en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
08-04-2014
3-maandelijke controle
Juist terug van het UZA. En jammer genoeg is het niet zo goed verlopen.
Ruben was amper gegroeid en begint dus terug af te wijken van de groeicurve.
Hij is nu 135,5 cm. 'klein' en weegt 26 kg. DUS zelfs nog niet 1 cm. gegroeid.
Zeer confronterend.
Ruben zelf was in ALLE staten, zeker toen er dan nog besloten werd om bloed te trekken om zo te weten te komen aan wat dit kan liggen.
Hopelijk komen we nu de volgende keer ook bij Dokter Dotremont en niet bij de assistente, die blijkbaar toch niet echt onderlegd is in groeistoornissen. We mogen vanaf nu wel meer groeihormoon spuiten en hopen dan maar verder... alhoewel...
Enfin, Ruben is nu met zijn vriend aan het spelen en ik ben aan het bekomen van ons UZA-bezoek en zeker van het bloedtrekken, dit blijft voor Ruben toch een verschrikkelijke ervaring en zijn reactie hierop is dan ook buiten alle proporties.
En ja, het is natuurlijk niet fijn om iedere dag te moeten prikken en geen resultaat te zien. Ik ben dan zelf ook enorm teleurgesteld. Enorm.
Mag ik jullie wel vragen om aub geen reacties op Facebook te zetten, Ruben zit ondertussen ook op Facebook en hij vind het niet zo fijn als ik hier op Facebook over praat.
Reacties via dit blog of via e-mail zijn natuurlijk ALTIJD welkom.
En dan nu naar frituur Draakske, hopelijk helpen de frietjes de pijn wat te verzachten.
Ondertussen zijn we al 1 week geleden verhuisd! Via deze weg wil ik iedereen die geholpen heeft, nog eens heel hartelijk danken! Ongelooflijk hoeveel werk er kan verzet worden als krachten gebundeld worden. Merciekes iedereen.
En nu zitten we in ons 'eigen' appartementje. Maar het is toch wel even aanpassen.
Nieuwe geluiden, nieuwe indrukken, nieuwe buurt, nieuwe apparaten. Ja, het vergt toch wel wat aanpassing en ik heb nog geen thuis-gevoel.
We woonden voorheen in een achter-appartement, zonder boven of onderburen met tuin en ja, nu wonen we op een 2de verdieping in een gebouw dat ze nog volledig aan het renoveren zijn, dus er zijn wel wat geluiden waar we aan moeten wennen. Zeker gisteren, dan zijn we om kwart voor 8 uit ons bed geklopt. Niet zo fijn. Wat zeg ik, afschuwelijk. Ik had zo'n nood aan wat rust, want een verhuis is echt wel vermoeiend en stresserend, gelukkig was het vandaag zondag en was het hier muisstil. Oef. Oef. Oef.
En ja, we missen ons Choumike, hé (aub geen reacties op Facebook zetten hierover want Ruben heeft het er erg moeilijk mee). Gelukkig hebben we een goede, warme thuis voor haar gevonden bij een collega van mij. Ze zit daar voorlopig nog wel het meeste achter de keukenkast maar ook dat zal wel goedkomen. Lieve Carolina, merciekes, hé, ik ben je eeuwig dankbaar. Maar we missen onze poezevriendin.
Dus ja, ook al is het hier héél mooi en knus en gezellig, we zullen toch een beetje tijd nodig hebben om te wennen maar ach ja, dat zal ook wel komen. We wonen er nog maar pas, hé.
Morgen afspraak met huisbaas voor overdracht van de sleutels en dan is het de ECHTE start van ons nieuwe leven, in ons nieuwe stekje.
Alles is uitgeladen en heeft min of meer een plaatske gekregen, nu nog op zoek naar mooie gordijntjes. Maar dat zal nog niet voor direct zijn. Eerst even wennen, werken en wat rusten. Vooral wat rust, na een woelige periode, is héél welkom.
Gisterenavond was het hier een hartverscheurende avond. Ruben zijn laatste avond hier want vanavond gaat hij bij oma en vake slapen.
Ruben wil niet verhuizen! Hij wil hier niet weg! Hij wil Choumike niet achterlaten!
Mama, Choumike is onze familie! Mama, het voelt alsof ze een stuk van mijzelf wegnemen (en ja, dan moet je je als mama groot en droog houden).
Ruben en ikzelf hebben dan op 'onze manier' geprobeerd om afscheid te nemen van Choumike, onze poes. Choumi voelde dit haarfijn aan en zo is ze nog 1 uur bij Ruben op zijn bed (wat voorheen niet mocht) komen zitten ronken en knuffels geven en zo hebben we op een hele lieve, zachte, erg ontroerende manier afscheid kunnen nemen. Maar vanmorgen blijft het natuurlijk ook moeilijk en dit zal nog wel een hele tijd nazinderen.
Tja, we verhuizen naar een 2de verdieping (zonder tuin) waar het beesteke niet meer buiten zou kunnen en nu blijft ze bij onze buurvrouw in haar oude, vertrouwde omgeving met haar poezevriendinnen. Mijn egoïsme zou ze meenemen maar mijn hart voor dieren zegt dat ik dit het beesteke niet mag aandoen (alhoewel sommige meningen anders zijn). Ik kon er juist altijd van genieten hoe ze in het gras in het zonnetje lag te rollebollen, hoe ze achter de vogeltjes aanzat, hoe ze speelde met andere katten...
Dju toch, zo moeilijk. Ach, misschien als ik vannachter een terras heb, dat ze dan kan komen, misschien......
Ik zie ze hier nog als klein kittentje, zo klein en zo bang. En stilletjesaan heb ik haar vertrouwen gewonnen door 1 week lang 's avonds op mijn buik voor de kast te liggen waar ze zich achter verstopt had. Choumike, wat hebben wij zaaaaaaaaaaaaaalige momenten samengehad en wat heb jij mij vaak getroost in eenzame en moeilijke momenten.
Lieve Choumi, wij wensen je het aller-aller-allerbeste toe en hopen dat je het héél fijn mag hebben bij Diane (dikke mercie). Weet dat je voor altijd in ons hart zit en dat we je héél hard zullen missen.
