De overtocht naar São Miguel is er één om vlug te vergeten , geen fluit wind en dus de ganse tocht duwt het brommertje ons vooruit .
Reeds ver voor aankomst ziet men Ponta Delgada liggen ....een 20 verdiepen tellend hotel dat midden in de baai ligt verstoort
de skyline in die mate dat er maar twee oplossingen zijn ; afbreken of een vuurtoren van maken . Bij aankomst staan de marineiros al onder de douche
en is het gissen waarheen . In de oude haven vinden we een vrije stijger en gaan er graag liggen . Aan hetzelfde ponton ligt immers de Paloma van
Zwitserse vrienden die ik vorig jaar leerde kennen . Ze komen terug van de "Karibik" en hebben nogal wat pech gekend ; motor kapot , schroefbladen
verloren ( koop geen klapschroef , want dit is een terugkerend verhaal !)...ze liggen hier al enkele maanden te herstellen , ook mentaal .
Hun drie spruiten ( de oudste is er acht ) vinden het allemaal prachtig , ze zijn volledig opgenomen door hun Portugese vriendjes , en zouden
het liefst hier blijven . Vader heeft echter heimwee naar de alpenweiden en moeder is een te brave echtgenote ...Het ga jullie goed !
Een kroegterras verder zitten er nog ouwe bekenden . Tony en Doug , behorend tot het meubilair in Gibraltar en terukerend van de Bermuden , ze
zitten hier op een gunstige wind te wachten die hen terugvoert naar hun geliefde stamkroeg . ( Charlies voor de ingewijden ). Ze zijn nogal
kieskeurig en zullen hier nog zitten ,als twee kibbelende oudjes uit de Muppets , als ik al lang vertrokken ben . Ponta Delgada ontdekken
is een aangename belevenis , eens door de befaamde stadspoort wordt je meegesleurd door een bruisende sfeer eigen aan een echte stad . Steegsjes met terrasjes
van oude cafeetjes of typische restaurantjes , boetiekjes ,bazaartjes , souvenierhokjes , fleurige parken ,historische gebouwen en zefs een
authentieke dodenstad waar ik , als het ooit zover komt :) , nog graag zou wonen .
São Miguel is veruit het grootste eiland in oppervlakte en bevolkingsaantal . Meer dan de helft van alle Azorianen heeft hier een stekje .
Op een gehuurde scooter gingen we op verkenning . Alle secundaire wegen , zeg maar het ganse binnenland is afgeboord met bloeiende Hortensias ,
enig mooi .Van de Whalewatch uitkijkposten aan de kust voert de weg je naar het groene-en blauwe kratermeer in één van het eiland's grootste vulkanen .
Een onverwachte regebui stuurde ons doornat terug naar de boot en de realiteit ..Dit is een kroniek van een aangekondigd afscheid , mijn Engelse
bemanning , waar ik ondertussen veel plezier mee beleefd heb , vliegen terug naar Cornwall hun thuishaven , maar met de belofte komend jaar een
volgende etappe mee te zeilen . Ze zijn van harte welkom ! Voor mij het sein om verder te trekken , op dagzeiltocht afstand ligt Terceira ....
De Fransen wonnen niet , al was het een dubbeltje op zijn kant . Het "café central" was vlug gevonden , in het midden van het één straat grote Vila do Porto ,
het hoofdgehucht van Santa Maria , het meest oostelijke en zuidelijke Azoren eiland . De helft van de bevolking zat hier verzameld achter één van de vijf grote schermen , iets
verder in de straat zat de andere helft voor een nog groter scherm op een terras dat voor de gelegenheid de helft van de straat inpalmde . Na de wedstrijd werd
dit vlug ontruimd want iedereen moest dan een honderdtal keer luid toeterend die ene straat op en af . Het feest was vertrokken voor een lange nacht .
Wij zochten na de laatste overwinningspint de rust van de wat meer afgelegen jachthaven op , zeer behoedzaam want de weg erheen was geplaveid met kinderkoppen
van de ergste soort ; enkelbrekers .
Santa Maria is een eiland om tot rust te komen , mooi om te stappen over bewegwijzerde paden die leiden van berghut naar hut op den berg de sterren achterna ,
je kan niet missen !
De jachthaven is zeer goed uitgerust zowel in het water als op de kant waar zeer bekwame lui alle werken aan de boot uitvoeren . Goed om weten ,
niet dit jaar want alles staat al vol of is gereserveerd , maar ik laat hier met het volste vertrouwen mijn boot achter , betaalbare prijzen
( zeg maar goedkoop ) vriendelijke mensen , in het midden van een schitterend zeilgebied ,en niet te versmaden ....café central !
Het enthousiasme om Madeira van ons af te zeilen was groot , maar de wind bleef wat achterwege .Met een 0 tot 2 Bf uit veranderlijke richtingen kom je niet ver ,
dus werd de motor bijgezet om vanonder de windschaduw van het eiland te komen . s'Middags was het eindelijk zover , 4 to 5 van achter de hoek en meteen liepen we
8 knopen aan de wind . Het hoogdruk gebied van de Azoren lag er wat verstoord bij , in twee gereten door een depressie , waarvan het zuidelijke deeltje voor onze
boeg poseerde.
Het plannetje was zolang mogelijk van de noord tot noordoosten wind te profiteren om daarna het hoogdruk gebied te dwarsen , west winden op te vangen en Santa Maria
aan te lopen . Door een gitzwarte nacht , met twee aan dek (om mekaar moed in te spreken ...) , een volgende winderige dag waarop er vele mijlen werd afgeteld , een nog
donkerder nacht met regen en afzwakkende wind en een schitterende zonnige ochtend later , lagen we met complete windstilte in het oog van de anticycloon te dobberen.
Toch effe de motor aangezet maar zeer rustig om de overweldigende stilte niet teveel te verstoren .De zee was als een metalen spiegel , rimpelloos en indrukwekkend .
Ter hoogte van een onderzeese berg die zomaar 5000 uit de diepte klimt , kwamen ons plotseling een zestal potvissen (ja die van de Moby Dick familie ) begroeten .
De nieuwsgierigheid van en naar onze longgenoten was wederzijds , de grote vierkante kop uit het water om ons , of de boot eens goed te observeren , een knipoog
en nog eens wuiven met de opgegeven staartvin en weg waren ze . Zij beslissen , het is hun gebied en wij worden gelukkig maar , getolereerd .
Nauwelijks van de opwinding bekomen werd er in de verte een oranje stip waargenomen .
Naderend bleek dit een grote bolle fender te zijn , die we natuurlijk aan de (boots)-haak wilden slaan .
De in goeie staat zijnde , hard opgeblazen boei , droeg de naam van zijn boot en het mmsi nr. verwees naar een vissersbootje gelegen aan de kust van Nova
Scottia (Noord Canada ). Het kleinood had zomaar het grootste gedeelte van de Atlantische oceaan overgezwommen om nu opgevist te worden . Ik hoop maar dat we het
speeltje van onze vriend Moby niet gestolen hebben . Met de hulp van een viltstift , wat inspiratie en verbeelding werd de teruggevonden Mr.Wilson aan de
bemanning toegevoegd .De eerste windloze dag was zo vlug voorbij , er kwam er nog één waar er verder niets gebeurde maar waar onze nieuwe "swap" werd gefilmd
aan het roer , in de mast ...aan tafel...nog 150 miles tot Santa Maria .
Er kwam weer een weinig wind zodat die vervelende motor met plezier werd afgezet en we een etmaal later langzaam het eerste Azoren
eiland binnenliepen . In de keurige haven was plaats genoeg en mag je liggen op een plaats naar keuze ...en we waren mooi op tijd om de voetbalfinale
live mee te maken , en die Fransen mochten niet winnen ...!
De tocht naar Madeira is slechts een bootscheut , een half dagje zeilen , net als je Porto Santo achterlaat wordt het landschap van Madeira voorgesteld .
Veel groener dan zijn kleine broer maar opvallend ook veel meer bouwwerken , eigenlijk is de ganse zuidflank van het eiland volgebouwd . We varen naar Funchal ,
de hoofdstad en die ziet er van buitenaf zeer leuk uit . Een vriendelijke marineiro van de voor deze stad veel te kleine jachthaven helpt ons de boot vastmaken
aan het veel te kleine vingerponton dat nauwelijks tot halverwege de boot reikt .
Dan van pier naar pol-itie , en ...om de ondertussen gekende administratie af te handelen vooraleer we eindelijk onder de douche konden .
Een sanitair gebouwtje onder de trap naar de mondaine wandeldijk , deed ons de haren ten berge rijzen . Dit hadden we nog nooit gezien ,
verdwenen douchekoppen , enkele wc-potten maar steevast zonder bril , de overige gelegenheden waren de fameuze " Franse hangwc's " gaten in de grond waar je
"scheetgebedje" moest verhoord worden om niet ...shit...uit te glijden . De meermin bij de haveningang steekt als welkom de armen ten hemel ...of is de wanhoop nabij ? Eerste indruk van Madeira ; "Shame on you !!" temeer dat ze hier wel de moderne
vaste land prijzen kennen . Funchal is een mooie stad , zeer verzorgd , park en bloemen alom , terrasjes , pittoreske restaurantjes in de oude binnenstad , met
jammer genoeg massas toeristen die de lokalen al te veel verwend hebben . Je wordt van 's morgens vroeg de restaurants binnengebabbeld ( stijl rue de bouché )
tot het zo op je zenuwen werkt dat je uiteindelijk niet meer vriendelijk reageert , gelukkig brengt het lokale drankje "Poncha" wat soelaas .
Daar dit echter niet de bedoeling is van de reis , hebben we na nog een gewonnen halve finale voetbal
(ja , we zijn supporters van Portugal en Ronaldo die van hier afkomstig is ) s'morgens vroeg de zeilen terug in de mast getrokken en de steven naar de Azoren
gewend . Madeira ? voor mij hoeft het niet .
De jachthaven van La Linea loopt stilaan vol met motorbootjes . Vol is veel gezegd want op twee van de vier hoofdsteigers ontbreken alle voorzieningen
(water , electriciteit ) , zodat er ook niemand komt aanmeren . Voorlopig is men nog op zoek naar geld om deze relatief nieuwe haven verder uit te bouwen .
De nieuwkomers zijn sportvissers , een luidruchtig species die overdag een migrerende tonijn aan de haak probeert te slaan , en s'nachts , terwijl ze het beest
aan stukken snijden , de vangst , nog eens gedetailleerd van commentaar voorzien . Het volume neemt gradueel toe met het alcoholverbruik , wellicht nodig om wat
moed te verzamelen voor een volgende strooptocht en tegelijkertijd de schaamte te verdrinken .
Mijn bemanning , Steve en Caroline , vers overgevlogen uit Cornwall , kwam net op tijd om er vanonder te muizen , de tonijn achterna (of wat ervan overblijft ),
weg uit de middellandse zee .
We gleden de baai van Gibraltar uit , vol zeil , met een net gedraaide zachte oostenwind ( Levante ) . Het zijn ideale omstandigheden om wat in te lopen voor een
waarschijnlijk vijf dagen durende oversteek naar Porto Santo , het kleine eiland van de Madeira archipel . Tien mijl verder was het echter al alle hens aan dek ,
Tarifa passeer je niet op een diefje , de zee was inmiddels volledig wit-geschuimd en er moest dringend zeil geminderd worden. Mijn voorspelling dat deze wind slechts
een lokaal fenomeen was , kwam deze keer niet uit , de ganse dag bleef het flink doorwaaien . Gedurende de nacht lieten we de Marokkaanse kust , de drukke scheepvaart
routes en de pal achterlijke wind voor wat ze waren .De wind ging wat rustiger aan , uit een meer noordelijke aangenamere richting . Het risico op een "Chinese" gijp
werd zo veel kleiner , al had ik al een "preventie"-lijntje geimproviseerd om het een beetje veilig te houden . Steve en Caroline zijn beiden volleerde yachtmasters ,
maar dan op motorschepen , het zeilen gaat ze goed af maar vergt toch nog wat aanpassing en oefening . Het drie uur op en zes uur af wachtsysteem werkt perfect ,
iedereen krijgt voldoende rust en na vijf dagen lopen we dan ook zonder verdere problemen de yachthaven van een kaal vulkanisch rotseiland binnen .
De haven ligt vol en na het charmante aandringen van Caroline krijgen we een voorlopige plaats aan de vissers kade ( 2 boten), ipv een mooringboei waar men ons
eigenlijk kwijt wilde . Dit is Portugal dus...papieren invullen , eerst bij de politie daarna alles nog overdoen in het yachthaven gebouw ernaast . De politieman
nam ruim de tijd om met twee zware wijsvingers alle informatie in zijn PC te nagelen , hij had daar duidelijk ook niet voor gekozen , het was een vriendelijke man
die graag een praatje maakte , en met de nodige humor , na een desastreus Brexit referendum , mijn twee gestrande Britten toch Europa terug binnen liet . Dat ze daags
nadien , en wel door het nietige Ijsland terug aan de Euro-deur werden gezet , maakte het alleen maar grappiger .De volgende dag kregen we wel een echte plaats in de haven .
