Het werd een dagje bakken op zee , weinig of geen wind , en toen er toch een briesje opstak kwam het ideale moment om wat met de gennacker te experimenteren .
In het Engels spreekt men van "to fly the gennacker" en dat is geen understatement , de boot wordt als het ware gedragen door dit enorme zeil , het echte waw-gevoel !
De pret was echter van korte duur , het briesje ging even vlug weer liggen en de mooie ballon zakte als een pudding in elkaar . Met de motor naar Viana do Castelo ,
waar de bevlogen havenmeester met vuur zijn stad promootte . Het is inderdaad een mooi stadje maar als Bruggeling ben je nu eenmaal één en ander gewoon . Onze vriend
Eifel heeft hier alvast een eerste oefening gemaakt voor zijn beroemde toren . Toch werd voor alle zekerheid het ganse geval maar platgelegd en als brug over de rio
Minho ingewijd .
De volgende dag werd aanhoudende regen voorspeld en ... zuiden wind . Ideaal dagje , om samen met mijn moeder Duitse kruiswoordraadsels op te lossen , één oog steevast
gevestigd op een romantische "Heimatfilm" in de achtergrond . De omstandigheden zijn echter veranderd , en er werd van de nood een deugd gemaakt , even doorzetten
en we lopen welliswaar doornat met de hulp van mijn feilloze Chinese brommende riksha , de nieuwe yachthaven van Porto aan . De Douro stroomt zo aan een 4-tal
knopen en als het tij opkomt vormt de riviermonding een echte heksenketel . De boot op snelheid brengen en tussen twee golven binnensurfen is zowat de beste
methode om zo weinig mogelijk dooreengeschud te worden .Op de stijger staat een "marinheiro" van de haven al allerhande nutteloze voorbereidingen te treffen maar
ik ken ondertussen mijn boot en schroefeffect zo goed dat ik de weg kies die de boot ook gemakkelijk kan volgen , plaats is er toch genoeg . Muito bem e obrigado ,
en de glimlachende man vindt alles alweer best . In de receptie van de haven word ik ontvangen door een ex schooljuf , die mijn nog wat te veel Portagnol verbetert
tot echt Portugees . Ze mist haar oude job , saudades en fado zijn familie van elkaar en misschien moet ik mijn bezoek aan Porto op aangepaste muziek zetten .
Morgenvroeg brengt een havenbediende aan elke bezoekende boot gratis pistoleetjes , en ik weet weer waarom ik altijd graag in dit land aanspoelde ...
Het is leuk om s morgens het dekluik open te schuiven en de warmte van de zon te voelen . Als de weergoden dan ook nog de ventilator aangezet hebben
om oververhitting te voorkomen kriebelt het om zo snel mogelijk een zeil te hijsen .De eerste schuimkippen vergezelden mij de Ria uit ...om dan waarschijnlijk
rustig een ei te gaan leggen . De wind liet het grotendeels afweten zodat het rustig sightseeing werd langs het prachige natuurreservaat dat de eilanden de Cies
vormen aan de ingang van de Ria van Vigo . De buurhaven zag er wat verwaarloosd uit , zodat tussen wat koersende jachten door , na een erbarmelijk aanlegmaneuvre ,
werd afgemeerd aan een stijger van de Royal Yachtclub de Baiona . Suso hield woord en kwam met vrouwlief mij ophalen voor een etentje in de " Escondidiño " ,
het wat verstopte , beste restaurant van t'stad . De keuze bleek terecht , temeer dat het bijhorende hotel de bemanning van de twee deelnemende "vrouwen"-boten
aan de regatta grote prijs van de prins van Asturias (ondertussen koning van Spanje ) , herbergde . Ik had ze niet in de weg gevaren , zodat duchtig verbroederd
kon worden , wat de volgende dag verschillende "hey Marc's " opleverde tot verbazing van wat Spaanse ontnuchterde machos op de stijger. Een nieuwe verrassing
kwam van Tony , na vijf dagen zwalpen over de Biscaye was mijn Engelse brother in arms s'nachts Baiona binnengelopen , maar had in het donker de verkeerde
haven gekozen . Geen nood , mijn nieuwe bekendheidsstatus zorgde ervoor dat ik wel iedereen kon binnenloodsen . Met een handigheidje werden we dan ook uitgenodigd
voor het avondfeest waar alle biertjes , wijntjes , kreeftjes , kippebouten en veel schoon volk zomaar in de aanbieding stonden . Het was de duurdere havenprijs
meer dan waard , deze belevenissen maken het peper en zout uit van een dergelijke reis . Morgen laten we de xotas en muiñeiras wat weemoedig achter ons en zingen
voortaan "o fado ". Misshien wat minder elitair maar minstens even hartig .
