mg. heeft hier geen goed aan gedaan. Spijtig.
Dit is zo jammer omdat dit ook mee het 'eindresultaat' zal beïnvloeden. En als het eindresultaat niet is wat het zou moeten zijn, zullen we moeten stoppen met de groeispuitjes.
Ach, ik loop misschien al weer voor op de feiten en ik maak mij misschien te vroeg zorgen. Ik wacht gewoon de afspraak af en zal dan zien wat de dokter hierop te zeggen heeft.
Misschien toch de 0,8 mg. die we nu spuiten terug verhogen tot 1 mg? Dat zou super zijn als we dit zouden kunnen doen het komende half jaar. Dan krijgt hij echt de optimale dosis volgens zijn gewicht en kan hij een optimaal resultaat bereiken.
En ja, ik denk dat jullie mij ondertussen ook al wel een klein beetje kennen, ik ga er dan ook alles voor doen om de dokter te overtuigen om nog 1 keertje te bestellen zodat we voldoende groeihormoon in huis hebben en een juiste dosis kunnen inspuiten.
Duimen jullie mee?
Alhoewel ik wel de indruk heb dat Ruben een veel korter lontje heeft met die 0,8 mg. groeihormoon dan met de helft. En dat is natuurlijk ook niet altijd even plezant. Soms zelfs afschuwelijk vervelend.
Wat een mens al niet moet over hebben voor enkele centimeters erbij, hé.
En nu een weekendje lekker cocoonen met Ruben, ik ben al geen sneeuwliefhebber en bovendien is dit weer voor mij VEEL TE KOUD. Weer even nostalgie naar dat warme couveuseke...
Ik heb dus vrij snel een reactie gekregen van de papa van Ruben (de dag na mijn sms-je).
Aanstaande maandag kon hij niet en nu zijn we op 28 januari om 18u-18u30 (hetgeen waarschijnlijk 1 u later zal zijn - of hij moest zijn gewoontes hebben veranderd) afgesproken om eens te praten over een nieuwe regeling (allez, dat weet hij natuurlijk nog niet).
Ik ben héél erg benieuwd en vind het toch ook wel spannend, ik heb hem ook al die lange tijd niet gezien of gehoord. En de laatste keer dat ik hem zag, is een dag om best zo snel mogelijk te vergeten.
Maar enfin, ik ga proberen om het gesprek zo positief mogelijk te laten verlopen met een zo positief mogelijk resultaat voor Ruben.
De papa van Ruben is terug van weggeweest... Ja, u leest dit goed.
Na 4,5 maand NIETS van hem gehoord te hebben (ik verwijs hierbij naar mijn blog van 31 augustus 2012), ontving ik maandagavond een smsje van de papa van Ruben:
"Dag Els, al effe geleden dat we hebben afgesproken. Ik denk dat het tijd is om opnieuw te beginnen. Daarom een vraagje of Ruben komende zondag nieuwjaar wil komen vieren bij mijn ouders? Ik kom hem dan rond 1u halen en zal hem rond 7u terug thuis afzetten. Laat me maar weten of Ruben zin heeft om mee te komen."
Omdat ik maandagavond laat terug was van de scholenbeurs, kon ik het die avond niet meer vragen aan Ruben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf behoorlijk aangedaan was door deze sms. 4,5 maand hoor je niets van hem en nu mag Ruben opdraven voor een nieuwjaarsfeestje bij zijn familie. Niets hebben we gehoord van hem, zelfs geen smsje om Ruben gelukkig nieuwjaar te wensen.
Ik was dan ook serieus in de war, boos, verdrietig ... Tijd om opnieuw te beginnen, tja, dat is natuurlijk positief maar hij vergeet wel dat hij Ruben erg pijn heeft gedaan en dat dit jammer genoeg toch nog niet vergeten is.
Na hier met enkele mensen (bedankt voor jullie steun, lieve schatten) over gediscussieerd te hebben en na dit ook met Ruben besproken te hebben, heb ik hem gisterenavond het volgende geantwoord:
"Na 4,5 maanden geen enkel contact met Ruben, ligt dit heel moeilijk. Ik denk dat wij eerst moeten praten. Past aanstaande maandag om 18 u voor jou? Groeten, Els."
Hij kan niet verwachten dat wij na zo'n lange tijd geen contact te hebben gehad, zomaar even gaan doen alsof er niets is gebeurd. Dit voelt absoluut niet goed, noch bij Ruben, noch bij mijzelf. Ik ben wel voorstander van een nieuwe start maar ik vind dat ik eerst met hem moet praten over toekomstige afspraken want Ruben meenemen naar hem thuis, was duidelijk niet zo een goede keuze. Als het TE moeilijk is om lief te zijn tegen een kind dat maar af en toe eens komt, dan kunnen we beter voor andere oplossingen zoeken want ik heb ook geen zin/energie meer om iedere keer als Ruben is geweest, hem uren te moeten troosten/kalmeren.
Daarom ga ik hem voorstellen om in het begin terug naar ons thuis te komen (zoals 8 jaar héél vlot is verlopen) en als het contact terug een beetje is opgebouwd - weliswaar op een positieve manier - dat hij Ruben bijvoorbeeld om de 2 à 3 weken eens komt halen om iets leuks mee te doen, iets typisch voor jongens, jongens onder mekaar.