De yachthaven werd onlangs door de lokale overheid overgenomen van "dure" privé handen , verder uitgebouwd en voorzien van prijzen met een visie . Als je minimum drie dagen
dagen blijft is de rest van de maand gratis , en voor overwinteraars , op een prachtig en beveiligd terrein wordt er 72 euro/maand gerekend , voorzieningen inbegrepen ,
en met toelating om aan boord te blijven slapen . Men doet er alles aan om de schaarse bezoekers een tijdje vast te houden . Buiten lange witte zandstranden ,
in Madeira onbestaande , heeft Porto Santo ook een aantal heiligen die tijdens de zomermaanden het eiland in rep en roer zetten . Toen wij aankwamen was
Saõ João aan de beurt . BBQ-kraampjes aan het strand , vier dagen officiele concerten allerhande , lokale drankjes en volksmuziek in de kroegen , genoeg om je even bezig
te houden , en ...we zijn meer dan drie dagen gebleven ...Toen we ons vertrek aankondigden , werd ons nog meegegeven dat daags nadien het de beurt was aan Saõ Pedro ,
maar ons besluit stond al vast , we steken over naar Madeira . We waren de haven al uit toen de VHF radio sprak , " Muxicas, Muxicas - marina Porto Santo...." ,
de haven riep ons op om ons een behouden vaart te wensen , en hoopten ons ooit terug te zien . We hebben er duidelijk niets verkeerd gedaan ...
Back in business .
Het heeft inderdaad wat voeten in de aarde gehad , tijd in beslag genomen ....op mijn zenuwen gewerkt .
Exact 7 maanden geleden heb ik hier voet aan wal gezet , een smerige voet vol olie en koelvloeistof , het resultaat van een
dolgedraaide motor die het uiteindelijk opgaf . Een nieuwe motor kwam van dezelfde fabriek als de eerste , weliswaar een moderne versie
en dat voor een spotprijs (maakprijs) . Men had in China overduidelijk begrip voor de benarde situatie waarin wij ons bevonden, zij en ik .
Een nieuwe motor die het opgeeft , geen garantieaanspraken wegens te oud maar toch zeer weinig gedraaid , de bij de invoerder gemelde problemen vanaf het begin ,werden
allemaal weggewuifd , Chinezen die geen negatieve reclame kunnen gebruiken en ik die niet opnieuw veel geld wil uitgeven .Het plaatje paste perfect , bedankt Albert
als ik ooit in Shanghai kom gaan we zoals beloofd samen pinten pakken !
Zeven maanden later exact , heb ik , proper gewassen , Gibraltar verlaten , al ging het nog bijna mis . Na een uitgebreide tankbeurt
( de marine diesel kost hier amper 29 pence/liter ,ik hoop dat de Belgische Belastings dieven meelezen ) , draaide ik zonder kijken blijkbaar het foute kraantje dicht ,
en een motor zonder brandstof ...valt stil :) , op dezelfde plaats waar die vorige ook stil viel ! Geratel , bonken , piepen , kraken ,
mijn hersenen werkten op volle kracht , het euvel werd vlug achterhaald , en zachtjes gleden we Spanje binnen .In de marina stonden de marineros getrouw NIET op
de afspraak , maar ik kan ondertussen beter alleen uit de voeten .
Wat brachten 7 maanden Gibraltar ? Exact ? Ik zou het niet weten . Frustratie aanvankelijk wegens einde van de reis nabij .Daarna verveling , wat kon ik daar doen ,
winter , geen boot , twee casinos als buur , 20 bars en restaurants als volgende buren...goed voor een week . Daarbij kwam dat het klimaat aanzienlijk slechter
is onder "the rock" dan 500m verder in Spanje . "The kiss of the queen " wordt de wolk genoemd die blijft hangen aan de rots en gans de stad in schaduw dompelt
terwijl verder alles in de zon baadt .Wie zijn de Gibraltarians ? De 35.000 inwoners zijn een mengelmoesje van Britten en vooral Spanjaarden .Gibraltar valt stil
zonder de Spanjaarden die er dagelijks komen werken .Toch stemde 99% enkele jaren terug om Brits te blijven . Brits ? Er is een belangrijke Marokkaanse gemeenschap
die ten tijde van Franco werd binnengehaald omdat de grens voor de Spanjaarden gesloten werd .Er is een grote Joodse bevolkingsgroep en zoals overal in de UK. zijn er
veel Indiers en Pakis .( Wat zouden ze anders eten ?)Ze spreken allen samen "Gibrish" te vergelijken met Brüssels en niet altijd even verstaanbaar . Ze proberen zich Brits
te gedragen maar dan zonder de manieren ; hoffelijkheid , gentleman , fairplay staat niet echt in hun woordenboek .Iedereen wil zo snel mogelijk rijk worden ,
geld speelt een grote rol in deze samenleving . Anderszijds zijn ze super behulpzaam en zijn er heel wat zaken gewoon gratis .Hoop en al heb ik er graag verbleven ,
was het een belevenis , ietsje bekeken vanop afstand zoals de apen dat hier ook doen .
Zeven maanden ? niet exact ! Een goeie drie maanden ging ik werken , ja als tandenstoker , voornamelijk in Maasmechelen . Twee mekaar aanvullende groepspraktijken
aanvaardden mij quasi zonder boeh of bah om een stevige interim af te werken .Ik vond er een geweldig team , enkele nieuwe vrienden en terug plezier in een beroep dat ik
eigenlijk afgeschreven had ! Ik kon mijn gedachten terug op iets anders zetten , maar vond ook voldoening om mijn schouders onder een project te zetten dat bij mij
geregistreerd staat als de nieuwe vorm om tandheelkunde te bedrijven .Een leuke extra was dat ik er een oud jeepje kocht dat hier ondertussen , met wat aanpassingen ,
als bezienswaardigheid door de bergen sjokt . Aan alle betrokkenen , een hartelijk dank , en ik kom met plezier terug !
Het werd een lang relaas , ook een lange periode die nu afgesloten wordt .De boot wordt nu verder voorbereid om binnen een veertiental dagen de reis naar de Azoren ,
via Madeira aan te vatten ....
De wind was deze morgen inderdaad wat geluwd , zodat met wat truukjes , een behulpzame visser die de laatste lijn op het juiste moment losgooit en een
half uurtje speling tussen twee ferry's , liet ik Tarifa achter mij. Aanvankelijk zat niet alleen de wind maar ook de stroom tegen maar het opkomend
tij bracht daar vlug verandering in . Gibraltar is maar een boogscheut ver en het zicht op de strategische rots die apetrots zowel Afrika als Spanje
een neus zet komt stilaan dichterbij . Een gitzwarte hemel en afwisselend hevige stortbuien beperken het zicht . Het is laveren tussen grote tankers en
zeeschepen die meestal voor anker liggen en , in-en uitvarende boten of ferry's . Met het blote oog is niet te zien of sommige schepen varen of stilliggen ,
in de baai is de snelheid beperkt maar de AIS op de plotter brengt uitkomst , want voorrang hebben ze wel . De radio is zo goed als onbruikbaar daar Russisch
klinkende gesprekken kanaal 16 bezet houden , ze trekken zich van regels en etiquette niets aan .Helemaal aan het andere eind van de baai , naast de landingsbaan
van het vliegveld , ligt de Oceanbay marina en daar moet ik zijn . Even oproepen , ch.11 zegt de plotter doch antwoord komt er niet. Dan maar zoals
ondertussen gewoon geworden , binnenvaren en parkeren waar er plaats is . Deze keer echter bleek dit de verkeerde optie , na de verontschuldigingen dat hun
radio het vandaag liet afweten , werd ik vriendelijk verzocht voor het week-end , aan de andere kant van de grens bij de Spaanse buren , een plaatsje te zoeken ,
Gibraltar lag vol of was gereserveerd .Veel keus was er niet , alles losgooien , motor terug gestart om 15 minuutjes verder alles terug vast te maken .
Het noodlot had echter nog een ander scenario in petto . Midden in de havengeul , kwam er uit de motorruimte een ongekend lawaai , enkele stevige kloppen
en dan niets meer enkel rook en stoom . Daar het nog wat te vroeg was om stoomboot allures te vertonen , heb ik toen maar het anker uitgegooid .
Over de radio hoorden ze mij nu wel en de havenautoriteiten waren al op komst , want in de weg lag ik in elk geval . Toen kwam de Engelse efficientie en
hulpvaardigheid weer boven drijven .Binnen de vijf minuten was er een motorboot ter plaatse met een gestrande Duitse ingenieur ( of was het de laatste krijgsgevangene,
hij weet het zelf niet ...) en een Spaans-Engelse kapitein die alles in gereedheid brachten om mij aan de kade te leggen . Ondertussen was ook de brandweer aan
boord geweest om te controleren of er geen brandgevaar (meer ) was . De ganse operatie was naar Engelse traditie gratis , maar ook het verblijf aan de kade
van de autoriteiten .Ik kreeg zelfs de sleutel van de poort van hun beveiligde vesting om s'avonds rustig een pintje te kunnen gaan drinken ,.."we think you need a few ..." .
Een vlugge eerste diagnose bracht een groot gat met uitlopende barst onderaan in het motorblok aan het licht . Eén van de verbindingsstaven met de
krukas was losgekomen of gebroken om een nog duistere reden , en had zich dwars door de gietijzeren wand geboord . "It's a write-off..." en dat was het , een nieuwe motor
met ongeveer 180 draaiuren , voor de vuilbak ! Het verder zetten van de reis wordt gehypothekeerd en voorlopig opgeschort , een nieuwe motor kost tijd en geld en met deze
extra kost was niet gerekend . Als ik ooit in China kom zullen ze het daar geweten hebben ! De volgende dagen werden gevuld met het ontmantelen van de motor ,
een keerkoppeling voor Guy , een alternator in reserve ,( de tweede al ) en wat wisselstukken die ooit nog eens van pas kunnen komen . Uiteindelijk was de motor
klein en licht genoeg om gemakkelijk te worden uitgebouwd . Vroeg in de ochtend kwam een kleine kraanwagen het ponton opgereden , een kabel met
haak ging het ruim in en haalde het schroot eruit . Enkele sympatisanten kwamen nog een schuine blik werpen , een laatste groet brengen , de lijkwagen zette zich
in beweging en de Timray TMD58di werd in intieme kring nog even nagestaard . De Muxicas een stukje armer en ik een illusie rijker .
De tocht naar Tarifa was een opéénvolging van herkenningspunten van de laatste dertig jaar zomer surfvacanties , vanuit een ander observatiepunt . Vroeger keken we
vanop het strand naar de golven , de zee , nu schuift het landschap langzaam langs de boot De windmolen-velden van Zahara de los Atunes , zijn miljardenwijk ,
Bahia de la plata , naar verluid grotendeels allen vrienden van "el Caudillo , general Franco " , de verlaten stranden van Bolonia waar zelfs de Romeinen destijds een
buitenverblijfje hadden , "las dunas" 40m hoge duinen waarvan gesandboard wordt bij windstilte en dan de baai van Tarifa waarvan ik elk gebouwtje, torentje ,
open plaatsje of bosje ken . Wat is die zeeëngte smal , Europa en het Arikaanse continent reiken elkaar hier een vinger . Net niet , geraak ik daar wel door ?
Verscheidene oorlogsboten patrouilleren gedurig , en op de radio hoor ik dat ze regelmatig er een boot uitpikken om te controleren . Mij laten ze gerust ,
al komt er toch ééntje een wat dichter kijkje nemen .
Enkele kleine kites en windsurfers deden mij opmerken dat er ondertussen wat schuimkoppen rondzwommen en de wind was aangewakkerd uit
oostelijke richting , ..de Levante kant . Even twijfelde ik , het was nog vroeg , doorvaren naar Gibraltar of Tarifa binnen .
Ik zou wat vrienden gaan groeten , dus tussen twee snelle Tanger-ferries de haven binnen . Een loodsboot wacht mij op en wijst mij een aanlegplaats .
Nauwelijks alles goed vastgemaakt of de havenpolitie komt mij vertellen dat ik op een plaats lig van Turmares , de whale-watch-company , en daar dus niet
kan blijven . Ze hebben duidelijk een probleem , de kade waar de visitors normaal terecht kunnen wordt gebruikt voor "manoeuvres" van een politieafdeling , dus verboden
en verder is er geen plaats vrij . Men stelt mij voor om buiten te gaan ankeren , wat ik weiger , de windreputatie van Tarifa in het achterhoofd .
Ik beloof met de Turmares-mensen te gaan praten en waarschijlijk daags nadien te vertrekken. Turmares vaart niet , want als er wind staat zien ze tussen de golven
toch de vinnen niet en hun boot ligt in Algeciras want.. er komt meer wind . Ik had het moeten weten , eerste dag levante is zwak , de tweede al wat sterker ...
Daags na nadien kon ik van mijn ponton aan lager wal gewoon niet af ,...blijven .Dag drie zou een regendag worden , minder wind en dag vier vliegende storm .
