Terceira wordt mijn thuisbasis . Nog enkele dagen in Angra , het seizoen is duidelijk voorbij . Er wordt niets meer georganiseerd , de toeristen hangen vast aan
de schoolvakanties , de feesten zijn gevierd , de zomerzeilers zijn terug naar huis , anderen trekken verder of zetten hun boot op de kant om wat
winter-onderhouds-werk te doen . Zo heb ik mijn Canadese vrienden uitgewuifd na hun boot mee te helpen bergen . De Muxicas gaat de wal op in
Praia de Vittoria waar alle diensten nog veel goedkoper zijn dan in Angra . Alles verliep vlekkeloos en dat was een opluchting na vorige ervaringen .
Weer nieuwe wereldreizigers ontmoet die zomaar bijna naast mij staan . Oostenrijkers , die van de ene dag op de andere dag beslisten om een boot te kopen ,
onderweg te leren zeilen , ondervinden dat Malaysia prachtig maar te warm is voor hen , en nu op de Azoren wortel schieten . De schippersvrouw is vol
energie het onderwaterschip aan het afsteken , de wat minder werklustige schipper zette zijn tirolerpotje wat schuiner op zijn hoofd ;
" Komm Marc wir gehen ein kaffee trinken ..."
So long folks , tot na de winter , ik zal jullie missen .
Met een aangekondigde 4 à 6 Bf liet ik Horta , de slechtste haven van de Azoren tot nu toe achter mij . De ruime wind joeg de boot in een rot vaart , maar
nog voor de oversteek echt moest beginnen was de wind weg , 0 Bf . Klassiek de zee kleurde donker een paar mijl voor de boeg , dus 5 Bf van de andere kant .
De zeilen stonden al klaar .Het spelletje was nog niet voorbij , in de amper 20 mijl oversteek draaide de wind nog eens 90° oost zodat uiteindelijk
Vila toch onder halve wind en schuimende zee kon worden aangelopen . Het stabiele hoog druk gebied der Azoren is niet altijd even stabiel .
Een paar honderd meter voor de haveningang werd de motor gestart en de zeilen gestreken en toen viel de motor onherroepelijk stil . Wat hebben we nu ?
Er zat geen beweging in , dus opnieuw zeil omhoog om niet op de rotsen terecht te komen . Even oproepen via de marifoon , kanaal 16 ....en nog eens...en ....
geen antwoord. Dit verwonderde mij ten stelligste van de anders zo plichtsbewuste José.( later bleek dat José een weekje op vakantie was ) Dicht aan de kust ,
dus maar met GSM , nummer 112 gebeld , het geval uitgelegd en ze gingen doen wat ze konden en mij terug bellen .Met hangende staart belde het loodswezen mij terug
veel verontschuldigingen , maar een sleep via hun diensten zou 700 euro kosten ." Nee bedankt , ik kom wel op zeil binnen !" Dit was even bluffen want in de
mini-haven van Vila was dit echt niet mogelijk zonder ongelukken te veroorzaken . Mijn voorstel om de bevriende Duitsers op te zoeken werd met gretigheid aanvaard .
Die Herrschaften waren echter andere makkers gaan ophalen in Angra ( Terceira) , afwezig , doch een lokale visser wou mij graag een handje (lijntje ) helpen
en dit voor een prikje . Deze visser bleek vlug mijn vroegere buur in de jachthaven te zijn en werkte op het ....loodswezen .
Alles viel uiteindelijk mee , een dieselleiding zoog lucht , het schroefje wat aangespannen ... opgelost . Na een dergelijk voorval moet het loodswezen de
zeewaardigheid van de boot komen checken vooraleer je terug mag vertrekken . Dus even buiten varen met ...mijn buur de loods-visser en terug binnen .
Stempel , handtekening en alles OK . Bij mijn vraag of ik nu hun radio mocht controleren werd eens groen gelachen .Maar ach , who cares , dit zijn de Azoren ,
Europa is veraf , de problemen worden hier opgelost onder kameraden en niet via de administratie . Voor Belgie is dit een stap terug of ... een enorme
sprong vooruit , hoe je 't maar bekijkt .
Ik hou van deze eilanden !
Het was aan het dagen toen ik op de ferry stapte naar Madalena , het vissershaventje van Pico . Twintig minuutjes overvaart vanuit Horta voor 2 euro .
De jachthaven ,aan de andere kant van het eiland , ligt te veraf om er naartoe te zeilen en staat sinds zijn bestaan ( een tiental jaar ) nog steeds niet in de Reeds ...shame on you !
In tegenstelling tot de meeste toeristen die zich gewillig laten rijden tot op 1200 meter , ging ik de sportieve uitdaging aan . Rugzakje met wat eten
en drinken , nog net niet versleten loopschoenen , zonnepetje en de moed voor een 20km lange klimjogging . Aanvankelijk gemoedelijk stijgend doch steeds
steiler wordend ( gemiddeld 6% ) , plaveiden stukjes asfaltweg , onverharde wegen , weidepaadjes en uiteindelijk alleen nog weide , de weg naar boven .
Aangeduid staat er niets , maar moeilijk is het niet , de vulkaan ligt voor je neus en zolang het bergop gaat , zit je goed .Het lijkt Frodo wel op weg
naar Mount Doom . Eén enkele keer heb ik de weg gevraagd maar mijn tactiek werd alleen bevestigd . De laatste kilometers haarspeldbochten werden vermeden
door het koeiepad te nemen , dwars de velden met bijhorende vlaaien , recht naar boven . De ingang van het natuurpark "Pico" op 1200 m (grijns-) lachte
mij nog ruim voor de middag toe ."Lang geleden dat er nog een gek langs kwam die alles op één dag , te voet wou afhaspelen .." vertelde de man aan het onthaal .
Ik werd uitgerust met GPS , moest een veiligheidsfilmpje bekijken en vers water inslaan . Ze laten hier niets aan het toeval over . ..." meneer , het is
nog 3u30 klimmen en 4u3O afdalen , 35°C , en wij volgen U..." OK , daar gaan we . Van lopen , rennen , vliegen is nu geen sprake meer . Het gaat steil naar
boven best te vergelijken met een 1000m hoge trap . De treden liggen bezaaid met vele lava knikkers , een uitschuiver ligt steeds op de loer . Onderweg kwam
ik de eerste twee Belgen tegen , broers uit de streek van Namen die de Azoren kwamen verkennen . Sympathieke jongens en we trokken een eindje samen op .
Ze gingen echter naar het ultieme topje terwijl ik boven in de krater wat van het uitzicht bleef genieten . Putten werden hier met rotsblokken overdekt door
mensen die er bleven slapen om s'ochtends de zonsopgang vanuit zee te zien . De afdaling op het schuiverige pad was gevaarlijk en menig één ging hier overkop
en schaafden of sneden zich aan de scherpe lavasintels . Hier moest je durven naast de hoofdweg lopen op de soliede rotsblokken . Ik mijd al gans mijn
leven "the middle of the road" en voelde mij daar dus in mijn nopjes . Toegegeven er moesten wat meer bokkesprongen gemaakt worden maar je stond onwrikbaar
vast , het ging sneller en er was minder gevaar . De afdaling duurde zo slechts 2u30 , en de bar lonkte . Eén voor één druppelden ze binnen ( sommigen druppelden
ook echt , zweet , bloed en tranen ) de mensen die ik voorbijgelopen was, gehavend of intact maar allen zoals ik "pomp-af"! Bleken we uiteindelijk met
een tiental landgenoten in de bar te zitten die wel een pintje , en nog één en ...lustten . De vriendelijke broers brachten mij met hun huurauto terug
naar de ferry , waarvoor nog eens dank .Ik zag de spurt naar beneden niet meer zitten . Die nacht wiegde mijn boot mij in een diepe slaap , ik droomde
van veel niks doen op een naakt wit strand ...
De centrale eilanden liggen zeer dicht bij elkaar , en de dichtst bijzijnde haven van Saõ Jorge is het befaamde Horta .Vroeger was dit de enige jachthaven van
de Azoren . Nu heeft elk eiland zijn haven en Ponta Delgada is nu wel de voornaamste . Horta teert wel nog op zijn verleden , en vele trans - atlantische
zeilers en regatta's verkiezen nog steeds een stop in Horta . Het beroemde Pieters' café zit daar voor veel tussen . Over beiden kunnen we kort zijn : vergane glorie!
Het havenpersoneel is waardeloos , draait je liever de rug toe dan een lijntje aan te nemen . Ik betrapte ze erop hun marifoon op een onbenul kanaal gezet te hebben
om ongestoord naar de voetbal te kunnen kijken ....Kom maar morgen eens terug , we zitten in vergadering en hebben nu geen tijd ..."
Pieters' café , is zo commercieel geworden dat het steeds vol zit met banale toeristen . De ontmoetingsplaats voor zeilers waar ongelofelijke verhalen
uitgewisseld worden is al lang "passé" !Zijn walvismuseum is nog zelden of nooit open .
De rest van het eiland is echter wel een bezoekje waard . Restanten van de walvisvaart, vangst en verwerking en het echte museum zijn levendig aanwezig .
Mijn brommertje brengt mij via het dorpje "Flamengos" ( daar zijn onze voorouders weer )naar de centrale vulkaan . Je moet wat geluk hebben , hoe hoger , hoe
mistiger en stormachtiger het werd . Ik heb niets gezien , kon nauwelijks tegen de wind in stappen en werd doornat . Volgende keer beter .
Westelijk op het eiland liggen de herinneringen aan de laatste grote vulkaan uitbarsting van de Azoren .Het eiland werd er enkele vierkante kilometer groter
op en lijkt daar nu op een zanderig maanlandschap . Een afdaling door het fijne zand op een snowboard zou hier perfect mogelijk zijn .
Morgen vertrekt de single-handed race voor kleine 8m lange (hightech) zeilbootjes naar ergens in Bretagne . Veel tam-tam , de verzamelde pers en het volledige
havenpersoneel paradeert op de steigers . Na de middag en het startschot , is er van dat verwaand werkvolk geen spoor meer...genoeg gewerkt voor vandaag...
de gewone toerzeiler zal wel zijn plan trekken !
Voor de volgende dag wordt schitterend weer voorspeld . Tijd om "expeditie Pico" op touw te zetten ...
De oversteek naar Sao Jorge is in maritiem opzicht slechts een boogscheut ,... als je goed kan schieten . Het speervormige eiland is een grote monoliet , lang en smal ,
uit de rijzend met hoge quasi verticale wanden .De eerste bewoners moesten hier op zoek naar een plaats om überhaupt een voet aan land te kunnen zetten .
Hier en daar aan de zuidkust is dat ook gelukt , er ontstonden kleine nederzettingen en een haventje , de hoofdstad Vila . De pracht en praal van Angra is hier
ver te zoeken , alles netjes en ordelijk maar de rijkdom is weg . Hier heerst eenvoud , rust en moeder natuur . Vrienden van het vroegere Oost-Duitsland
vonden dit laatste zo overweldigend dat ze prompt hun laatste Duits bezit verkochten , een tweedehands autootje aanschaften en op huizenjacht gingen .
