Met een aangekondigde 4 à 6 Bf liet ik Horta , de slechtste haven van de Azoren tot nu toe achter mij . De ruime wind joeg de boot in een rot vaart , maar
nog voor de oversteek echt moest beginnen was de wind weg , 0 Bf . Klassiek de zee kleurde donker een paar mijl voor de boeg , dus 5 Bf van de andere kant .
De zeilen stonden al klaar .Het spelletje was nog niet voorbij , in de amper 20 mijl oversteek draaide de wind nog eens 90° oost zodat uiteindelijk
Vila toch onder halve wind en schuimende zee kon worden aangelopen . Het stabiele hoog druk gebied der Azoren is niet altijd even stabiel .
Een paar honderd meter voor de haveningang werd de motor gestart en de zeilen gestreken en toen viel de motor onherroepelijk stil . Wat hebben we nu ?
Er zat geen beweging in , dus opnieuw zeil omhoog om niet op de rotsen terecht te komen . Even oproepen via de marifoon , kanaal 16 ....en nog eens...en ....
geen antwoord. Dit verwonderde mij ten stelligste van de anders zo plichtsbewuste José.( later bleek dat José een weekje op vakantie was ) Dicht aan de kust ,
dus maar met GSM , nummer 112 gebeld , het geval uitgelegd en ze gingen doen wat ze konden en mij terug bellen .Met hangende staart belde het loodswezen mij terug
veel verontschuldigingen , maar een sleep via hun diensten zou 700 euro kosten ." Nee bedankt , ik kom wel op zeil binnen !" Dit was even bluffen want in de
mini-haven van Vila was dit echt niet mogelijk zonder ongelukken te veroorzaken . Mijn voorstel om de bevriende Duitsers op te zoeken werd met gretigheid aanvaard .
Die Herrschaften waren echter andere makkers gaan ophalen in Angra ( Terceira) , afwezig , doch een lokale visser wou mij graag een handje (lijntje ) helpen
en dit voor een prikje . Deze visser bleek vlug mijn vroegere buur in de jachthaven te zijn en werkte op het ....loodswezen .
Alles viel uiteindelijk mee , een dieselleiding zoog lucht , het schroefje wat aangespannen ... opgelost . Na een dergelijk voorval moet het loodswezen de
zeewaardigheid van de boot komen checken vooraleer je terug mag vertrekken . Dus even buiten varen met ...mijn buur de loods-visser en terug binnen .
Stempel , handtekening en alles OK . Bij mijn vraag of ik nu hun radio mocht controleren werd eens groen gelachen .Maar ach , who cares , dit zijn de Azoren ,
Europa is veraf , de problemen worden hier opgelost onder kameraden en niet via de administratie . Voor Belgie is dit een stap terug of ... een enorme
sprong vooruit , hoe je 't maar bekijkt .
Ik hou van deze eilanden !
Het was aan het dagen toen ik op de ferry stapte naar Madalena , het vissershaventje van Pico . Twintig minuutjes overvaart vanuit Horta voor 2 euro .
De jachthaven ,aan de andere kant van het eiland , ligt te veraf om er naartoe te zeilen en staat sinds zijn bestaan ( een tiental jaar ) nog steeds niet in de Reeds ...shame on you !
In tegenstelling tot de meeste toeristen die zich gewillig laten rijden tot op 1200 meter , ging ik de sportieve uitdaging aan . Rugzakje met wat eten
en drinken , nog net niet versleten loopschoenen , zonnepetje en de moed voor een 20km lange klimjogging . Aanvankelijk gemoedelijk stijgend doch steeds
steiler wordend ( gemiddeld 6% ) , plaveiden stukjes asfaltweg , onverharde wegen , weidepaadjes en uiteindelijk alleen nog weide , de weg naar boven .
Aangeduid staat er niets , maar moeilijk is het niet , de vulkaan ligt voor je neus en zolang het bergop gaat , zit je goed .Het lijkt Frodo wel op weg
naar Mount Doom . Eén enkele keer heb ik de weg gevraagd maar mijn tactiek werd alleen bevestigd . De laatste kilometers haarspeldbochten werden vermeden
door het koeiepad te nemen , dwars de velden met bijhorende vlaaien , recht naar boven . De ingang van het natuurpark "Pico" op 1200 m (grijns-) lachte
mij nog ruim voor de middag toe ."Lang geleden dat er nog een gek langs kwam die alles op één dag , te voet wou afhaspelen .." vertelde de man aan het onthaal .