Dus ga ik die snipperdag gebruiken om in Gibraltar te geraken en daar de storm uitzieken dat scheelt hem enkele beauforts !!
C.U. in Brittain on the rock .
Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Portimão in het donker aanlopen is geen lachertje . Het pietluttige groene en rode lichtje dat de haveningang markeert , wordt pas goed zichtbaar als je het
kleinood aan je boegspriet kan rijgen , de kunst is om dan nog de pieren te ontwijken . Eénmaal tusen de muren is de yachthaven ingang goed aangeduid , maar
binnen begint het echte probleem . Er brand in de ganse haven geen enkel lichtje , na drie maal rondtuffen wist ik zo ongeveer waar er pontons lagen ,
maar klampen om de boot aan vast te maken waren niet te zien . Op goed geluk een grote vrije plaats gekozen en goed gegokt , want daags nadien zie je dat de
"visitors-plaatsen" met een opschrift "werken in uitvoering " gemerkt zijn en er voor de gelegenheid dunne nylon visdraad op borsthoogte overgespannen werd .
Spring daar maar eens van je boot in het donker... Wanneer je s morgens de receptie binnenstapt en één van de overtollige secretaresjes erover aanspreekt merk
je zeer vlug dat ze van de havensituatie niets afweten . Formulieren invullen , betalen en niet te veel storen is de normale gang van zaken . Overdag en met
goed weer ziet de haven er anders zeer voortreffelijk uit . Schijn bedriegt ook hier , als het weer verandert en er steekt een fikse zuidenwind op , slaan
de golven over de havenpieren en rollen zo de marina binnen , waar je dan continue ligt te schudden en beven . Het personeel dat het " veldwerk " moet
verrichten is zelden te bespeuren en meestal druk bezig hun vips in electrische golfkarretjes overal rond te rijden . Waar is de tijd dat het havenpersoneel
in zodiacs ons buiten de haven lag op te wachten om ons veilig binnen te leiden ( Porto , Lissabon ). De haven van Portimão , een afrader !
Ik kwam hier eigenlijk langs om enkele surfvrienden van Tarifa te begroeten . De surfclub was nog steeds dezelfde , de leden zo goed als...diegene die ik
best kende was enkele maanden eerder , haastig overleden na een agressieve ziekte . Dit herinnert er mij aan waarom ik nu op reis ben , waarom ik geen tijd
meer wil besteden in plaatsen waar ik niet graag ben . Portimão met zijn mondaine strand , Praia da Rocha is een mooie plaats , zand en rotskust van op de postkaarten ,
maar is ook de overwinter plaats voor vele oudere mensen . De ganse toeristische sektor is erop georganiseerd om daar geld uit te slaan . Veel restaurants
met goedkope maaltijden die eigenlijk niet echt lekker zijn , avondanimatie met tweederangs muziekanten , bingo en karaokeavonden zijn alom aanwezig .
Ouder worden is voor een stuk bewust periodes afsluiten , Portimao is een afgesloten hoofdstuk , hier kom ik niet meer terug .
Bij gebrek aan wind werd de tocht naar Faro een motortocht . De enorme laguna voor de stad is een ideale ankerplaats . Ik had de bedoeling niet om er langer te
vertoeven dus , s'morgens het anker gelicht en verder op motor naar Huelva , Spanje .
Sines is zo'n kuststadje waar je niet naartoe gaat ,je spoelt er gewoon aan . Gelukkig voor de Sinezen zit er zo ongeveer halverwege tussen Lisboa en
de zuidelijke Algarve een spleet in de kust waar je kunt binnenvaren .Ik was er vroeger al geweest , het was me bij gebleven dat het vooral een industriestadje
was , en dat is het nog .Er wordt olie aangevoerd , bewerkt en door dikke pijpleidingen weer afgevoerd . Wat ze er precies maken , weet ik niet , maar als de wind
wat verward blaast hangt er een "zweetgeurtje" boven de stad . Zouden ze zo hard werken ? In elk geval niet in de jachthaven .Men had mij al verwittigd ;
de receptionist is zijn winterslaap al begonnen maar zijn lichaam beseft het nog niet . Met veel moeite tilt hij zijn zichtbaar zware oogleden op om
tot boven de balie te kijken , het lukt hem net , warempel een Sinees met spleeto...het kost hem schijnbaar een ontzettende inspanning om in
verbazend goed Engels een korte vraag te formuleren . Snelle maar correcte afhandeling wordt dat hier, dacht ik , tot ik bijna achteloos naar de uitslag van
de voorbije verkiezingen vroeg , en of er al een regering was . Met enthousiaste volzinnen , nog steeds in correct Engels ,legde hij de katastrofale uitslag
voor , haalde er de Europese crisis bij , vergeleek de situatie met de Belgische politiek en liet vooral , mij paf staan . Deze man was tot veel meer in staat
dan gefrustreerden formulieren invullen . Ik moest een smoes verzinnen om buiten te geraken , en nu ....dit was genoeg opwinding voor één dag . Later bleek voor
alle dagen , want al is het oude centrum wel leuk , veel speciaals is er niet en er is ook verder niets te beleven , ik kon er zelfs mijn beltegoed niet aandikken .
Hallo thuisfront nog even geduld .
Daarbij kwam nog dat het weer slecht was en de wind verkeerd zat zodat het wachten op een gunstige vertrekdag vervelend werd . Morgen is de enige dag van de ganse
komende week dat er nog gezeild kan worden , de slechte zuidelijke wind zou in de loop van de dag naar het westen ruimen zodat de Algarve rechtstreeks te
bezeilen valt , er staan wel nog 3m golven . De dagen erna gaat de zee liggen maar de wind ook . Ik waag het erop , maar zoals reeds zovele malen kloppen
de voorspellingen niet , de wind blijft in het zuiden zitten zodat 80 mijl op motor afgehaspeld worden . Geschud voor gebruik maar oervervelend !
Een cynisch relaas van Sines , het kan alleen maar beter .
Hoeveel maal ik deze stad bezocht heb , ik weet het niet meer en toch is er steeds iets nieuws te beleven . De vele toeristen kleuren de trekplijsters
maar dat deden ze vroeger ook al . De stijl is wat veranderd , voordien namen ze fotos van wat ze te zien kregen , nu van wat ze niet kunnen zien . De alom
tegenwoordige wandelstokachtige verlengstukken van de spiegels voor de toekomst brengen deze ijdeltuiten in vervoering . Wanneer iemand een foto van je neemt
zit er een verhaal aan vast , als je het zelf moet doen is er iets mis , weet dat de beste selfies die zijn waar je zelf niet op staat ! Ook loopt men de stad
te bekijken met het internet in de aanslag in plaats van overvallen te worden door verrassing , verbijstering of avontuur .
Lisboa is een opvallende mengelmoes van de wereldbevolking , alle overzeese Portugese gebieden zijn hier vertegenwoordigd en al deze kleuren zijn ook
duidelijk geintegreerd in het maatschappelijk pallet . Centraal afrikanen ( Guinnee , Sao Tomé , Kaapverdianen ) Angolezen , Indiers ( Goa ) Chinezen ( Macau ) en
natuurlijk de Zuid Amerikanen vormen hier één Portugal , spreken allemaal dezelfde taal en lopen allen Europees gekleed . Een verdwaalde , vermomde arabier
valt hier op in het straatbeeld , en dat is bij ons ( bij jullie) in Belgie wel even anders .
De crisis heeft hier nochthans ook toegeslagen . De eens zo prestigieuse expo site heeft een opknapbeurt nodig , de haven waar we liggen valt bij laag tij
half droog ( Blankenberge heeft er niets aan ) en veel gebouwen , ook nieuwe staan leeg . Wanneer ik de mensen erover aanspreek vertellen ze bedenkelijk ,
hun wijsvinger en duim overelkaar wrijvend ; " we hebben geen tijd..."
Laat mij duidelijk zijn , Lissabon blijft een fantastische stad , wellicht , voor mij in elk geval , de mooiste hoofdstad van Europa .De 60 mijl vanaf
Peniche werden voor de wind vliegend afgelegd . Enkel groot zeil op en snelheden tot net geen 12 knopen , was het maar altijd zo .
De sensatie om onder volle zeilen tien mijl de Taag op te varen is overweldigend . Achtereenvolgend passeer je het mondaine Cascais , de Torre de Belém ,
het monument voor de zeevarenden met op de achtergrond het klooster van Hyronimus , onder de luidruchtige maar imposante brug " 25 de abril" door , voorbij
de Praça de Comercio ,het stadscentrum en de vroegere koninklijke paleizen , de Cathedraal om aan Europa's langste brug "Vasco da Gama" de haven van de
aanpalenende wereldexpo 98 binnen te varen . We genoten van Lisboa's beste visrestaurant , moesten er jammer genoeg ook het gelag betalen , en vonden
nadien het spotgoedkope maar schitterende American old school burger restaurant . De zon maakte de dagen zomers warm en s' nacht werd de ziel verwend met
uitstekende Fado .Aanvankelijk voor een volzette zaal , maar toen Tony vertelde dat zijn kameraad een Galische gaita speler was werd het reserve tafeltje
voor ons gedekt . Toen we later op de avond kennis maakten met de eigenaar , Portugese gitaar speler , componist en concervatoriumprof , enkele whiskies
samen dronken en muziekideeen uitwisselden werden we , net als onze illustere voorgangers en bezoekers uit het fotoalbum ( Richard Branson , Woody Allen )
als echte vips behandeld . De boot is nu een CD een Dvd en een Portugese gitaar rijker . Muxicas of Musicas.... vanaf morgen terug onder zeil , de zee roept .
Het is een goede twintig mijl naar Peniche , meer dan tijd genoeg , dus vertrekken we na de middag wanneer er wat meer wind opsteekt .
Aanvankelijk houd ik gemakkelijk gelijke tred op een voor-de-windse koers enkel met mijn groot zeil .De wind zwakt echter af en
toen Tony zijn "cruising chute" lanceert , moet ook ik actie ondernemen . De nieuwe gennacker wordt gehesen en het resultaat is verbluffend,
de snelheid verdubbelt , er is geen houden aan . Mijn concurrent begint aan alles te prutsen als ik hem met brede glimlach achterlaat .
Al dat getrim heeft echter enkel als resultaat dat enkele minuten later zijn gennacker hopeloos in de knoop raakt met nog twee opgerolde
voorzeilen . Noodgedwongen wordt de strijd gestaakt en moet hij op motor verder . Dit opent wel de mogelijkheid om enkele schitterende
actiefotos te maken..(zie facebook ).
Peniche werd al door de Feniciers aangelopen , en is dus een oud en mooi stadje , bijna volledig door water en vesting omgeven .De vele vis
restaurantjes op de kade doen gouden zaken en wij genieten van de vacantiesfeer . De yachthaven ziet er netjes uit ook al is er maar één
enkele douchecel en toilet voor de ganse haven . Het is er zeer veilig , de zeevaartpolitie ligt er ook , letterlijk , op het einde van onze stijger
de ganse dag in hun bootje zich steendood te vervelen , rustig de tijd dodend , regelmatig een pintje drinkend om s'avonds verblijd een praatje te
komen maken . Als er een nieuwe boot binnen komt zijn ze er als de kippen bij met een ganse papierwinkel maar vooral omdat er dan eindelijk
iets te vertellen valt . Wij bereiden ons na twee dagen terug voor op de volgende trip , het is vijfenzestg mijl naar Lisboa ,
er wordt 20 knopen wind uit het noorden voorspeld , perfect ! Een aangename verrassing komt van de havenmeester die het niet zo nauw neemt
met de exacte lengte van de boot en ook het aantal nachten wordt geminimaliseerd , zo dat we er met een prikje vanaf komen .