Zelf bouwen bleek goedkoper , de beslissing stond vast ; "Wir bleiben hier" . Een vaste plaats regelen voor de boot ging nog net , José de alomtegenwoordige
havenmeester en manusje "doe 't al" sprong in de bres .
Het zeewater is hier glashelder , de kleinste visjes zie je van op het dek , meters diep , over de zeebodem zwemmen . Zelf zwemmen mag niet in de haven doch
iedereen doet het , en het wordt oogluikend toegestaan . Zwembaden en stranden zijn er niet op het eiland , alleen afgebakende zones tussen de rotsen ,
afgeboord met betonnen zon-weides . De ondertussen klassieke scooter-toer , toonde het eiland ten volle . Van de westelijke vuurtoren naar de oostelijke via de
noordkust . Meestal hoog op de rotsen doch enkele malen is er een steile afdaling naar een stuk verzanding (Faja ) waar er een bar , kerk en enkele huisjes staan .
De vroegere Vlaamse aanwezigheid werd zichtbaar bij een huidig kunstatelier gevestigd in de "Kaasfabriek "met als uitbater ene Mr. Adriaens .
Naar het centrum van het eiland moet je de hoogste berg over ...een maat voor niets , tweemaal in de koude dichte mist verzeild geraakt en niets gezien .
Het meest oostelijke stadje had als voornaamste troef een onbewoond eilandje voor de kust waar de koeien voor de zomerperiode overzwemmen om er te grazen .
Goeie zwemmers , ik zou het niet wagen , het water kolkt er van de stroming . De zuidkust , waar meerder watervallen vanop tientallen meters rechtstreeks in
zee duiken , kent nog een paar aardige dorpjes met vooral leuke terrasjes die een fantastisch uitzicht bieden op het naburig eiland Pico met gelijknamige vulkaan en
hoogste berg van Portugal . Stilletjes bekroop mij de drang om deze kolos te voet te bedwingen ...
Een aangekondigde matige noorden wind , in de loop van de dag draaiend naar het noordoosten was het ideale scenario om de 90 mijl naar Terceira
in één dag te overbruggen .De wind draaide niet maar bleef toch blazen zodat na een 12 uur durend aandewinds rak nog voor donker de haven van
Praia da Victoria , op het derde Azoreneiland ,"Terceira", werd aangedaan .Het bezoek was van zeer korte duur , het kleine haventje lag propvol
en voor de deur het anker uitgooien was de enige optie was . Na een nachtje rollen in de deining werd dan maar koers gezet naar
Angra do Heroismo , de marina aan de andere kant van het eiland . De veel grotere haven hier was grotendeels ingepalmd door een tiental Nederlandse
boten die een retourtje deden , Breskens - Azoren . Ik had de havenmeester echter vooraf gebeld en die had een plaatsje voor mij voorbehouden , de
laatste ...Van de jachthaven de trappen op langs een kunstige waterval , de stadspoort door geflankeerd door het levensgrote standbeeld van Vasco Da Gama
kom je terug de bewoonde wereld in .
Angra is een prachtig stadje , heropgebouwd , voorlopig leukstena een zware aardbeving en prijkend op de lijst van het werelderfgoed . Leuke restaurantjes ,
terrasjes en stijlvolle winkeltjes vullen het straatbeeld . Grote en kleine pleintjes , allen artistiek aangelegd in de obligate kleine zwarte en witte
kasseisteentjes , een prachtig stadspark en enkele fraaie kerkgebouwen vervolledigen het plaatje .Een uitgedoofde vulkaan met joggingbos , kinderspeeltuin ,
open lucht fitness park, en voor de Azoren een zeldzaam wit zandstrand vormen het recreatiegebied van Angra .
De rest van het eiland werd opnieuw met de scooter verkend .Steile rotskusten , vulkaankraters en grotten waar ik zelfs eens mijn doedelzak mocht laten
klinken, "misterios negros" sprookjesachtige wandelingen....kortom mijn favoriete eiland .Toen de week erop mijn tandartsassistente op bezoek kwam ,
werd de ganse eilandtoer , samen met een aangespoelde Canadese vriend nog eens overgedaan , nu met een comfortabele vierwieler . Een dagje strand , een
populair restaurantje , het internationaal Volksdansfeest , een stadsetappe van de rally der Azoren , zelfs een typische straatcorrida (wat minder gesmaakt
door de ladies ) maakte mijn verblijf leuk en afwisselend en haar onverhoopte vakantie tot een succes . Enkel een zeiltochtje ontbrak aan het wenslijstje bij
gebrek aan wind .Toen ik de week erop de rust opnieuw alleen moest doorstaan , bekroop mij de stress om het weer wat verder op te zoeken .
De wind zou opnieuw wat aantrekken uit oostelijke richting , Sao Jorge lag in het verschiet dus ..go !
De overtocht naar São Miguel is er één om vlug te vergeten , geen fluit wind en dus de ganse tocht duwt het brommertje ons vooruit .
Reeds ver voor aankomst ziet men Ponta Delgada liggen ....een 20 verdiepen tellend hotel dat midden in de baai ligt verstoort
de skyline in die mate dat er maar twee oplossingen zijn ; afbreken of een vuurtoren van maken . Bij aankomst staan de marineiros al onder de douche
en is het gissen waarheen . In de oude haven vinden we een vrije stijger en gaan er graag liggen . Aan hetzelfde ponton ligt immers de Paloma van
Zwitserse vrienden die ik vorig jaar leerde kennen . Ze komen terug van de "Karibik" en hebben nogal wat pech gekend ; motor kapot , schroefbladen
verloren ( koop geen klapschroef , want dit is een terugkerend verhaal !)...ze liggen hier al enkele maanden te herstellen , ook mentaal .
Hun drie spruiten ( de oudste is er acht ) vinden het allemaal prachtig , ze zijn volledig opgenomen door hun Portugese vriendjes , en zouden
het liefst hier blijven . Vader heeft echter heimwee naar de alpenweiden en moeder is een te brave echtgenote ...Het ga jullie goed !
Een kroegterras verder zitten er nog ouwe bekenden . Tony en Doug , behorend tot het meubilair in Gibraltar en terukerend van de Bermuden , ze
zitten hier op een gunstige wind te wachten die hen terugvoert naar hun geliefde stamkroeg . ( Charlies voor de ingewijden ). Ze zijn nogal
kieskeurig en zullen hier nog zitten ,als twee kibbelende oudjes uit de Muppets , als ik al lang vertrokken ben . Ponta Delgada ontdekken
is een aangename belevenis , eens door de befaamde stadspoort wordt je meegesleurd door een bruisende sfeer eigen aan een echte stad . Steegsjes met terrasjes
van oude cafeetjes of typische restaurantjes , boetiekjes ,bazaartjes , souvenierhokjes , fleurige parken ,historische gebouwen en zefs een
authentieke dodenstad waar ik , als het ooit zover komt :) , nog graag zou wonen .
São Miguel is veruit het grootste eiland in oppervlakte en bevolkingsaantal . Meer dan de helft van alle Azorianen heeft hier een stekje .
Op een gehuurde scooter gingen we op verkenning . Alle secundaire wegen , zeg maar het ganse binnenland is afgeboord met bloeiende Hortensias ,
enig mooi .Van de Whalewatch uitkijkposten aan de kust voert de weg je naar het groene-en blauwe kratermeer in één van het eiland's grootste vulkanen .
Een onverwachte regebui stuurde ons doornat terug naar de boot en de realiteit ..Dit is een kroniek van een aangekondigd afscheid , mijn Engelse
bemanning , waar ik ondertussen veel plezier mee beleefd heb , vliegen terug naar Cornwall hun thuishaven , maar met de belofte komend jaar een
volgende etappe mee te zeilen . Ze zijn van harte welkom ! Voor mij het sein om verder te trekken , op dagzeiltocht afstand ligt Terceira ....
De Fransen wonnen niet , al was het een dubbeltje op zijn kant . Het "café central" was vlug gevonden , in het midden van het één straat grote Vila do Porto ,
het hoofdgehucht van Santa Maria , het meest oostelijke en zuidelijke Azoren eiland . De helft van de bevolking zat hier verzameld achter één van de vijf grote schermen , iets
verder in de straat zat de andere helft voor een nog groter scherm op een terras dat voor de gelegenheid de helft van de straat inpalmde . Na de wedstrijd werd
dit vlug ontruimd want iedereen moest dan een honderdtal keer luid toeterend die ene straat op en af . Het feest was vertrokken voor een lange nacht .
Wij zochten na de laatste overwinningspint de rust van de wat meer afgelegen jachthaven op , zeer behoedzaam want de weg erheen was geplaveid met kinderkoppen
van de ergste soort ; enkelbrekers .
Santa Maria is een eiland om tot rust te komen , mooi om te stappen over bewegwijzerde paden die leiden van berghut naar hut op den berg de sterren achterna ,
je kan niet missen !
De jachthaven is zeer goed uitgerust zowel in het water als op de kant waar zeer bekwame lui alle werken aan de boot uitvoeren . Goed om weten ,
niet dit jaar want alles staat al vol of is gereserveerd , maar ik laat hier met het volste vertrouwen mijn boot achter , betaalbare prijzen
( zeg maar goedkoop ) vriendelijke mensen , in het midden van een schitterend zeilgebied ,en niet te versmaden ....café central !
Het enthousiasme om Madeira van ons af te zeilen was groot , maar de wind bleef wat achterwege .Met een 0 tot 2 Bf uit veranderlijke richtingen kom je niet ver ,
dus werd de motor bijgezet om vanonder de windschaduw van het eiland te komen . s'Middags was het eindelijk zover , 4 to 5 van achter de hoek en meteen liepen we
8 knopen aan de wind . Het hoogdruk gebied van de Azoren lag er wat verstoord bij , in twee gereten door een depressie , waarvan het zuidelijke deeltje voor onze
boeg poseerde.
Het plannetje was zolang mogelijk van de noord tot noordoosten wind te profiteren om daarna het hoogdruk gebied te dwarsen , west winden op te vangen en Santa Maria
aan te lopen . Door een gitzwarte nacht , met twee aan dek (om mekaar moed in te spreken ...) , een volgende winderige dag waarop er vele mijlen werd afgeteld , een nog
donkerder nacht met regen en afzwakkende wind en een schitterende zonnige ochtend later , lagen we met complete windstilte in het oog van de anticycloon te dobberen.
Toch effe de motor aangezet maar zeer rustig om de overweldigende stilte niet teveel te verstoren .De zee was als een metalen spiegel , rimpelloos en indrukwekkend .
Ter hoogte van een onderzeese berg die zomaar 5000 uit de diepte klimt , kwamen ons plotseling een zestal potvissen (ja die van de Moby Dick familie ) begroeten .
