Maart en april waren dan wel niet écht zo " mijn" ding.
Een mens begon ,na al die winterkou , stilaan te dromen van de lente maar dat was buiten de maartse buien en de aprilse grillen gerekend...
Hagelbuien die je wangen geselden wanneer je van school naar huis fietste...
Buien van smeltende sneeuw...
Maar dan kwam mei. De mooiste maand van het jaar.
Haja, want ik was jarig en de wereld was weer groen.
De lentebloeiers kleurden de dagen....
De zomers waren " op z'n Belgisch".
Grote hitte was er zelden.
Wie gegarandeerde zon wilde tijdens zijn vakantie, trok naar het zuiden van Frankrijk of naar Spanje .
Je hoefde nog niet bang te zijn om volledig geroosterd huiswaarts te keren ....
En dan kwam september.
De ochtenden meteen een pak frisser ....
Mist vaak met heelder banken waardoor je geen hand voor je ogen meer zag.
Oktober bracht de eerste echte kou en in november vroor het vaak al " aan de grond".
Allerheiligen was gekend om zijn rode neuzen en bevroren vingers wanneer je na een bezoekje aan het kerkhof ,weer naar huis trok. Maar dan wachtten daar moeders wafels om al het doorstane leed te verzachten.
O, nostalgie....
Om maar gewoon te zeggen: ik heb het zo gehad met die langerekte herfst waarin we nu, met een onderbreking van enkele weken in juli en augustus, al maanden vertoeven.
Ik heb het zo gehad met al die regen en het trieste grijs...
Ik begin een winterslaap....
Ik wil pas worden gewekt wanneer de zon het haalt van de regen en het grijs.....
En be prepared....Wie ooit nog klaagt dat het " de droog" is , krijgt een lel.....( er zijn nog zekerheden in mijn leven)
Het huis dat geurde naar de spar, de lichtjes in de boom , die zorgden voor gezelligheid. Ons moeder die ons verwende met lekker eten. De pakjes....kortom , ik vond het een zalige tijd.
Jarenlang vierden we kerstavond bij ons moeder thuis. Ook toen ons gezin uitbreidde met schoonzonen en kleinkinderen. Traditioneel werd er 21 gespeeld,.voor muntjes, uiteraard.
Hele mooie herinneringen heb ik aan die tijd...
Tot op een horrordag in 1988 en er geen reden meer was om Kerstmis nog te "vieren."
Zelf het huis uit, probeerde ik Kerst nieuw leven in te blazen binnen mijn eigen gezinnetje. De pakjes onder de boom kwamen terug. Kleintjes voor kerstavond. Grote voor Nieuwjaar.
Tot het probleem van de vader van mijn kinderen zo ontspoorde dat er geen zak meer aan was.
Overal in de buurt kwamen familie en/ of vrienden langs. En ik telde alleen nog maar af tot die ellendige dagen voorbij waren.
Tot ik na mijn scheiding, Francis leerde kennen en ik opnieuw Kerstmis kon beleven en vieren, samen met - met wisselend succes,dat wel- onze (plus)kinderen en kleinkinderen.
Mijn kerstboom kon niet groot genoeg zijn met eronder een overdaad aan pakjes.
Ik voelde mij zo dankbaar en gelukkig.
Maar opnieuw liep alles weer zo fout toen op 31 mei 2023 mijn allerliefste Francis zijn ongelijke strijd met een strontkanker verloor.
Geen boom meer, geen pakjes....en opnieuw nadert Kerstmis.
Dit jaar zal ik het wel iets anders aanpakken.
Om Francis te eren en op aanraden van mijn psychologe, komt er een bescheiden boompje dat ik zal versieren met enkel kerstgerief van Francis. De lichtjes in het boompje zullen blinken voor hem.
En ik....ik zal weer alleen Kerstmis " vieren " maar met Francis heel dicht in mijn buurt.
Vast heb je ze ook al wel gelezen, de posts in de trant van:
" Wat ben ik blij dat ik mijn jeugd en de langste tijd van mijn
leven niet in deze tijd heb doorgebracht.
En wat heb ik medelijden met de jeugd van nu en de tijd die nog komen
gaat ."
Iedereen post en deelt uiteraard wat hij wil maar ik, persoonlijk, krijg
er de kriebels van.
Was het écht zo veel beter toen "wij" jong waren????
Mensen vergeten zo vlug!
O, nostalgie naar de kinderjaren....
Ik zelf ben van 1959.
Geboren in de "gouden" jaren na de oorlog.
En ik kon inderdaad buiten spelen .
Maar was het toen , op alle vlakken, zoveel beter, dan nu?
Zeer zeker niet!
- Wie kanker kreeg, ging dood. Simpel.
- Er was de oorlog in Viëtnam.
- De protestmarsen: "Nixon, moordenaar! Handen af van
Viëtnam!"
- De opkomst van de industrie met het zwaar vervuilen van waterlopen. De
Schelde werd o.a. een open riool waarin geen leven meer mogelijk was. Hetzelfde
gebeurde met vele beken en waterlopen.
- Er was de toenemende luchtvervuiling.
- De taalkwesties in Voeren en Komen.