De zon staat mij op te wachten en samen snijden we door de blauwdoorschijnende taart richting zuiden . Wind is er niet, en de stilte wordt alleen verstoord
door het monotone geronk van de motor . Het is wat laveren tussen vele kleurrijke zelfgemaakte vissersboeitjes . Omdat ik dicht onder de kust blijf kan ik
de eindeloze stranden bewonderen . Met zo'n weer zouden die bij ons letterlijk zwart van t volk liggen , hier is enkel in de nabijheid van de steden
wat beweging te bespeuren , de rest is ongerepte natuur .De uren passeren vlug en de haven van Aveiro komt al in zicht . Op de kaart is er een grote Ria
te zien maar een echte yachthaven is er niet , alleen een uitgebreide industrie haven . Een vissersbootje vaart mij voor naar een dok waar er nog wat
kleine bootjes en twee zeilboten voor anker liggen .Het weer verandert en ik ben niet echt gerust in de ankerpaats , aan de ene kant kort bij een
grote zandbank een halve meter onder de laagwaterlijn , aan de andere de andere kant een rotsblokken kade .Als het anker gaat krabben....en toch had ik
op het internet fotos gezien van een welliswaar geimproviseerde yachthaven . De volgende morgen het anker gelicht en op zoek , want er wordt nog meer slecht weer
voorspeld . Ik vind de plaats naast de vissershaven , er liggen wat oude pontons met hier en daar een motorbootje , ik ben het enige zeilyacht en er is nog
plaats zat . De vissers hebben er geen erg in , en ik lig wat rustiger . Alleen de geuniformeerde portier van het afgebakende havengebied is wat minder gelukkig
met mijn aanwezigheid , maar besloot uiteindelijk mij nooit gezien te hebben. Door het slechte weer was de zee wat opgebouwd en vooral het buitenvaren was nogal
hobbelig , met momenten priemt de halve boot uit het water doch alles kwam goed in het uitwuivend gezelschap van de zeevaartpolitie . Eenmaal in dieper water
werd alles weer rustiger , en de zon was terug van de partij . De wind had na het voorbije slechte weer een dagje rust genomen ,
tijdelijk , morgen wordt zware storm ,en regenval voorspeld . Het snipperdagje werd nuttig gebruikt om naar een echte haven te varen , Figueira da Foz .. ,
De haven ziet er deglijk en netjes uit , er zijn slechtere plaatsen om een storm te doorstaan .Het valt al bij al nog mee , veel wind en vooral regen dus
niets onoverkomelijks . Daags nadien schijnt de zon terug doch aan de mast bij de haveningang hangen twee zwarte bollen te bengelen , alle uitvaart verboden.Kloten !
Ideaal om de stad te ontdekken maar buiten een enorm casino en enkele trendy hotels is er weinig leuks te bespeuren .
Een goed boek en wat pennegepeuter en de dag is zo gepasseerd . De volgende morgen prijkt er nog één bol aan de mast , niet uitvaren onder de 35 m ....
maar volgens de havenmeester hangt het kleinood aan de verkeerde zaling en mogen alle boten langer dan 11 m uitvaren . Ik liet het mij geen tweemaal
zeggen en koos het ruime sop met bestemming Nazaré . Het werd weer een saaie tocht op motor naar de grootste Portugese vissershaven . Er liggen een vijftal
grotere boten voor een moderne vismijn , maar daarrond is het terrein vuil en verwaarloosd . De portier die aan de ingang in een soort oververhit vogelkooitje
zit , draait 12 uur per dag voor alles op ,de havenmeester is meestal zoek is . De arme , wat bejaarde man , spreekt enkel zijn moedertaal , redt het zonder
internet , kan geen kredietkaarten verwerken en moet alle formulieren , en daar houden ze hier van , met de hand verwerken. Hij is echter blij dat hij de job heeft .
Twee kilometer verder ligt het zeer toeristische en mooie stadje voor zijn eigen enorme strand te zonnebaden . Ik ben echter vlug uitgekeken en ga het vertrek
van morgen voorbereiden . Tony kwam ondertussen vanuit Porto aangewaaid en wil morgen een wedstrijdje varen naar Peniche....
Een stevige wandeling bracht mij aan de ingang van de oude stad , de yachthaven ligt immers aan de andere kant van de Douro . Onze vriend Eifel, daar is hij weer ,
zorgt voor toegang van zowel voetgangers , autos en treinen met een nu al wat gedurfder project . De oude stad is tegelijkertijd uitzinnig en triestig ,
verbluffend mooi en lelijk verkrot , kleurrijk en grijs . De grijze parel , kan het misschien ooit wel worden , maar dan moet er nog hard gewerkt worden en is er
nog hopen geld nodig . Te veel pittoreske huisjes in de steile steegjes , palend aan de toeristische restaurants of winkeltjes , zijn ruines die net niet instorten ,
zijn niet bewoond , onbewoonbaar of herschapen in een vuilnisbelt . Openbare gebouwen en monumenten staan er beter voor , de weg is echter nog lang en niet geplaveid ,
zodat de echte parel wel nog een tijdje zoek is . De bevolking en bezoekers krioelen echter vreugdevol langs de oevers van deze beroemde rivier. De kleurrijke
visserswijken zorgen voor lekker eten en drinken en al de zichzelf respecterende wijnhuizen etaleren hun alom gewaardeerde flessen . De oude houten scheepjes die
de vaten vers geperst druivensap van vijftig kilometer verder stroomopwaarts naar Porto zeilden zijn een attractie op zich . Er worden er ook nog nieuw gemaakt maar
die dienen dan eerder om de toeristen wat verder uit te persen en wat rondvaartjes aan te praten . Tegenwoordig komt de wijn in spe in tankwagens over de weg .
De grote wijnhuizen bieden voor elk wat wils , musea , kelderbezoeken met bijhorende degustatie en reklamestunts om je bootvinotheek weer wat bij te vullen .
Ruby , Branco , Tawny of Vintage , de geheimen zijn ontluisterd en een onverstoorbare nacht grondig voorbereid ...alhoewel .
De visserswijk achter de yachthaven houdt zijn jaarlijkse feesten , nu en dan wordt er wat knalwerk afgeschoten en muziek galmt over het water .
Er staat een wat ouderwets podium met daarop een jonge zanger die wellicht de best gekende Portugese smartlappen en popsongs ten berde brengt begeleid door ...
een computer . Het is inderdaad een groot karaoke gedoe , er is geen muziekant te bespeuren , maar de toeschouwers vinden het best en hier en daar
wordt zelfs een dansje gewaagd .Ik vind het maar een flauwe bedoening en ga dan ook mijn kooi opzoeken zodat morgen met een gerust geweten en een misschien nog
wat zwaar porto hoofd kan verder gevaren worden .
Het werd een dagje bakken op zee , weinig of geen wind , en toen er toch een briesje opstak kwam het ideale moment om wat met de gennacker te experimenteren .
In het Engels spreekt men van "to fly the gennacker" en dat is geen understatement , de boot wordt als het ware gedragen door dit enorme zeil , het echte waw-gevoel !
De pret was echter van korte duur , het briesje ging even vlug weer liggen en de mooie ballon zakte als een pudding in elkaar . Met de motor naar Viana do Castelo ,
waar de bevlogen havenmeester met vuur zijn stad promootte . Het is inderdaad een mooi stadje maar als Bruggeling ben je nu eenmaal één en ander gewoon . Onze vriend
Eifel heeft hier alvast een eerste oefening gemaakt voor zijn beroemde toren . Toch werd voor alle zekerheid het ganse geval maar platgelegd en als brug over de rio
Minho ingewijd .
De volgende dag werd aanhoudende regen voorspeld en ... zuiden wind . Ideaal dagje , om samen met mijn moeder Duitse kruiswoordraadsels op te lossen , één oog steevast
gevestigd op een romantische "Heimatfilm" in de achtergrond . De omstandigheden zijn echter veranderd , en er werd van de nood een deugd gemaakt , even doorzetten
en we lopen welliswaar doornat met de hulp van mijn feilloze Chinese brommende riksha , de nieuwe yachthaven van Porto aan . De Douro stroomt zo aan een 4-tal
knopen en als het tij opkomt vormt de riviermonding een echte heksenketel . De boot op snelheid brengen en tussen twee golven binnensurfen is zowat de beste
methode om zo weinig mogelijk dooreengeschud te worden .Op de stijger staat een "marinheiro" van de haven al allerhande nutteloze voorbereidingen te treffen maar
ik ken ondertussen mijn boot en schroefeffect zo goed dat ik de weg kies die de boot ook gemakkelijk kan volgen , plaats is er toch genoeg . Muito bem e obrigado ,
en de glimlachende man vindt alles alweer best . In de receptie van de haven word ik ontvangen door een ex schooljuf , die mijn nog wat te veel Portagnol verbetert
tot echt Portugees . Ze mist haar oude job , saudades en fado zijn familie van elkaar en misschien moet ik mijn bezoek aan Porto op aangepaste muziek zetten .
Morgenvroeg brengt een havenbediende aan elke bezoekende boot gratis pistoleetjes , en ik weet weer waarom ik altijd graag in dit land aanspoelde ...
Het is leuk om s morgens het dekluik open te schuiven en de warmte van de zon te voelen . Als de weergoden dan ook nog de ventilator aangezet hebben
om oververhitting te voorkomen kriebelt het om zo snel mogelijk een zeil te hijsen .De eerste schuimkippen vergezelden mij de Ria uit ...om dan waarschijnlijk
rustig een ei te gaan leggen . De wind liet het grotendeels afweten zodat het rustig sightseeing werd langs het prachige natuurreservaat dat de eilanden de Cies
vormen aan de ingang van de Ria van Vigo . De buurhaven zag er wat verwaarloosd uit , zodat tussen wat koersende jachten door , na een erbarmelijk aanlegmaneuvre ,
werd afgemeerd aan een stijger van de Royal Yachtclub de Baiona . Suso hield woord en kwam met vrouwlief mij ophalen voor een etentje in de " Escondidiño " ,
het wat verstopte , beste restaurant van t'stad . De keuze bleek terecht , temeer dat het bijhorende hotel de bemanning van de twee deelnemende "vrouwen"-boten
aan de regatta grote prijs van de prins van Asturias (ondertussen koning van Spanje ) , herbergde . Ik had ze niet in de weg gevaren , zodat duchtig verbroederd
kon worden , wat de volgende dag verschillende "hey Marc's " opleverde tot verbazing van wat Spaanse ontnuchterde machos op de stijger. Een nieuwe verrassing
kwam van Tony , na vijf dagen zwalpen over de Biscaye was mijn Engelse brother in arms s'nachts Baiona binnengelopen , maar had in het donker de verkeerde
haven gekozen . Geen nood , mijn nieuwe bekendheidsstatus zorgde ervoor dat ik wel iedereen kon binnenloodsen . Met een handigheidje werden we dan ook uitgenodigd
voor het avondfeest waar alle biertjes , wijntjes , kreeftjes , kippebouten en veel schoon volk zomaar in de aanbieding stonden . Het was de duurdere havenprijs
meer dan waard , deze belevenissen maken het peper en zout uit van een dergelijke reis . Morgen laten we de xotas en muiñeiras wat weemoedig achter ons en zingen
voortaan "o fado ". Misshien wat minder elitair maar minstens even hartig .
Het beloofde zeilweer is toch tot bij mij geraakt . Volle zon en een stevige wind van achteren ...ruim tot voor de wind en het gaat vooruit .
Er moet op zee tussen wat ondiepten en rotsen gestuurd worden , en gelukkig staan die allen netjes op de kaart want de gevaarlijke plaatsen
markeren met een boei is hier een brug te ver . De met olie besmeurde kusten zijn ze hier schijnbaar dan toch vergeten . De wind ruimt wat en terug
richting kust varen we nu half tot scherp aan de wind . De eilanden voor de kust doen de wind versnellen , een permanente 5 met vlagen van 6 of meer
doen de boot op zijn kantje zeilen . Eigenlijk moet er gereefd worden , maar we spuiten de Ria van Pontevedra al binnen , ik heb er geen zin in en het
is de moeite niet meer , al kan uit het roer lopen soms maar net vermeden worden . De luxueuze haven van Sanxenxo ontvangt mij met een fles Albariño ,
de lekkere streekwijn , en een gepeperde rekening . Het stadje is het St. Tropez van de Rias Baixas , het stikt er van de Madrilenen en de stranden rondom
liggen vol zwabberkonten die bakken in eigen vet . Een permanente kermis houdt de kinderen zoet terwijl papa zich op één van de ontelbare terrassen te goed
doet aan wat gefrituurde rommel doorgespoeld met een vakantiedrankje . Na zonsondergang maken de onschuldige terrassen plaats voor luidruchtige discotheken
die hun laatste dansbeats de stilte insturen tegen zes uur s'morgens , en dit rond de yachthaven . Veel slapen was er niet bij , en dit was dus duidelijk
de foute haven keuze , hier moet je niet zijn . Wat betere voorbereiding had mij kunnen vertellen dat amper drie mijl verderop een haventje lag aan een pittoresk
dorpje Combarro , dat deel uitmaakt van Poio , het vermoedelijke geboortedorp van mijn illustere voorganger Kristoffel Colombus .
Nauwelijks aangemeerd spreekt mijn overbuur mij aan om meer te weten te komen over mijn boot . Zeer vlug bleek echter dat hij ook muziekant was en dat diezelfde
avond de dertigste verjaardag gevierd werd van de "watermolen" gekend om zijn wekelijkse folkconcerten gevolgd door een jammsession .
Enkele uren later was iedereen het erover eens dat de ongewone gelegenheidscombinatie van akordeon , castagnetten en een Belgische gaiteiro een succestrio
vormde . Eeuwige roem is nu al ons deel , en door kon ik zelfs mijn vroegere gaitaleraar Suso van overtuigen die daags nadien op bezoek kwam .;) .
Morgen gaat het naar Baiona , de laatste Spaanse haven voor de Portugese grens . Suso komt mij uitwuiven met een etentje , een waardig maar tijdelijk
afscheid van Spanje .
Luis stond keurig op de afspraak , op de dijk in een geinproviseerd zeemansplunje en met proviandzak .
Het hotel kon hem voor een dag gestolen worden , en hij zou kost wat kost een etappe meevaren .
