en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
30-09-2012
Nachtmerrie
Wat een leuk weekend was, is geeindigd in een nachtmerrie.
Ruben had GEEN zin om op 21 uur te gaan slapen, hij had in zijn hoofd gestopt dat hij tot 21u30 mocht opblijven en dan ook nog eens TV mocht kijken.
We hadden nochthans samen de afspraak gemaakt dat hij tot 21 uur mocht opblijven, alhoewel ik voorstander was van 20u30. Maar omdat hij 's avonds toch zo moeilijk in slaap geraakt en heel lang wakker ligt (ik had gehoopt dat dit met de groeihormonen zou beteren), ging ik akkoord met 21 uur. Maar Ruben is Ruben en die probeert altijd om meer gedaan te krijgen. Geef je hem een vinger, dan neemt hij een arm (maar dat zullen waarschijnlijk veel ouders wel herkennen).
En dan is het kwestie van op je strepen te gaan staan en er te blijven staan. Dus dit was er toch gene. Maar er is een serieuze strijd gevoerd. Ik ben bekaf. Hij wordt groter en de weerstand die hij biedt, is echt niet meer te doen. Echt niet fijn.
MAAR ik heb de strijd gewonnen, al zit ik hier nu bezweet en uitgeput en met afgrijselijke nekpijn en ligt hij nu in bed lekker zielig te doen. En al is het ondertussen al voorbij 21u30 en is hij nog steeds niet in slaap, ik heb volgehouden en ben niet bezweken voor zijn gedrag, gaande van emotionele chantage tot vleierij van een zoon naar zijn moeder toe.
't Had mooi geweest om met een zalig gevoel aan de komende werkweek te beginnen. Ach, ook dit kan er nog maar weer bij. We beginnen dus aan de komende werkweek met nekpijn en hoofdpijn en dit allemaal om half uurtje extra te bekomen.
Hoop wel dat hij het door heeft dat 21 uur het finale tijdstip voor het slapengaan is want ik heb geen zin in zo een dagelijks scenario. Echt niet voor herhaling vatbaar.
Echt niet.
En op zulke momenten denk ik toch wel eventjes, waar heb ik het aan verdiend om dit allemaal alleen te moeten doen? Ja, op zulke momenten zou het fijn zijn dit niet alleen te moeten dragen.
Maar ja, niets aan te doen, het is nu zo en we roeien dapper verder met de riemen die we hebben want van vaderskant ... ach, ik ga er niet over uitwijden, ik kan enkel maar zeggen dat we al meer dan 4 weken niets van hem gehoord hebben. En die wil ons lesjes leren. Laat me niet lachen!
Vandaag wat minder 'zware' lectuur dan mijn vorig blogje. Ja, 't moet niet altijd over Ruben en zijn groeispuitjes gaan, hé. Het doel van dit blog is om achteraf goed het groeiverhaal van Ruben te kunnen volgen en dit te kunnen delen met andere mensen maar omdat ik zo graag schrijf (mijn grote droom is nog altijd om een boek te schrijven), dient dit blog ook om alledaagse beslommeringen, gedachten, e.d. van me af te schrijven. Omdat het verhaal over euthanasie me bleef achtervolgen, wou ik er toch een blogje aan spenderen. Wie dit zware lectuur vind, jammer dan maar. Vandaag hou ik het dan maar wat minder zwaar, het gaat namelijk over 'ecocheques'.
Ieder jaar krijgen wij op het werk voor een bepaald bedrag ecocheques. Dit is natuurlijk super maar het probleem is dat je met die ecocheques niet alles kan kopen. Een fiets heb ik al, tuinspullen heb ik ook al, planten heb ik ook al, dus heb ik een 2de TV aangekocht. Heel vreemd voor iemand die absoluut geen TV-maniak is.
Absoluut NIET pedagogisch (ik weet het) maar ik heb een TV-tje gekocht om in Ruben zijn slaapkamer te zetten. Neen, niet om TV te kijken want hij heeft daar geen toegang tot digitale TV maar om op de playstation te spelen. Wat was ik het beu om in mijn living mee te genieten van het playstation-gebeuren. Dat geflits op die TV, het geluid liefst super luid, de doosjes van de spelletjes verspreid over mijn salon en de grond en als er dan nog een vriend kwam spelen, het geroep en gejuich van 2 of 3 tieners, ik werd er STAPELGEK van.
Dus gisteren hebben wij de 2de TV geinstalleerd in zijn slaapkamer en sinds gisteren is mijn salon netjes opgeruimd en is in mijn living de rust wedergekeerd. Geen rondslingerende doosjes van playstationspelletjes, geen flitsend beelden, OVERHEERLIJK. Laat het dan pedagogisch maar onverantwoord zijn, deze keer heb ik nu eens echt voor mijzelf gekozen. En eerlijk, ik geniet van de rust, ik geniet van mijn prachtige teak-meubelen en mijn prachtige TV-kast 'zonder al die playstation-rommel'. Ik geniet zo hard dat ik zelfs zin heb om mijn meubelen nog eens te behandelen met bijenwas (zot zijn doet niet zeer).