De nieuwsgierigheid van en naar onze longgenoten was wederzijds , de grote vierkante kop uit het water om ons , of de boot eens goed te observeren , een knipoog
en nog eens wuiven met de opgegeven staartvin en weg waren ze . Zij beslissen , het is hun gebied en wij worden gelukkig maar , getolereerd .
Nauwelijks van de opwinding bekomen werd er in de verte een oranje stip waargenomen .
Naderend bleek dit een grote bolle fender te zijn , die we natuurlijk aan de (boots)-haak wilden slaan .
De in goeie staat zijnde , hard opgeblazen boei , droeg de naam van zijn boot en het mmsi nr. verwees naar een vissersbootje gelegen aan de kust van Nova
Scottia (Noord Canada ). Het kleinood had zomaar het grootste gedeelte van de Atlantische oceaan overgezwommen om nu opgevist te worden . Ik hoop maar dat we het
speeltje van onze vriend Moby niet gestolen hebben . Met de hulp van een viltstift , wat inspiratie en verbeelding werd de teruggevonden Mr.Wilson aan de
bemanning toegevoegd .De eerste windloze dag was zo vlug voorbij , er kwam er nog één waar er verder niets gebeurde maar waar onze nieuwe "swap" werd gefilmd
aan het roer , in de mast ...aan tafel...nog 150 miles tot Santa Maria .
Er kwam weer een weinig wind zodat die vervelende motor met plezier werd afgezet en we een etmaal later langzaam het eerste Azoren
eiland binnenliepen . In de keurige haven was plaats genoeg en mag je liggen op een plaats naar keuze ...en we waren mooi op tijd om de voetbalfinale
live mee te maken , en die Fransen mochten niet winnen ...!
De tocht naar Madeira is slechts een bootscheut , een half dagje zeilen , net als je Porto Santo achterlaat wordt het landschap van Madeira voorgesteld .
Veel groener dan zijn kleine broer maar opvallend ook veel meer bouwwerken , eigenlijk is de ganse zuidflank van het eiland volgebouwd . We varen naar Funchal ,
de hoofdstad en die ziet er van buitenaf zeer leuk uit . Een vriendelijke marineiro van de voor deze stad veel te kleine jachthaven helpt ons de boot vastmaken
aan het veel te kleine vingerponton dat nauwelijks tot halverwege de boot reikt .
Dan van pier naar pol-itie , en ...om de ondertussen gekende administratie af te handelen vooraleer we eindelijk onder de douche konden .
Een sanitair gebouwtje onder de trap naar de mondaine wandeldijk , deed ons de haren ten berge rijzen . Dit hadden we nog nooit gezien ,
verdwenen douchekoppen , enkele wc-potten maar steevast zonder bril , de overige gelegenheden waren de fameuze " Franse hangwc's " gaten in de grond waar je
"scheetgebedje" moest verhoord worden om niet ...shit...uit te glijden . De meermin bij de haveningang steekt als welkom de armen ten hemel ...of is de wanhoop nabij ? Eerste indruk van Madeira ; "Shame on you !!" temeer dat ze hier wel de moderne
vaste land prijzen kennen . Funchal is een mooie stad , zeer verzorgd , park en bloemen alom , terrasjes , pittoreske restaurantjes in de oude binnenstad , met
jammer genoeg massas toeristen die de lokalen al te veel verwend hebben . Je wordt van 's morgens vroeg de restaurants binnengebabbeld ( stijl rue de bouché )
tot het zo op je zenuwen werkt dat je uiteindelijk niet meer vriendelijk reageert , gelukkig brengt het lokale drankje "Poncha" wat soelaas .
Daar dit echter niet de bedoeling is van de reis , hebben we na nog een gewonnen halve finale voetbal
(ja , we zijn supporters van Portugal en Ronaldo die van hier afkomstig is ) s'morgens vroeg de zeilen terug in de mast getrokken en de steven naar de Azoren
gewend . Madeira ? voor mij hoeft het niet .
De jachthaven van La Linea loopt stilaan vol met motorbootjes . Vol is veel gezegd want op twee van de vier hoofdsteigers ontbreken alle voorzieningen
(water , electriciteit ) , zodat er ook niemand komt aanmeren . Voorlopig is men nog op zoek naar geld om deze relatief nieuwe haven verder uit te bouwen .
De nieuwkomers zijn sportvissers , een luidruchtig species die overdag een migrerende tonijn aan de haak probeert te slaan , en s'nachts , terwijl ze het beest
aan stukken snijden , de vangst , nog eens gedetailleerd van commentaar voorzien . Het volume neemt gradueel toe met het alcoholverbruik , wellicht nodig om wat
moed te verzamelen voor een volgende strooptocht en tegelijkertijd de schaamte te verdrinken .
Mijn bemanning , Steve en Caroline , vers overgevlogen uit Cornwall , kwam net op tijd om er vanonder te muizen , de tonijn achterna (of wat ervan overblijft ),
weg uit de middellandse zee .
We gleden de baai van Gibraltar uit , vol zeil , met een net gedraaide zachte oostenwind ( Levante ) . Het zijn ideale omstandigheden om wat in te lopen voor een
waarschijnlijk vijf dagen durende oversteek naar Porto Santo , het kleine eiland van de Madeira archipel . Tien mijl verder was het echter al alle hens aan dek ,
Tarifa passeer je niet op een diefje , de zee was inmiddels volledig wit-geschuimd en er moest dringend zeil geminderd worden. Mijn voorspelling dat deze wind slechts
een lokaal fenomeen was , kwam deze keer niet uit , de ganse dag bleef het flink doorwaaien . Gedurende de nacht lieten we de Marokkaanse kust , de drukke scheepvaart
routes en de pal achterlijke wind voor wat ze waren .De wind ging wat rustiger aan , uit een meer noordelijke aangenamere richting . Het risico op een "Chinese" gijp
werd zo veel kleiner , al had ik al een "preventie"-lijntje geimproviseerd om het een beetje veilig te houden . Steve en Caroline zijn beiden volleerde yachtmasters ,
maar dan op motorschepen , het zeilen gaat ze goed af maar vergt toch nog wat aanpassing en oefening . Het drie uur op en zes uur af wachtsysteem werkt perfect ,
iedereen krijgt voldoende rust en na vijf dagen lopen we dan ook zonder verdere problemen de yachthaven van een kaal vulkanisch rotseiland binnen .
De haven ligt vol en na het charmante aandringen van Caroline krijgen we een voorlopige plaats aan de vissers kade ( 2 boten), ipv een mooringboei waar men ons
eigenlijk kwijt wilde . Dit is Portugal dus...papieren invullen , eerst bij de politie daarna alles nog overdoen in het yachthaven gebouw ernaast . De politieman
nam ruim de tijd om met twee zware wijsvingers alle informatie in zijn PC te nagelen , hij had daar duidelijk ook niet voor gekozen , het was een vriendelijke man
die graag een praatje maakte , en met de nodige humor , na een desastreus Brexit referendum , mijn twee gestrande Britten toch Europa terug binnen liet . Dat ze daags
nadien , en wel door het nietige Ijsland terug aan de Euro-deur werden gezet , maakte het alleen maar grappiger .De volgende dag kregen we wel een echte plaats in de haven .
De yachthaven werd onlangs door de lokale overheid overgenomen van "dure" privé handen , verder uitgebouwd en voorzien van prijzen met een visie . Als je minimum drie dagen
dagen blijft is de rest van de maand gratis , en voor overwinteraars , op een prachtig en beveiligd terrein wordt er 72 euro/maand gerekend , voorzieningen inbegrepen ,
en met toelating om aan boord te blijven slapen . Men doet er alles aan om de schaarse bezoekers een tijdje vast te houden . Buiten lange witte zandstranden ,
in Madeira onbestaande , heeft Porto Santo ook een aantal heiligen die tijdens de zomermaanden het eiland in rep en roer zetten . Toen wij aankwamen was
Saõ João aan de beurt . BBQ-kraampjes aan het strand , vier dagen officiele concerten allerhande , lokale drankjes en volksmuziek in de kroegen , genoeg om je even bezig
te houden , en ...we zijn meer dan drie dagen gebleven ...Toen we ons vertrek aankondigden , werd ons nog meegegeven dat daags nadien het de beurt was aan Saõ Pedro ,
maar ons besluit stond al vast , we steken over naar Madeira . We waren de haven al uit toen de VHF radio sprak , " Muxicas, Muxicas - marina Porto Santo...." ,
de haven riep ons op om ons een behouden vaart te wensen , en hoopten ons ooit terug te zien . We hebben er duidelijk niets verkeerd gedaan ...
Back in business .
Het heeft inderdaad wat voeten in de aarde gehad , tijd in beslag genomen ....op mijn zenuwen gewerkt .
Exact 7 maanden geleden heb ik hier voet aan wal gezet , een smerige voet vol olie en koelvloeistof , het resultaat van een
dolgedraaide motor die het uiteindelijk opgaf . Een nieuwe motor kwam van dezelfde fabriek als de eerste , weliswaar een moderne versie
en dat voor een spotprijs (maakprijs) . Men had in China overduidelijk begrip voor de benarde situatie waarin wij ons bevonden, zij en ik .
Een nieuwe motor die het opgeeft , geen garantieaanspraken wegens te oud maar toch zeer weinig gedraaid , de bij de invoerder gemelde problemen vanaf het begin ,werden
allemaal weggewuifd , Chinezen die geen negatieve reclame kunnen gebruiken en ik die niet opnieuw veel geld wil uitgeven .Het plaatje paste perfect , bedankt Albert
als ik ooit in Shanghai kom gaan we zoals beloofd samen pinten pakken !
Zeven maanden later exact , heb ik , proper gewassen , Gibraltar verlaten , al ging het nog bijna mis . Na een uitgebreide tankbeurt
( de marine diesel kost hier amper 29 pence/liter ,ik hoop dat de Belgische Belastings dieven meelezen ) , draaide ik zonder kijken blijkbaar het foute kraantje dicht ,
en een motor zonder brandstof ...valt stil :) , op dezelfde plaats waar die vorige ook stil viel ! Geratel , bonken , piepen , kraken ,
mijn hersenen werkten op volle kracht , het euvel werd vlug achterhaald , en zachtjes gleden we Spanje binnen .In de marina stonden de marineros getrouw NIET op
de afspraak , maar ik kan ondertussen beter alleen uit de voeten .