De aangekondigde tweede boot die meezeilen wou stuurde zijn kat , de kater bleef aan boord , zodat we de zee voor ons alleen hadden .
Een konstante 3 à 4 Bf onder een zonnige hemel zorgde voor aangenaam zeilweer . Toen na de middag de bewolking snel toenam en
ik mijn zeilpak aantrok keek Luis me wat verbaasd aan , grote voorbereidingen ? Nu begin ik de onbetrouwbare weersvoorspellingen
hier al wat gewoon te worden en ook de voortekenen van slecht weer komen mij bekend voor . Een lange zwarte sigaarwolk , met hier en daar
een flard uitgescheurd , met daaronder een grijs ondoorzichtbaar gordijn is het sein voor " all hands on deck " . Het is een soort
lokale "pampero" , plotse hevige regen en harde wind uit onvoorspelbare richting .Een half uur later was het voorbij , de koers terug bijgesteld ,
en Luis , die ondertussen wel een trendy K-way aangetrokken had , onderkoeld en doornat als een verzopen garnaal de kajuit in om naast de nu
ronkende motor wat op te warmen . De ria van Sada binnengetuft , nog lekker gaan eten , een warme knuffel van Carmen en vriend Luis zag er
al heel wat beter uit .
In Sada werden voor het eerste bierfeesten georganiseerd , en daar moest ik wel eens een kijkje nemen. Ook even proeven van het artisanaal gebrouwen
gerstenat dat zelfs in het Nederlands aangekondigd werd als " handwerk bier " . Leuk , maar de muziekale begeleiding van lokale muziekgroepjes
was zo slecht , het leek wel een competitie vals zingen , dat de fun er vlug af was . Iedereen scheen last te hebben van de aanhoudende regen ,
het is de meest regenachtige augustusmaand van de laatste tien jaar in Galicië , en het zou er de komende dagen niet op verbeteren .
In de regen voorbij Coruña naar Malpica gezeild , een vissersdorpje dat er wat troosteloos bijligt zeker aan de visserskant ( er is ook een mooie
strandkant waar de jeugd gaat golfsurfen ) waar ik moet gaan ankeren zo net buiten de haven .
De deining van de oceaan rolt er binnen en het is onaangenaam slapen .
Ik wacht nog een dagje af op hoop van beter weer maar heb het toen ook gehad , en vertrek de volgende morgen .In de regen , door de mist met beide
ogen op de plotter richting Camariñas , op de motor want het beetje wind dat er is zit in het zuiden . De Duitse buren , komen van Kiel en
gaan einde dit jaar ook de Atlantik over , dus die zien we nog terug . De volgende morgen zit er eindelijk wat zon en wordt het pas
duidelijk dat we weer in een zeer mooie baai liggen . Ik wil van het mooie weer profiteren en van een zacht windje gebruik maken om wat
"blue water sailing " te oefenen . Wanneer er nog wat dolfijnen op bezoek komen kan de pret niet meer op .
Vanaf nu is de koers puur zuid , de hoek van Galicië is gerond en varen we de zon tegemoet .Na de middag valt de wind helemaal weg , en glijdt
de Muxicas als over een spiegel de haven van Muros tegemoet . Het is ondertussen zeer warm geworden en van in Engeland geleden dat ik nog zonnecreme
gebruikt heb . Het wel toeristische dorpje Muros kende ik van op de motor tochten , en het is nog steeds even mooi.
Inkopen , terrasje doen , visje eten , boot prepareren want vanaf morgen wordt noorderwind voorspeld , en wil ik onder volle zon met de gennaker
Pontevedra aanvliegen ....Nee dus , de weersvoorspellingen laten het weer eens afweten , en onder een mistige , regenachtige en windstille
ochtend wordt het vertrek een dagje uitgesteld . Het wordt een dagje pinten drinken met de ondertussen ook gearriveerde Duitsers en enkele hier
geparkeerde Engelsen . En misschien wordt het morgen beter , al wordt het ook nooit goed.....
De overtocht naar São Miguel is er één om vlug te vergeten , geen fluit wind en dus de ganse tocht duwt het brommertje ons vooruit .
Reeds ver voor aankomst ziet men Ponta Delgada liggen ....een 20 verdiepen tellend hotel dat midden in de baai ligt verstoort
de skyline in die mate dat er maar twee oplossingen zijn ; afbreken of een vuurtoren van maken . Bij aankomst staan de marineiros al onder de douche
en is het gissen waarheen . In de oude haven vinden we een vrije stijger en gaan er graag liggen . Aan hetzelfde ponton ligt immers de Paloma van
Zwitserse vrienden die ik vorig jaar leerde kennen . Ze komen terug van de "Karibik" en hebben nogal wat pech gekend ; motor kapot , schroefbladen
verloren ( koop geen klapschroef , want dit is een terugkerend verhaal !)...ze liggen hier al enkele maanden te herstellen , ook mentaal .
Hun drie spruiten ( de oudste is er acht ) vinden het allemaal prachtig , ze zijn volledig opgenomen door hun Portugese vriendjes , en zouden
het liefst hier blijven . Vader heeft echter heimwee naar de alpenweiden en moeder is een te brave echtgenote ...Het ga jullie goed !
Een kroegterras verder zitten er nog ouwe bekenden . Tony en Doug , behorend tot het meubilair in Gibraltar en terukerend van de Bermuden , ze
zitten hier op een gunstige wind te wachten die hen terugvoert naar hun geliefde stamkroeg . ( Charlies voor de ingewijden ). Ze zijn nogal
kieskeurig en zullen hier nog zitten ,als twee kibbelende oudjes uit de Muppets , als ik al lang vertrokken ben . Ponta Delgada ontdekken
is een aangename belevenis , eens door de befaamde stadspoort wordt je meegesleurd door een bruisende sfeer eigen aan een echte stad . Steegsjes met terrasjes
van oude cafeetjes of typische restaurantjes , boetiekjes ,bazaartjes , souvenierhokjes , fleurige parken ,historische gebouwen en zefs een
authentieke dodenstad waar ik , als het ooit zover komt :) , nog graag zou wonen .
São Miguel is veruit het grootste eiland in oppervlakte en bevolkingsaantal . Meer dan de helft van alle Azorianen heeft hier een stekje .
Op een gehuurde scooter gingen we op verkenning . Alle secundaire wegen , zeg maar het ganse binnenland is afgeboord met bloeiende Hortensias ,
enig mooi .Van de Whalewatch uitkijkposten aan de kust voert de weg je naar het groene-en blauwe kratermeer in één van het eiland's grootste vulkanen .
Een onverwachte regebui stuurde ons doornat terug naar de boot en de realiteit ..Dit is een kroniek van een aangekondigd afscheid , mijn Engelse
bemanning , waar ik ondertussen veel plezier mee beleefd heb , vliegen terug naar Cornwall hun thuishaven , maar met de belofte komend jaar een
volgende etappe mee te zeilen . Ze zijn van harte welkom ! Voor mij het sein om verder te trekken , op dagzeiltocht afstand ligt Terceira ....
De Fransen wonnen niet , al was het een dubbeltje op zijn kant . Het "café central" was vlug gevonden , in het midden van het één straat grote Vila do Porto ,
het hoofdgehucht van Santa Maria , het meest oostelijke en zuidelijke Azoren eiland . De helft van de bevolking zat hier verzameld achter één van de vijf grote schermen , iets
verder in de straat zat de andere helft voor een nog groter scherm op een terras dat voor de gelegenheid de helft van de straat inpalmde . Na de wedstrijd werd
dit vlug ontruimd want iedereen moest dan een honderdtal keer luid toeterend die ene straat op en af . Het feest was vertrokken voor een lange nacht .
Wij zochten na de laatste overwinningspint de rust van de wat meer afgelegen jachthaven op , zeer behoedzaam want de weg erheen was geplaveid met kinderkoppen
van de ergste soort ; enkelbrekers .
Santa Maria is een eiland om tot rust te komen , mooi om te stappen over bewegwijzerde paden die leiden van berghut naar hut op den berg de sterren achterna ,
je kan niet missen !
De jachthaven is zeer goed uitgerust zowel in het water als op de kant waar zeer bekwame lui alle werken aan de boot uitvoeren . Goed om weten ,
niet dit jaar want alles staat al vol of is gereserveerd , maar ik laat hier met het volste vertrouwen mijn boot achter , betaalbare prijzen
( zeg maar goedkoop ) vriendelijke mensen , in het midden van een schitterend zeilgebied ,en niet te versmaden ....café central !
De tocht naar Madeira is slechts een bootscheut , een half dagje zeilen , net als je Porto Santo achterlaat wordt het landschap van Madeira voorgesteld .
Veel groener dan zijn kleine broer maar opvallend ook veel meer bouwwerken , eigenlijk is de ganse zuidflank van het eiland volgebouwd . We varen naar Funchal ,
de hoofdstad en die ziet er van buitenaf zeer leuk uit . Een vriendelijke marineiro van de voor deze stad veel te kleine jachthaven helpt ons de boot vastmaken
aan het veel te kleine vingerponton dat nauwelijks tot halverwege de boot reikt .
Dan van pier naar pol-itie , en ...om de ondertussen gekende administratie af te handelen vooraleer we eindelijk onder de douche konden .
Een sanitair gebouwtje onder de trap naar de mondaine wandeldijk , deed ons de haren ten berge rijzen . Dit hadden we nog nooit gezien ,
verdwenen douchekoppen , enkele wc-potten maar steevast zonder bril , de overige gelegenheden waren de fameuze " Franse hangwc's " gaten in de grond waar je
"scheetgebedje" moest verhoord worden om niet ...shit...uit te glijden . De meermin bij de haveningang steekt als welkom de armen ten hemel ...of is de wanhoop nabij ? Eerste indruk van Madeira ; "Shame on you !!" temeer dat ze hier wel de moderne
vaste land prijzen kennen . Funchal is een mooie stad , zeer verzorgd , park en bloemen alom , terrasjes , pittoreske restaurantjes in de oude binnenstad , met
jammer genoeg massas toeristen die de lokalen al te veel verwend hebben . Je wordt van 's morgens vroeg de restaurants binnengebabbeld ( stijl rue de bouché )
tot het zo op je zenuwen werkt dat je uiteindelijk niet meer vriendelijk reageert , gelukkig brengt het lokale drankje "Poncha" wat soelaas .
Daar dit echter niet de bedoeling is van de reis , hebben we na nog een gewonnen halve finale voetbal
(ja , we zijn supporters van Portugal en Ronaldo die van hier afkomstig is ) s'morgens vroeg de zeilen terug in de mast getrokken en de steven naar de Azoren
gewend . Madeira ? voor mij hoeft het niet .
Back in business .
Het heeft inderdaad wat voeten in de aarde gehad , tijd in beslag genomen ....op mijn zenuwen gewerkt .
Exact 7 maanden geleden heb ik hier voet aan wal gezet , een smerige voet vol olie en koelvloeistof , het resultaat van een
dolgedraaide motor die het uiteindelijk opgaf . Een nieuwe motor kwam van dezelfde fabriek als de eerste , weliswaar een moderne versie
en dat voor een spotprijs (maakprijs) . Men had in China overduidelijk begrip voor de benarde situatie waarin wij ons bevonden, zij en ik .
Een nieuwe motor die het opgeeft , geen garantieaanspraken wegens te oud maar toch zeer weinig gedraaid , de bij de invoerder gemelde problemen vanaf het begin ,werden
allemaal weggewuifd , Chinezen die geen negatieve reclame kunnen gebruiken en ik die niet opnieuw veel geld wil uitgeven .Het plaatje paste perfect , bedankt Albert
als ik ooit in Shanghai kom gaan we zoals beloofd samen pinten pakken !
Zeven maanden later exact , heb ik , proper gewassen , Gibraltar verlaten , al ging het nog bijna mis . Na een uitgebreide tankbeurt
( de marine diesel kost hier amper 29 pence/liter ,ik hoop dat de Belgische Belastings dieven meelezen ) , draaide ik zonder kijken blijkbaar het foute kraantje dicht ,
en een motor zonder brandstof ...valt stil :) , op dezelfde plaats waar die vorige ook stil viel ! Geratel , bonken , piepen , kraken ,
mijn hersenen werkten op volle kracht , het euvel werd vlug achterhaald , en zachtjes gleden we Spanje binnen .In de marina stonden de marineros getrouw NIET op
de afspraak , maar ik kan ondertussen beter alleen uit de voeten .