Maar eerst moet ik nog iets anders doen want ik heb namelijk met mijn ecocheques ook een nieuw strijkijzer gekocht. Mijn vorig strijkijzer was gevallen (door rondrennende tieners in mijne living). Gelukkig had ik een strijkijzer gekregen van een collega'tje haar bommake (merciekes, hé) maar ik wou toch terug een heel goed, stoomstrijkijzer.
Dus met dank aan de ecocheques, ga ik mijn gloednieuw stoomstrijkijzer eens uitproberen om mijn gordijnen die ik gisteren gewassen heb en nu spierwit hangen te drogen, mooi te strijken.
En dit alles in mijn living die pure rust uitstraalt, met een vleugje van heerlijk, ruikende, vers gewassen, spierwitte gordijnen.
Laat mij maar genieten, pedagogisch verantwoord of niet.
PS: ik krijg heel veel toffe reacties op mijn blog (bedankt hiervoor) en dit doet me superveel plezier maar ik krijg die reacties via facebook of via mail. Jullie mogen ook gerust eens reageren via het blog zelf, hoor.
Gisterenavond bij Koppen: Euthanasie voor Joris, een psychiatrisch patiënt die met de hulp van artsen uit het leven wilt stappen. De pijn en uitzichtloosheid werden hem TE veel. Deze man was al 20 jaar zoekend naar een manier om waardig te kunnen sterven, omdat zijn leven een sleur is, zonder vrienden, zonder relatie, zonder hoop, zonder rust, zonder geluk. Psychiaters noemen hem schizofreen, depressief en agressief. Als je ALLES hebt geprobeerd, medicatie, therapie en je weet dan men je toch niet kan helpen, is sterven dan de enige overblijvende oplossing?
Euthanasie is en blijft een delicaat onderwerp. Ook voor mij. En ik hoop dat ik nooit voor die keuze kom te staan. Wanneer beslist iemand om over te gaan tot euthanasie? Of wanneer beslis je iemand te helpen die euthanasie wenst?
Als je terminaal ziek bent en er geen enkele kans op beterschap of genezing is en ontzettend veel pijn lijdt, dan is euthanasie een mooie mogelijkheid om waardig te sterven.
Maar is ondraaglijk psychiatisch lijden een gegronde reden?
Wel, ik heb steeds geloofd dat je je tijd op aarde moet volbrengen tot het moment om te gaan, gekomen is om naar één van de zeven hemelen te vertrekken.
Bij iedere terugkeer op aarde, kies je wat je in dit leven wilt leren en kies je ook de mensen met wie je je wilt omgeven om deze les te leren. Ik geloof ook dat er daarom met bepaalde mensen onmiddellijk een 'klik' is en met andere mensen totaal niet. Je herkent mekaar op de één of andere manier.
Zo blijf je terugkomen op aarde om iets nieuws te leren of om opnieuw te leren/ondergaan wat je in je vorige leven niet geleerd hebt. Na ieder leven ga je naar een volgende hemel, tot je klaar bent om naar de laatste, de 7de hemel te gaan, waar je rijstpap met gouden lepeltjes mag gaan eten en mag vertoeven tussen de prachtigste wezens, de mooiste engelen in de hemel. Engelen, die alle eigenschappen verworven hebben, tijdens hun verblijf op aarde.
Is psychiatrisch lijden dan een gegronde reden? Dit lijden had misschien ook wel een gegronde bedoeling.
Maar net zoals Dokter Dirk De Wachter, psychiater verbonden aan het Universitair Psychiatrisch Centrum in Kortenberg, wil ik als mens niet oordelen over het feit dat ondraaglijk pschyiatrisch lijden een gegronde reden is, wil ik hoe dan ook niet oordelen over euthanasie. Dat recht heb ik niet.
Volgens mij is dit een zeer, moeilijke, bijna niet te nemen beslissing, waar toch wel veel moed voor nodig is.
Maar wat ik zo mooi aan het interview met Dokter Dirk De Wachter vond, was dat hij zei dat het zo belangrijk is dat deze mensen een plaats krijgen in de maatschappij zodat zij niet moeten overgaan tot zulke beslissing.
Aanvaard worden, of je nu autisme, of ADHD, of ODD, een depressie, of iets anders hebt, ook deze mensen verdienen een plaats in onze maatschappij.
Of je nu dik, dun, groot, klein, verstandig of minder verstandig bent, of je kampt met een zekere stoornis, ALLE mensen verdienen een plaats in onze maatschappij en een eerlijke kans.
Het is soms al zo moeilijk om als 'normale' (en ja, wat is normaal) mens in deze maatschappij te kunnen overleven en aan alles te voldoen wat van je verwacht wordt, wat moet het dan niet voor deze mensen zijn?
Vandaag gaat mijn hartje dan ook speciaal uit naar iedereen die 'een beetje anders' is.
