Yokohama is een havenstad op een half uurtje rijden van Tokyo.
Het is er aangenaam wandelen langs Tokyo bay.
Er is een pretpark, een ijspiste, een landmark tower, de grootste chinese wijk van japan.
Je kan een havenrondvaart maken of vanaf de passagiersterminal genieten van het uitzicht.
Hoewel hier ook zo'n 5 miljoen mensen wonen is het hier veel rustiger en aangemaner dan in Tokyo.
Morgen terug naar huis.
Het zal weer wennen zijn.
Geen shinkansen treinen meer die op tijd rijden , luxueus zijn, met free wifi en verwarmde WC.
Geen hotelkamers meer met slippers, kamerjas, en literflessen shampoo ..
Geen ekiben maaltijden voor op de trein of bestelautomaten aan het restaurant.
Geen winkeltje meer op het perron waar geen personeel aanwezig is , en waar men er dus van uit gaat dat je correct je aankopen scant en die dan ook nog eens correct betaalt.
De supermarkt werkt trouwens op hetzelfde systeem vermits de kassa's niet aan de uitgang staan maar ergens binnenin.
Japan waar er rekening wordt gehouden met de medemens.
Waar de persoon die op de rij voor je zit in de trein ,zich eerst omdraait en vraagt of het niet stoort als hij zijn stoel wat achterover laat leunen.
Waar niemand belt of lawaai maakt op de trein,metro.
Het land waar alles georganiseerd is.
Van het in en uitstappen in de trein tot en met de daklozenopvang.
En wat ik natuurlijk ook weer ga missen is de vriendelijkheid van de japanner.
Je bent hier dus echt welkom als toerist.
Niet alleen zijn er de 'toeristenprijzen' voor de japan railpas..(voor een japanner zou ons tripje zo'n 4 keer duurder zijn).
Maar de houding van de japanners zelf.
Overal werden we vriendelijk geholpen , kwamen ze zelf vragen of ze ons konden helpen.
Lieten ze ons voorgaan.
Hielpen ze ons bij het gebruik van een automaat.
Bedankten en bogen ze voor ons voor alles en nog wat..
Nagasaki, Kagoshima, Takamatsu, Tokyo, Japan 2019.
Nagasaki was ooit de eerste haven die opengesteld werd voor de wereldhandel.
Het voelt er nog steeds multicultureel aan, voor zover dat mogelijk is in Japan.
Er is een wandelpromenade, een oude chinese wijk, een nieuwe chinese wijk en we zien ook nog een zeer bijzondere tempel waar de Boedha van dienst gedragen wordt door een schildpad.
Verder naar Kagoshima, bekend voor zijn nog zeer actieve vulkaan.
Helaas regent het wat , dus deze keer weinig vulkaan te zien.
We wandelen eens naar de ferryhaven ,daarna naar de shoppingmalls.
Ik koop een muts in de 100 yen shop en we gaan eten in de 100 yen bakkerij.
Zeer lekker en een unieke ervaring!
De volgende dag naar Takamatsu , een stadje op het Shikoku eiland.
Je komt op Shikoku via een zeer lange brug .
Vanuit Takamatsu vertrekken heel veel ferry's naar de omliggende eilanden.
Verder is er ook een mooi kasteel.
Op oudejaarsavond gaan we een curry udon eten en trakteren onszelf daarna op twee taartjes.
Geen vuurwerk hier om middernacht.
De japanners zitten waarschijnlijk in een van de 88 tempels van Shihoku op de dageraad van het nieuwe jaar te wachten?
De volgende morgen naar Tokyo.
We gaan al eens naar het keizerlijk paleis kijken en logeren in de Ginza wijk.
Op 1 januari is bijna alles gesloten, winkelcentra, restaurants , zelfs de meeste musea.
Gelukkig is Tokyo station in volle werking.
Daar is het lang aanschuiven aan de restaurantjes.
Het is hier de gewoonte dat je je op een wachtlijst inschrijft om in het restaurant te gaan.
Daarna heb je dan wat tijd over om nog ergens anders te gaan shoppen.
