|
De dagen rijgen zich aaneen, goeie en minder goeie,
Drie jaar geleden werd Romeo ziek, hij had veel pijnen en moest direct naar de spoed gebracht worden. Na wat onderzoek bleek dat hij een maagperforatie had. Hij herstelde daar goed van, maar, deed afwezig en raar. Volgens het verzorgingspersoneel kon het van de narcose komen, dus ik maakte me niet ongerust. Maar enkele dagen later werd hij vastgebonden aan bed. Toen ik ging vragen waarom dat was, zegden ze dat Romeo ging lopen, en de baxters trok, dat was raar. Toen hij genezen was van die operatie deden ze Romeo naar "De Kei" op de gesloten afdeling. Dat was een schok, opgesloten zitten, nog nooit meegemaakt. Romeo lag in een 4 persoonskamer als 5de persoon, dan nog naast het raam, hij had het altijd koud. Nu zou de kei verbouwd zijn, wat ik vurig hoop voor de volgende patiënten. Wij hadden een kamer alleen gevraagd, maar het was er zo druk dat ze ons daarmee niet konden helpen. Romeo bleef raar doen, maar volgens hen; geen probleem. Ieder mens reageert anders op narcose, dus dat kon. Weken later mocht ik mijn man al eens een dag mee naar huis nemen (met medicatie en.......pampers.
Ik denk na ongeveer 7 weken na lang aandringen van mij, mocht hij mee naar huis. Toen wisten we nog niets van Alzheimer. Thuis had hij wel medicatie nodig maar geen pampers, nu nog niet trouwens. Het was onze huisarts die ons naar de specialist stuurde, het strafste, Die kon geen Vlaams, alleen Engels en haar eigen taal. Volgende week hebben we daar weer een afspraak en mijn dochter gaat speciaal mee om te vertalen. Ik kan wel Engels maar niet genoeg om medische termen te verstaan. Het was een vriendelijke dokter hoor, zij kan er niets aan doen dat er zeker personeelstekort was. Zij heeft dus het woord Alzheimer gebruikt, toen wist ik het. Romeo had geen besef van die ziekte hoor, voor was een groot donker gat!!!!
Dat was niet de eerste keer, maar daarover later.
|
