Vandaag - ongelooflijk maar waar - is mijn oudste zusje 50 jaar geworden. Haar kinderen hebben aan heel de familie gevraagd om iets te maken om in een 'herinneringsboek' te kleven. Ruben heeft een rebus gemaakt en ik heb het volgende geschreven (met de nodige fotootjes bij):
Er was eens een klein meisje met mooie, lange, zwarte krullen, die menig fotoboek zou vullen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ze was zo schattig, lief en fier en bezorgde haar trotse ouders veel plezier.
Steeds met haar handtasje op sleeptouw, veranderde dit meisje in een toffe vrouw.
Zij is ons magnifieke, sympathieke, unieke,
Annemieke.
En geloof het of niet, het is echt waar, dit prachtexemplaar wordt op 28 maart
50 jaar.
Wat? Ja ja, ik weet het, je zou het niet zeggen maar de jaren kunnen we, jammer genoeg, niet stilleggen.
Waar zijn toch al die jaren naar toe? Eerlijk waar, ik weet het zelf niet goe(d).
Waar is toch de tijd gebleven dat wij als zusjes samenwoonden in de Lode van Berckenlaan? Genietend van ons jeugdig, zorgeloos bestaan.
Dit is precies al een heel leven geleden en toch lijkt het pas gisteren dat we zondags op onze fiets samen naar de jeugdbeweging reden.
Een leerkrachtendiploma, een loopbaan en 4 kinderen ... later, heb je toch al wel wat mogen proeven van het levenstheater. Mooie, ontroerende momenten en ook wat minder leuke evenementen.
Voor de komende jaren (nog minstens 50), hoop ik dat je nog veel fijne gebeurtenissen mag ervaren, geen tegenslagen maar ik wens je vooral veel, gezellige dagen.
En lieve grote zus van mij, heb je het eens moeilijk met één of andere levensvraag, ik ben er steeds voor jou, want
ik zie je graag!
Een hele fijne verjaardag en 50 dikke kusjes van je kleinste zusje,
Els
|