Ik hoop dat deze reportage sommige mensen toch aan het denken heeft gezet. Mij in ieder geval wel. Laten we open, geduldig, vriendelijk en tolerant zijn voor mekaar. 't Zou het leven voor veel mensen gemakkelijker maken.
Eigenlijk zijn we nog geen volle maand terug van vakantie en geloof me, ik ben al terug toe aan vakantie. Het lijkt alsof ik weeral maanden aan het werken ben... Niet fijn.
Daarom heb ik vandaag zo tussendoor al eens wat gesurft op het internet voor onze volgende vakantie.
Leen en Geert (= onze beste vriendjes) hebben mij met hun verhalen en hun mooie foto's (o.a. de oleanders) warm gemaakt. Dus ik denk dat het dit keer richting Italië gaat worden, Baveno, aan het Lago Maggiore. Ik zie dit helemaal zitten. En Ruben die zegt ook geen neen tegen een vakantie met zijn 2 vriendinnen (waarvan 1 zijn lief is - allez, 't is nog niet aan, hoor, hij wacht het juiste moment af want hij wil zeker van zijn stuk zijn en hij wil haar ook niet onnodig pijn doen, indien hij van gedachten zou veranderen).
En zo zijn we weer aan het mijmeren geslagen. Want bovenstaande vakantie zou voor in augustus zijn. Maar dat is verdorie nog zooooooooooooooooooooooooooooooo lang weg. Misschien kunnen we in de paasvakantie ook een weekje weg? Of ik zeg al jaren dat ik oudejaarsavond in het buitenland wil doorbrengen?
En ja, misschien is Sicilië dan wel de 'place to be' voor een tussenstop op het einde van dit jaar of een stop in het midden van het jaar. En daar slaan mijn gedachten helemaal op hol, dit is pure nostalgie. Ja, Leen, daar hebben we toch wel 2 jaren na elkaar, de vakantie van ons dromen gehad, hé. Mooi land, zalig klimaat, zalig strand (Lido Copacabana), lekker eten (lekker lekker - behalve de ravioli), de Etna (een vulkaan brengt toch wel iets magisch teweeg), Taormina (prachtig plekje), met de boot naar de Eolische eilanden (in de warmwaterbronnen), Siracuse (met de enigste afgrijselijke Siciliaan), knappe mannen (Roberto, Francesco (de beste gids van Sicilië), Carmello (die laatste zag ik helemaal zitten )), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Zou het er nu nog hetzelfde zijn? Zouden we nu nog hetzelfde voelen als we over de Corso Umberto kuieren (ja, Leen, we zijn al een beetje ouder, hé, dus nu kuieren we). Zou het nog even magisch zijn als toen?
Awel, ik wil dit eigenlijk wel eens weten....
Dus ik ga kijken of ik iets leuks kan vinden voor met oudjaar of anders voor de paasvakantie.
Maar ja, Leen en ik, wij hebben aan elkaar beloofd dat we nooit zonder de ander naar Sicilië zouden gaan.
En belofte maakt schuld.
Dus er zit niets anders op dan hen te overtuigen. Maar - eerlijk gezegd - ik denk dat dit niet zo heel moeilijk zal zijn...
En ja, deze gedachten maken mij blij. Heel blij. Ongelooflijk blij! Ik voel de magie al! Terwijl ik hier nu met het al typische herfstweer (vallen van de bladeren - voor mij de slechtste periode van het jaar) binnen zit, met de verwarming voor de 1ste keer aan en na een nogal vervelende werkdag, ben ik helemaal vrolijk geworden van mijn - al zeg ik het zelf - fantastische vakantieplannen.
Zeg nu zelf, ik ben toch snel tevreden, hé.
Toen we in zoveel jaren (dik tegen ons goesting) in Sicilië vertrokken, zei een Siciliaan tegen ons: Sicilië wacht op jullie. Awel, Sicilië heeft een hele tijd moeten wachten 'maar' ze mogen ons stilletjesaan terug beginnen verwachten.
Even een kort blogje maar daarom niet minder belangrijk, integendeel! We hebben groot nieuws te melden. Vandaag heb ik dan toch eindelijk de groeimeter die we van Pfizer gekregen hadden, opgehangen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
DUS sinds de start van ons spuitjesverhaal is hij 2,8 cm. gegroeid en 2 kg. bijgekomen (als de groeimeter helemaal juist ophangt en als onze weegschaal correct is).
Dit is toch gewoon SCHITTEREND NIEUWS. Niet?
Dit hebben we dan ook gevierd met een gezellig dagje bij tante Leen en nonkel Geert, Hannelore en Dorien en de Steentjes, via deze weg, bedankt voor de gezellige dag! Zeker voor herhaling vatbaar.
Groetjes van een superblije mama, super super super! Ik ben zo blij, ik ben zo blij...
Vandaag heeft Ruben sport- speeldag gehad op school. Ik heb de indruk dat het een geweldige dag is geweest, evenals kennismaken met nieuwe sporten.
Heel tof, ja, Het Hinkelpad is best een toffe school. WANT nu heeft Ruben zijn passie gevonden! Hij wil - ja, u leest het goed - judo gaan volgen.