Dit was dus ons laatste weekend in onze oude woonst. en
Volgende zaterdag verhuizen we naar ons nieuwe stekje. Ik kan het zelf nog niet echt geloven maar als ik hier even rond kijk, besef ik toch wel echt dat ik hier weg ga (wat een rommel). Ik heb namelijk een appartementje gekocht op de Gitschotellei. Om welbepaalde redenen (waar ik het nu niet over wil hebben) moeten wij ons huidig appartement verlaten en omdat ik het zo beu ben om steeds uit 'mijn huis = mijn thuis' gezet te worden, heb ik nu gekozen om iets te kopen, zodat ze mij er niet meer kunnen uitzetten. Een mooi, gerenoveerd appartement(je) met 2 slaapkamers en 2 terrasjes, een mooie keuken en een prachtige badkamer.
Een hele, toch wel spannende stap dus en echt een heel nieuw begin, een nieuwe start voor Ruben en mijzelf.
Ik voel dat ik weer op een nieuw kruispunt in mijn leven sta en hier komen ook welbepaalde gevoelens/emoties bij. Blij, triest, opgewonden, bang, gestresseerd, nieuwsgierig, ... Ik zit hier toch met een dubbel gevoel.
Langs de ene kant ben ik heel blij met mijn nieuwe appartement maar ik heb het toch ook wel heel moeilijk om hier te vertrekken. We wonen hier bijna 9 jaren. Ik ben hier gekomen met een klein kleutertje en nu ga ik vertrekken met een jonge gast die volgend jaar naar het middelbaar onderwijs gaat. We hebben hier toch wel heel wat meegemaakt gedurende al die jaren en ja, het doet dan toch raar om het te moeten achterlaten. Mijn lieve buren ga ik missen, mijn tuintje ga ik missen (dus vriendjes met tuin, als de zon schijnt, mogen wij dan komen?), mijn bakker ga ik missen, mijn krantenwinkel ga ik missen...maar vooral ons Choumike ga ik missen. Zij kan niet mee verhuizen omdat ze daar echt niet meer buitenkan. En dat wil ik haar niet ontzeggen. Ze gaat ook een hele, fijne, nieuwe thuis krijgen bij de allerliefste buurvrouw ter wereld (Dianeke, merciekes hiervoor) maar toch heb ik (en Ruben ook) het hier niet gemakkelijk mee. Dit valt ons heel zwaar. Maar ik wil dat Choumi buiten kan spelen en kan ravotten met haar poezevriendinnen in haar oude, vertrouwde omgeving.
Langs de andere kant, ben ik ook wel bang voor de verandering, bang voor het onbekende, bang dat de afbetaling in mijn eentje wel vlotjes zal verlopen, bang voor de nieuwe buren, ... Maar waarschijnlijk is dit wel normaal dat je op zo'n moment in je leven met deze gevoelens worstelt. Maar ik zie het ook wel als een nieuwe, mooie kans.
Ondertussen is het hier een slagveld! Wat een mens niet allemaal verzamelt in de loop der jaren, om mottig van te worden. Ik heb dan ook echt grote kuis gehouden (alhoewel, er hadden nog spullen weggemogen). Heel veel verkocht (dank u lieve kopers), heel veel naar de kringloopwinkel gedaan, heel veel naar het containerpark gedaan, en ja, dit voelt wel bevrijdend aan. Alle ballast en rommel is nu de deur uit! Zaaaaaaaaaaalig. We zijn er klaar voor! Klaar voor ons nieuwe leven. Maar nu eerst nog een vermoeiende, vervelende en spannende week tegemoet. De laatste dingen doen die nog moeten gebeuren, gaan werken, afscheid nemen van Choumike en dan natuurlijk de verhuis zelf. Daar kijk ik echt niet naar uit. Vreselijk! Maar samen met familie en vrienden en verhuisfirma zal het wel lukken.
Ik hou jullie op de hoogte.
Ik ben echt van plan om vanaf nu terug meer neer te schrijven, hetgeen er de voorbije maanden om verschillende redenen niet van gekomen is. Maar wees gerust, I am back!
Vandaag onze 3-maandelijkse controle bij de groeidokter. Dit keer niet bij de vertrouwde Professor DuCaju (met pensioen) maar bij Dr. Dotremont en uiteindelijk was het Dr. Depourque, die onder supervisie staat van Dr. Dotremont.
Ruben is maar 1 cm. gegroeid en ja, 1,25 kg. vermagerd (door goed ziek te zijn geweest). Zijn lengte en gewicht is nu: 134,7 cm en 25,35 kg. Dit wil zeggen: KLEIN MAAR DAPPER! Dit is niet zo goed maar het kan best zijn dat dit nu eventjes stilstaat om daarna een groeispurt te maken (laat ons hopen). Over het gewicht en het slecht eten maakt de dokter zich niet zo druk. Volgens haar zal hij altijd mager blijven (alhoewel ik vroeger ook zo'n magere spriet was en dit nu toch duidelijk andere vormen aanneemt) wat niet erg is maar hij moet wel voldoende voedingstoffen binnenkrijgen om de hoogte te kunnen ingaan. Ze heeft Ruben wel een beetje bang gemaakt met een 'stille dreiging' van aan de baxter te gaan liggen. Maar of dit veel effect heeft gehad? Ik vrees van niet... Alhoewel....
Ach, we blijven dapper dagelijks verder prikken. MAAR nu komt het... we moeten vanaf heden aan de voorkant van zijn been prikken. En dit zal zo dadelijk nog het een en ander teweeg brengen. Ik kijk er echt niet naar uit. Hij ziet dit dus echt niet zitten maar dit zou het groeihormoon beter absorberen en dus ook de groei bevorderen. Tot hiertoe hebben we steeds aan de achterkant geprikt en dan zag hij het natuurlijk ook niet, dus het zal sebiet weer een spannend moment worden.
Door te vermageren, mogen we - jammer genoeg - nog maar steeds 1 mg. prikken, anders zou het verhoogd zijn geweest, met natuurlijk meer kans op groei. Ach, ik voel het, de komende maanden zal dit wel verbeteren...
Hoe het voor de rest met ons gaat? Wel, veel kan en wil ik hier om welbepaalde redenen 'nog niet' over kwijt. Maar binnenkort (zeer binnenkort) zal ik hier natuurlijk alles in geuren en in kleuren neerschrijven. Het zijn bewogen, spannende maanden geweest maar stilletjesaan komt er licht aan het einde van de donkere tunnel.