Wat brachten 7 maanden Gibraltar ? Exact ? Ik zou het niet weten . Frustratie aanvankelijk wegens einde van de reis nabij .Daarna verveling , wat kon ik daar doen ,
winter , geen boot , twee casinos als buur , 20 bars en restaurants als volgende buren...goed voor een week . Daarbij kwam dat het klimaat aanzienlijk slechter
is onder "the rock" dan 500m verder in Spanje . "The kiss of the queen " wordt de wolk genoemd die blijft hangen aan de rots en gans de stad in schaduw dompelt
terwijl verder alles in de zon baadt .Wie zijn de Gibraltarians ? De 35.000 inwoners zijn een mengelmoesje van Britten en vooral Spanjaarden .Gibraltar valt stil
zonder de Spanjaarden die er dagelijks komen werken .Toch stemde 99% enkele jaren terug om Brits te blijven . Brits ? Er is een belangrijke Marokkaanse gemeenschap
die ten tijde van Franco werd binnengehaald omdat de grens voor de Spanjaarden gesloten werd .Er is een grote Joodse bevolkingsgroep en zoals overal in de UK. zijn er
veel Indiers en Pakis .( Wat zouden ze anders eten ?)Ze spreken allen samen "Gibrish" te vergelijken met Brüssels en niet altijd even verstaanbaar . Ze proberen zich Brits
te gedragen maar dan zonder de manieren ; hoffelijkheid , gentleman , fairplay staat niet echt in hun woordenboek .Iedereen wil zo snel mogelijk rijk worden ,
geld speelt een grote rol in deze samenleving . Anderszijds zijn ze super behulpzaam en zijn er heel wat zaken gewoon gratis .Hoop en al heb ik er graag verbleven ,
was het een belevenis , ietsje bekeken vanop afstand zoals de apen dat hier ook doen .
Zeven maanden ? niet exact ! Een goeie drie maanden ging ik werken , ja als tandenstoker , voornamelijk in Maasmechelen . Twee mekaar aanvullende groepspraktijken
aanvaardden mij quasi zonder boeh of bah om een stevige interim af te werken .Ik vond er een geweldig team , enkele nieuwe vrienden en terug plezier in een beroep dat ik
eigenlijk afgeschreven had ! Ik kon mijn gedachten terug op iets anders zetten , maar vond ook voldoening om mijn schouders onder een project te zetten dat bij mij
geregistreerd staat als de nieuwe vorm om tandheelkunde te bedrijven .Een leuke extra was dat ik er een oud jeepje kocht dat hier ondertussen , met wat aanpassingen ,
als bezienswaardigheid door de bergen sjokt . Aan alle betrokkenen , een hartelijk dank , en ik kom met plezier terug !
Het werd een lang relaas , ook een lange periode die nu afgesloten wordt .De boot wordt nu verder voorbereid om binnen een veertiental dagen de reis naar de Azoren ,
via Madeira aan te vatten ....
De wind was deze morgen inderdaad wat geluwd , zodat met wat truukjes , een behulpzame visser die de laatste lijn op het juiste moment losgooit en een
half uurtje speling tussen twee ferry's , liet ik Tarifa achter mij. Aanvankelijk zat niet alleen de wind maar ook de stroom tegen maar het opkomend
tij bracht daar vlug verandering in . Gibraltar is maar een boogscheut ver en het zicht op de strategische rots die apetrots zowel Afrika als Spanje
een neus zet komt stilaan dichterbij . Een gitzwarte hemel en afwisselend hevige stortbuien beperken het zicht . Het is laveren tussen grote tankers en
zeeschepen die meestal voor anker liggen en , in-en uitvarende boten of ferry's . Met het blote oog is niet te zien of sommige schepen varen of stilliggen ,
in de baai is de snelheid beperkt maar de AIS op de plotter brengt uitkomst , want voorrang hebben ze wel . De radio is zo goed als onbruikbaar daar Russisch
klinkende gesprekken kanaal 16 bezet houden , ze trekken zich van regels en etiquette niets aan .Helemaal aan het andere eind van de baai , naast de landingsbaan
van het vliegveld , ligt de Oceanbay marina en daar moet ik zijn . Even oproepen , ch.11 zegt de plotter doch antwoord komt er niet. Dan maar zoals
ondertussen gewoon geworden , binnenvaren en parkeren waar er plaats is . Deze keer echter bleek dit de verkeerde optie , na de verontschuldigingen dat hun
radio het vandaag liet afweten , werd ik vriendelijk verzocht voor het week-end , aan de andere kant van de grens bij de Spaanse buren , een plaatsje te zoeken ,
Gibraltar lag vol of was gereserveerd .Veel keus was er niet , alles losgooien , motor terug gestart om 15 minuutjes verder alles terug vast te maken .
Het noodlot had echter nog een ander scenario in petto . Midden in de havengeul , kwam er uit de motorruimte een ongekend lawaai , enkele stevige kloppen
en dan niets meer enkel rook en stoom . Daar het nog wat te vroeg was om stoomboot allures te vertonen , heb ik toen maar het anker uitgegooid .
Over de radio hoorden ze mij nu wel en de havenautoriteiten waren al op komst , want in de weg lag ik in elk geval . Toen kwam de Engelse efficientie en
hulpvaardigheid weer boven drijven .Binnen de vijf minuten was er een motorboot ter plaatse met een gestrande Duitse ingenieur ( of was het de laatste krijgsgevangene,
hij weet het zelf niet ...) en een Spaans-Engelse kapitein die alles in gereedheid brachten om mij aan de kade te leggen . Ondertussen was ook de brandweer aan
boord geweest om te controleren of er geen brandgevaar (meer ) was . De ganse operatie was naar Engelse traditie gratis , maar ook het verblijf aan de kade
van de autoriteiten .Ik kreeg zelfs de sleutel van de poort van hun beveiligde vesting om s'avonds rustig een pintje te kunnen gaan drinken ,.."we think you need a few ..." .
Een vlugge eerste diagnose bracht een groot gat met uitlopende barst onderaan in het motorblok aan het licht . Eén van de verbindingsstaven met de
krukas was losgekomen of gebroken om een nog duistere reden , en had zich dwars door de gietijzeren wand geboord . "It's a write-off..." en dat was het , een nieuwe motor
met ongeveer 180 draaiuren , voor de vuilbak ! Het verder zetten van de reis wordt gehypothekeerd en voorlopig opgeschort , een nieuwe motor kost tijd en geld en met deze
extra kost was niet gerekend . Als ik ooit in China kom zullen ze het daar geweten hebben ! De volgende dagen werden gevuld met het ontmantelen van de motor ,
een keerkoppeling voor Guy , een alternator in reserve ,( de tweede al ) en wat wisselstukken die ooit nog eens van pas kunnen komen . Uiteindelijk was de motor
klein en licht genoeg om gemakkelijk te worden uitgebouwd . Vroeg in de ochtend kwam een kleine kraanwagen het ponton opgereden , een kabel met
haak ging het ruim in en haalde het schroot eruit . Enkele sympatisanten kwamen nog een schuine blik werpen , een laatste groet brengen , de lijkwagen zette zich
in beweging en de Timray TMD58di werd in intieme kring nog even nagestaard . De Muxicas een stukje armer en ik een illusie rijker .
De tocht naar Tarifa was een opéénvolging van herkenningspunten van de laatste dertig jaar zomer surfvacanties , vanuit een ander observatiepunt . Vroeger keken we
vanop het strand naar de golven , de zee , nu schuift het landschap langzaam langs de boot De windmolen-velden van Zahara de los Atunes , zijn miljardenwijk ,
Bahia de la plata , naar verluid grotendeels allen vrienden van "el Caudillo , general Franco " , de verlaten stranden van Bolonia waar zelfs de Romeinen destijds een
buitenverblijfje hadden , "las dunas" 40m hoge duinen waarvan gesandboard wordt bij windstilte en dan de baai van Tarifa waarvan ik elk gebouwtje, torentje ,
open plaatsje of bosje ken . Wat is die zeeëngte smal , Europa en het Arikaanse continent reiken elkaar hier een vinger . Net niet , geraak ik daar wel door ?
Verscheidene oorlogsboten patrouilleren gedurig , en op de radio hoor ik dat ze regelmatig er een boot uitpikken om te controleren . Mij laten ze gerust ,
al komt er toch ééntje een wat dichter kijkje nemen .
Enkele kleine kites en windsurfers deden mij opmerken dat er ondertussen wat schuimkoppen rondzwommen en de wind was aangewakkerd uit
oostelijke richting , ..de Levante kant . Even twijfelde ik , het was nog vroeg , doorvaren naar Gibraltar of Tarifa binnen .
Ik zou wat vrienden gaan groeten , dus tussen twee snelle Tanger-ferries de haven binnen . Een loodsboot wacht mij op en wijst mij een aanlegplaats .
Nauwelijks alles goed vastgemaakt of de havenpolitie komt mij vertellen dat ik op een plaats lig van Turmares , de whale-watch-company , en daar dus niet
kan blijven . Ze hebben duidelijk een probleem , de kade waar de visitors normaal terecht kunnen wordt gebruikt voor "manoeuvres" van een politieafdeling , dus verboden
en verder is er geen plaats vrij . Men stelt mij voor om buiten te gaan ankeren , wat ik weiger , de windreputatie van Tarifa in het achterhoofd .
Ik beloof met de Turmares-mensen te gaan praten en waarschijlijk daags nadien te vertrekken. Turmares vaart niet , want als er wind staat zien ze tussen de golven
toch de vinnen niet en hun boot ligt in Algeciras want.. er komt meer wind . Ik had het moeten weten , eerste dag levante is zwak , de tweede al wat sterker ...
Daags na nadien kon ik van mijn ponton aan lager wal gewoon niet af ,...blijven .Dag drie zou een regendag worden , minder wind en dag vier vliegende storm .
Dus ga ik die snipperdag gebruiken om in Gibraltar te geraken en daar de storm uitzieken dat scheelt hem enkele beauforts !!
C.U. in Brittain on the rock .
Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Portimão in het donker aanlopen is geen lachertje . Het pietluttige groene en rode lichtje dat de haveningang markeert , wordt pas goed zichtbaar als je het
kleinood aan je boegspriet kan rijgen , de kunst is om dan nog de pieren te ontwijken . Eénmaal tusen de muren is de yachthaven ingang goed aangeduid , maar
binnen begint het echte probleem . Er brand in de ganse haven geen enkel lichtje , na drie maal rondtuffen wist ik zo ongeveer waar er pontons lagen ,
maar klampen om de boot aan vast te maken waren niet te zien . Op goed geluk een grote vrije plaats gekozen en goed gegokt , want daags nadien zie je dat de
"visitors-plaatsen" met een opschrift "werken in uitvoering " gemerkt zijn en er voor de gelegenheid dunne nylon visdraad op borsthoogte overgespannen werd .
Spring daar maar eens van je boot in het donker... Wanneer je s morgens de receptie binnenstapt en één van de overtollige secretaresjes erover aanspreekt merk
je zeer vlug dat ze van de havensituatie niets afweten . Formulieren invullen , betalen en niet te veel storen is de normale gang van zaken . Overdag en met
goed weer ziet de haven er anders zeer voortreffelijk uit . Schijn bedriegt ook hier , als het weer verandert en er steekt een fikse zuidenwind op , slaan
de golven over de havenpieren en rollen zo de marina binnen , waar je dan continue ligt te schudden en beven . Het personeel dat het " veldwerk " moet
verrichten is zelden te bespeuren en meestal druk bezig hun vips in electrische golfkarretjes overal rond te rijden . Waar is de tijd dat het havenpersoneel
in zodiacs ons buiten de haven lag op te wachten om ons veilig binnen te leiden ( Porto , Lissabon ). De haven van Portimão , een afrader !