Nu wilt het toch wel lukken dat de training van de judo overlapt met de uren van de dansschool (en de breakdance-danslessen zijn al betaald).
Wat nu? Hoe gaan we ons hier weer uitwerken? Want ja, Dorien gaat ook judo doen en Nemo ook en Remy ook. Tja, daar kan ik natuurlijk niet veel tegen inbrengen.
Alleen dat ik denk dat Dorien al zo veel danst dat ik het betwijfel of ze nog aan judo gaat doen (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar tante Leen aub!) Nemo doet circusschool (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama aub!) en ja, Remy doet aan judo maar wel in een andere club (mamaaaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama van Remy aub!) dan diegene die zich vandaag is komen voorstellen.
Ach, we bekijken het even. Ik heb alvast een mailtje gestuurd naar die judoclub voor wat meer informatie want 6 uur training per week lijkt mij toch wel wat veel.
En als ik met al de bovenstaande mama's heb gesproken, zullen we bekijken/beslissen of judo combineer is met de dansschool en met sport en spel op school en met huiswerk/lessen niveau 5de leerjaar.
Maar nu ga ik - na een drukke, stressvolle week en na al dat hobby-gedoe van mijne zoon - mijn passie beoefenen en wees er maar zeker van, de dansvloer zal geweten hebben dat ik er ben!
En morgen zal de dansvloer geweten hebben dat Ruben er is. Zeker weten!
PS: als u nog interesse heeft in 1 boek of meerdere (zie één van de vorige blogs, laat het gerust weten).
Amai, ik zie net dat het vandaag 19 september is (wat gaat de tijd snel). Vandaag op de kop af mogen we op controle bij de endocrinoloog (ik kan al bijna niet wachten) en dan zijn we juist 3 maanden en 1 week bezig met de spuitjes.
Wat ben ik benieuwd! Want, eerlijk, die streepjes (van mij) op de muur, daar heb ik toch niet zo een vertrouwen in. En die groeimeter, om de één of andere reden, geraakt die niet tegen de muur. Ik ga mij dus gewoon laten verrassen bij het controlebezoek, dit is toch het meest accuraat en ook in zijn bloed kunnen ze dan onmiddellijk zien of het groeihormoon aanslaat.
Volgens mij is Ruben wel iets gegroeid maar ja, omdat andere kinderen ook groeien, zie je niet onmiddellijk verschil als je vergelijkt met andere kids. Maar enfin, ik heb mij voorgenomen om te stoppen met Ruben te vergelijken met andere kinderen. Hij is wie hij is en zo is het en zo is het goed.
Wel is het een feit dat zijn broeken beginnen te spannen (yes yes yes) en dat ik vandaag 2 nieuwe schoolbroeken heb moeten kopen (yes yes yes) omdat de vorige echt te smal waren. Dus over de lengte kan ik niet zo veel vertellen maar blijkbaar begint hij toch een beetje 'breder' te worden. De dokter had gezegd dat het mogelijk was dat hij eerst breder zou worden en dan groter. Dus! We blijven hoopvol!
Ja, ja, ik ga nog steeds voor die nieuwe garderobe. In de kerstvakantie gaan wij ons eens goed laten gaan!
Omdat mijn boekenkast echt te klein aan het worden is (of omdat ik TE veel boeken koop) en ik geen plaats heb om nog een boekenkast te plaatsen (snik snik snik), doe ik onderstaande boeken weg (wat een mens al niet doet op zijn vrije woensdag).
Ja, je leest het goed, deze boeken zijn gratis (of kleine bijdrage mag - dan kan ik er hiervan nieuwe kopen ).
Interesse? Laat maar iets weten dan!