Het werd een dagje bakken op zee , weinig of geen wind , en toen er toch een briesje opstak kwam het ideale moment om wat met de gennacker te experimenteren .
In het Engels spreekt men van "to fly the gennacker" en dat is geen understatement , de boot wordt als het ware gedragen door dit enorme zeil , het echte waw-gevoel !
De pret was echter van korte duur , het briesje ging even vlug weer liggen en de mooie ballon zakte als een pudding in elkaar . Met de motor naar Viana do Castelo ,
waar de bevlogen havenmeester met vuur zijn stad promootte . Het is inderdaad een mooi stadje maar als Bruggeling ben je nu eenmaal één en ander gewoon . Onze vriend
Eifel heeft hier alvast een eerste oefening gemaakt voor zijn beroemde toren . Toch werd voor alle zekerheid het ganse geval maar platgelegd en als brug over de rio
Minho ingewijd .
De volgende dag werd aanhoudende regen voorspeld en ... zuiden wind . Ideaal dagje , om samen met mijn moeder Duitse kruiswoordraadsels op te lossen , één oog steevast
gevestigd op een romantische "Heimatfilm" in de achtergrond . De omstandigheden zijn echter veranderd , en er werd van de nood een deugd gemaakt , even doorzetten
en we lopen welliswaar doornat met de hulp van mijn feilloze Chinese brommende riksha , de nieuwe yachthaven van Porto aan . De Douro stroomt zo aan een 4-tal
knopen en als het tij opkomt vormt de riviermonding een echte heksenketel . De boot op snelheid brengen en tussen twee golven binnensurfen is zowat de beste
methode om zo weinig mogelijk dooreengeschud te worden .Op de stijger staat een "marinheiro" van de haven al allerhande nutteloze voorbereidingen te treffen maar
ik ken ondertussen mijn boot en schroefeffect zo goed dat ik de weg kies die de boot ook gemakkelijk kan volgen , plaats is er toch genoeg . Muito bem e obrigado ,
en de glimlachende man vindt alles alweer best . In de receptie van de haven word ik ontvangen door een ex schooljuf , die mijn nog wat te veel Portagnol verbetert
tot echt Portugees . Ze mist haar oude job , saudades en fado zijn familie van elkaar en misschien moet ik mijn bezoek aan Porto op aangepaste muziek zetten .
Morgenvroeg brengt een havenbediende aan elke bezoekende boot gratis pistoleetjes , en ik weet weer waarom ik altijd graag in dit land aanspoelde ...
Het is leuk om s morgens het dekluik open te schuiven en de warmte van de zon te voelen . Als de weergoden dan ook nog de ventilator aangezet hebben
om oververhitting te voorkomen kriebelt het om zo snel mogelijk een zeil te hijsen .De eerste schuimkippen vergezelden mij de Ria uit ...om dan waarschijnlijk
rustig een ei te gaan leggen . De wind liet het grotendeels afweten zodat het rustig sightseeing werd langs het prachige natuurreservaat dat de eilanden de Cies
vormen aan de ingang van de Ria van Vigo . De buurhaven zag er wat verwaarloosd uit , zodat tussen wat koersende jachten door , na een erbarmelijk aanlegmaneuvre ,
werd afgemeerd aan een stijger van de Royal Yachtclub de Baiona . Suso hield woord en kwam met vrouwlief mij ophalen voor een etentje in de " Escondidiño " ,
het wat verstopte , beste restaurant van t'stad . De keuze bleek terecht , temeer dat het bijhorende hotel de bemanning van de twee deelnemende "vrouwen"-boten
aan de regatta grote prijs van de prins van Asturias (ondertussen koning van Spanje ) , herbergde . Ik had ze niet in de weg gevaren , zodat duchtig verbroederd
kon worden , wat de volgende dag verschillende "hey Marc's " opleverde tot verbazing van wat Spaanse ontnuchterde machos op de stijger. Een nieuwe verrassing
kwam van Tony , na vijf dagen zwalpen over de Biscaye was mijn Engelse brother in arms s'nachts Baiona binnengelopen , maar had in het donker de verkeerde
haven gekozen . Geen nood , mijn nieuwe bekendheidsstatus zorgde ervoor dat ik wel iedereen kon binnenloodsen . Met een handigheidje werden we dan ook uitgenodigd
voor het avondfeest waar alle biertjes , wijntjes , kreeftjes , kippebouten en veel schoon volk zomaar in de aanbieding stonden . Het was de duurdere havenprijs
meer dan waard , deze belevenissen maken het peper en zout uit van een dergelijke reis . Morgen laten we de xotas en muiñeiras wat weemoedig achter ons en zingen
voortaan "o fado ". Misshien wat minder elitair maar minstens even hartig .