Het stormachtige weer past eigenlijk perfect bij mijn gevoelens van de voorbije dagen. Hoe eensklaps alles in je leven kan veranderen... Hoe de enige zekerheid in je leven nl. een dak boven je hoofd, plots kan wegvallen... Hoe mensen die je dacht te vertrouwen/te kennen, je ineens voor een voldongen feit zetten zonder enige mogelijkheid hierover te praten als volwassen mensen. Toch wel pijnlijk. Zeker de manier waarop dit alles is gebeurd, ik ga hier heel bewust niet over uitweiden, heeft me erg diep geraakt.
Eigenlijk wou ik hier helemaal niet over schrijven (om heel gevoelige redenen) maar ik zit zo vaak alleen tegen mijzelf te praten, me kapot te piekeren, van de ene paniekaanval in de volgende over te gaan, dat het neerschrijven me 'misschien' wat kan kalmeren.
Ik wil hier helemaal niet zielig over doen maar op zo'n moment als dit besef je pas dat je als 'alleenstaande' moeder erg zwak in de maatschappij staat.
Op een sociale woning moet je 4 jaar wachten - dus ook geen oplossing.
Een huurappartement valt amper nog te betalen... Allez, alles is betaalbaar maar als je dan beseft dat die huishuur bijna de helft van je loon omvat, dan maak ik me weer de bedenking dat ik misschien beter een appartementje kan kopen.
Als ik deze piste dan bekijk en besef dat al mijn geld naar dit koopappartement gaat en dat ik dan waarschijnlijk wel mijn 'eigen dak boven mijn hoofd' zal hebben maar er dan ook weer heel wat leuke dingen voor zal moeten laten staan, tja, dan ben ik weer terug af.
En waar wil ik wonen? Nog zo een vraag die ik moeilijk kan beantwoorden. Liefst hier in de buurt omdat ik het hier ken, omdat ik hier de mensen van de gazettenwinkel ken, omdat ik naar 'mijnen' bakker wil gaan, omdat het school vlakbij is, omdat mijn ouders in dezelfde straat wonen, ... ja, blijkbaar ben ik toch meer een gewoontediertje dan ik zelf beseft heb.
En al die beslissingen 'alleennemen', valt me toch ook wel zwaar. Want was is de juiste beslissing nemen? En familie en vrienden kunnen wel goede raad geven maar uiteindelijk ben ik diegene die de beslissing moet nemen. Pffffff.
Ach, ik wil gewoon een plek waar wij, Ruben, Choumike en ikzelf ons heel lekker in ons vel voelen (en die liefst enigzins betaalbaar is). Ik wil gemoedsrust. Ik wil vooruit. Ons leventje is de voorbije 11 jaar al zo vaak zo moeilijk verlopen, dat ik het knokken en vechten echt beu ben.
Ik weet dat ik best een sterke madam ben maar ik wil gewoon eens eventjes soepel kunnen meegaan met de stroom van het leven. Ik vraag echt geen grootse dingen, ik wil gewoon een fijn en gezellig leven met mijn zoon. Ik vind dat het nu eindelijk tijd is voor die 11 vette jaren.
Liefs, Els
PS 1: willen jullie morgen duimen voor Ruben? Voor de zoveelste keer weer eens onder narcose. Ditmaal voor zijn tanden. Pfff, ik kijk er niet naar uit.
PS 2: als jullie willen reageren op het verhuisverhaal, liefst niet op Facebook aub. De huisbaas leest ook Facebook en ik wil echt geen ruzie met bepaalde mensen.
PS 3: meezoeken mag dus. Liefst in de buurt van de Groenenhoek maar ik sta ook 'voorzichtig' open voor andere plekken. Huren of kopen, daar ben ik dus nog niet uit.
Zouden jullie mijn blog nog lezen als dit beveiligd zou zijn met een paswoord? Ik weet nog niet of ik dit ga doen maar dan heb ik enig idee of dit mensen zou weerhouden om mij te volgen. Indien jullie er niet mee inzitten om een paswoord in te geven, stuur dan even een mailtje naar mij: evdeynde@hotmail.com, dan heb ik ineens jullie adres en kan ik jullie op de hoogte houden.
Trouwens, Ruben is 2,4 cm. gegroeid! Omdat er deze week echter TE veel is gebeurd, heb ik gewoonweg niet de kans gehad om hiervan te genieten.
Vorige woensdag kreeg ik namelijk een aangetekende zending met mijn huuropzeg. Donderslag bij heldere hemel, zo kan je het wel noemen. Nu één week verder ben ik er nog steeds mottig van, hoewel ik al wel enkele positieve acties heb ondernomen. Het idee om hier weg te moeten uit onze vertrouwde omgeving, brengt heel wat bij ons naar boven, ook bij Ruben (voor hem vind ik dit nog het ergste). Zelfs onze kat, Choumike, merkt dit op en voelt ook het één en ander aan. Tja, we hebben ons alle 3 al beter in ons vel gevoeld.
En morgen moet ik naar het ziekenhuis voor het fameuze darmonderzoek. Daar kijk ik ook niet echt naar uit. Alhoewel, dit zal onder algehele verdoving gebeuren. Ik zal vragen dat ze wat meer inspuiten, zodat ik eens goed lang kan slapen Ik heb na deze rotweek het een en ander in te halen....
Wat heb ik 2 heerlijke dagen achter de rug... Zo veel gelachen, allez, gegierd van het lachen. Gewoonweg zalig. Als ik eraan terugdenk, krijg ik hier zelfs achter mijn computer terug de slappe lach. I love it. Ik ben er zoooooooo goed gezind van geworden.
Doordat mijn collegaatje in een romantische bui is, heeft ze mij zowaar met deze vibe aangestoken. Haar verhalen zijn zo schattig, hilarisch en aandoenlijk. Ik zit hier al héél de avond romantische liedjes te spelen en tot ergenis van mijn zoon, keel ik die dan ook luidkeels mee. SING THAT SONG.
Maar het fijnste van alles is, dat ik gisterenavond (na nog een toffe dansles) in zo een romantische bui ben gaan slapen en natuurlijk ook een romantische, sexy, overheerlijke droom heb gehad. En ja, ik weet het wel, de meeste dromen zijn bedrog (maar als ik wakker word naast jou, dan droom ik nog...) maar dit fijne gevoel wil ik toch nog eventjes vasthouden en toch een heel stille hoop koesteren dat deze droom waarheid mag worden.
