|
Op 30 januari om 15u00 hadden wij een afspraak met een specialiste voor Romeo.
Onze dochter was meegegaan om eventuele vertalingen te doen, wat een geluk was, want zij heeft inderdaad een vertaling moeten doen. De specialiste kon het handschrift van onze huisarts niet goed lezen en dus heeft mijn dochter het vertaald naar het Engels.
Een hele lieve arts, echt waar, nam zeker haar tijd.
Zij heeft op die +/ 3 jaar dat ze hier is goed Vlaams geleerd, echt waar. Ik kan wel geloven dat het Vlaams niet gemakkelijk is en toch zeker niet die medische termen.
Romeo heeft Alzheimer, geen twijfel mogelijk hoor, maar je moet het voor sommige instanties wel op papier hebben.
's Avonds heeft Romeo zich weer van de plezantste kant laten zien.
Tot 3u30 heeft hij rondgelopen en ik ook natuurlijk.
Alhoewel hij al zijn medicatie gekregen had, bleef hij maar rond schuifelen/zwijmelen.
Naar de badkamer zich scheren, even zitten in het salon, even wandelen in de tuin, even zitten naar de wc, even zitten gaan scheren........................Als ik zeg dat hij die dingen wel 100 keer heeft gedaan, in verschillende volgordes, dan is dat niet overdreven hoor, integendeel. Die evens zijn iedere keer maar enkele minuten hoor.
Onze hond moest iedere keer mee naar de tuin of spelen met zijn touw, maar hij wilde niet natuurlijk. Die is gewoon dat wij rond 18u30 à 19u00 gekookt eten, afruimen, badkamerbezoek en daarna ieder op zijn zetel tv kijken. De hond ligt altijd tussen ons twee, die was niet gelukkig hoor.
Rond 4u00 was Romeo aan het slapen en was onze beurt eindelije gekomen, het startschot dat wij ook konden slapen.
Twee keer is hij die nacht tot bij mij gekomen, deed zijn handen rond mijn gezicht en zei" Gij zijt ons moeder hé" Dat is schrikken en wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik heb volgens mij, het beste gedaan wat ik kon, Niet ontkennen en niet bevestigen.
Dat zijn wel de zwaardere momenten die je erbij krijgt hoor.
Over een maand of twee ging het over onze jongste zoon en toen vroeg hij op deze manier "Ik denk dat het een zoon is van ons en dat hij ver weg woont, hoe heet die".
SLIK, dat was de allereerste keer.
Ondertussen is hij mijn naam ook al 2 keer vergeten en pas nog, onze kleindochter was op bezoek en stond in de living, hij kwam naar de keuken en vroeg "wat is haar naam?"
Hopelijk hebben jullie allemaal hulp van familie of vrienden, anders is het nog veel moeilijker hoor!!!
|