Ik kwam hier eigenlijk langs om enkele surfvrienden van Tarifa te begroeten . De surfclub was nog steeds dezelfde , de leden zo goed als...diegene die ik
best kende was enkele maanden eerder , haastig overleden na een agressieve ziekte . Dit herinnert er mij aan waarom ik nu op reis ben , waarom ik geen tijd
meer wil besteden in plaatsen waar ik niet graag ben . Portimão met zijn mondaine strand , Praia da Rocha is een mooie plaats , zand en rotskust van op de postkaarten ,
maar is ook de overwinter plaats voor vele oudere mensen . De ganse toeristische sektor is erop georganiseerd om daar geld uit te slaan . Veel restaurants
met goedkope maaltijden die eigenlijk niet echt lekker zijn , avondanimatie met tweederangs muziekanten , bingo en karaokeavonden zijn alom aanwezig .
Ouder worden is voor een stuk bewust periodes afsluiten , Portimao is een afgesloten hoofdstuk , hier kom ik niet meer terug .
Bij gebrek aan wind werd de tocht naar Faro een motortocht . De enorme laguna voor de stad is een ideale ankerplaats . Ik had de bedoeling niet om er langer te
vertoeven dus , s'morgens het anker gelicht en verder op motor naar Huelva , Spanje .
Sines is zo'n kuststadje waar je niet naartoe gaat ,je spoelt er gewoon aan . Gelukkig voor de Sinezen zit er zo ongeveer halverwege tussen Lisboa en
de zuidelijke Algarve een spleet in de kust waar je kunt binnenvaren .Ik was er vroeger al geweest , het was me bij gebleven dat het vooral een industriestadje
was , en dat is het nog .Er wordt olie aangevoerd , bewerkt en door dikke pijpleidingen weer afgevoerd . Wat ze er precies maken , weet ik niet , maar als de wind
wat verward blaast hangt er een "zweetgeurtje" boven de stad . Zouden ze zo hard werken ? In elk geval niet in de jachthaven .Men had mij al verwittigd ;
de receptionist is zijn winterslaap al begonnen maar zijn lichaam beseft het nog niet . Met veel moeite tilt hij zijn zichtbaar zware oogleden op om
tot boven de balie te kijken , het lukt hem net , warempel een Sinees met spleeto...het kost hem schijnbaar een ontzettende inspanning om in
verbazend goed Engels een korte vraag te formuleren . Snelle maar correcte afhandeling wordt dat hier, dacht ik , tot ik bijna achteloos naar de uitslag van
de voorbije verkiezingen vroeg , en of er al een regering was . Met enthousiaste volzinnen , nog steeds in correct Engels ,legde hij de katastrofale uitslag
voor , haalde er de Europese crisis bij , vergeleek de situatie met de Belgische politiek en liet vooral , mij paf staan . Deze man was tot veel meer in staat
dan gefrustreerden formulieren invullen . Ik moest een smoes verzinnen om buiten te geraken , en nu ....dit was genoeg opwinding voor één dag . Later bleek voor
alle dagen , want al is het oude centrum wel leuk , veel speciaals is er niet en er is ook verder niets te beleven , ik kon er zelfs mijn beltegoed niet aandikken .
Hallo thuisfront nog even geduld .
Daarbij kwam nog dat het weer slecht was en de wind verkeerd zat zodat het wachten op een gunstige vertrekdag vervelend werd . Morgen is de enige dag van de ganse
komende week dat er nog gezeild kan worden , de slechte zuidelijke wind zou in de loop van de dag naar het westen ruimen zodat de Algarve rechtstreeks te
bezeilen valt , er staan wel nog 3m golven . De dagen erna gaat de zee liggen maar de wind ook . Ik waag het erop , maar zoals reeds zovele malen kloppen
de voorspellingen niet , de wind blijft in het zuiden zitten zodat 80 mijl op motor afgehaspeld worden . Geschud voor gebruik maar oervervelend !
Een cynisch relaas van Sines , het kan alleen maar beter .
Hoeveel maal ik deze stad bezocht heb , ik weet het niet meer en toch is er steeds iets nieuws te beleven . De vele toeristen kleuren de trekplijsters
maar dat deden ze vroeger ook al . De stijl is wat veranderd , voordien namen ze fotos van wat ze te zien kregen , nu van wat ze niet kunnen zien . De alom
tegenwoordige wandelstokachtige verlengstukken van de spiegels voor de toekomst brengen deze ijdeltuiten in vervoering . Wanneer iemand een foto van je neemt
zit er een verhaal aan vast , als je het zelf moet doen is er iets mis , weet dat de beste selfies die zijn waar je zelf niet op staat ! Ook loopt men de stad
te bekijken met het internet in de aanslag in plaats van overvallen te worden door verrassing , verbijstering of avontuur .
Lisboa is een opvallende mengelmoes van de wereldbevolking , alle overzeese Portugese gebieden zijn hier vertegenwoordigd en al deze kleuren zijn ook
duidelijk geintegreerd in het maatschappelijk pallet . Centraal afrikanen ( Guinnee , Sao Tomé , Kaapverdianen ) Angolezen , Indiers ( Goa ) Chinezen ( Macau ) en
natuurlijk de Zuid Amerikanen vormen hier één Portugal , spreken allemaal dezelfde taal en lopen allen Europees gekleed . Een verdwaalde , vermomde arabier
valt hier op in het straatbeeld , en dat is bij ons ( bij jullie) in Belgie wel even anders .
De crisis heeft hier nochthans ook toegeslagen . De eens zo prestigieuse expo site heeft een opknapbeurt nodig , de haven waar we liggen valt bij laag tij
half droog ( Blankenberge heeft er niets aan ) en veel gebouwen , ook nieuwe staan leeg . Wanneer ik de mensen erover aanspreek vertellen ze bedenkelijk ,
hun wijsvinger en duim overelkaar wrijvend ; " we hebben geen tijd..."
Laat mij duidelijk zijn , Lissabon blijft een fantastische stad , wellicht , voor mij in elk geval , de mooiste hoofdstad van Europa .De 60 mijl vanaf
Peniche werden voor de wind vliegend afgelegd . Enkel groot zeil op en snelheden tot net geen 12 knopen , was het maar altijd zo .
De sensatie om onder volle zeilen tien mijl de Taag op te varen is overweldigend . Achtereenvolgend passeer je het mondaine Cascais , de Torre de Belém ,
het monument voor de zeevarenden met op de achtergrond het klooster van Hyronimus , onder de luidruchtige maar imposante brug " 25 de abril" door , voorbij
de Praça de Comercio ,het stadscentrum en de vroegere koninklijke paleizen , de Cathedraal om aan Europa's langste brug "Vasco da Gama" de haven van de
aanpalenende wereldexpo 98 binnen te varen . We genoten van Lisboa's beste visrestaurant , moesten er jammer genoeg ook het gelag betalen , en vonden
nadien het spotgoedkope maar schitterende American old school burger restaurant . De zon maakte de dagen zomers warm en s' nacht werd de ziel verwend met
uitstekende Fado .Aanvankelijk voor een volzette zaal , maar toen Tony vertelde dat zijn kameraad een Galische gaita speler was werd het reserve tafeltje
voor ons gedekt . Toen we later op de avond kennis maakten met de eigenaar , Portugese gitaar speler , componist en concervatoriumprof , enkele whiskies
samen dronken en muziekideeen uitwisselden werden we , net als onze illustere voorgangers en bezoekers uit het fotoalbum ( Richard Branson , Woody Allen )
als echte vips behandeld . De boot is nu een CD een Dvd en een Portugese gitaar rijker . Muxicas of Musicas.... vanaf morgen terug onder zeil , de zee roept .
Het is een goede twintig mijl naar Peniche , meer dan tijd genoeg , dus vertrekken we na de middag wanneer er wat meer wind opsteekt .
Aanvankelijk houd ik gemakkelijk gelijke tred op een voor-de-windse koers enkel met mijn groot zeil .De wind zwakt echter af en
toen Tony zijn "cruising chute" lanceert , moet ook ik actie ondernemen . De nieuwe gennacker wordt gehesen en het resultaat is verbluffend,
de snelheid verdubbelt , er is geen houden aan . Mijn concurrent begint aan alles te prutsen als ik hem met brede glimlach achterlaat .
Al dat getrim heeft echter enkel als resultaat dat enkele minuten later zijn gennacker hopeloos in de knoop raakt met nog twee opgerolde
voorzeilen . Noodgedwongen wordt de strijd gestaakt en moet hij op motor verder . Dit opent wel de mogelijkheid om enkele schitterende
actiefotos te maken..(zie facebook ).
Peniche werd al door de Feniciers aangelopen , en is dus een oud en mooi stadje , bijna volledig door water en vesting omgeven .De vele vis
restaurantjes op de kade doen gouden zaken en wij genieten van de vacantiesfeer . De yachthaven ziet er netjes uit ook al is er maar één
enkele douchecel en toilet voor de ganse haven . Het is er zeer veilig , de zeevaartpolitie ligt er ook , letterlijk , op het einde van onze stijger
de ganse dag in hun bootje zich steendood te vervelen , rustig de tijd dodend , regelmatig een pintje drinkend om s'avonds verblijd een praatje te
komen maken . Als er een nieuwe boot binnen komt zijn ze er als de kippen bij met een ganse papierwinkel maar vooral omdat er dan eindelijk
iets te vertellen valt . Wij bereiden ons na twee dagen terug voor op de volgende trip , het is vijfenzestg mijl naar Lisboa ,
er wordt 20 knopen wind uit het noorden voorspeld , perfect ! Een aangename verrassing komt van de havenmeester die het niet zo nauw neemt
met de exacte lengte van de boot en ook het aantal nachten wordt geminimaliseerd , zo dat we er met een prikje vanaf komen .
De overtocht naar São Miguel is er één om vlug te vergeten , geen fluit wind en dus de ganse tocht duwt het brommertje ons vooruit .
Reeds ver voor aankomst ziet men Ponta Delgada liggen ....een 20 verdiepen tellend hotel dat midden in de baai ligt verstoort
de skyline in die mate dat er maar twee oplossingen zijn ; afbreken of een vuurtoren van maken . Bij aankomst staan de marineiros al onder de douche
en is het gissen waarheen . In de oude haven vinden we een vrije stijger en gaan er graag liggen . Aan hetzelfde ponton ligt immers de Paloma van
Zwitserse vrienden die ik vorig jaar leerde kennen . Ze komen terug van de "Karibik" en hebben nogal wat pech gekend ; motor kapot , schroefbladen
verloren ( koop geen klapschroef , want dit is een terugkerend verhaal !)...ze liggen hier al enkele maanden te herstellen , ook mentaal .