Wat brachten 7 maanden Gibraltar ? Exact ? Ik zou het niet weten . Frustratie aanvankelijk wegens einde van de reis nabij .Daarna verveling , wat kon ik daar doen ,
winter , geen boot , twee casinos als buur , 20 bars en restaurants als volgende buren...goed voor een week . Daarbij kwam dat het klimaat aanzienlijk slechter
is onder "the rock" dan 500m verder in Spanje . "The kiss of the queen " wordt de wolk genoemd die blijft hangen aan de rots en gans de stad in schaduw dompelt
terwijl verder alles in de zon baadt .Wie zijn de Gibraltarians ? De 35.000 inwoners zijn een mengelmoesje van Britten en vooral Spanjaarden .Gibraltar valt stil
zonder de Spanjaarden die er dagelijks komen werken .Toch stemde 99% enkele jaren terug om Brits te blijven . Brits ? Er is een belangrijke Marokkaanse gemeenschap
die ten tijde van Franco werd binnengehaald omdat de grens voor de Spanjaarden gesloten werd .Er is een grote Joodse bevolkingsgroep en zoals overal in de UK. zijn er
veel Indiers en Pakis .( Wat zouden ze anders eten ?)Ze spreken allen samen "Gibrish" te vergelijken met Brüssels en niet altijd even verstaanbaar . Ze proberen zich Brits
te gedragen maar dan zonder de manieren ; hoffelijkheid , gentleman , fairplay staat niet echt in hun woordenboek .Iedereen wil zo snel mogelijk rijk worden ,
geld speelt een grote rol in deze samenleving . Anderszijds zijn ze super behulpzaam en zijn er heel wat zaken gewoon gratis .Hoop en al heb ik er graag verbleven ,
was het een belevenis , ietsje bekeken vanop afstand zoals de apen dat hier ook doen .
Zeven maanden ? niet exact ! Een goeie drie maanden ging ik werken , ja als tandenstoker , voornamelijk in Maasmechelen . Twee mekaar aanvullende groepspraktijken
aanvaardden mij quasi zonder boeh of bah om een stevige interim af te werken .Ik vond er een geweldig team , enkele nieuwe vrienden en terug plezier in een beroep dat ik
eigenlijk afgeschreven had ! Ik kon mijn gedachten terug op iets anders zetten , maar vond ook voldoening om mijn schouders onder een project te zetten dat bij mij
geregistreerd staat als de nieuwe vorm om tandheelkunde te bedrijven .Een leuke extra was dat ik er een oud jeepje kocht dat hier ondertussen , met wat aanpassingen ,
als bezienswaardigheid door de bergen sjokt . Aan alle betrokkenen , een hartelijk dank , en ik kom met plezier terug !
Het werd een lang relaas , ook een lange periode die nu afgesloten wordt .De boot wordt nu verder voorbereid om binnen een veertiental dagen de reis naar de Azoren ,
via Madeira aan te vatten ....
De wind was deze morgen inderdaad wat geluwd , zodat met wat truukjes , een behulpzame visser die de laatste lijn op het juiste moment losgooit en een
half uurtje speling tussen twee ferry's , liet ik Tarifa achter mij. Aanvankelijk zat niet alleen de wind maar ook de stroom tegen maar het opkomend
tij bracht daar vlug verandering in . Gibraltar is maar een boogscheut ver en het zicht op de strategische rots die apetrots zowel Afrika als Spanje
een neus zet komt stilaan dichterbij . Een gitzwarte hemel en afwisselend hevige stortbuien beperken het zicht . Het is laveren tussen grote tankers en
zeeschepen die meestal voor anker liggen en , in-en uitvarende boten of ferry's . Met het blote oog is niet te zien of sommige schepen varen of stilliggen ,
in de baai is de snelheid beperkt maar de AIS op de plotter brengt uitkomst , want voorrang hebben ze wel . De radio is zo goed als onbruikbaar daar Russisch
klinkende gesprekken kanaal 16 bezet houden , ze trekken zich van regels en etiquette niets aan .Helemaal aan het andere eind van de baai , naast de landingsbaan
van het vliegveld , ligt de Oceanbay marina en daar moet ik zijn . Even oproepen , ch.11 zegt de plotter doch antwoord komt er niet. Dan maar zoals
ondertussen gewoon geworden , binnenvaren en parkeren waar er plaats is . Deze keer echter bleek dit de verkeerde optie , na de verontschuldigingen dat hun
radio het vandaag liet afweten , werd ik vriendelijk verzocht voor het week-end , aan de andere kant van de grens bij de Spaanse buren , een plaatsje te zoeken ,
Gibraltar lag vol of was gereserveerd .Veel keus was er niet , alles losgooien , motor terug gestart om 15 minuutjes verder alles terug vast te maken .
Het noodlot had echter nog een ander scenario in petto . Midden in de havengeul , kwam er uit de motorruimte een ongekend lawaai , enkele stevige kloppen
en dan niets meer enkel rook en stoom . Daar het nog wat te vroeg was om stoomboot allures te vertonen , heb ik toen maar het anker uitgegooid .
Over de radio hoorden ze mij nu wel en de havenautoriteiten waren al op komst , want in de weg lag ik in elk geval . Toen kwam de Engelse efficientie en
hulpvaardigheid weer boven drijven .Binnen de vijf minuten was er een motorboot ter plaatse met een gestrande Duitse ingenieur ( of was het de laatste krijgsgevangene,
hij weet het zelf niet ...) en een Spaans-Engelse kapitein die alles in gereedheid brachten om mij aan de kade te leggen . Ondertussen was ook de brandweer aan
boord geweest om te controleren of er geen brandgevaar (meer ) was . De ganse operatie was naar Engelse traditie gratis , maar ook het verblijf aan de kade
van de autoriteiten .Ik kreeg zelfs de sleutel van de poort van hun beveiligde vesting om s'avonds rustig een pintje te kunnen gaan drinken ,.."we think you need a few ..." .
Een vlugge eerste diagnose bracht een groot gat met uitlopende barst onderaan in het motorblok aan het licht . Eén van de verbindingsstaven met de
krukas was losgekomen of gebroken om een nog duistere reden , en had zich dwars door de gietijzeren wand geboord . "It's a write-off..." en dat was het , een nieuwe motor
met ongeveer 180 draaiuren , voor de vuilbak ! Het verder zetten van de reis wordt gehypothekeerd en voorlopig opgeschort , een nieuwe motor kost tijd en geld en met deze
extra kost was niet gerekend . Als ik ooit in China kom zullen ze het daar geweten hebben ! De volgende dagen werden gevuld met het ontmantelen van de motor ,
een keerkoppeling voor Guy , een alternator in reserve ,( de tweede al ) en wat wisselstukken die ooit nog eens van pas kunnen komen . Uiteindelijk was de motor
klein en licht genoeg om gemakkelijk te worden uitgebouwd . Vroeg in de ochtend kwam een kleine kraanwagen het ponton opgereden , een kabel met
haak ging het ruim in en haalde het schroot eruit . Enkele sympatisanten kwamen nog een schuine blik werpen , een laatste groet brengen , de lijkwagen zette zich
in beweging en de Timray TMD58di werd in intieme kring nog even nagestaard . De Muxicas een stukje armer en ik een illusie rijker .
De tocht naar Tarifa was een opéénvolging van herkenningspunten van de laatste dertig jaar zomer surfvacanties , vanuit een ander observatiepunt . Vroeger keken we
vanop het strand naar de golven , de zee , nu schuift het landschap langzaam langs de boot De windmolen-velden van Zahara de los Atunes , zijn miljardenwijk ,
Bahia de la plata , naar verluid grotendeels allen vrienden van "el Caudillo , general Franco " , de verlaten stranden van Bolonia waar zelfs de Romeinen destijds een
buitenverblijfje hadden , "las dunas" 40m hoge duinen waarvan gesandboard wordt bij windstilte en dan de baai van Tarifa waarvan ik elk gebouwtje, torentje ,
open plaatsje of bosje ken . Wat is die zeeëngte smal , Europa en het Arikaanse continent reiken elkaar hier een vinger . Net niet , geraak ik daar wel door ?
Verscheidene oorlogsboten patrouilleren gedurig , en op de radio hoor ik dat ze regelmatig er een boot uitpikken om te controleren . Mij laten ze gerust ,
al komt er toch ééntje een wat dichter kijkje nemen .
Enkele kleine kites en windsurfers deden mij opmerken dat er ondertussen wat schuimkoppen rondzwommen en de wind was aangewakkerd uit
oostelijke richting , ..de Levante kant . Even twijfelde ik , het was nog vroeg , doorvaren naar Gibraltar of Tarifa binnen .
Ik zou wat vrienden gaan groeten , dus tussen twee snelle Tanger-ferries de haven binnen . Een loodsboot wacht mij op en wijst mij een aanlegplaats .
Nauwelijks alles goed vastgemaakt of de havenpolitie komt mij vertellen dat ik op een plaats lig van Turmares , de whale-watch-company , en daar dus niet
kan blijven . Ze hebben duidelijk een probleem , de kade waar de visitors normaal terecht kunnen wordt gebruikt voor "manoeuvres" van een politieafdeling , dus verboden
en verder is er geen plaats vrij . Men stelt mij voor om buiten te gaan ankeren , wat ik weiger , de windreputatie van Tarifa in het achterhoofd .
Ik beloof met de Turmares-mensen te gaan praten en waarschijlijk daags nadien te vertrekken. Turmares vaart niet , want als er wind staat zien ze tussen de golven
toch de vinnen niet en hun boot ligt in Algeciras want.. er komt meer wind . Ik had het moeten weten , eerste dag levante is zwak , de tweede al wat sterker ...
Daags na nadien kon ik van mijn ponton aan lager wal gewoon niet af ,...blijven .Dag drie zou een regendag worden , minder wind en dag vier vliegende storm .
Dus ga ik die snipperdag gebruiken om in Gibraltar te geraken en daar de storm uitzieken dat scheelt hem enkele beauforts !!
C.U. in Brittain on the rock .
Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Portimão in het donker aanlopen is geen lachertje . Het pietluttige groene en rode lichtje dat de haveningang markeert , wordt pas goed zichtbaar als je het
kleinood aan je boegspriet kan rijgen , de kunst is om dan nog de pieren te ontwijken . Eénmaal tusen de muren is de yachthaven ingang goed aangeduid , maar
binnen begint het echte probleem . Er brand in de ganse haven geen enkel lichtje , na drie maal rondtuffen wist ik zo ongeveer waar er pontons lagen ,
maar klampen om de boot aan vast te maken waren niet te zien . Op goed geluk een grote vrije plaats gekozen en goed gegokt , want daags nadien zie je dat de
"visitors-plaatsen" met een opschrift "werken in uitvoering " gemerkt zijn en er voor de gelegenheid dunne nylon visdraad op borsthoogte overgespannen werd .
Spring daar maar eens van je boot in het donker... Wanneer je s morgens de receptie binnenstapt en één van de overtollige secretaresjes erover aanspreekt merk
je zeer vlug dat ze van de havensituatie niets afweten . Formulieren invullen , betalen en niet te veel storen is de normale gang van zaken . Overdag en met
goed weer ziet de haven er anders zeer voortreffelijk uit . Schijn bedriegt ook hier , als het weer verandert en er steekt een fikse zuidenwind op , slaan
de golven over de havenpieren en rollen zo de marina binnen , waar je dan continue ligt te schudden en beven . Het personeel dat het " veldwerk " moet
verrichten is zelden te bespeuren en meestal druk bezig hun vips in electrische golfkarretjes overal rond te rijden . Waar is de tijd dat het havenpersoneel
in zodiacs ons buiten de haven lag op te wachten om ons veilig binnen te leiden ( Porto , Lissabon ). De haven van Portimão , een afrader !
Ik kwam hier eigenlijk langs om enkele surfvrienden van Tarifa te begroeten . De surfclub was nog steeds dezelfde , de leden zo goed als...diegene die ik
best kende was enkele maanden eerder , haastig overleden na een agressieve ziekte . Dit herinnert er mij aan waarom ik nu op reis ben , waarom ik geen tijd
meer wil besteden in plaatsen waar ik niet graag ben . Portimão met zijn mondaine strand , Praia da Rocha is een mooie plaats , zand en rotskust van op de postkaarten ,
maar is ook de overwinter plaats voor vele oudere mensen . De ganse toeristische sektor is erop georganiseerd om daar geld uit te slaan . Veel restaurants
met goedkope maaltijden die eigenlijk niet echt lekker zijn , avondanimatie met tweederangs muziekanten , bingo en karaokeavonden zijn alom aanwezig .
Ouder worden is voor een stuk bewust periodes afsluiten , Portimao is een afgesloten hoofdstuk , hier kom ik niet meer terug .
Bij gebrek aan wind werd de tocht naar Faro een motortocht . De enorme laguna voor de stad is een ideale ankerplaats . Ik had de bedoeling niet om er langer te
vertoeven dus , s'morgens het anker gelicht en verder op motor naar Huelva , Spanje .