Wij gaan voor het avontuur van een maaltijd te kopen aan de automaat.
Hierbij kies je een schotel, die betaal je aan de automaat.
Dan krijg je een briefje-betaalbewijs.
Daarmee ga je het restaurant binnen...
Voordeel van dit systeem is dat de kok al je maaltijd kan klaarmaken.
Geen tijdverlies van in het restaurant te kiezen uit het menu, een bestelling te doen, te wachten op de bestelling, afrekenen..
Nee, dit systeem is snel en dat is wat men wil in een station?
Voor mij is het maar een kort ritje , maar zij die een ticket verder weg , of meerdere tickets willen , staan in de rij met een plastic zakje.
Inderdaad vol geld.
Ik had wat veel geld gewisseld, dus ook ik met een plastic zakje naar de bank.
Daar durfde ik natuurlijk niet te vragen of ik een foto mocht nemen, maar dat beeld van de zakken geld die achter de twee dames uitgestort werden...tsjonge!!
Op de ochtend van mijn vertrek werkt de printer in het hotel niet, dus krijg ik nog een handgeschreven registratie.
Ik neem afscheid en beloof om nog eens terug te komen.
Dan wandel ik naar het station..een mooi station met een mooie fontein...foto!
Er is een groep in traditionele kledij en je raadt het ondertussen al..ik moet mee op de foto.
Zij zijn hier al voor het festival van binnen een paar dagen.
Er is ook een TV ploeg, en ik moet een interview geven.
Veerle dus op Fergana TV..
De trein is op tijd, proper , heeft airco en TV.
Anderhalf uur later ben in Andijon.
Van Andijon heb ik geen plannetje en de enige informatie is dat er hier in 2005 een bloedbad heeft plaats gehad , rebellen tegen dictator of dictator tegen terroristen, slachtoffers tussen 150 en 1000 afhankelijk van de bron.
Volgens mijn boek ligt zelfs het woord 'Andijon' gevoelig, laat staan dat je er zou naartoe gaan.
Ik was er dus wel een namiddag en ik kan jullie uit eerste hand vertellen dat het een zeer mooie moderne stad is, waar veel terrasjes en winkelcentra zijn.
Ze hebben heel wat oud-mooi en zijn zoals overal in Uzbekistan aan het bouwen .
Als ik s'avonds in een winkelcentrum ben is men in een klein winkeltje aan het sluiten.
De uitdrukking "de kas maken" krijgt een andere betekenis nadat je de kar vol geld gezien hebt..
s'Morgens een vroege bus naar Dostyk, de grens.
Zoals altijd een gesprekspartner, deze keer een jongedame die studeert in Osh, zij 'doet' deze grens iedere week.
Ik moet zeker nog eens terugkomen naar Andijon, er is zoveel meer te zien en zij zal mijn gids zijn.
Ze geeft mij --oude gewoonte--een geldbriefje als aandenken met haar handtekening erop.
Ik draai het om en daar staat een andere handtekening..ik vraag--van je oud lief?
Als we uitstappen betaald ze ook nog mijn busticket, gastvrijheid...en kom nog eens terug..
De grens gaat weer verbazend vlot en dit keer aan de grens van Kirgistan moet ik weer voorgaan, zelfs al staan er maar 2 anderen voor mij..
Ik heb nog wat Uzbeeks geld te wisselen en mijn vriendinnetje ook.
Ik ga naar hetzelfde loketje waar ik vorige week geweest ben, mijn vriendin wisselt hier ook altijd.
De man herkent mij -natuurlijk? eenzelfde T-shirt heeft zo zijn voordelen.
Ik wissel mijn Uzbeekse sum en 70 dollar en vraag hem waarom ik hier maar een dikke 4000 Som krijg...weet hij wel hoeveel ik hiervoor in Uzbekistan zou krijgen?
Hij begrijpt de joke.
Wat een relaxte grensovergang!
Ik wandel mijn 10 minuten naar het busstation en neem de bus naar Jalalabad.
Mooie muziek waarvan ik vooral het woord Uzbekistan onthoud en mooie kostuums.
s'Avonds geen vuurwerk , dat hebben ze blijkbaar een paar dagen geleden al gedaan?