Romans De vrouw die ik nooit was - Majgull Axelsson GERESERVEERD KRISTEL Aprilheks - Majgull Axelsson GERESERVEERD KRISTEL Tangohart - Elia Barcelo Karen, de vrouw met zeventien persoonlijkheden - Richard Bear Het huis op Tara Road - Maeve Binchy Dagboek van Don Juan - Douglas Carlton Abrams De vier jaargetijden - Laurel Corona GERESERVEERD MAMA De naaister van Pernambuco - Frances de Pontes Peebles (mooi boek) Een Venetiaans geheim - Ian Caldwell & Dustin Thomason De geboorte van Venus - Sarah Dunant De kracht van pure liefde - Betty J. Eeadie Witte oleander - Janet Fitch Een engel aan mijn bed - Janet Frame Eten, bidden, beminnen - Elizabeth Gilbert GERESERVEERD KRISTEL Mannen van staal - Elizabeth Gilbert De eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano Dagboek van een Geisha - Arthur Golden GERESERVEERD ANNELEEN Malena - Almudena Grandes (mooi boek - Isabel Allende-achtig) GERESERVEERD MAMA Uit liefde voor het leven - Benoîte Groult Waarom Franse vrouwen niet dik worden - Mireille Guiliano (strandlectuur) Bramenwijn - Joanne Harris GERESERVEERD MAMA Extra vergine (een nieuw leven onder de olfijfbomen) - Annie Hawes GERESERVEERD MAMA De bronzen hond - Sarah Harrison De Maria Legende - Amy Hassinger Zomers licht - Rachel Hore (mooi boek) GERESERVEERD KRISTEL Het droomhuis - Rachel Hore GERESERVEERD KRISTEL De kleine dingen - Erica James (mooi boek) GERESERVEERD KRISTEL Dagboek van een beschermengel - Carolyn Jess-Cooke Verstoten - Sadie Jones Kleuren en jaren - Margit Kaffka Het blauwe schriftje - James Levine Blijf bij mij - Josie Lloyd & Emlyn Rees GERESERVEERD MAMA Heb mij lief - Josie Lloyd & Emlyn Rees GERESERVEERD MAMA Een huis in Toscane - Frances Mayes GERESERVEERD LEEN Drie vrouwen - Mardi McConnochie GERESERVEERD MAMA Eiland van licht - Elizabeth McGregor GERESERVEERD MAMA Va'Pensiero - Leven als Siciliaanse vrouw in België - Santa Miccichè Ver van huis - Sue Monk Kidd GERESERVEERD MAMA Zo veel leven - Alejandro Palomas GERESERVEERD MAMA Caffè amore - Nicky Pellegrino (leuk boek om op het strand te lezen) GERESERVEERD KRISTEL De liefde is wild - Kira Salak GERESERVEERD MAMA Alleen mijn ogen kunnen spreken - Ruth Sienkiewicz GERESERVEERD MAMA Terug naar Bear Mountain - Deborah Smith GERESERVEERD MAMA Village Vintage - Isabel Wolff GERESERVEERD MAMA
Spiritueel Vind je geliefde met Engelen - Laura Penn GERESERVEERD SABINE De jongen die uit de hemel terugkwam - Kevin & Alex Malerkey GERESERVEERD SABINE Hoog in de hemel - Lorna Byrne GERESERVEERD SABINE Engelen in mijn haar - Lorna Byrne GERESERVEERD SABINE Leef vandaag - Char GERESERVEERD SABINE
Kinderen en opvoeding Wat je Peuter vertelt - Melinda Blau GERESERVEERD SOFIE en afgeleverd bij Katrien Als ik ga werken voel ik me schuldig - Eileen Gillibrand/Jenny Mosley Als de ooievaar komt ... - Carine Steverlynck De eerste weken - Dr. Miriam Stoppard Oei, ik groei! - Hetty van de Rijt en Frans X. Plooij Gekkenwerk - Judith Warner Over tijd - Laura Zigman
Allerhande Het heeft zin - Els De Schepper Mars & Venus krijgen een kind - John Gray De parachute moord - De zaak Clottemans - Faroek Özgünes GERESERVEERD CAROLINA Liefde is een werkwoord - Alfons Vansteenwegen
Ik ben eigenlijk al heel de week wat ziekjes. Verkrampte nek met barstende hoofdpijn en misselijkheid als gevolg (stress misschien?). Daarbovenop kwam dan het feit dat ik vandaag zonder meer een ROTDAG van jewelste kan noemen.
Nochtans was ik goed geluimd opgestaan en met veel zin (allez, toch een beetje zin) begonnen aan mijn dinsdag. Op 't werk viel alles maar dan ook alles tegen. Rotdossiers, internet marcheerde zo goed als niet (d.w.z. heel traag), Lotus Notes viel plat, ... Echt de 'wet van Murphy', als er 1 ding misloopt, dan loopt er tegelijkertijd nog meer fout. Wat ben ik blij dat ik nu gezellig thuis ben ... alhoewel ik voel dat er toch het één en ander blijft nazinderen...
Bijvoorbeeld dat een collega van mij, na 17 jaar trouwe dienst, is ontslagen. Dit leg je niet zomaar naast je neer. En ook het feit dat A voor 1 jaartje naar London trekt, daar ben ik toch ook een beetje verdrietig om. Pas op, ik ben blij voor haar en ik denk dat het een supertoffe ervaring zal zijn die ze de rest van haar leven zal meedragen maar ik zal haar missen (en ik zal zeker niet de enige zijn). Big hug and lot of kisses, lieve schat, have the time of your life maar wel veel mailtjes sturen, hé! En aan de achterblijvers, veel moed en nog een dikkere kus van mij (smak smak smak).
Gelukkig is het morgen mijn 'vrije' woensdag. Normaal gezien is mijn 'vrije' woensdag de drukste dag van de week. Wat ik op die woensdag allemaal verzet, dat is eigenlijk soms onmenselijk te noemen (zot zijn doet niet zeer, hé). Maar nu dat Ruben gestopt is met de voetbal, komt er toch wel héél wat tijd vrij (woensdagavond vrij, vrijdagavond vrij en zaterdagmorgen niet vroeg uit de veren, joepie!). En dat is dan weer het positieve aan dit verhaal. Op woensdag heeft Ruben geen enkele activiteit en kunnen wij genieten van een lange woensdagnamiddag zonder verplichtingen (behalve het huiswerk natuurlijk).