Ik werd uitgerust met GPS , moest een veiligheidsfilmpje bekijken en vers water inslaan . Ze laten hier niets aan het toeval over . ..." meneer , het is
nog 3u30 klimmen en 4u3O afdalen , 35°C , en wij volgen U..." OK , daar gaan we . Van lopen , rennen , vliegen is nu geen sprake meer . Het gaat steil naar
boven best te vergelijken met een 1000m hoge trap . De treden liggen bezaaid met vele lava knikkers , een uitschuiver ligt steeds op de loer . Onderweg kwam
ik de eerste twee Belgen tegen , broers uit de streek van Namen die de Azoren kwamen verkennen . Sympathieke jongens en we trokken een eindje samen op .
Ze gingen echter naar het ultieme topje terwijl ik boven in de krater wat van het uitzicht bleef genieten . Putten werden hier met rotsblokken overdekt door
mensen die er bleven slapen om s'ochtends de zonsopgang vanuit zee te zien . De afdaling op het schuiverige pad was gevaarlijk en menig één ging hier overkop
en schaafden of sneden zich aan de scherpe lavasintels . Hier moest je durven naast de hoofdweg lopen op de soliede rotsblokken . Ik mijd al gans mijn
leven "the middle of the road" en voelde mij daar dus in mijn nopjes . Toegegeven er moesten wat meer bokkesprongen gemaakt worden maar je stond onwrikbaar
vast , het ging sneller en er was minder gevaar . De afdaling duurde zo slechts 2u30 , en de bar lonkte . Eén voor één druppelden ze binnen ( sommigen druppelden
ook echt , zweet , bloed en tranen ) de mensen die ik voorbijgelopen was, gehavend of intact maar allen zoals ik "pomp-af"! Bleken we uiteindelijk met
een tiental landgenoten in de bar te zitten die wel een pintje , en nog één en ...lustten . De vriendelijke broers brachten mij met hun huurauto terug
naar de ferry , waarvoor nog eens dank .Ik zag de spurt naar beneden niet meer zitten . Die nacht wiegde mijn boot mij in een diepe slaap , ik droomde
van veel niks doen op een naakt wit strand ...
De centrale eilanden liggen zeer dicht bij elkaar , en de dichtst bijzijnde haven van Saõ Jorge is het befaamde Horta .Vroeger was dit de enige jachthaven van
de Azoren . Nu heeft elk eiland zijn haven en Ponta Delgada is nu wel de voornaamste . Horta teert wel nog op zijn verleden , en vele trans - atlantische
zeilers en regatta's verkiezen nog steeds een stop in Horta . Het beroemde Pieters' café zit daar voor veel tussen . Over beiden kunnen we kort zijn : vergane glorie!
Het havenpersoneel is waardeloos , draait je liever de rug toe dan een lijntje aan te nemen . Ik betrapte ze erop hun marifoon op een onbenul kanaal gezet te hebben
om ongestoord naar de voetbal te kunnen kijken ....Kom maar morgen eens terug , we zitten in vergadering en hebben nu geen tijd ..."
Pieters' café , is zo commercieel geworden dat het steeds vol zit met banale toeristen . De ontmoetingsplaats voor zeilers waar ongelofelijke verhalen
uitgewisseld worden is al lang "passé" !Zijn walvismuseum is nog zelden of nooit open .
De rest van het eiland is echter wel een bezoekje waard . Restanten van de walvisvaart, vangst en verwerking en het echte museum zijn levendig aanwezig .
Mijn brommertje brengt mij via het dorpje "Flamengos" ( daar zijn onze voorouders weer )naar de centrale vulkaan . Je moet wat geluk hebben , hoe hoger , hoe
mistiger en stormachtiger het werd . Ik heb niets gezien , kon nauwelijks tegen de wind in stappen en werd doornat . Volgende keer beter .
Westelijk op het eiland liggen de herinneringen aan de laatste grote vulkaan uitbarsting van de Azoren .Het eiland werd er enkele vierkante kilometer groter
op en lijkt daar nu op een zanderig maanlandschap . Een afdaling door het fijne zand op een snowboard zou hier perfect mogelijk zijn .
Morgen vertrekt de single-handed race voor kleine 8m lange (hightech) zeilbootjes naar ergens in Bretagne . Veel tam-tam , de verzamelde pers en het volledige
havenpersoneel paradeert op de steigers . Na de middag en het startschot , is er van dat verwaand werkvolk geen spoor meer...genoeg gewerkt voor vandaag...
de gewone toerzeiler zal wel zijn plan trekken !
Voor de volgende dag wordt schitterend weer voorspeld . Tijd om "expeditie Pico" op touw te zetten ...