Ik leerde een alleenstaande man kennen met 1 zoon, die een jaartje ouder is dan Ruben. Het zat allemaal zo goed! Het klikte op alle fronten. Het klikte met hem, het klikte met zijn zoon, het klikte met Ruben, het klikte met zijn zoon en Ruben. Het klikte met mijn familie en vrienden. Yes! Hij danste ook graag en best wel erg goed (en sexy, hmmmmmmm). Yes! Hij las graag boeken. Yes! De aantrekkingskracht was er. Yes Yes Yes! Ja, echt de perfecte match (bestaat dit? - please zeg dat dit bestaat?).
Ach, ze zeggen dat op ieder potje een dekseltje past. Ik ben alleen mijn dekseltje nog niet tegengekomen. Maar als het betekent dat mijn dekseltje op mijn nachtelijke date lijkt, laat het dekseltje dan maar snel komen... Ik ben er helemaal klaar voor.
Krijgt Ruben nu puberkuren? De wensen zijn er in ieder geval al wel.
1. Hij vind dat hij TE vroeg moet gaan slapen. Hij moet van mij om half 9 in zijn bed en dan mag hij lezen tot 9 uur. Dit vind hij echter veel TE vroeg. Er zijn kinderen in zijn klas die in de schoolweek tot 23 uur opblijven. Ik geef als repliek dat hij hier woont en dat de regels hier nu éénmaal zo zijn.
2. Hij wil 'zondag' krijgen. Dit heeft hij ook vernomen van andere klasgenoten dat die dit krijgen en ja, dat ziet hij ook wel zitten. Liefst 20 Euro per week. WABLIEF? Ja, er zijn kinderen die dit krijgen. Ik heb hem gezegd dat ik hier eens over moest nadenken. Awel, ik heb nagedacht maar ik ben er nog altijd niet uit. Hoeveel zondag geef je dan? Wat doen jullie hier mee? Leuke tips altijd welkom. Maar ik had aan enkele euro's per week gedacht.
3. Hij wil een tablet. Ja, zijn 2 vriendinnen, Hannelore en Dorien hebben dit en ook andere van zijn klas, en nu wil hij dit ook.
4. Hij wil een GSM, neen, hij wil een I Phone. Als ik dan vraag wat hij hiermee gaat doen, zegt hij: ja mama, sms-en en spelletjes spelen, ... Als ik dan zeg, Ruben, dan zal je moeten sparen, dan komen we weer bij puntje 2 terecht. Want hoe kan hij nu sparen, als hij geen zondag krijgt?
Tja, mijne Ruben wordt groot, niet alleen fysiek zijn er toch wel weer wat centimetertjes (dat weten we volgende vrijdag - duimen!) bij maar ook verbaal is hij 'groter' geworden. En of ik dit nu zo leuk vind, dat weet ik eigenlijk niet. Ben ik hier al helemaal klaar voor? Waar is mijn klein, schattig, guitig jongetje naartoe?
Ze zeggen dat iedere fase in het leven zijn charme heeft maar heimelijk voel ik toch wel wat spijt dat er blijkbaar weeral een nieuwe fase aanbreekt. Ach, ik heb dan maar wat foto's opgehangen van Ruben als hij klein was.
Als ik hier naar kijk, naar dat vrolijke, schattige jongetje met bolle wangetjes en blonde krulletjes, dan kan ik alleen maar met heel veel liefde en plezier terugkijken op die mooie, hartverwarmende tijd.
En zal ik mij 'heel zachtjes' toch maar al wat voorbereiden op de puberfase...
Hier ben ik dan nog eens met een blogje. Ja, ik weet het, het is echt TE lang geleden. Op deze manier ga ik al mijn trouwe volgers verliezen en dat mag niet, hé. DUS BLIJVEN LEZEN AUB!
Ik zal eerst een beetje over mijzelf vertellen... Ik heb een slechte start genomen van het begin van het schooljaar en van het begin van weer een nieuw werkjaar. Op vakantie voelde ik al dat ik absoluut geen zin had om terug te komen naar huis. Ik voelde zo een weerstand om terug te komen, ik had geen zin om terug te gaan werken, ik zag op tegen het nieuwe schooljaar en huiswerkperikelen, ik zag op tegen het Belgische weer, ik was zelfs niet thuis in ons huisje. Heel vreemd, het voelen van zo een innerlijke weerstand tegen het alledaagse leven.
Ik ben dan ook vrij snel ziek geworden. Begrijpelijk, niet? Die ziekteweek heeft me nog niet genezen (ik zit namelijk met een maag- en maagvliesontsteking, alsook een darmontsteking - zeer hardnekkig en ik geraak er maar niet van af) maar toen heb ik wel mijn verzet opgegeven tegen de alledaagse dingen en getracht om alles positiever te bekijken en positiever aan te pakken (het nemen van wat Sint-Janskruid heeft hier ook wel geholpen).
Al mijn vrije tijd ging naar lezen, lezen en nog eens lezen, en slapen, slapen, slapen (na de vakantie was het slaapritueel van Ruben een ramp; dus ik had wel wat in te halen) wat ook een soort vlucht is van de werkelijkheid. Ik ben dan maar eindelijk uit mijn boeken gekropen en begonnen met een beetje grote schoonmaak te doen in ons huisje. Ondertussen is mijne living spik en span, alle kasten uitgerommeld, erg véél weggegooid, beetje schilderwerkjes gedaan en nu zit ik hier in een zaaaaaaaaaaalige, supergezellige, opgeruimde, mooie living waar ik mij héél lekker thuisvoel.
Het plan is om nu kamer per kamer uit te rommelen. Best veel werk want ik woon hier nu 8 jaar en wat een mens niet allemaal vergaart op 8 jaar, gewoonweg niet te doen. Alle spullen die ik de laatste 2 jaar niet heb gebruikt, gaan buiten. Verkopen, weggeven, weggooien, naar de kringloopwinkel, ... ik wil orde in mijn huis en zo ook rust in mijn hoofd. Want ik wil tijd hebben om leuke, inspirerende dingen te doen en dit in een mooie, gezellige omgeving.
Ruben daarentegen is zijn 6de schooljaar goed gestart. Hij zit bij een ongelooflijke, enthousiaste juf en ja, ik denk dat hij ook wel weer wat gegroeid is. Volgende vrijdag 18 oktober hebben we onze 3-maandelijkse controle in het UZA. Ik ben echt benieuwd. Spannend!
