|
Over 4 Jaar was ik nog aan het werken. De afstand naar mijn werk was 18km. Mijn man (Romeo) bracht mij en kwam mij afhalen van mijn werk. Nu besef ik dat toen het begin was van Romeo zijn ziekte.
De eerste keer was toen mijn man zij dat hij de weg naar mijn werk verloren was, dat kon toch niet, maar vond dat niet erg. Nu weet ik beter.
Niemand bereid je voor op Alzheimer, omdat niemand dat verwacht. zo een grote, sterke, stoere man hij toen was.
De tweede keer was heel stom. Mijn man deed de inkopen als ik aan het werk was, maar het was me al wel opgevallen dat het niet eender was, hoe ik het zei, hij onthoude juist het laatste woord.
Bijv; één krop sla, maar, ik heb nog tomaten. Dan bracht hij tomaten mee en geen sla. Dat gebeurde nog met andere dingen en dan lachte ik het weg, nooit denkende dat dat het begin was voor Alzheimer.
Ooit heb ik gehoord of gelezen, Alzheimer is geen erge ziekte voor de patiënt maar erg voor de dichtste familie.
Nu kan ik zeggen dat het waar is.
Pijn die hij vroeger voelde aan zijn rug, zijn er niet meer. Straffer nog, de heel zware medicatie die hij nam voor de pijn, neemt hij niet meer (na een onderzoek en gesprek met de dokter). Dus volgens mij voelen Alzheimers niet veel meer.
Romeo heeft een grote blauwe plek op zijn knie van wie weet wanner, hij zegt er niks van, maar, voelt het ook niet.
Mijn bedoeling is om met beetjes mijn verhaal te schrijven. Hopelijk verlicht dat mijn pijn die vele familieleden meemaken en verwittigt het anderen hoe zachtjes de ziekte in je familie komt.
Laatst was ik bij de dokter, en natuurlijk spreken we over mijn man en over mijn toestand en de dokter zei; "deze ziekte is het ergste wat je in huis kan hebben". Ik begrijp wat hij bedoeld, pijn, daar kan je pijnstillers voor nemen. Alzheimer, niets kan de hersenen die weg zijn terug brengen.
Mijn onbegrip was vooral dat ik niet verstond dat je niets kan onthouden van 1 minuut geleden, echt, dat begreep ik niet.
Mijn dochter heeft het uitgelegd; we beginnen bij de geboorte van alles op te slaan en te onthouden in onze hersenen, later, veel later verdwijnen hersencellen en kan er niets meer bij. Het korte termijn geheugen is weg, gedaan.
Dit was het begin, het volgende komt nog!
Veel steun heb ik van mijn 3 kinderen en mijn oudste kleindochter van 13 jaar;
1) De jongste woont 202km van ons. Te ver om dikwijls bij ons te komen, maar zo nu en dan een telefoontje, kan een opluchting zijn.
2) De middelste woont niet ver maar heeft wel een gezin van zes personen. Hij is een grote hulp met klusjes bij ons, (als mijn man alle stekkers van TV, videorecorder, internet en al wat erbij komt uit trekt) mijn pellet kachel gaat niet juist, het toilet is verstopt en nog vele dingen, dan is hij altijd bereid om te komen en het in orde te maken. Hij heeft ook een gezin van zes.
a) Zijn dochter van 13 helpt mij met het in 't oog houden van Romeo zodat ik gerust kan koken, soms kuist zij eens de vloer. Als we gaan winkelen helpt zij met dragen en binnen zetten van de aankopen enzov.
3) De oudste woont 35km van ons, zij doet de afspraken bij dokters, de papieren in orde houden, kortom, alles wat met telefoon, pc en papieren te maken heeft, lost zij op. Als ik met Romeo naar de specialist moet, gaat zij mee als ondersteuning, zij is daar ook vele uren mee bezig.
Ik heb veel hulp en steun van mijn kinderen en kleindochter, daar ben ik blij en fier over.
Julia
|
