VVW op de SANJOANINAS Vorig jaar had ik deze feesten net gemist . Het is de grote seizoensopener voor Angra do Heroismo , Terceira , de Azoren . Mensen komen inderdaad van alle omringende eilanden , het vaste land Portugal en emigratie gebieden , USA, Canada ,Brazilie en Europa om dit festijn mee te maken . Vanuit Belgie kwam in elk geval mijn neef Tim op bezoek . Toen ik enkele jaren terug Blankenberge achter mij liet zei Tim '...allez , tot deze zomer op de Azoren...' , eindelijk is het zo ver . Het illustreert hoe goed een dergelijke reis te plannen valt , niet dus . Om zeker een plaats in de jachthaven van Angra te hebben , het episch centrum van de feesten , had ik al eens het traject heen en terug vanuit Praia met mijn plooifietsje afgelegd . Het resultaat was een box in een stille uithoek van de Marina , een zegen toen we zagen dat één van de podia midden in het centrum van de haven werd geplaatst  . Voor de feestelijke look had ik wat extra vlaggen in het want gehangen waaronder een grote VVW vlag die hier wellicht voor het eerst wappert . Daags nadien had één van de bevestigingshoeken van de Keltische-landen-vlag het begeven en mocht Tim in de bootstoel de stad gaan overschouwen vanaf de eerste zaling om de knoop te ontwarren .Een koud kunstje voor een volleerd alpinist . Het werd een drukke agenda , elke avond is er wel een praalstoet door het centrum waar alle eilanden aan deelnemen .. De eerste avond start met de praalwagens van de koniginnen van de Joaninas , of de mooiste jonge dames die van uit veilige hoogte het volk gedistingeerd toewuiven .Elke wagen wordt geflankeerd door kleurrijk uitgedoste dansers en muziekanten . Deed dit wat officieel aan dan brachten de volgende dagen alvast verandering , want letterlijk iedereen komt aan de beurt ; de stoet van de sportverenigingen , optocht van de scholen , wandelconcert van alle muziekgroepen en harmonieen , de psychiatrische patienten die voor de gelegenheid gewoon zichzelf konden zijn en niet eens afstaken in de zotte massa , de kleuters en menige peuters die al in dromenland door de begeleidende mammas over de finish gedragen moesten worden . Dit alles in een uitgelaten sfeer waar alles mag en kan , en waar iedereen respect opbrengt voor de organisatie en de feestvierende medeburger . Er is geen politiemacht aanwezig , geen ordehandhavers , geen dranghekkens en toch verloopt alles vlekkeloos ...'wien ister ier de zot.. ...? Na de optocht zijn er nog verschillende live concerten op de verspreide podia in de stad . Voor elk wat wils , Fado natuurlijk , maar ook rock , klassiek , big band jazz en volksmuziek . Na middernacht zakt de massa af naar de jachthaven waar het dansfeest pas echt begint . Een dj speelt er de zon terug uit de zee en meer dan eens stierven de laatste noten tegen acht uur s'ochtens toen er nog een duizendtal die-hards zich uitleefden op de dansvloer . Wij lagen toen al lang te pitten in de stille uithoek....op het ritme van een zachte deining die de oceaan af en toe de haven in stuurde . De enige klacht kwam er van de Muxicas die vastgesjord aan het ponton van zijn vrijheid beroofd bleef . De landvasten gekneld rond de bolders verspreidden een klagend schril lawaai alsof ze tandenknarsend de gevangenschap moesten verwerken . Mijn buur Jean-Pierre , een Antwerpenaar die hier 20 jaar geleden op Faial gestrand en gebleven is , raadde mij nylon landvasten aan , zoals de vissers gebruiken , goedkoop , rekbaar zodat de schokken opgevangen worden en ... ze maken geen geluid . Die van hem bewezen de stelling . Overdag ging Tim het eiland verkennen , met een gehuurde scooter en te voet , vulkaan op , krater in , zwavel gaan snuiven om s'avonds zwaar beladen met schitterende fotos en pompaf in de kuip te ploffen . Een alcoholisch lokaal drankje gaan proeven kon er nog net vanaf , want morgen wachten de