Binnen 2 weken start hij wel met therapie om iets aan zijn angsten te doen (vooral 's nachts is dit een fiasco) en om zich ook beter te leren beheersen, zodat hij minder snel kwaad wordt (volgens mij het gevolg van de groeihormonen). Ik hoop maar dat het iets zal helpen.
Zo, en nu ga ik, na vandaag weer heel wat opgerommeld te hebben, verdiend even een uurtje in een boek lezen om daarna aan het avondeten te beginnen.
Ik heb echt de vakantieblues! Ik heb geen zin om te werken, ik heb geen zin in het nieuwe schooljaar, ik heb gewoon nergens zin in. Ik loop hier thuis echt verloren.
We zijn een weekje terug van het zonnige Zuiden en ik heb al een hele week heimwee naar de zon, de Middelandse zee, het gezelschap, ... Wat mis ik het ruisen van de zee... Wat mis ik het mooie weer... Wat mis ik het zalig nietsdoen, het rondkuieren in Franse dorpjes, véél tijd voor Ruben, een lekker glaasje wijn drinken op ons terrasje... Niets moet en alles mag...
Ach, ik heb gewoon geen zin in de alledaagse sleur met de alledaagse probleempjes. Maar ja, aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan de vakantie.
We zullen het snel genoeg terug gewoon zijn en we zullen snel genoeg terug aan vakantie toe zijn (maar dan kunnen we ook weer nieuwe plannen maken).
Ondertussen staat hier de 'blauwe' boekentas klaar en ligt de 'groene' uniform klaar. Ja ja, morgen begint Ruben aan zijn 6de leerjaar in Het Hinkelpad. Ongelooflijk maar echt wel waar. Ik ben benieuwd hoe alles gaat verlopen en ik hoop dat het goed klikt met zijn nieuwe juf, jammer genoeg zit er geen enkele vriend in zijn klas en gaat een andere vriend naar een nieuwe school. Pfffff.
We hebben Ruben vorig weekend ook gemeten en als we juist gemeten hebben, is hij toch weer bijna 3 cm. gegroeid op 2 maanden tijd, dus dat is zeker positief.
Vanmiddag ga ik nog even wat relaxen om morgen met goede moed te beginnen aan het nieuwe schooljaar en om met volle moed te beginnen aan een volledige werkweek. Ik mag er gewoon niet over nadenken.
Aan alle kindjes en leerkrachten die ik ken, ik wens jullie een hele goede start van het nieuwe schooljaar! En natuurlijk ook aan de mama's en papa's.
Ik weet in ieder geval dat ik mijne Ruben ga missen... Van hele dagen samenzijn tot Ruben op school en ik op mijn werk, ... Pffff.
Hier eindelijk nog eens een blogje. De voorbije maand is zo druk - hectisch - geweest dat ik geen tijd/energie heb gehad om te schrijven. Maar nu mijn vakantie in het zicht komt - YES nog maar 2 dagen werken YES - neem ik toch nog maar eventjes de tijd voordat ik weer in een drukke dag duik.
De 1ste schoolvakantiemaand is voorbijgevlogen. Ruben vind ook dat het veel TE snel gaat. Ruben zijn kamp was goed meegevallen (maar hij gaat volgend jaar wel niet meer mee terug).
En nu ben ik al bezig met wat vakantievoorbereidingen want volgende vrijdag om 5 uur 's morgens vertrekken we (Ruben, mijn ouders en ikzelf) richting het zuiden van Frankrijk. Vrijdag rijden we tot in Valence (860 km) waar we in een hotelletje gaan overnachten en zaterdag vertrekken we na het ontbijt richting Palavas-les-Flots, een mooi plekje aan zee, op 5 km. van Montpellier. Ik hoop enkel dat we niet TE veel fileleed zullen hebben want het is natuurlijk wel het bewuste, zwarte weekend. Dus duimen maar!
Wat kijk ik er naar uit! 3 weken genieten van mekaar, van zon, zee, uitstapjes, stapels boeken, .... HEERLIJK! Ik ben er echt aan toe. Op 't werk juist een hele, zware periode achter de rug, dus ik zal ontzettend blij zijn als ik daar dinsdagavond de deur achter mij kan dichttrekken en het werk aan mijn lieve collega's kan overdragen. Mijn pijpje is uit, het is gewoon tijd voor vakantie.
Gisteren samen met Ruben zijn spulletjes (behalve de kleren) ingepakt. Waterpistolen, soldaatjes om op het strand weer heel der legerbasissen te creeëren, gezelschapsspelletjes, stapels boeken, ping pong palletjes, badmintonraketten, zijn boot (gekregen van mijn petekind, Joost), roeispanen, nintendo en spelletjes, dvd speler en grote selectie filmkes voor in de auto, .... Ik denk dat alles is ingepakt... De kleren en de groeihormoonmedicatie + spuitjes + naaldjes + speciale koelbox, dat is voor donderdag. Dat kan ik nu nog niet van ons lijstje afvinken.
Mijn boeken zijn ook al ingepakt, dus het voornaamste heb ik al zeker bij.
Vandaag de TomTom goed installeren, de auto nog wat opkuisen, checken of alle opladers (TomTom, nintendo, DVD speler) nog goed werken, gras afrijden (als het niet te nat is) en ik ben er bijna klaar voor.
Woensdag nog eerst met Ruben naar de tandarts en kapper, dan naar de carwash en dan de laatste strijk doen en dan begin ik finaal in te pakken.
LEVE DE VAKANTIE! JOEPIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik kijk er zo naar uit!
Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje je kindje ergens anders droppen... Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje tijd hebben om iets leuks voor jezelf te doen... Soms (heel soms) zou je als mama zo graag eens 1 uurtje stilte om je heen willen hebben... Soms (heel soms) zou je als mama ...
En dan ... heb je ineens enkele uurtjes voor jezelf omdat zoonlief (met een klein hartje) op sportkamp is vertrokken.
En als je dan ineens enkele uurtjes tijd hebt voor jezelf, neen, als je ineens 6 dagen tijd hebt voor jezelf waartoe zelfs 1 zaterdagmiddag en volledig zondag hoort (wauw), dan loop je de muren op en weet je met jezelf geen blijf.
Dan vraag je je af hoe het met zoonlief is... zou hij het leuk vinden? zou hij zich amuseren? zou hij ....?
