De jachthaven van La Linea loopt stilaan vol met motorbootjes . Vol is veel gezegd want op twee van de vier hoofdsteigers ontbreken alle voorzieningen
(water , electriciteit ) , zodat er ook niemand komt aanmeren . Voorlopig is men nog op zoek naar geld om deze relatief nieuwe haven verder uit te bouwen .
De nieuwkomers zijn sportvissers , een luidruchtig species die overdag een migrerende tonijn aan de haak probeert te slaan , en s'nachts , terwijl ze het beest
aan stukken snijden , de vangst , nog eens gedetailleerd van commentaar voorzien . Het volume neemt gradueel toe met het alcoholverbruik , wellicht nodig om wat
moed te verzamelen voor een volgende strooptocht en tegelijkertijd de schaamte te verdrinken .
Mijn bemanning , Steve en Caroline , vers overgevlogen uit Cornwall , kwam net op tijd om er vanonder te muizen , de tonijn achterna (of wat ervan overblijft ),
weg uit de middellandse zee .
We gleden de baai van Gibraltar uit , vol zeil , met een net gedraaide zachte oostenwind ( Levante ) . Het zijn ideale omstandigheden om wat in te lopen voor een
waarschijnlijk vijf dagen durende oversteek naar Porto Santo , het kleine eiland van de Madeira archipel . Tien mijl verder was het echter al alle hens aan dek ,
Tarifa passeer je niet op een diefje , de zee was inmiddels volledig wit-geschuimd en er moest dringend zeil geminderd worden. Mijn voorspelling dat deze wind slechts
een lokaal fenomeen was , kwam deze keer niet uit , de ganse dag bleef het flink doorwaaien . Gedurende de nacht lieten we de Marokkaanse kust , de drukke scheepvaart
routes en de pal achterlijke wind voor wat ze waren .De wind ging wat rustiger aan , uit een meer noordelijke aangenamere richting . Het risico op een "Chinese" gijp
werd zo veel kleiner , al had ik al een "preventie"-lijntje geimproviseerd om het een beetje veilig te houden . Steve en Caroline zijn beiden volleerde yachtmasters ,
maar dan op motorschepen , het zeilen gaat ze goed af maar vergt toch nog wat aanpassing en oefening . Het drie uur op en zes uur af wachtsysteem werkt perfect ,
iedereen krijgt voldoende rust en na vijf dagen lopen we dan ook zonder verdere problemen de yachthaven van een kaal vulkanisch rotseiland binnen .
De haven ligt vol en na het charmante aandringen van Caroline krijgen we een voorlopige plaats aan de vissers kade ( 2 boten), ipv een mooringboei waar men ons
eigenlijk kwijt wilde . Dit is Portugal dus...papieren invullen , eerst bij de politie daarna alles nog overdoen in het yachthaven gebouw ernaast . De politieman
nam ruim de tijd om met twee zware wijsvingers alle informatie in zijn PC te nagelen , hij had daar duidelijk ook niet voor gekozen , het was een vriendelijke man
die graag een praatje maakte , en met de nodige humor , na een desastreus Brexit referendum , mijn twee gestrande Britten toch Europa terug binnen liet . Dat ze daags
nadien , en wel door het nietige Ijsland terug aan de Euro-deur werden gezet , maakte het alleen maar grappiger .De volgende dag kregen we wel een echte plaats in de haven .
De yachthaven werd onlangs door de lokale overheid overgenomen van "dure" privé handen , verder uitgebouwd en voorzien van prijzen met een visie . Als je minimum drie dagen
dagen blijft is de rest van de maand gratis , en voor overwinteraars , op een prachtig en beveiligd terrein wordt er 72 euro/maand gerekend , voorzieningen inbegrepen ,
en met toelating om aan boord te blijven slapen . Men doet er alles aan om de schaarse bezoekers een tijdje vast te houden . Buiten lange witte zandstranden ,
in Madeira onbestaande , heeft Porto Santo ook een aantal heiligen die tijdens de zomermaanden het eiland in rep en roer zetten . Toen wij aankwamen was
Saõ João aan de beurt . BBQ-kraampjes aan het strand , vier dagen officiele concerten allerhande , lokale drankjes en volksmuziek in de kroegen , genoeg om je even bezig
te houden , en ...we zijn meer dan drie dagen gebleven ...Toen we ons vertrek aankondigden , werd ons nog meegegeven dat daags nadien het de beurt was aan Saõ Pedro ,
maar ons besluit stond al vast , we steken over naar Madeira . We waren de haven al uit toen de VHF radio sprak , " Muxicas, Muxicas - marina Porto Santo...." ,
de haven riep ons op om ons een behouden vaart te wensen , en hoopten ons ooit terug te zien . We hebben er duidelijk niets verkeerd gedaan ...