walvissen . Ik trok dan maar alleen of met nieuwe of oude vrienden de nacht in . Een concertje , etentje , drankje of een bezoekje brengen aan de plaats in de haven waar ik vorig jaar lag . Er lag een fascineerende 17m knalrode stalen ketch , Oostenrijkse vlag en Voodoo Chile achterop , een naam die al iets deed vermoeden . Ik raakte makkelijk aan de praat met Per , een oude rocker , die al eens de wereld was rond geweesd , en nu rustig aan met vrouw en schoonzus naar de Middellandse zee wou kuieren om daar nog wat uit te lopen . Toen hij hoorde dat ik een Belgische zeilende tandarts was gingen zijn oogjes blinken . Hij leende mij een boekje geschreven door een Belg , tandarts , die als eerste kaap Hoorn rondde met een zeilschip in de winter en van oost naar west , dus tegen de heersende stroom en windrichting in ."Trismus",( door Patrick Van God ) een aanrader ! De feestweek werd traditioneel afgesloten met een " tourada a corda " en een zeilregatta . De Azoriaanse variant van de Spaanse corrida is eerder een kat en muis spel tussen stier(-en ) en publiek , in een afgebakend stratendeel van de stad , (hier langs de jachthaven ), zonder winnaar of verliezer . Ofwel blijf je rustig op afstand kijken ofwel ga je even meerennen , waaghalzen vind je overal...Het was echter bloedheet die dag en het vierpotige vee had er weinig zin in . Enige opwinding kwam er pas toen " o touro "via de slipway het water inliep in de richting van menig recreant die vanop zijn surfplank , luchtmatras of dingi mee van het schouwspel genoot . Het beest was ook maar op zoek naar wat afkoeling en kon op heel wat begrip rekenen . De lokale yachtclub organiseert jaarlijks de afsluitende regatta waar iedereen voor een paar euros kan aan deelnemen . Winnen was niet belangrijk en de line-honours waren zoals elk jaar voor de plaatselijke arts . Niet de beste zeiler , maar de meest competitieve boot met ingehuurde wedstrijd bemanning . Op de frontpagina van de krant echter werd niet hij doch Michael de nieuwe held . Michael , een jonge Fransman , kwam jaarlijks alleen naar de Azoren gezeild , en liet dan vrouw en kinderen overvliegen voor de zomervakantie . Dit jaar was de familie nog niet aangekomen en kon hij zich dus wel een stunt permitteren...Hij had zich ingeschreven met  "l'optimist" , inderdaad , zijn bijbootje , het speeltuig van zijn kroost , een echte optimist . De organistie had het niet door , totdat hij het eerste kruisrak rustig meezeilde met de grote jongens . De eerste "boei" was een rotspartij in zee waar Michael natuurlijk als laatste aankwam en ....afstapte . Hij hield het voor bekeken , zwaaide nog eens naar een begeleidende zodiac die hem beloofd had hem straks te komen ophalen , en installeerde zich in de zon met zijn meegenomen "pasteque". We hadden zelf al bij de organisatie navraag gedaan , onze kameraad was nog niet terug . Men was op de hoogte van zijn opgave en hij werd opgehaald...het was ondertussen donker en de zee lag er staalgrauw en rimpellos bij . We waren al ernstig ongerust toen hij plotseling opdook en vertelde ... Vergeten op zijn rots , besloot hij maar op eigen kracht terug te keren , de wind was helemaal weg zodat wrikken met zijn roer de enige optie bleek ....voor een kleine vier mijl .Uiteindelijk aangekomen  is hij dan maar zijn verontwaardiging gaan etaleren op het afsluitend banket . De aanwezige pers vond het schitterend , en na een rijkelijk diner , huldiging met een medaille en persconferentie , bracht hij ons de gejatte banket-vis en de daar overgebleven champagneflessen voor de afterparty . Ik denk dat Michael voor eeuwig in de geschiedenis boeken van de Joaninas , of zelfs de Azoren vermeld staat .                                                                                                           

09-08-2017 om 00:00 geschreven door marc verfaillie