Op deze manier kan Ruben toch een fijn contact opbouwen met zijn papa, kan zijn papa toch een beetje een toegevoegde waarde aan Ruben zijn leven bieden en hebben de andere, betrokken partijen (nieuwe vriendin van papa en kids) er geen last van.
Ruben zag het zelf trouwens niet zitten om te gaan. Hij heeft er bang van, zegt hij. En als Ruben het niet ziet zitten en ik eigenlijk ook niet, tja, dan is de beslissing snel gemaakt.
Tot hiertoe heb ik nog geen enkele reactie ontvangen en ik ben héél benieuwd of ik zelfs een reactie ga krijgen. Ik denk, eerlijk gezegd, dat de papa van Ruben, die sms heeft gestuurd onder druk van zijn familie (maar ik kan verkeerd zijn). Enfin, we wachten wel af, ik vind zelf dat ik een positief, duidelijk en correct signaal heb teruggegeven en ik hoop dan ook op een positief, volwassen antwoord.
Waar is de tijd dat ik Ruben met een brok in mijn keel ging afzetten aan het instapklasje? Waar is de tijd dat hij superflink binnen stapte en ik huilend buiten stapte? Waar is de tijd dat hij met z'n 1ste knutselwerkje thuiskwam en ik zo fier als een gieter was? Waar is de tijd dat hij zijn 1ste woordjes leerde schrijven?
Ja, waar is die tijd toch naartoe?
Tja, vanavond ben ik uitgenodigd op een scholenbeurs. En dit gaat niet over de kleuter- of lagere school maar over het middelbaar onderwijs. HELP. Nog 1 jaartje achter dit schooljaar en het is zover. Niet te geloven.
Weer een serieuze mijlpaal in ons leven want hier moet gekozen worden voor een andere school (en die keuze zal ik ook weer alleen moeten maken). En na al die jaren op Het Hinkelpad, waar ik ondertussen toch de meeste leerkrachten ken, en waar de kinderen toch nog goed beschermd zijn, zal het middelbaar een stap naar het onbekende zijn.
Nieuwe school, nieuwe kinderen, nieuwe uniform of geen uniform, nieuwe regels, ... en vooral als mama, je kind toch weer wat meer loslaten. Want dan zijn ze echt groot. Ik mag er niet te veel over nadenken.
Ach, laat mij nog maar eventjes genieten van mijnen tiener in het 5de leerjaar.
Alhoewel ik vind dat het 5de leerjaar best een zwaar jaar is en ik mij de voorbije week enorm geërgerd heb in het vele huiswerk en lessen. Misschien ook wel omdat Ruben zich er niet TE druk in maakt, dat ik mij er enorm druk in maak. Ruben neemt het allemaal nog gemakkelijk op maar niettegenstaande heeft hij schitterende resultaten. Dus ja, waarom heb ik dan eigenlijk stress?
Ruben heeft gelijk - mama, relax, het komt allemaal wel goed (en inderdaad na heel wat gepush en getrek en gesleur komt het wel allemaal goed).
Enfin, op naar de scholenbeurs, ik ben benieuwd...
Het einde van de kerstvakantie is nabij. Vandaag zullen kerstbenodigdheden, dwz kerstboom, kerstballen, ... terug opgeruimd worden en kan vanaf morgen terug het gewone, alledaagse leventje beginnen. En eerlijk, ik ben er niet kwaad om. Normaal gezien ben ik op het einde van de vakantie steeds een beetje weemoedig dat het gedaan is maar nu echt niet. Zo een leuke vakantie was het niet. Van de dokter in de zetel, van de zetel in bed, terug naar de dokter, .... Zelf ben ik er nog niet helemaal door (ik hoest me nog steeds te pletter en nek/schouder nog steeds verkrampt) maar als je ziet van waar we komen, hoor je mij niet klagen.
Wat wel zal pikken, is dat morgenvroeg de wekker veel TE vroeg (om 6u30) zal aflopen en ik nu al kan voorspellen dat er ééntje niet uit zijn bed zal geraken en er weer een hele strijd zal moeten geleverd worden om op tijd de deur uit te geraken. Ook hou ik mijn hart al vast voor het avondritueel want tijdens de vakantie mocht Ruben langer opblijven en ik vrees dat hij vanavond moeite zal hebben om stipt om 21 uur te gaan slapen.
Maar na enkele dagen is het vertrouwde ritme van alledag er weer en uiteindelijk brengt dit ritme ook rust met zich mee. En daar snak ik naar. Duidelijke regels, duidelijke dagindeling is voor Ruben toch wel erg belangrijk om alles vlotjes te doen verlopen. En wat ga ik genieten als Ruben om 20.30 uur in bed kruipt met een boek en gaat lezen en dat om 21 uur het licht onheroepelijk uitgaat en de rust hier ten huize om 21 uur wederkeert en ik ook nog een beetje tijd voor mijzelf overhoudt. Ik kijk er nu al naar uit.
Maar eerst valt er hier vandaag nog héél véél te doen. Door de ziekte-bacillen van de laatste weken heb ik mijn huishouden een beetje verwaarloosd (een klein beetje maar) en vandaag staan er dus enorm veel klusjes op het programma (opruimen, kerstboom opruimen, poetsen, grote afwas, grote strijk, eten maken, nog huiswerk met Ruben maken, ...) zodat we morgen goed georganiseerd aan een nieuw trimester kunnen beginnen en zodat ik geen bang moeten hebben dat de bel hier gaat want ik zou op dit moment niet graag hebben dat er onverwacht bezoek kwam... (ja, zo erg is het hier, precies een bom ontploft in ons huisje).