- Het racisme tierde welig: "Défendu aux étrangers." Deze
boodschap pronkte voor het raam van vele café's en discotheken.
- De kleine buurtwinkels verdwenen door de komst van de supermarkten.
- Het vogelbestand ging steeds verder achteruit. De zangvogeltjes en de
roofvogels verdwenen, door het veelvuldig gebruik van herbiciden en pesticiden
. Ik denk daarbij aan D.D.T. en E-605
en dan was er natuurlijk nog: de vogelvangst.
- Er waren de autoloze zondagen door de oliecrisis.
- De aanslagen door de C.C.C en de Bende van Nijvel.
- Miss was er meer respect voor gezagsdragers maar of die dat altijd
verdienden , is maar zeer de vraag.
- Wie niet goed meekon in de klas, verhuisde naar de laatste bank en
werd neergezet als lui of dom. Dyscalculie, dyslexie....daar hadden we nog
nooit van gehoord.
- Lastige kleuters, die niet stil konden zitten, werden vastgebonden op
hun stoeltje.
- "Stoute" kindjes vlogen in de bezemkast.
- Bij linkshandigen bond men die arm vast op de rug. Je moest schrijven
met je "goede" hand: het rechtse.
- De pastoor dicteerde wat goed en kwaad was.
- Homo's, mensen met een andere geaardheid , werden met de vinger
gewezen, uitgesloten, door hun eigen familie en vriendenkring. Zich
"outen" was niet aan de orde.
- Hypocrisie en "schone schijn " vierden hoogtij.
En ik kan nog wel eventjes doorgaan.
Had ik dan geen mooie kindertijd?
Ik denk het wel.
Is er een reden om de kinderen en jeugd "van tegenwoordig" te
veroordelen , te beklagen.....????
Miss op sommige vlakken.....net zoals dat ook zo geldt voor
"onze" generatie .
Voilà, het moest mij écht eens van het hart.
De tijden veranderen en dat is iets dat altijd al is geweest.
Het is "anders" dan hoe wij onze kinder-en jeugdtijd
beleefden.
Elke periode heeft zijn charme én ook zijn kleine kantjes.
Maar gelukkig zijn het vooral de goeie dingen die blijkbaar het langste
blijven plakken
Mensen zijn geen jojo's
Mensen zitten niet vast aan zo'n touwtje waarmee je de jojo weggooit en weer aanhaalt.
Zelfs jojo's raken op de duur verstrikt en kunnen dan geen kant meer uit
Mensen zijn geen elastiekje dat je aantrekt en weer laat schieten
Zelfs het meest stevige elastiekje zal breken op een moment
Mensen zijn geen speelgoed dat je boven haalt wanneer je zin hebt om er mee te spelen om het nadien weer achteloos in de speelgoedbox te gooien zodra je het beu bent. Als je er vaak genoeg mee gooit raakt zelfs het sterkste speelgoed ooit beschadigd.
Als zelfs jojo's, elastiekjes, speelgoed.....hieronder lijden, kan je nagaan wat dit met een mens uitricht.
Nu de Sint weer is vertrokken en ergens onderweg, zeeziek, zit te wezen...(waarom hij niet met het vliegtuig komt...Joost mag het weten),
is het tijd om de kerststal boven te halen.
Met beeldjes, zo oud als 't straat.
Nog van een tante, van wijlen mijn moeder, kun je nagaan...
De meesten verloren er, door de jaren heen, al eens het hoofd bij....
Wie niet.....
maar werden weer "vakkundig" heel gemaakt...
Bij mensen ligt dat iets ingewikkelder, maar dit geheel terzijde....
Hun mantels kenden ooit betere tijden...
Hier en daar , zit er een scheurtje in...
Veel zijn ze zeker niet meer waard...
Maar voor mij zijn ze onschatbaar....
Ze herinneren mij aan de Kerst uit mijn kindertijd....
Toen het leven nog zo simpelweg, eenvoudig was.....
O, nostalgie...
De boom werd door mijn vader binnen gehaald.
Ik hielp met de versiering...
Toen nog met zilveren slingers en engelenhaar, waarvan je jeuk aan je handen kreeg...
De lampjes hadden alle kleuren...
Jezus logeerde thuis in een grot...
Mijn ouders waren , op dat vlak, ver vooruit op hun tijd....
Mijn vader maakte er achteraan een opening in, waar een lamp bekleed met rood crêpe papier , werd doorheen gestoken , zodat een rode gloed de grot verlichtte...
Hij was wel, vindingrijk, mijn vader...
Dàt wel.....
Kerst herinnert mij ook aan de kaaskroketten van mijn moeder...
Die werden steevast, met de feestdagen ,vakkundig klaar gemaakt...
Daarnaast, als hoofdgerecht: een parelhoentje....
Die heerlijke geuren...ik kan ze nog ruiken, wanneer ik mijn ogen sluit...
En als dessert: een kerststronk met er bovenop , een kindje Jezus van suiker ...
Maar de tijden veranderden....
Jaren was Kerst donker en triest...
Moeder en vader zijn er al lang niet meer.....
Maar de mooie herinneringen, die zal ik voor altijd blijven koesteren....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