Hun drie spruiten ( de oudste is er acht ) vinden het allemaal prachtig , ze zijn volledig opgenomen door hun Portugese vriendjes , en zouden
het liefst hier blijven . Vader heeft echter heimwee naar de alpenweiden en moeder is een te brave echtgenote ...Het ga jullie goed !
Een kroegterras verder zitten er nog ouwe bekenden . Tony en Doug , behorend tot het meubilair in Gibraltar en terukerend van de Bermuden , ze
zitten hier op een gunstige wind te wachten die hen terugvoert naar hun geliefde stamkroeg . ( Charlies voor de ingewijden ). Ze zijn nogal
kieskeurig en zullen hier nog zitten ,als twee kibbelende oudjes uit de Muppets , als ik al lang vertrokken ben . Ponta Delgada ontdekken
is een aangename belevenis , eens door de befaamde stadspoort wordt je meegesleurd door een bruisende sfeer eigen aan een echte stad . Steegsjes met terrasjes
van oude cafeetjes of typische restaurantjes , boetiekjes ,bazaartjes , souvenierhokjes , fleurige parken ,historische gebouwen en zefs een
authentieke dodenstad waar ik , als het ooit zover komt :) , nog graag zou wonen .
São Miguel is veruit het grootste eiland in oppervlakte en bevolkingsaantal . Meer dan de helft van alle Azorianen heeft hier een stekje .
Op een gehuurde scooter gingen we op verkenning . Alle secundaire wegen , zeg maar het ganse binnenland is afgeboord met bloeiende Hortensias ,
enig mooi .Van de Whalewatch uitkijkposten aan de kust voert de weg je naar het groene-en blauwe kratermeer in één van het eiland's grootste vulkanen .
Een onverwachte regebui stuurde ons doornat terug naar de boot en de realiteit ..Dit is een kroniek van een aangekondigd afscheid , mijn Engelse
bemanning , waar ik ondertussen veel plezier mee beleefd heb , vliegen terug naar Cornwall hun thuishaven , maar met de belofte komend jaar een
volgende etappe mee te zeilen . Ze zijn van harte welkom ! Voor mij het sein om verder te trekken , op dagzeiltocht afstand ligt Terceira ....
De Fransen wonnen niet , al was het een dubbeltje op zijn kant . Het "café central" was vlug gevonden , in het midden van het één straat grote Vila do Porto ,
het hoofdgehucht van Santa Maria , het meest oostelijke en zuidelijke Azoren eiland . De helft van de bevolking zat hier verzameld achter één van de vijf grote schermen , iets
verder in de straat zat de andere helft voor een nog groter scherm op een terras dat voor de gelegenheid de helft van de straat inpalmde . Na de wedstrijd werd
dit vlug ontruimd want iedereen moest dan een honderdtal keer luid toeterend die ene straat op en af . Het feest was vertrokken voor een lange nacht .
Wij zochten na de laatste overwinningspint de rust van de wat meer afgelegen jachthaven op , zeer behoedzaam want de weg erheen was geplaveid met kinderkoppen
van de ergste soort ; enkelbrekers .
Santa Maria is een eiland om tot rust te komen , mooi om te stappen over bewegwijzerde paden die leiden van berghut naar hut op den berg de sterren achterna ,
je kan niet missen !
De jachthaven is zeer goed uitgerust zowel in het water als op de kant waar zeer bekwame lui alle werken aan de boot uitvoeren . Goed om weten ,
niet dit jaar want alles staat al vol of is gereserveerd , maar ik laat hier met het volste vertrouwen mijn boot achter , betaalbare prijzen
( zeg maar goedkoop ) vriendelijke mensen , in het midden van een schitterend zeilgebied ,en niet te versmaden ....café central !
De tocht naar Madeira is slechts een bootscheut , een half dagje zeilen , net als je Porto Santo achterlaat wordt het landschap van Madeira voorgesteld .
Veel groener dan zijn kleine broer maar opvallend ook veel meer bouwwerken , eigenlijk is de ganse zuidflank van het eiland volgebouwd . We varen naar Funchal ,
de hoofdstad en die ziet er van buitenaf zeer leuk uit . Een vriendelijke marineiro van de voor deze stad veel te kleine jachthaven helpt ons de boot vastmaken
aan het veel te kleine vingerponton dat nauwelijks tot halverwege de boot reikt .
Dan van pier naar pol-itie , en ...om de ondertussen gekende administratie af te handelen vooraleer we eindelijk onder de douche konden .
Een sanitair gebouwtje onder de trap naar de mondaine wandeldijk , deed ons de haren ten berge rijzen . Dit hadden we nog nooit gezien ,
verdwenen douchekoppen , enkele wc-potten maar steevast zonder bril , de overige gelegenheden waren de fameuze " Franse hangwc's " gaten in de grond waar je
"scheetgebedje" moest verhoord worden om niet ...shit...uit te glijden . De meermin bij de haveningang steekt als welkom de armen ten hemel ...of is de wanhoop nabij ? Eerste indruk van Madeira ; "Shame on you !!" temeer dat ze hier wel de moderne
vaste land prijzen kennen . Funchal is een mooie stad , zeer verzorgd , park en bloemen alom , terrasjes , pittoreske restaurantjes in de oude binnenstad , met
jammer genoeg massas toeristen die de lokalen al te veel verwend hebben . Je wordt van 's morgens vroeg de restaurants binnengebabbeld ( stijl rue de bouché )
tot het zo op je zenuwen werkt dat je uiteindelijk niet meer vriendelijk reageert , gelukkig brengt het lokale drankje "Poncha" wat soelaas .
Daar dit echter niet de bedoeling is van de reis , hebben we na nog een gewonnen halve finale voetbal
(ja , we zijn supporters van Portugal en Ronaldo die van hier afkomstig is ) s'morgens vroeg de zeilen terug in de mast getrokken en de steven naar de Azoren
gewend . Madeira ? voor mij hoeft het niet .
Back in business .
Het heeft inderdaad wat voeten in de aarde gehad , tijd in beslag genomen ....op mijn zenuwen gewerkt .
Exact 7 maanden geleden heb ik hier voet aan wal gezet , een smerige voet vol olie en koelvloeistof , het resultaat van een
dolgedraaide motor die het uiteindelijk opgaf . Een nieuwe motor kwam van dezelfde fabriek als de eerste , weliswaar een moderne versie
en dat voor een spotprijs (maakprijs) . Men had in China overduidelijk begrip voor de benarde situatie waarin wij ons bevonden, zij en ik .
Een nieuwe motor die het opgeeft , geen garantieaanspraken wegens te oud maar toch zeer weinig gedraaid , de bij de invoerder gemelde problemen vanaf het begin ,werden
allemaal weggewuifd , Chinezen die geen negatieve reclame kunnen gebruiken en ik die niet opnieuw veel geld wil uitgeven .Het plaatje paste perfect , bedankt Albert
als ik ooit in Shanghai kom gaan we zoals beloofd samen pinten pakken !
Zeven maanden later exact , heb ik , proper gewassen , Gibraltar verlaten , al ging het nog bijna mis . Na een uitgebreide tankbeurt
( de marine diesel kost hier amper 29 pence/liter ,ik hoop dat de Belgische Belastings dieven meelezen ) , draaide ik zonder kijken blijkbaar het foute kraantje dicht ,
en een motor zonder brandstof ...valt stil :) , op dezelfde plaats waar die vorige ook stil viel ! Geratel , bonken , piepen , kraken ,
mijn hersenen werkten op volle kracht , het euvel werd vlug achterhaald , en zachtjes gleden we Spanje binnen .In de marina stonden de marineros getrouw NIET op
de afspraak , maar ik kan ondertussen beter alleen uit de voeten .
Wat brachten 7 maanden Gibraltar ? Exact ? Ik zou het niet weten . Frustratie aanvankelijk wegens einde van de reis nabij .Daarna verveling , wat kon ik daar doen ,
winter , geen boot , twee casinos als buur , 20 bars en restaurants als volgende buren...goed voor een week . Daarbij kwam dat het klimaat aanzienlijk slechter
is onder "the rock" dan 500m verder in Spanje . "The kiss of the queen " wordt de wolk genoemd die blijft hangen aan de rots en gans de stad in schaduw dompelt
terwijl verder alles in de zon baadt .Wie zijn de Gibraltarians ? De 35.000 inwoners zijn een mengelmoesje van Britten en vooral Spanjaarden .Gibraltar valt stil
zonder de Spanjaarden die er dagelijks komen werken .Toch stemde 99% enkele jaren terug om Brits te blijven . Brits ? Er is een belangrijke Marokkaanse gemeenschap
die ten tijde van Franco werd binnengehaald omdat de grens voor de Spanjaarden gesloten werd .Er is een grote Joodse bevolkingsgroep en zoals overal in de UK. zijn er
veel Indiers en Pakis .( Wat zouden ze anders eten ?)Ze spreken allen samen "Gibrish" te vergelijken met Brüssels en niet altijd even verstaanbaar . Ze proberen zich Brits
te gedragen maar dan zonder de manieren ; hoffelijkheid , gentleman , fairplay staat niet echt in hun woordenboek .Iedereen wil zo snel mogelijk rijk worden ,
geld speelt een grote rol in deze samenleving . Anderszijds zijn ze super behulpzaam en zijn er heel wat zaken gewoon gratis .Hoop en al heb ik er graag verbleven ,
was het een belevenis , ietsje bekeken vanop afstand zoals de apen dat hier ook doen .
Zeven maanden ? niet exact ! Een goeie drie maanden ging ik werken , ja als tandenstoker , voornamelijk in Maasmechelen . Twee mekaar aanvullende groepspraktijken
aanvaardden mij quasi zonder boeh of bah om een stevige interim af te werken .Ik vond er een geweldig team , enkele nieuwe vrienden en terug plezier in een beroep dat ik
eigenlijk afgeschreven had ! Ik kon mijn gedachten terug op iets anders zetten , maar vond ook voldoening om mijn schouders onder een project te zetten dat bij mij
geregistreerd staat als de nieuwe vorm om tandheelkunde te bedrijven .Een leuke extra was dat ik er een oud jeepje kocht dat hier ondertussen , met wat aanpassingen ,
als bezienswaardigheid door de bergen sjokt . Aan alle betrokkenen , een hartelijk dank , en ik kom met plezier terug !
Het werd een lang relaas , ook een lange periode die nu afgesloten wordt .De boot wordt nu verder voorbereid om binnen een veertiental dagen de reis naar de Azoren ,
via Madeira aan te vatten ....