Dus we zullen er maar eens onmiddellijk invliegen, hoe sneller ik er aan begin, hoe sneller dat alles achter de rug is.
Ik wens morgen iedereen een goede start van het schoolleventje, voor kleine kindjes die morgen voor de 1ste keer naar 't school gaan wens ik vooral de mama's veel sterkte en voor diegene die terug moeten beginnen werken na de vakantie, veel plezier morgen. Zelf hoop ik vooral dat de file zal meevallen want de laatste tijd valt dit toch wel erg tegen.
10 jaar geleden op dit moment wist ik nog niet wat er boven mijn hoofd hing (gelukkig maar).
Morgen, op de kop af, ben ik 10 jaar alleen. Op onze papa zijne verjaardag.
Morgen, 10 jaar geleden wist de papa van Ruben (toen 5 maanden jong) mij te zeggen dat hij - ja, u leest het goed - al 7 maanden iemand anders had (en wat voor iemand!). Ik kan u verzekeren dat ik dacht dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Neen, de grond onder mijn voeten zakte weg en het heeft zeer lang geduurd voor ik terug grond onder mijn voeten voelde.
Daar sta je dan ... Als ik er 10 jaar later aan terugdenk, word ik er toch terug een klein beetje triestig van. Hoe 1 persoon je leven kan veranderen, hoe 1 persoon je zo kan beliegen en bedriegen, hoe 1 persoon zo weinig respect heeft, ... En hoe ikzelf te eerlijk en te goedgelovig niets doorhad. Ja, ik hoor het graag zeggen: als mijne man op een ander gaat, ik zou dat weten. Misschien zou ik mij vroeger ook aan zo'n uitspraken hebben gewaagd, maar als je hetzelf aan de lijve mag ondervinden, dan zing je toch een toontje lager, hoor.
Achteraf bekeken, als hij alles had verteld, vielen veel puzzelstukjes in elkaar. Die puzzelstukjes hebben een wrange bijsmaak gegeven aan een periode in mijn leven, die de mooiste periode uit mijn leven had moeten zijn. Ja, van het moederhuis naar de nieuwe, grote liefde ... dat moet je kunnen.
Ach, ik kan hier hele hoofdstukken neerschrijven - eigenlijk een echte thriller - maar dat ga ik niet doen. Dit is energieverspilling.
Bovenstaande heeft mij - eerlijk gezegd - voor een groot stuk gekraakt. Voorheen was ik een vrolijke, plezante, optimistische, sociale, toffe madam maar lange tijd heb ik echter toch maar gewoon overleefd. Overleefd met een baby-tje met de nodige medische zorgen.
Gelukkig heb ik dit niet alleen moeten doen en heb ik héééééééééééééééél vééééééééééééééél hulp gekregen van mijn ouders, zussen en enkele vrienden. Ik wil diegene die trouw aan mijn zijde zijn blijven staan dan ook oprecht bedanken. Ja, want op momenten dat alles tegenzit en je niet meer de vrolijke Els kan zijn, dan leer je je vrienden wel kennen.
Dit alles heeft mij wel nederig gemaakt. Ik zal niet snel meer zeggen: bij mij zou dat niet waar zijn.... of ik zou dat weten... Lieve mensen, wees daarom steeds voorzichtig in uw oordeel want het kan iedereen overkomen.
En om deze blog positief te beëindigen, wil ik toch eventjes alle alleenstaande moeders (of vaders) in de bloemetjes zetten want simpel is het niet, ik doe het nu al 10 jaar alleen, het waren geen eenvoudige jaren maar toch ben ik vandaag trots om te zeggen dat ik het toch maar gedaan heb en misschien nog niet zo slecht.
En aan een vriendinneke van mij, binnenkort gaan we samen de bloemekes buitenzetten, hé. Zij haar 5-jaar alleen-zijn en ik mijn 10-jaar-alleen-zijn vieren. Zeg nu zelf, dat verdient toch een glaasje cava, niet? WAT? Een hele fles!!!!!!!!!!!!
En oh ja, aan mijn liefste papa, alvast een fijne verjaardag morgen! Door jouw dagje vergeet ik mijn 'vieze' dag 'een klein beetje'. Dikke verjaardagskusjes van Ruben en mijzelf. SMAK SMAK SMAK
Via deze weg wil ik iedereen een fantastisch, gezond, plezant en tof 2013 toewensen. En dat al jullie wensen en dromen mogen uitkomen...
Ikzelf ben het nieuwe jaar ingestapt met het begin van een longontsteking. Zaterdag naar dokter van wacht geweest, bloed getrokken, platen laten nemen en nu heeft mijn huisarts héél deze week vakantie, vervangdokter kan niet aan de uitslag van het bloed, ... Dus morgen beginnen we terug te werken met het begin van een longontsteking (en met pijn) en zonder serieuze medicatie. Tja, de feestdagen is dus duidelijk geen periode om ziek te worden.
Ruben is er terug stilletjesaan bovenop aan het komen. Alhoewel héél sterk vermagerd en héél erg verzwakt.