Tja, het mama zijn is inderdaad iets heel erg raars. Ze hadden het mij vantevoren niet kunnen voorspellen maar vanaf dat je mama bent, ben je eigenlijk toch wel vrij veel bezig met het wezentje dat je op de wereld hebt gezet. En ondertussen is mijn venteke 'bijna' 11 jaar maar dag en nacht zit hij in mijn hoofd en in mijn hart.
Zou dit liefde noemen? Ik denk het wel. Onvoorwaardelijke liefde.
Awel, Ruben, ik hoop dat je een fantastisch, toffe week mag hebben. Toen je me daarstraks zei: "mama, ik ga je zoooooooooooo missen", heb ik er niet te hard op willen doorgaan om het afscheid niet te bemoeilijken, maar ook al ga ik blij zijn met enkele uurtjes voor mijzelf (zeker weten), eigenlijk merk ik dat ik Ruben gewoon graag dicht bij mij heb en dat mijn moederkloekenhartje het liefste heeft dat Ruben 's nachts lekker in zijn eigen bedje licht te knorren. Dus lieve schat, ik ga je ook zooooooooooooo missen...
Een bewogen morgen achter de rug, in het UZA te Wilrijk.
Eerst moesten we bij de dokter langsgaan voor de nodige metingen. Ruben is dus nu 131,4 cm. groot en weegt 26 kg (hier schrok ik wel van - super gewoon). Er was dus maar 1,1 cm. bij sinds de laatste controle, dit was dus niet erg veel.
Toen moesten we bloed gaan laten trekken (niet de lievelingsactiviteit van mijn zoon) en een foto laten nemen van zijn linkerhand en daarna mochten we ineens terug bij de dokter komen om het resultaat te weten. Het grote moment van de waarheid! Dit was toch wel weer even heel spannend maar mijn gevoel was dus juist, Ruben mag verder blijven doen met de groeispuitjes. Het was volgens de dokter héél nipt maar hij was op de eindlengte toch 7 cm. langer en de minimunvereiste was 6 cm.
Hij gaat vandaag nog de aanvraag indienen bij de firma Pfizer en binnen 1 week mag ik bellen naar de apoteker om te vragen of de volgende lading voor 6 maanden is binnengekomen.
Toen ik hem vroeg of hij dan nu mag blijven spuiten tot hij volgroeid is, zei hij dat dit jaarlijks zal bekeken worden. Als blijkt dat hij echt TE weinig zou groeien, dan zal de behandeling stopgezet worden. Maar ik heb het gevoel dat het wel goed zal blijven gaan.
- Al 7 cm. gewonnen op de eindlengte, dat is toch fantastisch nieuws! - van 122 cm. naar 131,4 cm. op minder dan 1 jaar tijd (we zijn gestart met de behandeling op 13/07/2012. - van 22 kg. naar 26 cm.
Dit is toch gewoon fantastisch!
Bedankt voor al jullie duimen! En ... blijf gerust verder duimen! En virtuele centimetertjes zijn ook van harte welkom!
En nu kan de vakantie pas echt beginnen.
Ruben heeft het 5de leerjaar afgesloten met 79,8% en gezien zijn mankementjes (ADHD) is dit een goed resultaat. Op naar het 6de maar nu eerst genieten van een welverdiende vakantie die begint met een weekje sportkamp (zonder spuitjes want ik ga Ruben hier deze week niet mee belasten, eigenlijk mag dit niet maar ik ga het toch doen). Morgen vertrekt hij tot volgende week vrijdag, samen met zijn 2 vriendinnen, Hannelore en Dorien. Dus nu, inpakken geblazen.
En ik .... ik ga met volle teugen genieten van een weekje rust. Alhoewel, als ik aan mijn werk denk, vrees ik dat er toch niet zoveel rust zal zijn. Maar allez, in het weekend en 's avonds ga ik het er toch eens goed van pakken.
Ik weet het, het is héél lang geleden dat ik nog een blogje heb geschreven.
Te druk, te hectisch, zowel op het thuisfront met de examens van Ruben, als op mijn werk (veel werk, nieuwe systemen, naar Brussel, ...). Ik ben 's avonds zooooooooooo moe dat ik geen energie meer over heb om te schrijven. Spijtig genoeg.
Ik heb een beetje het idee dat ik achter mijzelf aan het hollen ben (en nog niet zo'n klein beetje) en ik ben héél blij dat het bijna grote vakantie is voor Ruben. En ikzelf, ik moet vandaag op de kop nog 5 weken werken. Het aftellen kan beginnen.
Morgen krijgt Ruben rapport (ik ben benieuwd), donderdag hebben ze nog een triatlon op school en 's avonds begint zijn vakantie want aanstaande vrijdag worden we verwacht in het UZA bij de professor voor het 'grote' onderzoek en 'het moment van de waarheid'.
Het enige voordeel is dat Ruben zijn grote vakantie een half dagje vroeger begint, het nadeel is dat hij het absoluut niet ziet zitten om al die vervelende onderzoeken te ondergaan. Tja, leuk is het niet maar het moet toch gebeuren.
Ik weet ook niet of we nu vrijdag al iets meer gaan weten, ik ga mij er ook niet druk in maken, ik ga het gewoon allemaal ondergaan.
Ik denk persoonlijk dat de dokter alle resultaten gaat bundelen, dan een verslag gaat opmaken voor de firma Pfizer en dat er dan zal beslist worden of de behandeling verder mag gezet worden.
Spannend en tegelijkertijd blijft wel het dubbele gevoel. Het is FANTASTISCH dat Ruben zo goed gegroeid is maar zijn gedrag en zijn humeur heeft toch te lijden onder die hormonen en dat is natuurlijk niet zo plezant, toch zeker niet voor mij. Dus wat is dan het beste, hé? Kleiner zijn maar aangenamer? Of groter en een beetje minder aangenaam?
We zullen het gewoon even afwachten en dan heb ik nog genoeg tijd om mij met deze hele, moeilijke, dubbele beslissing bezig te houden.
Ik hoop in ieder geval dat er toch weer wat centimetertjes bij zijn want nu is het maar 2 maanden geleden dat we op controle zijn geweest. Het zou zo tof zijn als er weer 3 cm. bij was. Blijven duimen, hé?
En lieve trouwe supporters, bedankt om ons verhaal met zoveel interesse te volgen, ik hou jullie vanzelfsprekend op de hoogte.