Vanaf nu gaat Ruben op zaterdagmorgen (op een deftig uur) 'breakdance' en 'hip hop' doen. Ja, ik weet het, dit is van het ene uiterste naar het ander uiterste. Van het voetbalveld naar de dansschool, ja, ja, ik weet het. Maar tijdens de opendeurdag in de dansschool, was ik echt aangenaam verrast. Breakdance is echt wel kei cool en kei stoer Gewoonweg showtime! Ik hoop echt dat hij dit super leuk gaat vinden maar ik denk het wel. De 'sixstep' en de 'freezes', heeft hij hier toch al geregeld geoefend en ik moet zeggen, ik zou het niet kunnen nadoen
Go for it, Ruben. En binnen 10 jaar zit ik op de eerste rij van 'So you think you can dance'.
Stilletjesaan komen we terug in het ritme van alledag. Vorige week was een hele, moeilijke, lastige, emotionele week met veel ups maar met nog veel meer downs. Ik weet zelf niet goed wat er allemaal aan de hand was maar ik had zelf heel veel moeite om het vakantiegevoel los te laten en me over te geven aan het ritme van alledag. Ik wou geen gehaast, ik wou geen gezeur, ik wou niet vroeg opstaan, ik wou gewoon nog vakantie... Maar ja, aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan de vakantie.
Deze week loopt alles al veel vlotter. We kunnen al wat beter uit ons bedje 's morgens (alhoewel?), we zijn al terug wat beter georganiseerd (of denk ik dat nu?) en gisterenavond op de ouder-info-avond heb ik gezien dat Ruben bij een goede juf zit. Een jonge, juist afgestudeerde, enthousiaste leerkracht maar ééntje die stevig op haar benen staat, die goed weet wat ze wil en goed weet wat ze doet. Het 5de leerjaar zal best een intensief jaar worden met veel lessen en huiswerk maar zoals Ruben zelf zegt: mama, dit is wel normaal, ik zit wel in het 5de, hé. Vooral het Frans, dat ziet hij wel zitten. Vandaag wou hij zelfs al eens een scheldwoord in het Frans leren. Tja! (merde)
En zo gaat hier alles terug zijn gewone gangetje en de regelmaat van alledag is misschien nog niet zo slecht en zo begin ik stilletjesaan te 'aanvaarden' dat we terug vertrokken zijn voor een nieuw (school) jaar en dat ik dit jaar nog maar 2,5 dagen vakantie over heb (snik snik snik).
Maar vandaag - op mijn vrije woensdag - heb ik onverwachts toch nog een beetje vakantiegevoel.
Een overheerlijke rustige dag die begon met fantastisch nieuws! Mijn nichtje, Katrien is bevallen van een prachtige zoon, Jos. Dikke proficiat aan de fiere ouders en grote broer Fons.
Mijn huisje mooi proper, Ruben zonder zeuren zijn huiswerk gemaakt en heel de middag bij een vriend gaan spelen (wat was het hier stil). Ik heb me toen met een boekje in het zonnetje in de tuin neergeploft en toch nog even gedaan of het vakantie is. Zeer aangenaam, voor herhaling vatbaar, zeker omdat het zo onverwachts was.
Je kan het niet geloven maar om 19 uur was ik al klaar met al mijn huishoudelijke taken (koken, eten, afwassen, brooddoosjes klaarmaken, ...). En ondanks dat ik het voetbalverhaal nog steeds wat jammer vind en het ook vreemd aanvoelde om op een woensdag niet aan het voetbalveld te staan of een glaasje wijn te drinken in de kantine, kan ik nu al, samen met Ruben, genieten van een lekker avondje thuis. Anders moest ik om half 9 nog aan al mijn huishoudelijke taakjes beginnen... Ja, alles heeft zijn voordeel en zijn nadeel.
Wij zijn dus helemaal klaar voor "So you think you can dance". En dat glaasje wijn zal ik dan nu maar drinken. Op kleine Jos! Santé!
De kogel is door de kerk. Ruben stopt met voetbal.
Dit weliswaar met gemengde gevoelens en toch wel met wat tranen. Voor Ruben was dit een hele, moeilijke beslissing. Op de vorige training had er een jongen tegen hem gezegd: jij bent gehandicapt (ja, kinderen zijn erg hard voor elkaar).
Wel, laat mij 1 ding héél duidelijk maken, Ruben is NIET gehandicapt, Ruben is klein EN fijn EN erg druk EN niet zo heel fysiek sterk maar voor de rest is hij een doodnormale tiener met doodnormale tienerkuren en met een gouden hartje.
Enfin, dit is nu niet de reden dat hij stopt, hij voelt gewoon zelf aan dat hij niet sterk genoeg is en dat hij niet mee zal kunnen met de andere ploegmaten en dat is nu éénmaal niet zo leuk.