Wij hopen dus van harte dat we voor de rest van het jaar gespaard blijven van ziekte en dat wij een super 2013 tegemoet gaan. En dat wensen wij jullie ook toe. En Ruben wens ik veel kilo's en centimeters bij maar vooral veel fun.
Dat ziek zijn, dat blijft hier maar duren... Niet te doen.
Vanmiddag gaan we toch eens een wandelingetje doen, een frisse neus halen zodat ik de kans heb om hier thuis eens alles goed te verluchten zodat de ziektebacillen snel uit ons huisje wegvliegen... Hoe sneller, hoe beter.
Ikzelf blijf maar hoesten en proesten maar nu zit die rothoest terug vast en doen ook mijn longen pijn. Hopelijk is dit niet het begin van een longontsteking... Ik heb dit al eens gehad in het verleden en ik herken de symptomen (aaaaaaaargh).
Ik denk dat ik vandaag of morgen naar de dokter van wacht ga, om eens een 2de opinie te krijgen want dit duurt echt TE lang en ik zou er nu echt héél graag vanaf geraken. Kotsbeu ben ik het. Dit is nu al de 3de week dat ik ziek ben en op den duur ben je zo verzwakt dat je niets meer kan doen.
En ik had zo veel leuke plannen voor de vakantie, echt niet tof. Die zullen allemaal uitgesteld moeten worden naar de volgende vakantie en die is - jammer genoeg - nog ver weg.
Ruben hoest gelukkig niet meer en gelukkig vind hij de kalorierijke drankjes lekker want eten, is héél miniem, echt te weinig om verder aan te sterken. Dus hopelijk doen de drankjes en de vitaminen hun werk want hij ziet er echt niet uit. En ik wil kost wat kost vermijden dat hij naar het ziekenhuis moet want daar kan je enkel nog meer bacteriën en weer andere virussen opdoen.
Wat wij nodig hebben? Een weekje in de zon kunnen vertoeven. Wat zou dat ontzettend goed doen.... Maar dat zal ook voor een volgende vakantie zijn, hier kan ik nu enkel van dromen... maar uitstel is geen afstel, hé en dromen is ook al leuk. Misschien toch eens een weekje zon boeken in de paasvakantie. Dan hebben we alvast iets fijns om naar uit te kijken.
Gisteren voor de zoveelste keer deze maand naar de dokter geweest... Tja, die heeft goed verdiend aan ons de laatste weken.
Diagnose: Als Ruben niet snel terug zou eten en drinken, moet hij naar het ziekenhuis om aan te sterken. Ja, 800 gram vermagerd op 6 dagen tijd en dit bij mijn lichtgewichtje, dat is dus echt niet zo goed.
Hij kreeg vitaminen voorgeschreven, alsook kalorierijke drankjes, die hij zeker gedurende 1 maand moet drinken. En gelukkig ook een zeer duidelijke uitleg van de dokter dat hij MOET eten en MOET drinken want dat hij anders aan een baxter in het ziekenhuis moest gaan liggen.
De preek van de dokter met het nodige schrikeffect en het bezoek van zijn 2 vriendinnen gisterennamiddag, heeft wel geholpen om de dagen van niet eten en niets doen (echt raar, zelfs eng, om mijne levendige zoon zo te zien) te doorbreken en heeft hij al een beetje gegeten en ook goed gespeeld, wat een groot verschil was met de dagen ervoor. Hannelore, Dorien, Leen en Geert, jullie mogen nog komen, hé.
Ook vandaag heeft hij zijn speciale drankje en vitaminen goed gedronken, alsook een klein beetje gegeten.
Weliswaar nog veel te weinig maar hopelijk is dit voldoende om stilletjesaan 'thuis' te kunnen aansterken en kunnen we een ziekenhuisopname vermijden.
Ja, de ziektebacillen hebben ons goed te pakken gehad, ikzelf hoest nog steeds erg veel en ben eigenlijk ook niet echt in staat om veel te doen, we zijn beiden erg verzwakt.
Maar allez, morgen is er weer een nieuwe dag en hopelijk gaat het iedere dag wat beter.
Geen seconde tijd voor jezelf hebben, dat begint serieus op mijn systeem te werken (en het feit dat ik nog steeds niet genezen ben).
Ik wil 'leuke dingen' doen en daarmee bedoel ik, dingen die IK leuk vind. Dit klinkt misschien heel egoïstisch maar ik denk dat iedere ouder als ze eerlijk zijn, zich hier wel eens in kan vinden. Momenteel is alles er zo op gericht om Ruben uit dat ziekenhuis te houden en te doen eten, dat ik bijna een hele dag bezig ben met eten. Ik kan geen eten meer rieken of zien. Ik heb nog nooit zoveel eten weggegooid als deze week en voel me daar zeer slecht over.
Zorgen voor ..., alles in functie van je kind..., wel dat is voor mij een evidentie maar nu begint dit toch zwaar te wegen. Ik heb een beetje tijd nodig voor mijzelf. Tijd om eens te kunnen lezen zonder dat zoonlief of onze andere huisgenoot, Choumike, mijn aandacht opeist. Tijd om eens te kunnen borduren, tijd om te schrijven, gewoon tijd om te doen waar ik zin in heb. Tijd om mij mentaal te kunnen opladen.
