en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
24-05-2014
Eenzaam
De laatste dagen/weken heb ik echt last van eenzaamheid. Heel eigenaardig hoe dit gevoel je zo plots kan overvallen... Dit is me de laatste jaren al vaker overkomen - ik denk dat veel mensen zich hier in herkennen - en dit gevoel ebt dan meestal ook wel snel weer voorbij maar nu blijft dit hangen... En ik vind dit niet fijn omdat het me niet lukt dit van me af te schudden.
Ik heb het gisterenavond geprobeerd op de dansvloer - ik heb geschud met alles waar ik maar mee kan schudden - maar tevergeefs. Ik heb het geprobeerd door in een mooi boek te kruipen - met oorstoppen in mijn oren om de verbouwingen boven en naast mijn hoofd buiten te sluiten - maar tevergeefs. Ik heb het geprobeerd door extra met mijn zoon te knuffelen - dit heeft wel een beetje geholpen - maar tevergeefs.
Ik probeer dan ook te analyseren van waar dit gevoel nu zo plots komt. Maar ik kan er niet echt de vinger op leggen.
Ja, ik mis 'ons Choumike' (dit heeft er wel héél zwaar ingehakt), ik mis 'ons Britteke' (dit heeft me meer verdriet gedaan dan ik had kunnen inschatten), ik mis mijn beste vriendinneke Leen (te weinig tijd om met mekaar af te spreken en eens goed bij te babbelen), ...
Ja, ik mis iets. Iets essentieels.
Weet je, als je lang alleen bent, dan stel je je in het alleenzijn maar ik ben ook maar een mens, met verlangens en gevoelens. En ja, ik wil ook eens een beetje 'speciale' aandacht, ik wil ook wel eens een dikke knuffel, ik wil ook wel eens in iemand zijn armen slapen, ik wil ook nog wel eens een stomende stoeipartij, ik wil ook intimiteit in mijn leven. Hoe erg is het met je gesteld als je geniet van de aandacht van een lieve, Poolse werkman, die hier in het appartementsgebouw aan het werken is.
Ik kan dit echter niet zomaar veranderen, dus ik zal ook dit moeten wegslikken.
Net zoals ik het wegslepen van mijn auto deze week + bijhorende kosten (235 Euro) moet wegslikken, betalen, vergeten en doorgaan. Net zoals ik de verbouwingsperikelen en bijhorend lawaai (zuigt je helemaal leeg) hier in mijn appartementsgebouw moet wegslikken, moet ondergaan en doorgaan. Net zoals ik de werkdruk en veranderingen op het werk moet wegslikken, moet aanvaarden en doorgaan.
En ja, we zullen ook wel doorgaan... Nu is het ook niet dat ik mij héél de tijd doodongelukkig voel, hé. Integendeel. Maar er knaagt zoiets onbestemds en ja, het blijft knagen.
Ach ja, ik hou mijzelf dan maar voor: er komen betere tijden aan. En ondertussen onderga ik dit gevoel van eenzaamheid en hoop dat dit gevoel snel voorbijwaait.
Bedankt om even mijn geklaag te lezen. xxx
PS: nog even over mijn blogje hier. Ik heb er een paswoord op gezet omdat er misbruik van mijn blog wordt gemaakt. Dus als je mijn blog nog verder wilt volgen, mag ik je dan ook vragen om aub geen reacties op Facebook te zetten (behalve BG). Je mag altijd via dit blog of via e-mail reageren. Graag zelfs.
Wat keek ik uit naar het 'verlengde' weekend (behalve vrijdag - dan moest ik werken) en wat zal ik nu blij zijn dat het weekend voorbij is.
Ondertussen wonen we hier in ons prachtige, mooie, nieuwe appartementje maar de andere appartementen worden ondertussen nog gerenoveerd. Dit betekent een vuile gang waardoor mijne mooie vloer ook steeds vuil is want je neemt dat vuil (bezetsel e.d.) mee in je eigen appartementje.
Maar wat het allerergste is, is het lawaai. Wat een lawaai. Wat een inbreuk op alles wat je in je hebt. Gisterenavond stond mijn nek in kramp van al dat lawaai. Ik ben al héél de week wat ziekjes en ik en mijn lichaam had het echt nodig om eventjes tot rust te kunnen komen. Pffff. We hadden beter weggegaan maar ja, je wilt niet altijd weg zijn, hé, je wilt ook eens gewoon thuis zijn. RUSTIG thuis zijn. RUSTIG thuis uitzieken.
Wat keek ik dus uit naar zondagdag = rustdag. Maar vanmorgen hebben dan mijn Afrikaanse buren mij wakker gekwetterd. Dat kwetteren is dus kei hard roepen en tieren. Hatelijk gewoon. Die houden dus met niets of niemand rekening.
Ja, die burengeluiden, dat is toch wel even serieus wennen. Amai.
En dan verlang ik heimelijk naar vakantie. Ergens rustig zitten met zicht op zee en de zon op ons snoeteke. Ik zal toch maar eens beginnen uitkijken om toch met vakantie te kunnen gaan. 3 weken zal er dit jaar niet inzitten maar 1 weekje of 10 dagen moet misschien wel lukken.
Ik zal nog eens meespelen met de Lotto...
PS: liefst geen reacties op Facebook, mijne Ruben leest mee op FB.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