De wind was deze morgen inderdaad wat geluwd , zodat met wat truukjes , een behulpzame visser die de laatste lijn op het juiste moment losgooit en een
half uurtje speling tussen twee ferry's , liet ik Tarifa achter mij. Aanvankelijk zat niet alleen de wind maar ook de stroom tegen maar het opkomend
tij bracht daar vlug verandering in . Gibraltar is maar een boogscheut ver en het zicht op de strategische rots die apetrots zowel Afrika als Spanje
een neus zet komt stilaan dichterbij . Een gitzwarte hemel en afwisselend hevige stortbuien beperken het zicht . Het is laveren tussen grote tankers en
zeeschepen die meestal voor anker liggen en , in-en uitvarende boten of ferry's . Met het blote oog is niet te zien of sommige schepen varen of stilliggen ,
in de baai is de snelheid beperkt maar de AIS op de plotter brengt uitkomst , want voorrang hebben ze wel . De radio is zo goed als onbruikbaar daar Russisch
klinkende gesprekken kanaal 16 bezet houden , ze trekken zich van regels en etiquette niets aan .Helemaal aan het andere eind van de baai , naast de landingsbaan
van het vliegveld , ligt de Oceanbay marina en daar moet ik zijn . Even oproepen , ch.11 zegt de plotter doch antwoord komt er niet. Dan maar zoals
ondertussen gewoon geworden , binnenvaren en parkeren waar er plaats is . Deze keer echter bleek dit de verkeerde optie , na de verontschuldigingen dat hun
radio het vandaag liet afweten , werd ik vriendelijk verzocht voor het week-end , aan de andere kant van de grens bij de Spaanse buren , een plaatsje te zoeken ,
Gibraltar lag vol of was gereserveerd .Veel keus was er niet , alles losgooien , motor terug gestart om 15 minuutjes verder alles terug vast te maken .
Het noodlot had echter nog een ander scenario in petto . Midden in de havengeul , kwam er uit de motorruimte een ongekend lawaai , enkele stevige kloppen
en dan niets meer enkel rook en stoom . Daar het nog wat te vroeg was om stoomboot allures te vertonen , heb ik toen maar het anker uitgegooid .
Over de radio hoorden ze mij nu wel en de havenautoriteiten waren al op komst , want in de weg lag ik in elk geval . Toen kwam de Engelse efficientie en
hulpvaardigheid weer boven drijven .Binnen de vijf minuten was er een motorboot ter plaatse met een gestrande Duitse ingenieur ( of was het de laatste krijgsgevangene,
hij weet het zelf niet ...) en een Spaans-Engelse kapitein die alles in gereedheid brachten om mij aan de kade te leggen . Ondertussen was ook de brandweer aan
boord geweest om te controleren of er geen brandgevaar (meer ) was . De ganse operatie was naar Engelse traditie gratis , maar ook het verblijf aan de kade
van de autoriteiten .Ik kreeg zelfs de sleutel van de poort van hun beveiligde vesting om s'avonds rustig een pintje te kunnen gaan drinken ,.."we think you need a few ..." .
Een vlugge eerste diagnose bracht een groot gat met uitlopende barst onderaan in het motorblok aan het licht . Eén van de verbindingsstaven met de
krukas was losgekomen of gebroken om een nog duistere reden , en had zich dwars door de gietijzeren wand geboord . "It's a write-off..." en dat was het , een nieuwe motor
met ongeveer 180 draaiuren , voor de vuilbak ! Het verder zetten van de reis wordt gehypothekeerd en voorlopig opgeschort , een nieuwe motor kost tijd en geld en met deze
extra kost was niet gerekend . Als ik ooit in China kom zullen ze het daar geweten hebben ! De volgende dagen werden gevuld met het ontmantelen van de motor ,
een keerkoppeling voor Guy , een alternator in reserve ,( de tweede al ) en wat wisselstukken die ooit nog eens van pas kunnen komen . Uiteindelijk was de motor
klein en licht genoeg om gemakkelijk te worden uitgebouwd . Vroeg in de ochtend kwam een kleine kraanwagen het ponton opgereden , een kabel met
haak ging het ruim in en haalde het schroot eruit . Enkele sympatisanten kwamen nog een schuine blik werpen , een laatste groet brengen , de lijkwagen zette zich
in beweging en de Timray TMD58di werd in intieme kring nog even nagestaard . De Muxicas een stukje armer en ik een illusie rijker .
De tocht naar Tarifa was een opéénvolging van herkenningspunten van de laatste dertig jaar zomer surfvacanties , vanuit een ander observatiepunt . Vroeger keken we
vanop het strand naar de golven , de zee , nu schuift het landschap langzaam langs de boot De windmolen-velden van Zahara de los Atunes , zijn miljardenwijk ,
Bahia de la plata , naar verluid grotendeels allen vrienden van "el Caudillo , general Franco " , de verlaten stranden van Bolonia waar zelfs de Romeinen destijds een
buitenverblijfje hadden , "las dunas" 40m hoge duinen waarvan gesandboard wordt bij windstilte en dan de baai van Tarifa waarvan ik elk gebouwtje, torentje ,
open plaatsje of bosje ken . Wat is die zeeëngte smal , Europa en het Arikaanse continent reiken elkaar hier een vinger . Net niet , geraak ik daar wel door ?
Verscheidene oorlogsboten patrouilleren gedurig , en op de radio hoor ik dat ze regelmatig er een boot uitpikken om te controleren . Mij laten ze gerust ,
al komt er toch ééntje een wat dichter kijkje nemen .
Enkele kleine kites en windsurfers deden mij opmerken dat er ondertussen wat schuimkoppen rondzwommen en de wind was aangewakkerd uit
oostelijke richting , ..de Levante kant . Even twijfelde ik , het was nog vroeg , doorvaren naar Gibraltar of Tarifa binnen .
Ik zou wat vrienden gaan groeten , dus tussen twee snelle Tanger-ferries de haven binnen . Een loodsboot wacht mij op en wijst mij een aanlegplaats .
Nauwelijks alles goed vastgemaakt of de havenpolitie komt mij vertellen dat ik op een plaats lig van Turmares , de whale-watch-company , en daar dus niet
kan blijven . Ze hebben duidelijk een probleem , de kade waar de visitors normaal terecht kunnen wordt gebruikt voor "manoeuvres" van een politieafdeling , dus verboden
en verder is er geen plaats vrij . Men stelt mij voor om buiten te gaan ankeren , wat ik weiger , de windreputatie van Tarifa in het achterhoofd .
Ik beloof met de Turmares-mensen te gaan praten en waarschijlijk daags nadien te vertrekken. Turmares vaart niet , want als er wind staat zien ze tussen de golven
toch de vinnen niet en hun boot ligt in Algeciras want.. er komt meer wind . Ik had het moeten weten , eerste dag levante is zwak , de tweede al wat sterker ...
Daags na nadien kon ik van mijn ponton aan lager wal gewoon niet af ,...blijven .Dag drie zou een regendag worden , minder wind en dag vier vliegende storm .
Dus ga ik die snipperdag gebruiken om in Gibraltar te geraken en daar de storm uitzieken dat scheelt hem enkele beauforts !!
C.U. in Brittain on the rock .
Terug Spanje binnen , het dorpje Lepe , om alle misverstanden te vermijden , gewoon voorbijgevaren ( voor insiders ) is een beetje thuis komen . Het ontvangstcomité
stond klaar ....Onderweg , weer een windstille dag op motor ( oeps de ventilator vergeten aan te zetten ) was de boot plotseling omringd door een grote school dolfijnen ,
op doortocht schijnbaar zoals ik , even mekaar aankijken , een blik van verstandhouding , en verder , ieder naar zijn bestemming . Ik had die avond afspraak met een
prachtige zonsondergang in Huelva , a red sky at night is a seaman's delight , poësie in licht en kleuren . En er waren nog details die mij Andaloesië deden herkennen ;
bij zonsondergang houden de vogels er luidkeels kwetterend reünie in de bomen tot de duisternis valt , krekels wrijven zich in de vleugels en zingen de frisse nacht
tegemoet en er hangt een mix van hier immer bloeiende geurige bloemen .
Het was al een tijdje geleden dat er een helpende hand mij op het ponton stond op te wachten , en de mensen houden van een praatje maken ,
even kletsen met een vreemde snuiter die een nog vreemder Spaans spreekt maar moeite heeft om hun gebrabbel "Andaloe" genaamd , te verstaan .Leuk is het wel .
Na nog een nachtje extra uitslapen , gaat de tocht verder naar Cadiz . Nu kan er toch een halve dag gezeild worden , en dat is een meevaller want die was niet
voorspeld. De yachthaven is een bont gezelschap van vertrekkers en terugkomers van zowat overal , waaronder een koppel landgenoten die ik nog in
Blankenberge gekruist heb , een kleine wereld . Cadiz is een mooie , levendige stad waar ik voor de verandering alleen duisternis fotos nam , en zo de beperkingen
van mijn fototoestelletje nog eens onder ogen kreeg . Nu , als de fotos te mooi worden wil iedereen hierheen komen wat niet de bedoeling is .
De rest van de nacht giet het water , maar s' morgens kan ik toch onder een droge hemel vertrekken , al ziet het zwarte gewelf er onheilspellend dreigend uit .
Ik zie de bui al hangen maar tegen alle verwachting in blijf ik er de ganse dag voor , naast of achter hangen en kom droog in Barbate aan .Dit authentieke
vissersdorpje kleurt mijn verhaal omdat het als eerste terug Senseopads in de rekken liggen heeft , ook bevindt de bodega die de heerlijke sherry met sinaastoevoeging
maakt en verkoopt , zich hier op een fietstrap afstand en hebben ze de slechtst beheerde jachthaven die ik tot nog toe aanliep .Het zou de test waard zijn om
zo maar binnen te lopen zonder vooraf de radio te gebruiken ( ze verstaan er toch niets van ), ergens te gaan liggen , langs het hek glijden en een paar dagen later
gewoon te vertrekken , niemand heeft het ooit gemerkt ! Je vaart dus binnen , legt aan op de eerste , beste en gemakkelijkste plaats om bij aanmelding te horen ; "pero
kabahero echtauchté nusitio pobarcoh de veintimetroh..." , daarbij zijn er in deze haven een honderdtal vrije plaatsen waarvan een tiental bezet ...
Adios Barbate , je WAS! een kanshebber om later mijn thuishaven te worden .
Portimão in het donker aanlopen is geen lachertje . Het pietluttige groene en rode lichtje dat de haveningang markeert , wordt pas goed zichtbaar als je het
kleinood aan je boegspriet kan rijgen , de kunst is om dan nog de pieren te ontwijken . Eénmaal tusen de muren is de yachthaven ingang goed aangeduid , maar
binnen begint het echte probleem . Er brand in de ganse haven geen enkel lichtje , na drie maal rondtuffen wist ik zo ongeveer waar er pontons lagen ,
maar klampen om de boot aan vast te maken waren niet te zien . Op goed geluk een grote vrije plaats gekozen en goed gegokt , want daags nadien zie je dat de
"visitors-plaatsen" met een opschrift "werken in uitvoering " gemerkt zijn en er voor de gelegenheid dunne nylon visdraad op borsthoogte overgespannen werd .