Rare kerels daar in Fergana!
Ik neem de bus naar Kokand.
Kokand was vroeger een belangrijke stad met veel moskeeen en medressas.
Na Buxara de mooiste stad.
Helaas , omdat ze hier zo traditioneel moslim wilden zijn, met zelfs een moslimstaat binnen de sovjetunie, werden door de communisten zowat alle moskeeen en medressas vernield.
Ook van de vorige Grote Leider hier, moesten de meeste gebedsplaatsen dicht.
Nu zijn ze wel weer open , sommige mogen zelfs 1 keer per dag muziek maken.
Het geluid is in tegenstelling met andere moslimlanden niet het geluid van een mislukte doe-het-zelver, aiaiaiaaaaaaaaaaaaaaai!
Het is ai-ai-ai en dan volgt er een hele tekst..in het Uzbeeks, misschien --het is tijd om te stoppen met werken en te gaan eten??
De alcoshops zijn hier in ieder geval ook, en dit is een universiteitsstad, de jeugd draagt bijna geen hoofddoek.
In Kokand is er binnen een paar dagen een groot kunstfestival, men verwacht ongeveer 10.000 toeristen.
Daardoor is men overal bezig met het restaureren van gebouwen , het aanplanten van hoeveel? eenjarige bloementjes langs iedere meter weg van de stad.
Bovenop de 'gewone' housingboom die de Staat hier organiseert.
De Staat wil dat iedere Uzbeek zijn eigen groot huis heeft, gedaan met huren.
En dus bouwt de Staat mooie huizen die de Uzbeek met een 'modaal' inkomen makkelijk in 20 jaar aan de Staat kan betalen.
Geen krediet via de bank dus.
Toen ik hier in 2009 voor het eerst was , was er 1 fabriek van Daewoo en had iedereen een Daewoo.
Nu is er ook een fabriek van Chevrolet, en rijdt iedereen met een Chevrolet.
Toen op propaan , nu ook veel op metaan.
De sukkels die nog een moskvisch op benzine hebben betalen toch al bijna een 1/2 euro per liter.
De mensen hier in Kokand zijn extreem vriendelijk.
Iedereen zegt me gedag en vraagt van waar ik ben.
De enige keer wanneer je hier enigszins meewarig bekeken wordt is wanneer je zegt dat je geen brood bij je maaltijd wil.
Ik heb me dus geintegreerd en eet dus braaf hun trouwens zeer lekker brood.
Het is hier iets minder warm dan in Fergana, dus ik ga wandelen door de stad.
Moeilijk, want mijn plannetje is verouderd, op grote wegen staan geen straatnaambordjes en de kleine hebben wel bordjes maar staan niet op mijn kaartje.
Behalve het paleis van de Khan , dat makkelijk te vinden is,ga ik dus op zoek naar medressas en moskeeen, en ik ben er overal welkom.
Ik krijg een gratis uitleg in het russisch , word uitgenodigd om iets te komen eten, krijg al een preview van het kunstfestival.
En aan 1 moskee komt er een jongetje naar me toe.
Hij heeft een egeltje.
Hij probeert het egeltje te aaien.
Ik leg hem uit dat je een egeltje wel kan tam maken , maar anders en met wat geduld.
Ik mag zijn egeltje zelfs even vastnemen...
Kokand, een van die stadjes waar je niet graag vertrekt!
Zoals jullie onderhand weten vertoon ik regelmatig "grensoverschrijdend gedrag".
Niet zoals dat tegenwoordig in de media komt, maar gewoon de drang om te gaan kijken hoe het er aan de andere kant van de grens uitziet.
En dan liefst nog een 'avontuurlijke' grens.
De grens hier tussen Kirgistan en Uzbekistan voldoet aan de voorwaarden.
Kirgistan en Uzbekistan , en bij uitbreiding de andere landen in de omgeving, zijn niet echt de beste vrienden.
De grenzen gaan hier dus op onvoorziene momenten dicht , of de douane kan 'een moeilijke dag hebben', lees, het kan lang duren.