Langs de ene kant ben ik opgelucht want 2 avonden in de week en zaterdag nog match is voor een alleenstaande mama toch wel wat veel en vorig jaar heb ik vaak vol frustratie aan de kant staan supporteren omdat ik ook zag wat ik zag, omdat hij volgens mij TE veel langs de kant stond maar langs de andere kant ben ik ook een beetje verdrietig omdat Ruben dit toch wel echt graag deed.
Zelf had hij het ontzettend moeilijk om de keuze te maken. Ik heb hem toen gezegd, weet je, als die groeispuitjes echt goed beginnen te werken en je groeit veel en je wordt veel sterker en je wilt dan nog steeds voetballen, dan kan dit nog altijd. Dat is een goed idee, mama, ik stop nu gewoon voor een tijdje. Dit idee klonk hem goed in de oren en dan was zijn beslissing ook niet zo definitief, hé.
Op de vraag: zouden ze mij missen? heb ik maar wijselijk geantwoord: dat denk ik wel maar ik ben er zeker van dat hij geen seconde gemist zal worden (of misschien door enkelen). En dat vind ik toch wel erg pijnlijk.
Enfin, einde voetbalcarrière en einde van dit blogverhaal over voetbal.
Aan de lieve, sympathieke mensen (o.a. Dirk, Eva, Hilde en Luc, Ilse, Ingrid, Katleen, trainers, ... ) die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen - ik zal de babbeltjes missen, het gaat jullie goed. Ik wens jullie en de kids het allerbeste toe en wie weet, zien we elkaar wel ergens weer...
Aan de ploegmaten van Ruben, doe het daar goed, hé, mannen! Geef er een lap op en maak vooral véél plezier. Jullie zijn knappe voetballers en Ruben zal jullie toch wel missen, hoor. We komen misschien nog wel eens supporteren!
De koude in de winter aan de rand van het voetbalveld ga ik ook niet missen. De vuile was en vuile voetbalshoes ga ik ook niet missen. Het A en B-verhaal ga ik ook niet missen. De minder sympathieke mensen die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen, ga ik ook niet missen.
Maar wat ik wel ga missen, is om mijn zoon vol enthousiasme over het voetbalveld te zien rennen en te genieten van wat hij aan het doen was, ook al was hij niet 'den beste (dat weet ik ook wel)', voor mij is en blijft hij de knapste voetballer ter wereld!
En wie weet... als Ruben nu een ongelooflijke groei- en krachtspurt krijgt, he'll be back! Sterker en groter als ooit ervoor!
Vandaag voor de 2de keer naar de voetbaltraining geweest. Er was bij Ruben vantevoren weer enige twijfel maar na de training zag hij het weer helemaal zitten.
Nu was er wel weer een bijkomende probleempje. Normaal gezien gaat Ruben na de training nog rustig in de douche of bad, dan eet hij nog een kleinigheidje en gaat hij slapen, zodat hij toch niet TE laat in bed ligt, zeker niet als het school is.
Vandaag was het dus de 1ste keer groeispuitje geven na een training, dus na het bad/douche. Als dan de zalf er nog een half uurtje op moet, dan wordt het toch wel echt TE laat.
Ruben moet van mij om half 9 gaan slapen. Dit vond hij nu echt wel veel TE vroeg voor een tiener. Hij dacht of vond, nu ben ik 10 jaar, dus ik mag om 10 uur gaan slapen. Toch niet, lieve vriend! En mijn vrienden mogen ook later gaan slapen. Ik heb dan toch maar eens rondgehoord bij enkele mama's van vrienden van Ruben want ik wou nu ook niet dat hij benadeeld werd ten opzichte van zijn vrienden Wat blijkt, de meesten moeten rond half 9 gaan slapen. Dus lieve vriend, ook hier haal je je slag niet binnen!
Dus ik had voorgesteld dat we de zalf er dan een kwartiertje (ipv een half uurtje) zouden opdoen en hij vond dat wel OK (super, toch?) En ja, ook deze prik viel goed mee, ik vind echt wel dat hij dit superflink doet. Want nu kan je wel zeggen, ach, dat zijn kleine spuitjes met kleine naaldjes en het is onderhuids maar hij moet het toch wel iedere dag ondergaan, hé. Ja, hij liever als ik want verdorie, dat kleine naaldje is best venijnig en ik kan het nu weten want ik heb 'per ongeluk' in mijn eigen vinger geprikt (aaaaaaauuuuuuuw) toen ik het naaldje uit de pen wou draaien. Hoe dom kan je zijn? En maar bloeden...
Als ik bij Ruben prik, bloedt dit niet (ja, 1x is dit gebeurd) en het is nu niet dat hij zoveel vet op zijn billekes heeft, hé. En nu bij mij in mijn vinger bleef dit bloeden, ik heb er zelfs een klevertje moeten opkleven. Tja, hoe dom kan je zijn om in je eigen vinger te prikken? Hopelijk zat er nog wat groeihormoon in, dan groei ik misschien ook nog 1 centimeterke
Dus Ruben, bij deze, ik ben trots op je. Als jij iedere dag dat venijnige naaldje (weliswaar met verdovende zalf) zo flink in je billen laat prikken, echt dikke chapeau!