Maar ik vrees dat het er nog eventjes niet in zit. Nu geniet ik eventjes van het feit dat zoonlief nog slaapt en ik hier gezellig in alle rust met enkel mijn eigen gedachten aan mijn computerke wat kan zitten schrijven. Maar vanaf de eerste kik in zijn slaapkamer, staat mama Els weer paraat, voor weer een dag trachten er zo veel mogelijk eten en drinken in te krijgen (tips om aan te sterken zijn welkom) en hopelijk vandaag met betere resultaten dan de voorbije dagen, zodat ik terug met andere dingen bezig kan zijn dan eten en aansterken.
Mama, hoor ik hem roepen. Tja, de 1ste kik in de slaapkamer is er, dus we beginnen maar weer 'met een klein beetje moed' aan onze dagtaak.
Via deze weg wil ik al mijn bloglezertjes een zalig kerstfeest toewensen.
Wij hebben gisterenavond kerstavond gevierd bij mijn ouders, het was een héél gezellig samenzijn met de familie, mama met de nieuwe knie en nog herstellende en papa, bedankt voor dit supergeslaagd feest. Dat we zo nog vele feestjes mogen meemaken... Zoals steeds héél lekker eten, heel gezellig, leuke spelletjes, leuke kwis en een tof gezelschap (ook leuk om mijn gedurende-1-jaar-in-Londen-wonende nichtje terug te zien).
Ikzelf ben héél blij dat we aanwezig waren (Ruben lag om 17u30 nog in zijn bed en we moesten er om 18 u zijn) want wij zijn al een tijdje 'goed' ziek, vandaar dat het lang geleden is dat ik nog een blogje geschreven heb. Eerst ontsteking van de luchtwegen, dan buikgriep, dan bronchitis, grieperig, .... Mijn hoofd en lichaam stond echt niet naar een blog schrijven. Het is ongelooflijk hardnekkig, we geraken er maar niet van genezen en zijn erg verzwakt. Echt niet fijn en het allerergste is dat Ruben zo goed als niets meer kan eten, wat voor hem een ramp is (hij mag echt niet nog meer vermageren).
Vorige woensdag bij de dokter woog Ruben 23 kg (maar ik vrees dat er ondertussen 2 kilo af is) en was hij 127 cm. groot. Als de berekeningen juist zijn, is hij 0,5 cm. gegroeid, hetgeen echt niet veel is. Maar omdat we toch gedurende 1 maand veel minder hebben mogen prikken, is dit misschien - jammer genoeg - wel normaal.
Ach, nu is het een kwestie van Ruben er zo snel mogelijk weer bovenop te krijgen (levertraan misschien?) Ik denk dat hij ontzettend veel vermagerd is, hij ziet spierwit, zijn gezichtje staat superscherp en hij wil zo goed als niet meer eten. Ik hoop echt dat we niet in het ziekenhuis aan de baxter eindigen.
Maar genoeg gezaagd over onze ziektebacillen.
Vandaag gaan mijn gedachten speciaal uit naar alle mensen die een dierbare verloren hebben en waarvoor deze periode van feesten, ontzettend moeilijk moet zijn, naar alle eenzame mensen die niemand hebben om samen mee te feesten en naar alle zieke mensen die niet meer kunnen feesten.
Verder wens ik iedereen een zalige kerstmis toe en wens ik onszelf veel beterschap toe want het mag hier ten huize echt gaan keren. Ik ben de ziektebacillen meer dan beu.
Speciaal voor diegene die mij de vraag stelde, wanneer er een nieuwe blog aankwam. Dus bij deze, hier zijn we weer.
Mijn nieuw levensjaar is dus niet zo goed begonnen. Sinds donderdag zitten Ruben en ikzelf ziekjes thuis. Ontsteking van de bovenste luchtwegen. Hoesten, proesten, snuiten, zoetgevooisde stem .... ja, de ziektebacillen vliegen door ons huis. Er zat dus niets anders op dan gezellig samen onder ons zacht fleecedekentje te kruipen (met een doos zakdoeken naast ons) met ons tasje thee, gezellig samen ziek te zijn.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet kwaad was dat we met het sneeuwweer lekker binnen mochten blijven.
Toen ik zoveel jaren geleden geboren ben, lag er ontzettend veel sneeuw. Omdat ik te vroeg geboren was, lag ik in de couveuse en kwamen mijn ouders en mijn twee zusjes mij dagelijks bezoeken met de slee (zij liever als ik). En raar maar waar, ik kan totaal niet tegen sneeuw. Ik heb er echt een bloedhekel aan. Ik krijg er de kriebels van. Het is precies of mijn onderbewuste terug verlangt naar dat lekker, warm couveuseke... Het is zelfs zo erg dat ik hier al dagen met dikke, echt dikke, wollen kousen aanzit en mijn voeten zijn en blijven ijsklompen (zelfs de dokter schrok hiervan). Tja, het witte sneeuwtapijt is dus echt niet aan mij besteed, geef mij maar de zomer...
Vandaag is Ruben iets beter (alhoewel) maar met mij jammer genoeg nog niet. Ik heb dan ook niet echt kunnen uitzieken gezien mijn huisgenoot ook ziek was en wat doen mama's dan? Hun zieke kindje in de watten leggen en vertroetelen. Maar wat zou het fijn geweest zijn als er eens iemand mij een tasje thee bracht... wat zou het fijn zijn geweest als niemand mij wekte als ik juist in een verkwikkende slaap was gevallen...