Sines is zo'n kuststadje waar je niet naartoe gaat ,je spoelt er gewoon aan . Gelukkig voor de Sinezen zit er zo ongeveer halverwege tussen Lisboa en
de zuidelijke Algarve een spleet in de kust waar je kunt binnenvaren .Ik was er vroeger al geweest , het was me bij gebleven dat het vooral een industriestadje
was , en dat is het nog .Er wordt olie aangevoerd , bewerkt en door dikke pijpleidingen weer afgevoerd . Wat ze er precies maken , weet ik niet , maar als de wind
wat verward blaast hangt er een "zweetgeurtje" boven de stad . Zouden ze zo hard werken ? In elk geval niet in de jachthaven .Men had mij al verwittigd ;
de receptionist is zijn winterslaap al begonnen maar zijn lichaam beseft het nog niet . Met veel moeite tilt hij zijn zichtbaar zware oogleden op om
tot boven de balie te kijken , het lukt hem net , warempel een Sinees met spleeto...het kost hem schijnbaar een ontzettende inspanning om in
verbazend goed Engels een korte vraag te formuleren . Snelle maar correcte afhandeling wordt dat hier, dacht ik , tot ik bijna achteloos naar de uitslag van
de voorbije verkiezingen vroeg , en of er al een regering was . Met enthousiaste volzinnen , nog steeds in correct Engels ,legde hij de katastrofale uitslag
voor , haalde er de Europese crisis bij , vergeleek de situatie met de Belgische politiek en liet vooral , mij paf staan . Deze man was tot veel meer in staat
dan gefrustreerden formulieren invullen . Ik moest een smoes verzinnen om buiten te geraken , en nu ....dit was genoeg opwinding voor één dag . Later bleek voor
alle dagen , want al is het oude centrum wel leuk , veel speciaals is er niet en er is ook verder niets te beleven , ik kon er zelfs mijn beltegoed niet aandikken .
Hallo thuisfront nog even geduld .
Daarbij kwam nog dat het weer slecht was en de wind verkeerd zat zodat het wachten op een gunstige vertrekdag vervelend werd . Morgen is de enige dag van de ganse
komende week dat er nog gezeild kan worden , de slechte zuidelijke wind zou in de loop van de dag naar het westen ruimen zodat de Algarve rechtstreeks te
bezeilen valt , er staan wel nog 3m golven . De dagen erna gaat de zee liggen maar de wind ook . Ik waag het erop , maar zoals reeds zovele malen kloppen
de voorspellingen niet , de wind blijft in het zuiden zitten zodat 80 mijl op motor afgehaspeld worden . Geschud voor gebruik maar oervervelend !
Een cynisch relaas van Sines , het kan alleen maar beter .
Hoeveel maal ik deze stad bezocht heb , ik weet het niet meer en toch is er steeds iets nieuws te beleven . De vele toeristen kleuren de trekplijsters
maar dat deden ze vroeger ook al . De stijl is wat veranderd , voordien namen ze fotos van wat ze te zien kregen , nu van wat ze niet kunnen zien . De alom
tegenwoordige wandelstokachtige verlengstukken van de spiegels voor de toekomst brengen deze ijdeltuiten in vervoering . Wanneer iemand een foto van je neemt
zit er een verhaal aan vast , als je het zelf moet doen is er iets mis , weet dat de beste selfies die zijn waar je zelf niet op staat ! Ook loopt men de stad
te bekijken met het internet in de aanslag in plaats van overvallen te worden door verrassing , verbijstering of avontuur .
Lisboa is een opvallende mengelmoes van de wereldbevolking , alle overzeese Portugese gebieden zijn hier vertegenwoordigd en al deze kleuren zijn ook
duidelijk geintegreerd in het maatschappelijk pallet . Centraal afrikanen ( Guinnee , Sao Tomé , Kaapverdianen ) Angolezen , Indiers ( Goa ) Chinezen ( Macau ) en
natuurlijk de Zuid Amerikanen vormen hier één Portugal , spreken allemaal dezelfde taal en lopen allen Europees gekleed . Een verdwaalde , vermomde arabier
valt hier op in het straatbeeld , en dat is bij ons ( bij jullie) in Belgie wel even anders .
De crisis heeft hier nochthans ook toegeslagen . De eens zo prestigieuse expo site heeft een opknapbeurt nodig , de haven waar we liggen valt bij laag tij
half droog ( Blankenberge heeft er niets aan ) en veel gebouwen , ook nieuwe staan leeg . Wanneer ik de mensen erover aanspreek vertellen ze bedenkelijk ,
hun wijsvinger en duim overelkaar wrijvend ; " we hebben geen tijd..."
Laat mij duidelijk zijn , Lissabon blijft een fantastische stad , wellicht , voor mij in elk geval , de mooiste hoofdstad van Europa .De 60 mijl vanaf
Peniche werden voor de wind vliegend afgelegd . Enkel groot zeil op en snelheden tot net geen 12 knopen , was het maar altijd zo .
De sensatie om onder volle zeilen tien mijl de Taag op te varen is overweldigend . Achtereenvolgend passeer je het mondaine Cascais , de Torre de Belém ,
het monument voor de zeevarenden met op de achtergrond het klooster van Hyronimus , onder de luidruchtige maar imposante brug " 25 de abril" door , voorbij
de Praça de Comercio ,het stadscentrum en de vroegere koninklijke paleizen , de Cathedraal om aan Europa's langste brug "Vasco da Gama" de haven van de
aanpalenende wereldexpo 98 binnen te varen . We genoten van Lisboa's beste visrestaurant , moesten er jammer genoeg ook het gelag betalen , en vonden
nadien het spotgoedkope maar schitterende American old school burger restaurant . De zon maakte de dagen zomers warm en s' nacht werd de ziel verwend met
uitstekende Fado .Aanvankelijk voor een volzette zaal , maar toen Tony vertelde dat zijn kameraad een Galische gaita speler was werd het reserve tafeltje
voor ons gedekt . Toen we later op de avond kennis maakten met de eigenaar , Portugese gitaar speler , componist en concervatoriumprof , enkele whiskies
samen dronken en muziekideeen uitwisselden werden we , net als onze illustere voorgangers en bezoekers uit het fotoalbum ( Richard Branson , Woody Allen )
als echte vips behandeld . De boot is nu een CD een Dvd en een Portugese gitaar rijker . Muxicas of Musicas.... vanaf morgen terug onder zeil , de zee roept .
Het is een goede twintig mijl naar Peniche , meer dan tijd genoeg , dus vertrekken we na de middag wanneer er wat meer wind opsteekt .
Aanvankelijk houd ik gemakkelijk gelijke tred op een voor-de-windse koers enkel met mijn groot zeil .De wind zwakt echter af en
toen Tony zijn "cruising chute" lanceert , moet ook ik actie ondernemen . De nieuwe gennacker wordt gehesen en het resultaat is verbluffend,
de snelheid verdubbelt , er is geen houden aan . Mijn concurrent begint aan alles te prutsen als ik hem met brede glimlach achterlaat .
Al dat getrim heeft echter enkel als resultaat dat enkele minuten later zijn gennacker hopeloos in de knoop raakt met nog twee opgerolde
voorzeilen . Noodgedwongen wordt de strijd gestaakt en moet hij op motor verder . Dit opent wel de mogelijkheid om enkele schitterende
actiefotos te maken..(zie facebook ).
Peniche werd al door de Feniciers aangelopen , en is dus een oud en mooi stadje , bijna volledig door water en vesting omgeven .De vele vis
restaurantjes op de kade doen gouden zaken en wij genieten van de vacantiesfeer . De yachthaven ziet er netjes uit ook al is er maar één
enkele douchecel en toilet voor de ganse haven . Het is er zeer veilig , de zeevaartpolitie ligt er ook , letterlijk , op het einde van onze stijger
de ganse dag in hun bootje zich steendood te vervelen , rustig de tijd dodend , regelmatig een pintje drinkend om s'avonds verblijd een praatje te
komen maken . Als er een nieuwe boot binnen komt zijn ze er als de kippen bij met een ganse papierwinkel maar vooral omdat er dan eindelijk
iets te vertellen valt . Wij bereiden ons na twee dagen terug voor op de volgende trip , het is vijfenzestg mijl naar Lisboa ,
er wordt 20 knopen wind uit het noorden voorspeld , perfect ! Een aangename verrassing komt van de havenmeester die het niet zo nauw neemt
met de exacte lengte van de boot en ook het aantal nachten wordt geminimaliseerd , zo dat we er met een prikje vanaf komen .
De zon staat mij op te wachten en samen snijden we door de blauwdoorschijnende taart richting zuiden . Wind is er niet, en de stilte wordt alleen verstoord
door het monotone geronk van de motor . Het is wat laveren tussen vele kleurrijke zelfgemaakte vissersboeitjes . Omdat ik dicht onder de kust blijf kan ik
de eindeloze stranden bewonderen . Met zo'n weer zouden die bij ons letterlijk zwart van t volk liggen , hier is enkel in de nabijheid van de steden
wat beweging te bespeuren , de rest is ongerepte natuur .De uren passeren vlug en de haven van Aveiro komt al in zicht . Op de kaart is er een grote Ria
te zien maar een echte yachthaven is er niet , alleen een uitgebreide industrie haven . Een vissersbootje vaart mij voor naar een dok waar er nog wat
kleine bootjes en twee zeilboten voor anker liggen .Het weer verandert en ik ben niet echt gerust in de ankerpaats , aan de ene kant kort bij een
grote zandbank een halve meter onder de laagwaterlijn , aan de andere de andere kant een rotsblokken kade .Als het anker gaat krabben....en toch had ik
op het internet fotos gezien van een welliswaar geimproviseerde yachthaven . De volgende morgen het anker gelicht en op zoek , want er wordt nog meer slecht weer
voorspeld . Ik vind de plaats naast de vissershaven , er liggen wat oude pontons met hier en daar een motorbootje , ik ben het enige zeilyacht en er is nog
plaats zat . De vissers hebben er geen erg in , en ik lig wat rustiger . Alleen de geuniformeerde portier van het afgebakende havengebied is wat minder gelukkig
met mijn aanwezigheid , maar besloot uiteindelijk mij nooit gezien te hebben. Door het slechte weer was de zee wat opgebouwd en vooral het buitenvaren was nogal
hobbelig , met momenten priemt de halve boot uit het water doch alles kwam goed in het uitwuivend gezelschap van de zeevaartpolitie . Eenmaal in dieper water
werd alles weer rustiger , en de zon was terug van de partij . De wind had na het voorbije slechte weer een dagje rust genomen ,
tijdelijk , morgen wordt zware storm ,en regenval voorspeld . Het snipperdagje werd nuttig gebruikt om naar een echte haven te varen , Figueira da Foz .. ,
De haven ziet er deglijk en netjes uit , er zijn slechtere plaatsen om een storm te doorstaan .Het valt al bij al nog mee , veel wind en vooral regen dus
niets onoverkomelijks . Daags nadien schijnt de zon terug doch aan de mast bij de haveningang hangen twee zwarte bollen te bengelen , alle uitvaart verboden.Kloten !
Ideaal om de stad te ontdekken maar buiten een enorm casino en enkele trendy hotels is er weinig leuks te bespeuren .
Een goed boek en wat pennegepeuter en de dag is zo gepasseerd . De volgende morgen prijkt er nog één bol aan de mast , niet uitvaren onder de 35 m ....
maar volgens de havenmeester hangt het kleinood aan de verkeerde zaling en mogen alle boten langer dan 11 m uitvaren . Ik liet het mij geen tweemaal
zeggen en koos het ruime sop met bestemming Nazaré . Het werd weer een saaie tocht op motor naar de grootste Portugese vissershaven . Er liggen een vijftal
grotere boten voor een moderne vismijn , maar daarrond is het terrein vuil en verwaarloosd . De portier die aan de ingang in een soort oververhit vogelkooitje
zit , draait 12 uur per dag voor alles op ,de havenmeester is meestal zoek is . De arme , wat bejaarde man , spreekt enkel zijn moedertaal , redt het zonder
internet , kan geen kredietkaarten verwerken en moet alle formulieren , en daar houden ze hier van , met de hand verwerken. Hij is echter blij dat hij de job heeft .
Twee kilometer verder ligt het zeer toeristische en mooie stadje voor zijn eigen enorme strand te zonnebaden . Ik ben echter vlug uitgekeken en ga het vertrek
van morgen voorbereiden . Tony kwam ondertussen vanuit Porto aangewaaid en wil morgen een wedstrijdje varen naar Peniche....
Een stevige wandeling bracht mij aan de ingang van de oude stad , de yachthaven ligt immers aan de andere kant van de Douro . Onze vriend Eifel, daar is hij weer ,
zorgt voor toegang van zowel voetgangers , autos en treinen met een nu al wat gedurfder project . De oude stad is tegelijkertijd uitzinnig en triestig ,
verbluffend mooi en lelijk verkrot , kleurrijk en grijs . De grijze parel , kan het misschien ooit wel worden , maar dan moet er nog hard gewerkt worden en is er
nog hopen geld nodig . Te veel pittoreske huisjes in de steile steegjes , palend aan de toeristische restaurants of winkeltjes , zijn ruines die net niet instorten ,
zijn niet bewoond , onbewoonbaar of herschapen in een vuilnisbelt . Openbare gebouwen en monumenten staan er beter voor , de weg is echter nog lang en niet geplaveid ,
zodat de echte parel wel nog een tijdje zoek is . De bevolking en bezoekers krioelen echter vreugdevol langs de oevers van deze beroemde rivier. De kleurrijke
visserswijken zorgen voor lekker eten en drinken en al de zichzelf respecterende wijnhuizen etaleren hun alom gewaardeerde flessen . De oude houten scheepjes die
de vaten vers geperst druivensap van vijftig kilometer verder stroomopwaarts naar Porto zeilden zijn een attractie op zich . Er worden er ook nog nieuw gemaakt maar
die dienen dan eerder om de toeristen wat verder uit te persen en wat rondvaartjes aan te praten . Tegenwoordig komt de wijn in spe in tankwagens over de weg .