Start van het nieuwe schooljaar! Start van een nieuw jaar met veel nieuwe ervaringen, belevenissen, plezier, verdrietjes, ... Maar het is goed begonnen!
Ruben is zijn schooljaar begonnen met het liefste (en mooiste) meisje van de hele wereld aan zijn zijde (zo zegt hij zelf en ik beaam dit, het gaat over mijn petekindje), namelijk Dorien zit naast hem, ik moet zeggen, hij had het niet beter kunnen treffen!
Juf Saartje viel volgens hem ook wel mee, behalve dat ze af en toe eens streng in zijn richting keek en 1x héél streng: "Ruben"!, had gezegd. Ja mama, ik was te veel aan het babbelen, dat begrijp je nu wel, hé, voor de 1ste dag
En ja, ook het 1ste huiswerk en de 1ste les kwamen om 15u30 mee naar huis (moest dat nu al echt voor de 1ste schooldag?). Op het programma stond Frans en ja, vanavond hoor ik hier geregeld Franse woordjes over en weer gaan. Comique! Dit zal speciaal voor mij gedaan zijn, zodat ik toch nog een beetje vakantiegevoel kan behouden en het idee heb dat ik nog in Frankrijk ben Wishfull thinking, hé!
Voor de rest ben ik erover aan het nadenken om misschien toch enkele uurtjes (bv. 4 u) minder te gaan werken maar moet even bekijken of dit financieel wel mogelijk is en sssssssssssssst want ik heb dit nog niet met mijn baas besproken en ik weet ook niet of hij dit gaat toestaan.
Woensdag zou dan mijn vrije dag blijven en dan zou ik Ruben 2x per week onmiddellijk na 't school zelf kunnen gaan afhalen of 4x zelf onmiddellijk na de studie oppikken. Concreet betekent dit dat ik 2 dagen om 15 uur zou kunnen stoppen of 4 dagen om 16 uur. Bovenstaande gedachte spreekt me wel enorm aan, voelt bevrijdend aan want ik heb het gevoel dat er dit jaar véél huiswerk aan te pas gaat komen, ik ben er niet zeker van dat mijn ouders nog lang gaan kunnen blijven inspringen en zo heb ik toch iets langere avonden. Ja, 'k zie dit wel zitten, hopelijk mijn baas ook. Duimen dus! Het zal wel niet bevorderlijk zijn voor verdere promoties in mijn carrière maar momenteel hebben er andere dingen meer prioriteit en dat is mijn zoon! Duimen dus!
En nu nog eventjes Ruben zijn 1ste les Frans herhalen (Bonjour, Je suis Ruben, Oui, Non, etc. Un, deux, trois, quatre, etc.... dix), nog even wat fruit eten, spuitje geven en tijdig in zijn bed stoppen want morgen zal de wekker onherroepelijk om 6u45 rinkelen.
Nu is de grote vakantie echt ten einde! Boekentas staat klaar, uniform ligt klaar, wekker staat geprogrammeerd (en het uur bevalt me totaal niet). Morgenvroeg om 9 uur start het nieuwe schooljaar weer en kan Ruben beginnen aan het 5de leerjaar in Het Hinkelpad bij juf Saartje.
Ik voel me al heel de avond een beetje weemoedig.
Ik ben al wel van vorige donderdag terug aan het werken maar omdat Ruben nog vakantie had, bleef ik toch ook nog wat in vakantiestemming. Maar nu dringt de realiteit zich op. Vanaf morgen is het echt weer gedaan. En ik zie er eerlijk gezegd een beetje tegen op.
Het gehol 's morgens om Ruben tijdig klaar te krijgen voor 't school, stipt om 8 uur af te zetten om daarna als een gek naar het werk te rijden om maar zeker niet te laat te komen. Daar al moe aan te komen om dan heel de dag binnen en stil te zitten achter mijn bureautje om daarna in de file huiswaarts te keren om Ruben op te pikken en dan te beginnen aan onze avondshift met het nodige gezeur over huiswerk en het uur van slapengaan. Geen mag-jes meer, maar moet-jes.
Ach, het is misschien allemaal zo slecht nog niet maar ik wil zo graag nog héél héél eventjes het vakantiegevoel behouden, relaxed door de dagen gaan, veel tijd hebben samen met en voor Ruben en daarbovenop ook nog tijd om eens een boek te lezen, ... en ja, vanaf morgen is dit allemaal weer voorbij.
Dus Lang Leve de Vakantie!
Aan alle studentjes die ik ken (en ook diegene die ik niet ken), doe dat goed morgen en geniet ervan om al je vrienden terug te zien! Aan alle leerkrachten die ik ken (en ook diegene die ik niet ken), begin met veel enthousiasme aan het nieuwe schooljaar en liefst nog niet TE veel huiswerk geven, hé! Aan alle mama's en papa's die ik ken (en ook diegene die ik niet ken), veel moed voor morgen, zeker voor diegene met kleine kleutertjes (pak de zakdoekjes almaar klaar).
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
)), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
