Het beloofde zeilweer is toch tot bij mij geraakt . Volle zon en een stevige wind van achteren ...ruim tot voor de wind en het gaat vooruit .
Er moet op zee tussen wat ondiepten en rotsen gestuurd worden , en gelukkig staan die allen netjes op de kaart want de gevaarlijke plaatsen
markeren met een boei is hier een brug te ver . De met olie besmeurde kusten zijn ze hier schijnbaar dan toch vergeten . De wind ruimt wat en terug
richting kust varen we nu half tot scherp aan de wind . De eilanden voor de kust doen de wind versnellen , een permanente 5 met vlagen van 6 of meer
doen de boot op zijn kantje zeilen . Eigenlijk moet er gereefd worden , maar we spuiten de Ria van Pontevedra al binnen , ik heb er geen zin in en het
is de moeite niet meer , al kan uit het roer lopen soms maar net vermeden worden . De luxueuze haven van Sanxenxo ontvangt mij met een fles Albariño ,
de lekkere streekwijn , en een gepeperde rekening . Het stadje is het St. Tropez van de Rias Baixas , het stikt er van de Madrilenen en de stranden rondom
liggen vol zwabberkonten die bakken in eigen vet . Een permanente kermis houdt de kinderen zoet terwijl papa zich op één van de ontelbare terrassen te goed
doet aan wat gefrituurde rommel doorgespoeld met een vakantiedrankje . Na zonsondergang maken de onschuldige terrassen plaats voor luidruchtige discotheken
die hun laatste dansbeats de stilte insturen tegen zes uur s'morgens , en dit rond de yachthaven . Veel slapen was er niet bij , en dit was dus duidelijk
de foute haven keuze , hier moet je niet zijn . Wat betere voorbereiding had mij kunnen vertellen dat amper drie mijl verderop een haventje lag aan een pittoresk
dorpje Combarro , dat deel uitmaakt van Poio , het vermoedelijke geboortedorp van mijn illustere voorganger Kristoffel Colombus .
Nauwelijks aangemeerd spreekt mijn overbuur mij aan om meer te weten te komen over mijn boot . Zeer vlug bleek echter dat hij ook muziekant was en dat diezelfde
avond de dertigste verjaardag gevierd werd van de "watermolen" gekend om zijn wekelijkse folkconcerten gevolgd door een jammsession .
Enkele uren later was iedereen het erover eens dat de ongewone gelegenheidscombinatie van akordeon , castagnetten en een Belgische gaiteiro een succestrio
vormde . Eeuwige roem is nu al ons deel , en door kon ik zelfs mijn vroegere gaitaleraar Suso van overtuigen die daags nadien op bezoek kwam .;) .
Morgen gaat het naar Baiona , de laatste Spaanse haven voor de Portugese grens . Suso komt mij uitwuiven met een etentje , een waardig maar tijdelijk
afscheid van Spanje .