Gisteren had ik met iemand een gesprek over de zin van het leven en dat het leven soms anders kan lopen dan dat je zelf had gedacht dat het zou lopen. Mijzelf kennende had ik kunnen weten dat dit gesprek bij mij zou nazinderen...
En effectief, nu stel ik mij de vraag: is dit karma? is dit je lot? of heb je je leven echt zelf in eigen handen?
Wel voor een groot deel denk ik dat je je leven zelf in handen kan nemen en er voor kan kiezen om er iets tofs van te maken maar bepaalde zaken heb je volgens mij toch niet echt altijd in de hand.
Alhoewel, als ik nu terugkijk op mijn leven, en dan bedoel ik terugkijken naar mijn leven vanaf een jaar of 18, met alles wat ik nu weet, dan denk ik toch dat veel te maken heeft met de juiste keuzes te maken.
Te beginnen met héél goed te weten wat je wilt in het leven. En daar begon het bij mij al, ik had niet echt duidelijke doelstellingen. Als je die doelstellingen wel heel duidelijk weet, dan kan je je leven daar naar inrichten.
Bijvoorbeeld je studiekeuze: als je op jonge leeftijd al weet wat je later wilt worden, dan kan je dit ook echt worden. Gewoon de focus juistleggen en met veel wilskracht ervoor gaan. Je kan alles worden als je maar wilt, toch?
Bijvoorbeeld je keuze om veel te reizen: hier een strakke planning over opstellen, ervoor sparen en dit gewoon doen. Niet enkel blijven dromen over mooie reizen maar effectief op reis vertrekken.
Bijvoorbeeld de keuze om mama te worden: hier beter over nadenken en kiezen om mama te worden met een leuke papa aan je zijde, zodat je kinderen in een warm nest terechtkomen.
Bijvoorbeeld je partnerkeuze: beter kijken, beter voelen, beter nadenken of dit degene is met wie je oud wilt worden en goed aanvoelen of je wel echt op de juiste golflengte zit.
Enzovoort...
Zovele jaren later besef ik dat ik toch wel vaak de verkeerde keuzes heb gemaakt en dat ik daardoor het leven leid dat ik nu leid. Pas op, dit leven is niet slecht, hé, integendeel, maar het had wel zoveel beter, zoveel gemakkelijker kunnen zijn door anders in het leven te staan.
En dan heb ik als moeder zijnde vooral nog 1 grote bekommernis. Hoe kan ik Ruben opvoeden zodat hij sterk en wilskrachtig en moedig in het leven staat? Hoe kan ik Ruben aanleren om doelstellingen in het leven te hebben en die ook na te streven? Hoe kan ik Ruben aanleren om de juiste keuzes te maken?
Tja, opvoeden is toch niet zo eenvoudig. Het is een uitdaging, die ik dan ook met beide handen en alles wat ik in mij heb, tot een goed einde wil brengen. Ik wil van Ruben een zelfbewuste, knappe jongeman maken die weet wat hij wil en ook de kracht in zich heeft om te bereiken wat hij wil. En ik zal hem altijd aan de zijlijn steunen en aanmoedigen.
Want als er 1 ding was dat ik in het leven echt wou, dan was het wel om mama te worden. Door de verkeerde partnerkeuze sta ik alleen in de opvoeding van Ruben, wat soms best wel moeilijk is maar niettegenstaande ben ik héél erg blij dat ik mama mag zijn van mijne, knappe gast.
Dit weekend moest Ruben 3x optreden met de dansschool Easy Moving waar hij - bij een fantastische leraar - breakdance volgt.
Ruben was best wel zenuwachtig en eerlijk gezegd, ik ook. Ja, zo'n optreden is toch ook niet niks, hé. Maar wat heeft hij dat ongelooflijk goed gedaan. Hij stond op de 1ste rij, dus je kon hem ook goed bezig zien.
Tijdens het optreden zaterdag was de spanning van zijn gezicht af te lezen maar tijdens het optreden van zondag stond hij daar vrij relaxed een echte show op te voeren. Magnifiek gewoon! Je zag dat hij in zijn nopjes was en ik weet het, ik ben natuurlijk niet objectief, maar het was FANTASTISCH COOL!
Ook zijn leraar vond dat hij het goed gedaan had (de leraar, Jelle, had het gewoon kei goed aangeleerd, super toffe, sympathieke leerkracht trouwens en een bangelijke breakdancer), alsook enkele andere toeschouwers. Trouwens, bedankt om te komen kijken.
Zondagavond was Ruben dan ook in totale euforie (met als gevolg dat hij pas sliep om 23.10u). Mama, schrijf mij maar al in voor het optreden van volgend jaar, hé. Niemand houdt mij van de breakdance weg!
Hij had er enorm van genoten. De toffe sfeer, het groepsgevoel, de spanning die erbij hoort, de hot-dogs, snoepjes en chips tussenin, het oorverdovend applaus en gejuich van zijn mama (ja, dit had hij gehoord), van hem had dit weekend nog veel langer mogen duren.
En ik als trotse mama, ben superblij voor hem dat hij dit heeft mogen meemaken. Een ervaring die hij de rest van zijn leven meeneemt en waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Dat er zo nog veel mogen volgen...
Vandaag is het Ruben zijn allereerste breakdance-optreden. Vandaag moet hij 2x optreden en morgen 1x. En wat is het aandoenlijk om te zien hoe zenuwachtig hij is, hoe goed hij het wilt doen.
Mama, ik sta wel op de 1ste rij, hé, dus ik moet het wel goed doen. Mama, wat als ik nu iets verkeerds doe? Ach, Ruben, dat ga jij weten maar de mensen in de zaal gaan dat niet zien. En onthou steeds goed, een echte danser doet altijd voort. Maak je een foutje, herpak je en doe gewoon verder. Zo doen die dansers in "So you think you can dance" dat ook, hé. Probeer te genieten van elk moment en ik ben er zeker van dat je het kei goed gaat doen.
Ik ben al bijna mee zenuwachtig in zijn plaats. Toen ik hem gisteren ging ophalen, voelde ik de sfeer en de adrelanine. En ik had bijna zin om mee te doen... en ergens diep vanbinnen kwamen de herinneringen boven aan mijn optredens vroeger met het musicalteam. De spanning en de zenuwen gierden door mijn lijf en vlak voordat ik al zingend moest opkomen, kreeg ik een kikker in mijn keel. Zooooooooooooo spannend maar zo supertof, zulke optredens vergeet je de rest van je leven niet meer.