Ikzelf zit ook met een verkrampte nek die jammer genoeg niet uit de kramp wil gaan. Ik heb eigenlijk een blijvend nek- en schouderprobleem en nu is het weer een acute aanval en de medicijnen (spierontspanners en pijnstillers en speciale gel) doen niet voldoende hun werk om hier van af te geraken, dus zal ik weer een aantal keren langs de kinesist moeten gaan. Pfffff, wanneer moet ik dit nu nog gaan doen? Ik heb al zo weinig tijd. Maar het is zo pijnlijk, ik kan niet naar links of naar rechts kijken en die zeurende hoofdpijn hangt ook mijne frak uit, dus ik zal wel moeten. Ellendig.
Dus ik ben gedwongen om wat rust te nemen, om alles op een laag tempo te doen, enkel het hoognodige te doen en voor de rest mijzelf te verwennen met een goed boek onder het zalige fleece dekentje. En nu Ruben een beetje beter is, heeft hij mij vanmorgen al verwend met een heerlijke massagebeurt. Wat een zalig gevoel, die kleine vingertjes en handjes die proberen om die pijnlijke nek te ontkrampen. Jammer genoeg is het hem niet gelukt maar hij gaat het straks nog eens proberen.
Toen ik hem vroeg of hij later kinesist wou worden, zei hij: ik denk wel dat dat tof is want dan kan ik veel mensen helpen (toch lief, hé) maar hij denkt (nu) dat hij later architect gaat worden. Ik denk gewoon dat hij TE veel 'minecraft' op de computer heeft gespeeld. Dit is natuurlijk ook wel 'een vorm' van huizen en dergelijke bouwen maar een architect is toch nog iets anders. Er zijn echter al verschillende beroepen de revue gepasseerd, o.a. uitvinder, Mr Bean, bankdirecteur (want dan verdien je veel geld volgens Ruben), kinesist, architect, ..... Maar gelukkig heeft hij nog voldoende tijd om te beslissen wat hij later gaat worden...
Tot de volgende keer, mijn fleece dekentje roept...
Vandaag ben ik jarig.... en trakteer ik mijzelf op een dagje vakantie (ondanks dat ik een beetje ziekjes ben). Nu niet dat ik iets speciaals ga doen, maar ik vind dat ik op mijne 'nieuwe' leeftijd mijzelf mag trakteren op een dagje vrijaf.
Lekker relaxen, lekker beetje tijd voor mijzelf (ja, Fie en Leentje, ik volg jullie raad op), eventjes langs de markt slenteren, taart gaan kopen voor vanavond, .... niets moet en alles mag. Als dit geen mooi verjaardagskadootje is...
Ja, ik wens mijzelf een hele fijne verjaardag toe en dat dit levensjaar veel geluk, gezondheid, gezelligheid, rust, plezier, creativiteit en bezieling mag brengen. En omdat 4 mijn geluksgetal is, denk ik dat dit ook een geluksjaar gaat worden... (ja, dit is een doordenkertje).
Dit begint al met een gezellig feestje met mijn familie vanavond (de cava staat al klaar) en morgenavond ga ik op mijne nieuwe leeftijd de dansvloer onveilig maken, Ruben gaat nog eens bij mijn ouders slapen EN zondagvoormiddag mag ik uitslaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaapen... (dus aub niet telefoneren op zondagmorgen). Ja, echt, hier kijk ik ongelooflijk naar uit, dat is al een verjaardagskadootje op zich (bedankt lieve mama en lieve papa).
Ik voel het, het geluk lacht mij toe. En ook al ben ik dan een jaartje ouder (maar ook een jaartje wijzer), ik ben benieuwd wat er allemaal op mijn levenspad gaat komen dit jaar. Maar ondanks dat ik me vandaag toch ook wel een klein beetje 'oud' (en ziekjes) voel, heb ik er echt zin in. Het wordt een jaar om nooit meer te vergeten... Noemen ze dit niet 'de kracht van positief' denken?
En ja, bedankt voor de lieve verjaardagswensen... via FB, via kaartjes, via blog, via telefoontjes, via smsjes, ...
Het alleenstaand moederschap (zonder enige hulp van mijn ouders - mama nog volop aan 't genezen van knie-operatie) begint zijn tol te eisen (zou dringend eens wat moeten kunnen bijslapen, echt dringend dus) + werkdrukte + maandelijks vrouwelijk lijden + het vallen van de bladeren, maakt van mij een wrak.
Wat zou ik er voor overhebben om terug met een lekker, warm kersenpitteke in mijn bedje te kruipen?
Maar ik heb weer een woensdagvoormiddagplanning die ik best tot een goed einde breng of de rest van de week verloopt weer chaotisch. Ja, vrijdagavond is het hier feest en dan moet ik toch wel wat lekkers in huis halen, hé.
Dus neem ik nog maar een Nurofenneke en vertrek ik richting Carrefour voor drank en lekkers, richting GameMania voor de 6de december en hoop dat ik vanmiddag een 'klein' beetje kan rusten.
Ah neen, dat zal er ook niet inzitten... Woensdagnamiddag betekent hier ten huize meestal vrienden-van-Ruben-op-bezoek-middag en betekent ook 'gezellige' en 'vrolijke' jongensdrukte maar met hoofdpijn, buikpijn, rugpijn zou een moment van stilte echt welkom zijn.