Spring daar maar eens van je boot in het donker... Wanneer je s morgens de receptie binnenstapt en één van de overtollige secretaresjes erover aanspreekt merk
je zeer vlug dat ze van de havensituatie niets afweten . Formulieren invullen , betalen en niet te veel storen is de normale gang van zaken . Overdag en met
goed weer ziet de haven er anders zeer voortreffelijk uit . Schijn bedriegt ook hier , als het weer verandert en er steekt een fikse zuidenwind op , slaan
de golven over de havenpieren en rollen zo de marina binnen , waar je dan continue ligt te schudden en beven . Het personeel dat het " veldwerk " moet
verrichten is zelden te bespeuren en meestal druk bezig hun vips in electrische golfkarretjes overal rond te rijden . Waar is de tijd dat het havenpersoneel
in zodiacs ons buiten de haven lag op te wachten om ons veilig binnen te leiden ( Porto , Lissabon ). De haven van Portimão , een afrader !
Ik kwam hier eigenlijk langs om enkele surfvrienden van Tarifa te begroeten . De surfclub was nog steeds dezelfde , de leden zo goed als...diegene die ik
best kende was enkele maanden eerder , haastig overleden na een agressieve ziekte . Dit herinnert er mij aan waarom ik nu op reis ben , waarom ik geen tijd
meer wil besteden in plaatsen waar ik niet graag ben . Portimão met zijn mondaine strand , Praia da Rocha is een mooie plaats , zand en rotskust van op de postkaarten ,
maar is ook de overwinter plaats voor vele oudere mensen . De ganse toeristische sektor is erop georganiseerd om daar geld uit te slaan . Veel restaurants
met goedkope maaltijden die eigenlijk niet echt lekker zijn , avondanimatie met tweederangs muziekanten , bingo en karaokeavonden zijn alom aanwezig .
Ouder worden is voor een stuk bewust periodes afsluiten , Portimao is een afgesloten hoofdstuk , hier kom ik niet meer terug .
Bij gebrek aan wind werd de tocht naar Faro een motortocht . De enorme laguna voor de stad is een ideale ankerplaats . Ik had de bedoeling niet om er langer te
vertoeven dus , s'morgens het anker gelicht en verder op motor naar Huelva , Spanje .
Sines is zo'n kuststadje waar je niet naartoe gaat ,je spoelt er gewoon aan . Gelukkig voor de Sinezen zit er zo ongeveer halverwege tussen Lisboa en
de zuidelijke Algarve een spleet in de kust waar je kunt binnenvaren .Ik was er vroeger al geweest , het was me bij gebleven dat het vooral een industriestadje
was , en dat is het nog .Er wordt olie aangevoerd , bewerkt en door dikke pijpleidingen weer afgevoerd . Wat ze er precies maken , weet ik niet , maar als de wind
wat verward blaast hangt er een "zweetgeurtje" boven de stad . Zouden ze zo hard werken ? In elk geval niet in de jachthaven .Men had mij al verwittigd ;
de receptionist is zijn winterslaap al begonnen maar zijn lichaam beseft het nog niet . Met veel moeite tilt hij zijn zichtbaar zware oogleden op om
tot boven de balie te kijken , het lukt hem net , warempel een Sinees met spleeto...het kost hem schijnbaar een ontzettende inspanning om in
verbazend goed Engels een korte vraag te formuleren . Snelle maar correcte afhandeling wordt dat hier, dacht ik , tot ik bijna achteloos naar de uitslag van
de voorbije verkiezingen vroeg , en of er al een regering was . Met enthousiaste volzinnen , nog steeds in correct Engels ,legde hij de katastrofale uitslag
voor , haalde er de Europese crisis bij , vergeleek de situatie met de Belgische politiek en liet vooral , mij paf staan . Deze man was tot veel meer in staat
dan gefrustreerden formulieren invullen . Ik moest een smoes verzinnen om buiten te geraken , en nu ....dit was genoeg opwinding voor één dag . Later bleek voor
alle dagen , want al is het oude centrum wel leuk , veel speciaals is er niet en er is ook verder niets te beleven , ik kon er zelfs mijn beltegoed niet aandikken .
Hallo thuisfront nog even geduld .
Daarbij kwam nog dat het weer slecht was en de wind verkeerd zat zodat het wachten op een gunstige vertrekdag vervelend werd . Morgen is de enige dag van de ganse
komende week dat er nog gezeild kan worden , de slechte zuidelijke wind zou in de loop van de dag naar het westen ruimen zodat de Algarve rechtstreeks te
bezeilen valt , er staan wel nog 3m golven . De dagen erna gaat de zee liggen maar de wind ook . Ik waag het erop , maar zoals reeds zovele malen kloppen
de voorspellingen niet , de wind blijft in het zuiden zitten zodat 80 mijl op motor afgehaspeld worden . Geschud voor gebruik maar oervervelend !
Een cynisch relaas van Sines , het kan alleen maar beter .
Hoeveel maal ik deze stad bezocht heb , ik weet het niet meer en toch is er steeds iets nieuws te beleven . De vele toeristen kleuren de trekplijsters
maar dat deden ze vroeger ook al . De stijl is wat veranderd , voordien namen ze fotos van wat ze te zien kregen , nu van wat ze niet kunnen zien . De alom
tegenwoordige wandelstokachtige verlengstukken van de spiegels voor de toekomst brengen deze ijdeltuiten in vervoering . Wanneer iemand een foto van je neemt
zit er een verhaal aan vast , als je het zelf moet doen is er iets mis , weet dat de beste selfies die zijn waar je zelf niet op staat ! Ook loopt men de stad
te bekijken met het internet in de aanslag in plaats van overvallen te worden door verrassing , verbijstering of avontuur .
Lisboa is een opvallende mengelmoes van de wereldbevolking , alle overzeese Portugese gebieden zijn hier vertegenwoordigd en al deze kleuren zijn ook
duidelijk geintegreerd in het maatschappelijk pallet . Centraal afrikanen ( Guinnee , Sao Tomé , Kaapverdianen ) Angolezen , Indiers ( Goa ) Chinezen ( Macau ) en
natuurlijk de Zuid Amerikanen vormen hier één Portugal , spreken allemaal dezelfde taal en lopen allen Europees gekleed . Een verdwaalde , vermomde arabier
valt hier op in het straatbeeld , en dat is bij ons ( bij jullie) in Belgie wel even anders .
De crisis heeft hier nochthans ook toegeslagen . De eens zo prestigieuse expo site heeft een opknapbeurt nodig , de haven waar we liggen valt bij laag tij
half droog ( Blankenberge heeft er niets aan ) en veel gebouwen , ook nieuwe staan leeg . Wanneer ik de mensen erover aanspreek vertellen ze bedenkelijk ,
hun wijsvinger en duim overelkaar wrijvend ; " we hebben geen tijd..."
Laat mij duidelijk zijn , Lissabon blijft een fantastische stad , wellicht , voor mij in elk geval , de mooiste hoofdstad van Europa .De 60 mijl vanaf
Peniche werden voor de wind vliegend afgelegd . Enkel groot zeil op en snelheden tot net geen 12 knopen , was het maar altijd zo .
De sensatie om onder volle zeilen tien mijl de Taag op te varen is overweldigend . Achtereenvolgend passeer je het mondaine Cascais , de Torre de Belém ,
het monument voor de zeevarenden met op de achtergrond het klooster van Hyronimus , onder de luidruchtige maar imposante brug " 25 de abril" door , voorbij
de Praça de Comercio ,het stadscentrum en de vroegere koninklijke paleizen , de Cathedraal om aan Europa's langste brug "Vasco da Gama" de haven van de
aanpalenende wereldexpo 98 binnen te varen . We genoten van Lisboa's beste visrestaurant , moesten er jammer genoeg ook het gelag betalen , en vonden
nadien het spotgoedkope maar schitterende American old school burger restaurant . De zon maakte de dagen zomers warm en s' nacht werd de ziel verwend met
uitstekende Fado .Aanvankelijk voor een volzette zaal , maar toen Tony vertelde dat zijn kameraad een Galische gaita speler was werd het reserve tafeltje
voor ons gedekt . Toen we later op de avond kennis maakten met de eigenaar , Portugese gitaar speler , componist en concervatoriumprof , enkele whiskies
samen dronken en muziekideeen uitwisselden werden we , net als onze illustere voorgangers en bezoekers uit het fotoalbum ( Richard Branson , Woody Allen )
als echte vips behandeld . De boot is nu een CD een Dvd en een Portugese gitaar rijker . Muxicas of Musicas.... vanaf morgen terug onder zeil , de zee roept .
Het is een goede twintig mijl naar Peniche , meer dan tijd genoeg , dus vertrekken we na de middag wanneer er wat meer wind opsteekt .
Aanvankelijk houd ik gemakkelijk gelijke tred op een voor-de-windse koers enkel met mijn groot zeil .De wind zwakt echter af en
toen Tony zijn "cruising chute" lanceert , moet ook ik actie ondernemen . De nieuwe gennacker wordt gehesen en het resultaat is verbluffend,
de snelheid verdubbelt , er is geen houden aan . Mijn concurrent begint aan alles te prutsen als ik hem met brede glimlach achterlaat .
Al dat getrim heeft echter enkel als resultaat dat enkele minuten later zijn gennacker hopeloos in de knoop raakt met nog twee opgerolde
voorzeilen . Noodgedwongen wordt de strijd gestaakt en moet hij op motor verder . Dit opent wel de mogelijkheid om enkele schitterende
actiefotos te maken..(zie facebook ).
Peniche werd al door de Feniciers aangelopen , en is dus een oud en mooi stadje , bijna volledig door water en vesting omgeven .De vele vis
restaurantjes op de kade doen gouden zaken en wij genieten van de vacantiesfeer . De yachthaven ziet er netjes uit ook al is er maar één
enkele douchecel en toilet voor de ganse haven . Het is er zeer veilig , de zeevaartpolitie ligt er ook , letterlijk , op het einde van onze stijger
de ganse dag in hun bootje zich steendood te vervelen , rustig de tijd dodend , regelmatig een pintje drinkend om s'avonds verblijd een praatje te
komen maken . Als er een nieuwe boot binnen komt zijn ze er als de kippen bij met een ganse papierwinkel maar vooral omdat er dan eindelijk
iets te vertellen valt . Wij bereiden ons na twee dagen terug voor op de volgende trip , het is vijfenzestg mijl naar Lisboa ,
er wordt 20 knopen wind uit het noorden voorspeld , perfect ! Een aangename verrassing komt van de havenmeester die het niet zo nauw neemt
met de exacte lengte van de boot en ook het aantal nachten wordt geminimaliseerd , zo dat we er met een prikje vanaf komen .