De grote wijnhuizen bieden voor elk wat wils , musea , kelderbezoeken met bijhorende degustatie en reklamestunts om je bootvinotheek weer wat bij te vullen .
Ruby , Branco , Tawny of Vintage , de geheimen zijn ontluisterd en een onverstoorbare nacht grondig voorbereid ...alhoewel .
De visserswijk achter de yachthaven houdt zijn jaarlijkse feesten , nu en dan wordt er wat knalwerk afgeschoten en muziek galmt over het water .
Er staat een wat ouderwets podium met daarop een jonge zanger die wellicht de best gekende Portugese smartlappen en popsongs ten berde brengt begeleid door ...
een computer . Het is inderdaad een groot karaoke gedoe , er is geen muziekant te bespeuren , maar de toeschouwers vinden het best en hier en daar
wordt zelfs een dansje gewaagd .Ik vind het maar een flauwe bedoening en ga dan ook mijn kooi opzoeken zodat morgen met een gerust geweten en een misschien nog
wat zwaar porto hoofd kan verder gevaren worden .
Het werd een dagje bakken op zee , weinig of geen wind , en toen er toch een briesje opstak kwam het ideale moment om wat met de gennacker te experimenteren .
In het Engels spreekt men van "to fly the gennacker" en dat is geen understatement , de boot wordt als het ware gedragen door dit enorme zeil , het echte waw-gevoel !
De pret was echter van korte duur , het briesje ging even vlug weer liggen en de mooie ballon zakte als een pudding in elkaar . Met de motor naar Viana do Castelo ,
waar de bevlogen havenmeester met vuur zijn stad promootte . Het is inderdaad een mooi stadje maar als Bruggeling ben je nu eenmaal één en ander gewoon . Onze vriend
Eifel heeft hier alvast een eerste oefening gemaakt voor zijn beroemde toren . Toch werd voor alle zekerheid het ganse geval maar platgelegd en als brug over de rio
Minho ingewijd .
De volgende dag werd aanhoudende regen voorspeld en ... zuiden wind . Ideaal dagje , om samen met mijn moeder Duitse kruiswoordraadsels op te lossen , één oog steevast
gevestigd op een romantische "Heimatfilm" in de achtergrond . De omstandigheden zijn echter veranderd , en er werd van de nood een deugd gemaakt , even doorzetten
en we lopen welliswaar doornat met de hulp van mijn feilloze Chinese brommende riksha , de nieuwe yachthaven van Porto aan . De Douro stroomt zo aan een 4-tal
knopen en als het tij opkomt vormt de riviermonding een echte heksenketel . De boot op snelheid brengen en tussen twee golven binnensurfen is zowat de beste
methode om zo weinig mogelijk dooreengeschud te worden .Op de stijger staat een "marinheiro" van de haven al allerhande nutteloze voorbereidingen te treffen maar
ik ken ondertussen mijn boot en schroefeffect zo goed dat ik de weg kies die de boot ook gemakkelijk kan volgen , plaats is er toch genoeg . Muito bem e obrigado ,
en de glimlachende man vindt alles alweer best . In de receptie van de haven word ik ontvangen door een ex schooljuf , die mijn nog wat te veel Portagnol verbetert
tot echt Portugees . Ze mist haar oude job , saudades en fado zijn familie van elkaar en misschien moet ik mijn bezoek aan Porto op aangepaste muziek zetten .
Morgenvroeg brengt een havenbediende aan elke bezoekende boot gratis pistoleetjes , en ik weet weer waarom ik altijd graag in dit land aanspoelde ...
Het is leuk om s morgens het dekluik open te schuiven en de warmte van de zon te voelen . Als de weergoden dan ook nog de ventilator aangezet hebben
om oververhitting te voorkomen kriebelt het om zo snel mogelijk een zeil te hijsen .De eerste schuimkippen vergezelden mij de Ria uit ...om dan waarschijnlijk
rustig een ei te gaan leggen . De wind liet het grotendeels afweten zodat het rustig sightseeing werd langs het prachige natuurreservaat dat de eilanden de Cies
vormen aan de ingang van de Ria van Vigo . De buurhaven zag er wat verwaarloosd uit , zodat tussen wat koersende jachten door , na een erbarmelijk aanlegmaneuvre ,
werd afgemeerd aan een stijger van de Royal Yachtclub de Baiona . Suso hield woord en kwam met vrouwlief mij ophalen voor een etentje in de " Escondidiño " ,
het wat verstopte , beste restaurant van t'stad . De keuze bleek terecht , temeer dat het bijhorende hotel de bemanning van de twee deelnemende "vrouwen"-boten
aan de regatta grote prijs van de prins van Asturias (ondertussen koning van Spanje ) , herbergde . Ik had ze niet in de weg gevaren , zodat duchtig verbroederd
kon worden , wat de volgende dag verschillende "hey Marc's " opleverde tot verbazing van wat Spaanse ontnuchterde machos op de stijger. Een nieuwe verrassing
kwam van Tony , na vijf dagen zwalpen over de Biscaye was mijn Engelse brother in arms s'nachts Baiona binnengelopen , maar had in het donker de verkeerde
haven gekozen . Geen nood , mijn nieuwe bekendheidsstatus zorgde ervoor dat ik wel iedereen kon binnenloodsen . Met een handigheidje werden we dan ook uitgenodigd
voor het avondfeest waar alle biertjes , wijntjes , kreeftjes , kippebouten en veel schoon volk zomaar in de aanbieding stonden . Het was de duurdere havenprijs
meer dan waard , deze belevenissen maken het peper en zout uit van een dergelijke reis . Morgen laten we de xotas en muiñeiras wat weemoedig achter ons en zingen
voortaan "o fado ". Misshien wat minder elitair maar minstens even hartig .
Het beloofde zeilweer is toch tot bij mij geraakt . Volle zon en een stevige wind van achteren ...ruim tot voor de wind en het gaat vooruit .
Er moet op zee tussen wat ondiepten en rotsen gestuurd worden , en gelukkig staan die allen netjes op de kaart want de gevaarlijke plaatsen
markeren met een boei is hier een brug te ver . De met olie besmeurde kusten zijn ze hier schijnbaar dan toch vergeten . De wind ruimt wat en terug
richting kust varen we nu half tot scherp aan de wind . De eilanden voor de kust doen de wind versnellen , een permanente 5 met vlagen van 6 of meer
doen de boot op zijn kantje zeilen . Eigenlijk moet er gereefd worden , maar we spuiten de Ria van Pontevedra al binnen , ik heb er geen zin in en het
is de moeite niet meer , al kan uit het roer lopen soms maar net vermeden worden . De luxueuze haven van Sanxenxo ontvangt mij met een fles Albariño ,
de lekkere streekwijn , en een gepeperde rekening . Het stadje is het St. Tropez van de Rias Baixas , het stikt er van de Madrilenen en de stranden rondom
liggen vol zwabberkonten die bakken in eigen vet . Een permanente kermis houdt de kinderen zoet terwijl papa zich op één van de ontelbare terrassen te goed
doet aan wat gefrituurde rommel doorgespoeld met een vakantiedrankje . Na zonsondergang maken de onschuldige terrassen plaats voor luidruchtige discotheken
die hun laatste dansbeats de stilte insturen tegen zes uur s'morgens , en dit rond de yachthaven . Veel slapen was er niet bij , en dit was dus duidelijk
de foute haven keuze , hier moet je niet zijn . Wat betere voorbereiding had mij kunnen vertellen dat amper drie mijl verderop een haventje lag aan een pittoresk
dorpje Combarro , dat deel uitmaakt van Poio , het vermoedelijke geboortedorp van mijn illustere voorganger Kristoffel Colombus .
Nauwelijks aangemeerd spreekt mijn overbuur mij aan om meer te weten te komen over mijn boot . Zeer vlug bleek echter dat hij ook muziekant was en dat diezelfde
avond de dertigste verjaardag gevierd werd van de "watermolen" gekend om zijn wekelijkse folkconcerten gevolgd door een jammsession .
Enkele uren later was iedereen het erover eens dat de ongewone gelegenheidscombinatie van akordeon , castagnetten en een Belgische gaiteiro een succestrio
vormde . Eeuwige roem is nu al ons deel , en door kon ik zelfs mijn vroegere gaitaleraar Suso van overtuigen die daags nadien op bezoek kwam .;) .
Morgen gaat het naar Baiona , de laatste Spaanse haven voor de Portugese grens . Suso komt mij uitwuiven met een etentje , een waardig maar tijdelijk
afscheid van Spanje .
Luis stond keurig op de afspraak , op de dijk in een geinproviseerd zeemansplunje en met proviandzak .
Het hotel kon hem voor een dag gestolen worden , en hij zou kost wat kost een etappe meevaren .
De aangekondigde tweede boot die meezeilen wou stuurde zijn kat , de kater bleef aan boord , zodat we de zee voor ons alleen hadden .
Een konstante 3 à 4 Bf onder een zonnige hemel zorgde voor aangenaam zeilweer . Toen na de middag de bewolking snel toenam en
ik mijn zeilpak aantrok keek Luis me wat verbaasd aan , grote voorbereidingen ? Nu begin ik de onbetrouwbare weersvoorspellingen
hier al wat gewoon te worden en ook de voortekenen van slecht weer komen mij bekend voor . Een lange zwarte sigaarwolk , met hier en daar
een flard uitgescheurd , met daaronder een grijs ondoorzichtbaar gordijn is het sein voor " all hands on deck " . Het is een soort
lokale "pampero" , plotse hevige regen en harde wind uit onvoorspelbare richting .Een half uur later was het voorbij , de koers terug bijgesteld ,
en Luis , die ondertussen wel een trendy K-way aangetrokken had , onderkoeld en doornat als een verzopen garnaal de kajuit in om naast de nu
ronkende motor wat op te warmen . De ria van Sada binnengetuft , nog lekker gaan eten , een warme knuffel van Carmen en vriend Luis zag er
al heel wat beter uit .
In Sada werden voor het eerste bierfeesten georganiseerd , en daar moest ik wel eens een kijkje nemen. Ook even proeven van het artisanaal gebrouwen
gerstenat dat zelfs in het Nederlands aangekondigd werd als " handwerk bier " . Leuk , maar de muziekale begeleiding van lokale muziekgroepjes
was zo slecht , het leek wel een competitie vals zingen , dat de fun er vlug af was . Iedereen scheen last te hebben van de aanhoudende regen ,
het is de meest regenachtige augustusmaand van de laatste tien jaar in Galicië , en het zou er de komende dagen niet op verbeteren .
In de regen voorbij Coruña naar Malpica gezeild , een vissersdorpje dat er wat troosteloos bijligt zeker aan de visserskant ( er is ook een mooie
strandkant waar de jeugd gaat golfsurfen ) waar ik moet gaan ankeren zo net buiten de haven .
De deining van de oceaan rolt er binnen en het is onaangenaam slapen .
Ik wacht nog een dagje af op hoop van beter weer maar heb het toen ook gehad , en vertrek de volgende morgen .In de regen , door de mist met beide
ogen op de plotter richting Camariñas , op de motor want het beetje wind dat er is zit in het zuiden . De Duitse buren , komen van Kiel en
gaan einde dit jaar ook de Atlantik over , dus die zien we nog terug . De volgende morgen zit er eindelijk wat zon en wordt het pas
duidelijk dat we weer in een zeer mooie baai liggen . Ik wil van het mooie weer profiteren en van een zacht windje gebruik maken om wat
"blue water sailing " te oefenen . Wanneer er nog wat dolfijnen op bezoek komen kan de pret niet meer op .
Vanaf nu is de koers puur zuid , de hoek van Galicië is gerond en varen we de zon tegemoet .Na de middag valt de wind helemaal weg , en glijdt
de Muxicas als over een spiegel de haven van Muros tegemoet . Het is ondertussen zeer warm geworden en van in Engeland geleden dat ik nog zonnecreme
gebruikt heb . Het wel toeristische dorpje Muros kende ik van op de motor tochten , en het is nog steeds even mooi.
Inkopen , terrasje doen , visje eten , boot prepareren want vanaf morgen wordt noorderwind voorspeld , en wil ik onder volle zon met de gennaker
Pontevedra aanvliegen ....Nee dus , de weersvoorspellingen laten het weer eens afweten , en onder een mistige , regenachtige en windstille
ochtend wordt het vertrek een dagje uitgesteld . Het wordt een dagje pinten drinken met de ondertussen ook gearriveerde Duitsers en enkele hier
geparkeerde Engelsen . En misschien wordt het morgen beter , al wordt het ook nooit goed.....