Ach, we gaan er gewoon invliegen en zien wel wat mijn 'vrije woensdag' brengt... Dat het Nurofenneke maar snel zijn werk doet...
De laatste week gaat het héél goed met Ruben. Het helemaal afbouwen van de Rilatine gaat niet zo vanzelfsprekend maar we blijven volhouden en zoals het spreekwoord zegt: de volhouder wint.
Hij zit nu op 10 mg. en ja, dat is nog TE veel maar toch al de helft. We proberen om het positief te bekijken. Thuis gaat het ontzettend goed, de laatste week was een plezante, fijne, rustige week met veel grapjes, met veel gelach, helemaal zoals het zou moeten zijn. Ook slaapt hij supergoed en eten is ook al beter (pas op, dit kan nog beter). Hierbij wil ik toch even een oproep doen om mij lekkere, gezonde gerechtjes te bezorgen die goed in de smaak vallen bij kinderen want mijn inspiratie is een beetje op.
Gisteren had ik terug een afspraak bij de pilletjes-dokter van Ruben (weer een dag sociaal verlof = onbetaald verlof).
Toch even een beetje uitleg over de medicatie. Ruben neemt dus Rilatine met verlengde werking, dwz dat dit dus ongeveer 8 à 9 uren werkt. De apoteker moet die Rilatine van 20 mg. dus speciaal draaien in pilletes van 10 mg. Een lagere dosis draaien wordt heel moeilijk omdat dit bestaat uit allemaal kleine korreltjes die de stof vrijgeven in de loop van de dag. Bij Rilatine houdt dit in dat 's morgens 70% wordt vrijgegeven en 's middag 30%.
Wel, in Nederland bestaat er een look-a-like medicijn ook met verlengde werking maar dat bestaat in 10 mg (moet dus niet speciaal gedraaid worden) en dat geeft 's morgens 50% vrij en 's middags ook 50% vrij. Dit zou dus betekenen dat de werking van dit medicijn over heel de dag identiek is. De dokter wou dat ik dit zo spoedig mogelijk zou gaan halen en dit uitprobeer omdat dit in combinatie met het andere medicijn dat in de toekomst de rilatine zou moeten vervangen, betere resultaten zou geven, zeker wat betreft de concentratie op school.
En het goede nieuws is dat dit medicijn ook bestaat in 5 mg. Zo kunnen we het afbouwen van het ene medicijn héél langzaam laten gebeuren en de opbouw van het andere medicijn héél langzaam opbouwen.
Het zal in kleine stapjes moeten gebeuren maar niet getreurd, langzaam maar zeker komen we er wel.
Ik had direct een héél goed gevoel bij deze uitleg en daarom zijn we vandaag op uitstap geweest naar Nederland. Ja, dankzij Ruben en zijn medicatie zijn we eens op verkenning geweest bij onze noorderburen. Nu niet dat Putte zo veel voorstelt MAAR ons doel is bereikt, vanaf morgen neemt Ruben GEEN rilatine meer maar een look-a-like medicijn.
Gevoelsmatig betekent dit voor mijzelf héél erg veel. Ik weet en besef wel dat het nu 'vervangen' word door iets anders maar als hij met dit anders en een andere dosis (hopelijk binnenkort de 5 mg.) goed functioneert en zich lekker voelt, dan is het voor mij OK.
Begrijp me niet verkeerd, geen enkele ouder geeft graag medicatie aan een kind maar sommige kinderen hebben toch een steuntje nodig in de vorm van medicatie. Ik heb mij hier héél lang slecht over gevoeld maar als het nodig is voor het welzijn van mijn zoon, dan zal ik mij er bij neerleggen, al zal ik wel blijven streven naar een minimum aan medicatie.
Morgen starten we dus met het look-a-like medicijn van 10 mg. + het in-de-toekomst-hoofd-medicijn tot aan de kerstvakantie. Op deze manier kunnen we Ruben zeer goed observeren en eventueel het in-de-toekomst-hoofd-medicijn nog een beetje aanpassen naar de juiste dosering en in de kerstvakantie zouden we graag de stap wagen naar de 5 mg. En als dat zou aanslaan, is dat al een schitterende start van het nieuwe jaar.
En nu naar bed, ik ben steendoodmoe en heb morgen héél wat huishoudelijke klusjes af te werken.
Toen ik Ruben naar school bracht, spraken 3 bouwvakkers (naast ons zijn ze appartementen aan het bouwen) mij aan om iets te vragen. We hebben er eventjes mee staan babbelen. Echt een gezellige babbel.
Het gesprekje op weg naar school was dus echt de moeite.
Ruben zei: verdorie, waarom heb ik niet gevraagd of ze getrouwd waren? Als ze niet getrouwd waren, dan had jij ineens een man om mee te trouwen.... (tja, gelukkig heeft hij dit niet gevraagd, dit heeft hij in het verleden al eens gevraagd aan een man in de wachtzaal bij de dokter en ik kan je verzekeren dat je dan niet meer weet waar je moet kruipen, wat was ik toen blij dat we op dat moment juist bij de dokter binnen moesten gaan). Ik vroeg: zou je dat dan leuk vinden? Hij: als het een lieve man is, zou ik het misschien wel leuk vinden. Ik: ach, als ik iemand zou leren kennen, dan is hij ook lief tegen jou want als ze mij graag zien, moeten ze jou ook graag zien, anders kan het niet doorgaan.