Ik dus vroeg op en met een minibusje naar de grens.
Ik wissel 1000 Kirgizische Som en krijg daarvoor 125000 Uzbeekse Sum.
Toen ik hier twee dagen geleden eens kwam kijken was het een zeer lange rij, maar nu wandel ik direct het kantoortje binnen.
Vijf minuten later wandel ik naar de Uzbeekse douane.
Ook daar maar een paar mensen voor mij, maar toch moet ik eerst door de paspoortcontrole.
Daarna de douane.
Mijn rugzakje door de scanner, geen gepiep, geen alarm, maar toch moet ik opzij.
De douanier neemt mijn paspoort en begint vragen te stellen.
Eerste vraag ,toerist?, dan,eerste keer in Uzbekistan? wat is je beroep?
Douane?
Daarna wordt iedereen van de staff ingelicht dat ik een collega ben..
Hij vraagt welke graad ik heb-- de laagste--die die het werk doet.
Hij vraagt wat ik van hun onderkomen vind--ik zeg diplomatisch dat we overal onze problemen hebben..
Ik vraag om een foto,en nog eens, maar dat kan niet..jammer
Buiten staat er 1 persoon met een bordje iemand op te wachten.
Ben ik het?
Nee, maar waar is het busje naar Andjon?
Het koppel achter mij moet er ook naartoe.
Ze nemen mij mee naar de bus en ik heb nog maar eens een lang gesprek over Kirgistan, Uzbekistan .
Mijn gesprekspartner vandaag heeft nog dienst gedaan in Frankfurt aan de Oder toen de Berlijnse muur viel.
In Andjon brengen ze me nog naar het busje naar Fergana.
In Fergana sta ik wat verloren te kijken op de grote bazar.
Maar een lieve Uzbeek brengt mij naar de Tsum, een herkenningspunt op mijn summier plan.
Ik ga eerst naar de nationale bank en wissel 200 US$.
Daarvoor krijg ik 1.870.000 sum, als je je graag eens miljionair voelt.
Ik heb geluk, het zijn nu briefjes van 5000 sum , een paar jaar geleden was de stapel 5 keer hoger.
Fergana is een zeer jonge stad , dus niets historische gebouwen.
Maar er wordt hier wel volop nieuw gebouwd, zoals overal in Uzbekistan.
De overheid heeft hier , net als in Tashkent last van grootheidswaanzin, je moet het gezien hebben.
Fergana is ook de meest russisch gebleven stad in de Fergana vallei.
Dat vertaalt zich in weinig hoofddoeken, alkoholshops, terrasjes waar je een pint kan drinken, geen moskee in heel de stad, of ik heb ze toch nog niet gevonden of gehoord.
Dat vertaalt zich ook in mijn 'echt russisch' onderkomen, in een sovjietblok op een derde verdiep.
Wel mooi gerenoveerd, maar raak niets aan, met een deurslot dat ik liever niet zou dichtdoen , en natuurlijk kan een goede loodgieter hier ook veel geld verdienen.
In het volle busje ben ik de enige buitenlander en ik heb een lang gesprek over Kirgistan, Uzbekistan , Tadzjikistan en natuurlijk moet ik ook vertellen over Belgie.
Na een uurtje worden we afgezet aan de bazaar.
Ik vind de minaret en wandel daarna wat door het stadje.
Ik zie een groep vrouwen staan en ga eens kijken.
Zij hebben mij ook gezien en ze komen vragen of ik samen met hun op de foto wil.
Iedereen heeft een i-phone, dus het duurt heel wat foto's voor ik kan vragen wat er eigenlijk gebeurt.
Het is de dag van de vrouw en de minister --een vrouw-- komt op bezoek.
Daarom staan ze in klederdracht te wachten.
Even later is de minister er en ik blijf nog even kijken naar de zang en dans.
Volgende dag naar Nookat.
Staat niet in mijn boek , maar ligt op 18oo meter hoogte, dus misschien ietsje frisser?
In het drukke stadje is weinig te zien , maar de rit erheen loopt langs prachtig gekleurde bergen.