Maar ik ga vanmiddag kijken en genieten van het begin tot het einde en trots zijn op mijnen danser. En ik hoop dat Ruben er ook met volle teugen van zal genieten.
Lieve, knappe gast van mij, doet dat goed, hé en laat zien wat je kan. Want ik weet dat je het KEI GOED kan.
Vanmorgen ben ik op controle geweest bij de specialist voor mijn bloeddruk. Blijkbaar waren nog niet alle resultaten van de testen binnen maar grosso modo ziet het er goed uit. Niets mis met mijn nieren (oef), niets mis met mijn hart (gelukkig maar), nu nog wachten op de volledige uitslag van het bloed. Toen ik hem zei dat het om 'stress' draait, dan zegt hij dat dit niet kan. Wel, het stressgehalte hier ten huize is soms erg hoog maar blijkbaar snappen dokters dat niet goed. Mijn adhd-erke kan het met momenten echt héél moeilijk hebben en dan is hij dus echt 'onhandelbaar'. Ik heb dan ook een mail verzonden aan zijn dokter om de medicatie terug 'tijdelijk' te mogen verhogen want zo kan het niet meer verder. De bijwerkingen zullen we er dan bij moeten nemen, jammer genoeg, maar het moet wel leefbaar blijven voor iedereen. En wat de medicatie voor zijn adhd betreft, kan ik wel zeggen dat we alles hebben geprobeerd, van homeopatische middelen tot het zwaardere geschut. Nu moeten we allemaal een beetje tot rust kunnen komen, zowel Ruben als ikzelf.
Eergisteren had hij een dikke, rode nota in zijn agenda want hij had die dag een kind met een boek geslagen (nadat iemand hem keihard had gestampt) EN ook nog iemand gebeten. Hij werd gepest en buitengesloten (jongens zijn steenhard) wat natuurlijk niet mag en zijn verdedigingsmechanisme is dan bijten. Hij geeft zelf aan dat hij fysiek te klein en te fijn is om op de vuist te gaan en dat hij dan maar bijt om zich te verdedigen. Tja. Ik keur dit zeker niet goed maar ik vind dat hij zich ook niet moet laten doen.
Hij had zoveel ruzie gekregen van een juf (niet zijn eigen juf) en die had zelfs gezegd dat als hij zo blijft doen, dat hij niet mee op sportklassen mag zodat hij eens weet wat buitengesloten worden is. Wel, dit vond ik er echt héél zwaar over. Het is verdorie op al die tijd zijn 1ste nota op héél zijn lagere schooltijd.
En het is waar, er mag niet gebeten worden en er mag niet geklopt worden maar wat die andere jongens hebben gedaan om hem uit te dagen of te pesten, dat wordt er natuurlijk niet bij verteld. Enkel hetgeen Ruben heeft gedaan, is gezien en al de rest niet.
Enfin, na een telefoontje met de mama van het gebeten kind en na een goed gesprek met die andere juf (om ook te wijzen op de fouten en pestgedrag van de andere kinderen en om even dat sportklassen-gedoe aan te kaarten) en de zorgjuf (om iets aan het pestgedrag te doen) en zijn verontschuldigen aan te bieden aan het gebeten kind, is dit wel weer opgelost maar leuk is anders.
Maar enfin, het is niet allemaal kommer en kwel, hij kwam weer thuis met een schitterend rapport, hij had nl. 86%. En het moet gezegd worden, als hij zich iets meer zou concentreren en net iets meer zijn best zou doen, zou hij nog véél meer kunnen halen. Maar we zijn blij, trots en tevreden, voor een 5de leerjaar is dit het zoveelste schitterende resultaat op rij.
En momenteel is het hier volop dansen geblazen want dit weekend moet Ruben 3x optreden met breakdance. Dus de six-step, de windmolen en andere moeilijke breakdance-moves (= echt wel kei stoer ) worden hier volop ingeoefend op onze mooie, houten thuisdansvloer, ja, blijkbaar staat hij op de 1ste rij, dus hij moet het echt wel goed doen want als er iets fout loopt, heeft ook iedereen het gezien. Als je daar geen stress van krijgt...
Maar mijne breakdanser heeft er zin in en ik ben héél benieuwd naar het optreden. En ik weet nu al dat ik een trotse mama ga zijn. EEN SUPERTROTSE mama!
Na gisteren een zalige middag bij mijn nichtje te hebben beleefd (lekker, warm en goed gezelschap), ben ik vanmorgen grondig binnenste buiten gekeerd in het St. Augustinusziekenhuis. Niet echt leuk maar ja, het moest nu éénmaal.
Bloedonderzoek, urine-onderzoek, scan van de nieren, echo van de nieren, een ECG en een electrocardiogram. Volgende woensdag heb ik de uitslag hiervan en zal ik hopelijk te weten komen vanwaar die TE hoge bloeddruk komt en wat ze er aan kunnen doen. Blijkbaar denken ze dat mijn nieren niet goed functioneren of dat er iets verstopt zit in de nieren maar volgens mij is dit enkel te wijten aan stress. Tja.
Maar ondanks de hoge bloeddruk en de bijwerkingen daarvan, moet ik wel zeggen dat het zonnetje ook genezende krachten heeft. Dat er nog veel dagen zoals gisteren mogen volgen. En via deze weg, nichtje, nog eens bedankt, hé, het was supergezellig.
Trouwens, ze hadden Ruben weer een tijdje niet gezien en het viel hen echt op dat hij gegroeid is. Mijn nichtje zei: hij krijgt lange benen. Ja, zoiets horen we natuurlijk super graag, te meer omdat ik weet dat alles wat mijn nichtje zegt, ook echt wel gemeend is.
We blijven dus maar lustig doorgaan met de spuitjes. Ondertussen mag ik mijzelf echt al wel een ervaringsdeskundige noemen.
Zeg, zou je na 1 jaar spuiten geen diploma krijgen? En zeg, wat zou er nu gebeuren als ik eens 2 spuitjes per dag gaf? Grapje, hoor.
Tot de volgende... Ik weet, het heeft weer lang geduurd voor ik iets geschreven heb maar het is gewoon TE druk geweest.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
Dit was dus ons laatste weekend in onze oude woonst. 
en 