Hij: mama, weet je waarom ik tegen S geen papa zeg? Ik: neen, waarom doe je dat eigenlijk? Hij: mama, hij is toch geen echte papa, hé. Hij woont niet bij ons, ik zie hem bijna nooit, dus waarom zou ik 'papa' zeggen? Een papa is iemand die er altijd is voor zijn kinderen en alles doet voor zijn kinderen. En dat doet S toch niet, hé.
Gelukkig kwamen we toen aan de schoolpoort. Oef. Want wat kan je hierop zeggen? Niet zo veel.
Het is geleden van vrijdag 31 augustus dat hij nog 'iets' van zijn papa heeft gehoord (onbegrijpelijk). En ik wil niet liegen tegen Ruben maar ik wil eigenlijk ook niet slechts zeggen over zijn papa want hoe je het ook draait of keert, het is en blijft wel zijn papa. Maar de situatie wordt er niet eenvoudiger op.
Dus bij deze, ik zet Ruben niet op tegen zijn papa, integendeel (ook al zal de familie langs vaderskant hier anders over denken), dat doe ik al 10 jaren héél bewust niet maar als Ruben mij iets vraagt, zeg ik wel de waarheid, ik ga niet liegen tegen mijn zoon.
Zo jammer, ik kan het mij niet voorstellen dat ik mijn kind zo lang niet zou zien... of zou bellen... of zou mailen... Kortweg onbegrijpelijk.
Dus mijn conclusie van ons op-weg-naar-school-gesprekje is dat Ruben misschien wel gelijk heeft, hij is de naam 'papa' jammer genoeg niet waard en dit is 'jammer genoeg' heel jammer voor Ruben.
Ik begin te voelen dat er grenzen zijn aan mijn 'moederschap', grenzen aan een zoon opvoeden als alleenstaande vrouw, zonder mannelijk rolmodel in huis.
Ik heb een 10-jarige zoon met héél veel kwaliteiten maar stel mij toch de vraag hoe ik een tiener van het mannelijk geslacht stoerder kan maken?
Ik ben een vrouw en ik heb het blijkbaar niet in mij om van mijne knappe gast een stoere gast te maken. En Ruben heeft hier thuis ook geen mannelijk voorbeeld waar hij zich aan kan spiegelen. Niet zo eenvoudig.
Hoe komt het toch dat hij zo gevoelig is (of is dit flauw te noemen)? Of zijn al die emoties het begin van de 'pubertijd'?
Soms is hij echt een 'softie'. Te zacht en te gevoelig voor deze wereld. Maar als er dan iets gebeurd (met stoere leeftijdsgenoten of tijdens de les godsdienst als ze over de dood leren), moet hij natuurlijk ook wel stoom aflaten en het aflaten van die stoom gebeurt wel op een 'stoere', zéér extraverte manier en altijd bij diegene bij wie hij zich goed en veilig voelt, ja het enige vrouwelijk gezelschap in huis, zijn mama natuurlijk.
Ik kan natuurlijk wel proberen om mijzelf 'mannelijke' eigenschappen toe te eigenen en ineens een 'stoer' voorbeeld te worden maar op de één of andere manier lukt mij dit niet zo goed.
Tja, wat doe je hier aan? Daar ga ik eens goed over nadenken...
Vandaag heb ik de 15 nieuwe doosjes groeihormoon gaan afhalen in de apotheek van het UZA. Joepiejeeeeeeeeeeeeeeeee! En ja, het voorschriftje lag klaar en ook bij de apotheker was alles op minder dan 10 minuten geklaard. Oef. Als we nu dagelijks 0,8 mg. spuiten, dan komen we toe tot 11 juli 2013 en we zijn begonnen met de spuitjes op 13 juli 2012, dus dit is dan toch zo goed als 1 jaar. Weliswaar met een mindere dosis maar het zal ook wel zijn werk doen. Daar reken ik op!
Wat betreft de rilatine, dat is en blijft een ander verhaal dat ons blijft achtervolgen. Jammer maar waar! Ruben heeft gisterenmorgen zo hard geweend want hij wou zijn 'pilleke' innemen. Hij zei dat de juf maandag héél de dag boos op hem was geweest (en dat wil hij niet en ik ook niet) en dat hij zich moeilijk kan beheersen zonder pilletje. Tja, hij voelt zich duidelijk niet goed zonder... (verdomme toch). Ik heb hem dan maar 10 mg. gegeven (dik tegen mijn zin, dju toch) en ga dit nu blijven doen totdat ik volgende week vrijdag weer terug naar de dokter moet. Dan kunnen we zien wat we hier nog aan kunnen doen/veranderen.
Tja, dit blijft een lang verhaal zonder einde. Spijtig genoeg. Ik word daar zo moe en triest van, dit is zooooooooooo frustrerend maar op deze moment wil ik er eventjes niet bij stilstaan. Niet nadenken, niet treuren, niet zeuren, gewoon verstand op nul zetten en verderdoen.
Morgen is het een nieuwe dag. En de afspraak met de dokter is pas volgende week vrijdag (mijn dagen sociaal verlof zijn ook bijna op), dus ik laat het eventjes los voor een weekje en dan zien we wel weer verder. Tijd brengt raad, zeggen ze toch...
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