Vandaag naar Aravan.
Daar zouden volgens een website hierogliefen te zien zijn.
Het enige wat ik gevonden heb zijn de sporen van een kip die door verse beton gelopen is.
Maar dit kleine stadje had wel een nieuwe medressa en een paar moskeeen.
Zoals overal hier wordt er niet opgeroepen voor het gebed.
Ik heb trouwens nog nergens mensen naar de moskee zien gaan, laat staan er gaan bidden.
In de chaikanas ,aan de shashlikstalletjes en aan het ijsjeskraam daarentegen is het zeer druk.
Het Rila klooster , ook genaamd het klooster met de zebrahuid, het Jeruzalem van Bulgarije, en Unesco erfgoed sedert 1983.
Gelegen op 1100 meter hoogte en volgens alle commentaren , een must-see.
Dus mijn laatste dag hier neem ik tram 11 naar een "busstation", het woord dekt niet de lading...
Daar vertekt dus 1 bus per dag naar deze niet-te-missen-bezienswaardigheid in Bulgarije.
De chauffeur spreekt geen russisch en geen engels en ik kan alleen een ticket heen kopen...
Dat begint al goed, er is straks natuurlijk ook maar 1 bus terug.
Na 3 uur rijden zijn we er en het is inderdaad waauw!!
Het lijkt of ik uitgestapt ben--of binnengestapt ben-- in een postkaart.
Het klooster is mooi gelegen in de bergen, maar het is de afwerking die het verschil maakt.
De monniken hebben hier tijdens de koude wintermaanden en de warme zomermaanden hun klooster zo mooi gemaakt dat het inderdaad een plekje verdient in de lange lijst van Unesco.
Om 15u30 is de bus terug naar Sofia er.
Er wordt gedrumd en geduwd, maar er is plaats voor iedereen.
Een half uurtje later moeten we overstappen naar een ander , kleiner busje.
Het busje zit nu vol, maar we krijgen muziek op de bus en zijn een stuk sneller terug in Sofia.
Ik heb dus nog tijd over om naar de grootste shoppingmall van Sofia te gaan.
Op zoek naar een nieuwe jeans...
Helaas, als ik de broeken zie die hier verkocht worden ,kan ik niet anders denken dan dat er zelfs in Bangladesh, Pakistan,Cambodia,Turkije en Marroco blijkbaar ook nog moeilijk mensen te vinden zijn die iets kunnen..
Sofia bij dag, Sofia bij nacht, Sofia te voet, Sofia met metro, bus, tram en trolleybus, het bevalt me wel!
Geen files, geen drukte op de tram of de metro.
Natuurlijk heeft ook hier iedereen een i-pad, i-phone en oortjes..en is daarmee bezig..
Maar het is overal rustig en stil, en men staat nog recht voor een oudere.
Aan iedere bushalte staat een dynamisch bord zoals dat in den Belgiek noemt, waar de doorkomst van de tram-bus in real-time aangegeven wordt, bovendien praat de paal ook bulgaars en engels!
Zoals gezegd een vriendelijke bevolking die mijn vragen beantwoordt in engels en duits.
Ik zie er trouwens blijkbaar nogal lokaal uit, want ook ik krijg veel vragen in het Bulgaars..
Nog een klein detail..
Er zijn hier veel hondenweiden, met work-out-toestellen voor de honden..
Ik neem de metro en de bus naar Vitosha en Boyana Church, op de lijst van Unesco.
Een klein kerkje mooi gelegen.
Vandaag een uitstap gemaakt naar Bankya, een dorpje bekend voor zijn helende warmwaterbronnen.
Morgen mijn laatste dag in Bulgarije.
Misschien nog een Unesco-plekje bekijken--er rijdt maar 1 bus per dag en vol is vol..
Het alternatief is gaan shoppen.
Bulgarije is immers heel wat goedkoper dan Belgie, en thuis heb ik nog minder tijd...
japan 2019--de foto's.
Laatste stop deze reis is Yokohama.
Nagasaki was ooit de eerste haven die opengesteld werd voor de wereldhandel.
